ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ

Έχω γράψει και παλιότερα ότι ένας από τους αγαπημένους μου γραφιάδες είναι ο Αντώνης Πανούτσος. Με ψαγμένο χιούμορ και αιρετικές, για πολλούς, απόψεις είναι, ιδίως όταν έχει διάθεση, απολαυστικός.

Έγραφε χθες στην στήλη που έχει στην Sportday για την σχέση των Ελλήνων με την, πικρή πολλές φορές, αλήθεια:

“Δεν είμαστε λαός που μας λένε ψέματα, αλλά λαός που δεν θέλει να ακούσει την αλήθεια. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι κάποιοι φοβερά πλούσιοι έφαγαν 30 δισεκατομμύρια, κάποιοι Ντε Μπλέκερε μας σφάζουν τις ομάδες και κάποιο 80% του πληθυσμού επτά χρόνια, από το 1967 μέχρι το 1974 που τα κατάφερε, αγωνιζόταν να ρίξει τη δικτατορία. Δεν μας αρέσει να ακούμε τον Πάγκαλο να λέει ότι όλοι μαζί τα φάγαμε και προτιμάμε να ακούμε ότι η λύση είναι να μην πληρώσουμε ή να προσληφθούν 100.000 άτομα στο δημόσιο, όπως είπε και ο Τσίπρας. Οι Ελληνες είναι ένας λαός που περισσότερο από τη σκλαβιά δεν αντέχει την αλήθεια.”

Ενώ εκεί που πραγματικά “ζωγραφίζει” είναι η αναφορά του στο νόημα των παρελάσεων και των εθνικών εορτών εν γένει.

“Είναι αστείο να λέμε ότι το ποδόσφαιρο που παιζόταν πριν από 40 χρόνια δεν έχει σχέση με το σημερινό και να πιστεύουμε ότι μπορούμε να καταλάβουμε μια κοινωνία πριν από 70 χρόνια, όπως η Ελλάδα του 1940. Κάποιες φωτογραφίες νεοσυλλέκτων που φεύγουν για την Αλβανία, κάποια τραγούδια, που με τα χρόνια το μόνο που έμεινε είναι ο Ντούτσε που βάζει τη στολή του, και κάποιες ιστορικές βινιέτες, όπως ο Ιωάννης Μεταξάς να μιλάει στο χολ με τον Ιταλό πρεσβευτή και να απορρίπτει το τελεσίγραφο με ένα «Οχι», είναι μια αδύναμη προσπάθεια να περιγράψουν μια περίπλοκη πραγματικότητα.

Στην πραγματικότητα το '40 είναι το «νόημά» του. Για την ακρίβεια, όχι το «νόημα», αλλά τα «νοήματα». Γιατί το νόημα του '40 στη δεκαετία του '50 και του '60, με τις νοσοκόμες να σπρώχνουν τα καροτσάκια των αναπήρων στις παρελάσεις, ήταν διαφορετικό από το νόημα της δεκαετίας του '70, όταν ο κόσμος, μπαφιασμένος από τους στρατόκαυλους της επταετίας, ήταν πρόθυμος να δεχτεί ότι το «Οχι» το είπε όχι ο Μεταξάς, αλλά ο λαός, και του '80, που παραλίγο να το έλεγε το ΠΑΣΟΚ. Οπως και με κάθε άλλη επέτειο, και με την 28η Οκτωβρίου περάσαμε από τον ρεαλισμό στην απόλυτη απλοποίηση. Οπως και με την 25η Μαρτίου, έτσι και την 28η Οκτωβρίου γιορτάζουμε επειδή δεν φοβηθήκαμε την ιταλική αυτοκρατορία, όπως δεν είχαμε φοβηθεί την οθωμανική. Κι αν μπορούσαμε να κολλήσουμε και την Ακρόπολη, τον Μαραθώνα, την Αγιά Σοφιά, το Πολυτεχνείο, τη γέννηση του Αριστοτέλη και τα γενέθλια της Μπουμπουλίνας, θα το κάναμε. Γιατί από το να στρώσουμε τον κώλο μας κάτω και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε, προτιμάμε να γιορτάζουμε πραγματικά και λιγότερο πραγματικά πράγματα που έκαναν οι πρόγονοι μας.

Ο,τι γιορτάζουμε σήμερα έγινε παλιά. Πολύ παλιά. Σήμερα δεν χρειαζόμαστε γιορτές για το ό,τι έκαναν οι πρόγονοί μας, αλλά να κάνουμε πράγματα για να τα θυμούνται και να τα γιορτάζουν οι απόγονοί μας. Κυρίως χρειαζόμαστε κάποιους σοβαρούς πολιτικούς να μας πουν ποια είναι αυτά κι όχι γιατί πρέπει να ψηφίσουμε Σγουρό ή Δημαρά.”