ΤΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΝΟ 3

Ο για μια ακόμη φορά απολαυστικός Αντώνης Πανούτσος μας θυμίζει με τον δικό του μοναδικό τρόπο στην χθεσινή SPORTDAY κάθε πότε επανέρχεται στην δημοσιότητα το γνωστό έργο τα "Ελληνικά Πετρέλαια στο Αιγαίο":

"Νιος ήμουνα και γέρασα και όποτε η Ελλάδα περνάει κρίση, το γυρίζει στην πετρελαιοπαραγωγή. Το 1972 μετά την πρώτη πετρελαϊκή κρίση η δικτατορία είχε συστήσει μία εταιρεία για την εκμετάλλευση των πετρελαίων της Θάσου, είχαν ρίξει στο νερό και μία πλατφόρμα να κάνει εξορύξεις και όλοι οι Ελληνες σιδέρωναν τα σεμέν για να τα κάνουν σαρίκια και να τη βγάζουν εμίρικα. Στην αρχή υπήρχε ενθουσιασμός, μετά το θέμα έπεσε στα δεύτερα και με τη Μεταπολίτευση τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο που θα έβγαιναν από τον πυθμένα του Αιγαίου ξεχάστηκαν, έως να φτάσουμε στη δεύτερη τετραετία του ΠΑΣΟΚ.

Το 1987 οι Τούρκοι είχαν βγάλει τσάρκα στο Αιγαίο ένα πλοίο που το έλεγαν «Σισμίκ». Το όνομα δεν ήταν καθόλου συμπτωματικό, μια και το 1976 με κυβέρνηση της Ν.Δ. είχαν βγάλει στο Αιγαίο το «Χόρα», ο Καραμανλής έκανε διαβήματα, ο Παπανδρέου έλεγε ότι αν ήταν πρωθυπουργός θα το είχε βυθίσει, οπότε το έβγαλαν «Σισμίκ» για να μη δημιουργούνται παρεξηγήσεις. Πώς λέμε «Στρωματέξ», στρώματα λοιπόν φτιάχνει. «Αταράξ», το καταπίνεις και είσαι ατάραχος. «Σισμίκ», με τους σεισμούς ασχολείται. Ελα, όμως, που το ΠΑΣΟΚ στην πρώτη τετραετία τα είχε φάει όλα. Οπότε ήτανε δεν ήτανε, αμέσως η κυβέρνηση έστειλε το μήνυμα στον λαό. «Για πετρέλαια ψάχνει το "Σισμίκ", αλλά εμείς δεν είμαστε Ν.Δ. για να καθόμαστε να τους κοιτάμε». Ο Ανδρέας είχε στείλει πολεμικά πλοία, οι Τούρκοι διαμαρτύρονταν ότι το σκάφος βρισκόταν σε διεθνή ύδατα, εμείς απαντούσαμε «στο Αιγαίο δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα και αν δεν μας πιστεύετε, να σας δείξουμε την υφαλοκρηπίδα μας» και η ιστορία κράτησε ένα-δυο μήνες, έβγαλε και δύο τίτλους επιθεώρησης με το «Υφαλοκρηπίδα» και μετά πάλι το ελληνικό πετρέλαιο πήγε περίπατο. Μέχρι χθες.

Που σε πλήρη δικαίωση της παροιμίας «κατά μάνα, κατά κύρη» ο Γιώργος Παπανδρέου βρήκε ξανά πετρέλαια στο Αιγαίο. Οπου στον Real FM ο υφυπουργός Περιβάλλοντος, Γιάννης Μανιάτης, δήλωσε ότι συγκροτείται κυβερνητικός φορέας που θα μελετήσει την εξόρυξη πετρελαίου στην Ελλάδα. Προσθέτοντας ότι υπάρχει και φυσικό αέριο στα νότια της Κρήτης και ότι πετρέλαιο δεν πρέπει να υπάρχει μόνο στο Αιγαίο, αλλά και στο Ιόνιο. Οπότε εκτός από Aegean θα έχουμε και Ionian. Συμπέρασμα; Προσωρινά είναι τώρα τα σφιξίματα με το ΔΝΤ και σε 18 μήνες θα έρχεται ο Στρος Καν όχι για να δανείσει, αλλά για να δανειστεί. Και το 18 δεν είναι δικό μου, αλλά του υφυπουργού, ο οποίος είπε αυτολεξεί ότι σε 18 μήνες θα έχουμε «ορατά οικονομικά αποτελέσματα». Και ρωτάω και εγώ με το φτωχό μου το μυαλό. Πού στον διάολο τους βρίσκει αυτούς ο Παπανδρέου; Εχει κανένα μηχανάκι η οικογένεια και τους κλωνοποιεί; Γιατί σε 18 μήνες να έχει γίνει η έρευνα και να έχουμε ορατά οικονομικά αποτελέσματα, κομμάτι δύσκολο. Το μόνο οικονομικό αποτέλεσμα που μπορώ να σκεφτώ είναι το κόστος του κυβερνητικού φορέα.

Από πείρα τώρα ξέρω ότι έρχεται το δεύτερο μέρος. Το οποίο ξεκινάει με τους ψιθύρους ότι είναι γνωστό ότι στο Αιγαίο υπάρχει πετρέλαιο, αλλά οι Αμερικανοί δεν μας αφήνουν να κάνουμε έρευνες επειδή θέλουν να κρατηθούν οι τιμές ψηλά. Συνεχίζεται με τις διάφορες ιστορίες από πρώτο χέρι, που «ένας φίλος έκανε ψαροντούφεκο στη Μυτιλήνη και κυνηγούσε ένα ροφό. Τον ακολούθησε μέσα σε μία τρύπα, όπου όλα ήταν μαύρα. Κατάλαβε, λοιπόν, ότι η φωλιά του ροφού ήταν τίγκα στο πετρέλαιο και όχι μόνο αυτό. Μετά ένα χταπόδι μίλησε με ανθρώπινη φωνή και του είπε: «Αμόλυβδη ή Super αμόλυβδη;» και μέχρι να απαντήσει, το χταπόδι είχε πιάσει μια πατσαβούρα και του καθάριζε το γυαλί από τη μάσκα. Γιατί μέχρι και τα ψάρια έχουν πάρει πρέφα ότι το Αιγαίο είναι ένα απέραντο βενζινάδικο και οι προδότες πολιτικοί μας δεν μας λένε την αλήθεια.

Kαι πάντα όλα αυτά τελειώνουν με τους αρχαιολάτρες. Οι οποίοι πάντα λένε ότι ένας αρχαίος, ας πούμε ο Κρίτων ο Μπιπής, στο έργο του «Οι διανυκτερεύοντες» είχε αναφερθεί στην ύπαρξη πετρελαίου στο Αιγαίο και πως ο μηχανισμός των Κυθήρων, εκτός από κομπιούτερ, ήταν και αντλία. Στην εικόνα ερευνήτρια της αρχαιότητας κατά τη διάρκεια πειραμάτων."

"Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ"

Βλέποντας τις εικόνες ξυλοδαρμού του Κώστα Χατζηδάκη χθες στο Σύνταγμα θέλησα να γράψω πολλά και πιθανόν πολύ σκληρά για όλους αυτούς τους ψευτοδημοκράτες που νομιμοποιούν και δικαιολογούν την δική τους βία, αλλά καταδικάζουν και επαναστατούν όταν αυτή προέρχεται από αλλού. Ξαναδιαβάζοντας όμως τα δύο άρθρα του Θανάση Τριαρίδη με κοινό τίτλο “Η Πολιτική Βία είναι Πάντοτε Φασιστική”, που παραθέτει στο εξαιρετικό post του ο Avarell, προτιμώ απλά να παραθέσω την πρώτη από τις δημοσιεύσεις του Θανάση (ο οποίος τα όσα λέει τα έχει κάνει πράξη και γι’ αυτό έχει υποστεί και τους τραμπουκισμούς διαφόρων) και το ερώτημα που θέτει στην δεύτερη με αφορμή τον θάνατο των τριών (ή τεσσάρων;;;) στην Marfin.

“Αny man‘s death diminishes me, because I am involved in mankind * Ο θάνατος του κάθε ανθρώπου με λιγοστεύει αφάνταστα γιατί εγώ είμαι η ανθρωπότητα * John Donne, 1624

Τις τελευταίες μέρες οι δοξολογίες του φόνου εναλλάσσονται με την πράξη του φόνου, ξαναδείχνοντας (: ξαναεπιβεβαιώνοντας) το φασιστικό πρόσωπο της πολιτικής βίας. Οι κτηνώδεις Ο.Υ.Κ. που έκαναν παρέλαση στο όνομα της… δημοκρατίας ουρλιάζοντας συνθήματα φόνου («Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ποτέ, το αίμα σου θα χύσουμε, γουρούνι Αλβανέ…») απέδειξαν για μια ακόμη φορά πως ο στρατός (ο κάθε στρατός) είναι ένας θεσμός θανάτου, μια απάνθρωπη εκπαίδευση στο μίσος, στον φόνο και την κτηνωδία. Η βόμβα που διαμέλισε έναν δεκαπεντάχρονο Αφγανό μετανάστη και τύφλωσε τη δεκάχρονη αδελφή του ενώ έψαχναν στα σκουπίδια για να επιβιώσουν, ξαναϋπογράμμισε το αυτονόητο: πως όποιος φτιάχνει βόμβες (και κάθε άλλο όπλο), τις φτιάχνει για να σκοτώσει ανθρώπους – και πως στο βάθος του ορίζοντα προσδοκίας του υπάρχει ο φόνος, άλλοτε σαφώς στοχοθετημένος κι άλλοτε θαμπός και τυφλός, μα πάντοτε ζωντανός. Έτσι, ο δεκαπεντάχρονος Χαμί Νατζάφι έγινε κομμάτια επειδή ένας άλλος συνάνθρωπός του αποφάσισε πως αξίζει να υπογραμμίσει τις όποιες σκέψεις του φτιάχνοντας μια βόμβα θανάτου και σπέρνοντάς τη μέσα στο πλήθος.

Εδώ και χρόνια γράφω βιβλία και κείμενα ενάντια σε κάθε πολιτική βία από όπου κι αν προέρχεται – είτε από κτηνώδεις θεσμούς θανάτου (όπως ο στρατός), είτε από μηχανές φόνου, τρόμου και ρατσισμού (όπως οι θρησκείες και τα έθνη), είτε από φασιστικές ακροδεξιές ή φασιστικές «αντιεξουσιαστικές» ομάδες. Και πλήρωσα το τίμημα για αυτήν τη στάση με πολύπλευρες επιθέσεις, λοιδορίες και παντοειδή αποκλεισμό – ο οποίος ωστόσο μεταφράζεται μέσα μου ως η μεγαλύτερη δυνατή τιμή για κάποιον που γράφει. Ωστόσο, παρά το ότι έχω ζήσει επί αρκετά χρόνια τον τυφλό ανορθολογισμό του δημόσιου διαλόγου, συχνά προβληματίζομαι με την υποκριτική αφέλεια που συμπλέκεται με την ανυπόκριτη βλακεία: Χρειάζεται κανείς να ακούσει τα απάνθρωπα συνθήματα των Ο.Υ.Κάδων για να διαπιστώσει τον τρόμο και τον φόνο που κηρύσσει κάθε στρατός και κάθε «έθνος»; Και χρειαζόταν να διαμελιστεί ένα δεκαπεντάχρονο παιδί για να διαπιστώσουμε (περίπου έκπληκτοι) πως οι βόμβες διαμελίζουν ανθρώπους; Τι ήταν αυτό που μας έκανε να υποθέσουμε πως μπορούν να υπάρξουν «ανθρώπινοι στρατοί δολοφόνων», «δίκαιοι φόνοι» και «καλές βόμβες»; – εν τέλει, τι ήταν αυτό που μας έπεισε πως μπορεί να υπάρξει μη φασιστική πολιτική βία σε βάρος των συνανθρώπων μας;

Κι αν η καθαρή ναζιστική ιδεολογία θεωρεί τη βία, τον τρόμο και τον φόνο μέσα απόδειξης της «φυσικής ισχύος» του «δυνατού» επί του «αδύναμου» (και άρα θεμιτή πολιτική μέθοδο στο κτηνώδες και απάνθρωπο σύστημα που ευαγγελίζεται), τι κάνει αυτούς που θέλουν να αντιπαραταχτούν στον φασισμό να χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους (τη βία, τον τρόμο και τον φόνο); Ιδίως για όσους αυτοπροσδιορίζουν την πολιτική τους δράση στην «αντι-εξουσία» και συνάμα θεωρούν τις βόμβες «μέσο αγώνα», συχνά προβληματίζομαι, πέραν των άλλων, για το μέγεθος της ευήθειάς τους: υπάρχει πιο κτηνώδης εξουσιαστική πράξη από τον φόνο του άλλου; Πώς μπορεί η πολιτική δολοφονία και ο πολιτικός τρόμος να είναι προστάδιο της «ελευθερίας» την οποία επικαλούνται; Δεν καταλαβαίνουν πως «ελευθερία» εν τρόμω και εν φόνω δεν υπάρχει παρά μόνο ως ολοκληρωτικό τέρας; Δεν καταλαβαίνουν πως έχουν γίνει νεοναζί φασίστες – απαράλλακτοι με αυτούς που υποτίθεται πως αντιμάχονται (και με τους οποίους αλληλοτροφοδοτούνται με μίσος και τρόμο);

Επίσης προβληματίζομαι και για όσους επιχειρούν να αρθρώσουν δημόσιο παρεμβατικό λόγο και με τη σειρά τους αυτοπροσδιορίζονται ως διαφόρων αποχρώσεων «ελευθεριακοί», «αναρχικοί» ή ό,τι ανάλογο (σε «καταλήψεις», «στέκια», εκδοτικές ή άλλες προσπάθειες): άραγε, τι περιμένουν για να πουν πως όποιος φτιάχνει μια βόμβα είναι ένας κτηνώδης δολοφόνος (γιατί, στη βάση της χρήσης της, κάθε βόμβα φτιάχνεται για να μακελέψει ανθρώπινες ζωές) ανεξάρτητα από τα «κίνητρα»-νεφελώματα που απλώνονται στο μυαλό του; Κάποιοι από τους ανθρώπους ετούτου του χώρου σιώπησαν (και σιωπούν) επί χρόνια για τους βαθύτατα εξουσιαστές-αυτόκλητους «δικαστές»-δολοφόνους της «17 Νοέμβρη», της «Σέχτας Επαναστατών» και των λογιών άλλων ομάδων δολοφόνων, γιατί θεώρησαν πως κάτι τέτοιο θα ακύρωνε την κριτική τους για τα εγκλήματα του αστικού κράτους (ποιος πανηλίθιος τούς έπεισε για κάτι τέτοιο; – όσοι δηλαδή κάνουμε επί χρόνια κριτική για αυτά τα εγκλήματα των αστικών κρατών και ταυτόχρονα μιλάμε καθαρά για τα εγκλήματα των λογής ολοκληρωτισμών, αυτοακυρωνόμαστε;). Κάποιοι (και, αλίμονο, όχι λίγοι) φτάσανε στο σημείο να θεωρούν τα «αντιεξουσιαστικά»-ναζιστικά τάγματα εφόδου με τις βαριοπούλες ως χαριτωμένα «μπάχαλα» (δικιά τους έκφραση) και να λογαριάζουν τα γκαζάκια (μια φασιστική μαφιόζικη πράξη ακραίου πολιτικού τρόμου) ως κάτι περίπου ασήμαντο και περίπου άμεμπτο, με το οποίο συνταυτίζονται ή (στην καλύτερη περίπτωση) «απλώς διαφωνούν» (αλίμονο, οι ίδιοι άνθρωποι ενοχλήθηκαν βαθύτατα που στο βιβλίο μου Κόψε-κόψε έβαλα τους δήθεν «αντι-εξουσιαστές» να χαιρετούν ναζιστικά, γιατί όπως είπαν «τσουβαλιάζω απαράδεκτα…») Και τις τελευταίες μέρες βλέπω (με κλιμακούμενη φρίκη) πως οι ίδιοι πάνω-κάτω άνθρωποι περιμένουν να δουν τι πολιτικό πρόσημο είχε ο ηθικός αυτουργός της βόμβας που διαμέλισε το δεκαπεντάχρονο παιδί, ώστε να τοποθετηθούν για το εάν είναι φασίστας δολοφόνος (παρόμοιος με τον Κουφοντίνα, τον Κορκονέα, τους νεοναζί που μαχαιρώνουν μετανάστες, τους φονιάδες της «Σέχτας») ή κάτι άλλο (τι άραγε;). Πώς μπορούν να εκπέφτουν σε τόση απανθρωπιά; Πώς μπορούν με τη βουερή σιωπή τους να γίνονται ηθικοί αυτουργοί του πολιτικού φόνου;

Ας είναι. Οι άνθρωποι κρινόμαστε από την επιλεκτική ή καθολική σιωπή μας όσο και από τα λόγια μας – και πρώτα από όλους σταθμίζουμε οι ίδιοι τις πράξεις μας στο όποιο ζύγι λογαριάζει ο καθένας ως δραστικότερο. Εγώ πιστεύω πως πρέπει να μιλούμε για όλους και για τα εγκλήματα όλων – πρωτίστως για τα δικά μας. Όλοι όσοι διαβάζουν τα βιβλία μου ξέρουν πως στην κριτική μου για τα εγκλήματα των αστικών κρατών, ποτέ δεν έβγαλα τον εαυτό μου από το κάδρο των φονιάδων (το αντίθετο θαρρώ). Μα αυτό δεν σημαίνει πως θα πάψω να μιλάω για τα εγκλήματα των εθνών και των θρησκειών, για τα εγκλήματα κάθε λογής ολοκληρωτισμού (μαύρου, λευκού, γαλάζιου, κόκκινου, μαυροκόκκινου ή όπου άλλου) και κάθε φονικής ανθρωποδιόρθωσης που λογαριάζει μια ντούμπα με πτώματα ως προϋπόθεση της αγάπης.

