ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ - ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Οι μέρες πριν τις γιορτές κύλησαν λίγο δύσκολα, με αγωνία, επειδή η μπεμπούλα μας κόλλησε μία βαρβάτη ίωση (o RSV όπως μας είπαν οι γιατροί) από την μεγάλη που μας έστειλε για λίγες ημέρες στο νοσοκομείο. Τώρα είμαστε στο σπίτι, αρκετά καλύτερα (δεν έχουμε αναρρώσει πλήρως βέβαια, αλλά το παλεύουμε), αλλά με διάθεση να περάσουμε όμορφες γιορτές. Ας ξεχάσουμε για λίγο την μίζερη ελληνική πραγματικότητα, ας νοιώσουμε λιγάκι πιο όμορφα αυτές τις μέρες.

Χρόνια Πολλά και Καλά Χριστούγεννα σε όλους

Feliz Navidad

ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Πολλές σκέψεις με κυριεύουν τις τελευταίες ημέρες αναφορικά με το που στεκόμαστε ως κοινωνία. Ο θάνατος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τα πυρά του αστυνομικού έφερε στην επιφάνεια όλα τα καρκινώματά μας. Που όλα, μα όλα, ξεκινούν από δύο θεμελιώδη συστατικά. Πρώτα την παντελή ασέβεια και αδιαφορία που δείχνει ο καθένας από εμάς για την αξιοπρέπεια του άλλου. Έχουμε ένα κράτος, που είτε λέγεται δημόσια υγεία, είτε παιδεία, είτε αστυνομία, είτε εφορία, είτε πολεοδομία, δείχνει παντελή αδιαφορία και ασέβεια προς τους πολίτες του. Έχουμε πολίτες, εγώ, εσείς, οι γονείς μας, οι φίλοι μας, οι συνάδελφοι μας κλπ., που αδιαφορούμε για το πλησίον μας, είμαστε έτοιμοι να καβαλήσουμε τον διπλανό μας, στα φανάρια, στις ουρές, στο μέσο που βάζουμε για να διορίσουμε το δικό μας παιδί (είτε στον δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα), στην καταστροφή ή καταπάτηση της ξένης περιουσίας (είτε ιδιωτικής είτε δημόσιας) για να επωφεληθούμε εμείς. Έχουμε πολιτικά κόμματα που ενεργούν με κοντόφθαλμη, μικροπολιτική λογική αδιαφορώντας για την μέσο και μακροπρόθεσμη πορεία του τόπου. Έχουμε συνδικαλιστές που ενδιαφέρονται πρωτίστως για την διατήρηση των συντεχνιακών τους κεκτημένων αδιαφορώντας για τις ανάγκες των πολλών εργαζομένων. Έχουμε μία τρίτη ηλικία που δείχνει παντελή αδιαφορία για την νέα γενιά αντιδρώντας σε κάθε πρόταση για την αναμόρφωση του ασφαλιστικού που αναμένεται να αφήσει τους νεότερους χωρίς συντάξεις. Έχουμε μία παραγωγική γενιά (αυτή μεταξύ των 30 και 55) που δείχνει παντελή αδιαφορία για την δημιουργία των συνθηκών εκείνων που θα κάνουν τους γηραιότερους να περάσουν καλύτερα τα τελευταία χρόνια της ζωής τους διαμορφώνοντας παράλληλα και μία κοινωνία πιο ανθρώπινη και ελκυστική για να υποδεχθεί τους νέους. Έχουμε φοιτητές οι οποίοι αδιαφορούν για την ποιότητα της εκπαίδευσης την οποία λαμβάνουν, αποδεχόμενοι την λεηλασία και την υποβάθμιση της από τους γνωστούς κομματικούς επιτήδειους. Έχουμε μία μαθητιώσα νεολαία που κάνοντας καταλήψεις και λεηλατώντας τα σχολεία αδιαφορεί για το γεγονός ότι αυτά γίνανε από το υστέρημα των γονιών τους. Έχουμε ειδικό φρουρό της αστυνομίας που αδιαφορεί παντελώς για το ότι απέναντι του έχει ένα παιδί και βγάζει το όπλο με περισσή ευκολία ξεχνώντας ότι εκείνη την στιγμή αντίκρυ του μπορεί να ήταν το δικό του παιδί που ενεργεί ακραία στα πλαίσια της νεανικής του τρέλας. Έχουμε πιτσιρικάδες που εκτοξεύουν πέτρες, μπουκάλια, σιδερολοστούς (στα γήπεδα, στους δρόμους, στο Πολυτεχνείο) αδιαφορώντας και μη λαμβάνοντας υπόψη ότι ο απέναντι αστυνομικός, ματατζής, φρουρός κλπ., μπορεί να είναι ο πατέρας, ο ξάδελφος, ο γείτονας που βγάζει το μεροκάματό του για να ζήσει την οικογένεια του. Είμαστε μία κοινωνία που κανένας δεν σέβεται κανένα.

Το έτερο συστατικό είναι η αντίληψη μας ότι για όλα φταίνε κάποιοι άλλοι. Το κράτος, οι αμερικανοί, ο νεοφιλελευθερισμός, η παγκοσμιοποίηση, οι φασίστες, τα ματ, οι δυνάμεις καταστολής, το μεγάλο κεφάλαιο, η πλουτοκρατία, από την άλλη οι αντιεξουσιαστές, οι αλβανοί και οι λοιποί λαθρομετανάστες, οι κομμουνιστές, οι αμερικανοί (αυτοί πάνε με όλους), οι τούρκοι, οι σκοπιανοί, οι εβραίοι αλλά και η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, το σύστημα, οι διαπλεκόμενοι, οι νταβατζήδες κ.λ.π.

Έλλειψη σεβασμού της αξιοπρέπειας του συμπολίτη μας και αποποίηση ευθυνών είναι τα θεμελιώδη συστατικά για την δημιουργία μιας κοινωνίας γαλουχημένης στην βία. Της ελληνικής κοινωνίας.

Υ.Γ. Ενδεικτικό του πως μας βλέπουν οι ξένοι είναι το άρθρο “Συντρίμμια η αθηναϊκή δημοκρατία” του Guardian που αναδημοσίευσε χθες η Καθημερινή.

ΤΡΟΜΑΖΩ….

Τρομάζω γιατί υπάρχει μία κυβέρνηση παντελώς ανίκανη και ευθυνόφοβη…

Τρομάζω γιατί υπάρχει μία αξιωματική αντιπολίτευση που τρομάζει στην ιδέα να ήταν εκείνη σήμερα κυβέρνηση…

Τρομάζω γιατί υπάρχει μία ευρύτερη αριστερή αντιπολίτευση (τόσο hard core όσο και “εναλλακτική”) που προσπαθεί να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά όλο αυτό το μπάχαλο χαϊδεύοντας για μία ακόμα φορά τα φασιστοειδή του “αντιεξουσιαστικού” (και καλά) χώρου...

Τρομάζω γιατί υπάρχει μία ακροδεξιά αντιπολίτευση της οποίας ο αρχηγός δεν διστάζει να διασπείρει φήμες (περί οπλισμού των κουκουλοφόρων) που είναι ικανές να οδηγήσουν σε ακόμη χειρότερες καταστάσεις…

Τρομάζω γιατί υπάρχει μία αστυνομία η οποία διοικείται από ανδρείκελα, και στελεχώνεται από ανεκπαίδευτους και (πολλούς-λίγους;;;) ανεγκέφαλους…

Τρομάζω γιατί υπάρχει ένα ευρύτερος συνδικαλιστικός φορέας ο οποίος για μία ακόμα φορά αποδεικνύεται κοντόφθαλμος και ανεπαρκέστατος, έτοιμος να ρίξει λάδι στην φωτιά (μη αναστέλλοντας την αυριανή πανελλαδική απεργία)…

Τρομάζω γιατί η μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ για μία ακόμα φορά λειτουργεί ως φορέας έντασης παρά εκτόνωσης…

Τρομάζω γιατί μεγάλη μάζα συμπολιτών μας δεν μπορεί να ελέγξει το θυμό της, την αγανάκτηση της, εκτονώνοντας την οργή της στην περιουσία κάποιου άλλου…

Τρομάζω γιατί παιδιά δώδεκα, δεκατριών, δεκατεσσάρων ετών ριζοσπαστικοποιούνται επικίνδυνα, ζητώντας αίμα ως αντάλλαγμα…

Τρομάζω γιατί η χώρα μας τα τελευταία χρόνια παράγει σε μόνιμη και συστηματική βάση βία (σε όλες τις εκφράσεις της)…

ΟΙ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ

Μετά τα τελευταία γεγονότα με την εκτέλεση του νεαρού μαθητή προχθές στα Εξάρχεια και με τα όσα ακολούθησαν, αυτό το οποίο στα μάτια μου επιβεβαιώνεται είναι ότι

Από την μία πλευρά

και από την άλλη Είναι οι δύο όψεις του ίδιου, άθλιου, νομίσματος.

Έχουν στήσει ένα πάρτι πάνω στο πτώμα του άτυχου μαθητή προς ίδιον (καθαρά μικροπολιτικό) όφελος. Το οποίο δεν έχει τίποτα να κάνει βέβαια με την ανάγκη και την προσπάθεια για ένα καλύτερο και πιο ελεύθερο αύριο.

Η ΠΡΟΧΕΙΡΟΤΗΤΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ

Στην εκπομπή Fatus Olus με τον Γιώργο Μητσικώστα χθες στον ALPHA στην ερώτηση ποια πολιτεία, από τις Καλιφόρνια, Φλόριδα και Βιρτζίνια έχει την περισσότερη ηλιοφάνεια δόθηκε ως σωστή απάντηση η Φλόριδα. Έχοντας παραμείνει για κάποιο χρονικό διάστημα στο Μαϊάμι και το Ορλάντο για διακοπές, θυμάμαι πάρα πολύ καλά ότι σχεδόν κάθε απόγευμα έβρεχε καταρρακτωδώς, ενώ και η μακρόχρονη παρουσία μου στις ΗΠΑ με είχε εμπειρικά διδάξει ότι οι Ανατολικές πολιτείες έχουν αναλογικά πιο πολύ υγρασία και ως αποτέλεσμα περισσότερες βροχές σε σχέση με τις δυτικές. Γι’ αυτό και η απάντηση μου προκάλεσε ερωτηματικά. Ψάχνοντας το λιγάκι στο internet επιβεβαιώθηκα άμεσα. Από πουθενά δεν προκύπτει ότι η Φλόριδα είναι η πολιτεία με την περισσότερη ηλιοφάνεια. Η Αριζόνα είναι η πρώτη με την Καλιφόρνια δεύτερη (η την Χαβάη σύμφωνα με άλλη πηγή), η οποία ήταν και η σωστή απάντηση στην ερώτηση του τηλεπαιχνιδιού. Η Usa Today αναφέρει χαρακτηριστικά “…The license plates proclaim Florida the Sunshine State, but the National Weather Service says five other states catch more rays. Arizona is No. 1, followed by California, Nevada, New Mexico and Texas, according to the weather service, which monitors about 265 weather stations nationwide. "We ought to call ourselves the Partly Cloudy State instead of the Sunshine State," Miami-based meteorologist Jim Lushine said…”

Υ.Γ.1 Πιθανότατα οι φωστήρες του καναλιού επηρεάσθηκαν από το γεγονός ότι η Φλόριδα (αυτό)αποκαλείται έτσι, παρόλο που προφανέστατα δεν είναι.

Υ.Γ.2 Η αναφορά της USA TODAY, εδώ και εδώ.

“ΕΠΙΚΑΙΡΗ” ΕΠΕΡΩΤΗΣΗ ΒΟΥΛΕΥΤΗ!!!

Αν είναι δυνατόν. Εν καιρώ παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, με θέματα πολύ σημαντικά για την ελληνική κοινωνία και οικονομία ανοιχτά (όπως το ασφαλιστικό και η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση), με το σκάνδαλο του Βατοπεδίου σε πλήρη εξέλιξη, βουλευτής ελληνικού κόμματος κατέθεσε επερώτηση στην Βουλή με την οποία ζητάει από τους Υπουργούς Εσωτερικών και Πολιτισμού να τον ενημερώσουν με ποια κριτήρια καλούνται οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές στην Αθλητική Κυριακή. Πρόκειται για τον βουλευτή Ημαθίας του ΠΑΣΟΚ Αναστάσιο Σιδηρόπουλο ο οποίος προφανέστατα και δεν ενδιαφέρεται για την αντικειμενικότητα της εκπομπής, αλλά για την εκπροσώπηση και των ομάδων της Θεσσαλονίκης σ’ αυτό το πανηγυράκι της ανοησίας στο οποίο έχει μετατραπεί η ιστορική εκπομπή του Γιάννη Διακογιάννη. Για να αντιγράψω και τον Αντώνη Πανούτσο (από την στήλη του οποίου πληροφορήθηκα αρχικά το θέμα) “… Το διαβάζεις και νιώθεις μια εμπιστοσύνη ότι αν ψηφίσεις ΠΑΣΟΚ θα έρθουν στην εξουσία σοβαροί άνθρωποι..”

Υ.Γ. Την επερώτηση του βουλευτή μπορείτε να την βρείτε εδώ.

ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

Γυρνώντας από κανάλι σε κανάλι προχθές το βράδυ έπεσα σ' ένα ντοκιμαντέρ στον 902 για τα 90 χρόνια του ΚΚΕ. Ξεκινώντας από την ίδρυση του ΣΕΚΕ το 1918 έκανε μία ιστορική αναδρομή σε όλη την πορεία του κόμματος στον εικοστό αιώνα, με το δικό του ξεχωριστό τρόπο . Σημεία που μου προκάλεσαν ενδιαφέρον και τα συγκράτησα ήταν:

Κορυφαία στιγμή του κόμματος στην 90χρονη ιστορία θεωρείται η δημιουργία του ΔΣΕ (Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας).

Μεγάλοι εχθροί του ΚΚΕ δεν ήταν μόνο τα ταξικά (όπως τα αποκαλούν) κόμματα αλλά και οι διάφορες άλλες εκφράσεις του κομμουνιστικού κινήματος που ξεφεύγουν από την ορθόδοξη (κατά ΚΚ πάντα γραμμή) όπως οι ευρωκομμουνιστές (βλέπε Ενρίκο Μπερλινγκουέρ), οι αρχειομαρξιστές, οι τροτσκιστές, οι οποίοι και αποκαλούνται με διάφορα ονόματα (ρεβιζιονιστές, ωφελιμιστές, οπορτουνιστές κλπ.).

Έχουμε πλήρη αποκατάσταση του Στάλιν ο οποίος και θεωρείται ως ο κορυφαίος εκφραστής του κομμουνιστικού κινήματος και της επανάστασης, ο μόνος ηγέτης που αντιτάχθηκε σθεναρά στον χιτλερικό φασισμό, σε αντίθεση με την παθητικότητα των άλλων ευρωπαίων ηγετών εκείνης της εποχής (δεν γίνεται βέβαια κανένας λόγος για το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ).

Το ΚΚ δεν έχει καμιά ευθύνη για τον εμφύλιο πόλεμο στον οποίο ουσιαστικά σύρθηκε από τους Άγγλους και την “αστική” τάξη. Στα Δεκεμβριανά οι κομμουνιστές ήταν άοπλοι και δέχθηκαν επίθεση από το εθνικό στρατό ο οποίος είχε την συμπαράσταση χιλιάδων Άγγλων στρατιωτών!!! Η επίθεση στο σταθμό χωροφυλακής του Λιτόχωρου με το οποίο ξεκινάει η δεύτερη φάση του εμφυλίου πολέμου αποτελεί ύψιστη ηρωική κίνηση ενάντια στο αστικό κράτος.

Το λεγόμενο από την αστική τάξη παιδομάζωμα αποτελούσε απλά την σωτηρία χιλιάδων παιδιών από τα κολαστήρια της Φρειδερίκης.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης αποκαθιστάται χωρίς καμία επιφύλαξη. Ο Άρης Βελουχιώτης υπήρξε θύμα των αντιπάλων.

