Διαβάζοντας το χθεσινό άρθρο του Νίκου Παπαδογιάννη στο gazzetta για την 22η επέτειο από την πρώτη κυκλοφορία του αλήστου μνήμης περιοδικού “Τρίποντο” η αλήθεια είναι ότι μελαγχόλησα. Μελαγχόλησα τόσο για τα χρόνια που πέρασαν όσο και για το γεγονός ότι πλεόν δεν υπάρχει, μια ΚΑΙ για μας τους αναγνώστες του ήταν συνυφασμένο με τα χρόνια της νεανικής μας αθωότητας.
Θυμήθηκα λοιπόν ένα γράμμα που είχα γράψει στον Δημήτρη Καρύδα προ πενταετίας περίπου όταν έκαναν την πρώτη εκδοτική απόπειρα (μετά το κλείσιμο του “Τρίποντου”) με την "Βasketnews":
“Κύριε Καρύδα.Είμαι ένας από τους φανατικούς της πορτοκαλί μπάλλας. Κολλημένος με το μπάσκετ πολύ πριν από το ηρωϊκό 87. Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα να παρακολουθήσω αγώνα μπάσκετ στον ιστορικό Τάφο του Ινδού κάπου στις αρχές του 80. Την μεγάλη τότε ομάδα του Παναθηναϊκού με προπονητή τον Πολίτη. Θυμάμαι επίσης εκείνο το τρομερό τσάλεντζ ράουντ της Κωνσταντινούπολης με τον Ιωαννίδη στον πάγκο της Εθνικής μας το 1981. Θυμαμαι επίσης που προσπαθούσαμε να προμηθευτούμε βιντοκασέτες με αγώνες από το NBA για να δούμε τα μαγικά του Dr J και του Jordan, τις ασιστ του Magic τα σουτ του Bird και τα καρφώματα του Wilkins (που να φανταστούμε τότε ότι πολλά χρόνια αργότερα θα τον βλέπαμε στα μέρη μας). Εκείνη την εποχή μου μπήκε το μικρόβιο του basket και πηγα και γράφτηκα στις ακαδημίες της Γλυφάδας με προπονητή τότε τον Γιάννη Παραγιό. Το καλοκαίρι του 87 ασφαλώς και ήταν το ορόσημο για την πορεία που πήρε το basket, αλλά για εμένα η αρχή της μεγάλης πορείας της εθνικής ομάδας και κατ' επέκταση του ελληνικού basket είχε ξεκινήσει στο Εκεντρεβίλ με την νίκη μετά από δύο παρατάσεις επί της Γαλλίας και την πρόκριση μας στο Παγκόσμιο του 86 και κατόπιν στα γήπεδα της Ισπανίας όπου ένα άστοχο τρίποντο του Γιαννάκη δεν μας επέτρεψε να πάρουμε μία θέση πολύ καλύτερη από την (καθόλα τιμητική) 10η.
Κάπου εκεί, το 86-87 αν θύμάμαι καλά, σε γνώρισα πρώτη φορά φίλε Δημήτρη (έτσι σε νιώθω 20 χρόνια μετά). Μέσα από το "Επταήμερο του Basket" που είχατε ξεκινήσει με τον Τάκη Ευσταθίου αλλά πολύ περισσότερο μέσα από το "Τρίποντο". Αυτό το περιοδικό αποτελεί για εμένα μέρος της ιστορίας του ελληνικού basket. Θυμάμαι που τότε, μαθητής του Λυκείου πια, έτρεχα στο περίπτερο κάθε Τρίτη για να για το πάρω και να διαβάσω τον κ. Συρίγο να τα λέει δίχως μαλλιά στην γλώσσα, εσένα φίλε Δημήτρη, τον Σκουντή και τον Παπαδάκη που μας ενημέρωνε για τα νέα από τον άλλο πλανήτη. Η συνήθεια αυτή δεν μου κόπηκε ούτε και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού όταν βρέθηκα για να συνεχίσω τις σπουδές μου και οδηγούσα 25 μίλια απόσταση για να πάω σ' ελληνικό μαγαζί και να αγοράσω το περιοδικό. Και αργότερα μ' εσας παρέα περνούσα τις ατέλειωτες ώρες βάρδιας και πλήξης στην Μυτιλήνη όπου βρέθηκα να υπηρετώ την θητεία μου. Και κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 90 αρχες του 2000 ένας ένας αρχίσατε να εγκαταλείπετε το σκάφος. Του οποίου τα ίχνη τα έχασα κάποια στιγμή στα τέλη του 2003 αρχές του 2004. Να σου πω την αλήθεια φίλε Δημήτρη ένοιωσα τότε, να κόβεται ο ομφάλιος λώρος με τα χρόνια της παιδικής μου αθωότητας. Προχθές έπεσε στα χέρια μου το πρώτο φύλλο της "Basketnews". Το πήρα με δυσπιστία στην αρχή γιατί δεν ήξερα για τι ακριβώς πρόκειται. Το άνοιξα και είδα μέσα μερικούς φίλους από τα παλιά. Εσένα, τον Ευσταθίου, τον Φιλέρη, τον Ντεντόπουλο. Ένα χαμόγελο ήρθε στα χείλη μου. Σας εύχομαι κάθε επιτυχία. Βοηθήστε το Basket. Το αξίζει. Όσο για μένα, στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου πιά και μπαμπάς, κάθε Τρίτη θα ανοίγω την πόρτα σ' ένα νέο φίλο που ήρθε όμως από τα παλιά. Καλή Επιτυχία.”