Έτσι επιμένω στο ίδιο αμόνι – και όσο πιο καθαρά μπορώ: Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική, από όπου κι αν προέρχεται. Όσοι την ασκούν (είτε με το ρόπαλο, είτε με την πέτρα, είτε με το πιστόλι, είτε με τη βόμβα είτε με όποιον άλλο τρόπο) είναι διαφόρων διαβαθμίσεων νεοναζί. Και όσοι σιωπούμε απέναντι σε τούτη την πολιτική βία, είτε περιμένοντας να δούμε αν αυτοί που την άσκησαν είναι οι «δικοί μας» «καλοί» δολοφόνοι ή οι «κακοί άλλοι», είτε θεωρώντας πως με τη σιωπή μας υπηρετούμε την ηθική τάξη της «ανώτερης ιδεολογίας» μας, είμαστε αδιαβάθμητοι συνένοχοι.”

Και το ερώτημα που θέτει στο δεύτερο δημοσιεύμά του:

“Καταγράφω τη σκέψη μου: Είναι προφανέστατο πως η πολιτική βία, όχι μόνο δε θα σταματήσει, αλλά θα πολλαπλασιαστεί – θα ανατροφοδοτείται από τη θεσμοθετημένη βία, την προγραμματική αμορφωσιά, την κρατική καταστολή και κτηνωδία, την κοινωνική αδικία, από τη φτώχεια, την υπαρξιακή σύγχυση και τον διάσπαρτο τρόμο. Κι άλλοι νεκροί θα υπάρξουν, θύματα δολοφόνων που πιστεύουν πως έχουν το δικαίωμα να υπογραμμίζουν τις απόψεις τους με το αίμα των άλλων. Οι ιερουργοί της πολιτικής βίας θα επιμένουν πως έτσι πολεμούν το «σύστημα», θα λένε πως η βία τους είναι «αντι-συστημική» (δίχως φυσικά να γνωρίζουν καν τι σημαίνει η λέξη – ούτε ποιος και πώς την εισηγήθηκε), θα διατρανώσουν πως όσοι εναντιώνονται στην κτηνωδία τους είναι «δεκανίκια του συστήματος». Στον συγκεχυμένο κόσμο του τρόμου τους (όπου η αμάθεια θεωρείται αρετή, η βία ανδρεία και το κάψιμο ανθρώπων αγώνας), το «σύστημα», όπως το ορίζουν στο φαντασιακό τους, είναι το τέρας που τους μοιάζει απελπιστικά. Αυτοί οι ίδιοι είναι ζωτικά κομμάτια ετούτου του συστήματος: το υποστηρίζουν, το αναπαράγουν, το ανατροφοδοτούν, το ζωογονούν. Ο τρόμος και ο θάνατος που σκορπούνε είναι μια βαθιά συστημική επιβεβαίωση.

Μα οι υπόλοιποι (όσοι δεν πιστεύουμε στη βία, όσοι δε θρησκευόμαστε με αυτήν) τι θα κάνουμε; Θα μείνουμε να βλέπουμε μια ακόμη δοξολογία του επικείμενου φόνου να γίνεται συνήθεια, συγκατάβαση, κοινωνικός θεσμός; Πέρα από την όποια οπτική μας για τη ζωή, πέρα από την όποια ιδεολογία μας, πέρα από τις προφανείς ή δυσδιάκριτες διαφορές μας (που εντέλει δίνουν περιεχόμενο στη ζωή), δε θα εκφράσουμε καθαρά και ρητά την αντίθεσή μας σε τούτη την πολιτική βία; Θα προσκυνήσουμε το τέρας επειδή μάς μοιάζει; Θα γίνουμε συνένοχοι διά της σιωπής μας, διά της εκκωφαντικής μας μούγγας; Θα τους φοβηθούμε επειδή σκοτώνουν;”

ΤO «ΤEA PARTY» ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΕΞΙΑΣ

Του Γιώργου Παγουλάτου στην Καθημερινή της Κυριακής 14 Νοεμβρίου 2010.

"«Οχι στο Μνημόνιο!» βροντοφωνάζει ο τίτλος της παραταξιακής εφημερίδας την Κυριακή των δημοτικών εκλογών. «Ο αγώνας ενάντια στο Μνημόνιο θα νικήσει!», διακηρύσσει ως νέος Πάντσο Βίλα ο υποψήφιος περιφερειάρχης Αττικής, οδηγώντας τους αβράκωτους της υπαίθρου στην κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων. «Αντιμνημονιακή ψήφο» ζητάει ο υποψήφιος περιφερειάρχης Μακεδονίας – ιππεύοντας, ως άλλος Μέγας Αλέξανδρος, τον Βουκεφάλα της αντίστασης στο κατεχόμενο κράτος των Αθηνών. «Το μήνυμα των εκλογών είναι ένα: καταδίκη του Μνημονίου», αποσαφηνίζει ο αρχηγός, για όσους δυσκολεύτηκαν να το κατανοήσουν. Οχι, δεν είναι το ΚΚΕ, δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι καν το βαθύ πρωτο–ΠΑΣΟΚ του κ. Δημαρά. Είναι το αστικό κεντροδεξιό κόμμα της χώρας, η Ν.Δ. του κ. Σαμαρά. Ποτέ στη νεότερη πολιτική μνήμη, κεντροδεξιό κόμμα εξουσίας δεν χόρεψε με μεγαλύτερη ευκαμψία, με πιο πρόθυμα τσαλίμια και επιδέξια τσακίσματα της μέσης, το τσιφτετέλι του αριστερόστροφου λαϊκισμού.

Αν κάτι παραδοσιακά χαρακτήριζε την κεντροδεξιά στις δυτικές δημοκρατίες ήταν η σύνεση και μετριοπάθεια. Ο,τι της έλειπε σε φαντασία, το αναπλήρωνε σε πραγματισμό και εμπειρία. Δεν διέθετε το πάνθεον των ηρώων της Αριστεράς, είχε όμως κυβερνήτες που ήξεραν πώς δουλεύει η Ευρώπη, ο κόσμος και οι αγορές. Δεν είχε ιδιαίτερη πνευματική ευρύτητα, γνώριζε όμως το σύστημα και τους κανόνες. Στα δύσκολα, ενέπνεε εμπιστοσύνη, ότι δρα για το εθνικό συμφέρον. Οταν αποτύγχανε, ήταν συνήθως λόγω διαχειριστικής ανεπάρκειας ή φαυλότητας, και όχι επειδή βρισκόταν στη λάθος κατεύθυνση.

Ομως, από την επαύριο του Μνημονίου, στη χειρότερη κρίση της σύγχρονης Ελλάδας, η Ν.Δ. επέλεξε μια συγκρουσιακή τακτική ασυνήθη για ένα ευρωπαϊκό κεντροδεξιό κόμμα εξουσίας και ακατανόητη για τα αστικά στρώματα που εκπροσωπεί. Αντί να ασκεί αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Παπανδρέου, στις επιλογές, παραλείψεις, αστοχίες και παλινωδίες της, στοχοποίησε το Μνημόνιο, δηλαδή τη δανειακή σύμβαση της χώρας με τους δανειστές της. Με τον τρόπο αυτό συμβάλλει καθοριστικά στην απονομιμοποίησή της, υποδαυλίζει έναν παρωχημένο εθνικισμό και μια εμπρηστική αντικαπιταλιστική ρητορεία σε μια κοινωνία που πρέπει να κάνει το μεγαλύτερο άλμα οικονομικής εξωστρέφειας αν θέλει να διασωθεί. Δημιουργεί βαθιά ρήγματα στις σχέσεις μας με την Ευρώπη και υπονομεύει το μόνο πρόγραμμα σταθεροποίησης και ανάταξης που χωρίζει τη χώρα από την πλήρη οικονομική καταστροφή.

Ποιο είναι άραγε το νόημα της «καταδίκης του Μνημονίου», που η Ν.Δ. δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει; Υποστηρίζει η Ν.Δ. ότι υπήρχε άλλος τρόπος να καλυφθεί το θηριώδες δημόσιο έλλειμμα, κι αν ναι, γιατί δεν μας τον έχει αποκαλύψει; Επιμένει ακόμη ότι το έλλειμμα 12,7% που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για το 2009 ήταν διογκωμένο, κι αν ναι, γιατί δεν καταγγέλλει τώρα την Ευρωπαϊκή Επιτροπή που το αναθεωρεί στο 15%; Ζητεί η Ν.Δ. να επιστρέψει η Ελλάδα τα χρήματα στους δανειστές της; Θεωρεί ότι υπάρχει κάποιος μυστικός τρόπος να τους υποχρεώσει να μας πληρώνουν χωρίς όρους – κι αν ναι, γιατί δεν μοιράζεται με τον ελληνικό λαό το πολύτιμο αυτό μυστικό;

Ενα κόμμα όπως η Ν.Δ. είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι το Μνημόνιο και οι όροι του αποτυπώνουν συσχετισμούς ισχύος – μιας χώρας που βρέθηκε σε έσχατο σημείο δανειακής αδυναμίας και αναξιοπιστίας, απέναντι στους δανειστές της. Το Μνημόνιο δεν συνιστά μεγαλύτερη εθνική ταπείνωση από αυτή που συνεπάγονται για τη Ελλάδα οι εκλεγμένες κυβερνήσεις που την οδήγησαν στην ταπεινωτική χρεοκοπία. Βλέπει ή όχι η Ν.Δ. ότι ο ίδιος ακριβώς μηχανισμός διάσωσης Ε.Ε./ΔΝΤ έχει συσταθεί για να στηρίξει όποια οικονομία της Ευρωζώνης χρειαστεί να καταφύγει σε αυτόν; Αναγνωρίζει ή όχι η Ν.Δ. ότι το ίδιο πρόγραμμα λιτότητας ακολουθούν οι άλλες κυβερνήσεις της περιφέρειας (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία), με οικονομική κατάσταση καλύτερη από την Ελλάδα και χωρίς καν να έχουν προσφύγει στον μηχανισμό διάσωσης;

Υπάρχει αποδεκτή κριτική στο Μνημόνιο; Ασφαλώς και υπάρχει. Η αντιπολίτευση της Αριστεράς έχει τουλάχιστον ένα ιδεολογικό περιεχόμενο. Αντιτίθεται στον καπιταλισμό, στην Ε.Ε., στο Σύμφωνο Σταθερότητας, εκπροσωπεί λαϊκά στρώματα πεπεισμένα ότι στο υπάρχον σύστημα δεν πρόκειται να δουν άσπρη μέρα. Εχουν λάθος, λειτουργούν καταστροφικά, αλλά κανείς δεν μπορεί να τους προσάψει υποκρισία.

Υπάρχει σοβαρή κριτική στο Μνημόνιο; Βεβαίως και υπάρχει, αλλά, για να είναι σοβαρή, πρέπει να αντιλαμβάνεται την Ελλάδα στο διεθνές πλαίσιο. Να αναδεικνύει την παγκόσμια χρηματοοικονομική αταξία. Να επισημαίνει τις οικονομικές ανισορροπίες, που ΗΠΑ, Ευρώπη και Κίνα δείχνουν απρόθυμες να αντιμετωπίσουν. Να στηλιτεύει τον μεσοπρόθεσμο κίνδυνο αδιεξόδου της δημοσιονομικής προσαρμογής στον ευρωπαϊκό Νότο, χωρίς ευρωπαϊκές πολιτικές χρηματοδότησης επενδύσεων, δανεισμού με ευρωομόλογο, και τόνωσης της εγχώριας ζήτησης στις εξαγωγικές χώρες του Βορρά. Αυτά όμως δεν συνιστούν κριτική αναίρεσης του Μνημονίου, αλλά συμπλήρωσής του.

Υπάρχουν καλύτερα μείγματα οικονομικής πολιτικής που θα έπρεπε να είχε ακολουθήσει η κυβέρνηση Παπανδρέου; Πιθανόν ναι, αλλά δεν τα έχουμε ακούσει από τη Ν.Δ. Αντ’ αυτού, μάθαμε για έσοδα 50 δισ. σε δύο χρόνια από την ενοικίαση «φιλέτων» του Δημοσίου και για το «πρόγραμμα» μηδενισμού του ελλείμματος σε ενάμιση χρόνο, προτάσεις που έχουν τόση σχέση με την πραγματικότητα όση έχει ο Πίτερ Παν με το σύγχρονο φαινόμενο της πειρατείας.

Το 2010, υπό διαφορετικές συνθήκες, πατώντας στη λαϊκή δυσαρέσκεια, άγνοια και ανασφάλεια, δύο δεξιά κόμματα παραδόθηκαν στην αφροσύνη: Οι Ρεπουμπλικανοί των ΗΠΑ στο «Πάρτι τσαγιού» και η Ν.Δ. στο πάρτι του αριστεροδεξιού «αντιμνημονιακού» λαϊκισμού."

ΠΕΡΙ ΕΚΛΟΓΩΝ

Στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές που ολοκληρώθηκαν χθες, ηθελημένα δεν αναφέρθηκα καθόλου. Άλλωστε, όπως είπε και o πρώην Αντιπρόεδρος της Ευρωπαικής Τράπεζας Αναπτύξεως Παναγιώτης Γεννηματάς την περασμένη Κυριακή στον ΣΚΑΙ, τα νούμερα που πραγματικά έχουν σημασία δεν είναι τα ποσοστά των υποψηφίων στις εκλογές αλλά αυτά του αναθεωρημένου ελλείμματος που θα ανακοινωθούν ίσως και σήμερα. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να μην είμαι ικανοποιημένος από την εκλογή Καμίνη και Μπουτάρη στους δύο μεγαλύτερους δήμους της χώρας, κυρίως λόγω του γεγονότος ότι δύο άνθρωποι εκτός κομματικού σωλήνα κατάφεραν και επικράτησαν. Παράλληλα ελπίζω ο Τάσος Αβραντίνης και ο Αλέξανδρός Τομπάζης να εκλέχθηκαν δημοτικοί σύμβουλοι καθώς και ο Διονύσης Κατρανίτσας διαμερισματικός σύμβουλος στην Θεσσαλονίκη. Το σκηνικό πάντως που δημιουργείται εκεί με Μπουτάρη από την μία και Άνθιμο-Ψωμιάδη από την άλλη είναι εκρηκτικό.

Την πιο κάτω φωτογραφία την αλίευσα στο blog του Στέλιου Φραγκόπουλου. Πραγματικά priceless.

ΤΡΙΠΟΝΤΟ: ΤΟ ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ

Διαβάζοντας το χθεσινό άρθρο του Νίκου Παπαδογιάννη στο gazzetta για την 22η επέτειο από την πρώτη κυκλοφορία του αλήστου μνήμης περιοδικού “Τρίποντο” η αλήθεια είναι ότι μελαγχόλησα. Μελαγχόλησα τόσο για τα χρόνια που πέρασαν όσο και για το γεγονός ότι πλεόν δεν υπάρχει, μια ΚΑΙ για μας τους αναγνώστες του ήταν συνυφασμένο με τα χρόνια της νεανικής μας αθωότητας.

