ΖΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ

Σε πολύ μικρή απόσταση από το σπίτι μου στον Άλιμο βρίσκεται το πάρκο στον Λόφο Πανί. Εκεί καθημερινά πολλοί γονείς φέρνουν τα παιδιά τους για να κάνουν ποδήλατο, να ανέβουν στα σχοινιά,να παίξουν ποδόσφαιρο ή τένις, ενώ και πάρα πολλοί άλλοι, ηλικιωμένοι και νέοι, έρχονται για να τρέξουν ή να περπατήσουν ή απλά να πάρουν λίγο αέρα.

Χθες το απόγευμα πήρα την μικρή μου κόρη για μια βόλτα. Το θέαμα όμως που αντίκρισα, και δεν είναι πρωτόγνωρο, με στεναχώρησε για μία ακόμα φορά. Στο λόφο υπάρχει ένα θεατράκι όπου ο Δήμος Αλίμου κάνει κάθε Σεπτέμβρη το Πολιτιστικό Φεστιβάλ του. Κατάλοιπο της πολιτιστικής εβδομάδας είναι αυτή η τουαλέτα, που περνώντας απ’ έξω πρέπει να κλείσεις την μύτη σου.

Βέβαια δεν πρέπει να κατηγορούμε μόνο τον Δήμο. Ας κοιτάξουμε και λίγο στον καθρέπτη, γιατί γι’ αυτά τα σκουπίδια στα σχοινιά που παίζουν τα παιδιά, ή στο χορτάρι που βάζω την μπέμπα μου να παίξει, ΕΜΕΙΣ είμαστε υπεύθυνοι.

Τελικά μάλλον έχουμε την χώρα, το κράτος, την πόλη, την γειτονιά (πάρτε ότι θέλετε) που ΑΞΙΖΟΥΜΕ!!!

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΗΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Μετά τις εκλογές και την απόφαση του Κώστα Καραμανλή να παραιτηθεί από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας έχει φουντώσει η μάχη, τόσο η φανερή όσο και η παρασκηνιακή, από όλους εκείνους οι οποίοι έχουν θέσει υποψηφιότητα για τη προεδρεία του κόμματος. Τρεις συν μία οι υποψηφιότητες μέχρι στιγμής και εκτός από τον τρόπο εκλογής και την εν γένει διαδικασία τίποτα άλλο δεν φαίνεται να απασχολεί όχι μόνο τα επιτελεία των υποψήφιων αρχηγών αλλά και την πλειοψηφία των βουλευτών της αντιπολίτευσης οι οποίοι έχουν επιδοθεί σε ένα απίστευτο τηλεοπτικό ξεκατίνιασμα. Επειδή όμως αυτό που έχει πραγματικά ουσία είναι τι κόμμα θα είναι η Νέα Δημοκρατία την επόμενη της εκλογής προέδρου ας δούμε τι ακριβώς πρεσβεύει ο κάθε υποψήφιος αρχηγός, τα όποια συν και πλην.

Ντόρα Μπακογιάννη: Η κόρη του πρώην πρωθυπουργού φαίνεται να είναι η πιο φιλελεύθερη από όλους τους άλλους συνυποψήφιους της. Είναι όμως έτσι; Σε πρόσφατες δηλώσεις της τόνισε ότι διαφωνούσε με την “νεοφιλελεύθερη” πολιτική της κυβέρνησης του πατέρα της αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γιατί ήταν τότε απλά Υπουργός Πολιτισμού. Νεοφιλελεύθερες πολιτικές φαντάζομαι ότι εννοεί τις ημιτελείς και κακοδιαχειρισμένες προσπάθειες της τότε κυβέρνησης, προς την σωστή κατεύθυνση όμως, για άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, για ιδιωτικοποίηση συγκεκριμένων ζημιογόνων ΔΕΚΟ, για την αναμόρφωση του ασφαλιστικού για το οποίο συζητάμε μέχρι τις ημέρες μας και οι οποίες είχαν βρει την σφοδρή αντίδραση σύσσωμης της αντιπολίτευσης και των συνδικαλιστικών της ομάδων αλλά και μέρος της συμπολίτευσης όπως ο Έβερτ. Δήλωσε ότι είναι υπέρμαχος του κοινωνικού φιλελευθερισμού (όπως ακριβώς και ο συνυποψήφιος της Αντώνης Σαμαράς) χωρίς όμως να μας αναλύει τι ακριβώς εννοεί. Σύμφωνα με τους φιλελεύθερους κοινωνικός φιλελευθερισμός σημαίνει αναγνώριση του δικαιώματος του γάμου σε άτομα του ίδιου φύλου, διαχωρισμός κράτους εκκλησίας, αποποινικοποίηση της χρήσης των ναρκωτικών, ευνοϊκή αντιμετώπιση των μεταναστών. Προσωπικά αυτά με βρίσκουν σύμφωνο και υπέρμαχο αλλά έχω την άποψη ότι στην καλύτερη περίπτωση θα ακούγονται σαν κακόγουστο αστείο και θα εξοργίζουν την μεγάλη πλειοψηφία αυτών που ψήφισαν Νέα Δημοκρατία στις πρόσφατες εκλογές. Επιπροσθέτως το όνομα Μητσοτάκη έχει αρκετούς εχθρούς (χωρίς να ξέρω αν είναι πλειοψηφία ή μειοψηφία) εντός του κόμματος ενώ και η ίδια ως προσωπικότητα μάλλον είναι αμφιλεγόμενη.

