ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ISABELLAKI

Η ανάγκη να εξωτερικέψω τις σκέψεις μου, τα συναισθήματα μου, τον θυμό μου πολλές φορές, με οδήγησαν πριν από τρία χρόνια να δημιουργήσω το isabellaki – “Έτσι το Βλέπω”. Η αλήθεια είναι ότι τον πρώτο καιρό και παρότι πολλά θέματα μου κέντριζαν το ενδιαφέρον, θετικά ή αρνητικά, το έβρισκα αρκετά δύσκολο να γράψω κάτι περισσότερο από πέντε αράδες, όπως την εποχή που απλά συμμετείχα ως σχολιαστής σε άλλα blog. Σιγά – σιγά όμως η σκέψη λύθηκε, ιδιαίτερα εάν αυτό στο οποίο αναφερόμουν κάθε φορά με ευαισθητοποιούσε αρκετά, με αποτέλεσμα μετά από τρία χρόνια να έχω ανεβάσει 166 posts, δηλαδή περίπου ένα post την εβδομάδα. Τα θέματα ποικίλα, με την πλειοψηφία να την αποτελούν σχολιασμοί της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής καθημερινότητας μας. Άλλωστε από την πρώτη στιγμή δεν έκρυψα τις ιδεολογικές και πολιτικές μου πεποιθήσεις, αφού η οπτική μου και η επιχειρηματολογία μου είναι στραμμένη ξεκάθαρα προς φιλελεύθερη – μεταρρυθμιστική κατεύθυνση. Ανατρέχοντας βέβαια πολλές φορές σε παλιότερα σημειώματα μου, βρίσκω τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι κάτι θα μπορούσα να το είχα γράψει αλλιώς, να είχα προσθέσει ή να είχα αφαιρέσει κάτι, βρίσκω ακόμα ακόμα και πράγματα τα οποία τώρα τα βλέπω διαφορετικά, αλλά δεν αλλάζω τίποτα μια και κάθε ένα από αυτά τα σημειώματα εκφράζει τα συναισθήματα μου την χρονική στιγμή που αυτά γράφτηκαν. Με αυτή την λογική ανέβηκαν ως σημειώματα στο isabellaki και γνώμες, δημοσιεύματα, ή άρθρα τρίτων, των οποίων την σκέψη σέβομαι, ασχέτως αν ανήκουν ή όχι στον ευρύτερο φιλελεύθερο χώρο και αν συμφωνώ πλήρως ή λιγότερο μαζί τους.

Ένα άλλο στοιχείο που άλλαξε μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια είναι το γεγονός ότι πλέον blogάρω επώνυμα. Όταν ξεκίνησα, κάτι τέτοιο το θεωρούσα αδιανόητο μια και ντρεπόμουν στην ιδέα να το ανακαλύψουν οι γνωστοί μου. Έτσι επέλεξα το ψευδώνυμο “philosofos” που το χρησιμοποιούσαμε με ένα φίλο μικροί, για να γράψουμε την κάθε αμπελοφιλοσοφία μας στους τοίχους του παλιού πυροβολείου (κατάλοιπο της εμφύλιας διαμάχης) του χωριού μας, όπου περνούσαμε το μεγαλύτερο μέρος των καλοκαιρινών μας διακοπών. Στην συνέχεια όμως και αφού είδα ότι η ανωνυμία στο διαδίκτυο, την οποία βέβαια σέβομαι απόλυτα, χρησιμοποιείται από ορισμένους για λογιών λογιών επιθέσεις και σχόλια, αποφάσισα ότι αν θα συνεχίσω αυτό θα πρέπει, για τις δικές μου αρχές, να γίνει επώνυμα, διατηρώντας βέβαια σε παρένθεση το παλιό ψευδώνυμο για λόγους συνέχειας.

Αν μου έλεγε κανείς τον Δεκέμβρη του 2006 ότι μετά από τρία χρόνια το παρών ιστολόγιο θα υπάρχει και θα εξακολουθεί να ενημερώνεται, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο συχνά, δεν θα τον πίστευα. Και αυτό γιατί ποτέ μέχρι τότε δεν είχα διατηρήσει για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα μία μη-επαγγελματική δραστηριότητα μου. Αντιθέτως με έχει συνεπάρει τόσο πολύ ο κόσμος των ιστολογίων ώστε στο μεσοδιάστημα έστησα άλλα δύο ιστολόγια, το “Απόφοιτοι Πανεπιστημίων Νέας Υόρκης”, το οποίο είναι αλήθεια ότι δεν περπάτησε γιατί δεν είχα βοήθεια αλλά θα προσπαθήσω να το αναστήσω στο μέλλον, και το “Τα χωριά της Βαρδούνιας”, από κοινού με τον dkap, στο οποίο ασχολούμαστε με την περιοχή καταγωγής μας και την ιστορία της, που είναι ένα θέμα που έχει κεντρίσει πολύ το ενδιαφέρον μου τον τελευταίο καιρό.

Μπορεί στο πέρασμα του χρόνου πολλά να αλλάζουν, μπορεί να αλλάζει η οπτική με την οποία βλέπουμε ορισμένα πράγματα, να αλλάζει η κομματική μας προτίμηση, αλλά ένα πράγμα δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ στα δικά μου μάτια, αφού αποτελεί φιλοσοφία ζωής, καθώς φυσικά και στην οπτική που θα καταγράφω τα πράγματα, για όσο καιρό θα έχω την επιθυμία να το κάνω, μέσα από το isabellaki: “All individuals have the right to exercise sole dominion over their own lives, and have the right to live in whatever manner they choose, so long as they do not forcibly interfere with the equal right of others to live in whatever manner they choose.”

ΠΟΙΟΣ ΓΕΝΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΦΘΟΡΑ – ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ*

"Ποιος γεννά την διαφθορά

Οι πολιτικοί αρχηγοί το παρέβλεψαν

Κατά την προχθεσινή σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εξεφράσθη η βούληση για την καταπολέμηση της διαφθοράς. Παρ’ ότι δεν εξεδόθη κοινό ανακοινωθέν, κάθε πολιτικός αρχηγός εδήλωσε την πρόθεση του να συνδράμει στην μάχη κατά της διαφθοράς. Όμως αυτό που δεν ακούσαμε από κανένα είναι ποια είναι η γενεσιουργός αιτία της διαφθοράς που έχει λάβει διαστάσεις μάστιγας στην χώρα μας.

Περί όνου σκιάς

Είπαν οι πολιτικοί αρχηγοί ότι θα φροντίσουν να αλλάξουν τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, καταργώντας τις απαράδεκτες παραγραφές και εξομοιώνοντας τα δικαιώματα των υπουργών με αυτά των κοινών πολιτών. Άραγε όμως αυτό ευθύνεται για την διαφθορά; Φταίνε οι ατέλειες του νόμου περί ευθύνης υπουργών για το γεγονός ότι οι περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες της χώρας μας λαδώνονται; Αυτή είναι η αιτία που στις εφορίες, στις πολεοδομίες και σε πλείστες άλλες υπηρεσίες γίνεται όργιο συναλλαγών και ότι στα δημόσια νοσοκομεία δίνουν και παίρνουν τα φακελάκια; Ασφαλώς και πρέπει να αλλάξει ο νόμος αυτός αφού συνιστά πρόκληση εναντίον των πολιτών. Όμως είναι αστείο να ακούγεται ότι την σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών για την αντιμετώπιση της διαφθοράς απασχόλησαν κυρίως τέτοια ζητήματα, που ανάγονται στα της παραγραφής υπουργικών αδικημάτων. Και τούτο όταν γεννήτωρ της διαφθοράς είναι το ίδιο το κράτος. Το υπέρογκο κράτος με τον υπερβολικό αριθμό των υπαλλήλων του, τις δαιδαλώδεις διαδικασίες, την πολυνομία, τις αντικρουόμενες διατάξεις και την αδυναμία ελέγχου που εν τέλει οδηγεί στην αδιαφάνεια.

Αυτά θα περίμενε να ακούσει κανείς από τους πολιτικούς αρχηγούς, κατά την έξοδο τους από το Προεδρικό Μέγαρο. Όχι βέβαια από τους αρχηγούς των κομμάτων της Αριστεράς που πιστεύουν στο μεγάλο κράτος, αλλά τουλάχιστον από τους υπόλοιπους. Ακόμη και από τον κύριο Παπανδρέου που καίτοι αρχηγός του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ δηλώνει μη κρατιστής. Και σε ομιλίες του έχει κατ’ επανάληψη αναφερθεί στις πραγματικές αιτίες της διαφθοράς. Αλλά τώρα που έγινε Πρωθυπουργός δεν φαίνεται διατεθειμένος να περιορίσει αποτελεσματικά το κράτος.

Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα της διαφθοράς που προκαλείται από το ίδιο το κράτος είναι η φοροδιαφυγή. Το ότι η Ελλάδα έφθασε να είναι η πρωταθλήτρια της Ευρώπης στην φοροδιαφυγή δεν είναι τυχαίο. Οφείλεται στους εξής λόγους: Στο ύψος της φορολογίας. Στο άδικο φορολογικό σύστημα. Στην δαιδαλώδη νομοθεσία. Στις περίπλοκες διαδικασίες. Στην μη ανταποδοτικότητα των φόρων. Στην διαφθορά των υπηρεσιών. Κοινός παρανομαστής σε όλα αυτά είναι το κράτος. Το κράτος ως μέγεθος, ως νοοτροπία, ως διαδικασίες. Και το αποτέλεσμα είναι οι πολίτες, ακόμα και αν θέλουν, να μην έχουν φορολογική συνείδηση.

Άραγε τι είπαν για αυτά οι πολιτικοί αρχηγοί; Δεν θα έπρεπε το θέμα της φοροδιαφυγής να είναι πρώτο στην ατζέντα σε μία σύσκεψη για την διαφθορά; Σήμερα η Ελλάδα είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, λόγω του δημοσιονομικού ελλείμματος και του χρέους. Κατά κοινή ομολογία, μία από τις αιτίες του ελλείμματος είναι ακριβώς η φοροδιαφυγή, που εκτιμάται περίπου στο 1/3 του εθνικού εισοδήματος. Φαίνεται όμως ότι αυτό δεν απασχολεί τους πολιτικούς αρχηγούς, εξ’ ου και δεν ανακοίνωσαν τίποτα σχετικό.

Περιορισμός του κράτους

Η διαφθορά στις πολεοδομίες, στα δημόσια νοσοκομεία και σε όλα τα άλλα, στην ίδια αιτία ανάγονται. Στο κράτος, όπως αυτό οικοδομήθηκε από το πολιτικό σύστημα. Στο κράτος που δεν κατόρθωσε να επανιδρύσει η Νέα Δημοκρατία και το οποίο αποκλείεται να αλλάξει το ΠΑΣΟΚ. Σ’ ένα από τα πολλά ξένα δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών για την Ελλάδα, εγγράφει ότι η Κυβέρνηση Παπανδρέου αδυνατεί να περιορίσει το κράτος διότι η εκλογική της πελατεία είναι ακριβώς η δημοσιοϋπαλληλία. Κατ’ επέκταση λοιπόν, είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει την διαφθορά.

Το μόνο θετικό από την προχθεσινή σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών είναι ότι μίλησαν κεκλεισμένων των θυρών και σε πολιτισμένο τόνο. Από πλευράς ουσίας, όμως, φοβούμεθα ότι το αποτέλεσμα είναι αρνητικό. Διότι όταν η Ελλάδα κινδυνεύει με πτώχευση, είναι αδιανόητο οι πολιτικοί της ηγέτες να συζητούν για την αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Και να παραβλέπουν τον γεννήτορα της διαφθοράς."

*Η έντονη και πλάγια γραφή δική μου.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΘΑΝΟΣ ΑΞΑΡΛΙΑΝ

Προχθές ήταν η θλιβερή πρώτη επέτειος του θανάτου του μικρού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, που έπεσε από τα πυρά του αστυνομικού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Για το συμβάν και τα γεγονότα που το ακολούθησαν θα μπορούσα να πω πολλά. Θα μπορούσα να αναφερθώ στην ανευθυνότητα της κυβέρνησης όπως αυτή εκφράστηκε από τον τότε Υπουργό Εσωτερικών αρμόδιο και για θέματα Δημοσίας Τάξεως Προκόπη Παυλόπουλο, που με τις δηλώσεις του το επόμενο πρωϊνό άναψε ουσιαστικά το πράσινο φως για το κάψιμο της Αθήνας, για τον αρχηγό κοινοβουλευτικού κόμματος, εν προκειμένω τον Αλέξη Τσίπρα, που, το λιγότερο, ανέχθηκε την ύπαρξη των γνωστών ομάδων μέσα στους κόλπους της πορείας του κόμματος του, για την ανεπάρκεια των δυνάμεων καταστολής που όπως φάνηκε και από το γεγονός αυτό δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν κρίσιμες και δύσκολες καταστάσεις, για την οπτική των μαθητών, όπως εκφράσθηκε από μαθήτρια λυκείου στην χθεσινή εκπομπή του Αλέξη Παπαχελά “πιστεύαμε εκείνη την ημέρα (του μεγάλου συλλαλητηρίου) ότι θα μπορούσαμε να πετύχουμε κάτι καλό, να ρίξουμε την κυβέρνηση” λες και αυτό ήταν το ζήτημα, θα μπορούσα να πω πάρα πολλά. Το πιο κάτω όμως σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου στα χθεσινά Νέα νομίζω ότι επισημαίνει το σημαντικότερο συμπέρασμα που βγαίνει από την δολοφονία Γρηγορόπουλου και τις διαστάσεις που έχει πάρει αυτή. Για μία μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας, σημασία δεν έχει ο νεκρός, αλλά ποιος ήταν ο δράστης. Για τον δυστυχή Θάνο Αξαρλιάν, που έπεσε από ρουκέτα της Ε.Ο. 17Ν στις 14 Ιουλίου 1992, καμία πορεία διαμαρτυρίας, καμία εκδήλωση, κανένας παλλαϊκός ξεσηκωμός δεν συντελέσθηκε. Δεκαεπτά και βάλε χρόνια μετά, σχεδόν ξεχασμένος, αποτελεί απλά μία παράπλευρη απώλεια.

Ευχή μου είναι τα θύματα της τρομοκρατίας και της βίας, από όπου και εάν αυτή προέρχεται, να μην λησμονιούνται και να μην αποτελούν πεδίον εκμετάλλευσης κανενός.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει τον Αλέξη και τον Θάνο.

ΤΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΑΙΣΧΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Σε συνέχεια του χθεσινού (αλλά και παλαιότερων) post και της ανακοίνωσης του κ. Παπακωνσταντίνου για την έκτακτη φορολόγηση των επιχειρήσεων και την επαναφορά του ΦΜΑΠ, αυτό που με κυριεύει είναι η απογοήτευση. Ο ανεπαίσχυντος λαϊκισμός των εκάστοτε κυβερνήσεων οδηγεί σε εκ νέου φορολόγηση των τίμιων φορολογουμένων. Άραγε με αυτό τον τρόπο κύριοι θα ενισχύσετε την επιχειρηματικότητα, θα τονώσετε την κτηματαγορά, θα πατάξετε την φοροδιαφυγή; Αναρωτιόσαστε γιατί οι νέοι, και όχι μόνο, στρέφονται πρωτίστως στο δημόσιο. Κάνατε ποτέ κάτι για να τους αποθαρρύνετε δείχνοντάς τους, έμπρακτα, ότι άλλος είναι ο δρόμος προς την ευημερία; Αναρωτιέστε γιατί δεν γινόμαστε σκανδιναβοί δηλώνοντας τιμιότατα όλα τα εισοδήματα μας. Δώσατε ποτέ κανένα κίνητρο στους τίμιους φορολογούμενους; Αποδείξατε ότι έχετε τα κότσια να χαλιναγωγήσετε το αδηφάγο κράτος σας και τα ελεεινά τρωκτικά που το (σας) υπηρετούν; Ασφαλώς και όχι. Και σήμερα έχετε το θράσος, επειδή δεν σας βγαίνουν τα κουκιά, να έρχεστε πάλι να τα πάρετε από εκεί που τα παίρνετε διαχρονικά. Απλά Ντροπή σας.

Παραθέτω πιο κάτω το εξαιρετικό σημερινό πρωτοσέλιδο της ΕΣΤΙΑΣ (η έντονη γραφή δική μου).

"Απαράδεκτοι οι νέοι φόροι

Στρέφονται κατά των έντιμων φορολογουμένων.

Η Εστία είχε και προεκλογικώς τονίσει ότι το ΠΑΣΟΚ είναι το κόμμα που διαχρονικά έχει ταυτισθεί με την υψηλή φορολογία. Αυτό ακριβώς επιβεβαιώνεται τώρα. Χθες η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου ανακοίνωσε την επιβολή έκτακτης εισφοράς στις κερδοφόρες επιχειρήσεις για κέρδη της χρήσεως 2008, καθώς και πρόσθετη φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας για το τρέχον έτος 2009.

Κραυγαλέα αδικία

Στις επιχειρήσεις επιβάλλεται πρόσθετος συντελεστής φόρου στα κέρδη άνω των 5 εκατ. ευρώ ετησίως, ο οποίος κλιμακώνεται από 5% έως και 10%. Δηλαδή προστιθέμενος ο φόρος στο ήδη ισχύον 25% και την προσαύξηση 10% για τα μερίσματα, υπερβαίνει το 40%.

Στην ακίνητη περιουσία, διατηρείται για το 2009 το ΕΤΑΚ που επιβαρύνει όλα τα ακίνητα με φόρο 0,1% επί της αντικειμενικής αξίας. Πλην όμως για περιουσίες άνω των 600.000 ευρώ, οι συντελεστές φόρου κλιμακώνονται από 0,2% έως και 0,6%.

Όλα αυτά αποτελούν πρόγευση μόνο των φόρων που θα ακολουθήσουν το 2010. Και η μεν κυβέρνηση επικαλείται το δημοσιονομικό αδιέξοδο που παρέλαβε από την προκάτοχό της. Όμως η αλήθεια είναι πως έδειξε τις φορομπηχτικές της διαθέσεις. Και δη το πόσο άδικα κατανέμει τα φορολογικά βάρη. Διότι αυτό που συμβαίνει για πολλοστή φορά, είναι να επιβαρύνονται οι έντιμοι και ειλικρινείς φορολογούμενοι. Αντίθετα, οι φοροφυγάδες μάλλον τρίβουν τα χέρια τους.

Κραυγαλέα απόδειξη της φορολογικής αδικίας είναι το εξής:

Στον πίνακα που διένειμε το Υπουργείο Οικονομικών για το πόσοι φορολογούμενοι θα επιβαρυνθούν με τον νέο Φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας (ΦΜΑΠ), αναφέρεται ότι η ακίνητη περιουσία που υπερβαίνει σε αντικειμενική αξία τα 4 εκατ. ευρώ διαθέτουν μόλις 285 άτομα!

Δηλαδή το ίδιο το Υπουργείο παραδέχεται ότι με το νέο ΦΜΑΠ θα επιβαρυνθούν οι ελάχιστοι φορολογούμενοι που δηλώνουν ατομικώς τέτοια περιουσία. Ακριβώς ότι συνέβαινε και με το προηγούμενο ΦΜΑΠ, ο οποίος επιβάρυνε αποκλειστικώς τους λίγους έντιμους.

Τα ίδια ισχύουν και για την έκτακτη – υποτίθεται – φορολόγηση των επιχειρήσεων. Και εδώ καλούνται να καταβάλουν πρόσθετο φόρο οι επιχειρήσεις που δηλώνουν τα πραγματικά τους κέρδη, για να καλυφθούν οι τρύπες απ’ όσους φοροδιαφεύγουν.

Αντί το σύστημα να επιβραβεύει μία επιχείρηση που δηλώνει κέρδη άνω των 5 εκατ. ευρώ και να προσπαθεί να εντοπίσει αυτές που πραγματοποιούν κέρδη και δεν τα εμφανίζουν, την τιμωρεί με πρόσθετη φορολόγηση. Κοινώς εκπέμπεται το μήνυμα ότι τελικά ευνοούνται όσοι φοροδιαφεύγουν.

Όλα αυτά είναι απαράδεκτα, εκθέτουν το φορολογικό μας σύστημα ως το πλέον άδικο και αναποτελεσματικό σε ολόκληρη την Ευρώπη. Εκθέτουν όμως και τον κ. Παπανδρέου ο οποίος προεκλογικώς είχε δώσει έμφαση στην πάταξη της φοροδιαφυγής. Άραγε έτσι θα την επιτύχει; Φορολογώντας πολλαπλώς τους έντιμους φορολογημένους;

Η φοροδιαφυγή οργιάζει

Από τα στοιχεία του εθνικού εισοδήματος της χώρας προκύπτει αβίαστα ότι τουλάχιστον το ¼ φοροδιαφεύγει. Εκεί λοιπόν να στραφεί η κυβέρνηση και όχι στο εισόδημα που δηλώνεται. Είναι πασίγνωστο ποιες κατηγορίες εισοδημάτων φοροδιαφεύγουν. Υπάρχουν επαγγέλματα όπου κατά τεκμήριο δηλώνεται το 10% ή 20% του εισοδήματος και φοροδιαφεύγει το 80% ή 90%. Αυτό παραμένει στο απυρόβλητο.

Ο κύριος λόγος για τον οποίο έχει οδηγηθεί ο τόπος στο σημερινό δημοσιονομικό αδιέξοδο είναι η τεράστια έκταση της φοροδιαφυγής. Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα με την πάταξη της – προδήλως με δρακόντεια μέτρα – στρέφεται εναντίον των δηλουμένων επιχειρηματικών κερδών και των ακινήτων. Πρόκειται για αίσχος, που μόνο στην Ελλάδα συναντάται."

Η ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΚΑΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΗΝΑΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Την κατάργηση του μέτρου της απόσυρσης ΙΧ οχημάτων εξήγγειλαν χθες οι Υπουργοί Οικονομικών και Περιβάλλοντος Παπακωνσταντίνου και Μπιρμπίλη. Όσοι βέβαια πρόλαβαν και κατέθεσαν μέχρι σήμερα τα δικαιολογητικά τους θα τύχουν των ευνοϊκών ρυθμίσεων του μέτρου. Όλα αυτά βέβαια σε αντίθεση με τις προεκλογικές υποσχέσεις του ΠΑΣΟΚ για απόσυρση με ευνοϊκότερους όρους. Από την άλλη βέβαια οι υπερβολικές αυξήσεις στα τέλη κυκλοφορίας που είχαν ορισθεί από τον υπουργό Περιβάλλοντος της προηγούμενης κυβέρνησης για να χρηματοδοτηθεί το πρόγραμμα της απόσυρσης παλαιών ΙΧ αυτοκινήτων διατηρήθηκαν, με κάποιες βέβαια τροποποιήσεις. Αποδεικνύεται για μία ακόμα φορά ότι στην χώρα αυτή η κατοχή, είτε ακινήτου, είτε αυτοκινήτου είτε οτιδήποτε άλλου, αποτελεί ποινικό αδίκημα.

Η παραπάνω βέβαια απόφαση της νέας κυβέρνησης έρχεται να προστεθεί σε μία σειρά κινήσεις της μέχρι τώρα, όπως το θέμα των ναυτεργατών και της σύμβασης με την COSCO, της ρύθμισης για τους ημιυπαίθριους, την έκτακτη εισφορά στις επιχειρήσεις, που δείχνει ξεκάθαρα ότι παρότι η νίκη τους και η επάνοδος τους στην εξουσία ήταν σχεδόν βέβαιη και τα θέματα που ήταν σε εκκρεμότητα δεδομένα, δεν υπήρχε σχέδιο άμεσης αντιμετώπισης τους. Δυστυχώς το μόνο που κάνουν μέχρι τώρα είναι να τοποθετούν ημέτερους σε υπουργικά γραφεία. Και ας έρθει ο οποιοσδήποτε υπουργός (κύριε Ραγκούση διαφωνείτε;;;) να με διαψεύσει.

ΖΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ

Σε πολύ μικρή απόσταση από το σπίτι μου στον Άλιμο βρίσκεται το πάρκο στον Λόφο Πανί. Εκεί καθημερινά πολλοί γονείς φέρνουν τα παιδιά τους για να κάνουν ποδήλατο, να ανέβουν στα σχοινιά,να παίξουν ποδόσφαιρο ή τένις, ενώ και πάρα πολλοί άλλοι, ηλικιωμένοι και νέοι, έρχονται για να τρέξουν ή να περπατήσουν ή απλά να πάρουν λίγο αέρα.

Χθες το απόγευμα πήρα την μικρή μου κόρη για μια βόλτα. Το θέαμα όμως που αντίκρισα, και δεν είναι πρωτόγνωρο, με στεναχώρησε για μία ακόμα φορά. Στο λόφο υπάρχει ένα θεατράκι όπου ο Δήμος Αλίμου κάνει κάθε Σεπτέμβρη το Πολιτιστικό Φεστιβάλ του. Κατάλοιπο της πολιτιστικής εβδομάδας είναι αυτή η τουαλέτα, που περνώντας απ’ έξω πρέπει να κλείσεις την μύτη σου.

Βέβαια δεν πρέπει να κατηγορούμε μόνο τον Δήμο. Ας κοιτάξουμε και λίγο στον καθρέπτη, γιατί γι’ αυτά τα σκουπίδια στα σχοινιά που παίζουν τα παιδιά, ή στο χορτάρι που βάζω την μπέμπα μου να παίξει, ΕΜΕΙΣ είμαστε υπεύθυνοι.

Τελικά μάλλον έχουμε την χώρα, το κράτος, την πόλη, την γειτονιά (πάρτε ότι θέλετε) που ΑΞΙΖΟΥΜΕ!!!

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΗΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Μετά τις εκλογές και την απόφαση του Κώστα Καραμανλή να παραιτηθεί από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας έχει φουντώσει η μάχη, τόσο η φανερή όσο και η παρασκηνιακή, από όλους εκείνους οι οποίοι έχουν θέσει υποψηφιότητα για τη προεδρεία του κόμματος. Τρεις συν μία οι υποψηφιότητες μέχρι στιγμής και εκτός από τον τρόπο εκλογής και την εν γένει διαδικασία τίποτα άλλο δεν φαίνεται να απασχολεί όχι μόνο τα επιτελεία των υποψήφιων αρχηγών αλλά και την πλειοψηφία των βουλευτών της αντιπολίτευσης οι οποίοι έχουν επιδοθεί σε ένα απίστευτο τηλεοπτικό ξεκατίνιασμα. Επειδή όμως αυτό που έχει πραγματικά ουσία είναι τι κόμμα θα είναι η Νέα Δημοκρατία την επόμενη της εκλογής προέδρου ας δούμε τι ακριβώς πρεσβεύει ο κάθε υποψήφιος αρχηγός, τα όποια συν και πλην.

Ντόρα Μπακογιάννη: Η κόρη του πρώην πρωθυπουργού φαίνεται να είναι η πιο φιλελεύθερη από όλους τους άλλους συνυποψήφιους της. Είναι όμως έτσι; Σε πρόσφατες δηλώσεις της τόνισε ότι διαφωνούσε με την “νεοφιλελεύθερη” πολιτική της κυβέρνησης του πατέρα της αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γιατί ήταν τότε απλά Υπουργός Πολιτισμού. Νεοφιλελεύθερες πολιτικές φαντάζομαι ότι εννοεί τις ημιτελείς και κακοδιαχειρισμένες προσπάθειες της τότε κυβέρνησης, προς την σωστή κατεύθυνση όμως, για άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, για ιδιωτικοποίηση συγκεκριμένων ζημιογόνων ΔΕΚΟ, για την αναμόρφωση του ασφαλιστικού για το οποίο συζητάμε μέχρι τις ημέρες μας και οι οποίες είχαν βρει την σφοδρή αντίδραση σύσσωμης της αντιπολίτευσης και των συνδικαλιστικών της ομάδων αλλά και μέρος της συμπολίτευσης όπως ο Έβερτ. Δήλωσε ότι είναι υπέρμαχος του κοινωνικού φιλελευθερισμού (όπως ακριβώς και ο συνυποψήφιος της Αντώνης Σαμαράς) χωρίς όμως να μας αναλύει τι ακριβώς εννοεί. Σύμφωνα με τους φιλελεύθερους κοινωνικός φιλελευθερισμός σημαίνει αναγνώριση του δικαιώματος του γάμου σε άτομα του ίδιου φύλου, διαχωρισμός κράτους εκκλησίας, αποποινικοποίηση της χρήσης των ναρκωτικών, ευνοϊκή αντιμετώπιση των μεταναστών. Προσωπικά αυτά με βρίσκουν σύμφωνο και υπέρμαχο αλλά έχω την άποψη ότι στην καλύτερη περίπτωση θα ακούγονται σαν κακόγουστο αστείο και θα εξοργίζουν την μεγάλη πλειοψηφία αυτών που ψήφισαν Νέα Δημοκρατία στις πρόσφατες εκλογές. Επιπροσθέτως το όνομα Μητσοτάκη έχει αρκετούς εχθρούς (χωρίς να ξέρω αν είναι πλειοψηφία ή μειοψηφία) εντός του κόμματος ενώ και η ίδια ως προσωπικότητα μάλλον είναι αμφιλεγόμενη.