H "Basketnews" μπορεί να μην μακροημέρευσε, αλλά λίγο μετά τον Νοέμβριο του 2005 ήρθε το "Allstar Basket". Μπορεί να μην είναι Τρίποντο, και ότι αυτό σήμαινε για μας, αλλά σίγουρα είναι άξιος συνεχιστής του μια και βασικά του στελέχη αποτελούσαν ραχοκοκαλιά του. Σε αυτή την ωραία παρέα θα ήθελα να δω να προστίθεται δίπλα στον Καρύδα, το Σκουντή και τον Ψαράκη, και ο Νίκος Παπαδογιάννης και ο Ηλίας Δρυμώνας, και ο Ντεντόπουλος γιατί όπως έγραψα στο πιο πάνω mail μου όλοι πρέπει να βοηθήσουν το basket, ιδίως στις δύσκολες σημερινές μέρες, γιατί πραγματικά το αξίζει.
Υ.Γ.1 Στην απάντηση που μου είχε στείλει ο Δημήτρης Καρύδας, ο οποίος πάντα απαντά στα mail και αυτό πραγματικά είναι εύσημο, και δεν θα ήθελα να κοινοποιήσω, αναφέρει ότι και για τους συντελεστές του (Τρίποντου, του Allstar Basket σήμερα) στην πραγματικότητα τρόπος ζωής είναι και όχι απλά επάγγελμα. Αυτό από μόνο του λέει πολλά γι’ αυτή την “μασονία” που υπηρετεί την “σπυριάρα” τόσα χρόνια.
Υ.Γ.2 Η φωτογραφία είναι από το site του Τζίμυ Πανούση.
Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010
ΤΡΙΠΟΝΤΟ: ΤΟ ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ
Διαβάζοντας το χθεσινό άρθρο του Νίκου Παπαδογιάννη στο gazzetta για την 22η επέτειο από την πρώτη κυκλοφορία του αλήστου μνήμης περιοδικού “Τρίποντο” η αλήθεια είναι ότι μελαγχόλησα. Μελαγχόλησα τόσο για τα χρόνια που πέρασαν όσο και για το γεγονός ότι πλεόν δεν υπάρχει, μια ΚΑΙ για μας τους αναγνώστες του ήταν συνυφασμένο με τα χρόνια της νεανικής μας αθωότητας.
Θυμήθηκα λοιπόν ένα γράμμα που είχα γράψει στον Δημήτρη Καρύδα προ πενταετίας περίπου όταν έκαναν την πρώτη εκδοτική απόπειρα (μετά το κλείσιμο του “Τρίποντου”) με την "Βasketnews":
“Κύριε Καρύδα.Είμαι ένας από τους φανατικούς της πορτοκαλί μπάλλας. Κολλημένος με το μπάσκετ πολύ πριν από το ηρωϊκό 87. Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα να παρακολουθήσω αγώνα μπάσκετ στον ιστορικό Τάφο του Ινδού κάπου στις αρχές του 80. Την μεγάλη τότε ομάδα του Παναθηναϊκού με προπονητή τον Πολίτη. Θυμάμαι επίσης εκείνο το τρομερό τσάλεντζ ράουντ της Κωνσταντινούπολης με τον Ιωαννίδη στον πάγκο της Εθνικής μας το 1981. Θυμαμαι επίσης που προσπαθούσαμε να προμηθευτούμε βιντοκασέτες με αγώνες από το NBA για να δούμε τα μαγικά του Dr J και του Jordan, τις ασιστ του Magic τα σουτ του Bird και τα καρφώματα του Wilkins (που να φανταστούμε τότε ότι πολλά χρόνια αργότερα θα τον βλέπαμε στα μέρη μας). Εκείνη την εποχή μου μπήκε το μικρόβιο του basket και πηγα και γράφτηκα στις ακαδημίες της Γλυφάδας με προπονητή τότε τον Γιάννη Παραγιό. Το καλοκαίρι του 87 ασφαλώς και ήταν το ορόσημο για την πορεία που πήρε το basket, αλλά για εμένα η αρχή της μεγάλης πορείας της εθνικής ομάδας και κατ' επέκταση του ελληνικού basket είχε ξεκινήσει στο Εκεντρεβίλ με την νίκη μετά από δύο παρατάσεις επί της Γαλλίας και την πρόκριση μας στο Παγκόσμιο του 86 και κατόπιν στα γήπεδα της Ισπανίας όπου ένα άστοχο τρίποντο του Γιαννάκη δεν μας επέτρεψε να πάρουμε μία θέση πολύ καλύτερη από την (καθόλα τιμητική) 10η.