Θυμήθηκα λοιπόν ένα γράμμα που είχα γράψει στον Δημήτρη Καρύδα προ πενταετίας περίπου όταν έκαναν την πρώτη εκδοτική απόπειρα (μετά το κλείσιμο του “Τρίποντου”) με την "Βasketnews":

“Κύριε Καρύδα.Είμαι ένας από τους φανατικούς της πορτοκαλί μπάλλας. Κολλημένος με το μπάσκετ πολύ πριν από το ηρωϊκό 87. Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα να παρακολουθήσω αγώνα μπάσκετ στον ιστορικό Τάφο του Ινδού κάπου στις αρχές του 80. Την μεγάλη τότε ομάδα του Παναθηναϊκού με προπονητή τον Πολίτη. Θυμάμαι επίσης εκείνο το τρομερό τσάλεντζ ράουντ της Κωνσταντινούπολης με τον Ιωαννίδη στον πάγκο της Εθνικής μας το 1981. Θυμαμαι επίσης που προσπαθούσαμε να προμηθευτούμε βιντοκασέτες με αγώνες από το NBA για να δούμε τα μαγικά του Dr J και του Jordan, τις ασιστ του Magic τα σουτ του Bird και τα καρφώματα του Wilkins (που να φανταστούμε τότε ότι πολλά χρόνια αργότερα θα τον βλέπαμε στα μέρη μας). Εκείνη την εποχή μου μπήκε το μικρόβιο του basket και πηγα και γράφτηκα στις ακαδημίες της Γλυφάδας με προπονητή τότε τον Γιάννη Παραγιό. Το καλοκαίρι του 87 ασφαλώς και ήταν το ορόσημο για την πορεία που πήρε το basket, αλλά για εμένα η αρχή της μεγάλης πορείας της εθνικής ομάδας και κατ' επέκταση του ελληνικού basket είχε ξεκινήσει στο Εκεντρεβίλ με την νίκη μετά από δύο παρατάσεις επί της Γαλλίας και την πρόκριση μας στο Παγκόσμιο του 86 και κατόπιν στα γήπεδα της Ισπανίας όπου ένα άστοχο τρίποντο του Γιαννάκη δεν μας επέτρεψε να πάρουμε μία θέση πολύ καλύτερη από την (καθόλα τιμητική) 10η.

Κάπου εκεί, το 86-87 αν θύμάμαι καλά, σε γνώρισα πρώτη φορά φίλε Δημήτρη (έτσι σε νιώθω 20 χρόνια μετά). Μέσα από το "Επταήμερο του Basket" που είχατε ξεκινήσει με τον Τάκη Ευσταθίου αλλά πολύ περισσότερο μέσα από το "Τρίποντο". Αυτό το περιοδικό αποτελεί για εμένα μέρος της ιστορίας του ελληνικού basket. Θυμάμαι που τότε, μαθητής του Λυκείου πια, έτρεχα στο περίπτερο κάθε Τρίτη για να για το πάρω και να διαβάσω τον κ. Συρίγο να τα λέει δίχως μαλλιά στην γλώσσα, εσένα φίλε Δημήτρη, τον Σκουντή και τον Παπαδάκη που μας ενημέρωνε για τα νέα από τον άλλο πλανήτη. Η συνήθεια αυτή δεν μου κόπηκε ούτε και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού όταν βρέθηκα για να συνεχίσω τις σπουδές μου και οδηγούσα 25 μίλια απόσταση για να πάω σ' ελληνικό μαγαζί και να αγοράσω το περιοδικό. Και αργότερα μ' εσας παρέα περνούσα τις ατέλειωτες ώρες βάρδιας και πλήξης στην Μυτιλήνη όπου βρέθηκα να υπηρετώ την θητεία μου. Και κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 90 αρχες του 2000 ένας ένας αρχίσατε να εγκαταλείπετε το σκάφος. Του οποίου τα ίχνη τα έχασα κάποια στιγμή στα τέλη του 2003 αρχές του 2004. Να σου πω την αλήθεια φίλε Δημήτρη ένοιωσα τότε, να κόβεται ο ομφάλιος λώρος με τα χρόνια της παιδικής μου αθωότητας. Προχθές έπεσε στα χέρια μου το πρώτο φύλλο της "Basketnews". Το πήρα με δυσπιστία στην αρχή γιατί δεν ήξερα για τι ακριβώς πρόκειται. Το άνοιξα και είδα μέσα μερικούς φίλους από τα παλιά. Εσένα, τον Ευσταθίου, τον Φιλέρη, τον Ντεντόπουλο. Ένα χαμόγελο ήρθε στα χείλη μου. Σας εύχομαι κάθε επιτυχία. Βοηθήστε το Basket. Το αξίζει. Όσο για μένα, στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου πιά και μπαμπάς, κάθε Τρίτη θα ανοίγω την πόρτα σ' ένα νέο φίλο που ήρθε όμως από τα παλιά. Καλή Επιτυχία.”

H "Basketnews" μπορεί να μην μακροημέρευσε, αλλά λίγο μετά τον Νοέμβριο του 2005 ήρθε το "Allstar Basket". Μπορεί να μην είναι Τρίποντο, και ότι αυτό σήμαινε για μας, αλλά σίγουρα είναι άξιος συνεχιστής του μια και βασικά του στελέχη αποτελούσαν ραχοκοκαλιά του. Σε αυτή την ωραία παρέα θα ήθελα να δω να προστίθεται δίπλα στον Καρύδα, το Σκουντή και τον Ψαράκη, και ο Νίκος Παπαδογιάννης και ο Ηλίας Δρυμώνας, και ο Ντεντόπουλος γιατί όπως έγραψα στο πιο πάνω mail μου όλοι πρέπει να βοηθήσουν το basket, ιδίως στις δύσκολες σημερινές μέρες, γιατί πραγματικά το αξίζει.

Υ.Γ.1 Στην απάντηση που μου είχε στείλει ο Δημήτρης Καρύδας, ο οποίος πάντα απαντά στα mail και αυτό πραγματικά είναι εύσημο, και δεν θα ήθελα να κοινοποιήσω, αναφέρει ότι και για τους συντελεστές του (Τρίποντου, του Allstar Basket σήμερα) στην πραγματικότητα τρόπος ζωής είναι και όχι απλά επάγγελμα. Αυτό από μόνο του λέει πολλά γι’ αυτή την “μασονία” που υπηρετεί την “σπυριάρα” τόσα χρόνια.

Υ.Γ.2 Η φωτογραφία είναι από το site του Τζίμυ Πανούση.

ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ

Έχω γράψει και παλιότερα ότι ένας από τους αγαπημένους μου γραφιάδες είναι ο Αντώνης Πανούτσος. Με ψαγμένο χιούμορ και αιρετικές, για πολλούς, απόψεις είναι, ιδίως όταν έχει διάθεση, απολαυστικός.

Έγραφε χθες στην στήλη που έχει στην Sportday για την σχέση των Ελλήνων με την, πικρή πολλές φορές, αλήθεια:

“Δεν είμαστε λαός που μας λένε ψέματα, αλλά λαός που δεν θέλει να ακούσει την αλήθεια. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι κάποιοι φοβερά πλούσιοι έφαγαν 30 δισεκατομμύρια, κάποιοι Ντε Μπλέκερε μας σφάζουν τις ομάδες και κάποιο 80% του πληθυσμού επτά χρόνια, από το 1967 μέχρι το 1974 που τα κατάφερε, αγωνιζόταν να ρίξει τη δικτατορία. Δεν μας αρέσει να ακούμε τον Πάγκαλο να λέει ότι όλοι μαζί τα φάγαμε και προτιμάμε να ακούμε ότι η λύση είναι να μην πληρώσουμε ή να προσληφθούν 100.000 άτομα στο δημόσιο, όπως είπε και ο Τσίπρας. Οι Ελληνες είναι ένας λαός που περισσότερο από τη σκλαβιά δεν αντέχει την αλήθεια.”

Ενώ εκεί που πραγματικά “ζωγραφίζει” είναι η αναφορά του στο νόημα των παρελάσεων και των εθνικών εορτών εν γένει.

“Είναι αστείο να λέμε ότι το ποδόσφαιρο που παιζόταν πριν από 40 χρόνια δεν έχει σχέση με το σημερινό και να πιστεύουμε ότι μπορούμε να καταλάβουμε μια κοινωνία πριν από 70 χρόνια, όπως η Ελλάδα του 1940. Κάποιες φωτογραφίες νεοσυλλέκτων που φεύγουν για την Αλβανία, κάποια τραγούδια, που με τα χρόνια το μόνο που έμεινε είναι ο Ντούτσε που βάζει τη στολή του, και κάποιες ιστορικές βινιέτες, όπως ο Ιωάννης Μεταξάς να μιλάει στο χολ με τον Ιταλό πρεσβευτή και να απορρίπτει το τελεσίγραφο με ένα «Οχι», είναι μια αδύναμη προσπάθεια να περιγράψουν μια περίπλοκη πραγματικότητα.

Στην πραγματικότητα το '40 είναι το «νόημά» του. Για την ακρίβεια, όχι το «νόημα», αλλά τα «νοήματα». Γιατί το νόημα του '40 στη δεκαετία του '50 και του '60, με τις νοσοκόμες να σπρώχνουν τα καροτσάκια των αναπήρων στις παρελάσεις, ήταν διαφορετικό από το νόημα της δεκαετίας του '70, όταν ο κόσμος, μπαφιασμένος από τους στρατόκαυλους της επταετίας, ήταν πρόθυμος να δεχτεί ότι το «Οχι» το είπε όχι ο Μεταξάς, αλλά ο λαός, και του '80, που παραλίγο να το έλεγε το ΠΑΣΟΚ. Οπως και με κάθε άλλη επέτειο, και με την 28η Οκτωβρίου περάσαμε από τον ρεαλισμό στην απόλυτη απλοποίηση. Οπως και με την 25η Μαρτίου, έτσι και την 28η Οκτωβρίου γιορτάζουμε επειδή δεν φοβηθήκαμε την ιταλική αυτοκρατορία, όπως δεν είχαμε φοβηθεί την οθωμανική. Κι αν μπορούσαμε να κολλήσουμε και την Ακρόπολη, τον Μαραθώνα, την Αγιά Σοφιά, το Πολυτεχνείο, τη γέννηση του Αριστοτέλη και τα γενέθλια της Μπουμπουλίνας, θα το κάναμε. Γιατί από το να στρώσουμε τον κώλο μας κάτω και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε, προτιμάμε να γιορτάζουμε πραγματικά και λιγότερο πραγματικά πράγματα που έκαναν οι πρόγονοι μας.

Ο,τι γιορτάζουμε σήμερα έγινε παλιά. Πολύ παλιά. Σήμερα δεν χρειαζόμαστε γιορτές για το ό,τι έκαναν οι πρόγονοί μας, αλλά να κάνουμε πράγματα για να τα θυμούνται και να τα γιορτάζουν οι απόγονοί μας. Κυρίως χρειαζόμαστε κάποιους σοβαρούς πολιτικούς να μας πουν ποια είναι αυτά κι όχι γιατί πρέπει να ψηφίσουμε Σγουρό ή Δημαρά.”

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΑΣ ΚΥΡΙΕ ΣΑΜΑΡΑ

“Τέσσερις εβδομάδες πριν τις εκλογές, ο κ. Μητσοτάκης, ενεργώντας σαν ναυαγοσώστης του κ. Παπανδρέου, επιτέθηκε απόψε εναντίον της Παράταξης, που τον ανέδειξε στα ύψιστα αξιώματα της χώρας, σε μια στιγμή που είναι ορατή η ραγδαία φθορά του ΠΑΣΟΚ και η ανάκαμψη της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά ο λαός μας έχει μνήμη, γνώση και κρίση. Καλή σας νύχτα κ. Μητσοτάκη...”

Δεν γνωρίζω εάν ο λαός έχει μνήμη και κρίση, αλλά η χθεσινή δήλωση του περιβάλλοντος (αν όχι του ιδίου) του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας σίγουρα απευθύνεται σε αμνήμονες. Γι’ αυτό θυμίζω:

Αντώνης Σαμαράς 6 Σεπτεμβρίου 1993:

“…μόνον η διακοπή της ανοχής προς την σημερινή Κυβέρνηση μπορεί να αποτρέψει τα επερχόμενα δραματικά γεγονότα (…) στο εθνικό θέμα της Μακεδονίας, που θα νομιμοποιούσαν το επαίσχυντο πωλητήριο του ΟΤΕ (…) Κατά συνέπεια καθιστώ δημόσια σαφές προς όλους ότι “Άνοιξη” και στήριξη της Κυβέρνησης αποτελούν δυο αντίθετες θέσεις που είναι αδύνατον να συνυπάρξουν”

Αντώνης Σαμαράς 21 Δεκεμβρίου 1993 στην Βουλή:

“Εύχομαι να διαψευσθώ και να έχει δίκιο στην επιλογή του (σημ. ο Α. Παπανδρέου για το Μακεδονικό), αλλά δεν παρουσιάζει καμιά εναλλακτική λύση (…). Εμείς αυτό που τώρα αποκάλυψε ο κ. Παπανδρέου, θυμίζω ότι ήταν το αίτιο για το οποίο ρίξαμε την κυβέρνηση Μητσοτάκη”

Αντώνης Σαμαράς 6 Νοεμβρίου 1995 στην Βουλή απευθυνόμενος προς τον Ανδρέα Παπανδρέου:

“… Γιατί εσείς ο ίδιος όταν εμείς ανατρέψαμε την κυβέρνηση Μητσοτάκη, για να αποτρέψουμε την παράδοση του ονόματος “Μακεδονία”, σηκώσατε τη σημαία του αδιαπραγμάτευτου.”

Και τα πρωτοπαλλίκαρα του στην ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη

Στέφανος Στεφανόπουλος στην δήλωση της ανεξαρτητοποίησης του την 7η Σεπτεμβρίου 1993:

“Κύριε Πρόεδρε, Η συνείδησή μου μού απαγορεύει να συμπράττω στην επικίνδυνη αυτή κυβερνητική πορεία και μου υπαγορεύει να επιχειρήσω να αποτρέψω ό,τι μπορεί ακόμα να αποτραπεί. Συμμερίζομαι και προσυπογράφω τις διαπιστώσεις που περιλαμβάνονται στη χθεσινή δήλωση του Προέδρου της Πολιτικής Άνοιξης, Αντώνη Σαμαρά. (…) Αίρω τη εμπιστοσύνη μου από την κυβέρνηση και καθίσταμαι ανεξάρτητος βουλευτής”

Γιώργος Συμπιλίδης την 9η Σεπτεμβρίου 1993:

“Το θέμα της Μακεδονίας μας δρομολογήθηκε (…) προς την κατεύθυνση της εθνικής τραγωδίας. (…) Το θέμα του ΟΤΕ, μετά μάλιστα από τις γνωστές περιπέτειες της ΑΓΕΤ, εγείρει τεράστια ερωτηματικά (…) Κύριε πρόεδρε, όλα τα παραπάνω με φέρνουν στην επώδυνη θέση να κάνω χρήση του συνταγματικού μου δικαιώματος και να προχωρήσω στην άρση της εμπιστοσύνης μου από την κυβέρνηση.”

Επειδή όπως είπατε απευθύνεστε σε ανθρώπους με μνήμη, γνώση και κρίση, Καληνύχτα σας κ. Σαμαρά

Υ.Γ Όλες αυτές τις δηλώσεις δεν θα τις θυμόμουνα εάν δεν τις είχε γράψει ο Τάσος Αβραντίνης επ’ ευκαιρία της εκλογής του Αντώνη Σαμαρά στην θέση του προέδρου της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, την 12η Νοεμβρίου 2009 στο e-rooster.

ΠΕΡΙ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ Ή ΑΛΛΙΩΣ –ΔΙΑΒΑΣΑΝ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ;

Τον τελευταίο καιρό ο νέος μεγάλος εχθρός των νεοελλήνων, μετά την λέσχη Μπίλντεμπεργκ, τον Παγκόσμιο Σιωνισμό και δεν ξέρω εγώ τι άλλο είναι το περιβόητο Μνημόνιο. Χθες μάλιστα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε συνέχεια της ακατάσχετης μπαρουφολογίας που εκφράζεται από παντού (Αριστερά και Δεξιά) ανακοίνωσε την πρόθεση του να δημιουργήσει Εξεταστική Επιτροπή για το μνημόνιο όταν η ΝΔ επιστρέψει στην εξουσία. Το κακό λοιπόν Μνημόνιο που φταίει για όλα μας τα δεινά, ενώ εμείς τόσα χρόνια δεν βάζαμε τα χέρια μας για να βγάλουμε τα ματάκια μας. Αφιέρωνω λοιπόν σε όλους αυτούς τους αντιμνημονιακούς (“δεν έχουμε να κάνουμε ανάμεσα σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, αλλά ανάμεσα σε λογικούς και σε ηλίθιους” δήλωσε προχθές ο Στέφανος Μάνος και σε ένα μεγάλο βαθμό συμφωνώ) ένα στιχάκι από το “Μιά Βραδιά στην Αμφιάλη” του Νίκου Γκάτσου σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου

“Ποιος του φταίει του Μιχάλη το ξερό του το κεφάλι

Το ξερό του το κεφάλι να ποιος φταίει του Μιχάλη.”