Το ΚΚΕ εναντιώθηκε στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. πρωτοστατώντας στην ίδρυση των κινημάτων ειρήνης και υποστηρίζοντας τις φιλειρηνικές κινήσεις της Σοβιετικής Ένωσης και των σοβιετόφιλων κρατών (την ίδια ώρα περνάνε εικόνες από την εισβολή του Κόκκινου Στρατού στην Βουδαπέστη και την Πράγα)!!!

Τέλος, η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού χαρακτηρίζεται απλά ως αντεπανάσταση.

Όλα τα παραπάνω παρότι είναι πάρα πολύ ενδιαφέροντα από την άποψη ότι ενώ η πλειονότητα του πολιτικού φάσματος έχει βάλει νερό στο κρασί της όσον αφορά τουλάχιστον τις επίσημες απόψεις επί του εμφυλίου πολέμου (π.χ. η επίσημη Δεξιά έχει πάψει να τον αναφέρει ως συμμοριτοπόλεμο) το ΚΚΕ επιμένει στην ίδια διχαστική ρητορική των τελευταίων 60 ετών, δεν ήταν τελικά εκείνο το οποίο με εξέπληξε πιο πολύ απ’ όλα. Η μεγάλη έκπληξη ήρθε όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους όπου αναφερόταν ορθά κοφτά ότι η παραγωγή του συγκεκριμένου ντοκιμαντέρ ήταν του τμήματος προπαγάνδας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Εν’ έτει 2008 υπάρχει ελληνικό κοινοβουλευτικό κόμμα που έχει τμήμα προπαγάνδας. Μπράβο Σύντροφοι, και σ’ ανώτερα!!!

Υ.Γ. Ψάχνοντας λιγάκι το θέμα στο internet βρήκα ότι το συγκεκριμένο βιντεάκι είχε δοθεί μαζί με τον Ριζοσπάστη το Σεπτέμβριο στα πλαίσια των 90 χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ. Τότε είχε κάνει ειδική αναφορά και ο Πάνος στην Καλύβα.

ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΕΠΕΣΑΝ

Οι μάσκες πλέον έπεσαν οριστικά. Ο πρωθυπουργός καταφεύγει σε λύσεις από τα παλιά όπως γράφει το σημερινό ΒΗΜΑ, λύσεις που αποδεδειγμένα είναι υπαίτιες για την οπισθοδρόμηση της Ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Μπορεί βραχυπρόθεσμα να δίνουν κάποια πολιτικά κυρίως οφέλη, αλλά είναι βέβαιο ότι θέτουν εν αμφιβόλλω το μέλλον των παιδιών μας. Όπως ακριβώς ο θείος του και ο Ανδρέας Παπανδρέου (κυρίως μια και ο γηραιός Καραμανλής είχε τουλάχιστον την διορατικότητα να μας εντάξει στην τότε ΕΟΚ) υπονόμευσαν το μέλλον της δικής μου γενιάς. Είμαι πλέον πεπεισμένος ότι η χώρα αυτή δεν σώνεται.

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΑΠΟΨΗ

Η συνέντευξη του Πέτρου Τατούλη στο Έθνος έχει πυροδοτήσει μία αλυσίδα αντιδράσεων από τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. Όλοι ρίχνουν την χολή τους στον Αρκά βουλευτή ο οποίος είχε το θάρρος να εκφράσει δημόσια τις απορίες που όλοι έχουμε για το τι κάνει ο πρωθυπουργός. Γιατί δεν βάζει ένα τέλος σε όλη αυτή την νοσηρή κατάσταση. Αν είναι ανεύθυνος ή απλά συνένοχος.

Μετά την διαγραφή του εμφανίσθηκαν οι γνωστοί αυλοκόλακες για να πουν την παρόλα τους. Αυτά όμως που ξεστόμισαν στα διάφορα κανάλια και εφημερίδες αποδεικνύουν περίτρανα ότι η Νέα Δημοκρατία έχει πάψει να αποτελεί φιλελεύθερο κόμμα από την εποχή που έπεσε στα χέρια του αλήστου μνήμης Μιλτιάδη Έβερτ. Η ελεύθερη έκφραση των βουλευτών (η οποία απορρέει από το σύνταγμα) απαγορεύεται. Θαυμάστε τις δηλώσεις τριών στελεχών της κυβερνητικής παράταξης οι οποίοι και διετέλεσαν ή διατελούν ακόμα γενικοί γραμματείς του κόμματος και της κοινοβουλευτικής ομάδας.

Ζαγορίτης: Δεν μπορεί να έχει δίκιο ένας απέναντι σε 151

Τραγάκης: Ο Τατούλης έδρασε βάσει σχεδίου

Σταύρου: Οι ψήφοι που συγκεντρώνουν οι βουλευτές δεν είναι προσωπικές και πρέπει ο κύριος Τατούλης να τις επιστρέψει στην Νέα Δημοκρατία

Φαίνεται ότι για τους παραπάνω κυρίους ένας βουλευτής (ή ένας πολίτης γενικότερα) δεν έχει το δικαίωμα να έχει διαφορετική άποψη από την πλειοψηφία, εάν έχει τότε το κάνει σίγουρα βάσει σχεδίου, ενώ οι πολίτες στις εκλογές ψηφίζουν μόνο τον αρχηγό αυθεντία ενώ όλοι οι άλλοι είναι απλά στρατιωτάκια. Μα αν ήταν έτσι τα πράγματα δεν θα χρειαζόταν να έχουμε 300 βουλευτές και απλά κάθε τέσσερα χρόνια θα ψηφίζαμε κυβερνήτη και αυτός έπειτα θα όριζε τους αυλικούς τους.

Υ.Γ. Μέσα σ’ όλα πετάχτηκε και ο Γιώργος ο Παπανδρέου να σχολιάσει την αποπομπή Τατούλη. Και ας μην πέρασε ούτε μία εβδομάδα από την στιγμή που απέλυσε τον Γρηγόρη Βαλλιανάτο γιατί σε τηλεοπτική εκπομπή εξέφρασε προσωπικές απόψεις.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΟΥ ΜΠΑΡΑΚ ΟΜΠΑΜΑ

Με ενθουσιασμό δέχθηκε ο κόσμος την εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα στην ηγεσία των Η.Π.Α. Η μεγάλη του νίκη χαιρετίστηκε με μεγάλη ανακούφιση εκτός από τους αμερικανούς ψηφοφόρους και από τους κατοίκους των περισσοτέρων χωρών παγκοσμίως. Στην Ελλάδα μάλιστα η αποδοχή του Ομπάμα έφθανε σε ποσοστό περίπου 93%.

Πως είναι δυνατόν όμως ένας μαύρος δημοκρατικός υποψήφιος από τις Βορειοανατολικές πολιτείες (και για να μην ξεχνιόμαστε τελευταίος δημοκρατικός πρόεδρος από το Northeast ήταν ο John Kennedy) να βγαίνει πρόεδρος με σχετικά άνετη πλειοψηφία σε μία χώρα “(ολοένα και πιο) αποχαυνωμένη, βαθύτατα συντηρητική και θρησκόληπτη, αποξενωμένη από όσα συμβαίνουν στην υπόλοιπη γη, ρατσιστική και ξενοφοβική, απορροφημένη από το κυνήγι του δολαρίου, διαβρωμένη από την πληγή της «πολιτικής ορθότητας» και του αρρωστημένου πατριωτισμού” όπως γράφει ο καλός δημοσιογράφος Νίκος Παπαδογιάννης στην χθεσινή Sportday;

Η αλήθεια είναι ότι οι σημερινές ΗΠΑ, όπως αυτές διαμορφώθηκαν κυρίως μετά την 11η Σεπτεμβρίου, είναι αρκετά συντηρητικές πολύ περισσότερο φοβικές, ενώ και η συγκυρία της παρουσίας του George W Bush με τους νέο-συντηρητικούς στην προεδρία οδήγησαν σε μία αναδίπλωσης της υπερδύναμης σε βαθιά τυχοδιωκτικές πολιτικές που είχαν σαν αποτέλεσμα την απομόνωση της όχι μόνο από τις παραδοσιακές συμμάχους της αλλά γενικότερα από τους προοδευτικούς υποστηριχτές της. Όμως μία μεγάλη μερίδα Αμερικανών, που αποδείχτηκε στις εκλογές της Τρίτης ότι αποτελούσε την πλειοψηφία, ήταν αντίθετοι σε αυτή την κατεύθυνση. Η εκλογή του Ομπάμα αποτελεί την απάντηση τους. Αποδείξανε ότι στην μεγάλη αυτή δημοκρατία του δυτικού κόσμου ακόμα και ένας μαύρος υποψήφιος, προερχόμενος από διαλυμένη οικογένεια μπορεί να γίνει πρόεδρος της χώρας. Η ενσάρκωση του American dream σε όλο του το μεγαλείο. Δεν ξέρω εάν ο Μπαράκ Ομπάμα θα φέρει την θρυλούμενη αλλαγή. Η τελευταία φορά άλλωστε που άκουσα για αλλαγή (στα καθ’ ημάς) ήταν τραυματική. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι οι αμερικανοί πολίτες με την ψήφο τους έδωσαν το σύνθημα και στους άλλους λαούς. Σύνθημα για ενότητα, για μετριοπάθεια και αποδοχή. Γιατί καλώς ή κακώς αυτό που γράφει ο Νίκος ο Παπαδογιάννης για τις ΗΠΑ (φοβικές, θρησκόληπτες κλπ.) ισχύει σήμερα για όλο σχεδόν τον κόσμο και βεβαίως για την Ελλάδα. Αλήθεια πότε θα ήμαστε έτοιμοι στην χώρα μας να αποδεχθούμε για πρωθυπουργό έναν γιο μετανάστη που το μεσαίο του όνομα θα είναι Χουσείν; Εδώ ακόμα δεν δίνουμε την ελληνική υπηκοότητα στα παιδιά των Αλβανών που γεννήθηκαν και μεγαλώνουν στην χώρα μας. Εδώ υπάρχουν ακόμα κάποιοι (που δέκα χρόνια μετά την υπόθεση Τσενάϊ) δεν αποδέχονται αλλοδαπό μαθητή που πρώτευσε στο σχολείο του να σηκώσει την ελληνική σημαία στην παρέλαση. Η εκλογή Ομπάμα μαζί με όλη την χαρά που μας έφερε ας αποτελέσει παράδειγμα και για το πώς θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε κάποια πράγματα στην χώρα μας.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΣΕ ΟΣΑ ΑΚΟΥΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ

Για μία ακόμα φορά η εκπομπή του Παντελή Σαββίδη χθες στην κρατική ΕΤ3 κήδεψε τον νεοφιλελευθερισμό, τον καπιταλισμό και την παγκοσμιοποιημένη κοινωνία. Σύμφωνα με την πάγια τακτική του εν λόγω δημοσιογράφου καλεσμένοι αρκετοί πολέμιοι του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού, όπως οι Μουζέλης, Παπακωνσταντίνου (την Σώτη Τριανταφύλλου δεν την άκουσα να μιλάει και δεν μπορώ να εκφράσω άποψη) και ένας μόνο εκφραστής της αντίθετης άποψης, ο μετριοπαθής κύριος Καρφάκης. Ακούστηκαν πολλά (όση ώρα είδα την εκπομπή), για το ουσιαστικό τέλος της ηγεμονίας των ΗΠΑ και ότι αυτές εκφράζουν, για τον νέο ρόλο που θα παίξουν Ευρώπη και Ασία στο μέλλον, για την αναβίωση της σοσιαλδημοκρατίας και του σοσιαλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι ενστάσεις μου σε αυτά που ειπώθηκαν πολλές.

Όσον αφορά το τέλος της ηγεμονίας των ΗΠΑ αυτό είναι ακόμα πολύ μακριά κατ’ εμέ. Πρώτον γιατί όπως επισήμανε και ο Καρφάκης όσο το δολάριο συνεχίζει και κατέχει την πρωτοκαθεδρία στις διεθνείς αγορές η υπεροχή τους είναι πολύ δύσκολο να απειληθεί, δεύτερον γιατί ένα πολύ μεγάλο μέρος της ανάπτυξης των ασιατικών χωρών οφείλεται στην ζήτηση και τις παραγγελίες που έχουν από τους Αμερικανούς, και τρίτον και για εμένα σπουδαιότερο το γεγονός της αδιαφιλονίκητης παντοδυναμίας τους στον τομέα της εκπαίδευσης. Όσο οι αμερικανοί διαθέτουν τα καλύτερα πανεπιστήμια, όσο διαθέτουν τους κορυφαίους καθηγητές και ερευνητές και όσο προσελκύουν τους καλύτερους φοιτητές, σε όλους τους κλάδους (ιατρική, φυσική, πληροφορική, οικονομία κλπ.) δεν νομίζω ότι θα είναι κανείς σε θέση να αμφισβητήσει την κυριαρχία τους. Μπορεί, και αυτό θα πρέπει να γίνει (ίσως και η πιθανή εκλογή του Ομπάμα να βοηθήσει ακόμα περισσότερο), να πάψουν πολλές φορές να συμπεριφέρονται αλαζονικά, να είναι περισσότερο συνεργάσιμοι και να ακούνε και τις επιθυμίες των συμμάχων τους (που τα τελευταία χρόνια με την διακυβέρνηση Μπους δεν το έπρατταν) αλλά η κυριαρχία τους σε παγκόσμιο επίπεδο δεν φαίνεται να απειλείται.

Από την άλλη δεν νομίζω ότι είναι προς όφελος των δυτικών κοινωνιών (που ελπίζω ότι ανήκουμε) ένας θρίαμβος των ασιατικών χωρών και της Ρωσίας στο παγκόσμιο γεωπολιτικό και οικονομικό σκηνικό. Αυτές οι χώρες (η Κίνα και η Ρωσία) παρουσιάζουν μία ακόμα πιο σκληρή μορφή καπιταλισμού. Έναν αυταρχικό καπιταλισμό, όπου η ελεύθερη διακίνηση ιδεών και απόψεων απαγορεύεται, καταδιώκεται και εξοβελίζεται. Έναν καπιταλισμό όπου η φιλελευθεροποίηση της οικονομίας όπου γίνεται (όπως στην Κίνα) δεν συμπορεύεται με παράλληλη φιλελευθεροποίηση της κοινωνίας ενώ αλλού όπως στην Ρωσία είναι απόλυτα ελεγχόμενη από την ισχυρή ελίτ του καθεστώτος. Από την άλλη, όπως ανέφερα και πιο πάνω ένας πολύ σημαντικός λόγος της ανάπτυξης των οικονομιών τους (Κϊνας-Ινδίας) οφείλεται στην ζήτηση από τις χώρες της Δύσης και έτσι αναπόφευκτα η παρούσα κρίση θα τις πλήξει καίρια. Η Ευρώπη τέλος δεν φαίνεται να παίζει σημαντικό ρόλο στην νέα εποχή. Οι κινήσεις της θυμίζουν πιο πολύ τους σπασμούς πριν από τον οριστικό θάνατο. Τα προβλήματα της πάρα πολλά. Πολιτικά, Οικονομικά, Δημογραφικά. Δεν έχει αποφασίσει ακόμα πως θα πορευτεί. Θα είναι μία συμπαγής ομοσπονδία κρατών όπως το ευρωσύνταγμα και η συνθήκη της Λισσαβόνας προωθούσαν, πριν πολεμηθούν αγρίως από τους λαϊκιστές της Δεξιάς και της Αριστεράς, ή μία χαλαρή οικονομική ένωση χωρίς ιδιαίτερες υποχρεώσεις από τα μέλη της; Θα μειώσει επιτέλους αυτή την απίστευτη γραφειοκρατία των Βρυξελλών που αποτελεί πολλές φορές ανασταλτικό παράγοντα; Πως θα αντιμετωπίσει το δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει; Πως θα αντιμετωπίσει την συνεχώς αυξανόμενη μουσουλμανική κοινότητα η οποία αναμένεται στο τέλος τους αιώνα να αποτελεί το ήμισυ του πληθυσμού της;