Δημήτρης Αβραμόπουλος: Ο πρώην Υπουργός Υγείας φαίνεται να είναι αυτός που έχει τις λιγότερες αντιπάθειες. Παρότι επικοινωνιακός και τηλεοπτικός ο κύριος Αβραμόπουλος ακόμα και στο πρόσφατο διάγγελμα του με το οποίο ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του διατήρησε την θολούρα σχετικά με τις απόψεις του. Μίλησε για την ανάγκη να δημιουργηθεί “Μία νέα, σύγχρονη, κεντροδεξιά παράταξη, που να ανταποκρίνεται στο πνεύμα των καιρών και να εκφράζει με αμεσότητα τις προσδοκίες της βάσης και της κοινωνία”, χωρίς όμως να αναφέρει πουθενά την ταυτότητα που θα έχει το κόμμα σε περίπτωση νίκης του.

Αντώνης Σαμαράς: Φαίνεται να συσπειρώνει γύρω του την λαϊκή και πατριωτική δεξιά ομάδα του κόμματος και μέρος της συντηρητικής, αλλά θα πολεμηθεί αγρίως από τους μητσοτακικούς αλλά και από όλους εκείνους οι οποίοι δεν του έχουν συγχωρήσει το 1993. Ο ίδιος βέβαια ξεκίνησε από πιο φιλελεύθερες θέσεις, πρόσφατα ο Ιός της Ελευθεροτυπίας μας θύμισε μία συνέντευξή του στο περιοδικό “Εποπτεία” το 1989 όπου δήλωνε υπέρμαχος της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας, ενώ αναφερόταν στην μειονότητα ως τουρκική. Έλεγε χαρακτηριστικά:

“Πρέπει να καταλάβουμε ότι εγώ ο ίδιος αν ζω στα 55 ή 60 χρόνια μου και έχω κυβερνητικές ευθύνες, δεν πρόκειται να αντιμετωπίζω το πρόβλημα της τουρκικής μειονότητας στη Θράκη, π.χ., γιατί οι Τούρκοι θα 'χουν φύγει από κει, θα 'χουν εγκατασταθεί στην Φρανκφούρτη ή τη Μασσαλία…

…Η εξωτερική μας πολιτική πρέπει ν' αποκτήσει νέους προσανατολισμούς - και θα τους αποκτήσει κατ' ανάγκην. Είναι κοινός τόπος ότι η Τουρκία θα μπει τελικά στην Ευρώπη. Αυτό σημαίνει ότι πολλοί ογκωδέστατοι φάκελοι του αρμόδιου υπουργείου θα μπουν στο αρχείο και θ' αφεθούν στα χέρια των ερευνητών της ιστορίας. Συνεπώς θα πρέπει να εργαζόμαστε για τη σχετικοποίηση των αντιθέσεων και την ενίσχυση των ευρωπαϊστών μέσα στην Τουρκία..

…Παρακαλώ να με καταλάβετε, δεν είμαι ενδοτικός. Και δεν συνιστώ κανενός είδους χαλάρωση. Αλλά σας καλώ να μάθουμε να βλέπουμε σε μεγάλη και ανοιχτή προοπτική. Μια ματιά στο χάρτη αρκεί για να δείξει ότι η Ελλάδα είναι ο ομφάλιος λώρος που, συνδέει την Τουρκία με τον ευρωπαϊκό πλακούντα. Είναι αυτονόητα κοντόφθαλμη η πολιτική που αντί να εκμεταλλευθεί αυτό το γεγονός, προσπαθεί να μας πείσει με βρυχηθμούς…”

Μετά από μία αμφιλεγόμενη και “υπερβατική” πορεία σήμερα δηλώνει υπέρμαχος του κοινωνικού φιλελευθερισμού τον οποίο όμως ορίζει ως “κοινωνική αναφορά στην μεσαία τάξη” και την κοινωνική συνοχή ως όχι μόνο“ αναδιανομή εισοδήματος από τους ισχυρούς στους αδύνατους. Σημαίνει, επίσης, κοινή αίσθηση του ανήκειν. Ισχυρή συλλογική ταυτότητα. Εθνική συνοχή και εθνική συνείδηση”.

Παναγιώτης Ψωμιάδης: Η υποψηφιότητα του Νομάρχη Θεσσαλονίκης θα μπορούσε να ήταν η ψυχαγωγική νότα της εκλογικής διαδικασίας, κάτι σαν τον Howard Stern ή τον Garry Coleman σε κάποιες πολιτειακές εκλογές των ΗΠΑ, αν δεν αντιμετωπιζόταν σοβαρά από σημαντική μερίδα της βάσης του κόμματος. Κατά την άποψη μου είναι η απόλυτη εισροή της μεσημεριανής τηλεοπτικής ζώνης στην πολιτική μας ζωή, ο λαϊκιστής, που θα βγει να τραγουδήσει σε σκυλάδικο, που θα μασκαρευτεί, που θα κάνει οτιδήποτε για την τηλεοπτική προβολή σε οποιοδήποτε πρόγραμμα, από τις ειδήσεις των οκτώ μέχρι την Λαμπίρη και την Μενεγάκη.

Καμία από τις παραπάνω υποψηφιότητες δεν φέρνει όμως το βασικό πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας στην επιφάνεια. Το πρόβλημα της ιδεολογικής της ταυτότητας. Κανείς από τους τρεις (άντε τέσσερις) υποψήφιους προέδρους δεν φαίνεται να διαμορφώνει μία πλήρη ατζέντα με σαφείς (ιδεολογικές) προτάσεις. Υπάρχει λύση;

Η προχθεσινή τοποθέτηση των Χατζηδάκη, Παπαθανασίου και Δένδια στην Καθημερινή με την οποία αναφέρονται στο πως βλέπουν την σύγχρονη κεντροδεξιά (αν και δεν μου αρέσει αυτός ο όρος – όπως και το κεντροαριστερά) αποτελεί κατά την άποψη μου μία διέξοδο. Ελπίζω να έχουν το σθένος να την προβάλλουν υποστηρίζοντας ένα νέο πρόσωπο πέρα από τους σημερινούς υποψηφίους.

Θυμίζω μέρος του άρθρου τους (τα έντονα γράμματα δικά μου):

“Η παράταξή μας πρέπει και οφείλει να ανακτήσει την ιδεολογική και προγραμματική της υπεροχή. Γι’ αυτό το λόγο χρειάζεται, με μεγαλύτερο σθένος, να υποστηρίξουμε τις ιδέες αυτές, ώστε να ανατρέψουμε τη σημερινή ισορροπία και να μην επιδιώξουμε απλώς με κινήσεις τακτικής μια συγκυριακή εκλογική νίκη.

Να καταστήσουμε σαφές ότι δεν μπορεί να υπάρξει αποτελεσματικό κοινωνικό κράτος χωρίς την ελεύθερη οικονομία και την ιδιωτική πρωτοβουλία. Μόνο αν παραχθεί πλούτος και όχι με δανεικά, μπορούν να στηριχθούν ουσιαστικά, όπως είναι απαραίτητο, οι ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες.

Να ξεκαθαρίσουμε ότι χωρίς ελεύθερες εκπαιδευτικές δομές, χωρίς άμιλλα και αξιολόγηση και με σχολεία και πανεπιστήμια υπό κατάληψη, οι σπουδές δεν θα έχουν αξία.

Να υπερασπιστούμε με θάρρος τη θέση, πως δεν μπορεί να υπάρξει ασφάλεια με απονευρωμένη αστυνομία και ανοχή στην παραβατικότητα.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, πρέπει να αναδείξουμε μια σειρά από μεγάλα θέματα που μας επηρεάζουν και διαμορφώνουν το μέλλον μας. Η παγκοσμιοποίηση, οι κλιματικές αλλαγές, η μετανάστευση, οι νέες τεχνολογίες, διαμορφώνουν μια νέα πραγματικότητα, με πολλές ευκαιρίες και αντίστοιχους κινδύνους. Χρειάζεται να πρωτοστατήσουμε στον διάλογο γύρω από αυτά τα θέματα. Να ασκήσουμε μια αντιπολίτευση ουσίας, με την ανάδειξη συγκεκριμένων ζητημάτων. Να μη διστάσουμε να στηρίξουμε, δημόσια και ξεκάθαρα, σωστές αποφάσεις της κυβέρνησης. Να επιδιώκουμε να είμαστε ένα βήμα μπροστά από το ΠΑΣΟΚ σε ζητήματα διαφάνειας, θεσμικού εκσυγχρονισμού και περιβαλλοντικής ευαισθησίας. Και κυρίως, να επενδύσουμε στην επιλογή του δύσκολου δρόμου της ευθύνης, που κάναμε στις εκλογές, προβάλλοντας δυσάρεστες αλήθειες. Η σταθερή επένδυση στην ειλικρίνεια θα επικρατήσει απέναντι στον λαϊκισμό και στις πολιτικάντικες συνταγές”

Ποιος φιλελεύθερος και ορθολογιστής πολίτης δεν συμφωνεί με τα παραπάνω;

Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Η πρώτη μέρα της νέας κυβέρνησης καθώς και η ομιλία του πρωθυπουργού στους νέους υπουργούς άφησε θετικές εντυπώσεις. Ο πρωθυπουργός έδωσε έμφαση στα θέματα των σχέσεων κράτους πολίτη, στα πλαίσια του οποίου ήταν και η παρουσία του συνηγόρου του πολίτη, και της αξιοκρατίας που θέλει να επέλθει στον δημόσιο τομέα. Χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του ότι δεν θέλει να αντικατασταθεί το γαλάζιο κράτος από το πράσινο (που είχε αντικαταστήσει με την σειρά του το πράσινο – εκσυγχρονιστικό) και ότι σε όλες τις επιτελικές θέσεις θα τοποθετηθούν οι άριστοι ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης, δηλώνοντας χαρακτηριστικά:

“Για το λόγο αυτό, χρειάζεται ικανό ανθρώπινο δυναμικό δίπλα του. Η απόφασή μου να προκηρύξουμε όλες τις μετακλητές θέσεις ευθύνης, έχει και αυτό το νόημα. Προκήρυξη, ούτε σημαίνει μηχανιστική επιλογή προσώπων, ούτε θα γίνει χωρίς τη συμμετοχή των ίδιων των υπουργών. Σημαίνει να βρούμε το καλύτερο δυναμικό που έχει η χώρα και, από αυτό να επιλέξουμε εκείνον ή εκείνη, που μας κάνει καλύτερα, για την αποτελεσματική απόδοση του Υπουργείου ή Οργανισμού. Το δυναμικό αυτό βρίσκεται και σε πολιτικά στελέχη, και σε έμπειρα στελέχη του κοινωνικού χώρου και προσφοράς, και σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, και στην ίδια τη Δημόσια Διοίκηση, στελέχη που πιθανώς βρίσκονται στο «ψυγείο», και από τη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, και από τα τόσα στελέχη που οργάνωσαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, και από το χώρο της επιστήμης, του πνεύματος, και από τον Ελληνισμό της Διασποράς. Η διαδικασία αυτή είναι εξαιρετικά σημαντική, για να δώσουμε το στίγμα μας σε όλη τη Δημόσια Διοίκηση, ότι εννοούμε την αξιοκρατία και την αξιολόγηση παντού.”

Όμως, απ’ όσο γνωρίζω, και οι πηγές μου είναι έγκυρες, στα υπουργεία έχει ήδη ξεκινήσει ο πόλεμος των πρασίνων για το ποιος θα καταλάβει τα καλύτερα πόστα. Ας το έχει αυτό υπ’ όψιν του.

Υ.Γ. Δεν μπορώ να μην αφήσω ασχολίαστες τις δηλώσεις του προέδρου του ΛΑΟΣ για την κατάργηση του χωρίς αντικείμενο Υπουργείου Μακεδονίας – Θράκης, καθώς και την δήλωση του για την αναμονή τηλεφώνου των νέων υπουργών από το HILTON, που δείχνει το επίπεδο της αντιπολίτευσης που θα κάνει ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ. Αλλά με τον πολιτικό αυτό χαμαιλέοντα έχω σκοπό να ασχοληθώ στο μέλλον.

ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΚΛΟΓΩΝ

Το πόδι της Ισαβέλλας (της κόρης μου) που είχε έρθει όπως πολλές άλλες φορές κατά την διάρκεια της νύχτας στο κρεβάτι μας, με ξύπνησε απότομα. Με δυσκολία ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάω το ρολόι. Ήταν 7 και είχα δεν είχα κοιμηθεί 3,5 ώρες. Η προηγούμενη βραδιά, που εξελίχθηκε σε ένα άτυπο reunion, με φίλους και πρώην συμμαθητές, πολλούς από τους οποίους είχα να τους δω είκοσι χρόνια, ήταν πολύ όμορφη αλλά είχε τραβήξει αρκετά. Προσπάθησα να γυρίσω πλευρό και να ξανακοιμηθώ, αλλά μάταιος ο κόπος. Σηκώθηκα, σύρθηκα μέχρι την κουζίνα και έβαλα τον καφέ να ετοιμάζεται. Άνοιξα το ραδιόφωνο να ακούσω λίγη μουσική, Kosmos ή Εν λευκώ με λίγο από Τρίτο Πρόγραμμα συνήθως οι επιλογές μου. Έπεσα πάνω σε σύντομο δελτίο ειδήσεων. “Κυρίες και Κύριοι καλημέρα σας. Από τις 7 το πρωί οι κάλπες άνοιξαν …”. Ναι ρε γαμώτο σήμερα ψηφίζουμε. Για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, από τις εκλογές του 1996 συγκεκριμένα, ανήμερα εκλογών και δεν είχα αποφασίσει τι να ψηφίσω. Οι επιλογές περιορισμένες και με βαριά καρδιά. Δεν βαριέσαι λέω το σκέφτεσαι αργότερα. Αφού τελείωσα το καφέ μου - η οικογένεια τότε άρχισε σιγά σιγά να ξυπνάει – αποφασίζω μια και η μέρα φαινόταν καλή - φύσαγε βέβαια αρκετά – να πάω για ποδήλατο.

Η βόλτα μέχρι το Τροκαντερό είναι πάντα πολύ όμορφη και πολλές φορές με βοηθάει να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου. Στο mp3 οι επιλογές ήταν τραγούδια των eighties, Bruce Springsteen, Dire Straits και U2. Άρχισα να σκέφτομαι τις εκλογές. Τι θα ψηφίσεις ρε μεγάλε; Στις προηγούμενες δύο εκλογικές αναμετρήσεις η επιλογή της Φ.Σ. και της Δράσης ήταν εύκολη και με καθαρή συνείδηση. Σήμερα; Το ΟΑΚΚΕ είναι μία επιλογή. Τον άκουσα τον Ζαφειρόπουλο και προχθές, τον έχω διαβάσει βέβαια και άλλες φορές, και άρθρωνε τον πιο φιλελεύθερο λόγο από κάθε άλλο κόμμα που συμμετέχει στην σημερινή διαδικασία. Τους υποστηρίζουν ανοιχτά και αρκετοί φιλελεύθεροι. Αυτή όμως η συνομοσιολογία την οποία έχει η ρητορική τους δεν με εκφράζει. Και είναι και εκείνο το σφυροδρέπανο. Οι Δημοκρατικοί φαίνεται να έκαναν πέρα στελέχη όπως ο Νίκος Ράπτης της Προοδευτικής Πολιτικής και φέρνουν όλο και πιο πολύ σαν την "ανανεωτική πτέρυγα του Παπαθεμελή" όπως πολύ εύστοχα έγραψε ο Άκης στο blog του. Οι Οικολόγοι εμφανίζουν έναν δογματισμό στις απόψεις τους και πολλές φορές νομίζω ότι αερολογούν αλλά θα ήταν χρήσιμη η παρουσία τους στην Βουλή. Άλλη επιλογή είναι η υπερψήφιση συγκεκριμένων προσώπων σε κόμματα όμως αποκρουστικά. Ο Κώστας Χατζηδάκης στη Νέα Δημοκρατία, ο Ανδρουλάκης και ο Χρυσοχοίδης στο ΠΑΣΟΚ. Για καμία όμως επιλογή δεν θα είμαι περήφανος.

Σκεφτόμενος όλα αυτά είχα ήδη επιστρέψει στην Μαρίνα Αλίμου όταν ξαφνικά το μάτι μου πιάνει ένα οικογενειακό φίλο, σε σκάφος να ντύνεται με στολή καταδύσεως.

Τι έγινε Μάκη. Πας για βουτιά; Δεν θα ψηφίσεις;

Άσε ρε Βασίλη. Αν προφτάσω το απόγευμα μπορεί και να πάω.

Αφού τον χαιρέτησα σκέφτηκα ότι και αυτό είναι μία επιλογή. Η αποχή. Αλλά έρχεται σε αντίθεση με τα πιστεύω μου για την ανάγκη της συμμετοχής.

Το ραντεβού με την παλιοπαρέα, όπως σε κάθε εκλογική διαδικασία, ήταν στη μία για ψήφο και μετά για καφέ. Κρατώντας την Ισαβέλλα απ' το χέρι (“μπαμπά θα έρθω μαζί για να την ρίξω εγώ στην κάλπη”) μπήκαμε στον προαύλιο χώρο. Τα κόμματα είχαν στήσει τα πόστα τους στα οποία βρισκόντουσαν οι διαχρονικοί τοπικοί κομματικοί μαυρογιαλούροι. Φτάσαμε στο εκλογικό τμήμα. Η ουρά δεν ήταν και μικρή ενώ εκείνη την ώρα έφερναν και φαγητό για να ταΐσουν εφορευτική επιτροπή και δικαστικό αντιπρόσωπο. Μετά από κάμποση ώρα μπήκα με την Ισαβέλλα στο παραβάν. Πέταξα τα πιο πολλά ψηφοδέλτια στα σκουπίδια (ΛΑΟΣ, ΚΚΕ κλπ.) και αφήνω πάνω στο τραπεζάκι τέσσερα. ΟΑΚΚΕ και Οικολόγους εάν η επιλογή θα είναι για κόμμα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αν θα επιλέξω πρόσωπα. Τι να κάνω; Τι να κάνω; Τα λεπτά κυλούν και δεν μπορώ να αποφασίσω. Η μικρή δείχνει να δυσανασχετεί ενώ ακούω και μουρμούρα από τους περιμένοντες στην ουρά. Εγώ όμως δεν μπορώ να καταλήξω. Περνάνε 2-3 λεπτά ακόμα όταν ακούω την δικαστική αντιπρόσωπο να φωνάζει. “Παρακαλώ ο κύριος στο δεξιό παραβάν να συντομεύει”. Τα μαζεύω γρήγορα γρήγορα τα ψηφοδέλτια, τα γυρνάω ανάποδα, τα δείχνω στην Ισαβέλλα και της λέω: “Διάλεξε ένα”.

ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΩΣ ΕΔΩ

Έχω ξαναγράψει αρκετές φορές στο παρελθόν ότι ένας από τους βασικούς λόγους αποτυχίας της Νέας Δημοκρατίας ως κυβέρνησης ήταν η έλλειψη σαφούς ιδεολογικού προσανατολισμού αλλά παράλληλα και η αντιγραφή του πιο νοσηρού πολιτικού συστήματος που έζησε η μεταπολιτευτική Ελλάδα. Του Ανδρεοπαπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ (1981-1989). Σήμερα σχεδόν 24 ώρες πριν την λήξη της εκλογική διαδικασίας και της επανόδου του ΠΑΣΟΚ, όπως όλα δείχνουν, στην εξουσία ας δούμε λίγο τι απέτυχε να κάνει η “φιλελεύθερη”, και καλά, παράταξη.

Πρώτη μεγάλη αποτυχία ήταν η πομπώδης επανίδρυση του κράτους. Στα μάτια τα δικά μου αλλά και κάθε φιλελεύθερου πολίτη η επανίδρυση σήμαινε την καταγραφή όλων των πραγματικών αναγκών του δημόσιου τομέα και τη σταδιακή αποσυμφόρηση του. Σήμαινε το τερματισμό του αχαλίνωτου κομματισμού, την χαριστική τοποθέτηση ημετέρων σε θέσεις κλειδιά, σήμαινε την αξιοποίηση ικανού και καταρτισμένου προσωπικού ανεξαρτήτως πολιτικών προτιμήσεων, σήμαινε πριν και πάνω απ’ όλα δίκαιη αξιολόγηση των πάντων. Αντί όλων αυτών είχαμε εκμετάλλευση κάθε πιθανού παραθύρου, όπως τα περιβόητα προγράμματα stage, για την τοποθέτηση των “δικών μας παιδιών”, είχαμε την αύξηση του αριθμού των εργαζομένων στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα σε άνω του εκατομμυρίου.

Η Κυβέρνηση απέτυχε να αναμορφώσει και να μεταρρυθμίσει το ασφαλιστικό σύστημα υποκύπτοντας στις πιέσεις των συνδικαλιστών (ανάμεσα τους και γαλάζιων) και της αντιπολίτευσης συντηρώντας στην ουσία την παρούσα κατάσταση η οποία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κατάρρευση του. Δίστασε να αναμορφώσει πλήρως το φορολογικό σύστημα και απέτυχε παταγωδώς να πατάξει την φοροδιαφυγή. Στο τέλος μάλιστα όταν η παγκόσμια κρίση έκανε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα δεν δίστασε να καταφύγει στην συνήθη πρακτική φορολογώντας τους ήδη φορολογημένους. Δεν προώθησε την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων και δεν υπερασπίστηκε τις απόψεις της τόσο όσον αφορά το άρθρο 16 και την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση όσο και το άρθρο 24.

Η Νέα Δημοκρατία το 2004 ανήλθε στην εξουσία με την ταυτότητα του αμόλυντου. Ο πρωθυπουργός δήλωνε ότι θα κυβερνήσουν “σεμνά και ταπεινά”, αλλά αυτό δεν φάνηκε να άγγιζε πολλά από τα μεγαλοστελέχη του τα οποία στην καλύτερη περίπτωση ήταν υποστηριχτές του ότι είναι “νόμιμο είναι και ηθικό”. Το Βατοπέδι, τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, η Siemens, στα μάτια μου, είναι, αν όχι σε αξία τουλάχιστον από ηθικής απόψεως, εφάμιλλα του σκανδάλου Κοσκωτά, του Χρηματιστηρίου, της πράσινης Siemens.

Η Νέα Δημοκρατία απέτυχε γιατί αντέγραψε το κακό ΠΑΣΟΚ. Γιατί επέλεξαν ο αρχηγός και τα στελέχη του να πορευτούν όπως οι παλιές, κακές, κυβερνήσεις του Ανδρέα. Γιατί εδώ και δεκαπέντε περίπου χρόνια στερούνται ιδεολογικής συγκρότησης. Η επάνοδος αυτού του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, όχι του εκσυγχρονιστικού τουλάχιστον ΠΑΣΟΚ ή του ΠΑΣΟΚ του 2004, του ΠΑΣΟΚ της Λούκας Κατσέλη, του Νίκου Αθανασάκη, του Χάρη Καστανίδη κλπ., είναι αποκλειστικά δικό τους έργο. Όπως γράφεi και η σημερινή Εστία "Την ευθύνη την φέρει η ίδια η Νέα Δημοκρατία η οποία δεν έχει καταφέρει να πείσει τον ελληνικό λαό για τις θέσεις και την πολιτική της. Και τούτο γιατί στερείται ιδεολογικής συγκροτήσεως. Ακόμη και τώρα ένα 24ώρο προ των εκλογών, η Νέα Δημοκρατία δεν έχει διαπεράσει στο εκλογικό σώμα τι θα σημαίνει η επάνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Το κατηγορεί για έλλειψη σχεδίου και όχι για την επαναφορά του κρατισμού.

Κατά τα 5,5 χρόνια που ήταν στην εξουσία, η Νέα Δημοκρατία απέφυγε να διακηρύξει την ιδεολογία της. Τα περισσότερα στελέχη της αποκηρύττουν την φιλελεύθερη οικονομική πολιτική, την οποία ταυτίζουν με την "ασυδοσία" της αγοράς. Και μιλούν αόριστα για "ριζοσπαστικό" φιλελευθερισμό με κοινωνικό πρόσωπο. Όταν όμως ένα κόμμα δεν μπορεί να στηρίξει την ιδεολογία του πως να διατηρηθεί στην εξουσία; Πολλώ μάλλον αφού κατά την διάρκεια της παραμονής του σε αυτήν απέφυγε να ασκήσει την πολιτική για την οποία την εξέλεξε ο ελληνικός λαός...

Η απουσία ιδεολογικής συγκροτήσεως και η ανεπαρκής προβολή των φιλελεύθερων θέσεων είναι αδικαιολόγητη."

Μερικές ώρες πριν να ανοίξουν οι κάλπες πολλοί φιλελεύθεροι πολίτες είναι σε τρομερό δίλλημα. Το μη χείρον βέλτιστον που ακούω από πολλούς όμως, προσωπικά δεν με εκφράζει.

Υ.Γ. Είχα γράψει στο προηγούμενο post μου ότι δεν θα ασχοληθώ ξανά με τις εκλογές αλλά το πρωτοσέλιδο άρθρο της Εστίας αποτέλεσε καλό ερέθισμα.

ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ Νο 1

Οι επερχόμενες βουλευτικές εκλογές, ίσως και λόγω της απουσίας μίας γνήσιας μεταρρυθμιστικής και φιλελεύθερης πρότασης, με βρίσκουν παγερά αδιάφορο. Το χθεσινό post του Χαρίδημου Τσούκα με τίτλο “Ένας αποτυχημένος πρωθυπουργός φεύγει, ένας ανεπαρκής πρωθυπουργός έρχεται” με βρίσκει απολύτως σύμφωνο. Γι' αυτό και εγώ από σήμερα και μέχρι την ερχόμενη Κυριακή που θα τελειώσει και αυτό το πανηγυράκι στο οποίο μας οδήγησε η ανεξήγητη απόφαση του σημερινού πρωθυπουργού δεν πρόκειται να ασχοληθώ καθόλου με τα δρώμενα.

Το ενδιαφέρον μου σήμερα το κερδίζει η κλήρωση του πρωταθλήματος της Α1 κατηγορίας στο μπάσκετ. Παρότι οι οιωνοί για ένα ανταγωνιστικό και προπαντός αξιόπιστο πρωτάθλημα (όσον αφορά κυρίως την φερεγγυότητα των ομάδων και των ΕΣΑΚΕ και ΕΟΚ) δεν είναι καλοί (ήδη ο ΠΣΑΚ έχει ανακοινώσει κάποιες προειδοποιητικές κινητοποιήσεις) η κλήρωση και η αναμονή των αγώνων με συναρπάζει. Με οδηγεί πολλά χρόνια πίσω, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 80 όταν ο θείος μου με πήρε πρώτη φορά στον θρυλικό “Τάφο του Ινδού” για να δούμε τον μεγάλο εκείνο Παναθηναϊκό του Κώστα Πολίτη. Παικταράδες όπως ο Κορωναίος, ο Κόντος, ο Στεργάκος, ο Κοκολάκης απάρτιζαν το ρόστερ της ομάδας και πήγαινα με ανυπομονησία για να τους δω από κοντά. Αυτός όμως που με κέρδισε από την πρώτη στιγμή ήταν ένας ελληνοαμερικανός με μουστάκι. Τον είδα αρχικά στο ζέσταμα να πετάει την μπάλα στο ταμπλό και μετά να την καρφώνει, τον είδα να σουτάρει πολύ πέρα από τα όρια του σημερινού τρίποντου και να ευστοχεί. Κατά την διάρκεια του αγώνα ο Κορωναίος μπορεί να έδινε το ρυθμό στην επίθεση, ο Κόντος να ήταν ο γνωστός δολοφόνος από την περιφέρεια, ο Στεργάκος να ευστοχούσε με το γλυκό του σουτ από τα 3-4 μέτρα, ο Κοκολάκης να μάζευε τα ριμπάουντ του και να επιδιδόταν στην θρυλική, αλά Τζαμπάρ, ραβέρσα του, αλλά ο Βίδας, περί αυτού ο λόγος, ήταν αυτός που σου έδινε αυτή την αίσθηση του ανέμελου, αυτού που θα έκανε το απρόβλεπτο, που βρισκόταν στο παρκέ γιατί χαιρόταν πρώτα και πάνω απ’ όλα το παιχνίδι. Αν θυμάμαι καλά σε εκείνο το παιχνίδι πέτυχε περίπου 20 πόντους, σκοράροντας με κάθε τρόπο. Από μακρινή απόσταση, με μπάσιμο και λέι άπ, ύστερα από ριμπάουντ. Για μία πενταετία όποτε μου δινόταν η δυνατότητα τον έβλεπα είτε από κοντά, είτε από την τηλεόραση (λίγα χρόνια μετά την πρώτη μου επαφή με την σπυριάρα το μπάσκετ άρχιζε να μπαίνει σιγά σιγά στα σπίτια μας και έγινε η σαββατιάτικη συνήθειά μας) να πρωταγωνιστεί με την ομάδα της καρδιάς μου. Τα τελευταία δύο χρόνια της μπασκετικής του καριέρας στην Ελλάδα τα πέρασε στον Ηλυσιακό που τότε είχε μαζέψει πολλούς μεγάλους έλληνες μπασκετμπολίστες που βρισκόντουσαν στην δύση της καριέρας τους, όπως τον Βασίλη Γκούμα, τον Γιώργο Καστρινάκη, τον Δημήτρη Κοκολάκη και τον Χάρη Παπαγεωργίου.

Σε αντίθεση με τον μεγάλο Νίκο Γκάλη που είχε έρθει και αυτός την ίδια περίπου εποχή από τις ΗΠΑ και έφερε τον επαγγελματισμό στην Ελλάδα, ο Κυριάκος Βίδας ήταν ο ορισμός της ανεμελιάς. Λάτρευα το στυλ του. Λάτρευα την cult αυτή φιγούρα που έμπαινε μέσα στο γήπεδο με το μαλλί κολλημένο από την μπριγιαντίνη, με το μουστάκι καλοχτενισμένο, με το ατσαλάκωτο look του και ακριβώς έτσι έβγαινε από το παρκέ (τρόπος του λέγειν παρκέ μια και τα γήπεδα είχαν πλαστικό τότε) 40 αγωνιστικά λεπτά αργότερα. Και ας είχε τρέξει μέσα, ας είχε σουτάρει, ας είχε σκοράρει. Λάτρευα το γεγονός ότι ενώ τα καλοκαίρια μαθαίναμε ότι ο Γκάλης κάνει επαγγελματική προπόνηση με προσωπικούς γυμναστές για να είναι έτοιμος για τις χειμερινές υποχρεώσεις, ο Γιαννάκης προσπαθούσε να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα παλεύοντας για μία θέση στο ρόστερ των Boston Celtics, για τον Κυριάκο Βίδα διαβάζαμε σποραδικά στον τύπο ότι βρισκόταν κάπου στο Chicago και δούλευε στο restaurant της οικογένειας του!!!

Στο νέο λοιπόν πρωτάθλημα που θα ξεκινήσει σε λίγες ημέρες περιμένω να δω νέους Κυριάκους Βίδες. Παίκτες που θα μπαίνουν στο γήπεδο γιατί γουστάρουν πρώτα απ’ όλα το μπάσκετ και μετά για τις νίκες με το όποιο κόστος και τρόπο (που δυστυχώς έχουμε μάθει και μας αρέσουν τόσο πολύ στην χώρα μας) και τα συμβόλαια τους. Παίκτες που θα κάνουν πράξη το “nobody is bigger than the game”.

Υ.Γ1 Σε μία αναζήτηση που έκανα προ καιρού στο Internet βρήκα ότι ο Κυριάκος Βίδας (ή Kirk Vidas) είναι σήμερα προπονητής στην γυναικεία ομάδα μπάσκετ του Taft High School του Chicago.

Y.Γ2 Βιντεάκι στο youtube με τα κατορθώματα του Κυριάκου σε αγώνα εναντίον του Ολυμπιακού τον Μάρτιο του 1985.

ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΑΙΖΟΥΝ (ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ)

Το σημερινό πρωτοσέλιδο της Εστίας καταπιάνεται με την μόνιμη συνήθεια όλων των ελληνικών κυβερνήσεων να αλλάζουν τον εκλογικό νόμο προς ίδιον όφελος. Μετά και τις δηλώσεις Παπανδρέου για αλλαγή του νόμου, η εφημερίδα προτείνει το αυτονόητο, που ισχύει σε όλες τις προηγμένες και δημοκρατικές χώρες. Την αντιμετώπιση του ζητήματος με συνταγματική ρύθμιση, ώστε οποιαδήποτε αλλαγή του να απαιτεί αναθεώρηση του Συντάγματος.

Παραθέτω το άρθρο αυτούσιο:

“ΕΚΛΟΓΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ:

Τα παιδία Παίζει!

Νέα αλλαγή εξήγγειλε ο κ. Παπανδρέου

Το 1975 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής διέπραξε ένα ιστορικό λάθος. Δεν περιέλαβε στο Σύνταγμα διάταξη να απαγορεύει την αλλαγή του εκλογικού νόμου ή έστω να προβλέπει ενισχυμένη πλειοψηφία για την τροποποίηση του. Ίσως διότι και ο ίδιος, κατά την οκταετία 1955-63 άλλαξε τον εκλογικό νόμο τρεις φορές. Πάντως στο Σύνταγμα του 1975 ειδικώς αυτό έπρεπε να αλλάξει.

12 εκλογές, 7 αλλαγές

Το αποτέλεσμα της θεσμικής αυτής παραλείψεως ήταν να τροποποιείται συνεχώς ο εκλογικός νόμος και μετά την Μεταπολίτευση του 1974. Στις 12 εκλογικές αναμετρήσεις που έγιναν έκτοτε, ο εκλογικός νόμος έχει αλλάξει 7 φορές, ενώ προ ημερών στην Θεσσαλονίκη ο κ. Παπανδρέου εξήγγειλε και την 8η αλλαγή!

• Στις εκλογές του 1974 ίσχυσε εκλογικό σύστημα Ενισχυμένης Αναλογικής, το οποίο ήταν κάπως διαφοροποιημένο από εκείνα που είχαν εφαρμοσθεί στο παρελθόν.

• Στις εκλογές του 1977 προσετέθη στο σύστημα αυτό το περίφημο “συν 1”, που θεωρητικά διευκόλυνε τα μικρότερα κόμματα να καλύπτουν το ανά περιφέρεια εκλογικό μέτρο.

• Στις εκλογές του 1985 η Κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου έφερε τον εκλογικό νόμο στα μέτρα της. Ενίσχυσε τις έδρες του πρώτου κόμματος σε βάρος του δευτέρου.

• Στις εκλογές του 1989 η Κυβέρνηση άλλαξε πάλι τον εκλογικό νόμο. Αυτή την φορά έκανε το αντίστροφο. Ενίσχυσε το δεύτερο κόμμα εις βάρος του πρώτου!

• Στις εκλογές του 1993 ίσχυσε ο νόμος της Κυβέρνησης Μητσοτάκη. Επρόκειτο για σύστημα Ενισχυμένης Αναλογικής, σχεδιασμένο για να δίνει αυτοδύναμες κυβερνήσεις.

Το 2001 περιελήφθη στο Σύνταγμα διάταξη που ορίζει ότι κάθε τροποποίηση του εκλογικού νόμου που έχει ψηφισθεί στην Βουλή με απλή πλειοψηφία δεν εφαρμόζεται στις επόμενες, αλλά στις μεθεπόμενες εκλογές. Από τότε λοιπόν άρχισε νέο παιχνίδι. Οι κυβερνήσεις αλλάζουν τον νόμο όχι για τις επόμενες αλλά για τις μεθεπόμενες εκλογές.

• Στις εκλογές του 2007 ίσχυσε ο εκλογικός νόμος που είχε ψηφίσει η Κυβέρνηση Σημίτη λίγο προ των εκλογών του 2004. Αναλογική με πριμ 40 εδρών στο πρώτο κόμμα.

• Στις μεθεπόμενες εκλογές (όποτε γίνουν) θα ισχύσει ο νέος εκλογικός νόμος που ψήφισε το 2008 η Κυβέρνηση Καραμανλή. Αναλογική με πριμ 50 εδρών στο πρώτο κόμμα.

Παγκόσμιο ρεκόρ

Τώρα λοιπόν ο κ. Παπανδρέου προαναγγέλλει νέα αλλαγή του εκλογικού νόμου. Προτείνει κάτι που κατ’ αρχήν ακούγεται σωστό. Την διάσπαση των μεγάλων πολυεδρικών περιφερειών, όπως είναι η Β΄ Αθηνών, σε πολλές μικρότερες. Αλλά παράλληλα μιλάει για παραλλαγή του γερμανικού εκλογικού συστήματος, το οποίο προσκρούει στο Σύνταγμα.

Επομένως αν ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ θέλει να προσφέρει πραγματικά υπηρεσία στον τόπο, αυτό που θα έπρεπε να προαναγγείλει είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Την αντιμετώπιση του ζητήματος του εκλογικού νόμου με συνταγματική ρύθμιση, που προϋποθέτει αναθεώρηση του Συντάγματος. Να τεθούν τέτοιες ρήτρες ώστε να παύσει να αλλάζει διαρκώς ο εκλογικός νόμος. Και να καθιερωθεί ένα εκλογικό σύστημα κοινής αποδοχής, το οποίο να έχει ψηφισθεί από την συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής.

Εφόσον δεν γίνουν τα ανωτέρω, η Ελλάς θα εξακολουθήσει να είναι το μοναδικό δημοκρατικό κράτος στον κόσμο όπου ο εκλογικός νόμος αλλάζει κατά μέσο όρο κάθε δύο εκλογές. Πουθενά αλλού δεν συμβαίνει αυτό. Κατέχουμε το παγκόσμιο ρεκόρ αλλαγής εκλογικών νόμων. Είναι κάτι που δεν τιμά την δημοκρατία μας. Δείχνει ότι τα παιδία παίζει!"

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΑΘΟΣ Η ΧΘΕΣΙΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΩΝ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΤΗΣ ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.

Έχω γράψει και παλιότερα ότι θεωρώ την Ανανεωτική Αριστερά μία από τις δυνάμεις εκείνες που μπορούν να οδηγήσουν προς μία διαφορετική κατεύθυνση όχι μόνο την πολιτική ζωή αλλά την ελληνική κοινωνία γενικότερα. Παρότι ως φιλελεύθερος έχουμε σημαντικότατες ιδεολογικές διαφορές, κυρίως σε οικονομικά θέματα, ο διάλογος με τα στελέχη της ήταν και είναι πάντοτε εποικοδομητικός ενώ υπάρχουν και πάρα πολλά θέματα που οι απόψεις είναι κοινές. Θεωρώ επίσης ότι πάντα έχουν την διάθεση να βάλουν νερό στο κρασί τους και δεν είναι δογματικοί και μόνιμοι αρνητές (αυτό που ονόμασε στο πρόσφατο άρθρο του ως Αριστερό Μηδενισμό ο Πάσχος Μανδραβέλης). Γι’ αυτό και περίμενα ότι στην χθεσινή τους συνδιάσκεψη θα αναλάμβαναν τις ιστορικές τους ευθύνες και θα τολμούσαν την έξοδο τους από τον Συνασπισμό. Δυστυχώς όμως η απόφαση για καθολική συμμετοχή με τον ΣΥΡΙΖΑ στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές είναι άλλη μία χαμένη ευκαιρία. Προτιμήθηκε το βραχυπρόθεσμο όφελος, ήτοι δύο - τρεις έδρες στην νέα Βουλή, ασχέτως αν αυτό σημαίνει ότι οι ανανεωτικοί χάνουν σε πολιτική αξιοπιστία μια και για μία ακόμα φορά θα είναι η ουρά των περίεργων και περιθωριακών συνιστωσών του, “φασιστικού νέο-αριστερού μορφώματος” όπως λέει και ο φίλος μου ο Δευκαλίωνας, ΣΥΡΙΖΑ. Κρίμα.

ΟΦΕΛΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΕΝΙΑΙΟΥ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΥ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΗ

Υποστήριζα πάντα ότι ο ενιαίος (χαμηλός) φορολογικής συντελεστής σε μία χώρα, όπως η Ελλάδα, με ένα τόσο άνισο, άδικο και δαιδαλώδες φορολογικό σύστημα και την τεράστια φοροδιαφυγή είναι η μόνη λύση. Ο χαμηλός φορολογικός συντελεστής θα οδηγούσε σε εντυπωσιακή μείωση της φοροδιαφυγής μια και το κόστος της θα ήταν δυσανάλογο τους οφέλους και θα δημιουργούσε παράλληλα και ένα αίσθημα δικαιοσύνης σε όλους αυτούς που δεν μπορούν σήμερα να φοροδιαφύγουν ή δεν αντιμετωπίζονται ευεργετικά από την ισχύουσα νομοθεσία. Επιπροσθέτως πάντα πίστευα ότι κοινωνική πολιτική μέσω της επιστροφής (ασήμαντων ποσών στην ουσία) φόρου δεν νοείται. Η κοινωνική πολιτική πραγματοποιείται με διαφορετικούς τρόπους.

Στο σημερινό της πρωτοσέλιδο άρθρο η Εστία – η οποία αποδεικνύει καθημερινά ότι στα θέματα της οικονομίας είναι το πιο φιλελεύθερο έντυπο που κυκλοφορεί – με τίτλο “Γιατί απαιτείται ενιαία φορολογία” επιχειρηματολογεί με τρόπο σαφέστατο και ξεκάθαρο για τα πολλαπλά οφέλη που θα αποκομίζαμε όλοι μας, πολίτες και κράτος, από μία ενδεχόμενη καθιέρωση του ενιαίου χαμηλού φορολογικού συντελεστή. Το μόνο σημείο στο οποίο διαφωνώ με το άρθρο είναι η ελπίδα της εφημερίδας ότι η σημερινή Κυβέρνηση και ο σημερινός Πρωθυπουργός μπορούν να προχωρήσουν στην εφαρμογή του συγκεκριμένου φορολογικού συστήματος. Παραθέτω το άρθρο αυτούσιο:

"Αν η Κυβέρνηση τολμήσει να αλλάξει ριζικά το φορολογικό σύστημα, καθιερώνοντας ενιαίο χαμηλό συντελεστή φορολογίας, μόνο οφέλη θα προκύψουν. Το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας θα επιλυθεί, αφού είναι βέβαιο ότι τα δημόσια έσοδα της χώρας θα αυξηθούν. Και αυτό θα επιτευχθεί με ένα φορολογικό σύστημα το οποί θα έχει την αποδοχή της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών. Επομένως θα υπάρξει και πολιτικό όφελος για την κυβέρνηση. Αρκεί να προβάλλει σωστά τα πλεονεκτήματα του ενιαίου φορολογικού συντελεστή.

Τα πλεονεκτήματα

Ο ενιαίος χαμηλός συντελεστής φορολογίας εφαρμόζεται ήδη με επιτυχία σε περισσότερα από 25 κράτη. Συγκρινόμενος με το σύστημα της προοδευτικής φορολογίας που ισχύει σήμερα στην Ελλάδα, έχει πολλά πλεονεκτήματα:

1. Το σύστημα της προοδευτικής φορολογίας παραβιάζει την θεμελιώδη αρχή της ισότητας ενώπιον του νόμου, ενώ δεν αντιμετωπίζει με επιτυχία τις ανισότητες μεταξύ των πολιτών. Αντίθετα ο ενιαίος συντελεστής φορολογίας επιβαρύνει αναλογικά όλους τους πολίτες, όπως άλλωστε επιτάσσει και το Σύνταγμα (άρθρο 4, παρ. 5).
2. Η προοδευτική φορολογία παραβιάζει τον βασικό κανόνα της ελεύθερης οικονομίας ότι οι άνθρωποι πραγματοποιούν εισοδήματα ανάλογα με την αξία τους. Στην πραγματικότητα τιμωρεί την επιτυχία με την επιβολή υπερβολικών φόρων. Όμως τα στοιχεία δείχνουν ότι τελικά οι πλούσιοι δεν πληρώνουν όσα θα ανεμένετο. Ενώ με ενιαίο συντελεστή φορολογίας, οι πλούσιοι πληρώνουν αναλογικά περισσότερους φόρους.
3. Οι υψηλοί συντελεστές φορολογίας υποτίθεται ότι αποσκοπούν στην αναδιανομή του πλούτου. Όμως οι χαμηλότεροι ρυθμοί αναπτύξεως στους οποίους οδηγούν, πλήττουν κυρίως τους φτωχούς. Και σε κάθε περίπτωση, η ενίσχυση των φτωχών δεν πρέπει να γίνεται δια της φορολογικής πολιτικής, αλλά με απ’ ευθείας παροχές, για όσους τις έχουν πραγματικά ανάγκη.
4. Ο ενιαίος συντελεστής φορολογίας κατά κανόνα αυξάνει τον ρυθμό οικονομικής αναπτύξεως. Αντίθετα το σύστημα της προοδευτικής φορολογίας αποθαρρύνει τις επενδύσεις και περιορίζει την αποταμίευση του συνόλου της κοινωνίας. Ακόμη, η προοδευτική φορολογία αποθαρρύνει την αποδοτική εργασία και την παραγωγικότητα, ενώ δεν συμβάλει στην δημιουργία θέσεων απασχολήσεως.
5. Ο ενιαίος συντελεστής φορολογίας περιορίζει στο ελάχιστο την φορολογική γραφειοκρατία. Μειώνει θεματικά το κόστος βεβαιώσεως των φόρων και τελικά αυξάνει τα φορολογικά έσοδα του κράτους. Παράλληλα περιορίζει και την δυνατότητα διαφθοράς των φορολογικών υπηρεσιών, με αποτέλεσμα την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Εκεί όπου η προοδευτική φορολογία οδηγεί σε αδιαφανείς διαδικασίες συμβιβασμού, ο ενιαίος συντελεστής στηρίζεται στην ειλικρινή δήλωση του εισοδήματος.