καθώς επίσης και το πιο κάτω άρθρο (ειδικού οικονομικού συνεργάτη) που δημοσιεύεται στην σημερινή ΕΣΤΙΑ με το πραγματικά καίριο ερώτημα “Διάβασαν το Μνημόνιο;”.

"ΔΙΑΒΑΣΑΝ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ;

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα αγγλικά τους είναι πτωχά και δεν μπορούν να μελετήσουν τα πρωτότυπα. Αλλά κάτι τέτοιο δεν ισχύει, αφού οι περισσότεροι μιλάνε αγγλικά ακόμα και στο σπίτι τους.

Θα μπορούσαμα να πούμε ότι τα κείμενα είναι σύνθετα, απαιτούν εξειδικευμένες γνώσεις και πιθανώς δεν τα έχουν κατανοήσει. Αλλά και αυτό απορρίπτεται διότι το επιχείρημα δεν συνάδει με τα αξιώματα τα οποία κατέχουν.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι σπούδασαν Ιατρική, Νομική ή Πολιτικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία και δεν αντιλαμβάνονται τις “εξωτερικές οικονομίες” που συνεπάγονται οι αποφάσεις που η χώρα δεσμεύτηκε να πραγματοποίησει με το μνημόνιο. Αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι έχουν σπουδάσει στα καλύτερα πανεπιστήμια και κολλέγια των ΗΠΑ και της Αγγλίας, έχουν αποκτήσει μεταπτυχιακά διπλώματα και δυστυχώς είναι οικονομολόγοι.

Γεννάται λοιπόν η απορία: Γιατί μας λένε ότι το μνημόνιο είναι ένα κείμενο που δεσμεύει την χώρα μονοσήμαντα στη δημοσιονομική πειθαρχία; Δηλαδή μόνο αύξηση των φόρων και συγκράτηση δαπανών; Γιατί μας λένε ότι δεν υπάρχει αναπτυξιακή πολιτική στο μνημόνιο; Γιατί μας αποκρύπτουν το πλήθος των διαρθρωτικών αλλαγών που υπεγράφησαν από τους ίδιους με σαφές χρονοδιάγραμμα;

Υπάρχει λόγος να μας θεωρούν τελικά, είτε τόσο “’ασχετους”, είτε ανίκανους να χρησιμοποιούμε το διαδίκτυο; Το κείμενο που υπάρχει στην σελίδα του ΔΝΤ και αφορά στην πρώτη έκθεση για την χώρα μας, ανακοινώθηκε τον Σεπτέμβρη του 2010 ως εκθεση “Ελλάς” 10/286. Από την δεύτερη σελίδα και όχι κάπου στα ψιλά, αναφέρονται οι στόχοι του μνημονίου. Είναι τρεις:

1.Παγίωση των Δημοσιονομικών επιτυχιών. Δηλαδή περιορισμός των αποκλίσεων μεταξύ εκτέλεσης του προϋπολογισμού σε επίπεδο ισολογισμού – αποτελέσματα σε λογαριασμούς Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους – και σε επίπεδο ρευστότητας – αποτελέσματα σε λογαριασμούς Τραπέζης της Ελλάδος.

2.Προστασία του Χρηματοπιστωτικού Συστήματος. Δηλαδή προστασία της αξιοπιστίας του Εθνικού τραπεζικού συστήματος και όχι προστασία των οφειλετών τους.

3.Διατύπωση συμπαγούς προγράμματος δράσης για διαρθρωτικές αλλαγές από το 2010. Ενεργοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών, με στόχο τις πολιτικές που αποκαθιστούν την ευελιξία και την ανταγωνιστικότητα της πραγματικής οικονομίας σύμφωνα με το πρωτόκολλο συνεργασίας.

Αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι ένα κείμενο 100 σελίδων πιθανά να είναι αρκετά μεγάλο για να διαβαστεί και να γίνει κατανοητό. Τόσοι σύμβουλοι όμως υπάρχουν. Δεν μπορούν να κάνουν μία περίληψη σε όσους ενημερώνουν τους μη αγγλόφωνους πολίτες;

Αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι το μνημόνιο δεν έγινε αντικείμενο διαπραγμάτευσης, διότι δεν το συνέταξαν η ΕΕ και το ΔΝΤ. Είναι το μνημόνιο “Παπακωνσταντίνου-Ζαννιά”, το οποίο μετά από εσωτερικό έλεγχο των δύο οργανισμών έγινε αποδεκτό. Οι συντάκτες ως άριστοι οικονομολόγοι γνώριζαν τι πρέπει να πουν στους συναδέλφους τους στην ΕΕ και το ΔΝΤ για να το δεχθούν. Υπήρχε κίνδυνος κατάρρευσης και γνώριζαν τι έπρεπε να προτείνουν. Περίπου τα ίδια με το πρώτο σταθεροποιητικό σχέδιο του Μαρτίου.

Στο διαδίκτυο υπάρχει ένα εξαιρετικά σαφές κείμενο επτά Ελλήνων πανεπιστημακών από τα σπουδαιότερα πανεπιστήμια του εξωτερικού και του εσωτερικού. Ο τίτλος “Η οικονομική κρίση: Μεταρρυθμίσεις και ευκαιρίες σε μία κρίσιμη συγκυρία”. Εξηγούν τα αυτονόητα. Αναλύουν γιατί είναι αναγκαία αυτά που περιγράφει το μνημόνιο και οφείλουμε να τα κάνουμε αν αντιληφθούμε την κρισιμότητα και τις ευκαιρίες που προκύπτουν από την συγκυρία.

Η ατυχία συνίσταταται στο εξής: Οι σύμβουλοι και των δύο πολιτικών ηγετών δεν ενδιαφέρονται για λύσεις. Τους απασχολεί η αιτιολόγηση της θέσεως των ηγετών τους. Ήταν προφανές από τις ομιλίες αμφοτέρων, του Πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής Αντιπολίτευσης, στην Θεσσαλονίκη. Αντί να προτείνουν την επιτάχυνση των μέτρων του μνημονίου, μίλησαν σαν να μην το έχουν διαβάσει!

Ο κ. Πρωθυπουργός: Η καταστροφική πενταετία, που δεν γνωρίζαμε πόσο καταστροφική ήταν, μας έφερε στο αδιέξοδο του μνημονίου. Ποτέ εμείς στο ΠΑΣΟΚ δεν θα κάναμε αυτά που δεσμευτήκαμε με το μνημόνιο. Οι αγορές όμως μας έκλεισαν την πόρτα. Έλληνες είσαστε πολύ τυχεροί γιατί είμαστε εμείς που διαπραγματευόμαστε για εσάς και προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να κάνουμε όσο το δυνατόν λιγότερα. Οι κακοί δεν θα περάσουν. “Και αν δεν ήμουν πρωθυπουργός θα ήμουν μαζί σας στις πορείες και στις διαμαρτυρίες σας.”

Ο κ. Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης: Είπατε ψέματα ενώ γνωρίζατε το αδιέξοδο. Δεν αξιοποιήσατε τις ευκαιρίες που σας δόθηκαν στο ξεκίνημα, ενώ αντίθετα για να δικαιωθείτε, μας φέρατε σε ακόμα μεγαλύτερο αδιέξοδο. Θέλατε, να ξεχάσουμε το “χρήματα υπάρχουν”. Φορολογείτε ασύστολα, αρμέγετε πολλαπλά την αγελάδα και ξεχνάτε να προτείνετε αναπτυξιακή πολιτική. Τα οικονομετρικά μοντέλα όμως της ΝΔ έχουν προτάσεις και μετρήσεις. Η ανάπτυξη θα προέλθει από την διαρθρωτική πολιτική, που μόνο η ΝΔ έχει αξιολογήσει και την προτείνει με νέα μέτρα και αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου.

“Τι έχεις Γιάννη...”. Τα γραπτά μένουν, έλεγαν οι Λατίνοι. Αρκεί να τα διαβάσεις συμπληρώνουμε εμείς."

Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΑΛ ΣΑΛΕΧ ΚΑΙ Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ

Παρακολουθώ εδώ και καιρο την κατρακύλα του Ελεύθερου Τύπου. Η πάλαι ποτέ εφημερίδα του Άρη και της Λίλιαν Βουδούρη, η οποία μπορεί να ήταν πάντα κομματική και χρωματισμένη (αλήθεια ποια εφημερίδα δεν ήταν εκείνη την εποχη;) αλλά μέσα στα όρια της δεοντολογίας, έχει καταντήσει σήμερα η χειρότερη φυλλάδα της Σαμαρικής Δεξιάς. Εδώ και καιρό βλέπω πως προβάλλει τα θέματα στο πρωτοσέλιδο της, προσβάλλοντας πολλές φορές την κοινή (μη φανατισμένη) λογική, αλλά σήμερα πέρασε στα όρια της ΑΝΗΘΙΚΟΤΗΤΑΣ. Παρουσιάζοντας ως μέγα σκάνδαλο την πρόσληψη της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ (που διετέλεσε σύμβουλος σε θέματα μετανάστευσης στο πλευρό του Σπύρου Βούγια ως Υφυπουργού Προστασίας του Πολίτη) στην ΕΡΤ για την παρουσίαση της εκπομπής “Οι Φυλές της Αθήνας” με θέμα τους ξένους μετανάστες στην Ελλάδα την συνόδευσε με την πιο κάτω φωτογραφία υπονοώντας φυσικά πως τα ξέκωλα του ΠΑΣΟΚ παίρνουν ρουσφετολογικά εκπομπες.

Το ζήτημα του πως η κρατική ΕΡΤ κάνει τις επιλογές των συνεργατών της ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ είναι βέβαια ένα θέμα που θέλει πολύ συζήτηση, αλλά δεν είδα την φυλλάδα του Μπενέκου (αλήθεια τι Μελισσανίδειος κωλοτούμπα είναι αυτή για τον πρώην μέγα Πασόκο τέως διευθυντή του Εθνους και εκδότη του Πονιτικιού) και του Μιχελάκη να ασχολείται π.χ. με τα ιλλιγιώδη ποσά που έδωσε η ΕΡΤ επί Νέας Δημοκρατίας για να αποκτήσει τα διακαιώματα του Ολυμπιακού και παλιότερα και του Παναθηναϊκού. Στο κάτω κάτω της γραφής αν κάποιος άξιζε και ήταν σχετικά καταρτισμένος για να παρουσιάσει την low budget εκπομπή για τους μετανάστες δεν ήταν άλλος από την Αφροδίτη Αλ Σάλεχ η οποία είναι από τις πιο σημαντικές ακτιβίστριες στην Ελλάδα στο μεταναστευτικό. Αντί λοιπόν να παρουσιάσουν το βιογραφικό της στο συγκεκριμένο θέμα και να αφήσουν τον αναγνώστη να βγάλει τα συμπεράσματά του, λαμβάνοντας υπόψιν όλες τις παραμέτρους, προτίμησαν να συμπληρώσουν το σχόλιο τους “Αξιοκρατικά στην ΕΡΤ η σύμβουλος του Βούγια” με την εν λόγω φωτογραφία. Η πλήρης μετεξέλιξη του Ελεύθερου Τύπου σε Ελεύθερο Ρύπο (αξιολογικός ο χαρακτηρισμός που λέει και ο λ:ηρ)έχει πλέον συνετελεσθεί. Ιδού και το πρωτοσέλιδο:

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ OPRAH WINFREY

Η αλήθεια είναι ότι κατά τα χρόνια παραμονής μου στις ΗΠΑ δεν πρέπει να είδα την εκπομπή της περισσότερες από 5 με 10 φορές. Κάτι το γεγονός ότι μεταδιδόταν στις 4μ.μ. και συνήθως ήμουν στο Πανεπιστήμιο, κάτι το γεγονός ότι αν έβλεπα τηλεόραση εκείνη την ώρα προτιμούσα τις επαναλήψεις των sitcoms στο syndication, κάτι ότι δεν μ’ ενθουσίαζαν οι εκπομπές της. Παρόλα αυτά πάντα θαύμαζα το γεγονός ότι ήταν μονίμως στην κορυφή και ότι καθήλωνε εκατομμύρια τηλεθεατές (κυρίως νοικοκυρές αλλά όχι μόνο) στις οθόνες τους απολαμβάνοντας καθολική αναγνώριση. Και μάλιστα σε μία ώρα που απέναντι της έπαιζαν δυνατά ονόματα όπως ο Phil Donahue στο NBC και ο Geraldo Rivera στο CBS. Σε συζητήσεις με φίλους είχαμε αναλύσει πολλές φορές το φαινόμενεο Oprah δίνοντας πολλές και διαφορετικές εξηγήσεις. Με αφορμή το γεγονός ότι σε ακριβώς ένα χρόνο, στις 9 Σεπτεμβρίου 2011 έχει δηλώσει ότι θα σταματήσει την τηλεόραση, ο Νίκος Καραγιαννίδης στον σημερινό Φίλαθλο κάνει μία πολύ εμπεριστατωμένη, με τον δικό του πάντα τρόπο, προσέγγιση:

“Τελικά το μυστικό της επιτυχίας της πρέπει να βρίσκεται στο ότι χωρίς να είναι το τεράστιο ταλέντο, ή και γαμώ την ετοιμότητα της μπροστά στην κάμερα, ή και γαμώ την ευφυία της, την γνώση της, αποτελεί την ενσάρκωση του αμερικανικού ονείρου.

Ένα φτωχοκόριτσο από το Μισισίπι με στοιχειωμένη από δράματα την προσωπική της ζωή κατάφερε να γίνει το τέταρτο σε επιρροή στις μάζες ισχυρώτερο πρόσωπο των ΗΠΑ. Το αμερικανικό όνειρο...η Αμερική η χώρα των ευκαριών..

Και μπορεί μία νέγρα να φθάσει τόσο ψηλά όσο η Όπρα και χωρίς να είναι η περίπτωση στο είδος της.”

ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΒΕΝΙΤΙΣΜΟΣ

Εδώ και πάρα πολύ καιρό, χρόνια θα έλεγα, λαμβάνω spams από διαφορετικές email διευθύνσεις (eurofirefly@yahoo.com, globaltaxrevolt@yahoo.com, ludwig_von_mises_1973@yahoo.com, ronpaul.congress@yahoo.com κλπ.) με το ίδιο πάνω κάτω περιεχόμενο, τα οποία βέβαια δεν χρειαζόταν να ψάξω και ιδιαίτερα για να βρω ότι προέρχονται από ένα και μόνο άτομο. Τον Βασίλη Βενίτη. Τα δε κείμενα του τελειώνουν πάντα κάπως έτσι: “…The most efficient political system is venitism, where...”. Βέβαια τα emails του καταλήγουν αμέσως στον κάδο και δεν θα ασχολιόμουν αν δεν παρατηρούσα ότι στις τελευταίες του αποστολές χρησιμοποιεί την email διεύθυνση drasiparty@yahoo.com παραπλανώντας φυσικά τους παραλήπτες της junk αλληλογραφίας του ότι θέσεις όπως “PLANETARCH'S NOSE HAS REACHED HIS TELEPROMPTER” ή “HOMESCHOOL AND UNSCHOOL” και εν τέλει ο βενιτισμός αποτελεί την ιδεολογία της Δράσης. Επειδή μετά την κακή πρακτική του βομβαρδισμού με εκατοντάδες mails τόσο καιρό την ακολούθησε η ΑΝΗΘΙΚΗ ενέργεια να χρησιμοποιήσει το όνομα της Δράσης στο mail του θεώρησα ότι έπρεπε να κοινοποιήσω στους όποιους αναγνώστες του blog ότι ο Βασίλης Βενίτης και ο βενιτισμός δεν έχει καμία σχέση με το πολιτικό κόμμα Δράση και ότι ο συγκεκριμένος κύριος, πρώην πολιτευτής του ΛΑΟΣ, είναι ο μεγαλύτερος έλληνας spammer και ΑΠΑΙΤΩ να σταματήσει να με βομβαρδίζει με μηνύματα καθημερινά.