Όσον αφορά την αναβίωση του σοσιαλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο εύχομαι να κάνουν λάθος. Στην παρούσα κρίση σημαντικό ρόλο έπαιξε το κράτος. Γιατί λειτούργησε πέρα και διαφορετικά από τις αρμοδιότητες του. Δεν έθεσε το πλαίσιο, μέσα στο οποίο θα έπρεπε να γίνονται οι κινήσεις στις διεθνείς χρηματαγορές, ενώ παράλληλα άρχισε να ενεργεί ως παίκτης στο παγκόσμιο οικονομικό σκηνικό. Επένδυσε χρήματα κρατικοδίαιτων ασφαλιστικών ταμείων σε επικίνδυνα προϊόντα, ενώ παράλληλα δημιουργούσε ψευδαισθήσεις (θυμηθείτε για παράδειγμα την ομιλία του Κώστα Σημίτη στην ΔΕΘ το 1999, λίγες μέρες μόνο πριν από την μεγάλη και παρατεταμένη κρίση του ΧΑ) στον κόσμο προς ίδιον όφελος. Και έρχονται τώρα οι κυβερνήσεις εκ των υστέρων να το παίξουν σωτήρες. Σωτήρες όμως ενός προβλήματος στο οποίο είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι αναμφίβολο ότι περνάμε μία δύσκολη, μα συνάμα ιστορική, πολιτική και οικονομική συγκυρία. Η απογείωση η οποία είχε επέλθει τα τελευταία δέκα δεκαπέντε χρόνια, οδήγησε σε μία ανώμαλη προσγείωση. Την λύση όμως δεν θα την δώσουν ξεπερασμένες πολιτικές και τακτικές. Πολιτικές και τακτικές, που για να μην το ξεχνάμε, χρειαζόντουσαν παγκόσμιους πολέμους για να εδραιωθούν και να είναι αποτελεσματικές. Την λύση θα την δώσουν οι βελτιώσεις στο υπάρχον σύστημα. Βελτιώσεις που θα οδηγήσουν σε συγκεκριμένες ρυθμίσεις (και όχι στρεβλώσεις) στις αγορές, που θα ξεκαθαρίζουν υποχρεώσεις και δικαιώματα απ’ όλους τους συμβαλλόμενους.

Υ.Γ Καλό θα είναι όταν θέλουμε να δείχνουμε στατιστικές για να υποστηρίξουμε επιχειρήματα να είμαστε σίγουροι γι’ αυτό που λέμε. Σύμφωνα με καλεσμένο (που δεν θυμάμαι το όνομα του) στην χθεσινή εκπομπή του Παντελή Σαββίδη οι ΗΠΑ ήταν η εξαίρεση (που δε μπορούσε να την κατανοήσει) στον πίνακα με τις ποιο αναπτυγμένες χώρες. Σύμφωνα με τον εν λόγω κύριο μόνο μικρές χώρες μέχρι δέκα δεκαπέντε εκατομμύρια κατοίκους είναι λογικό να είναι στις πρώτες θέσεις. Το Legatum Prosperity Index όμως έχει διαφορετική άποψη. Από τις χώρες που βρίσκονται στην πρώτη εικοσάδα οι επτά έχουν πάνω από είκοσι εκατομμύρια κατοίκους. Τι ισχύει τελικά;

ΕΧΕΙ ΠΕΘΑΝΕΙ Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ;

“Ο Φιλελευθερισμός δεν έχει πεθάνει;” ρώτησε ο πατέρας του τον Άρη Χατζή (Επίκουρο Καθηγητή Φιλοσοφίας Δικαίου & Θεωρίας Θεσμών στο Εθνικό & Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών) όταν εκείνος του είπε ότι θα μιλήσει στο συνέδριο της Φιλελεύθερης Συμμαχίας για το φιλελευθερισμό (…και την αριστερά). Δεν ξέρω αν ο φιλελευθερισμός έχει πεθάνει διεθνώς. Δεν ξέρω εάν βρίσκεται σε δύσκολους καιρούς παγκοσμίως. Στην χώρα μας όμως πνέει τα λοίσθια. Αν και δεν είμαι ακριβώς σίγουρος αν ποτέ υπήρξε ιδιαίτερα ακμαίος. Και δεν μιλάω μόνο για τον οικονομικό φιλελευθερισμό. Μιλάω κυρίως και πρωτίστως για την ελευθερία επιλογών και απόψεων του ατόμου, είτε αυτές αφορούν οικονομικά, είτε κοινωνικά, είτε πολιτικά ζητήματα. Ποιοι είναι όμως αυτοί που περιθωριοποίησαν τον φιλελευθερισμό στην χώρα μας; Ποιοι τον οδήγησαν στην γωνία;

Σημαντικό ρόλο έχει παίξει το συγκεντρωτικό και πατερναλιστικό ελληνικό κράτος το οποίο ουσιαστικά εμποτίζει με συγκεκριμένους και προκαθορισμένους κανόνες τους πολίτες του από την πολύ μικρή ηλικία. Τους μαθαίνει μια συγκεκριμένη ιστορική αλήθεια, τους διαμορφώνει μέσα από ένα συγκεκριμένο και κεντρικά ελεγχόμενο εκπαιδευτικό σύστημα, ενώ με την ενηλικίωσή τους εκλιπαρούν για επαγγελματική αποκατάσταση, η οποία και δίνεται με αντάλλαγμα την διαχρονική εξάρτηση τους από αυτό.

Έτερος πόλος είναι η εκκλησία. Η γιγάντωση της οφείλεται στο γεγονός ότι το ασθενές και νεογέννητο ελληνικό κράτος μετά την επανάσταση και την ανεξαρτησίας του στηρίχθηκε σε αυτήν για να αποκτήσει κάποιο κοινό σημείο αναφοράς μιας και η μακραίωνη κυριαρχία από την Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε ατονήσει τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό των κατοίκων της ελλαδικής χερσονήσου. Η Ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία απέκτησε πολύ μεγάλη δύναμη, ουσιαστικά αποτέλεσε συνδιαχειριστή του κράτους με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, με το συντηρητισμό της να αποτελεί εμπόδιο για την προώθηση κάθε πραγματικά ελεύθερης ιδέας την χώρα μας.

Πίστευα όμως και εξακολουθώ δυστυχώς να πιστεύω ότι ο μεγαλύτερος εχθρός των φιλελεύθερων ιδεών στην Ελλάδα είναι οι ίδιοι οι φιλελεύθεροι. Στην προσπάθεια τους (μας) να παλέψουμε τον δογματισμό των συντηρητικών (τόσο της δεξιάς όσο και της αριστεράς) γινόμαστε εμείς οι ίδιοι δογματικοί. Πιστεύουμε σε μία αλήθεια, και απαξιώνουμε όποιον έχει μία άλλη (έστω και ελάχιστα διαφοροποιημένη) άποψη. Στην πρόσφατη χρηματοπιστωτική κρίση π.χ. αντί να επιχειρηματολογούμε με νηφάλιο τρόπο τους λόγους για τους οποίο το κράτος απέτυχε μη θέτοντας συγκεκριμένους κανόνες, όπως πολύ ορθά αναφέρουν στο άρθρο τους “Κρίση της Πολιτικής, Όχι της Αγοράς!” οι Γιώργος Μπήτρος και Τάσος Αβραντίνης, αλλά όπως τόνισε στην ομιλία του στο συνέδριο της Φ.Σ. και ο Koert Debeuf εκ μέρους του Βελγικού Φιλελεύθερου Κόμματος, εμείς εμφανίζουμε ένα απίστευτο δογματισμό στην ανεξέλεγκτη λειτουργία της αγοράς, που μας κάνει να φαινόμαστε κοινωνικά ανάλγητοι. Το ίδιο ισχύει και για πλείστα άλλα θέματα όπου υπάρχουν από τους φιλελευθέρους πολλές και διαφορετικές, αλλά πάντα ενδιαφέρουσες και τεκμηριωμένες απόψεις, όπου όμως κάποιοι πάντα βγάζουν ένα περίεργο και τελείως υποκειμενικό φιλελευθερόμετρο ορίζοντας αν κάποιος είναι και σε ποιο βαθμό φιλελεύθερος. Τέτοιες πρακτικές έβλαψαν στο παρελθόν το φιλελεύθερο κίνημα, ελπίζω να μην το βλάψουν και στο μέλλον.

Υ.Γ. Τα πιο πάνω δεν αποτελούν μομφή για κάποιον συγκεκριμένα. Είναι πριν και πάνω απ’ όλα αυτοκριτική.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ – ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΑΠΟΨΗ

Εξαιρετικός ο Αντώνης Πανούτσος για μια ακόμα φορά στην χθεσινή Sportday. Αναφερόμενος στην αντιμετώπιση της χρηματοπιστωτικής κρίσης από την Αριστερά γράφει με το δικό του μοναδικό στυλ.

“…Στην Αριστερά, οι δηλώσεις μετά την οικονομική κρίση είναι «Θέλει να κρυφτεί η π...άνα, αλλά η χαρά δεν την αφήνει». Γιατί τις ψήφους η Αριστερά τις τσιμπάει πάντα στις καταστροφές. Στη Ρωσία κομμουνισμός έγινε μετά την ήττα στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην Κίνα μετά την Ιαπωνική Κατοχή. Οι ανατολικές ευρωπαϊκές χώρες έγιναν κομμουνιστικές όταν ήταν διαλυμένες από τη Γερμανική Κατοχή και τις κατέλαβαν οι Σοβιετικοί. Ο στρατηγός Μάρσαλ είχε καταλάβει ότι ο κομμουνισμός βασίζεται στα άδεια στομάχια και μπόρεσε να πείσει το Αμερικανικό Κογκρέσο να χρηματοδοτήσει το σχέδιο που πήρε το όνομά του για την ευρωπαϊκή ανασυγκρότηση. Με τα δικά σας τα μυαλά και όχι το δικό μου το φτωχό: «Πότε ο ψηφοφόρος ψηφίζει την κομμουνιστική Αριστερά; Οταν όλα πάνε καλά ή έχουν βαρέσει μπιέλα;». Και πότε χαίρονται τα κομμουνιστικά κόμματα, όταν ο κόσμος τραγουδάει «θα τα κάψω τα λεφτά μου» ή όταν το έχει γυρίσει στο «Μεσ' στην υπόγεια την ταβέρνα, μεσ' σε καπνούς και σε βρισιές». Το όνειρο κάθε κομμουνιστικού κόμματος είναι ο κόσμος να μην έχει να χάσει τίποτα παρά τις αλυσίδες του. Είναι και ο λόγος που με το που ακούστηκε ότι οι κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης παίρνουν μέτρα για την κρίση στο τραπεζικό σύστημα τα αριστερά κόμματα στην Ελλάδα άρχισαν να φωνάζουν ότι τα μέτρα δεν πρέπει να παρθούν διότι εξυπηρετούν το μεγάλο κεφάλαιο. Το μεγάλο κεφάλαιο, που δεν ψηφίζει Αριστερά, είτε εξυπηρετηθεί είτε όχι ποσώς που ενδιαφέρει. Το τι θα γίνει με τον κόσμο ενδιαφέρει την Αριστερά. Η ειρωνεία της κρίσης είναι ότι ενώ η Αριστερά είναι υπέρ του κόσμου ξέρει ότι όταν ο κόσμος έχει πρόβλημα δεν ψηφίζει τη Δεξιά. Μόνο που μερικές φορές ψηφίζει δεξιότερα από τη Δεξιά..”

ΟΤΑΝ ΟΙ ΚΡΑΤΙΣΤΕΣ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ

Τις τελευταίες ημέρες λόγω της χρηματιστηριακής και τραπεζικής κρίσης που πλήττει τις Ηνωμένες Πολιτείες, βλέπω πολλούς εδώ στην Ελλάδα να επιχαίρουν για την κατάρρευση του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης. Γελάγανε και τα μουστάκια του Παντελή Σαββίδη στην χθεσινή του εκπομπή στην ΕΤ3 όταν απευθυνόμενος σε καλεσμένο του, ο οποίος σε παλαιότερη συζήτηση τους είχε εκφρασθεί θετικά για το φιλελεύθερο μοντέλο και την ελεύθερη αγορά, τον ρώτησε εάν τώρα ανασκευάζει εκείνες τις θέσεις του, φώναζε και βροντούσε ο Γιώργος Βλάχος (το πρωτοπαλίκαρο του Αυτιά) σήμερα το πρωί καλώντας την κυβέρνηση να ακολουθήσει το παράδειγμα του Βρετανού πρωθυπουργού που εθνικοποιεί τις τράπεζες, και να σταματήσει να μετοχοποιεί κρατικές επιχειρήσεις όπως τα Ελληνικά Πετρέλαια για να έχει ο κοσμάκης φθηνό και καθαρό πετρέλαιο στο σπίτι του (λες και σήμερα δεν ασκεί διοίκηση το κράτος). Θα μπορούσα να τους απαντήσω πάρα πολλά, για τις ευθύνες που έχει το ίδιο το κράτος τόσο στην κρίση αυτή καθαυτή όσο και στα αίτια που οδήγησαν ως εδώ, να τους καλέσω να μου αναφέρουν έστω και μία ευημερούσα χώρα που δεν έχει ασπασθεί το φιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο, να τους ρωτήσω να μου πουν έστω και μία νεοφιλελεύθερη πρακτική στο ελληνικό μικρόκοσμο μας, θα μπορούσα να κάτσω να συζητήσω για τα μειονεκτήματα του φιλελευθερισμού που όμως δεν παύει να είναι το καλύτερο μοντέλο που γνωρίζουμε σήμερα, θα μπορούσα πολλά να πω. Αντί αυτού όμως θα παραθέσω την φράση με την οποία τελειώνει την κριτική του βιβλίου του συμμάχου και συνοδοιπόρου Δημήτρη Σκάλκου “Όψεις Φιλελευθερισμού” ο Δημήτρης Φύσσας στην σημερινή Athens Voice. “Ας μου επιτραπεί να προσθέσω ότι το εν λόγω βιβλίο αποκτά και έντονη επικαιρότητα, καθώς με την τωρινή κρίση οι εδώ εχθροί της ανοιχτής κοινωνίας επιχαίρουν. Και ο συλλογισμός τους είναι ο εξής: «Αφού τώρα το κράτος παρεμβαίνει ακόμα και στις ΗΠΑ, απαιτείται περισσότερο κράτος στην Ελλάδα». Ο συλλογισμός είναι παράλογος, διότι στην Ελλάδα το φιλελεύθερο μοντέλο κοινωνίας και οικονομίας δεν εμφανίστηκε ποτέ. Είναι σα να λέμε ότι επειδή οι άλλοι κάνουν θεραπείες κατά του τύφου, θα κάνουμε και μεις. Μόνο που εμείς έχουμε φυματίωση, όχι τύφο. Γιατί η κοινωνία και η οικονομία μας είναι κατεξοχήν κρατικιστικές. Αυτό που έχει χρεοκοπήσει, ειδικά στην Ελλάδα, είναι ο κρατισμός, όχι ο (νέο)φιλελευθερισμός. Παρ’ όλα αυτά, ένα ετερόκλητο, ανελεύθερο, κρατικιστικό, πλειοψηφικό ρεύμα, από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά, έχει πετύχει να δαιμονοποιήσει καθετί το (νεο)φιλελεύθερο, ενώ ο κρατισμός, υπεύθυνος για τα τρέχοντα δεινά της κοινωνίας και οικονομίας μας, πάει να βγει κι από πάνω”

ΕΜΜΕΣΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΑΛΟΓΟΣΚΟΥΦΗ ΤΟ ΥΠΟ ΨΗΦΙΣΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ

Ανέλαβε το υπουργείο ως ο διεθνούς φήμης καθηγητής που θα έβαζε τάξη στην οικονομία, που θα τιθάσευε την φοροδιαφυγή, που θα έδινε τα αναπτυξιακά εκείνα κίνητρα που θα οδηγούσαν σε υψηλότερους (και ποιο υγιείς) ρυθμούς ανάπτυξης. Προσκαλούσε ξένους επενδυτές, μιλούσε για το πρότυπο της Ιρλανδίας, υποσχόταν ότι σε λίγα χρόνια το υπουργείο και οι υπηρεσίες του θα ήταν σε θέση να εντοπίσουν τους φοροδιαφεύγοντες. Σήμερα οι ξένοι επενδυτές, όσοι (λίγοι) άκουσαν το κάλεσμα του, είναι μπλεγμένοι στα γρανάζια της διαχρονικής ελληνικής γραφειοκρατίας, το ιρλανδικό μοντέλο έχει προ καιρού ξεχασθεί, ενώ η αδυναμία του να ελέγξει την φοροδιαφυγή τον οδηγεί στην επαναφορά των τεκμηρίων διαβίωσης, τα οποία ίσχυαν για 25 και πλέον χρόνια και είναι γνωστό ότι κατά την περίοδο αυτή η φοροδιαφυγή προσέλαβε απίστευτες διαστάσεις όπως πολύ ορθά σχολιάζει η ΕΣΤΙΑ στο σημερινό της πρωτοσέλιδο. Το φορολογικό νομοσχέδιο που κατατέθηκε στην βουλή είναι η έμμεση παραδοχή της αποτυχίας της πολιτικής του κυρίου Αλογοσκούφη. Στην θέση του μαζί με το νομοσχέδιο θα υπέβαλα και την παραίτηση μου.

Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Που κατάντησε η μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη στην οποία κάποιοι, ως έφηβοι, πιστέψαμε εκεί στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 80. Σκάνδαλα, ρεμούλα, άλωση του δημόσιου τομέα, αχαλίνωτος κρατισμός, κατασπατάληση κονδυλίων, εύκολος πλουτισμός. Και μέσα σ’ όλα αυτά το μεγαλύτερο δεκανίκι του πρωθυπουργού είναι η ΑΥΡΙΑΝΗ. Η εφημερίδα που επί δεκαπέντε περίπου χρόνια διαλαλούσε κάτω από τον τίτλο της ότι αυτή γκρέμισε το Καραμανλισμό σήμερα αποτελεί το μεγαλύτερο υποστηριχτή του. Πως σε κατάντησαν καημένη Νέα Δημοκρατία.

ΠΛΗΓΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΕΘΝΗ ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑ ΜΑΣ Η ΚΟΝΤΟΦΘΑΛΜΗ ΚΑΙ ΣΤΕΝΟΜΥΑΛΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΣΗΜΑΝΤΙΚΩΝ ΖΗΤΗΜΑΤΩΝ

Αναρωτιέμαι πολλές φορές για την οπτική με την οποία ο Έλληνας πολίτης παρακολουθεί και κρίνει τα διάφορα γεγονότα. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι σε σχεδόν παρόμοια περιστατικά η κρίση του, η άποψη του, η θέση του, είναι τελείως αντιφατική και εξαρτάται αποκλειστικά από το ποιοι παράγοντες εμπλέκονται. Και για να γίνω πιο κατανοητός. Στην πρόσφατη κρίση στον Καύκασο η πλειονότητα των Ελλήνων τάχθηκε αναφανδόν με την Ρωσία. Θέλετε η παραφιλολογία περί ορθοδόξου τόξου, θέλετε η παθολογική αντίθεση, σε βαθμό σχιζοφρένειας, στις Η.Π.Α., ή σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τις Η.Π.Α. (των οποίων πάντοτε υπάρχει ένας δάκτυλος), θέλετε η αποδοχή που έχουν σε μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού οι λιακουπουλειάδες περί ξανθού γένους και του ατρόμητου Βλαδίμηρου, έχουν δημιουργήσει ένα έντονα φιλορωσικό αίσθημα στην πλειονότητα των ελλήνων. Κατηγορούν τους γεωργιανούς ότι θέλουν να αφανίσουν τους άμοιρους Οσέτιους και δεν αποδέχονται την επιθυμία τους να αποσχιστούν από την Γεωργία, τους αρνούνται το δικαίωμα να έχουν διαφορετική άποψη από έναν ισχυρό γείτονα, κατηγορούν το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ που απαιτούν από τους Ρώσους να αποσύρουν τα στρατεύματα τους από την περιοχή. Αν όμως είναι τέτοια η στάση τους στο πιο πάνω ζήτημα, θα έπρεπε παράλληλα να είναι και υπέρ της ανεξαρτησίας του Κοσόβου, της διχοτόμησης της Κύπρου και για να το πάω και πιο πέρα υπέρ της αυτονομίας και της απόσχισης της Δυτικής Θράκης στην οποία μεγάλα κομμάτια τουρκογενούς πληθυσμού κατοικούν και σε πολλές περιοχές αποτελούν την πλειοψηφία.

Άλλο παράδειγμα η περίπτωση της απαγωγής Μυλωνά από τον Β. Παλαιοκώστα. Παρατηρώ και στην τηλεόραση αλλά και στα διάφορα ιντερνετικά φόρα μία έντονη συμπάθεια προς τον απαγωγέα ο οποίας εμφανίζεται ως άλλος Ρομπέν των δασών να μοιράζει τα κλοπιμαία στους φτωχούς. Αν όμως ο απαγωγέας ήταν λόγου χάρη αλλοδαπός και ιδιαίτερα Αλβανός ενώ το θύμα δεν ήταν ο εκπρόσωπος του βιομηχανικού κόσμου αλλά ένα celebrity της show biz φαντάζομαι τους κλαυθμούς και οδυρμούς που θα είχαμε στα διάφορα παράθυρα και τα πυρά που θα δεχόταν το σύνολο της αλβανικής μειονότητας στην χώρα μας από τους γνωστούς τηλεοπτικούς πατριδοκάπηλους.

Θα μπορούσα να αναφέρω και πολλά άλλα παραδείγματα όπως το θέμα του ντόπινγκ που εμφανίζεται από μερικούς (ευτυχώς από λιγότερους απ’ όσους περίμενα) σαν μία παγκόσμια συνωμοσία κατά της μικρής Ελλαδίτσας, αλλά δεν έχει νόημα. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο στενόμυαλος και κοντόφθαλμος τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζουμε τα διάφορα γεγονότα έχει φθάσει πλέον στα όρια της γραφικότητας. Αυτό δεν θα ήταν τόσο τραγικό εάν δεν αποτελούσε πληγή για την διεθνή αξιοπιστία της χώρας μας.

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΑΠΡΑΞΕΙ ΤΟ ΑΔΙΚΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΑΤΗΣ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΩΝ Η ΚΥΡΙΑ ΘΑΝΟΥ;;;

Διάβασα το σχόλιο του Γιάννη Φιλέρη στο sport24 και τα σχόλια που ακολούθησαν σχετικά με την απόφαση της ΔΟΕ να μην επιτρέψει στην Κατερίνα Θάνου να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Πολλοί από τους υποστηριχτές της ελληνίδας αθλήτριας μιλάνε για μονομέρεια της ΔΟΕ μια και η Θάνου είχε εκτίσει την ποινή της, ενώ δεν έδειξε την ίδια ευαισθησία για άλλους αθλητές που πιάστηκαν ντοπαρισμένοι και συμμετέχουν κανονικά, αφού η ποινή τους έχει λήξει. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που λένε το τετριμμένο και κουραστικό πια ότι οι κακοί ξένοι, και ιδίως οι αμερικάνοι, μας έχουν βάλει στο μάτι γιατί αρχίσαμε να τους παίρνουμε την δόξα.

Προσωπικά δεν ενδιαφέρομαι ούτε για το αν η Θάνου εξέτισε την ποινή της ή όχι, ούτε για το αν μας την έχουν στήσει οι κακοί (ΔΟΕ και Αμερικάνοι). Αυτό που με εξοργίζει είναι το γεγονός ότι τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια στήθηκε ένα ολόκληρο κύκλωμα στην Ελλάδα από το οποίο κάποιοι (ομοσπονδίες, προπονητές, αθλητές, επιτήδειοι κλπ.), πουλώντας επικές νίκες και εθνική υπερηφάνεια, έβαλαν στην τσέπη τους πολλά εκατομμύρια. Εδώ είχε φθάσει το ελληνικό κράτος να κοστολογεί τα μετάλλια. Αν είναι δυνατόν. Και όλα αυτά τα εκατομμύρια έφυγαν από τις δικές σας και τις δικές μου τσέπες. Δεν έχει διαπράξει λοιπόν η κυρία Θάνου και οι όμοιοι της το αδίκημα της απάτης εις βάρος των ελλήνων φορολογουμένων;;; Για την μεγάλη αυτή απάτη της πριμοδότησης ψεύτικων μεταλλίων δεν πρέπει να πληρώσει κάποιος;;;

Όσον αφορά τον επαγγελματικό αθλητισμό, τη ντόπα, τη πρωτιά, το κύπελλο, το πληρώνει (ή πρέπει να το πληρώνει, γιατί στην Ελλάδα ακόμα και ο επαγγελματικός αθλητισμός είναι κατά βάσει κρατικοδίαιτος) ο πρόεδρος, ο σπόνσορας, ο πελάτης-οπαδός. Η διαφορά νομίζω είναι τεράστια.

ΘΡΙΑΜΒΕΥΕΙ Ο ΚΡΑΤΙΣΜΟΣ

Η περίοδος των διακοπών είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για την ανάγνωση πολλών εφημερίδων και βιβλίων. Από τις εφημερίδες εκείνο το οποίο ξεχωρίζω είναι το πρωτοσέλιδο της ΕΣΤΙΑΣ της 23ης Ιουλίου. Το παραθέτω αυτούσιο, ενώ η μη προσθήκη link οφείλεται στο γεγονός ότι η εφημερίδα δεν διαθέτει ιστοσελίδα.

"Θριαμβεύει ο κρατισμός

Αιφνιδίως ομολογείται ότι υπάρχει πρόβλημα στην οικονομία, το οποίο αφορά κυρίως τον δημοσιονομικό τομέα. Προαναγγέλλεται μάλιστα ότι το φθινόπωρο η κυβέρνηση θα προχωρήσει στην λήψη πρόσθετων φορολογικών μέτρων. Η αιτία είναι συνήθης: Για μία ακόμη φορά απέτυχε η εκτέλεση του κρατικού προϋπολογισμού. Όλα τα δεινά της οικονομίας αρχίζουν και τελειώνουν από το κράτος.

Αυξάνονται οι δαπάνες

Όταν το 2004 ήλθε στην εξουσία η Νέα Δημοκρατία, οι δαπάνες του Τακτικού Προϋπολογισμού ήταν 45,5 δις ευρώ, τα καθαρά έσοδα 39,3 δις ευρώ και το έλλειμμα 6,2 δις ευρώ. Κανονικά λοιπόν, από μία φιλελεύθερη κυβέρνηση θα περίμενε κανείς περιορισμό των δαπανών, έτσι ώστε ακόμη και με τα ίδια έσοδα να περιορίζεται το έλλειμμα. Άντ’ αυτού, οι κρατικές δαπάνες αυξάνονται διαρκώς. Έτσι, τον Τακτικό Προϋπολογισμό του 2008 έχουν προβλεφθεί δαπάνες 59 δις ευρώ, έσοδα 5,5 δις ευρώ και έλλειμμα 3,5 δις ευρώ. Δηλαδή αύξηση μέσα στην τετραετία, των με δαπανών κατά 30%, των δε εσόδων – για να μην διογκωθεί περαιτέρω το έλλειμμα – κατά 41%!

Καμία Κυβέρνηση, σοσιαλιστική ή - κατ’ όνομα – φιλελεύθερη δεν τόλμησε να περιορίσει τις δαπάνες. Θεωρούνται περίπου δεδομένες και ανελαστικές, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για αλόγιστες σπατάλες. Αυτό το διαπιστώνει ο καθένας καθημερινώς. Όπου υπεισέρχεται κρατικό χρήμα, δεν υπάρχει καμία αίσθηση οικονομίας. Από τον τελευταίο δημόσιο υπάλληλο μέχρι την κορυφή της πυραμίδας. Και μόνο το γεγονός ότι οι δημόσιες δαπάνες αυξάνονται κάθε χρόνο με τον ρυθμό που αυξάνονται, πιστοποιεί του λόγου το αληθές. Το κράτος, όποιος και αν είναι στην κυβέρνηση, δεν έχει καμία βούληση να περιορίσει τις δαπάνες του.

Από δεκαετίες έχει τεθεί ζήτημα αναθεωρήσεως των κονδυλίων του Προϋπολογισμού από μηδενική βάση, αλλά ουδέποτε έγινε πράξη. Η λογική είναι η εξής: Αντί κάθε χρόνο να αυξάνονται τα κονδύλια ανά υπουργείο βάσει κάποιου ποσοστού, να επανεξεταστεί η σκοπιμότης ενός εκάστου κονδυλίου. Αν αυτό γινόταν, είναι βέβαιο ότι πολλά κονδύλια θα κατηργούντο ως μη καλύπτοντα καμία ανάγκη. Αυτό δεν έγινε, με αποτέλεσμα τα κρατικά κονδύλια να κατανέμονται και σήμερα περίπου όπως γινόταν στην σοβιετική Ρωσία. Με τις “νόρμες”.

Το 2004 η Ελλάς ετέθη υπό ευρωπαϊκή επιτήρηση διότι ουδέποτε ελέγχθηκαν οι δημόσιες δαπάνες, με αποτέλεσμα τα ξεφύγει το έλλειμμα. Σήμερα που η χώρα κινδυνεύει να τεθεί εκ νέου σε καθεστώς επιτηρήσεως, η αιτία είναι η ίδια. Πάλι δεν ελέγχονται οι δαπάνες. Τα έσοδα είναι υπερεκτιμημένα και μοιραίως το έλλειμμα θα ξεφύγει προς τα άνω. Κατά το πρώτο πεντάμηνο του 2008, οι δαπάνες αυξήθηκαν με ρυθμό 12,1% αντί του 8,3% που είναι ο στόχος για το έτος, όταν τα έσοδα αυξήθηκαν κατά μόλις 3,5% αντί του 13% που είναι ο αντίστοιχος ετήσιος στόχος. Πως λοιπόν να εξυγιανθούν τα δημόσια οικονομικά;

Ζητούνται κονδύλια!

Η νοοτροπία δεν αλλάξει. Ακόμη και σήμερα που υποτίθεται ότι κυβερνά η φιλελεύθερη παράταξη, αν ρωτήσετε υπουργούς ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα τους, θα σας απαντήσουν η έλλειψη κονδυλίων. Κανένας δεν θα σας μιλήσει για βελτίωση της κατανομής τους. Όλοι θέλουν κονδύλια για να τα σπέρνουν ανεξέλεγκτα. Ενώ σε κάποιους τομείς τα κονδύλια που διαθέτει το κράτος είναι υψηλότερα ακόμη και από εκείνα που διατίθενται σε προηγμένες ευρωπαϊκές οικονομίες. Στην ανώτατη παιδεία λ.χ., όλοι συγκρίνουν τα διατιθέμενα κονδύλια ως ποσοστό του ΑΕΠ, ενώ το ορθό θα ήταν να συγκρίνονται ως δαπάνη ανά φοιτητή. Άραγε σκέφτηκε ποτέ κανείς πόσο επιβαρύνει τον κρατικό Προϋπολογισμό το ελληνικό φαινόμενο των αιωνίων φοιτητών;

Το γεγονός ότι η ελληνική οικονομία αντιμετωπίζει σήμερα προβλήματα, οφείλεται κυρίως στο κράτος και τις δαπάνες του. Αν ο υπουργός Οικονομίας προχωρήσει το φθινόπωρο στην λήψη μέτρων φορολογικού χαρακτήρος, αυτά θα αποβούν εις βάρος της αναπτύξεως. Ποιος λοιπόν θα ευθύνεται γι’ αυτό; Η παγκόσμια οικονομική κρίση ή το αδηφάγο ελληνικό Δημόσιο; Δυστυχώς, ο κρατισμός θριαμβεύει."