Δημήτρης Αβραμόπουλος: Ο πρώην Υπουργός Υγείας φαίνεται να είναι αυτός που έχει τις λιγότερες αντιπάθειες. Παρότι επικοινωνιακός και τηλεοπτικός ο κύριος Αβραμόπουλος ακόμα και στο πρόσφατο διάγγελμα του με το οποίο ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του διατήρησε την θολούρα σχετικά με τις απόψεις του. Μίλησε για την ανάγκη να δημιουργηθεί “Μία νέα, σύγχρονη, κεντροδεξιά παράταξη, που να ανταποκρίνεται στο πνεύμα των καιρών και να εκφράζει με αμεσότητα τις προσδοκίες της βάσης και της κοινωνία”, χωρίς όμως να αναφέρει πουθενά την ταυτότητα που θα έχει το κόμμα σε περίπτωση νίκης του.

Αντώνης Σαμαράς: Φαίνεται να συσπειρώνει γύρω του την λαϊκή και πατριωτική δεξιά ομάδα του κόμματος και μέρος της συντηρητικής, αλλά θα πολεμηθεί αγρίως από τους μητσοτακικούς αλλά και από όλους εκείνους οι οποίοι δεν του έχουν συγχωρήσει το 1993. Ο ίδιος βέβαια ξεκίνησε από πιο φιλελεύθερες θέσεις, πρόσφατα ο Ιός της Ελευθεροτυπίας μας θύμισε μία συνέντευξή του στο περιοδικό “Εποπτεία” το 1989 όπου δήλωνε υπέρμαχος της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας, ενώ αναφερόταν στην μειονότητα ως τουρκική. Έλεγε χαρακτηριστικά:

“Πρέπει να καταλάβουμε ότι εγώ ο ίδιος αν ζω στα 55 ή 60 χρόνια μου και έχω κυβερνητικές ευθύνες, δεν πρόκειται να αντιμετωπίζω το πρόβλημα της τουρκικής μειονότητας στη Θράκη, π.χ., γιατί οι Τούρκοι θα 'χουν φύγει από κει, θα 'χουν εγκατασταθεί στην Φρανκφούρτη ή τη Μασσαλία…

…Η εξωτερική μας πολιτική πρέπει ν' αποκτήσει νέους προσανατολισμούς - και θα τους αποκτήσει κατ' ανάγκην. Είναι κοινός τόπος ότι η Τουρκία θα μπει τελικά στην Ευρώπη. Αυτό σημαίνει ότι πολλοί ογκωδέστατοι φάκελοι του αρμόδιου υπουργείου θα μπουν στο αρχείο και θ' αφεθούν στα χέρια των ερευνητών της ιστορίας. Συνεπώς θα πρέπει να εργαζόμαστε για τη σχετικοποίηση των αντιθέσεων και την ενίσχυση των ευρωπαϊστών μέσα στην Τουρκία..

…Παρακαλώ να με καταλάβετε, δεν είμαι ενδοτικός. Και δεν συνιστώ κανενός είδους χαλάρωση. Αλλά σας καλώ να μάθουμε να βλέπουμε σε μεγάλη και ανοιχτή προοπτική. Μια ματιά στο χάρτη αρκεί για να δείξει ότι η Ελλάδα είναι ο ομφάλιος λώρος που, συνδέει την Τουρκία με τον ευρωπαϊκό πλακούντα. Είναι αυτονόητα κοντόφθαλμη η πολιτική που αντί να εκμεταλλευθεί αυτό το γεγονός, προσπαθεί να μας πείσει με βρυχηθμούς…”

Μετά από μία αμφιλεγόμενη και “υπερβατική” πορεία σήμερα δηλώνει υπέρμαχος του κοινωνικού φιλελευθερισμού τον οποίο όμως ορίζει ως “κοινωνική αναφορά στην μεσαία τάξη” και την κοινωνική συνοχή ως όχι μόνο“ αναδιανομή εισοδήματος από τους ισχυρούς στους αδύνατους. Σημαίνει, επίσης, κοινή αίσθηση του ανήκειν. Ισχυρή συλλογική ταυτότητα. Εθνική συνοχή και εθνική συνείδηση”.

Παναγιώτης Ψωμιάδης: Η υποψηφιότητα του Νομάρχη Θεσσαλονίκης θα μπορούσε να ήταν η ψυχαγωγική νότα της εκλογικής διαδικασίας, κάτι σαν τον Howard Stern ή τον Garry Coleman σε κάποιες πολιτειακές εκλογές των ΗΠΑ, αν δεν αντιμετωπιζόταν σοβαρά από σημαντική μερίδα της βάσης του κόμματος. Κατά την άποψη μου είναι η απόλυτη εισροή της μεσημεριανής τηλεοπτικής ζώνης στην πολιτική μας ζωή, ο λαϊκιστής, που θα βγει να τραγουδήσει σε σκυλάδικο, που θα μασκαρευτεί, που θα κάνει οτιδήποτε για την τηλεοπτική προβολή σε οποιοδήποτε πρόγραμμα, από τις ειδήσεις των οκτώ μέχρι την Λαμπίρη και την Μενεγάκη.

Καμία από τις παραπάνω υποψηφιότητες δεν φέρνει όμως το βασικό πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας στην επιφάνεια. Το πρόβλημα της ιδεολογικής της ταυτότητας. Κανείς από τους τρεις (άντε τέσσερις) υποψήφιους προέδρους δεν φαίνεται να διαμορφώνει μία πλήρη ατζέντα με σαφείς (ιδεολογικές) προτάσεις. Υπάρχει λύση;

Η προχθεσινή τοποθέτηση των Χατζηδάκη, Παπαθανασίου και Δένδια στην Καθημερινή με την οποία αναφέρονται στο πως βλέπουν την σύγχρονη κεντροδεξιά (αν και δεν μου αρέσει αυτός ο όρος – όπως και το κεντροαριστερά) αποτελεί κατά την άποψη μου μία διέξοδο. Ελπίζω να έχουν το σθένος να την προβάλλουν υποστηρίζοντας ένα νέο πρόσωπο πέρα από τους σημερινούς υποψηφίους.

Θυμίζω μέρος του άρθρου τους (τα έντονα γράμματα δικά μου):

“Η παράταξή μας πρέπει και οφείλει να ανακτήσει την ιδεολογική και προγραμματική της υπεροχή. Γι’ αυτό το λόγο χρειάζεται, με μεγαλύτερο σθένος, να υποστηρίξουμε τις ιδέες αυτές, ώστε να ανατρέψουμε τη σημερινή ισορροπία και να μην επιδιώξουμε απλώς με κινήσεις τακτικής μια συγκυριακή εκλογική νίκη.

Να καταστήσουμε σαφές ότι δεν μπορεί να υπάρξει αποτελεσματικό κοινωνικό κράτος χωρίς την ελεύθερη οικονομία και την ιδιωτική πρωτοβουλία. Μόνο αν παραχθεί πλούτος και όχι με δανεικά, μπορούν να στηριχθούν ουσιαστικά, όπως είναι απαραίτητο, οι ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες.

Να ξεκαθαρίσουμε ότι χωρίς ελεύθερες εκπαιδευτικές δομές, χωρίς άμιλλα και αξιολόγηση και με σχολεία και πανεπιστήμια υπό κατάληψη, οι σπουδές δεν θα έχουν αξία.

Να υπερασπιστούμε με θάρρος τη θέση, πως δεν μπορεί να υπάρξει ασφάλεια με απονευρωμένη αστυνομία και ανοχή στην παραβατικότητα.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, πρέπει να αναδείξουμε μια σειρά από μεγάλα θέματα που μας επηρεάζουν και διαμορφώνουν το μέλλον μας. Η παγκοσμιοποίηση, οι κλιματικές αλλαγές, η μετανάστευση, οι νέες τεχνολογίες, διαμορφώνουν μια νέα πραγματικότητα, με πολλές ευκαιρίες και αντίστοιχους κινδύνους. Χρειάζεται να πρωτοστατήσουμε στον διάλογο γύρω από αυτά τα θέματα. Να ασκήσουμε μια αντιπολίτευση ουσίας, με την ανάδειξη συγκεκριμένων ζητημάτων. Να μη διστάσουμε να στηρίξουμε, δημόσια και ξεκάθαρα, σωστές αποφάσεις της κυβέρνησης. Να επιδιώκουμε να είμαστε ένα βήμα μπροστά από το ΠΑΣΟΚ σε ζητήματα διαφάνειας, θεσμικού εκσυγχρονισμού και περιβαλλοντικής ευαισθησίας. Και κυρίως, να επενδύσουμε στην επιλογή του δύσκολου δρόμου της ευθύνης, που κάναμε στις εκλογές, προβάλλοντας δυσάρεστες αλήθειες. Η σταθερή επένδυση στην ειλικρίνεια θα επικρατήσει απέναντι στον λαϊκισμό και στις πολιτικάντικες συνταγές”