Υ.Γ. Διαβάστε εδώ για το θέμα των spams του εν λόγω κυρίου και τον διάλογο που ακολούθησε.

ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙ Η ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ

Στο σημερινό πρωτοσέλιδο άρθρο της η ΕΣΤΙΑ φωτογραφίζει το βασικότερο ίσως αίτιο της νεοελληνικής παρακμής. Την απουσία Κοινής Λογικής.

"Απουσιάζει η Κοινή Λογική

Μοναδικό Ελληνικό Φαινόμενο

Τα περισσότερα προβλήματα της χώρας μας είναι αποτέλεσμα της απουσίας κοινής λογικής. Από τα απλούστερα μέχρι τα πλέον σύνθετα. Στην Ελλάδα συμβαίνουν πράγματα που σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα ήταν αδιανόητα, αφού θα θεωρούντο παράλογα. Εδώ όχι μόνο είναι ανεκτά, αλλά συχνά αποτελούν τον κανόνα. Κανένας δεν εξετάζει τα θέματα υπό το πρίσμα της λογικής. Αν κάτι άρχισε στραβά, συνεχίζεται έστι επ’ άπειρον. Τα παραδείγματα δεν έχουν αρχή και τέλος.

Τα αριστερά ταμπού

‘Αραγε σε ποια άλλη χώρα επιτρέπεται να κλείνουν οι κεντρικοί δρόμοι των πόλεων για να διαδηλώσουν 100 ή 200 πολίτες; Μπορεί να σταθεί κάτι τέτοιο στην κοινή λογική; Προφανώς όχι. Στην Ελλάδα ομως είναι καθεστώς. Ελάχιστοι πολίτες προκαλούν δυσανάλογη αναστάτωση, ταλαιπωρία και οικονομική ζημία. Για να εκφράσουν μερικοί την διαμαρτυρία τους αναστέλλεται η εμπορική ζωή της πόλεως. Αν και τελείως ανορθόδοξο, στην χώρα μας αυτό θεωρείται φυσιολογικό.

Άραγε υπάρχει άλλη τουριστική χώρα, η οποία να κάνει τα πάντα για να διώξει τους τουρίστες; Που θα γινόταν ανεκτή η παρεμπόδιση του κατάπλου κρουαζιεροπλοίων και η κατάληψη των εισόδων κεντρικών ξενοδοχείων; Διανοείσθε να φθάνατε στο Λονδίνο ή το Παρίσι και κάποιοι συνδικαλιστές να σας εμπόδιζαν την είσοδο στο ξενοδόχείο όπου έχετε κρατήσει δωμάτιο; Θα το απαγόρευαν όχι μόνο οι αρχές αλλά και η κοινή λογική. Στην Ελλάδα δεν το απαγορεύει κανένας.

Άραγε σε ποια άλλη πρωτεύουσα δεν έχει απομείνει τοίχος κτιρίου ή ακόμα και ιστορικά αγάλματα που να μην είναι μπογιατισμένα με συνθήματα; Ακόμα και η μαρμάρινη βάση του αγάλματος του Κολοκοτρώνη στην Αθήνα έχει καταστραφεί από τις μπογιές. Βάνδαλοι υπάρχουν σε όλα τα κράτη. Η διαφορά είναι ότι εκεί τιμωρούνται. Οι αρμόδιες αρχές κάποιους συλλαμβάνουν. Ακούσατε ποτέ να έχει τιμωρηθεί έστω και ένας βάνδαλος στην Ελλάδα; Ούτε ως προς αυτό δεν υπάρχει κοινή λογική.

Άραγε σε ποιο ευνομούμενο κράτος ισχύει πανεπιστημακό άσυλο για να βρίσκουν καταφύγιο κοινοί εγκληματίες; Που αλλού θα γινόταν ανεκτό οι πανεπιστημαικοί χώροι να αποτελούν ορμητήριο για την πυρπόληση της πόλεως και η Αστυνομία να μην επεμβαίνει, προκειμένου να μην κατηγορηθεί ότι παραβιάζει το άσυλο; Μόνο στην Ελλάδα, όπου η έννοια του νόμου ερμηνεύεται επιλεκτικά και κατά το δοκούν. Ακόμα και όταν αυτό συμαίνει την βάναυση παραβίαση της κοινής λογικής.

Τα ανωτέρω προφανώς οφείλονται στα αριστερά ταμπού που διστάζουν να ανατρέψουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις. Αν θέσουν περιορισμούς στις διαδηλώσεις, θα κατηγορηθούν ότι περιορίζουν τα συνταγματικά διακαιώματα. Αν καταστείλουν τις καταλήψεις, θα κατηγορηθούν για αυταρχισμό. Αν συλλάβουν έστω και έναν βάνδαλο την ώρα που ρυπαίνει τοίχους, θα κατηγορηθούν ότι περιορίζουν την ελευθερία εκφράσεως. Και αν αφήσουν την Αστυνομία να συλλάβει ταραξίες σε πανεπιστημιακούς χώρους, θα κατηγορηθούν ότι καταλύουν την δημοκρατία!

Προτιμούμε την πτώχευση

Όμως δεν περιορίζεται μόνο σε αυτά η απουσία κοινής λογική. Στην χώρα μας τίποτα σχεδόν, από αυτά στα οποία εμπλέκεται το κράτος δεν διέπεται από στοιχειώδη λογική. Η γραφειοκρατία αγγίζει τα όρια του παραλόγου. Οι δημόσιες υπηρεσίες δεν υπάρχουν για να υπηρετούν τους πολίτες, αλλά για να απασχολούνται οι υπάλληλοι. Εξ’ ου και η μονιμότητα. Η Κυβέρνηση υποτίθεται ότι διώκει τους φοροφυγάδες, αλλά την ίδια στιγμή αυξάνει τους φόρους επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερα τους έντιμους φορολογούμενους. Πλήρης παραλογισμός.

Το γεγονός ότι φθάσαμε στα όρια της πτωχεύσεως είναι και αυτό αποτέλεσμα της απουσία κοινής λογικής. Το δημόσιο χρέος αυξανόταν τα τελευταία χρόνια με αλματώδη ρυθμό, αλλά κανένας δεν ελάμβανε μέτρα. Η κοινή λογική είχε εντελώς χαθεί. Και έτσι μοιραίως φθάσαμε εδώ που φθάσαμε. Αλλά και τώρα που οι ξένοι μας υποχρεώνουν να λάβουμε μέτρα που επιβάλει η κοινή λογική, πάλι αντιδρούμε. Έχουμε δαιμονοποιήσει το μνημόνιο και ζητούμε την ανατροπή του. Είναι τέτοια η έλλειψη κοινής λογικής, ώστε φαίνεται ότι προτιμούμε την πτώχευση."

Σημείωση: Το πρώτο μέρος του άρθρου ουσιαστικά φωτογραφίζει την πλήρη ανατροπή του “All individuals have the right to exercise sole dominion over their own lives, and have the right to live in whatever manner they choose, so long as they do not forcibly interfere with the equal right of others to live in whatever manner they choose” στο ελληνικό γίγνεσθαι. Όσον αφορά το μνημόνιο και η δική μου η άποψη είναι (και της εφημερίδας όπως έχει διατυπωθεί και στο παρελθόν) ότι έχει και αρνητικά σημεία όπως οι φορολογικές και λοιπές αυξήσεις, αλλά έχει μέσα μέτρα που ενώ έπρεπε να είχαν παρθεί από χρόνια σκόντραφταν στην απουσία κοινής λογικής και σταα μικροσυντεχνιακά προνόμια.

ALL SUMMER LONG

Πριν από ένα χρόνο περίπου είχα γράψει για μία εφηβική μου ανάμνηση, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 80, με αφορμή μία πανσέλληνο και ένα τραγούδι των Λαθρεπιβατών. Κάτι ανάλογο εξιστορεί και ο (συνομήλικος μου) Kid Rock κατά κόσμον Robert James "Bob" Ritchie στο τραγούδι All Summer Long.

It was 1989, my thoughts were short my hair was long

Caught somewhere between a boy and man

She was seventeen and she was far from in-between

It was summertime in Northern Michigan

Splashing through the sand bar

Talking by the campfire

It's the simple things in life, like when and where

We didn't have no internet But man I never will forget

The way the moonlight shined upon her hair

And we were trying different things

We were smoking funny things

Making love out by the lake to our favorite song

Sipping whiskey out the bottle, not thinking 'bout tomorrow

Singing Sweet home Alabama all summer long

Singing Sweet home Alabama all summer long

Catching Walleye from the dock

Watching the waves roll off the rocks

She'll forever hold a spot inside my soul

We'd blister in the sun

We couldn't wait for night to come

To hit that sand and play some rock and roll

While we were trying different things

And we were smoking funny things

Making love out by the lake to our favorite song

Sipping whiskey out the bottle, not thinking 'bout tomorrow

Singing Sweet Home Alabama all summer long

Singing Sweet Home Alabama all summer long

Now nothing seems as strange as when the leaves began to change

Or how we thought those days would never end

Sometimes I'll hear that song and I'll start to sing along

And think man I'd love to see that girl again

Singing Sweet Home Alabama all summer long

Singing Sweet Home Alabama all summer long

Singing Sweet Home Alabama all summer long

Singing Sweet Home Alabama all summer long

Η ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Εύστοχο το πρωτοσέλιδο άρθρο της σημερινής ΕΣΤΙΑΣ για τον τρόπο παρουσιάσεως της ελληνικής οικονομικής πραγματικότητας από τα δελτία ειδήσεων και την αρνητική επίδραση που έχουν στην ψυχολογία των τηλεθεατών:

Η Τηλεοπτική Πραγματικότητα

Όλα γίνονται μαύρα μετά τις ειδήσεις

Σημαίνων παράγων της οικονομικής μας ζωής σχολίαζε πως μέχρι τις οκτώ το βράδυ η κατάσταση δεν είναι τόσο κακή. Όταν όμως αρχίζουν τα βραδυνά δελτία ειδήσεων, όλα γίνονται μαύρα. Αισθάνεται κανείς ότι έρχεται το τέλος του κόσμου. Και πράγματι. Ακόμα και οι πρόσφατες διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος στην Αίγινα λόγω βλάβης στα υποθαλάσσια καλώδια, παρουσιάσθηκαν από τις ειδήσεις ως γεγονός μέγιστης σημασίας. Και ως προάγγελος καταρρεύσεως του τουρισμού.

Εικόνα Καταστροφής

Ακόμη χειρότερες είναι οι περιγραφές για την οικονομική κρίση και τις συνέπειες της. Η αλήθεια είναι πως η κατάσταση κάθε άλλο παρά ευχάριστη είναι. Αν όμως παρακολουθήσει κανείς τα δελτία ειδήσεων, μένει με την εντύπωση ότι η οικονομία δεν θα ανακάμψει ποτέ. Ότι οι επιχειρήσεις θα κλείνουν διαρκώς και ότι σε λίγο οι μισοί Έλληνες θα είναι άνεργοι. Αυτή η εντύπωση δίδεται. Μάλιστα ειδικώς για τα τα εμπορικά καταστήματα επελέγη η περίοδος του Αυγούστου – δηλαδή όταν οι πόλεις ερημώνουν – για να γίνουν “οδοιπορικά” και να προβάλλουν μία εικόνα κρίσεως πολύ χειρότερη απ’ ότι είναι.

Ασφαλώς υπάρχει ύφεση. Ασφαλώς πλήττεται το εμπόριο. Ασφαλώς υπάρχει μεγάλη πτώση του τζίρου. Ασφαλώς και έχουν μείνει πολλά καταστήματα ξενοίκιαστα. Όμως πολλά από τα μαγαζιά που κλείνουν είναι υποκαταστήματα αλυσίδων που αποφασίζουν να περιορισθούν. Και βεβαίως αρκετά μικρά μαγαζιά για τα οποία απορούσε κανείς πως τα έβγαζαν πέρα μέχρι τώρα. Κοινώς συνετελείται και στο εμπόριο αναδιάρθωση. Αφού άνοιξαν σαν τα μανιτάρια τόσα νέα καταστήματα ή και ολόκληρα εμπορικά κέντρα, επόμενο ήταν κάποια στιγμή τα πράγματα να συμμαζευτούν. Διότι η κατάσταση είχε μάλλον ξεχειλώσει.

Όμως αυτή την πτυχή του θέματος κανένα δελτίο ειδήσεων δεν την δείχνει. Όλα προβάλλουν την καταστροφή. Το ίδιο πράττουν και για την ανεργία. Προχθές ήλθαν στο φως στοιχειά του ΟΑΕΔ που έδειχναν ότι για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια ήταν θετικό το ισοζύγιο προσλήψεων – απολύσεων. Κατά το μήνα Ιούνιο προσελήφθησαν περισσότερα άτομα απ’ όσα απελύθησαν. Όμως τα δελτία ειδήσεων αδυνατούσαν να το χωνέψουν, αφού ανέτρεπε την εικόνα της καταστροφής την οποία ήθελαν πάση θυσία να μεταδώσουν. Και διερωτώντο: Πως είναι δυνατόν να βγαίνουν τέτοια στοιχεία όταν γύρω μας είναι όλοι άνεργοι;

Η αλήθεια είναι πως ο τρόπος μετρήσεως της ανεργείας δεν είναι τόσο αντιπροσωπευτικός της πραγματικότητας αφού κάποιος που εργάζεται ακόμη και μία μέρα την εβδομάδα δεν θεωρείτα άνεργος. Όμως αυτός ο τρόπος μετρήσεως ίσχυε μέχρι τώρα και αυτός ισχύει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επομένως από στατιστικής πλευράς είναι αποδεκτός. Και βεβαίως αυτό που αποκρύπτουν οι καταστροφολόγοι των καναλιών είναι ότι υπάρχει και ένα αντίθετο φαινόμενο το οποίο δεν καταγράφεται. Δεν είναι λίγοι οι εγγεγραμμένοι άνεργοι που είτε έχουν δουλειά την οποία δεν εμφανίζουν, είτε αυτοαπασχολούνται. Επομένως υπάρχει και η αντίστροφη ανάγνωση των στοιχείων του ΟΑΕΔ.

Αρνητικό Κλίμα

Δεν είναι στις προθέσεις μας να ωραιοποιήσουμε τα πράγματα που κάθε άλλο παρά ρόδινα είναι. Όμως για να ξεπερασθεί η κρίση και να έλθει η ανάκαμψη πρέπει απαραιτήτως να αλλάξει το ψυχολογικό κλίμα. Και εν προκειμένω, τα περισσότερα μέσα ενημερώσεως – κυρίως τα τηλεοπτικά – κάνουν τα πάντα για να επιδεινωθεί το ψυχολογικό κλίμα. Αυτό φαίνεται ακόμα και στα πρόσωπα κάποιων τηλεπαρουσιαστών. Μιλούν για τον αριθμό των καταστημάτων που κλείνουν ή τον αριθμό των ανέργων και δείχνουν να χαίρονται γι’ αυτά που μεταδίδουν!

Τα μέσα ενημερώσεως έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο στην διόγκωση της κρίσεως. Αν δεν υπήρχαν τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων που ανταγωνίζονται μεταξύ τους ποιο θα μεταδώσει περισσότερη καταστροφή, η εικόνα θα ήταν αρκετά καλύτερη. Και πάντως δεν θα είχε καταρακωθεί σε τέτοιο βαθμό το ηθικό των πολιτών. Σήμερα βλέπει και ακούει κανείς τηλεόραση και φοβάται τι θα συμβεί στον ίδιο. Όλα καταρρέουν. Ενώ πριν από τα δελτία ειδήσεων, η κατάσταση είναι σαφώς καλύτερη. Ασφαλώς όχι ευχάριστη, αλλά σίγουρα διαχειρίσιμη.

ΤΟ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ ΣΟΚ

Tου Παναγη Γαλιατσάτου στην Καθημερινή της Παρασκευής

Το 1990 ο αριθμός των αδειών φορτηγών δημοσίας χρήσεως ανερχόταν στις 35.000. Εκτοτε το ΑΕΠ έχει διπλασιαστεί, όμως ο αριθμός των αδειών παραμένει ο ίδιος. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να αντιληφθεί τις στρεβλώσεις που προκαλούν αυτά τα δύο δεδομένα. Οταν το μεταφορικό έργο αυξάνεται, ενώ ο αριθμός των αδειών παραμένει σταθερός, επιβαρύνεται πρώτα από όλα το κόμιστρο. Κάπως έτσι προκύπτει ένα μέρος του λεγόμενου δομικού πληθωρισμού της ελληνικής οικονομίας.