Κάπου εκεί, το 86-87 αν θύμάμαι καλά, σε γνώρισα πρώτη φορά φίλε Δημήτρη (έτσι σε νιώθω 20 χρόνια μετά). Μέσα από το "Επταήμερο του Basket" που είχατε ξεκινήσει με τον Τάκη Ευσταθίου αλλά πολύ περισσότερο μέσα από το "Τρίποντο". Αυτό το περιοδικό αποτελεί για εμένα μέρος της ιστορίας του ελληνικού basket. Θυμάμαι που τότε, μαθητής του Λυκείου πια, έτρεχα στο περίπτερο κάθε Τρίτη για να για το πάρω και να διαβάσω τον κ. Συρίγο να τα λέει δίχως μαλλιά στην γλώσσα, εσένα φίλε Δημήτρη, τον Σκουντή και τον Παπαδάκη που μας ενημέρωνε για τα νέα από τον άλλο πλανήτη. Η συνήθεια αυτή δεν μου κόπηκε ούτε και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού όταν βρέθηκα για να συνεχίσω τις σπουδές μου και οδηγούσα 25 μίλια απόσταση για να πάω σ' ελληνικό μαγαζί και να αγοράσω το περιοδικό. Και αργότερα μ' εσας παρέα περνούσα τις ατέλειωτες ώρες βάρδιας και πλήξης στην Μυτιλήνη όπου βρέθηκα να υπηρετώ την θητεία μου. Και κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 90 αρχες του 2000 ένας ένας αρχίσατε να εγκαταλείπετε το σκάφος. Του οποίου τα ίχνη τα έχασα κάποια στιγμή στα τέλη του 2003 αρχές του 2004. Να σου πω την αλήθεια φίλε Δημήτρη ένοιωσα τότε, να κόβεται ο ομφάλιος λώρος με τα χρόνια της παιδικής μου αθωότητας. Προχθές έπεσε στα χέρια μου το πρώτο φύλλο της "Basketnews". Το πήρα με δυσπιστία στην αρχή γιατί δεν ήξερα για τι ακριβώς πρόκειται. Το άνοιξα και είδα μέσα μερικούς φίλους από τα παλιά. Εσένα, τον Ευσταθίου, τον Φιλέρη, τον Ντεντόπουλο. Ένα χαμόγελο ήρθε στα χείλη μου. Σας εύχομαι κάθε επιτυχία. Βοηθήστε το Basket. Το αξίζει. Όσο για μένα, στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου πιά και μπαμπάς, κάθε Τρίτη θα ανοίγω την πόρτα σ' ένα νέο φίλο που ήρθε όμως από τα παλιά. Καλή Επιτυχία.”
H "Basketnews" μπορεί να μην μακροημέρευσε, αλλά λίγο μετά τον Νοέμβριο του 2005 ήρθε το "Allstar Basket". Μπορεί να μην είναι Τρίποντο, και ότι αυτό σήμαινε για μας, αλλά σίγουρα είναι άξιος συνεχιστής του μια και βασικά του στελέχη αποτελούσαν ραχοκοκαλιά του. Σε αυτή την ωραία παρέα θα ήθελα να δω να προστίθεται δίπλα στον Καρύδα, το Σκουντή και τον Ψαράκη, και ο Νίκος Παπαδογιάννης και ο Ηλίας Δρυμώνας, και ο Ντεντόπουλος γιατί όπως έγραψα στο πιο πάνω mail μου όλοι πρέπει να βοηθήσουν το basket, ιδίως στις δύσκολες σημερινές μέρες, γιατί πραγματικά το αξίζει.
Υ.Γ.1 Στην απάντηση που μου είχε στείλει ο Δημήτρης Καρύδας, ο οποίος πάντα απαντά στα mail και αυτό πραγματικά είναι εύσημο, και δεν θα ήθελα να κοινοποιήσω, αναφέρει ότι και για τους συντελεστές του (Τρίποντου, του Allstar Basket σήμερα) στην πραγματικότητα τρόπος ζωής είναι και όχι απλά επάγγελμα. Αυτό από μόνο του λέει πολλά γι’ αυτή την “μασονία” που υπηρετεί την “σπυριάρα” τόσα χρόνια.
Υ.Γ.2 Η φωτογραφία είναι από το site του Τζίμυ Πανούση.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου