Δευτέρα 12 Μαΐου 2008
Η ΕΛΛΑΔΑ ΟΜΗΡΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ
Μία ιδιότυπη χούντα κυβερνά την Ελλάδα. Η συνδικαλιστική. Οποτεδήποτε μία συντεχνία θεωρεί ότι θίγεται νομιμοποιείται να παρακωλύει την καθημερινή ζωή του πολίτη. Σήμερα είναι οι φορτηγατζήδες. Χθες ήταν οι λιμενεργάτες. Αύριο θα είναι οι εκπαιδευτικοί. Και πάει λέγοντας. Δεν θέλω προσωπικά να ασχοληθώ με τα αιτήματά τους. Αν είναι δίκαια ή άδικα. Δεν με ενδιαφέρει. Αυτό που με εξοργίζει είναι ο φασιστικός τρόπος με τον οποίο προσπαθούν να επιβάλλουν την άποψη τους. Αποκλείοντας δρόμους. Απειλώντας τους συναδέλφους τους που δεν θέλουν να απεργήσουν. Καταστρέφοντας άλλες, εξαρτώμενες, επαγγελματικές ομάδες. Παρακωλύοντας την οποιαδήποτε δραστηριότητα. Με την χρήση βίας και τρομοκρατίας. Αυτές όμως οι συμπεριφορές είναι πλέον αναμενόμενες. Και όσο θα διαιωνίζονται θα γίνονται ακόμα πιο αυταρχικές. Είναι αποτέλεσμα του χαϊδέματος τους εδώ και δεκαετίες από την πολιτική ηγεσία του τόπου. Από τους πολιτευτές όλων των παρατάξεων, από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά. Χαμένοι είναι μόνο αυτοί που η φωνή τους εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να ακουστεί. Χαμένοι είναι οι επαγγελματίες που προσπαθούν να επιβιώσουν και να δραστηριοποιηθούν μέσα από συμπληγάδες. Χαμένοι οι πολίτες που βιώνουν μία σκληρή και απάνθρωπη καθημερινότητα. Χαμένη πριν και πάνω από όλα είναι η ίδια η χώρα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Γεία σας
Σας γράφω από την ισπανία. Εδώ δουλλεύω σε μια σινδικαλική οργάνωση. Καταλαβαίνω τί λέτε Κυρίε μου μα τα παιδιά δεν έχει αλλο τρόπο να φροντοφονάζει τί θέλει ή τί χριασέται. Ξέρω λίγο πως παεί στην Ελλάδα, και το πρόβλημα δεν είναι ακρυβώς να βγεί στους δρόμους κάποιους κώστες ή Γιεννεις να κλείνουν δρόμους, Το πρόβλημα είναι το Γιωργάκη {που ούτε μπωρεί να μηλίσει ζοστά ελληνικά} και το αλλο ένα το κωστάκι που ακούνε και δεν κάνουν τίποτα παρα να τρώνε τα λεφτά των ελλίνων. Κάτι έπρεπε να κάνουν, να δίνουν λύσεις πραγμάτικες για τα προβλήματά σας και θα δείς πως κάνεις δεν παεί σε κατάλειψη.
έτσι κι αλλιώς οι συνδιακλιστικοί φορείς είναι τα πολιτικά νηπιαγωγία των κομμάτων, μέσα από τα οποία προκύπτουν τα μετέπειτα "μεγαλοστελέχη". Είναι ποτέ δυνατόν κάποιος να απαρνηθεί το "σπίτι" του και στις περισσότερες περιπτώσεις τους μηχανισμούς άσκησης πολιτικής στο ευρύ κοινωνικό σύνολο...??Ποτέ!
ΑΠό την άλλη όλοι αυτοί που δικαίως διαμαρτύρονται για το συμφέροντά τους στις περισσότερες περιπτώσεις στην Ελλάδα αρκούνται στην εύκολη λύση που έχει άμεσο αντίκτυπο στον συμπολίτη τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όταν απεργούσαν οι αγρότες και έκλειναν τις εθνικές οδούς, οι ίδιοι σημερινοί απεργοί - οδηγοί διαμαρτύρονταν και χτυπιόντουσαν ότι χάνουν μεροκάματα.
Πιστεύω ότι πρέπει να αλλάξει γενικότερα η νοοτροπία όλων των πολιτών και να "χτυπάει" εκεί που πονάει το σύστημα...
Διαφονώ κυρίε μου. Ενα θέμα τα κόματα είναι και άλλο ένα το συνδυκαλιμό. Βέβαια πολιτκή απασχόλιζη είναι μα πάντα πρέπει να κάνει σχέση με την ποιοτητα ζωής
των εργάτων. Αυτό πρέπει κάτα αρχάς να είναι έτσι, κι'αν δεν είναι δηλώνει ότι τα πράγματα δεν πανε καλά.
Παραδέχομαι ότι πολές φορές, στην Ελλάδα βγούνε για ανοησίες. Για να έχεις 30 € παραπάνω κάθε μήνα εγώ προσωπικά δεν θα βγω, τούτο μπορώ να το κάνω στα γραφρία χωρίς φασαρίες, αλλά αν είναι να διορθώνω αδικίματα η να προστατεύω τα δικεόματα ολων εργατων σήγουρα 8α βγω.
Ετσι κι αλλιώς, κάποιος πρέπει να είναι υπευθινος απο ολα αυτά και να παραδέχει το τί 8α γίνει.
Αγαπητέ Juan δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει στην Ισπανία αλλά εδώ στην Ελλάδα είναι έτσι όπως τα παρουσιάζει ο αεριτζής. Η ηγεσία της ανώτατης συνδικαλιστικής οργάνωσης αποτελεί τον προθάλαμο για την πολιτική και στην συνέχεια το Υπουργείο Εργασίας. Οι συνδικαλιστές ενεργούν κατ’ εξοχή με κομματικά κριτήρια. Αλλιώς θα αντιδράσουν εάν το κόμμα το οποίο υποστηρίζουν είναι στην κυβέρνηση και αλλιώς, για το ίδιο πάντα θέμα, εάν είναι στην αντιπολίτευση.
Ένα άλλο θέμα είναι το πως παίρνονται οι αποφάσεις στις γενικές συνελεύσεις. Για την πρόσφατη απεργία των φορτηγατζήδων, φίλος επαγγελματίας του κλάδου, μου είπε ότι δεν ενημερώθηκε κανένας και η απόφαση ουσιαστικά πάρθηκε από πέντε, δέκα άτομα.
Άλλο θέμα ο εξαναγκασμός στην απεργία. Άσχετα εάν μία απεργία είναι για δίκαια αιτήματα ή όχι, ο καθένας έχει την δυνατότητα να κρίνει εάν πρέπει να συμμετάσχει. Οι τραμπουκισμοί, οι προπηλακισμοί, οι ξυλοδαρμοί δεν νομίζω ότι συνεισφέρουν θετικά στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Τέλος έχω πολλά ερωτηματικά για το δίκαιο των αιτημάτων τους σε πολλές περιπτώσεις. Πάρε για παράδειγμα την τελευταία απεργία. Εάν κατάλαβα καλά, εκτός από το θέμα του κομίστρου, το οποίο αφορά κυρίως τα βυτιοφόρα καυσίμων που συναλλάσσονται με την κρατική ΕΚΟ, άλλα αιτήματα που είχαν ήταν η κυκλοφορία τους στις Εθνικές Οδούς και την Παρασκευή (απαγορεύονται οι μετακινήσεις τους το Σαββατοκύριακο για λόγους ασφαλείας) το οποίο το καταλαβαίνω για το χειμώνα αλλά όχι για το καλοκαίρι, και ο έλεγχος για την νοθεία στα καύσιμα (!!!!!!!). Ζητούν ουσιαστικά από το κράτος να ανέχεται την παρανομία.
Με όλα τα παραπάνω δεν θέλω να πω ότι ο εργαζόμενος δεν πρέπει να εξασκεί το αναφαίρετο δικαίωμα της απεργίας. Αυτό που λέω είναι ότι στην Ελλάδα ασκείται στην συντριπτική του πλειοψηφία από όλες εκείνες τις εργασιακές ομάδες που απολαμβάνουν μικρά οι μεγαλύτερα προνόμια (δημόσιοι υπάλληλοι, εκπαιδευτικοί, επιτηδευματίες κλειστών επαγγελμάτων κλπ.).
Δημοσίευση σχολίου