Οι στρεβλώσεις όμως δεν σταματούν εδώ. Μια πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη του ΙΟΒΕ, από τον Σεπτέμβριο του 2006 δείχνει, ότι για να αντιμετωπίσουν τη μεταφορική στενότητα οι ελληνικές εταιρείες δημιούργησαν και συντηρούν ιδιόκτητους στόλους φορτηγών, οι οποίοι και το λειτουργικό τους κόστος επιβαρύνουν και ως πάρεργο αντιμετωπίζονται. Ολα αυτά είναι γνωστά εδώ και πολλά χρόνια. Επίσης, γνωστό είναι, ότι αντιβαίνουν τις τάσεις που διαμορφώθηκαν εδώ και δύο δεκαετίες διεθνώς, να ανατίθεται το μεταφορικό έργο σε εξειδικευμένους μεταφορείς.

Η φιλελεύθερη προσέγγιση σε ένα τέτοιο πρόβλημα θα ήταν η απελευθέρωση των αδειών. Η φιλελεύθερη προσέγγιση όμως λογίζονταν ως αιρετική στην Ελλάδα ώς τον Μάιο του 2010. Αυτό που ευαγγελίζονταν τα δύο κόμματα εξουσίας ήταν κάτι διαφορετικό, κάτι που ίσως να αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο ο νεόκοπος όρος «κοινωνικός φιλελευθερισμός», τον οποίο εισήγαγε προσφάτως ο αρχηγός της αντιπολίτευσης στα πολιτικά μας πράγματα. Τι ακριβώς είναι ο «κοινωνικός φιλελευθερισμός»; Στην πράξη, γιατί αυτή μας ενδιαφέρει, σημαίνει στα λόγια να τάσσεσαι υπέρ της ελεύθερης αγοράς -κάτι που είσαι υποχρεωμένος να κάνεις ως μέλος της Ε.Ε. και της ΟΝΕ- αλλά με τον προσδιορισμό «κοινωνικός» να κλείνεις το μάτι σε όλες τις αναξιοπαθούσες κοινωνικές ομάδες ότι δεν θα θιγούν. Ιδιαίτερα μάλιστα σε εκείνες που είτε έχουν εκλογική ισχύ, είτε μπορούν να σου κάνουν τη ζωή πολύ δύσκολη, όπως οι μεταφορείς. Αυτό που επιθυμεί να δηλώσει άλλωστε ένας φιλελευθερισμός με επιθετικό προσδιορισμό είναι ότι δεν είναι φιλελευθερισμός. Το διαπιστώσαμε στην πράξη τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πως όλες οι λύσεις ήταν βραχύβιες και όλες οι διαρθρωτικές αλλαγές σταματούσαν εκεί που έθιγαν ισχυρά οργανωμένα κοινωνικά συμφέροντα.

Σε μια τέτοια πολιτική πραγματικότητα, ήταν εύλογο το Μνημόνιο να αποτελέσει ένα φιλελεύθερο σοκ. Και δεν είναι τυχαίο, ότι και τα δύο κόμματα εξουσίας έσπευσαν είτε να το απαξιώσουν ως «νεοφιλελεύθερο» είτε να δηλώσουν την απαρέσκειά τους για τις πολιτικές που πρέπει να εφαρμόσουν. Δεν τους προβληματίζει όμως καθόλου, το γεγονός όλες αυτές οι πολιτικές λειτουργούν σε χώρες με το διπλό βιοτικό επίπεδο και ανταγωνιστικότητα από τη δική μας, σε χώρες όπου δεν χρειάζεται να είσαι πλούσιος για να ζεις σαν άνθρωπος...

ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο Πέτρος θα ‘ταν δε θα ‘ταν είκοσι πέντε χρονών και αυτή σκάρτα δεκαοκτώ. Την είχε δει, του άρεσε, αλλά μέχρι εκεί. Άλλωστε εκείνα τα χρόνια στην Μάνη ακόμα και αυτό ήταν υπερβολικό. Παρόλα αυτά το προσπάθησε και έπεισε την προξενήτρα του χωριού να πει μιά καλή κουβέντα στην οικογένεια της. Αυτοί στην αρχή δεν το είδαν με καλό μάτι αλλά στην πορεία οι αντιδράσεις τους κάμφθηκαν μια και εκείνος δεν ζητούσε και προίκα. Την γνώμη της βέβαια δεν την ρωτήσανε, δεν είχε καμία σημασία. Ότι αποφάσιζαν ο πατέρας και ο μεγάλος αδελφός αποτελούσε νόμο. Στην πραγματικότητα δεν είχε και ιδιαίτερο πρόβλημα να παντρευτεί τον Πέτρο. Ήταν νέος, σχετικά ωραίος και η οικογένεια του είχε μία κάποια περιουσία – όχι τίποτα σπουδαία πράγματα βέβαια, τόσα όμως ώστε να θεωρείται από τους συγχωριανούς ως “καλή”. Για τον ίδιο βέβαια είχε ακούσει ότι δεν ήταν και ο πιο εργατικός άνθρωπος του χωριού, και ότι του άρεσε να παίζει που και που κανένα χαρτάκι. “Δεν σημαίνει τίποτα αυτό” σκέφτηκε, “όταν παντρευτεί θα αλλάξει”.

Ο γάμος έγινε με κάθε επισημότητα. Αυτός σημαιοστολισμένος φορώντας τα γυαλιστερά μαύρα παπούτσια που του είχε στείλει ο ξέδελφος του ο Θωμάς από το Σικάγο, ενώ εκείνη ήταν ντυμένη με το νυφικό της μάνας της – πρώτη κόρη της οικογένειας που παντρευόταν ήταν – που το είχε μεταποιήσει με μαεστρία η γιαγιά της. Όταν φάνηκε στην πλατεία του χωριού, ανεβασμένη πάνω σε μουλάρι, πολλοί ορκίστηκαν ότι τέτοια όμορφη νύφη δεν είχε ματαδεί το χωριό τους. Είμαι όμως σίγουρος ότι αυτό πρέπει να το είπαν και μερικές ακόμα φορές στο μέλλον. Το γλέντι που ακολούθησε ήταν τυπικό μανιάτικο. Με μπουζοπούλες* στο φούρνο, με σπαράγγια, με χειροποίητες δίπλες που είχαν φτιάξει οι καλύτερες μαγείρισσες του χωριού. Με κλαρίνα και χορό. Με μπιστολιές στον αέρα. Λέγεται ότι τρία μερόνυχτα δεν σταμάταγαν να τρώνε, να χορεύουνε και να ντουφεκορίχνουνε - ετσι ήταν τα πράγματα τότε.

Στον χρόνο απάνω ήρθε και το πρώτο παιδί της οικογένειας. Δυστυχώς ... κορίτσι. Εκείνος τσαντίστηκε, αποτελούσε περίπου ντροπή για τους Μανιάτες το πρώτο παιδί να μην είναι γιος. Έπνιξε την πίκρα του στο κρασί και στο χαρτάκι – τον παλιό του φίλο που στην πραγματικότητα ποτέ δεν είχε εγκαταλείψει παρά τα όσα αντίθετα έλεγε τόσο στον πατέρα του όσο και σε εκείνη. Αυτή με μηνώ παιδί στο ένα χέρι και την τσάπα στο άλλο κινούσε για το κτήμα μια και ο Πέτρος δεν έδειχνε και διάθεση να δουλέψει. Παρόλα αυτά κάθε βράδυ προσπαθούσε να πραγματοποιήσει την επιθυμία του για γιό.

Αυτός δεν άργησε να έρθει. Πριν κάν συμπληρωθούν έντεκα μήνες από την πρώτη κόρη, την Σταυριανή, ήρθε και ο γιόκας του. Μόλις του ‘παν τα χαρμόσυνα νέα κατέβηκε στην πλατεία και κέρναγε τους πάντες κρασί. Εκείνη χρόνια μετά είπε ότι ήρθε να δει τον γιό τους τρεις με τέσσερις μέρες αργότερα σκνίπα στο μεθύσι. Άλλοι είπαν ότι ήταν περισσότερο. Ο ερχομός του Μήτσου – του γιού του - δεν φάνηκε όμως να τον αλλάζει. Στο κτήμα εμφανιζόταν αραιά και που, στο σπίτι γύριζε από την πλατεία ξημερώματα, πολλές φορές και μέρες μετά. Όλα τα έτρεχε αυτή. Το κτήμα, τα ζώα, το σπίτι. Δεν ήταν καν είκοσι (άλλωστε μόλις που είχε κλείσει δύο χρόνια γάμου) και τα μαλλιά της είχαν αρχίσει να ασπρίζουν.

Κάπως έτσι πέρασαν ακόμα επτά χρόνια μέσα στα οποία προστέθηκε μία δεύτερη κόρη και κάμποσες αποβολές. Ο Πέτρος καιρό με τον καιρό χανόταν όλο και πιο πολύ στα χαρτιά, άρχιζε να βάζει υποθήκη ότι είχε και δεν είχε. Ανάμεσα σε αυτά και το μεγαλύτερο κτήμα τους. Εκείνη όταν το έμαθε έγινε έξαλη. Πρώτη φορά την είχε δει έτσι. Όλα αυτά τα χρόνια που ασώτευε δεν του είχε πει ποτέ τίποτα. Ούτε τότε που κοιμήθηκε είκοσι τέσσερις ολόκληρες ώρες και δεν πήγε στον έμπορο που θα αγόραζε το λάδι τους σε καλή τιμή, ούτε τότε που έπαιξε το βόδι – ναι! το βόδι, το υπέρτατο περιουσιακό στοιχείο εκείνα τα χρόνια – στα χαρτιά, ούτε τότε που έμαθε από κάποιους μακρινούς συγγενείς ότι τριγύριζε με κάτι παστρικές στο Γύθειο που υποτίθεται ότι είχε πάει για να δουλέψει στην κατασκευή της δημοσιάς**. Ήταν τόσο νευριασμένη που του είπε πολλά.Τόσα πολλά που από κάποια στιγμή και μετά ο Πέτρος δεν είπε καμία κουβέντα. Εκείνη πίστεψε ότι τον ταρακούνησε έστω και λιγάκι. Εκείνος όμως ουσιαστικά αποφάσιζε αυτό που στροβίλιζε στο μυαλό του καιρό τώρα. Για μερικές μέρες αποσύρθηκε στο σπιτάκι στο κτήμα. Όταν επέστρεψε μπήκε στην κάμαρή του, άνοιξε το μπαούλο και άρχισε να μαζεύει τα πράγματα του. Εκείνη μαζί με τα παιδιά τον κοίταγαν με αποροία. “Φεύγω” τους είπε. “Θα πάω στο Τσίκαγο, στον Θωμά”. Τα ΄χασε. Δεν ήξερε αν θα έπρεπε να λυπηθεί ή να χαρεί. Το να φύγει ο άντρας εκείνη την εποχή για την Αμερική ήταν πολύ συχνό φαινόμενο. Συνήθως πηγαίνανε, κάνανε πέντε – δέκα χρόνια διάφορες δουλειές, μαζεύανε και πέντε δεκάρες και επιστρέφανε. Έτσι είχε κάνει και ο Καρβουνάκος που γυρίζοντας αγόρασε τον μύλο, έτσι και ο γιός της Βασίλως που πήρε το κτήμα στην Λαγκάδα. Αν ήταν να κάνει έτσι και ο Πέτρος δεν είχε πρόβλημα να φύγει. Του είχε όμως εμπιστοσύνη;

Ήταν τέλος Νοέμβρη παραμονές των Βαλκανικών πολέμων όταν έπαιρνε το πλοίο από το Γύθειο για Νίκαια και απο εκεί για Halifax και Νέα Υόρκη. Εκείνη δεν του είπε απολύτως τίποτα, απλά του κούνησε το μαντήλι και προσπαθούσε από τα μάτια του να καταλάβει τι είχε στο μυαλό του. Αυτός είχε στραμένη την προσοχή του στον γιό του που τον κοιτούσε με ύφος άγριο. Αυτό το βλέμμα θα έμενε πάντα χαραγμένο στη μνήμη του.

Τον πρώτο καιρό ερχόταν αραιά και που κάποιο γράμμα με κάποια δολλάρια μέσα, αλλά σταδιακά σταμάτησε κάθε επικοινωνία. Από γνωστούς που επέστρεφαν από το Αμέρικα μάθαιναν ότι άλλοτε δούλευε λάτζα, άλλοτε σε κάποιο μπακάλικο και άλλοτε καρότσι με πινότσια*** στο δρόμο. Χρόνια μετά λάβανε από αυτόν και μία φωτογραφία με άλλους συγχωριανούς από κάποια εκδήλωση στην Αμερική. Ήταν καλοντυμένος, με γραβάτα και καπέλο, είχαν όμως αρχίσει να αραιώνουν τα μαλλιά του.

Στο μεταξύ όμως μεσολάβησε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, η μικρασιατική καταστροφή και η επικοινωνία χάθηκε οριστικά. Τα παιδιά είχαν μεγαλώσει, η μεγάλη η Σταυριανή ήταν πια στα είκοσι και έπρεπε να παντρευτεί. Ο Τζων συγχωριανός που είχε φύγει οκτώ χρονών παιδάκι για την Αμερική και ήρθε για πρώτη φορά τότε, στα είκοσι οκτώ του, πίσω, την είδε, του άρεσε και είπε στην μάνα της ότι θα την πάρει μαζί του. Τον Οκτώβρη φύγανε μαζί με την ξαδέλφη της την Χρυστάλλα. Παρότι η μάνα της, της είπε να ψάξει να βρει τον πατέρα της, η Σταυριανή δεν το έκανε ποτέ. Δεν επιθυμούσε να τον βρει. Αργότερα μαθεύτηκε ότι ο Πέτρος που είχε μάθει ότι η μεγάλη του κόρη ήταν καλοπαντρεμένη στην Νέα Υόρκη, την έψαξε και την βρήκε λίγο μετά το μεγάλο κραχ το 30-32, όντας απένταρος και άνεργος, αλλά εκείνη αφού τον έβρισε του έκλεισε την πόρτα.

Εν τω μεταξύ τα άλλα δύο παιδιά, ο Μήτσος και η μικρή κόρη, παντρεύτηκαν στο χωριό και έκαναν καλές και μεγάλες οικογένειες. Η γυναίκα του Πέτρου τον είχε ξεγράψει οριστικά και ασχολιόταν με το να βοηθάει τα παιδιά και τα εγγόνια της. Στην κατοχή σταμάτησαν και εκείνες οι σποραδικές πληροφορίες από γνωστούς που γυρνούσαν και είχαν δει ή είχαν ακούσει κάτι για τον Πέτρο.

Τα χρόνια του εμφυλίου με τα χίτικα ήταν πολύ σκληρά και αιματηρά στην Μάνη. Ο Μήτσος τα μεγάλα αγόρια για να μην τα στρατολογήσουν είτε οι μεν είτε οι δε τα είχε στείλει στην Αθήνα για να μάθουν τέχνη, ο ένας μάλιστα ήταν και φοιτητής στην Ανωτάτη Εμπορική. Τον έτρωγε πολύ όμως η μεγάλη κόρη. Είκοσι ενός χρονών, μεγάλωνε επικίνδυνα. Η πρόσκληση της αδελφής του ίσχυε από καιρό. Το πήρε απόφαση. Τέλη του 1950, αρχές του 51 πήραν το πλοίο για Νέα Υόρκη. Σκοπός του όμως ήταν είτε να γυρίσει άμεσα πίσω, είτε να φέρει όλη την οικογένεια στην Αμερική. Τα μικρότερα (από τα επτά) παιδιά του άλλωσε ήταν πολύ μικρά και δεν είχε σκοπό να γίνει σαν τον πατέρα του.