ΣΕ ΠΟΙΩΝ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΡΟΒΟΠΟΥΛΟΣ;

Διάβασα στην χθεσινή Καθημερινή ότι ο νέος Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος κύριος Γεώργιος Προβόπουλος θεωρεί ότι μπορούμε να αποφύγουμε την ανώμαλη προσγείωση της οικονομίας μας, μέσω της τόνωσης της προσφοράς. Αυτή η τόνωση μπορεί να επιτευχθεί κατά τον κύριο Προβόπουλο “εάν πραγματοποιηθεί ένα κύμα διαρθρωτικών προσαρμογών, μεταρρυθμίσεων δηλαδή στη δομή της οικονομίας, στη δημόσια διοίκηση, στην παιδεία κ.λπ., που θα έχουν μια ευρύτερη πολιτική και κοινωνική στήριξη, η οικονομία θα αποκτήσει τον δυναμισμό που θα της επιτρέψει να διατηρήσει την αναπτυξιακή ορμή παρά τις διεθνείς αντιξοότητες. Διότι θα πρόκειται για μεταρρυθμίσεις που θα λύνουν χρόνια και επείγοντα προβλήματα και θα απελευθερώνουν τις παραγωγικές δυνάμεις που σήμερα είναι αιχμάλωτες αναχρονιστικών πολιτικών και πρακτικών”. Νομίζω ότι κανείς σώφρον δεν διαφωνεί με τις πιο πάνω διαπιστώσεις του νέου διοικητή της Κεντρικής μας τράπεζας. Αναρωτιέμαι όμως σε ποιών τα αυτιά απευθύνεται.

Της κυβέρνησης μήπως; Μα αυτοί αποδείχτηκαν στην πράξη ανίκανοι να πραγματοποιήσουν έστω και μία διαρθρωτική αλλαγή μέσα στα 4,5 χρόνια της διακυβέρνησης τους (μίας διακυβέρνησης που ουσιαστικά γίνεται χωρίς σοβαρό πολιτικό αντίπαλο). Αποδείχτηκε ότι δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν, να αλλάξουν τα κακώς κείμενα που υποτίθεται ότι πολεμούσαν από την αντιπολίτευση όλα αυτά τα χρόνια. Δεν δημιουργήθηκε ούτε ένα κίνητρο για να προσελκύσει νέες επενδύσεις (η μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων ουσιαστικά εκμηδενίστηκε από την δημιουργία άλλου είδους φορολογήσεων όπως το ΕΤΑΚ), η γραφειοκρατία γιγαντώνεται μέρα με την μέρα, η ανελαστικότητα της εργατικής νομοθεσίας παρέμεινε στα ίδια απαγορευτικά για νέους (ξένους και ημεδαπούς) επενδυτές επίπεδα, ενώ και το μέχρι πρότινος προνομιακό πεδίο του κυρίου Καραμανλή και της κυβέρνησης του, αυτό της διαφθοράς, έχει πλέον καταρρεύσει με όσα βγαίνουν στην επιφάνεια καθημερινά και αποδεικνύουν περίτρανα πως γίνονται οι δουλειές στο Ελλάντα είτε με γαλάζιους είτε με πράσινους κυβερνώντες. Η ξεφτίλα πλέον έχει πάρει και πανευρωπαϊκές διαστάσεις, με την μαμά Siemens να δηλώνει ότι τα μεγαλύτερα πακέτα ερχόντουσαν προς τα μέρη μας, ενώ και τον κύριο Θαπατέρο να παραπονιέται στον κύριο Καραμανλή για την αντιμετώπιση που τυγχάνουν οι ισπανικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται (ή θέλουν να δραστηριοποιηθούν) στην Ελλάδα.

Της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης; Τούτοι δω έχουν χάσει πλέον το μπούσουλα και δεν ξέρουν προς τα πού κατευθύνονται. Ενώ θα μπορούσαν να επενδύσουν πάνω σε συγκεκριμένα επιτεύγματα, και να απομονώσουν και να καταδικάσουν τα κακώς κείμενα, της περιόδου Σημίτη, αναπτύσσουν μία παλαιοπασοκική ρητορική, δηλώνουν ότι θα ακυρώσουν όλες τις αποφάσεις της κυβέρνησης, ακόμα και αυτές που κινούνται στην σωστή κατεύθυνση (όπως η πώληση του ΟΤΕ), λησμονώντας όμως ότι ζούμε στο 2008 και όχι στο 1978, με τον Γιωργάκη να έχει κάνει τέτοιες κολοτούμπες, από το 2004, σε θέσεις και προτάσεις που θα τις ζήλευε ακόμα και ο Ιωάννης Μελισσανίδης.

Του Συνασπισμού; Τούτοι δω μόλις ακούσουν για παραγωγικότητα και διαρθρωτικές αλλαγές βγάζουν σπυριά, βροντοφωνάζοντας την προοδευτικότητα τους μέσω της συντήρησης της υπάρχουσας νοσηρής πραγματικότητας (σε όλους τους τομείς και δραστηριότητες ανεξαιρέτως).

Των περισσότερων επιχειρηματικών κολοσσών; Μα πάρα πολλοί από τους έλληνες επιχειρηματίες κάνουν deals με το δημόσιο και κερδίζουν από την διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης. Γιατί να επιζητούν άνοιγμα των αγορών και υγιή ανταγωνισμό που θα θέσει εν κινδύνω τα συμφέροντα τους, τα οποία διασφαλίζονται πλήρως από το υπάρχων καθεστώς;

Της πλειοψηφίας των πολιτών; Μα οι πολλοί είναι δεδομένο ότι βολεύονται με το μέτριο και το μόνιμο. Επιθυμούν μέτριες σπουδές χωρίς καμία αλλαγή που θα τους ξεβολέψει, επιθυμούν διορισμό στο δημόσιο και ασφάλεια παρά το γεγονός ότι η επαγγελματική απαξίωση είναι αναπόφευκτη, επιθυμούν την διατήρηση κάθε αντιπαραγωγικού και συντεχνιακού προνομίου παρά το γεγονός ότι όλα αυτά αποτελούν τροχοπέδη για την ανάπτυξη της χώρας μας.

Δυστυχώς στην Ελλάδα οι προτάσεις του κυρίου Προβόπουλου είναι δεδομένο ότι θα πέσουν στο κενό. Θα χτυπηθεί από παντού, για δίκαια και άδικα όπως ο προκάτοχος του, επειδή τόλμησε να αναφέρει τα αυτονόητα. Δυστυχώς η πλειοψηφία των Ελλήνων επιθυμεί την διαβίωση του (για να θυμηθώ και ένα παλιό και εύστοχο σχόλιο του Αλέξη Παπαχελά) “σε ένα ανανεωμένο σοβιετικό μοντέλο, μόνο που αντί για LADA θα έχουμε ΒΜW και αντί για ντάτσα, μεζονέτα”.

ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΤΙΜΟΛΟΓΙΩΝ ΤΗΣ ΔΕΗ ΚΑΤΑ 7% ΠΕΡΙΠΟΥ

Αύξηση των τιμολογίων της κατά 7% περίπου, η οποία θα φθάνει πάνω από 8% στα βιομηχανικά τιμολόγια, προανήγγειλε η ΔΕΗ. Η τιμή του φυσικού αερίου, της κρατικής ΔΕΠΑ, έχει ανέβει κατά 37% περίπου σε σχέση με πέρυσι, μια και η σύμβαση με τον “φίλο”, (σύμμαχο, σωτήρα κατά Λιακόπουλο) Πούτιν, προβλέπει άμεση εξάρτηση του με την τιμή του πετρελαίου. Μετά από όλα αυτά κύριε Φώλια και λοιποί κυβερνητικοί πολιτικάντηδες έχετε ακόμα το θράσος να κατηγορείτε τις ιδιωτικές επιχειρήσεις ότι ευθύνονται για την ακρίβεια;;;;

ΠΑΡΑΛΙΑΚΗ ΖΩΝΗ: ΑΠΟ ΕΝΙΑΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΠΕΡΙΠΑΤΟΥ ΚΑΙ ΠΟΔΗΛΑΣΙΑΣ ΣΕ ΕΝΙΑΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΑΚΑΘΑΡΣΙΑΣ

Τον τελευταίο καιρό και στην προσπάθεια μου να γυμνασθώ λιγάκι, όποτε βέβαια μου το επιτρέπουν οι διάφορες επαγγελματικές και προσωπικές υποχρεώσεις, ασχολούμαι με την ποδηλασία. Ξεκινώ από τον Άλιμο που μένω και κινούμαι προς το Τροκαντερό. Προχθές Σάββατο αποφάσισα να αλλάξω κατεύθυνση και να πάω προς την Γλυφάδα. Σκέφτηκα, ότι αν πάρω τον πεζόδρομο δίπλα από τις γραμμές του τραμ, δεν θα έχω κανένα πρόβλημα και δεν θα χρειασθώ να μπω καθόλου στην παραλιακή όπου η ζωή μου θα ήταν υπό συνεχή απειλή. Τι το ήθελα. Ενώ μέχρι την είσοδο του Αγίου Κοσμά έφτασα σχετικά εύκολα, από εκεί και πέρα και μέχρι περίπου τις εγκαταστάσεις της ιστιοπλοΐας η κατάσταση ήταν τραγική. Το πεζοδρόμιο σταδιακά άρχιζε να μικραίνει και κάποια στιγμή γινόταν μία στενή λωρίδα, πινακίδες ξαφνικά εμφανιζόντουσαν μπροστά μου, γυαλιά από σπασμένα μπουκάλια ήταν διάσπαρτα στο πεζοδρόμιο. Αναγκαζόμουν κάθε τρεις και λίγο να μπαίνω στην λεωφόρο Ποσειδώνος με πραγματικό κίνδυνο της ζωής μου, μια και οι περισσότεροι οδηγοί έτρεχαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Παράλληλα σε όλη την διαδρομή εμφανέστατη ήταν η εγκατάλειψη, ξερά χόρτα και σκουπίδια που κανένας δεν φρόντισε να καθαρίσει.

Αλήθεια σε ποιο ακριβώς στάδιο βρίσκεται η περίφημη ενοποίηση της παραλιακής ζώνης από το Μικρολίμανο μέχρι την Βάρκιζα (η περίφημη ενιαία διαδρομή περιπάτου και ποδηλασίας) που οραματιζόταν η τέως Υπουργός Τουριστικής Ανάπτυξης κυρία Πετραλιά και μας διένειμε σε φυλλάδια προεκλογικά;

Υ.Γ. Το ερώτημα το έθεσα και στο Υπουργείο Τουρισμού. Εάν μου απαντήσουν θα το αναρτήσω στο blog.

ΣΑΘΡΟ ΑΠ’ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ ΠΙΑΣΕΙΣ

Η φαιδρότητα του ελληνικού κράτους και των ελλήνων γραφειοκρατών είναι εμφανέστατη σε κάθε λειτουργία του. Είναι τέτοιος ο παραλογισμός τους που σε οδηγούν στα όρια σου.

Πάρτε για παράδειγμα την υπόθεση του κτηματολογίου. Ξεκινάνε οι διαδικασίες κτηματογράφησης στην πλειονότητα των δήμων της Αττικής και της Θεσσαλονίκης καθώς και τις πρωτεύουσες όλων των νομών της επικράτειας, και ακόμα οι υπάλληλοι των κτηματολογικών γραφείων δεν είναι πλήρως εκπαιδευμένοι για να απαντήσουν στα πολλά ερωτήματα που ανακύπτουν. Τι θα γίνει με τα αυθαίρετα; Θα δηλωθούν ή όχι; Εάν ναι δεν θα είναι ένας πλάγιος τρόπος νομιμοποίησης τους; Αν όχι δεν θα υπάρχει ανακολουθία με τις αντίστοιχες δηλώσεις του Ε9; Πως στο διάβολο θα αντιμετωπισθούν περιοχές που ενώ θα έπρεπε, βάσει των δηλώσεων, να είναι ελεύθερες από κτίσματα, οι περίφημες αεροφωτογραφίες θα εμφανίζουν ολόκληρα προάστια με βίλες και μεζονέτες; Τι θα γίνει με τους ομογενείς οι οποίοι δεν έχουν πληρεξούσιους τους στην Ελλάδα για να τους ενημερώσουν και να δηλώσουν τα ακίνητα τους; Θα τους τα αρπάξει μετά το πέρας της κτηματογράφησης το κράτος; Αν ναι δεν θα πέσει μία τέτοια ενέργεια στα ευρωπαϊκά δικαστήρια όπου αναπόφευκτα θα καταφύγουν οι θιγόμενοι;

Άλλο παράδειγμα φαιδρότητας είναι η χρηματοδότηση των κομμάτων. Ένα θέμα που συζητείται έντονα από χθες λόγω της SIEMENS και της χρηματοδότησης του ΠΑΣΟΚ με πλάγιο τρόπο. Κάτσανε οι εθνοπατέρες στην βουλή και ψήφισαν ένα νόμο για την χρηματοδότηση των κομμάτων ο οποίος είναι έτσι φτιαγμένος ώστε να δυσκολεύει σε πολύ μεγάλο βαθμό την (ούτως ή άλλως δύσκολη) εξεύρεση πόρων από τα μικρά εξωκοινοβουλευτικά κόμματα και ουσιαστικά να διασφαλίζει την ζωή των υπαρχόντων αναξιόπιστων κομματικών μηχανισμών, ένας νόμος ο οποίος ουσιαστικά σε αναγκάζει να καταφύγεις στην μαύρη (πλάγια, όπως θέλετε) χρηματοδότηση, και είναι οι πρώτοι που τον καταπατήσανε. Το 1.000.000 μάρκα είναι ψίχουλα (420.000 ευρώ ούτως ή άλλως είναι 5-10 σποτάκια στην τηλεόραση σε prime time, ουσιαστικά δηλαδή τίποτα μπροστά στις υπέρογκες προεκλογικές δαπάνες των μεγάλων κυρίως κομμάτων) μπροστά στα ποσά που έχουν βάλει στα ταμεία τους τα μεγάλα κόμματα, με τρόπους πολλούς και διάφορους.