Πολιτική απόφαση

Αυτά είναι τα κυριότερα πλεονεκτήματα του ενιαίου χαμηλού συντελεστού φορολογίας έναντι της προοδευτικής φορολογίας που ισχύει σήμερα στην χώρα μας, με κλιμάκωση του βασικού συντελεστού φόρου έως και 40%. Πάγια άποψη της “Εστίας” είναι ότι ειδικώς στην Ελλάδα η καθιέρωση ενός τέτοιου συστήματος ενιαίας φορολογίας, με συντελεστή λ.χ. 15%, θα οδηγούσε σε θαύματα:

1. Πρώτον, θα περιόριζε θεματικά την φοροδιαφυγή. Σε μία χώρα όπου φοροδιαφεύγει περίπου το 1/3 του εθνικού εισοδήματος, αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό. Και είναι ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί αυτό.
2. Δεύτερον, θα επέλυε το μεγαλύτερο οικονομικό – και κατ’ επέκταση πολιτικό – πρόβλημα της χώρας που είναι τα δημοσιονομικά ελλείμματα. Δεν υπάρχει άλλος εφικτός τρόπος αυξήσεως των δημοσίων εσόδων.
3. Τρίτον, θα αποκαθίστατο η έννοια της φορολογικής δικαιοσύνης που έχει παραβιασθεί βάναυσα στον τόπο μας λόγω της φοροδιαφυγής. Οι δε πολίτες θα απεδέχοντο το νέο σύστημα με ανακούφιση.
4. Τέταρτον θα μείωνε δραματικά την κρατική γραφειοκρατία. Τέρμα στις περίπλοκες δηλώσεις εισοδήματος που απαιτούν την συνδρομή ειδικών φοροτεχνικών, τέρμα στους ελέγχους και τις δοσοληψίες, τέρμα στην ταλαιπωρία και τον εκβιασμό των φορολογουμένων.

Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας πρέπει να τολμήσει. Με τέτοια ριζική τομή στην φορολογία μόνο οφέλη θα απεκόμιζε. Όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο αλλά και σε πολιτικό. Επιτέλους, οι Έλληνες δεν γεννήθηκαν φοροφυγάδες. ΤΟ κακό φορολογικό σύστημα τους κατέστησε. Αν λοιπόν στην θέση του καθιερωθεί ένα απλό και δίκαιο σύστημα χαμηλής φορολογίας για όλους, αυτό θα αποτελούσε λύτρωση για τον μεγαλύτερο αριθμό των πολιτών. Είναι ίσως η πιο σημαντική πολιτική απόφαση που μπορεί να λάβει την στιγμή αυτή η Κυβέρνηση Καραμανλή."

ΑΠΟΨΕ ΛΕΩ ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΙΜΗΘΟΥΜΕ

Καλοκαίρι είκοσι δύο χρόνια πριν. Στην καρδιά της εφηβείας μας. Λίγο μαγκιά, λίγο τουπέ και πολύ ανεμελιά. Εγώ, ο Θανάσης, ο Πάνος, ο συχωρεμένος ο Σάββας. Κάθε μέρα παραλία δίπλα στον ΕΟΤ στο Καλαμάκι, εκεί που σήμερα κάνουν μπάνιο οι εν Ελλάδι μετανάστες και τα κανάλια συνωστίζονται σε περίοδο πρόσκαιρης καλοκαιρίας ή καύσωνα να τραβήξούν κανένα καλοφτιαγμένο και με ελάχιστο ύφασμα καλυπτόμενο οπίσθιο. Mε το διπλό ραδιοκασετόφωνο να παίζει πότε μπαλάντες του Springsteen, πότε Aerosmith και πότε κανένα μελό της Whitney Houston, ιδιαίτερα όταν γινόταν παιχνίδι με κανένα κοριτσάκι. Καμάκι αθώο, πότε συνεσταλμένο και πότε πιο άγαρμπο. Εκεί γνωρίσαμε την Έφη, την Κωνσταντίνα, την Γεωργία, την Αράνκα και την Ντόρα από την Βουδαπέστη. Εκεί γνώρισα την Καίτη. Ήταν Ελληνίδα, γεννημένη και μεγαλωμένη στην Σουηδία. Ήταν ότι πιο όμορφο νόμιζα ότι είχα δει μέχρι τότε. Ένα χρόνο μικρότερη από εμένα, δεκαπέντε χρονών κοριτσάκι, αλλά στα μάτια μου έμοιαζε γυναίκα. Την προσέγγισα συνεσταλμένα, όταν μου άρεσε κάποια πολύ πάντα τα έχανα λιγάκι, και ένοιωσα να πετάω στα ουράνια μα και συνάμα να χάνω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου (ένα πολύ περίεργο και αντικρουόμενο συναίσθημα), όταν κατάλαβα ότι η Καίτη ανταποκρινόταν. Της πρότεινα να βγούμε το βράδυ και εκείνη δέχτηκε. Δεν ήξερα - τα είχα χάσει από τους σφυγμούς μου που είχαν χτυπήσει κόκκινο και δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα; ποιος ξέρει - που να τις πω να πάμε, και μες την αμηχανία μου βλέπω την αφίσα για το beach party που θα γινόταν εκείνη την ημέρα στον διπλανό ΕΟΤ με την συμμετοχή αρκετών τραγουδιστών της ελληνικής, και ανερχόμενης τότε, ροκ μουσικής – της οποίας δεν ήμουν και πολύ λάτρης. Ήταν οι εποχές, μετά και το περίφημο Πάρτι του Λουκιανού Κηλαηδόνη στην Βουλιαγμένη, που οι συναυλίες στις παραλίες είχαν μεγάλη πέραση.

Από τις 6 το απόγευμα ήμουν έτοιμος για το ραντεβού που είχαμε δώσει στις 8:30 έξω από τα εκδοτήρια. Στις 8 ήμουν εκεί. Τα παιδιά μου έκανα πλάκα αλλά εγώ ήμουν στα σύννεφα. Αγχωμένος μα και εκστασιασμένος. Όταν την είδα να έρχεται, λίγο καθυστερημένη – οι άλλοι ήδη είχαν μπει μέσα – της έδωσα ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο. “Ηλίθιε σκέφτηκα από μέσα μου, φιλί στο μάγουλο; Η αδελφή σου είναι; Ή θα σκεφτεί ότι προτρέχεις ή ότι τα έχεις παίξει.” Με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό είχαμε ήδη φθάσει στην παραλία. Ο κόσμος ήταν πολύς και χόρευε στους ρυθμούς του Ανδρέα Μικρούτσικου και της Σοφίας Βώσσου που ήταν στην σκηνή και τραγούδαγαν:

Είναι κι αυτοί που μου μαυρίζουν τη ψυχή μου

Κάτι τυπάκια που το παίζουν αυθεντία

Φοράνε Timberland παπούτσια στη ζωή μου

Και με κλαρίνα μου τρυπούν τη φαντασία

Ναι

Μου λείπεις εσύ, ναι μου λείπεις εσύ

Και μοιάζω να είμαι σα χαμένο νησί

Μου λείπεις εσύ, ναι μου λείπεις εσύ

Και μοιάζω να είμαι σα χαμένο νησί

Μου λείπεις

Είναι κι η νύχτα που με παίρνει από πίσω

Σαν παρελθόν με κυνηγάει, σαν Ερινύα

Σκέφτομαι πρέπει να βρω τρόπο να τη πείσω

Τα καταστρέφω όλα τώρα με μανία

Γιατί

Μου λείπεις εσύ, ναι μου λείπεις εσύ

Και μοιάζω να είμαι σα χαμένο νησί

Μου λείπεις εσύ, ναι μου λείπεις εσύ

Και μοιάζω να είμαι σα χαμένο νησί

Μου λείπεις

Πρόσωπα στοιβαγμένα μέσα σε δωμάτια

Πάνω σε τοίχους μια βουβή χαλκομανία

Έσπασε η ψυχή μου σε μικρά κομμάτια

Μες του κορμιού σου τη διάφανη λαγνεία

Γιατί

Μου λείπεις εσύ, ναι μου λείπεις εσύ

Και μοιάζω να είμαι σα χαμένο νησί

Μου λείπεις εσύ, ναι μου λείπεις εσύ

Και μοιάζω να είμαι σα χαμένο νησί

Μου λείπεις.

Είχαμε φθάσει μπροστά στην θάλασσα για να αποφύγουμε τον συνωστισμό που επικρατούσε κοντά στην σκηνή. Καθίσαμε στην άμμο, την ώρα που έβγαιναν οι Λαθρεπιβάτες και η Ελένη Δήμου τραγουδούσε:

Αφού με βάζεις στο περιθώριο

να επιμένω είναι κουτό

όλα τα ίχνη μου θα εξαφανίσω

δρόμο θ αλλάξω και θα χαθώ

Μ' ανησυχώ για σένα ανησυχώ

αν σ αγαπάν οι άλλοι όπως εγώ

Τρέμω κακό μην πάθεις όπου πας

Εγώ σε νοιάζομαι κι ας με πουλάς

Αφού με βγάζεις απ το παιχνίδι

το πήρα απόφαση οριστικά

να σε διαγράψω απ τη ζωή μου

να μη γυρίσω ποτέ ξανά

Μ' ανησυχώ για σένα ανησυχώ

αν σ αγαπάν οι άλλοι όπως εγώ

Τρέμω κακό μην πάθεις όπου πας

Εγώ σε νοιάζομαι κι ας με πουλάς

Ανησυχώ για σένα ανησυχώ

μην πέσεις στην παγίδα όπως εγώ

μη μείνεις μόνος σου και μην πονάς

εγώ σε νοιάζομαι κι ας με πουλάς

Χάνω κερδίζεις μα στην ουσία

σε μένα η τύχη χαμογελάει

Είναι ναι δύναμη που με φυλάει

και σε ψυλλιάστηκα πριν να 'ναι αργά

Είχε σαν σήμερα πανσέληνο - ή τουλάχιστον έτσι έχει μείνει στην θύμηση μου. Τα μαλλιά της από την αντανάκλαση που έκανε το φως πάνω τους, χρυσάφιζαν. Πέρασα το χέρι μου γύρω από τους ώμους της και την χάιδεψα όταν οι Λαθρεπιβάτες άρχισαν να τραγουδούν:

Απόψε λέω να κάνουμε ένα πάρτι

στην άμμο με ραδιάκι φορητό

σ' το λέω πως δε γουστάρω άλλος να 'ρθει

το πάρτι είναι για δύο για μας τους δυο

Απόψε το φεγγάρι θα φοράει

το φως απ' τη δική σου τη μορφή

το μόνο που θ' ακούσεις να μιλάει

θα 'ναι η φωνή του βραδινού εκφωνητή

Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε

να πάμε κατευθείαν για δουλειά

απόψε στ' ακρογιάλι θα τη βρούμε

Θα πιούμε όλες τις μπίρες αγκαλιά

Θα φύγουμε απ' το θόρυβο της πόλης

μια νύχτα που δεν έζησε κανείς

απόψε θα ζηλέψει ο Κηλαηδόνης

το πάρτι που θα κάνουμε εμείς

Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε

να πάμε κατευθείαν για δουλειά

απόψε στ' ακρογιάλι θα τη βρούμε

Θα πιούμε όλες τις μπίρες αγκαλιά

Απόψε και με λίγη φαντασία

θα μοιάζει με φιλμάκι γαλλικό

χρειάζεται αυτή η διαδικασία

μήπως μπορέσω και σου πω το σ' αγαπώ

Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε

να πάμε κατευθείαν για δουλειά

απόψε στ' ακρογιάλι θα τη βρούμε

Θα πιούμε όλες τις μπίρες αγκαλιά.

Το τέλος του τραγουδιού μας βρήκε να φιλιόμαστε. Ήταν το πρώτο τόσο έντονο ερωτικό συναίσθημα, που είχα νοιώσει. Δεν ξέρω μέχρι πότε κράτησε, δεν θυμάμαι πόση ώρα μείναμε στην αμμουδιά αγκαλιασμένοι. Δεν θυμάμαι την ώρα που γύρισα στο σπίτι. Η νύχτα εκείνη σταμάτησε στο τραγούδι των Λαθρεπιβατών.

Από τότε άρχισα να παρακολουθώ την πορεία τους, τόσο την κοινή, όσο και την σόλο καριέρα που ακολούθησαν έπειτα, κυρίως ο Παντελής Θαλασσινός. Και από τότε δηλώνω μεγάλος θαυμαστής του.

Την Καίτη την είδα μερικές φορές ακόμα, πριν εγώ ακολουθήσω, αναγκαστικά – και με πολύ πόνο ψυχής, τους γονείς μου στις διακοπές, και εκείνη λίγο αργότερα φύγει για την Σουηδία. Δεν την ξαναείδα ποτέ πια.

Όποτε ακούω όμως, όπως πριν από λίγο σε κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό, το “Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε” η σκέψη μου γυρίζει σε εκείνη την καλοκαιριάτικη νύχτα του 87.

Υ.Γ. Το βιντεάκι είναι από παραστάσεις στον ΖΥΓΟ στην Πλάκα το 1988.

ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΑΙΖΟΥΝ (ΕΝΙΟΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ)

Βλέπω τον τελευταίο καιρό την κόντρα των δύο μεγάλων κομμάτων σχετικά με την προσφυγή στις κάλπες εν’ όψει και της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας. Εκατέρωθεν κατηγορίες και βέλη εκτοξεύονται για το ποιος παίζει με το πολίτευμα και τους θεσμούς. Η Νέα Δημοκρατία και ο πρωθυπουργός τώρα θυμήθηκαν να μας πουν ότι η εκλογολογία βλάπτει την χώρα, όταν όμως ως αντιπολίτευση ζητούσαν συνέχεια εκλογές, ή όταν πριν από δύο χρόνια έσυραν την χώρα για ψύλλου πήδημα στις κάλπες, μόνο και μόνο για να εκμεταλλευτούν το δημοσκοπικό τους προβάδισμα, ήταν όλα μέσα στα πλαίσια των θεσμών και του συντάγματος. Από την άλλη ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ για να εκμεταλλευτεί και αυτός το προβάδισμα που του δίνουν σήμερα τα γκάλοπ είναι αποφασισμένος να οδηγήσει την χώρα σε μία εκλογική διαδικασία οικονομικά ασύμφορη αυτόν τον καιρό, καταψηφίζοντας για Πρόεδρο αυτόν που μετά την προσφυγή στις κάλπες θα προτείνει εκ νέου για το ανώτατο αξίωμα. Ήμαρτον που λέει και ο Γεωργίου. Ας όψεται όμως ο μακαρίτης μπαμπάς του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ που πριν από 24 χρόνια περίπου έφτιαξε ένα σύνταγμα πατσαβούρα κομμένο και ραμμένο στην τότε δύναμή του δημιουργώντας ουσιαστικά μία θέση (αυτή του Προέδρου) καλοπληρωμένης μαριονέτας.

ROCK AROUND THE CLOCK

Σαν σήμερα πριν από 54 χρόνια το τραγούδι του Bill Haley “Rock around the Clock” ανέβηκε για πρώτη φορά στο νούμερο 1 του αμερικάνικου chart. Το τραγούδι αργότερα αποτέλεσε και το πρώτο soundtrack της επιτυχημένη κωμικής σειράς του ABC Happy Days.

Ο ΣΟΥΦΛΙΑΣ, Η ΠΑΓΑΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΗΜΙΥΠΑΙΘΡΙΟΙ ΧΩΡΟΙ

Τα μέτρα και τις ποινές για την τακτοποίηση των ημιυπαίθριων χώρων εξήγγειλε προχθές ο Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γιώργος Σουφλιάς. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του το ύψος που θα κληθεί να καταβάλλει ο κάθε ιδιοκτήτης ανέρχεται στο 10% της αντικειμενικής αξίας του ακινήτου επί τα τετραγωνικά του υπό τακτοποίηση χώρου. Μάλιστα ο Υπουργός θέλησε να δείξει και πυγμή σε όσους δεν προτίθενται να κάνουν δήλωση τακτοποίησης, λέγοντας σε μάγκικη αργκό ότι “θα γίνει μεγάλη παγάνα”. Αυτή είναι η δεύτερη προσπάθεια αυτής της κυβέρνησης να αντλήσει ποσά από την διαχρονική ανοχή με τους ημιυπαίθριους χώρους μετά από αυτή του Γιώργου Αλογοσκούφη προ διετίας η οποία όμως τότε είχε παραπεμφθεί στις καλένδες. Βέβαια τα πρόστιμα, γιατί περί προστίμων πρόκειται, αφορούν μόνο τους ιδιοκτήτες και όχι τους κατασκευαστές, οι οποίοι όλα αυτά τα χρόνια ενσωμάτωναν τα τετραγωνικά των ημιυπαίθριων χώρων στα υπόλοιπα τετραγωνικά του σπιτιού και τα πωλούσαν στην ίδια αξία. Αυτοί με την διάταξη Σουφλιά μένουν στα απυρόβλητο, ενώ δεν φαίνεται να τον ενδιαφέρει και το γεγονός ότι οι περισσότεροι από τους αγοραστές ακινήτων (μιλώντας και εκ πείρας) δεν είχαν ουσιαστικά την επιλογή να αγοράσουν ακίνητο χωρίς ημιυπαίθριο χώρο (από τα δέκα περίπου σπίτια που είχα δει το 2000 τα εννέα είχαν κλεισμένο ημιυπαίθριο ενώ στο ένα ήταν ανοικτό μεν, αλλά ήταν ένα παράταιρο δωμάτιο με ντουλάπες χωρίς ουσιαστικά την μία πλευρά του).

Η υπόθεση των ημιυπαίθριων χώρων, που είναι και η πιο χαρακτηριστική, μαζί με άλλες περίεργες νομοθετικές ρυθμίσεις, όπως η περίφημη μεταφορά του συντελεστή δόμησης, δημιούργησαν μία κάστα ωφελημένων, στις πολεοδομίες, στις εφορίες, μαζί βέβαια με τους κατασκευαστές, από την μία πλευρά, και μία στρατιά ομήρων, τους αγοραστές από την άλλη, οι οποίοι σήμερα καλούνται από τον κύριο Σουφλιά να πληρώσουν λύτρα για την “τακτοποίησή” τους, χωρίς όμως να διασφαλίζει κανείς, ότι αύριο δεν θα έρθει κάποιος άλλος κρατικός εκβιαστής (το Υπουργείο Οικονομικών, οι Δήμοι, η ΕΥΔΑΠ, η ΔΕΗ) να ζητήσει και εκείνος το κατιτίς τους.

Αυτό το αίσχος πρέπει πλέον να λήξει. Χωρίς να είμαι μηχανικός ή αρχιτέκτονας, δεν καταλαβαίνω τον λόγο για τον οποίο πρέπει να ορίζει το κράτος αν θα υπάρχουν, ημιυπαίθριοι, υπαίθριοι, υπόγειοι, υπέργειοι ή οτιδήποτε άλλο χώροι. Το μόνο που θα έπρεπε να καθορίζεται είναι ο συντελεστής κάλυψης του οικοπέδου και το ύψος. Από εκεί και πέρα τα πάντα θα έπρεπε να είναι στην επιλογή του κάθε κατασκευαστή ή ιδιώτη.

ΕΣΤΙΑ 27/6/2009 – ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΑΙΣΧΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ

Εξαιρετικό το πρωτοσέλιδο άρθρο της Σαββατιάτικης Εστίας (27/6/2009). Ακόμα χειρότερο και από την συνεχή και αυξανόμενη φορολόγηση είναι το γεγονός ότι επιβαρύνονται μονίμως οι ίδιοι και ίδιοι. Το κράτος από μόνο του καταστρατηγεί τις παραγράφους 1 και 2 του άρθρου 4 του Συντάγματος. Εκτός από το θέμα της φοροδιαφυγής που πολύ εύστοχα σχολιάζει η εφημερίδα, εξίσου εξοργιστική είναι και η διαφορετική (ευνοϊκή) φορολογική αντιμετώπιση συγκεκριμένων επαγγελματικών ομάδων (οι αθλητές πχ. φορολογούνται αυτοτελώς με 20%). Το άρθρο είναι αφιερωμένο στην φιλελεύθερη (τρομάρα μας) κυβέρνηση εν’ όψει των νέων φορολογικών μέτρων που ετοιμάζεται να εφαρμόσει, και με κάνει κάθε φορά που ανακοινώνεται κάτι να νοιώθω ότι τελώ σε ομηρία.

“Διαχρονικό αίσχος με την φορολογία

Στην Ελλάδα φορολογούνται τα κορόιδα

Η Κυβέρνηση Καραμανλή παρέλαβε από το ΠΑΣΟΚ ένα φορολογικό σύστημα άθλιο, αναποτελεσματικό και άδικο. Πέντε χρόνια αργότερα, το σύστημα έχει καταστεί χειρότερο. Δεν έγινε τίποτα για τον εξορθολογισμό του, με αποτέλεσμα να εντείνεται στο έπακρο η φορολογική αδικία. Εν έτει 2009, στην Ελλάδα εξακολουθούν να φορολογούνται τα κορόιδα. Υπάρχει ένα συνταρακτικό στοιχείο, που σε κάθε ευνομούμενο κράτος θα αρκούσε για οδηγήσει σε πτώση κυβερνήσεων:

Ενώ το εθνικό εισόδημα των Ελλήνων είναι της τάξεως των 260 δις ευρώ ετησίως, το σύνολο των εσόδων που εισπράττει το Δημόσιο από την φορολογία εισοδήματος φυσικών προσώπων είναι μόλις 12 δις ευρώ! Δηλαδή ο φόρος που καταβάλλουν τα φυσικά πρόσωπα, δεν φθάνει ούτε στο 5% του εισοδήματος που πραγματοποιείται στην χώρα μας κάθε χρόνο.

Αντί λοιπόν οι κυβερνώντες να αναδείξουν το στοιχείο αυτό και να λάβουν μέτρα, μας λένε τώρα ότι λόγω της δημοσιονομικής κρίσεως πρέπει να πληρώσουν και άλλα, όσοι ήδη πληρώνουν!

Φοροδιαφυγή 15 δις!

Το 2009 το ΑΕΠ θα είναι περίπου 260 δις ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι θα έχει πραγματοποιηθεί και αντιστοίχου αξίας εθνικό εισόδημα. Κατά το μεγαλύτερο τμήμα του, το εισόδημα αυτό υπόκειται σε φορολογία. Άμεση κατά την γένεση του εισοδήματος και έμμεση κατά την κατανάλωση του. Στην μεν άμεση φορολογία οι συντελεστές φόρου κλιμακώνονται από 15% έως 40% για τα φυσικά πρόσωπα και από 20% έως 25% για τα νομικά πρόσωπα. Στη δε έμμεση φορολογία, ο βασικός συντελεστής ΦΠΑ είναι 19%.

Με τέτοιους συντελεστές λοιπόν, θα έπρεπε να εισπράττονται φόροι της τάξεως των 75 δις ευρώ ετησίως. Όμως εισπράττονται μόλις 60 δις ευρώ. Από την έμμεση φορολογία (φυσικών και νομικών προσώπων) προβλέπονται να εισπραχθούν φέτος 26 δις ευρώ και από την έμμεση φορολογία 34 δις ευρώ. Δηλαδή συνολικώς 15 δις λιγότερα απ’ ότι θα έπρεπε. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα του φορολογικού μας συστήματος. Και αντί να επιδιώκεται ο εντοπισμός της φορολογητέας ύλης που φοροδιαφεύγει, επιβαρύνονται με πρόσθετους φόρους εκείνοι που έχουν ήδη φορολογηθεί. Η έκτακτη φορολογική εισφορά επεβλήθη επί εισοδημάτων για τα οποία έχει ήδη καταβληθεί φόρος. Τα πρόσθετα τέλη κυκλοφορίας επιβαρύνουν φορολογούμενους που ήδη έχουν πληρώσει τέλη κυκλοφορίας, αλλά και φόρο, όταν αγόρασαν το αυτοκίνητό τους. Γιατί λοιπόν να ξαναπληρώσουν αυτοί που έχουν ήδη πληρώσει φόρους και τέλη;

Απαράδεκτη Τακτική

Όταν τα στοιχεία δείχνουν ότι η φοροδιαφυγή είναι της τάξεως των 15 δις ευρώ ετησίως, είναι απαράδεκτο να εξαγγέλλονται νέοι φόροι που βαρύνουν τις πηγές που ήδη πληρώνουν. Πολλώ μάλλον όταν τα έσοδα που προσδοκόνται από τις πρόσθετες επιβαρύνσεις είναι μηδαμινά, σε σύγκριση με τα ποσά της φοροδιαφυγής. Όλο αυτό το πακέτο μέτρων που εξήγγειλε χθες ο υπουργός Οικονομίας, προβλέπεται ότι θα αποφέρει μόλις 670 εκατ. ευρώ. Προκαλείται λοιπόν τόση αναστάτωση, για να εισπραχθεί ένα τέτοιο ποσό, όταν κάθε χρόνο χάνονται τουλάχιστον 15 δις από την φοροδιαφυγή. Άραγε με αυτά, θα ασχοληθεί ποτέ κάποιος;

Αλλά το πλέον εξοργιστικό είναι ότι, λόγω ακριβώς του τεραστίου ύψους της φοροδιαφυγής, η φορολογία των εντίμων φορολογουμένων καθίσταται ακόμα πιο επαχθής. Διότι εάν φρόντιζε το κράτος να εισπράξει έστω και τα μισά από τα ποσά που φοροδιαφεύγουν, θα μπορούσε να μειώσει θεαματικά τους φόρους για όσους τους καταβάλλουν. Είναι αδιανόητο να καταβάλλουν κάποιοι φορολογούμενοι στο κράτος το 40% του εισοδήματός τους, να προπληρώνουν το 55% του φόρου του επόμενου έτους και να επιβαρύνονται με έκτακτες εισφορές, όταν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες δεν πληρώνουν ούτε τα μισά που τους αναλογούν.

Στην Ελλάδα τους φόρους πληρώνουν πρωτίστως τα κορόιδα, Αυτή είναι η αλήθεια. Το χειρότερο όμως είναι πως η Νέα Δημοκρατία, που παρέλαβε ένα άθλιο φορολογικό καθεστώς από το ΠΑΣΟΚ, δεν έκανε τίποτα για να το βελτιώσει. Πρόκειται για διαχρονικό αίσχος.”

ΜΕ ΛΕΝΕ ΒΑΣΙΛΗ ΤΣΙΚΝΑΚΟ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΚΟΡΟΪΔΟ.

ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ

“Το Διοικητικό Συμβούλιο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών (ΠΟΕΣΥ) εκφράζει την οργή του κλάδου για το κλείσιμο του Ελεύθερου Τύπου, του ραδιοφώνου City 99.5, του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής και του e-tipos.gr. «Είναι μία ακόμα απόπειρα -μετά π.χ. τις προτάσεις για «εκ περιτροπής εργασία» στον όμιλο Εξπρές, το κλείσιμο του περιοδικού DIVA και τις σποραδικές αλλά καθημερινές απολύσεις σε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ- να αξιοποιηθεί η οικονομική κρίση ως πρόσχημα με στόχο να υποβαθμιστούν τα εργασιακά δικαιώματα στο χώρο του τύπου και τελικά να υποβαθμιστεί η ίδια η ενημέρωση» αναφέρεται στην ανακοίνωση.

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΟΕΣΥ καλεί όλες τις ενώσεις-μέλη της Ομοσπονδίας να κινητοποιηθούν επειγόντως και να δώσουν πανελλαδικό χαρακτήρα στην αγωνιστική απάντηση. Σε ώρες κρίσης η αλληλεγγύη είναι το βασικό όπλο των εργαζομένων.

Στην αντίστοιχη ανακοίνωσή της η ΕΣΗΕΑ αναφέρει:

«Η αιφνιδιαστική απόφαση της οικογένειας Θόδωρου και Γιάννας Αγγελοπούλου, ιδιοκτητών των εφημερίδων Ελεύθερος Τύπος και Τύπος της Κυριακής, του ραδιοσταθμού «City 99,5» και του ειδησεογραφικού site του Ομίλου, να πετάξουν στο δρόμο 450 συναδέλφους μας, κλείνοντας τα συγκεκριμένα ΜΜΕ, αποτελεί πρόκληση και 'αιτία πολέμου' για όλους τους εργαζόμενους στην ενημέρωση, ολόκληρο τον κόσμο της εργασίας.

»Η δραματική αυτή εξέλιξη έρχεται να προστεθεί στις καθημερινές, πλέον, απολύσεις και τη ραγδαία επιδείνωση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων στο σύνολο σχεδόν των επιχειρήσεων ενημέρωσης. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά τα τελευταία επεισόδια του δράματος με απλήρωτους ή απολυμένους εργαζόμενους στην Εξπρές, τον Σκάι, τον Alter, το Star, τη Χώρα, το Derby, την Απογευματινή, τον Ξένιο, με την αυθαιρεσία και αδιαφάνεια για τους συμβασιούχους στην ΕΡΤ».”

Ακόμα και αυτή την στιγμή δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο για τον οποίο η ΕΣΗΕΑ και η ΠΟΕΣΥ κατέβηκαν σε απεργία. Δεν αμφισβητώ, εργαζόμενος είμαι και εγώ, ότι το κλείσιμο μίας επιχείρησης στην οποία απασχολούνται πάνω από 450 άτομα είναι μία πάρα πολύ θλιβερή εξέλιξη, όταν μάλιστα δεν είναι καν το πρώτο περιστατικό αποδεικνύει περίτρανα τα γενικότερα οικονομικά προβλήματα τόσο του κλάδου όσο και της χώρας. Το ερώτημα όμως που ανακύπτει είναι το εξής. Τι είναι πιο έντιμο. Να παραδεχθεί ένας επιχειρηματίας ότι παρότι έδωσε χρόνο, χρήμα και κόπο η επιχείρηση του δεν μπόρεσε να ορθοποδήσει και να την κλείσει καλύπτοντας παράλληλα και τις υποχρεώσεις* προς εργαζόμενους, συνεργάτες και προμηθευτές, ή να συνεχίζει να λειτουργεί συσσωρεύοντας ζημίες και να επαιτεί από το κράτος βοήθεια για να καλύψει τις υποχρεώσεις του, κινδυνεύοντας ανά πάση στιγμή να βαρέσει κανόνι και να αφήσει ακάλυπτους όλους τους συναλλασσόμενους μαζί του;

* Η ανακοίνωση που εξέδωσε το Ίδρυμα Τύπου έχει ως εξής:

“Πραγματοποιήθηκαν την Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009, οι Γενικές Συνελεύσεις των μετόχων της ανωνύμου εταιρίας με την επωνυμία «ΙΔΡΥΜΑ ΤΥΠΟΥ Α.Ε.» που εκδίδει τις εφημερίδες «Ελεύθερος Τύπος» και «Τύπος της Κυριακής» και της εταιρίας «Ραδιοφωνικές Επιχειρήσεις CITY Α.Ε.». Οι Γενικές Συνελεύσεις αποφάσισαν ομόφωνα τη λύση και θέση σε εκκαθάριση των εν λόγω εταιριών. Η εξέλιξη αυτή, είναι αποτέλεσμα της οριστικής επιλογής του Θόδωρου και της Γιάννας Αγγελοπούλου να αποχωρήσουν οριστικά από κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα στο χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Η συνέχιση ζημιογόνων αποτελεσμάτων οδήγησε στην απόφαση αυτή. Όταν πριν από τρία χρόνια αναλήφθηκε η ευθύνη του «Ελεύθερου Τύπου» στόχος δεν ήταν μόνο η διάσωση ενός ιστορικού τίτλου. Στόχος ήταν και η συμβολή στην αναζήτηση μιας νέου τύπου και ταυτόχρονα ευρύτερης δημόσιας συζήτησης και μάλιστα σε μια φάση αλλαγών και μετάβασης που χαρακτηρίζει την εποχή μας. Στο συνολικό εγχείρημα του «Ελεύθερου Τύπου» επενδύθηκαν μεγάλοι οικονομικοί πόροι. Κυρίως όμως και πρώτιστα κινητοποιήθηκαν σημαντικοί ανθρώπινοι πόροι, τόσο στην εφημερίδα, όσο και στο ραδιοφωνικό σταθμό. Η προσπάθεια δεν ευοδώθηκε. Το μοντέλο ενημέρωσης που κυριάρχησε στον τόπο μας, η συνεχιζόμενη συσσώρευση ζημιών σε συνδυασμό με τις αρνητικές προοπτικές του κλάδου, μαζί με την πεποίθηση ότι ένα Μέσο Ενημέρωσης δεν νοείται να λειτουργεί με μεγάλες ζημίες και αυτό να συνεχίζεται επί μακρόν, χωρίς να οδηγεί σε παρανοήσεις, συνετέλεσαν στη συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας των παραπάνω αποφάσεων. Οι εταιρίες θα εκπληρώσουν πλήρως τις υποχρεώσεις τους έναντι των εργαζομένων και όλων των συνεργατών τους. Σε όλους εκείνους που προσπάθησαν τα χρόνια αυτά, ανήκει ένα μεγάλο «ευχαριστώ».”

ΑΛΙ ΧΑΜΕΝΕΙ – Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΜΟΝΑΡΧΗΣ ΤΟΥ ΙΡΑΝ

Επικράτησε ο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ στις προεδρικές εκλογές του Ιράν και ξέσπασαν ταραχές από τους οπαδούς του έτερου υποψηφίου Μιρ Χοσεΐν Μουσαβί που φωνάζουν για ευρείας κλίμακας νοθεία. Δεν γνωρίζω εάν έγινε νοθεία (που πιθανότατα έγινε, απλά δεν ξέρουμε το εύρος της), ο Αχμαντινετζάντ πρέπει να απολαμβάνει της αποδοχής της πλειοψηφίας του ιρανικού λαού, στην ουσία όμως δεν έχουν κανένα νόημα μια και πραγματικός και απόλυτος “αυτοκράτορας” του Ιράν είναι ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης Αλί Χαμενεΐ. Το παρακάτω σχεδιάγραμμα που το έχει αναρτήσει ο Στέλιος Φραγκόπουλος στο blog του είναι και εντυπωσιακό και απόλυτα ξεκάθαρο.

Το εκλογικό σώμα εκλέγει και την Βουλή και τον πρόεδρο και το Συμβούλιο των Σοφών. Ο Πρόεδρος διορίζει την κυβέρνηση του η οποία εγκρίνεται από την Βουλή ενώ το Συμβούλιο των Σοφών διορίζει τον Ανώτατο Ηγέτη ο οποίος διορίζει τους 6 κληρικούς μέλη του Συμβουλίου των Φρουρών (τα υπόλοιπα 6 μέλη είναι νομικοί, οι οποίοι διορίζονται από τον επικεφαλή της Δικαιοσύνης). Μέχρι εδώ όλα καλά βέβαια και δημοκρατικότατα. Όμως ο ανώτατος ηγέτης είναι ισόβιος, άρα δεν μπορεί να καθαιρεθεί, και διορίζει επίσης και τον επικεφαλή της Δικαιοσύνης που όπως προείπα διορίζει τα 6 μέλη – νομικούς του Συμβουλίου των Φρουρών το οποίο με την σειρά του εγκρίνει τις υποψηφιότητες τόσο για το Συμβούλιο των Σοφών, όσο και για την προεδρία και την βουλή. Επίσης ο Ανώτατος Ηγέτης ελέγχει το Ανώτατο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας, τις Ένοπλες Δυνάμεις ενώ επίσης διορίζει τον διευθυντή ραδιοφώνου και τηλεόρασης και το Συμβούλιο Σκοπιμότητας, το οποίο επεμβαίνει στις περιπτώσεις διαφωνίας μεταξύ Βουλής (που νομοθετεί) και Συμβουλίου Φρουρών (που έχει το δικαίωμα του βέτο). Με λίγα λόγια ο Αλί Χαμενεΐ, ελέγχει εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία, καθώς επίσης ένοπλες δυνάμεις και τύπο!!! Είναι λοιπόν ή δεν είναι ο απόλυτος μονάρχης;;;

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Διαβάζοντας στο blog της Δράσης τα σχόλια σχετικά με το αποτέλεσμα των εκλογών, αλλά και συζητώντας κατ’ ιδίαν με φίλους, οι οποίοι μπορεί να μην συμμετέχουν ενεργά αλλά ανήκουν σε αυτό τον χώρο, βλέπω έναν έντονο προβληματισμό σχετικά με το ποια θα πρέπει να είναι η επόμενη μέρα, όχι μόνο της Δράσης, αλλά όλων των φιλελεύθερων και μεταρρυθμιστικών δυνάμεων. Ποιος θα πρέπει να είναι ο στόχος; Πως θα πρέπει να κινηθούν από εδώ και πέρα;

Νομίζω ότι το πρώτο ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί απ’ όλους είναι τι ακριβώς επιδιώκουμε. Επιδιώκουμε να διαμορφώσουμε ένα υπολογίσιμο τρίτο πόλο ανάμεσα στους Συντηρητικούς και τους Σοσιαλιστές όπως ακριβώς είναι οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες της ALDE στο Ευρωκοινοβούλιο; Ή αντίθετα θέλουμε μικρά περιθωριακά γκρουπούσκουλα, καθαρές ιδεολογικές σέχτες, στα πρότυπα της κατακερματισμένης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, με διαφοροποιήσεις ορατές μόνο από τους συμμετέχοντες σε αυτά, αλλά με την εικόνα του γραφικού στο ευρύτερο εκλογικό σώμα; Αν επιθυμία μας είναι το δεύτερο η συζήτηση και ο προβληματισμός τελειώνει εδώ. Αν όμως επιθυμούμε το πρώτο τότε τα πράγματα, κατά την άποψη μου, είναι μονόδρομος.

Θα πρέπει να ξεκινήσουν άμεσα συζητήσεις με όλους όσους κινούνται στον ευρύτερο μεταρρυθμιστικό χώρο, την Δράση, την Φιλελεύθερη Συμμαχία, τους Δημοκρατικούς, παλιά στελέχη της φιλελεύθερης πτέρυγας της Νέας Δημοκρατίας και της εκσυγχρονιστικής τάσης του ΠΑΣΟΚ τα οποία για διάφορους λόγους έχουν οδηγηθεί εκτός πολιτικής σκηνής (προσοχή όχι άτομα τα οποία το όνομα τους έχει εμπλακεί σε μίζες, σκάνδαλα κλπ, αλλά σε αναγνωρισμένου κύρους προσωπικότητες όπως ο Τάσος Γιαννίτσης π.χ. από το ΠΑΣΟΚ) για την δημιουργία μίας ατζέντας, αρχικά περιορισμένης, με τις πρώτες προτεραιότητες του κόμματος. Θα πρέπει να τίθενται προβλήματα και να περιγράφονται ξεκάθαρες λύσεις. Λύσεις οι οποίες θα κινούνται προς φιλελεύθερη κατεύθυνση (αναγκαστικά κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια στην σημερινή κρατικιστική Ελλάδα θα είναι προς φιλελεύθερη κατεύθυνση) αλλά χωρίς την πιο ακραία ρητορική ενός “καθαρού” φιλελεύθερου σχηματισμού. Μέσα από μία ευρεία συζήτηση θα πρέπει να ιεραρχηθούν τα θέματα με τα οποία θα συμφωνεί η ευρύτερη πλειοψηφία του κόμματος ενώ καλό θα είναι στην παρούσα φάση να αποφεύγονται εκείνα τα ζητήματα για τα οποία υπάρχει διάσταση απόψεων και μεταξύ των φιλελευθέρων και αποτελούν και θέματα ταμπού για την ευρύτερη ελληνική κοινωνία (π.χ. Μακεδονικό). Άλλωστε το παράδειγμα του ΛΑΟΣ είναι πρόσφατο. Ξεκάθαρη ατζέντα και ιεράρχηση θεμάτων (λαθρομετανάστευση-εγκληματικότητα, εθνικά θέματα) και συγκεκριμένο target ψηφοφόρων.

Άλλο σημαντικό θέμα είναι ο παράγων Στέφανος Μάνος. Κατά την άποψη μου, και προφανώς την άποψη των περίπου 39.000 ψηφοφόρων της Δράσης στις πρόσφατες εκλογές, είναι ίσως ο πιο ικανός Έλληνας πολιτικός των ημερών μας. Προτείνει λύσεις, δεν διστάζει να πάει κόντρα στο ρεύμα (κοινώς δεν τον επηρεάζει το λεγόμενο πολιτικό κόστος), αναγνωρίζει τα λάθη του. Όμως για διάφορους λόγους σημαντική μερίδα ελλήνων, ανάμεσα τους δυστυχώς και πολλοί φιλελεύθεροι, του έχουν κολλήσει την ταμπέλα του γυρολόγου και του καιροσκόπου. Δυστυχώς όπως λέει και η παροιμία καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα. Αποτέλεσμα, από τις 103.000 περίπου ψήφους των Ταύρων το 1999, στις 39.000 της Δράσης το 2009, παρότι οι συνθήκες ήταν ευνοϊκότερες. Ο Στέφανος Μάνος θα πρέπει να κάτσει πιο πίσω και να αφήσει τα ινία σε πιο νέους και άφθαρτους, πάντα όμως βοηθώντας με την πείρα και τις γνώσεις του. Έτσι θα φανεί ότι το κόμμα, δεν είναι απλά “ένα ακόμα μαγαζί του Μάνου” αλλά μία αξιόλογη εναλλακτική πρόταση με πολύ σημαντικά και επιτυχημένα στελέχη. Άλλωστε και ο ίδιος στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων κατά την ιδρυτική παρουσίαση της Δράσης στο Μουσείο Μπενάκη, δήλωσε ότι ένας από τους στόχους του είναι η προώθηση νέων ανθρώπων στην πολιτική.

Έχω την εντύπωση ότι μικρότητες, εγωισμοί, ιδεολογική αδιαλλαξία, στην σημερινή ελλειμματική Ελλάδα δεν έχουν θέση. Πιστεύω ότι οι ευρύτερες μεταρρυθμιστικές δυνάμεις του τόπου, οι παραγωγικοί άνθρωποι, αυτοί που δεν φοβούνται να αναλάβουν ρίσκα και ευθύνες και που κινούνται σε όλο τον χώρο από την ανανεωτική - εκσυγχρονιστική αριστερά μέχρι τους φιλελεύθερους, έχουν την δυνατότητα να συμφωνήσουν και να συνεργασθούν σε μία πλειάδα θεμάτων. Αναγκαστικά οι πρωτοβουλίες θα πρέπει να αναληφθούν από τους Φιλελεύθερους, όλων των πολιτικών σχηματισμών, μια και είναι η ομάδα που είναι περισσότερο ξεκρέμαστη. Ελπίζω όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να μην αποδειχθεί για μία ακόμα φορά ότι ο μεγαλύτερος εχθρός του Φιλελευθερισμού στην Ελλάδα είναι οι ίδιοι οι Φιλελεύθεροι.