Μετά την εγκατάσταση του εκεί και αφού τακτοποιήθηκε και άρχισε να φαίρνει σταδιακά και την υπόλοιπη οικογένεια αποφάσισε να πραγματοποιήσει την επιθυμία της μάνας του την οποία είχε αγνοήσει η αδελφή του. Να βρει τον πατέρα του. Έστειλε επιστολές σε κάποιες διευθύνσεις στο Σικάγο που είχε μάθει σε διάφορες στιγμές ότι έμενε ο πατέρας του, αλλά επέστρεφαν ως “αγνώστου παραλήπτη”. Είχε αρχίσει να απογοητεύεται. Μια μέρα στο εστιατόριο που δούλευε στο Flatbush του Brooklyn κάποιος συγχωριανός του είπε ότι τον είχε δει και έπρεπε να έμενε σε μία νέα διεύθυνση. Δεν έχασε χρόνο. Έστειλε καινούργια επιστολή και περίμενε. Μετά από δύο-τρεις μήνες που δεν έλαβε καμία απάντηση, ούτε καν το “ αγνώστου παραλήπτη” - αυτό ήταν που τον ενθάρρυνε και του έδινε ελπίδα - έστειλε και δεύτερο και τρίτο και τέταρτο γράμμα. Καμία απάντηση. Περίπου ένα χρόνο αργότερα και ενώ είχε ήδη γίνει short order cook στο εστιατόριο είδε από το παράθυρο έναν γεράκο να τον παρακολουθεί. Στην αρχή νόμιζε ότι απλά κοιτούσε μέσα αλλά μετά αντιλήφθηκε ότι ο γέροντας κοιτούσε αποκλειστικά αυτόν. Έβγαλε την ποδιά του και πήγε να του μιλήσει. Μόλις βγήκε έξω όμως ο παππούς είχε εξαφανισθεί. Μπαίνοντας ξανά μέσα άκουσε ένα πελάτη να μιλάει για ένα γεροντάκι που είχε δει να απομακρύνεται από το εστιατόριο με δάκρυα στα μάτια.

Καλό Καλοκαίρι

Η Ιστορία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα

*μπουζοπούλα=γουρουνοπούλα

**δημοσιά=δημόσιο δρόμος

***πινότσια=φυστίκια από το peanuts

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ

Στο σημερινό πρωτοσέλιδο της η ΕΣΤΙΑ αναφέρεται στους (όλων των αποχρώσεων) λαϊκιστές που με την στάση τους και το πως προβάλλουν τα αναγκαία εργατικά και ασφαλιστικά μέτρα προς τα έξω τορπιλίζουν την δύσκολη ούτως ή άλλως προσπάθεια εξόδου της χώρα μας από την στενωπό. Μία μόνο παρατήρηση δική μου ως προς αυτό. Ενώ όλοι φωνάζουν για την “αγριότητα” των μέτρων, για τον “εργασιακό μεσαίωνα” που έρχεται, για την ενδεχόμενη αύξηση της ανεργίας, για, για (για πολλά για), δεν άκουσα κανένα να αναφέρει (ούτε καν τους υποστηριχτές των μέτρων) ότι η διαχρονική ανελαστικότητα της εργατικής νομοθεσίας στην χώρα μας είχε ως αποτέλεσμα να έχουμε τα μεγαλύτερα ποσοστά μακροχρόνιων ανέργων, τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση στις ηλικίες μέχρι 30 χρονών (22,3% στους άνδρες και 27,4% στις γυναίκες) καθώς και την κατακόρυφη αύξηση, τα τελευταία χρόνια, των εργαζομένων με αποδείξεις παροχής υπηρεσιών και όχι με εξαρτημένη μισθωτή εργασία. Μπορεί λοιπόν η ανελαστική εργατική νομοθεσία που ίσχυε μέχρι σήμερα να προστάτευε τους ήδη εργαζομένους αλλά αποτελούσε πραγματικό Γολγοθά για όλους εκείνους (και κυρίως τις νέες γενιές) που ήταν εκτός.

"Επιστρέφουν οι Λαϊκιστές

Παρεμποδίζουν την λήψη των αναγκαίων μέτρων

Η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα της πτωχεύσεως. Ο κύριος λόγος που έφτασε εκεί είναι ο λαϊκισμός. Επί δεκαετίες οι λαϊκιστές παρεμπόδιζαν την λήψη μέτρων για την εξυγίανση της οικονομίας και του ελληνικού δημοσίου. Έτσι, η μεν οικονομία οδηγήθηκε σε μαρασμό, το δε δημόσιο σε υπερχρέωση. Τώρα λοιπόν, πρέπει κατεπειγόντως να ληφθούν μέτρα για να αποφευχθεί η χρεοκοπία. Αλλά οι λαϊκιστές επιστρέφουν. Προσπαθούν να αποτρέψουν την λήψη των αναγκαίων μέτρων.

Όπως το έτος 2001

Στο ΠΑΣΟΚ αποκαλείται εσωκομματική εξέγερση. Πολλοί βουλευτές καταφέρονται κατά των μέτρων για τα εργασιακά και απειλούν να καταψηφίσουν το ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Δηλαδή επαναλαμβάνεται περίπου κατά γράμμα ότι συνέβη το 2001 με την απόπειρα της μεταρρυθμίσεως του ασφαλιστικού από τον τότε Υπουργό Εργασίας κ. Γιαννίτση. Μόλις ανακοίνωσε τις προτάσεις του, έγινε επανάσταση στο ΠΑΣΟΚ. Ξεσηκώθηκαν οι λαϊκιστές απείλησαν τον τότε Πρωθυπουργό και ουσιαστικώς τον ανάγκασαν να πάρει πίσω την μεταρρύθμιση.

Έτσι το ασφαλιστικό δεν λύθηκε. Αντιμετωπίσθηκε μόνο με ημίμετρα. Και τώρα, εννέα χρόνια αργότερα, εκσπάει σε πολύ χειρότερη μορφή. Αλλά οι λαϊκιστές του ΠΑΣΟΚ – και όχι μόνο – είναι αμετανόητοι. Είναι έτοιμο να επαναλάβουν τα ίδια που έκαναν το 2001. Αντί να συναισθανθούν τις τεράστιες ευθύνες τους για το γεγονός ότι το πρόβλημα παρέμεινε άλυτο και έτσι ο τόπος οδηγήθηκε σε πλήρες ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό αδιέξοδο, επιμένουν στα ίδια. Άραγε που θα βρεθούν τα χρήματα για να γεμίσουν τα άδεια ασφαλιστικά ταμεία; Αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί κανένα από τους αντιδρώντες.

Τα ίδια και χειρότερα γίνονται με τα εργασιακά. Εκεί φέρει ευθύνη και ο σημερινός Υπουργός Εργασίας, διότι ακολουθεί την τακτική του “τραβάτε με και ας κλαίω”. Είναι αδιανόητο να ασκηθεί επιτυχώς μία πολιτική όταν ο Υπουργός που καλείται να την εφαρμόσει διατυμπανίζει ότι δεν πιστεύει σε αυτήν. Όταν ο ίδιος ο κ. Λοβέρδος εμφανίζεται ως διαφωνών με την αναγκαιότητα των μέτρων για τις απολύσεις τις αποζημιώσεις και την διαιτησία, τα οποία επιρρίπτει καθ’ ολοκληρία στους ξένους δανειστές μας, ουσιαστικώς ανοίγει τον δρόμο στους λαϊκιστές να αντιδράσουν. Και αυτό έγινε.

Είναι ομολογουμένως απίστευτο ότι επί μία ολόκληρη εβδομάδα που έχουν ανακοινωθεί τα με εργασιακά μέτρα, δεν έχει βρεθεί ούτε μία φωνή να μιλήσει δημοσίως για την σκοπιμότητά τους. Οι μόνες φωνές που ακούγονται είναι αυτές των λαϊκιστών. Έτσι, η κοινή γνώμη έφθασε να πιστεύει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που προτείνουν αυτά τα μέτρα, αποσκοπούν στην καταστροφή της ελληνικής οικονομίας. Κανένας δεν έχει εξηγήσει στον ελληνικό λαό ότι ένας από τους κυριότερους λόγους που η ανεργία έφθασε σήμερα στην χώρα μας στο 11,7% είναι η εργατική νομοθεσία που επενεργεί ως αντικίνητρο σε προσλήψεις. Και ότι οι ξένοι δανειστές μας αυτό προσπαθούν να αντιμετωπίσουν με τις αλλαγές που υπαγορεύουν.

Ο κίνδυνος πτωχεύσεως

Όμως οι εγχώριοι λαϊκιστές είναι ανένδοτοι. Δεν αποδέχονται τίποτε από όλα αυτά. Προσπαθούν να στρέψουν τους πολίτες εναντίον εκείνων που επιδιώκουν την σωτηρία τους. Διότι ας υποτεθεί ότι περνάει αυτό που επιζητούν οι αντιδρώντες στα εργασιακά και ασφαλιστικά μέτρα και η Κυβέρνηση τα παίρνει πίσω. Και ότι οι ξένοι δανειστές μας, βλέποντας την αβουλία της Ελληνικής Κυβερνήσεως να τηρήσει τα συμφωνημένα αποφασίζουν να παγώσουν την καταβολή των επόμενων δόσεων του δανείου. Η Ελλάς πολύ απλά, θα βρεθεί ακόμα πιο κοντά στην πτώχευση. Άραγε αυτό προτιμούν οι τορπιλίζοντες την λήψη των μέτρων;

Οι λαϊκιστές δεν ανήκουν μόνο στο κυβερνών κόμμα. Απλώς οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ σήμερα μπορούν να επηρεάσουν τα πράγματα πιο έντονα. Λαϊκιστές υπάρχουν και στην αντιπολίτευση, δυστυχώς όχι μόνο στα αριστερά κόμματα. Και από φωνές Νεοδημοκρατών τα ίδια ακούγονται. “Η Κυβέρνηση να πάρει πίσω τα αντιλαϊκά μέτρα!!!”. Οπότε διερωτάται κανείς πως θα μπορέσει η χώρα να ξεφύγει από το αδιέξοδο; Όταν κυριαρχεί τέτοιος λαϊκισμός ποιος κα πώς να λάβει τα απαιτούμενα μέτρα;”

ΜΟΥΝΤΙΑΛΙΚΑ...

Το αλίευσα πριν από λίγο στο www.in.gr και το αφιερώνω στους έλληνες θαυμαστές του πατερούλι Κιμ Γιονγκ Ιλ:

"Οι υπεύθυνοι της αποστολής της Βόρειας Κορέας στο Παγκόσμιο Κύπελλο έχουν προγραμματίσει συνέντευξη Τύπου για την Παρασκευή, δίνοντας εξηγήσεις για την απουσία τεσσάρων ποδοσφαιριστών τους από το ματς κόντρα στην Βραζιλία.

Πρόκειται για τον τερματοφύλακα Κιμ Μιόνγκ, τον επιθετικό Αν Τσοκ Χιόκ και τους μέσους Κιμ Κιόνγκ Ιλ και Πακ Σουνγκ Χιόκ, οι οποίοι μυστηριωδώς δεν βρίσκονταν στον πάγκο της ομάδας τους στην πρεμιέρα του Μουντιάλ.

Φήμες θέλουν τους τέσσερις απόντες να έχουν αποχωρήσει από το προπονητικό κέντρο της Β. Κορέας προκειμένου να ζητήσουν πολιτικό άσυλο από τις αρχές της Νότιας Αφρικής.

Μέχρι στιγμής η FIFA δηλώνει άγνοια για το ζήτημα, ενώ δεν έχει υπάρξει κάποια επίσημη ενημέρωση από το στρατόπεδο της ασιατικής ομάδας.

Στο μεταξύ, ο προπονητής της Β. Κορέας Κιμ Γιονγκ-Χαν αποκάλυψε ότι συνομιλεί με τον πρόεδρο της χώρας, Κιμ Γιονγκ-Ιλ, κατά τη διάρκεια των ματς, μέσω ενός... αόρατου κινητού τηλεφώνου!

Μιλώντας στο «espn.com», ο Γιονγκ-Χαν εκμυστηρεύτηκε πως δέχεται «αρκετές συμβουλές τακτικής κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών» από τον Κιμ Γιονγκ-Ιλ «μέσω κινητών τηλεφώνων που δεν είναι ορατά στο γυμνό μάτι».

«Ο Γιονγκ-Ιλ λέγεται ότι έχει αναπτύξει ο ίδιος την συγκεκριμένη τεχνολογία», κατέληξε ο τεχνικός των βορειοκορεατών."

Χωρίς άλλο σχόλιο

ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΛΛΑΔΑ

Ίσως το πιο χιουμοριστικό και εύστοχο κείμενο που έχω διαβάσει τελευταία και με εκφράζει απόλυτα. Του Στέφανου Τσιτσόπουλου στην Athensvoice.

"Τα τελευταία 10 χρόνια, η χώρα δεν παρήγε τίποτα, πέρα από λαϊκά σταρ και παικταράδες. Ο Ντέμης κι η Βανδή ήταν η απάντησή μας στο ζεύγος Μπέκαμ και Βικτόρια. Sakis, ο Έλλην Ρίκι Μάρτιν, NIVO σε ρόλο λευκού μαγκίτη, Snoop Doggy Dog από τα προάστια. Fabulous Βίσση, Μαντόνα a la grec. Σόου ολκής, τις νύχτες στις μπουζουκλερί το πόπολο καρδιοχτυπούσε για τη στιγμή που θα πιάσει κι αυτό το μικρόφωνο, «δικό σας» φώναζε η φίρμα, πάμε όλοι μαζί, «έλα να μάθεις πώς είν’ η ζωή κι όλα τα ωραία μέχρι το πρωί».

Αρκούσε ένα αόρατο πρόσταγμα για τα αγόρια να σηκώσουν τον γιακά από τον Hilfiger ή τον Ralph Lauren και να μεταμορφωθούν σε αλάνια-πρίγκιπες του βαλκανικού μας Μπελέρ. Δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις την κομμώτρια από την account manager, τη νοσοκόμα από τη μεγαλοεργολάβαινα ή τη γιατρέσσα, όλες τους ντυμένες Burberry πατόκορφα. Ένα εθνικό καρό μπαλ μασκέ, σαν το βιντεοκλίπ της Νατάσσας Θεοδωρίδου, αυτό που είχε γυρίσει έξω από τα «Harrod’s».

Ήμασταν ο περιούσιος λαός της Ευρώπης. Η συνεισφορά μας στην ΟΝΕ, εκτός από πλαστά στατιστικά στοιχεία κι επιδοτήσεις που γίνονταν χαρτοπετσετάκια, ήταν οι δέκα τρόποι για να τσακίσεις την πιστωτική σου κάρτα κι ο φρέντο καπουτσίνο. Γάλα και παγάκια, δηλαδή, μέσα στον ζεστό εκχύλισμα, να χαρώ greek πατέντα! Επαρχιώτισσες φορτωμένες Galliano, όλοι Μύκονο, 3, 2, 1, «Βαρελάδικο». Χωριάτικη σαλάτα στα 10 ευρώ, ντοματίνια ιταλικά, φέτα δανέζικη, λάδι σικελιάνικο, δε γα****, η ζωή είναι πολύ μικρή, για να είναι θλιβερή. Δεν παρήγαμε τίποτα.

Ψαροταβέρνες έψηναν φαγκριά Σενεγάλης, σαμπανιέρες στην άμμο, ο lounge ήχος του παριζιάνικου hotel «Costes» αντι λαλούσε στην Ξάνθη και τα Ψακούδια. Κατανάλωση μοχίτο σε τσανάκα, αντιστρόφως ανάλογη με την εθνική παραγωγή ζαχαρότευτλου. Ήμασταν η Κούβα της Μεσογείου, χωρίς τη μιζέρια του Φιντέλ Κάστρο. Ερωτιάρες λευκές μουλάτες στολισμένες με στρας t-shirt στάμπα των Rolling Stones τσάκιζαν μέση στα κλαμπ φλερτάροντας με ψωμωμένα ντερβισόπαιδα που φορούσαν φωσφοριζέ πουκάμισα με σήμα Takeshi Kurosawa. Ούζο power και εκλεκτικός γιαπωνέζικος μαξιμαλισμός.

Πολιτικοί με προγούλια ρέμβαζαν στα πριβέ και κοιτούσαν τον λαό τους με λατρεία. Εκείνη τη διόρισαν σε ΔΕΚΟ, εκείνον τον είχαν αναλάβει εργολαβία από τον στρατό, βοηθώντας τον, αντί να πάει σε μονάδα στον Έβρο, να γίνει ταϊστής πουλιών στο φυλάκιο Λυκαβηττού. Μετά τον βάφτισαν σταζέρ. Με το καλό, θα γινόταν και μόνιμος δημόσιος υπάλληλος. Ήταν ωραία στον Παράδεισο.