Τελευταίο παράδειγμα, στο οποίο είχα προσωπική εμπλοκή, το θέμα των νηπιαγωγείων. Όπως είχα αναφέρει και σε παλαιότερο post μου σύμφωνα με νόμο επί υπουργίας Γιαννάκου (κατόπιν σφοδρών πιέσεων των γνωστών συνδικαλιστών) καθίσταται υποχρεωτική η φοίτηση στο νηπιαγωγείο. Μεταβατική περίοδος ορίσθηκε αυτή που μόλις τελείωσε ενώ από το 2008-2009, σύμφωνα με αυτή την απόφαση, οι ιδιωτικοί παιδικοί σταθμοί, και οι βρεφονηπιακοί σταθμοί των δήμων, δεν μπορούν να εκτελέσουν χρέη νηπιαγωγείων. Τα προβλήματα όμως που ανακύπτουν είναι δύο. Πρώτον, οι περισσότεροι δήμοι δεν έχουν την υλικοτεχνική υποδομή (κοινώς αίθουσες) για να απορροφήσουν τα νηπιάκια, ενώ και τα περισσότερα ιδιωτικά δημοτικά σχολεία έχουν μόνο ένα τμήμα, και δεν καλύπτονται έτσι οι αυξημένες ανάγκες. Τι διάβολο θα κάνουν οι γονείς που θα μείνουν ξεκρέμαστοι; Σε ποιο σχολείο θα πάνε τα παιδιά τους; Ή αν όπως είπε η αντινομάρχης Αθηνών το υπουργείο βγάλει απόφαση για ακόμα ένα χρόνο παράταση (αμάν αυτές οι παρατάσεις σε όλα!!!), ποιος θα αποζημιώσει τους ιδιοκτήτες παιδικών σταθμών που έχασαν πολλά παιδάκια γιατί οι γονείς τους δεν ήθελαν να βρίσκονται σε κατάσταση αβεβαιότητας; Δεύτερον, πως είναι δυνατόν να έρχεται και να επιβάλει το υπουργείο Παιδείας αποφάσεις σε ιδρύματα και επιχειρήσεις που δεν υπάγονται σε αυτό, όταν το αρμόδιο Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας, στο οποίο υπάγονται οι ιδιωτικοί παιδικοί σταθμοί, δεν έχει τροποποιήσει τίποτα, και οι άδειες που έχει εκχωρήσει επιτρέπει να εγγραφούν σε αυτά παιδιά μέχρι και 5 χρονών;

Τι να πω. Το ελληνικό κράτος, αυτό που δημιουργήσανε οι διαχρονικοί κομματικοί γραφειοκράτες, είναι σαθρό από όπου και αν το πιάσεις. Έτσι όπως το κάνανε ας το τρίψουν στην μούρη τους.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΧΑΡΑΤΣΙ ΜΕ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ

Προσπαθούμε τις τελευταίες ημέρες να μάθουμε πως ακριβώς θα δηλώσουμε τα ακίνητα μας στο Εθνικό Κτηματολόγιο. Από τις οδηγίες και μόνο βλέπεις τον παραλογισμό σε όλο του το μεγαλείο. Το πάγιο τέλος είναι 35 ευρώ για τα ακίνητα και 20 ευρώ για τους βοηθητικούς χώρους με χιλιοστά επί του οικοπέδου. Το τέλος όμως όπως ρητά αναφέρεται στις οδηγίες είναι ανά δικαίωμα. Αν έχεις δηλαδή ένα σπίτι μισό μισό με την γυναίκα σου θα πληρώσεις 70 ευρώ για το συγκεκριμένο ακίνητο (35 ευρώ ο σύζυγος και άλλα 35 η σύζυγος). Τι λέτε ρε ξεδιάντροποι. Τόσα σας λείπουν;; Αφού φαγώθηκαν τα χρήματα από τα ΚΠΣ, για τα οποία κανείς ποτέ δεν λογοδότησε, σήμερα πλήρωνε τα σπασμένα έλληνα πολίτη. Ντροπή σας!!!

ΠΕΡΙ ΣΕΙΣΜΩΝ ΣΕΙΣΜΟΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΕΨΗΣ

Δηλώνω ευθείς εξ’ αρχής ότι είμαι άσχετος όσον αφορά την σεισμολογία. Δεν γνωρίζω αν είναι δυνατόν να προβλεφθεί ένας σεισμός ή όχι. Δεν γνωρίζω αν θα υπάρξει ποτέ δυνατότητα να γίνει μία τέτοια πρόβλεψη. Δεν γνωρίζω τι ρόλο μπορεί να παίξει τελικά η δυνατότητα μίας τέτοιας πρόβλεψης, αν θα είναι για καλύτερο ή για χειρότερο (να βγούμε από τα σπίτια μας την ώρα του σεισμού; και αν δεν γίνει εκείνη την ώρα και γίνει 2 ώρες αργότερα; 6 ώρες αργότερα; 1 ημέρα αργότερα; η ακόμα χειρότερα 6 ώρες νωρίτερα;). Αυτό όμως που με εξοργίζει είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται η ομάδα ΒΑΝ του κυρίου Βαρώτσου και οι υποστηριχτές της από την πλειονότητα των σεισμολόγων της χώρας. Άσχετα αν συμφωνούν ή όχι με μία επιστημονική έρευνα δεν δικαιούνται να την απαξιώνουν. Οφείλουν να διατυπώσουν τις ενστάσεις τους, τις αντιρρήσεις τους, να προβάλλουν τα δικά τους επιχειρήματα που αντικρούουν την αντίθετη άποψη. Το να βγαίνουν όμως, όπως ο κύριος Σταυρακάκης, και να λένε ότι ο κύριος Βαρώτσος δεν δημοσίευσε την έκθεση του σε κάποιο επιστημονικό περιοδικό, αλλά απλά την ανέβασε σε “κάποια” ιστοσελίδα (σε κάποιο προσωπικό site ή blog φαντάστηκα όταν το άκουσα σήμερα το πρωί στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ) ενώ η έκθεση του είναι αναρτημένη στο επίσημο site του Πανεπιστημίου Cornell (το οποίο είναι ένα από τα 7 καλύτερα πανεπιστήμια των Η.Π.Α. τα λεγόμενα Ivy League Schools) είναι πάρα πολύ μικρό εκ μέρους τους. Θα μπορούσαν αντί να απαξιώσουν την μελέτη και το τόπο δημοσίευσης της, να έλεγαν ότι δεν τους κοινοποιήθηκε ποτέ. Θα μπορούσαν να πουν ότι δεν ανέφερε ακριβή τόπο και χρόνο οπότε είναι δύσκολη η αξιοποίησή της. Μαζί τους θα ήμουνα. Η απαξίωση όμως γεννά ερωτηματικά, ιδίως όταν εμπλέκονται και αρκετά εκατομμύρια ευρώ κρατικών χρηματοδοτήσεων. Θα περίμενα από την επιστημονική κοινότητα υψηλού επιπέδου συζήτηση (δεν επιζητώ την συναίνεση όλων μια και αυτό είναι τελείως αντίθετο στα πιστεύω μου όσον αφορά την κάθε επιστημονική θεωρεία, μέσα από αντικρουόμενες σκέψεις και απόψεις βγαίνουν τα καλύτερα αποτελέσματα, το δογματισμό όμως το θεωρώ κατάρα) όπου θα διατύπωναν άρτιες και κοινά αποδεκτές απόψεις όσον αφορά την πρόληψη από τα αποτελέσματα των σεισμών, καθώς επίσης και τρόποι εκπαίδευσης του κόσμου για την αντιμετώπιση εκτάκτων καταστάσεων. Η απαξίωση όμως δεν οδηγεί πουθενά. Απλά δημιουργεί ερωτηματικά και σπέρνει αμφιβολίες.

ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ EUROSTAT ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΦΩΛΙΑ ΚΑΙ ΤΗΛΕΚΑΝΙΒΑΛΟΥΣ

Σε συνέχεια του προηγούμενου post μου και αναφορικά με τις αυξήσεις στα είδη διατροφής, τα στοιχεία της Eurostast δείχνουν ξεκάθαρα ότι δεν υπάρχουν σημαντικές αποκλίσεις στις αυξήσεις τιμών στην Ελλάδα σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε.. Οι συνολικές αυξήσεις στα είδη διατροφής στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 2008 ανήλθαν σε 7% έναντι 7,1% στην Ε.Ε. και 6,2% στις χώρες της ευρωζώνης. Οι μεγαλύτερες αυξήσεις εμφανίζονται στην Βουλγαρία και Λετονία (25,4% και 21,7% αντίστοιχα) και οι μικρότερες σε Πορτογαλία και Ολλανδία (3,2% και 5,4%). Οι μεγαλύτερες αυξήσεις στην Ελλάδα παρατηρούνται στο ψωμί και τα σιτηρά ύψους 14,8% (10,7% στην ΕΕ και 9,2% στην ευρωζώνη), ενώ αντίθετα οι αυξήσεις σε κρέας, γαλακτοκομικά, αυγά, λίπη και έλαια είναι αισθητά μικρότερες των αντίστοιχων ευρωπαϊκών. Η μόνη κατηγορία στην οποία υπάρχει αισθητή απόκλιση είναι αυτή των λαχανικών στα οποία παρατηρούνται αυξήσεις ύψους 6% ενώ σε Ε.Ε. και ευρωζώνη την ίδια περίοδο είχαμε μειώσεις 1,2% και 2% αντίστοιχα. Φαίνεται ξεκάθαρα λοιπόν από τα στοιχεία της Eurostat ότι οι αυξήσεις των τιμών δεν είναι έτσι όπως εμφανίζονται στα τηλεδικία, αλλά είναι ανάλογες με τις ευρωπαϊκές και απόλυτα συμβατές με το δυσμενές παγκόσμιο περιβάλλον.

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΛΕΦΤΗΣ ΚΑΙ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΟΣ

Διαβάζω και ακούω για το τελεσίγραφο του κύριου Φώλια προς τις επιχειρήσεις για συγκράτηση των τιμών τους. Ακούω (όσο έχω την υπομονή και την διάθεση, ελάχιστη τον τελευταίο καιρό) τους τηλεκανίβαλους στα δελτία ειδήσεων να κατηγορούν τις επιχειρήσεις τροφίμων για τις αυξήσεις των τιμών. Δουλεύοντας όμως σε επιχείρηση τροφίμων, και όντας υπεύθυνος σε θέματα κοστολογίων θα ήθελα να επισημάνω πόσο έχει αυξηθεί το κόστος της επιχείρησης μέσα σε μία χρονιά. Βασικές πρώτες ύλες όπως το βούτυρο έχει αυξηθεί κατά 33%, το αλεύρι κατά 50% το γάλα 15% ενώ η κύρια πρώτη ύλη μας (την οποία δεν θα αναφέρω γιατί δεν θέλω να φανεί η εταιρεία στην οποία εργάζομαι) κατά 20% περίπου. Την ίδια ώρα το λειτουργικό κόστος έχει εκτοξευθεί, ως αποτέλεσμα της αύξησης της τιμής του πετρελαίου (το οποίο επηρεάζει και την τιμή του φυσικού αερίου μια και αυτή υπολογίζεται με βάση το πετρέλαιο) και των αυξήσεων των τιμολογίων της ΔΕΗ κατά 10% περίπου. Βάλτε μέσα σ’ όλα αυτά τις αυξημένες εκπτώσεις που παίρνουν κατά κύριο λόγο τα super markets (και φθάνουν μέχρι και το 15% επί των πωλήσεων) και το αυξημένο κόστος της διαφήμισης για να γίνει αντιληπτό το όλο πλαίσιο. Η συγκράτηση λοιπόν ή ακόμα και η μείωση των τιμών είναι αρκετά δύσκολη μια και οι βιομηχανίες τροφίμων ούτως ή άλλως έχουν χαμηλό περιθώριο καθαρού κέρδους, το οποίο εάν φθάσει το 10% αποτελεί θαύμα.

Την ίδια ώρα βέβαια το κράτος το οποίο εμφανίζεται ως ο προστάτης των αδυνάτων, παραμένει ο μεγαλύτερος κλέφτης και κερδοσκόπος. Ας πάρουμε για παράδειγμα τα καύσιμα. Σύμφωνα με πρόσφατη ανακοίνωση των Ελληνικών Πετρελαίων “το 48,3% της τιμής που πληρώνει ο καταναλωτής στο πρατήριο είναι φόροι και δασμοί, 38,5% είναι το κόστος της πρώτης ύλης, 10,8% το μικτό περιθώριο εμπορίας (δηλαδή το περιθώριο των εταιριών εμπορίας και των πρατηριούχων) και 2,4% το κόστος λειτουργίας και το περιθώριο διύλισης.”

Άλλο και πιο εξόφθαλμο παράδειγμα είναι τα πρόστιμα των διαφόρων αρχών. Το πρόστιμο για την εκπρόθεσμη υποβολή δήλωσης ΦΠΑ και φορολογίας εισοδήματος είναι 1,5% μηνιαίως, το αντίστοιχο πρόστιμο για εκπρόθεσμη δήλωση ΑΠΔ στο ΙΚΑ είναι 30%, ενώ η μη καταβολή των εισφορών φθάνει μέχρι και το 120% (εδώ πια μιλάμε για αισχρή τοκογλυφία).

Πριν ο κύριος Φώλιας, και ο κάθε Φώλιας βάλει τελεσίγραφα στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, ας συνετίσει πρώτα τον κρατικό μηχανισμό. Να βάλει ένα χέρι σε ΔΕΚΟ όπως τα ΕΛΠΕ, η ΔΕΠΑ και η ΔΕΗ που πρωτοστατούν στις ανατιμήσεις, να επιβάλει στα νοσοκομεία να πληρώσουν τους προμηθευτές τους στους οποίους οι καθυστερήσεις πληρωμών φθάνουν μέχρι και τα δύο χρόνια, να περιορίσει τα υπέρογκα και αναίτια πρόστιμα που, εφορίες, ΙΚΑ και λοιποί επιβάλουν βασισμένοι σε ασάφειες της κάθε νομοθεσίας. Καλό θα είναι λοιπόν οι κυβερνώντες αντί να το παίζουν σκληροί και να ανακοινώνουν μέτρα κατά της ακρίβειας, τα οποία κατά βάσει είναι ανόητα ημίμετρα χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα που γίνονται μόνο για λαϊκή κατανάλωση (ποιος δεν θυμάται τον Κίμωνα ως Υφυπουργό Ανάπτυξης να περιδιαβαίνει τις λαϊκές και τα καταστήματα συνοδεία τηλεοπτικών συνεργείων), να κάνουν ουσιαστικές κινήσεις που θα ελαφρύνουν το λειτουργικό κόστος των επιχειρήσεων και το οποίο με την σειρά του θα περάσει στους καταναλωτές.

ΦΟΙΤΗΤΟΠΑΤΕΡΕΣ

Πείτε με χαζό, πείτε με ανάλγητο, πείτε με αντιδημοκρατικό, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω για ποιον λόγο πρέπει να έχουν άποψη φοιτητές και σπουδαστές στο ποιος θα είναι πρύτανης σ’ ένα Πανεπιστήμιο. Είναι το τελευταίο πράγμα για το οποίο θα έπρεπε να ενδιαφέρονται. Θα τους χαιρόμουν πραγματικά να τους έβλεπα να βροντοφωνάζουν για καλύτερες συνθήκες φοίτησης, για ανθρώπινες αίθουσες, για εργαστήρια πλήρως εξοπλισμένα, για βιβλιοθήκες με χιλιάδες συγγράμματα. Αλλά δυστυχώς οι “προοδευτικοί” και “δημοκράτες” φοιτητοπατέρες (όλων των αποχρώσεων) καθώς και οι πολιτικοί πάτρωνες τους έχουν την κύρια ευθύνη για το χάλι στο οποίο βρίσκονται τα ανώτατα ιδρύματα μας. Αυτοί κομματικοποίησαν την ανώτατη εκπαίδευση, αυτοί ανέχτηκαν στο όνομα της πολιτικής σκοπιμότητας το απίστευτο αλισβερίσι μεταξύ φοιτητών και πανεπιστημιακών, αυτοί υπέθαλψαν την βία και την ατασθαλία στο όνομα της προστασίας του περιβόητου ασύλου. Είναι τόσο ανίκανοι και πολιτικά αποχαυνωμένοι που δεν είναι σε θέση να βγάλουν ένα κοινά αποδεκτό αποτέλεσμα στις ετήσιες εκλογές της ΕΦΕΕ.