Στις παραλίες τα κορίτσια διάβαζαν ζώδια, συνταγές για τέλειο ριζότο φράουλα και μάσκες ομορφιάς με το αγγούρι στη μάπα, εννοείται πάντα εισαγόμενο. Ας πούμε, Ισπανίας. Ο Σημίτης ήταν ξενέρωτος, πολύ τεχνοκράτης, βρε παιδί μου, με τον Καραμανλή μπορούσες να παίξεις ένα τάβλι ή μια μπιρίμπα. Σε ενέπνεαν και αυτός και η καλή του: σύζυγος, μητέρα διδύμων, νηπιαγωγός, γιατρός, κάτοχος ντοκτορά, φιγουρίνι σκέτο, καλέ, πώς τα προλαβαίνει; Τα αγόρια ξεκοκάλιζαν τα παραλειπόμενα των αθλητικών εφημερίδων. Πήραμε το Euro 2004 με τη μαγκιά μας, ταπώσαμε τα γερμανικά Πάντσερ και τους φλωρούμπες Σουηδούς δίχως σύστημα, χωρίς καμιά υποδομή, μόνο με τη λεβεντιά μας, ρεεε, τον γίγαντα Καραγκούνη και τη μέθοδο «γιούρια στον ταβλά με τα κουλούρια». Γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν πέθαινε, δεν την έσκιαζε φοβέρα καμιά.

Ο Θέμος αναδείχτηκε σε πρότυπο επιτυχημένου πενηντάρη άντρα, εκπρόσωπος της γενιάς του πάρ’ τα όλα, του σεξιστικού άρρωστου χιούμορ και του κυνισμού, αλλά, come on, ήταν περικυκλωμένος από καλλίγραμμες γλάστρες, σχολίαζε βιντεάκια της κυρίας Λουκά, μετέδιδε σε αποκλειστικότητα τσόντες με τον Ζαχόπουλο, τον συνέλαβαν σε κάποια σύνορα με αδήλωτο χρήμα, μη σκας, όλοι έτσι κάνουν.

Lakis Gavalas, σπα, νύχι-νύχι artists, style editor, features beauty editor, studio pilates, αυτοφωράκηδες, μποντιμπιλντεράδες σεκιούριτι, θυμάσαι τον πιπερωτή; Εκείνη τη θέση εργασίας στα ρέστο-μπαρ, όπου κομψευόμενος νέος σαν να είχε δραπετεύσει από διαφήμιση του Armani περιφερόταν στα τραπέζια ρωτώντας αν η κυρία θέλει πιπέρι Ινδίας ή ναπολιτάνικη παρμεζάνα στο πιάτο της. Λες και η κουλή δεν είχε χέρια για να τη βάλει μόνη της.

Απόλυτες ελληνίδες σταρ, μάνατζερ της χρονιάς, διαχειριστές ανθρώπινων πόρων, ρηξικέλευθες λύσεις ακόμα και για το μεταναστευτικό. Είχαμε τους Αφρικανούς για να πουλούν μαϊμού Gucci στα φτωχαδάκια, που δεν τους περίσσευε για authentic, αλλά θέλαν κι αυτά να πάρουν μερτικό από την εικόνα. Τις Βουλγάρες για να ξεσκατίζουν τη γιαγιά, τα Ουκρανά για να βγαίνουν τα γούστα στις καβάτζες του κάμπου, τα Αλβανά και τα Πακιστάνια για τα μπετά στα ημιυπαίθρια. Βάλε το αυθαίρετο, βάζω τη διακόσμηση, ιδέες και λύσεις. Μυκονιάτικο deep blue στο Άργος Ορεστικό, α λα Γκαουντί στο Νευροκόπι, country life στην Εικοσιφοινίσσα.

Οι πατριώτες μπορούσαν να ζήσουν και να ονειρευτούν όπως οι αναγνώστριες της «Vogue», να ακολουθήσουν τις συμβουλές του «Wallpaper*». Plasma οθόνες στο σαλόνι μετέδιδαν ασπρόμαυρες ταινίες του Ξανθόπουλου. That was then, this is now, ήταν το μότο. Ζούσαμε τη ζωή στο μάξιμουμ, δεν υπήρχαν όρια, δε μετρούσε ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Τα τσιτάτα της διαφήμισης, τα αστείρευτα αποθέματά μας σε θετική ενέργεια και η σωστή χωροθέτηση των σιντριβανιών με τους κανόνες του φενγκ σούι εγγυώνταν το ατέρμονο της ελληνικής ευδαιμονίας.

Μπαλωμένοι δρόμοι, χιλιοφαγωμένα οδοστρώματα, κλάιν μάιν, δε μασάμε. Η απάντησή μας στο λακκουβιασμένο και παρατημένο εθνικό δίκτυο ήταν τα 4Χ4 με τα και-γαμώ αμορτισέρ, «μία δεν καταλαβαίνει ο κώλος μου, ρε, φάση Καλιφόρνια λέμεεε». Και ποστάρισμα! Τρελό ποστάρισμα! About last night: ανέβαζαν τις φωτογραφίες της χθεσινής νύχτας στα ψηφιακά ευδαιμονικά τους λευκώματα κι όλοι είχαν να κάνουν ένα comment, να μοιραστούν μια φάση, ένα χαβαλέ, ένα «δεν παίζει», «δεν υπάρχεις», ένα «γκαγκάν».

Οι πιο ψαγμένοι, αντί για Μύκονο, έφευγαν Βαρκελώνη κι επέστρεφαν με μαλλί τζίβα. Γιατί παράλληλα με το εθνικό κιτς του βλαχώδους και βλακώδους mainstream, η πατρίδα απέκτησε και εναλλακτική κουλτούρα. Ακαλλιέργητα alternative τυπάκια και ανορθόγραφοι graffiti artists αντι παρέβαλλαν μοντέλο ζωής προχώ με ισλανδικές γραμματοσειρές και νορβηγικό μίνιμαλ τέκνο. Για κάθε έναν δημόσιο υπάλληλο αντιστοιχούσε κι ένας dj, για κάθε συγγραφέα τύπου Παυλίνας Νάσιουτζικ που αναζητούσε τον έρωτα στα Βόρεια Προ¬άστια, αναλογούσε και μια ανερχόμενη ηθοποιός πειραματικού σχήματος, που παρέλασε στην τελετή έναρξης πίσω από τη Μπιοργκ. All was full of love.

Ήμασταν μια χώρα που ζούσε σε παροιμιώδεις φαντασιακούς ρυθμούς. Και ξαφνικά, στοπ. Ανώμαλη προσγείωση. ΔΝΤ. Φέρτε τα λεφτά πίσω. Τι έγινε; Χιούστον, Κεφαλάρι, Πανόραμα, Λάρισα, we have a problem. Η κίνκι συμβασιούχος των ρεπορτάζ του Star Channel από την Πάρο (η νέα Μύκονος) μεταμορφώθηκε σε μελαγχολική άνεργη. Στο μπαρ του τρέντι μπάρμαν πατάει μόνο ο ΣΔΟΕ. Του γιαμπανά αγρότη τις επιδοτήσεις αυτό το αρ**** ο Όλι Ρεν τώρα του τις ζητάει πίσω.

Ελλάς, ρεεε, μας ζηλεύουνε, συνωμοτούν εναντίον μας, δε μας πάνε μία, γιατί 10 χρόνια τώρα βγάζουμε τα καλύτερα talent shows, τα πιο ντιριντάχτα next top models, γιατί στα τραγούδια μας οι αετοί πεθαίνουν στον αέρα ελεύθεροι και δυνατοί, ενώ στα δικά τους άκου ξενερωσιά: «They’re afraid of what they see. That’s the price that you all pay, our valued destiny comes to nothing, I can’t tell you where you’re going, I guess there is just no way of knowing».

New Order, ΔΝΤ, οι φάλαγγες της μαύρης νύχτας, οι πραιτοριανοί της νέας τάξης, οι δυνάμεις της καινούργιας Κατοχής, όπως τις αποκαλούν ο Λαζόπουλος και η Λιάνα. Λαέ, κουράγιο, μη σκύβεις το κεφάλι, η νέα τάξη θέλει… θέλει τι; Επιστροφή στον Στάλιν; Αγροτικά κολχόζ στα Τρίκαλα και γκούλαγκ στο Νευροκόπι, όπου μόνο ο σύντροφος Μπογιόπουλος δικαιούται να αποφασίσει για πενθήμερη άδεια των κρατούμενων αστών που κερδοσκόπησαν εις βάρος του λαού; Γιατί και για τη Λιάνα και για τον Λάκη ο λαός είναι πάντα αθώος, ο λαός παρασύρεται από τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα. Ω Θεέ, μήπως εκτός από τα ανυπόφορα κλισέ του lifestyle, τα κλισέ για το προλεταριάτο και την πλουτοκρατία είναι πολύ πιο για τα μπάζα;

Τα τιμημένα γηρατειά, κάγκελο. Κοιτάζουν βουβά, απορούν, εξίστανται, είναι ανήμπορα να εξηγήσουν πώς ο γιος βγήκε χλιδάμπουρας, η νύφη μερακλού shopacholic και το εγγόνι φορώντας κουκούλα βγαίνει στους δρόμους και τα σπάει. «Κάψτε τα όλα, κάψ τε τα όλα», ούρλιαζε η υστερική φωνή, 4 νεκροί στη Marfin, σε αυτόν τον τόπο το κάψιμο ήταν, είναι και θα είναι το εθνικό μας σπορ. Στις μέρες της ευδαιμονίας καίγανε λεφτά και φιάλες ουίσκι.

Στις μέρες της νέας σκλαβιάς καίνε ανθρώπους. «Να απεργούσαν, να ήταν μαζί μας, συμπαραστάτες στον ιερό και όσιο αγώνα μας, θέλουν να μας καταντήσουν Αργεντινή, αυτός είναι ο στόχος τους». Περίεργο! Σε αυτή τη χώρα πάντα δεν ήμασταν με τον Μαραντόνα; Οι μαντάμες που έβγαιναν στα κοσμικά δεν κόπιαραν τον κότσο, τη φιλανθρωπία και το total look της Εβίτα Περόν; Ο Τσίπρας δεν κανόνιζε να φέρει πετρέλαιο τον περσινό χειμώνα από τον παραδίπλα σύντροφο Ούγκο Τσάβες; Το steak δεν το θέλαμε καλοψημένο στην πέτρα αλα λατινοαμερικάνικα;

Το καλοκαίρι έρχεται βασανιστικά αργά. Αν ήταν σαν πέρσι, τέτοιες ώρες θα προσευχόμασταν για τον Αλκαίο στη Eurovision, θα κλείναμε τσάρτερ για να θαυμάσουμε τις γκολάρες στη Νότια Αφρική, θα ξεροσταλιάζαμε μπροστά στα περίπτερα με τα αθλητικά πρωτοσέλιδα που θα υμνούσαν τα λιοντάρια, τους γενναίους, τα Ελληνόπουλα που πάντα βρίσκουν την άκρη. Φέτος μάλλον όχι. Κάνουμε την αυτοκριτική μας; Δεν υπάρχει λόγος. Οι Έλληνες έχουν πάντα δίκιο, το σύμπαν φταίει που συνωμοτεί για να τους καταστρέψει, κι ας ο Κοέλιο τα τελευταία χρόνια μας δίδαξε το αντίθετο."

ΟΙ ΜΑΓΚΕΣ ΠΕΡΙΣΣΕΥΟΥΝ, ΗΓΕΤΕΣ ΑΡΑΓΕ ΥΠΑΡΧΟΥΝ;

Του Στέλιου Σταυρίδη στον capital.gr

"Μαγκιά είναι να ακούς τους πολίτες και όχι τους τεχνοκράτες", δήλωσε στους δημοσιογράφους κορυφαίος πολιτειακός παράγων, με αφορμή τη συζήτηση στη Βουλή για το σχέδιο "Καλλικράτης". Τα τελευταία 35 χρόνια, στην Ελλάδα περίσσεψαν οι μάγκες, που "ακούγοντας", έπρατταν αντίστοιχα. Γι’ αυτό και βουλιάξαμε, αφού ταυτόχρονα είχαμε και μεγάλη ανεπάρκεια σε ηγέτες.

Ηγεσία είναι να καθοδηγείς τον πολίτη προς τη σωστή κατεύθυνση, τολμώντας να επιχειρηματολογήσεις εύστοχα και κυρίως κρυστάλλινα, ενάντια σε συντεχνιακές αντιλήψεις και σε απόψεις ξεπερασμένες, ακόμα και επικίνδυνες. Έλειψαν δηλαδή και λείπουν οι πραγματικοί ηγέτες που θα συμβάλλουν στην τιτάνια προσπάθεια που κάνει η χώρα μας, να διαγράψει απ’ άκρου εις άκρον τις ανεκδιήγητες πρακτικές του παρελθόντος, προκειμένου να αποφύγουμε την χρεοκοπία.

Η κοινωνία αντιλαμβάνεται φαίνεται πολύ ταχύτερα από τους πολιτικούς, ότι η Ελλάδα μας όχι μόνο δεν χρειάζεται "μαγκιές", αλλά πρέπει ταχύτατα να τις ξεχάσει. Χρειαζόμαστε ηγέτες σοβαρούς, εργατικούς, σεμνούς, αποφασισμένους, που θα δουλέψουν σκληρά και υπεύθυνα για την ανόρθωση της χώρας. Επί 35 χρόνια, χάρη στις «μαγκιές» και λαμογιές πολλών από μας, το ασύδοτο πάρτυ καλά κράτησε. Ήρθε, όμως, δυστυχώς η ώρα να πληρώσουμε και μάλιστα πανάκριβα τις "μαγκιές" αυτές... Και επειδή το τελικό αποτέλεσμα μετράει, η σκληρή σημερινή αλήθεια δείχνει πόσο τραγικά αποτυχημένοι είμαστε, δυστυχώς όλοι μας.

Επιτέλους, ας σταματήσουμε να σκεφτόμαστε και να λειτουργούμε με τόση αφροσύνη, υποκρισία και προκλητικότητα. Είναι η δωδεκάτη ώρα να αλλάξουμε πορεία. Να κάνουμε δηλαδή στροφή 180ο σε κουλτούρα και να επαναφέρουμε δοκιμασμένες αρχές και αξίες που όποτε ίσχυσαν στο παρελθόν, έκαναν την Ελλάδα και τους Έλληνες να μεγαλουργήσουν και να κατακτήσουν νίκες περιφανείς: εθνικές, κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές!

Σοβαροί και υπεύθυνοι άνθρωποι από κάθε κοινωνικό χώρο, ανησυχούν βαθύτατα βλέποντας την αδυναμία μας να πειστούμε να αλλάξουμε ρότα. Ένα σύστημα που καταρρέει και αποσυντίθεται, ανθίσταται λυσσαλέα προκειμένου να διατηρήσει τα κεκτημένα του, συνεχίζοντας να μεταδίδει τη σαπίλα του στα λιγοστά υγιή κύτταρα που απέμειναν. Ας κάνουμε εμείς την επανάστασή μας, διότι αν το πιστέψουμε, θα είναι σχετικά εύκολο τα υγιή κύτταρα να βοηθήσουν τα άρρωστα να γιατρευτούν.

Ας το πάρουμε απόφαση ότι δεν νοείται ηγέτης εμποτισμένος μέχρι το κόκαλο στο λαϊκισμό, στη διγλωσσία, στην υποκρισία, στον κομματισμό και στην πελατειακή αντίληψη. Δεν νοείται ηγέτης που να ασχολείται με δημοσιεύματα ασήμαντων περιοδικών οποιασδήποτε άλλης χώρας, όσο προσβλητικά κι αν είναι για τη χώρα του. Δεν νοείται ηγέτης που να δικαιολογεί κατασπατάληση δημοσίου χρήματος με την αιτιολογία ότι το ποσό προέρχεται από... κοινοτικά κονδύλια. Ηγέτης που δεν καταλαβαίνει, δηλαδή, ότι η λεηλασία δημοσίου πλούτου είναι έγκλημα κατά της κοινωνίας. Με αυτή την απίστευτη νοοτροπία, κατασπαταλήσαμε κοινοτικά κονδύλια εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, αντί να τα αξιοποιήσουμε για να γίνουμε περισσότερο παραγωγικοί και ανταγωνιστικοί. Κονδύλια που μας δόθηκαν για την ανάπτυξη της χώρας και όχι για το φούσκωμα της τσέπης διάφορων "αετονύχηδων". Κάθε στοιχειωδώς ευφυής άνθρωπος με κοινό νου, τα καταλαβαίνει πλήρως όλα αυτά. Και η ευφυΐα δεν λείπει από τους πολιτικούς μας. Λείπει όμως η κατανόηση ότι το "δούλεμα" όχι μόνο δεν πουλάει πλέον, αλλά ευτελίζει ραγδαία. Όταν επιτέλους το καταλάβουν, τότε μάλλον γρήγορα οι μάγκες θα μπορέσουν να γίνουν ηγέτες.