Το ερώτημα όμως είναι τι κάνουν οι υπόλοιποι φοιτητές, αυτοί που δεν είναι ενταγμένοι στις κομματικές νεολαίες, αυτοί που μελετούν, αυτοί που θέλουν να τελειώσουν στην ώρα τους, αυτοί που υφίστανται ένα απίστευτο πολιτισμικό σοκ όταν πηγαίνουν για μεταπτυχιακά σε κάποιο ανώτατο ίδρυμα της Δυτικής Ευρώπης ή της Αμερικής, αυτοί που πιστεύουν ότι το πανεπιστήμιο είναι χώρος γνώσης και ελευθερίας. Τι κάνει όλη αυτή η σιωπηρή πλειοψηφία, γιατί δεν αντιδρά, γιατί εξακολουθεί να ποδηγετείται από τους κομματικά εγκάθετους; Γιατί δεν διαδηλώνει την αντίδραση της στην υποβάθμιση του πτυχίου της που είναι το μόνο το οποίο έχουν τελικά πετύχει όλοι αυτοί οι κομματικοί απατεώνες;

Είναι πραγματικά λυπηρό το γεγονός ότι η ίδια ρητορική, οι ίδιες ιδέες, τα ίδια τσιτάτα που άκουγα στα δεκαεπτά μου ακούω σήμερα στα τριάντα επτά μου. Είναι λυπηρό το γεγονός ότι τα ίδια θέματα τα οποία απασχολούσαν την πανεπιστημιακή κοινότητα την δεκαετία του 80 εξακολουθούν και την απασχολούν σήμερα. Θέματα τα οποία έχουν λυθεί προ καιρού σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρώπης. Γιατί άραγε ο τρόπος επίλυσης τους εκεί δεν αποτελεί μπούσουλα και για εδώ; Τόσο ποια μοναδικοί και ξεχωριστοί είμαστε; Επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι μοναδική και ξεχωριστή είναι μόνο η βλακεία τους.

FAME – ΣΤΟΝ ΠΥΡΕΤΟ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ

Ήταν εκείνα τα κυριακάτικα απογεύματα που μαζευόμασταν όλοι γύρω από την τηλεόραση. Ήταν οι εποχές της εφηβικής μας ηλικίας που νομίζαμε ότι μπορούμε να κατακτήσουμε τα πάντα. Ήταν οι εποχές που τα βλέπαμε όλα αισιόδοξα, που ήμασταν σίγουροι ότι τα καλύτερα έρχονται. Ήταν οι εποχές που ετοιμαζόμασταν να ζήσουμε το δικό μας “πυρετό της δόξας”

ΕΡΤ – Η ΒΙΤΡΙΝΑ ΤΗΣ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Σκέφτομαι πολλές φορές τον λόγο για τον οποίο η εκάστοτε κυβέρνηση συντηρεί την κρατική τηλεόραση. Ποιος ο λόγος από την στιγμή πλέον που δεν υπάρχει το μονοπώλιο στην ενημέρωση που κατήργησε ο επάρατος Μητσοτάκης το 1989. Ποιος ο λόγος από την στιγμή που η πλειονότητα των συμπολιτών μας διαμορφώνει άποψη και επηρεάζεται από τα ιδιωτικά τηλεοπτικά δίκτυα. Ποιος ο λόγος αφού η προσπάθεια για την δημιουργία ενός ελληνικού BBC δεν έχει πραγματοποιηθεί παρά τις αρκετές σημαντικές και ποιοτικές εκπομπές που αναμφισβήτητα διαθέτει (και παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχει νοθεύσει αισθητά το πρόγραμμά της). Ποιος ο λόγος από την στιγμή που τα νούμερα (οικονομικά και τηλεοπτικά) δεν βγαίνουν. Χθες διάβασα την άποψη του Αντώνη Καρπετόπουλου στην Sportday (σχετικά με την αποπομπή Κούλογλου) την οποία βρήκα αρκετά ενδιαφέρουσα:

“…Σκεφτόμουν τον χωρισμό του Στέλιου Κούλογλου με την ΕΡΤ κι αναρωτιόμουν αν είχε μεγαλύτερη ανάγκη ο δημοσιογράφος την κρατική τηλεόραση ή η κρατική τηλεόραση τον δημοσιογράφο. Κάτι μου λέει ότι στον επαγγελματία Κούλογλου η όλη εξέλιξη της ιστορίας θα κάνει καλό. Θα βρει ένα άλλο κανάλι, θα κάνει εκπομπές με μεγαλύτερη θεαματικότητα από αυτές που έκανε στη ΕΤ1, θα συνεχίσει να κάνει τη δουλειά του – και μπορεί κάποτε να γυρίσει στη δημόσια τηλεόραση? τόσοι και τόσοι το 'καναν. Η ΕΡΤ αντιθέτως χάνει ένα καλό άλλοθι πολυφωνίας (αυτό ήταν κυρίως «Το ρεπορτάζ χωρίς σύνορα») και είναι βέβαιο ότι ο πρόεδρός της θα έχει να αντιμετωπίσει λογιών λογιών γκρίνιες. Ακόμα πιο μεγάλες γκρίνιες θα βρει μπροστά της η κυβέρνηση, διότι η ιστορία προσφέρεται για αντιπολιτευτικές ομοβροντίες: το τελευταίο που θα ’θελε ο Καραμανλής είναι να κατηγορηθεί για φιμώσεις και ολοκληρωτικές αντιλήψεις σε ό,τι αφορά την ενημέρωση. Το κεντροδεξιό προφίλ που χτίστηκε με κόπο, μην ξεχνάτε ότι έδωσε εκλογικές νίκες.

Από την άλλη, η εξουσία δεν έχει πλάκα αν δεν την επιδεικνύεις: αυτό είναι δυστυχώς το συμπέρασμα πολλών ανάλογων ιστοριών. Η κυβέρνηση μιλά για λιγότερο Κράτος και πουλάει τον ΟΤΕ – πολύ καλά κάνει από τη στιγμή που το είχε στο πρόγραμμά της και αυτό το πρόγραμμα ψήφισε κατά πλειοψηφία ο κόσμος. Η ίδια όμως κυβέρνηση που μιλά για την ανάγκη να ξεφορτωθεί το Κράτος οποιοδήποτε βαρίδι, φυλάσσει σαν κόρη οφθαλμού την κρατική τηλεόραση κι ας είναι σχεδόν δεδομένη η οικονομική προβληματικότητά της, επειδή κουβαλάει πολλά και μεγάλα χρέη. Γιατί; Γιατί προφανώς είναι μια βιτρίνα εξουσίας και αισθητικής: εκεί καταλαβαίνεις ποιος κυβερνάει τον τόπο! Υπό αυτό το πρίσμα δεν μου κάνει εντύπωση που σταμάτησαν τις εκπομπές του Κούλογλου: και πολύ άργησαν!

Όσο για τις θεαματικότητες και την ΑGB, σόρι αλλά το θέμα είναι ανάξιο συζήτησης. Η AGB είναι «φερετζές» – δεν μετράει ούτε την εκτίμηση του κοινού στα πρόσωπα, ούτε τη συγκέντρωση των τηλεθεατών σε αυτό που παρακολουθούν στην οθόνη. Αν τα νούμερα είναι αυτοσκοπός, είμαι βέβαιος ότι ένα αφιέρωμα στο γερμανικό πορνό μπορεί να εκτοξεύσει όποιο κανάλι το τολμήσει. Διαφωνείτε;…”

Νομίζω ότι ο γνωστός αθλητικογράφος έχει δίκιο. Η δημόσια τηλεόραση είναι η βιτρίνα της εκάστοτε κυβέρνησης. Μέσω της ΕΡΤ δείχνει την εξουσία της. Καλυπτόμενη από ένα περιτύλιγμα σοβαροφάνειας και πολυφωνίας δείχνει υπέρ ποιών μεροληπτεί, δείχνει ποιοι την ενοχλούν.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΟΜΗΡΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ

Μία ιδιότυπη χούντα κυβερνά την Ελλάδα. Η συνδικαλιστική. Οποτεδήποτε μία συντεχνία θεωρεί ότι θίγεται νομιμοποιείται να παρακωλύει την καθημερινή ζωή του πολίτη. Σήμερα είναι οι φορτηγατζήδες. Χθες ήταν οι λιμενεργάτες. Αύριο θα είναι οι εκπαιδευτικοί. Και πάει λέγοντας. Δεν θέλω προσωπικά να ασχοληθώ με τα αιτήματά τους. Αν είναι δίκαια ή άδικα. Δεν με ενδιαφέρει. Αυτό που με εξοργίζει είναι ο φασιστικός τρόπος με τον οποίο προσπαθούν να επιβάλλουν την άποψη τους. Αποκλείοντας δρόμους. Απειλώντας τους συναδέλφους τους που δεν θέλουν να απεργήσουν. Καταστρέφοντας άλλες, εξαρτώμενες, επαγγελματικές ομάδες. Παρακωλύοντας την οποιαδήποτε δραστηριότητα. Με την χρήση βίας και τρομοκρατίας. Αυτές όμως οι συμπεριφορές είναι πλέον αναμενόμενες. Και όσο θα διαιωνίζονται θα γίνονται ακόμα πιο αυταρχικές. Είναι αποτέλεσμα του χαϊδέματος τους εδώ και δεκαετίες από την πολιτική ηγεσία του τόπου. Από τους πολιτευτές όλων των παρατάξεων, από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά. Χαμένοι είναι μόνο αυτοί που η φωνή τους εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να ακουστεί. Χαμένοι είναι οι επαγγελματίες που προσπαθούν να επιβιώσουν και να δραστηριοποιηθούν μέσα από συμπληγάδες. Χαμένοι οι πολίτες που βιώνουν μία σκληρή και απάνθρωπη καθημερινότητα. Χαμένη πριν και πάνω από όλα είναι η ίδια η χώρα.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ GAZPROM ΚΑΙ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ

Είναι επιλογή μου να μην αναρτώ στο blog ανακοινώσεις και δελτία τύπου της Φιλελεύθερης Συμμαχίας, παρότι είμαι μέλος της και με το περιεχόμενο των πιο πολλών συμφωνώ. Η σύμβαση όμως της Ελληνικής Κυβέρνησης με την Ρωσία για την κατασκευή του αγωγού South Stream δημιουργεί ένα τεράστιο μονοπώλιο και μία απίστευτη εξάρτηση της Ελλάδας από την Ρωσία του Πούτιν και από μία μόνο εταιρεία την Gazprom, εξέλιξη που στα μάτια μου είναι πάρα πολύ ανησυχητική. Το χθεσινό δελτίο τύπου της Φιλελεύθερης Συμμαχίας είναι δυστυχώς η μόνη φωνή λογικής μέσα στην γενική εθνική ευφορία.

“Η Φιλελεύθερη Συμμαχία σε ανακοίνωσή της εξέφρασε τις επιφυλάξεις της για την πρόσφατη συμφωνία των Καραμανλή – Πούτιν στον ενεργειακό τομέα. Σύμφωνα με δηλώσεις του Έλληνα πρωθυπουργού στο πρακτορείο ITAR-TASS «η Ελλάδα στο τέλος του 2015 θα καταναλώνει 7 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου, το 80% του οποίου θα προέρχεται από τη Ρωσία».

Για τη Φιλελεύθερη Συμμαχία, αν υλοποιηθεί αυτός στόχος, η Ελλάδα θα εξαρτάται σχεδόν ολοκληρωτικά το 2015, στον τομέα του φυσικού αερίου, από τη Ρωσία και ειδικότερα από μια μόνο ρώσικη εταιρεία, την Γκαζπρόμ. Η εξάρτηση αυτή, για την οποία επιχαίρει ο κ. Καραμανλής, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως θετική για την ελληνική οικονομία καθώς η δημιουργία ενός νέου μονοπωλίου στην τροφοδοσία φυσικού αερίου, και η έλλειψη ανταγωνισμού μεταξύ περισσότερων προμηθευτών, θα προσθέσει στους Έλληνες καταναλωτές άλλον ένα παράγοντα που θα κάνει ακόμα ποιο αβάσταχτη την ακρίβεια που ήδη ζουν.

Πέραν όμως από τις αρνητικές επιπτώσεις στη τσέπη των Ελλήνων καταναλωτών, η ολοκληρωτική εξάρτηση της Ελλάδας από τη Ρωσία σε ένα στρατηγικής σημασίας τομέα όπως τον ενεργειακό, θα έχει και πολιτικές επιπτώσεις καθώς θα καταστήσει τη χώρα μας ανίσχυρη σε περίπτωση που χρειαστεί να πάρει αποφάσεις που δεν θα ευθυγραμμίζονται με τα ρωσικά συμφέροντα. Η Φιλελεύθερη Συμμαχία υπενθυμίζει ότι αυτό ακριβώς συνέβη όταν η Ρωσία έκλεισε τις στρόφιγγες αερίου στην Ουκρανία την πρωτοχρονιά του 2006 επειδή η τελευταία αρνήθηκε να πληρώσει την αύξηση που απαιτούσε η Μόσχα, από τα 50 στα 230 δολάρια ανά 1.000 κυβικά μέτρα φυσικού αερίου. Η αύξηση αυτή απαιτήθηκε από την Μόσχα για την Ουκρανία λόγω της φιλοδυτικής «πορτοκαλί επανάστασής» της ενώ δεν απαιτήθηκε για την Λευκορωσία, το δικτατορικό καθεστώς της οποίας αποτελεί πιστό σύμμαχο της Μόσχας. Η διακοπή αυτή έγινε αισθητή, στα μέσα του χειμώνα, σε πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που εξαρτώνται ενεργειακά από τη Ρωσία λιγότερο απ ότι η Ελλάδα.

Η εκκωφαντική σιωπή για τα παραπάνω και οι πανηγυρισμοί με τους οποίους υποδέχτηκαν τα Ελληνικά κόμματα τη νέα στρατηγική σχέση Ελλάδας-Ρωσίας, μπορεί, ενδεχομένως, να εξηγείται από τον μόνιμο και συμπλεγματικό αντιαμερικανισμό τους. Σε πολλές περιπτώσεις όμως πάει ακόμα μακρύτερα καθώς υποκρύπτει ανομολόγητες ελπίδες πολλών νοσταλγών της σοβιετικής περιόδου ότι η παλινόρθωση του ολοκληρωτισμού στη Ρωσία του Πούτιν μπορεί να απομακρύνει την Ελλάδα από τη Δύση. Είναι αυτό που επιθυμούν οι Έλληνες πολίτες; Αν ναι, ο δρόμος προς τη δουλεία είναι ελεύθερος...

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία υπερασπίζεται τη παραμονή της Ελλάδας στην οικογένεια των δημοκρατικών χωρών και προτείνει τη μέγιστη δυνατή διασπορά των ενεργειακών πηγών της δίνοντας προτεραιότητα στην εκμετάλλευση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και τη διερεύνηση της χρήσης πυρηνικής τεχνολογίας για ενεργειακούς σκοπούς.”

Ένα μέρος της γενικής ευφορίας που επικρατεί είναι ότι εναντιωθήκαμε στους Αμερικανούς. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι και η Ε.Ε. ήταν αρνητική σε μία τέτοια εξέλιξη και προωθούσε, και προωθεί ακόμα βέβαια, τον ανταγωνιστικό αγωγό Nabucco τον οποίο εν μέρει χρηματοδοτεί. Αυτό όμως αποσιωπήθηκε γιατί δεν πουλάει όπως πολύ εύστοχα γράφει ο Αθανάσιος Έλλις στο άρθρο του στην Κυριακάτικη Καθημερινή.

DUST IN THE WIND

Τις τελευταίες ημέρες θλιβερό καθήκον με έφερε στα πατρώα εδάφη, στην Μάνη. Ανάμεσα στα πολύωρα μοιρολόγια και αργότερα τις επικήδειους το μυαλό μου στριφογύριζε στο υπέρτατο ερώτημα. Που πάμε; Τι είμαστε; …

I close my eyes

only for a moment

and the moment's gone

all my dreams

pass before my eyes a curiosity

dust in the wind

all we are is dust in the wind

Same old song

just a drop of water

in the endless sea

all we do

crumbles to the ground

though we refuse to see

dust in the wind

all we are is dust in the wind

Now, don't hang on

nothing last forever

but the earth and sky

it slips away

And all your money

won't another minute buy

Dust in the wind

all we are is dust in the wind

dust in the wind

everything is dust in the wind

ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Μία ενδιαφέρουσα ψηφοφορία για την ανάδειξη του σημαντικότερου έλληνα όλων των εποχών διοργανώνει ο ΣΚΑΙ. Βασισμένη σε μία αντίστοιχη ιδέα του BBC ο καθένας μπορεί να ψηφίσει από σήμερα και για είκοσι ημέρες τις πέντε προσωπικότητες που θεωρεί σημαντικότερες από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα. Για τους 10 δημοφιλέστερους θα προβληθούν αντίστοιχα ντοκιμαντέρ με την ολοκλήρωση των οποίων θα γίνει η εκλογή του σημαντικότερου Έλληνα. Η δική μου επιλογή πάντως ήταν:

1.Αριστοτέλης

2.Γεώργιος Παπανικολάου

3.Αδαμάντιος Κοραής

4.Περικλής

5.Ρήγας Φεραίος

Υ.Γ. Για περισσότερες πληροφορίες στο Great Greeks ενώ μπορείτε να ψηφίσετε εδώ.

ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ – ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΑΚΡΑΙΟΥΣ

Διαβάζω τις τελευταίες ημέρες (μετά την συνδιάσκεψη του ΝΑΤΟ) στα διάφορα forums, τον έντονο διάλογο, πολλές φορές στα όρια της χυδαιότητας, μεταξύ Ελλήνων και ακατονόμαστων γειτόνων, σχετικά με το ποιος νομιμοποιείται να χρησιμοποιεί τον όρο Μακεδονία και Μακεδόνας. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η επιχειρηματολογία των δύο πλευρών και τα στερεότυπα τα οποία έχουν διαμορφωθεί στα πλαίσια της ενίσχυσης της εκατέρωθεν “εθνικής” συνείδησης. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι ουσιαστικά η κάθε πλευρά αρνείται την ύπαρξη της άλλης. Είναι ακόμα εντυπωσιακότερο ότι μεγάλο μέρος του σκεπτικού και των λεγομένων και των δύο μερών είναι βασισμένα σε (ευρύτατα διαδεδομένους) μύθους.

Η Ελληνική πλευρά διαλαλεί ότι η αρχαία Μακεδονία και οι Μακεδόνες ήταν έλληνες και ως εκ τούτου νομιμοποιείται να κάνει αποκλειστική χρήση του όρου. Κανείς (σώφρον και μη φανατισμένος) δεν αντιλέγει ότι τα αρχαία μακεδονικά φύλα δεν ήταν ελληνικά. Αυτό όμως που δεν λαμβάνει υπόψη της η ελληνική επιχειρηματολογία είναι ότι ανάμεσα στην αρχαιότητα και το σήμερα, μεσολαβούν 2.500 περίπου χρόνια στα οποία μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών πραγματοποιήθηκαν, σλαβικά φύλα κατέβηκαν από τον βορρά, τουρκικά φύλα από ανατολάς, ενώ σχεδόν όλος ο εβραϊκός πληθυσμός που εκδιώχθηκε από την Ισπανία μετοίκησε στην Θεσσαλονίκη και την ευρύτερη περιοχή. Ως αποτέλεσμα προσμίξεις πληθυσμών συντελέσθηκαν, είτε εκούσια είτε ακούσια, εθνικές συνειδήσεις αλλοιώθηκαν ή διαφοροποιήθηκαν, γλωσσικά ιδιώματα δημιουργήθηκαν. Η περιοχή ήταν ένα μεγάλο μωσαϊκό διαφορετικών εθνοτήτων όπου όλοι, μια και κατοικούσαν για χρόνια, την θεωρούσαν πατρίδα. Με το να λέει η ελληνική πλευρά ότι η Μακεδονία είναι μία και ελληνική ουσιαστικά αρνείται σε όλους τους άλλους μη ελληνικούς πληθυσμούς, που ζούσαν και ζουν στην περιοχή για χρόνια το δικαίωμα να αποκαλούν πατρίδα την ίδια περιοχή.

Ένα άλλο επιχείρημα της ελληνικής πλευράς είναι ότι δεν υπάρχει εθνική μακεδονική μειονότητα και αυτό απλά αποτελεί ένα κατασκεύασμα του Τίτο μετά το 1945 στην προσπάθεια απόσπασης εδαφών από την Ελλάδα. Η συζήτηση όμως για ξεχωριστή μακεδονική εθνική συνείδηση και για αυτοδιάθεση των εθνικά μακεδόνων πάει πίσω στις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα με την ίδρυση του IMRO (Internal Macedonian Revolutionary Organization) που δημιουργήθηκε το 1893 στην Θεσσαλονίκη από τους Hristo Tatarchev, Dame Gruev, Petar Pop-Arsov, Andon Dimitrov, Hristo Batandzhiev και Ivan Hadzhinikolov. Παρόλο που δεν είναι ακόμα ιστορικά αποδεδειγμένο, μια και αρχεία δεν υπάρχουν ή δεν έχουν βρεθεί, αν μιλάνε για τελείως ξεχωριστή εθνικότητα ή για εθνικότητα συγγενή προς την Βουλγαρική, η αλήθεια είναι ότι η συζήτηση έχει ξεκινήσει από εκείνη την περίοδο, πριν από τους Βαλκανικούς πολέμους, και σίγουρα πριν από τον Τίτο μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Το συμπέρασμα πάντως που βγαίνει από τις διαφορετικές και συχνά αντικρουόμενες πηγές είναι ότι κάποιοι, (λίγοι – πολλοί; είναι άγνωστο) αυτοπροσδιορίζονται ως Μακεδόνες με ξεχωριστά εθνικά χαρακτηριστικά από τους Βούλγαρους. Το ίδιο το ελληνικό Κ.Κ. μιλάει για μακεδονική εθνότητα και για “Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη” από τα μέσα της δεκαετίας του 1920 (το 1924 συγκεκριμένα). Ο Τίτο βέβαια επένδυσε πάνω σε όλα αυτά για τα δικά του γεωπολιτικά συμφέροντα και ενίσχυσε την μακεδονική (με ή χωρίς εισαγωγικά όπως επιθυμείτε) ταυτότητα.

Η ελληνική πλευρά τέλος διατυμπανίζει ότι δεν υπάρχει εθνικά μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα. Μεγάλη - μικρή, σίγουρα όμως υπάρχει κάποια μερίδα συμπολιτών μας, κυρίως στην περιοχή της Φλώρινας και της Πέλλας που αισθάνονται εθνικά Μακεδόνες. Υπάρχει άλλωστε και κόμμα, το Ουράνιο Τόξο, το οποίο εκπροσωπεί αυτούς τους ανθρώπους. Αν λάβουμε υπόψη ότι το κόμμα αυτό στις τελευταίες εκλογές που πήρε μέρος, τις ευρωεκλογές του 2004, έλαβε 6.176 ψήφους, σημαίνει ότι αυτοί που το ψήφισαν αισθάνονται εθνικά μακεδόνες, άρα δεν κατανοώ τον λόγο για τον οποίο να αρνούμαστε την ύπαρξη τους.

Από την άλλη πλευρά υπάρχουν κάποιες φωνές, των παράλογων και φανατισμένων που ανέφερα πιο πάνω, που υπονοούν ότι οι εθνικά Μακεδόνες της γείτονος χώρας είναι απευθείας απόγονοι των αρχαίων μακεδονικών φύλων. Η άποψη αυτή δεν χρίζει ιδιαίτερης επιχειρηματολογίας. Είναι φαιδρή και ανιστόρητη. Χαρακτηριστικά τα όσα είχε δηλώσει ο πρόεδρος της γείτονος χώρας Κίρο Γκλιγκόρωφ ότι οι σύγχρονοι Μακεδόνες δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαίους και ήρθαν στην περιοχή τον 6ο αιώνα μ.Χ.

Ένα άλλο επιχείρημα των γειτόνων μας, το οποίο προβλήθηκε πολύ τις τελευταίες ημέρες, είναι ότι το ελληνικό κράτος διέπραξε εθνοκάθαρση κατά των εθνικά μακεδόνων που ζούσαν εντός της ελληνικής επικράτειας κατά τον εμφύλιο πόλεμο. Η αλήθεια είναι ότι το ελληνικό κράτος εκδίωξε πάρα πολλούς, αλλά μέσα στα γενικότερα πλαίσια της εμφύλιας σύρραξης. Μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού μεγάλες μάζες μαχητών του πέρασαν τα σύνορα προς τις χώρες του “κομμουνιστικού παραδείσου”, και ανάμεσα σε αυτούς και εθνικά μακεδόνες μιας και είχαν συμμαχήσει με το ΚΚΕ. Αυτό όμως που όντως το ελληνικό κράτος δεν έχει κάνει και θα πρέπει να πράξει στο άμεσο μέλλον στα πλαίσια της αμοιβαίας κατανόησης είναι να επαναχορηγήσει σ’ όλους αυτούς, ή τους απογόνους τους, την ελληνική υπηκοότητα, όπως έκανε από το 1980 και έπειτα με τους άλλους μαχητές του Δ.Σ., και να τους επιτρέψει να επιστρέψουν στην γενέθλια γη τους.

Η γειτονική πλευρά μιλάει ουσιαστικά για ελάχιστη παρουσία ελληνικών πληθυσμών στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας, λόγω της χρησιμοποίησης κατά κόρον Σλαβικών (μακεδονικών, όπως θέλετε) τοπωνυμίων στην περιοχή. Αυτό δεν λέει όμως και πολλά πράγματα. Σλαβικά τοπωνύμια βρίσκει κανείς σε όλη την ελληνική επικράτεια και μέχρι την Πελοπόννησο κατά την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως και ελληνικά τοπωνύμια μπορεί να βρούμε και στην βόρεια Βαλκανική πάνω από τα Σκόπια και ανατολικά μέχρι την περιοχή της Ρουμανίας και της Βλαχίας.

Ένα ακόμα μύθευμα που διάβασα σ’ αυτές τις αντιπαραθέσεις είναι ότι περιοχή με επίσημη ονομασία Μακεδονία δεν υπήρχε στο Ελληνικό κράτος πριν από το 1988, και δημιουργήθηκε μόνο όταν οι γείτονες άρχισαν να μιλάνε για ανεξαρτησία. Νομίζω ότι το επιχείρημα είναι σαθρό, όλοι όσοι πήγαμε σχολείο πριν από το 1988 μάθαμε ότι η Μακεδονία είναι ένα από τα διαμερίσματα της ελληνικής επικράτειας.

Άποψη μου είναι ότι η ελληνική πλευρά έχει μπλέξει με ένα μικρής σπουδαιότητας ζήτημα εδώ και είκοσι περίπου χρόνια. Αυτό που θα έπρεπε πρωτίστως να την ενδιαφέρει είναι να δηλώσει ρητώς και εμπράκτως η από εκεί πλευρά, ότι δεν τρέφει καμία αλυτρωτική επιδίωξη σε βάρος της Ελλάδος, να γίνει μία από κοινού συζήτηση για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας από την αρχαιότητα μέχρι τις ημέρες μας, ούτως ώστε να ξεκαθαρισθούν τα ζητήματα της μεταξύ μας προστριβής. Το όνομα θα έπρεπε να είναι το τελευταίο που θα μας απασχολούσε. Χάσαμε όμως πολύ χρόνο, αναλωθήκαμε σε ενέργειες όπως το εμπάργκο, αλλά κατά την άποψη μου και η ενδιάμεση συμφωνία, που εκ του αποτελέσματος δεν οδήγησαν πουθενά. Σήμερα καλό είναι, ούτως ώστε καμία πλευρά να μην νοιώθει ηττημένη και ταπεινωμένη, να βρεθεί μία συμβιβαστική ονομασία καθώς επίσης να σταματήσουν και αυτές οι εκατέρωθεν γελοιότητες που δυναμιτίζουν την όλη προσπάθεια. Αν το σκεφτούν και οι δύο πλευρές λογικά είναι προς το συμφέρον τους η σταθερότητα και των δύο. Για την Ελλάδα ένα σταθερό γειτονικό κράτος αποτελεί ανάχωμα στον Αλβανικό επεκτατισμό, για τους γείτονες η Ελλάδα αποτελεί την δίοδο τους προς την θάλασσα, ενώ οι ελληνικές επιχειρήσεις δίνουν πνοή στην οικονομία τους. Ψυχραιμία και καλή πίστη από όλους είναι απαραίτητη.

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΤΡΑΒΗΞΕΙ ΛΙΓΑΚΙ ΤΟ ΑΥΤΙ;;;

Σε αναστάτωση βρίσκονται οι υπάλληλοι του υπουργείου παιδείας. Ο λόγος; Το επίδομα μεταστέγασης το οποίο τους πρότεινε ο Ευριπίδης Στυλιανίδης δεν τους ικανοποιεί και απέχει πολύ από την αρχική πρόταση των €250 μηνιαίως που τους είχε τάξει, κατόπιν σφοδρών πιέσεων, η κα Γιαννάκου. Η νέα πρόταση είναι για εφάπαξ ποσό ύψους €3.000 σε 3 δόσεις εντός του 2008 και €105 μηνιαίως από 1/1/2009.

Τρελαθήκαμε τελείως;;; Επίδομα μεταστέγασης επειδή φεύγουν από την Μητροπόλεως και πάνε στο Μαρούσι πολύ κοντά στον σταθμό της Νερατζιώτισσας;;, Μου φαίνεται ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν χάσει τελείως το μέτρο γιατί όπως φαίνεται και από το άρθρο του Ελεύθερου Τύπου δεν είναι μόνο οι υπάλληλοι του Υπουργείου Παιδείας που εγείρουν τέτοια αιτήματα, αλλά και αυτοί των υπουργείων Πολιτισμού και Υγείας. Τα κανακέματα ετών τους έχουν αποθρασύνει τελείως. Είναι καιρός πια κάποιος να τους τραβήξει και λιγάκι το αυτί.

ΠΟΙΟΝ ΤΕΛΙΚΑ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΜΕ;;;

Ακούω και διαβάζω τις τελευταίες ημέρες για το βέτο που προτίθεται να βάλει η χώρα μας στην είσοδο της γείτονος χώρας στο ΝΑΤΟ. Μιλάμε για κόκκινες γραμμές πέρα από τις οποίες δεν πρόκειται να υποχωρήσουμε, μιλάμε για σθεναρή και ενιαία εθνική στάση στη συνδιάσκεψη του Βουκουρεστίου και άλλα πολλά. Διαβάζω όμως σήμερα στο άρθρο του Γιώργου Κύρτσου στην City Press “…Υποτίθεται ότι δίνουμε «εθνική μάχη» για το πολυσυζητημένο βέτο στην ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ. Αν κρίνουμε από τη χθεσινή επίσημη πρόταση της ελληνικής πλευράς για ολιγόμηνη αναβολή της σχετικής απόφασης και εντατικοποίηση των διαπραγματεύσεων για εξεύρεση λύσης, ούτε εμείς πιστεύουμε στη δύναμη του βέτο. Άλλωστε η λεγόμενη ενδιάμεση συμφωνία που έχουμε υπογράψει με τα Σκόπια ορίζει ρητά ότι δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη διαφορά για την ονομασία για να εμποδίσουμε την ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε…” και αναρωτιέμαι ποιόν τελικά κοροϊδεύουμε;;;

SOUND OF SILENCE

Ίσως ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν ποτέ γραφτεί. Απολαύστε το σε μία παλιά εκτέλεση...

Hello darkness, my old friend,

Ive come to talk with you again,

Because a vision softly creeping,

Left its seeds while I was sleeping,

And the vision that was planted in my brain

Still remains

Within the sound of silence.

In restless dreams I walked alone

Narrow streets of cobblestone,

neath the halo of a street lamp,

I turned my collar to the cold and damp

When my eyes were stabbed by the flash of a neon light

That split the night

And touched the sound of silence.

And in the naked light I saw

Ten thousand people, maybe more.

People talking without speaking,

People hearing without listening,

People writing songs that voices never share

And no one dare

Disturb the sound of silence.

Fools said i, you do not know

Silence like a cancer grows.

Hear my words that I might teach you,

Take my arms that I might reach you.

But my words like silent raindrops fell,

And echoed

In the wells of silence

And the people bowed and prayed

To the neon God they made.

And the sign flashed out its warning,

In the words that it was forming.

And the sign said, the words of the prophets

Are written on the subway walls

And tenement halls.

And whisperd in the sounds of silence.