Ποιος φιλελεύθερος και ορθολογιστής πολίτης δεν συμφωνεί με τα παραπάνω;

Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Η πρώτη μέρα της νέας κυβέρνησης καθώς και η ομιλία του πρωθυπουργού στους νέους υπουργούς άφησε θετικές εντυπώσεις. Ο πρωθυπουργός έδωσε έμφαση στα θέματα των σχέσεων κράτους πολίτη, στα πλαίσια του οποίου ήταν και η παρουσία του συνηγόρου του πολίτη, και της αξιοκρατίας που θέλει να επέλθει στον δημόσιο τομέα. Χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του ότι δεν θέλει να αντικατασταθεί το γαλάζιο κράτος από το πράσινο (που είχε αντικαταστήσει με την σειρά του το πράσινο – εκσυγχρονιστικό) και ότι σε όλες τις επιτελικές θέσεις θα τοποθετηθούν οι άριστοι ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης, δηλώνοντας χαρακτηριστικά:

“Για το λόγο αυτό, χρειάζεται ικανό ανθρώπινο δυναμικό δίπλα του. Η απόφασή μου να προκηρύξουμε όλες τις μετακλητές θέσεις ευθύνης, έχει και αυτό το νόημα. Προκήρυξη, ούτε σημαίνει μηχανιστική επιλογή προσώπων, ούτε θα γίνει χωρίς τη συμμετοχή των ίδιων των υπουργών. Σημαίνει να βρούμε το καλύτερο δυναμικό που έχει η χώρα και, από αυτό να επιλέξουμε εκείνον ή εκείνη, που μας κάνει καλύτερα, για την αποτελεσματική απόδοση του Υπουργείου ή Οργανισμού. Το δυναμικό αυτό βρίσκεται και σε πολιτικά στελέχη, και σε έμπειρα στελέχη του κοινωνικού χώρου και προσφοράς, και σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, και στην ίδια τη Δημόσια Διοίκηση, στελέχη που πιθανώς βρίσκονται στο «ψυγείο», και από τη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, και από τα τόσα στελέχη που οργάνωσαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, και από το χώρο της επιστήμης, του πνεύματος, και από τον Ελληνισμό της Διασποράς. Η διαδικασία αυτή είναι εξαιρετικά σημαντική, για να δώσουμε το στίγμα μας σε όλη τη Δημόσια Διοίκηση, ότι εννοούμε την αξιοκρατία και την αξιολόγηση παντού.”

Όμως, απ’ όσο γνωρίζω, και οι πηγές μου είναι έγκυρες, στα υπουργεία έχει ήδη ξεκινήσει ο πόλεμος των πρασίνων για το ποιος θα καταλάβει τα καλύτερα πόστα. Ας το έχει αυτό υπ’ όψιν του.

Υ.Γ. Δεν μπορώ να μην αφήσω ασχολίαστες τις δηλώσεις του προέδρου του ΛΑΟΣ για την κατάργηση του χωρίς αντικείμενο Υπουργείου Μακεδονίας – Θράκης, καθώς και την δήλωση του για την αναμονή τηλεφώνου των νέων υπουργών από το HILTON, που δείχνει το επίπεδο της αντιπολίτευσης που θα κάνει ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ. Αλλά με τον πολιτικό αυτό χαμαιλέοντα έχω σκοπό να ασχοληθώ στο μέλλον.

ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΚΛΟΓΩΝ

Το πόδι της Ισαβέλλας (της κόρης μου) που είχε έρθει όπως πολλές άλλες φορές κατά την διάρκεια της νύχτας στο κρεβάτι μας, με ξύπνησε απότομα. Με δυσκολία ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάω το ρολόι. Ήταν 7 και είχα δεν είχα κοιμηθεί 3,5 ώρες. Η προηγούμενη βραδιά, που εξελίχθηκε σε ένα άτυπο reunion, με φίλους και πρώην συμμαθητές, πολλούς από τους οποίους είχα να τους δω είκοσι χρόνια, ήταν πολύ όμορφη αλλά είχε τραβήξει αρκετά. Προσπάθησα να γυρίσω πλευρό και να ξανακοιμηθώ, αλλά μάταιος ο κόπος. Σηκώθηκα, σύρθηκα μέχρι την κουζίνα και έβαλα τον καφέ να ετοιμάζεται. Άνοιξα το ραδιόφωνο να ακούσω λίγη μουσική, Kosmos ή Εν λευκώ με λίγο από Τρίτο Πρόγραμμα συνήθως οι επιλογές μου. Έπεσα πάνω σε σύντομο δελτίο ειδήσεων. “Κυρίες και Κύριοι καλημέρα σας. Από τις 7 το πρωί οι κάλπες άνοιξαν …”. Ναι ρε γαμώτο σήμερα ψηφίζουμε. Για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, από τις εκλογές του 1996 συγκεκριμένα, ανήμερα εκλογών και δεν είχα αποφασίσει τι να ψηφίσω. Οι επιλογές περιορισμένες και με βαριά καρδιά. Δεν βαριέσαι λέω το σκέφτεσαι αργότερα. Αφού τελείωσα το καφέ μου - η οικογένεια τότε άρχισε σιγά σιγά να ξυπνάει – αποφασίζω μια και η μέρα φαινόταν καλή - φύσαγε βέβαια αρκετά – να πάω για ποδήλατο.

Η βόλτα μέχρι το Τροκαντερό είναι πάντα πολύ όμορφη και πολλές φορές με βοηθάει να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου. Στο mp3 οι επιλογές ήταν τραγούδια των eighties, Bruce Springsteen, Dire Straits και U2. Άρχισα να σκέφτομαι τις εκλογές. Τι θα ψηφίσεις ρε μεγάλε; Στις προηγούμενες δύο εκλογικές αναμετρήσεις η επιλογή της Φ.Σ. και της Δράσης ήταν εύκολη και με καθαρή συνείδηση. Σήμερα; Το ΟΑΚΚΕ είναι μία επιλογή. Τον άκουσα τον Ζαφειρόπουλο και προχθές, τον έχω διαβάσει βέβαια και άλλες φορές, και άρθρωνε τον πιο φιλελεύθερο λόγο από κάθε άλλο κόμμα που συμμετέχει στην σημερινή διαδικασία. Τους υποστηρίζουν ανοιχτά και αρκετοί φιλελεύθεροι. Αυτή όμως η συνομοσιολογία την οποία έχει η ρητορική τους δεν με εκφράζει. Και είναι και εκείνο το σφυροδρέπανο. Οι Δημοκρατικοί φαίνεται να έκαναν πέρα στελέχη όπως ο Νίκος Ράπτης της Προοδευτικής Πολιτικής και φέρνουν όλο και πιο πολύ σαν την "ανανεωτική πτέρυγα του Παπαθεμελή" όπως πολύ εύστοχα έγραψε ο Άκης στο blog του. Οι Οικολόγοι εμφανίζουν έναν δογματισμό στις απόψεις τους και πολλές φορές νομίζω ότι αερολογούν αλλά θα ήταν χρήσιμη η παρουσία τους στην Βουλή. Άλλη επιλογή είναι η υπερψήφιση συγκεκριμένων προσώπων σε κόμματα όμως αποκρουστικά. Ο Κώστας Χατζηδάκης στη Νέα Δημοκρατία, ο Ανδρουλάκης και ο Χρυσοχοίδης στο ΠΑΣΟΚ. Για καμία όμως επιλογή δεν θα είμαι περήφανος.

Σκεφτόμενος όλα αυτά είχα ήδη επιστρέψει στην Μαρίνα Αλίμου όταν ξαφνικά το μάτι μου πιάνει ένα οικογενειακό φίλο, σε σκάφος να ντύνεται με στολή καταδύσεως.

Τι έγινε Μάκη. Πας για βουτιά; Δεν θα ψηφίσεις;

Άσε ρε Βασίλη. Αν προφτάσω το απόγευμα μπορεί και να πάω.

Αφού τον χαιρέτησα σκέφτηκα ότι και αυτό είναι μία επιλογή. Η αποχή. Αλλά έρχεται σε αντίθεση με τα πιστεύω μου για την ανάγκη της συμμετοχής.

Το ραντεβού με την παλιοπαρέα, όπως σε κάθε εκλογική διαδικασία, ήταν στη μία για ψήφο και μετά για καφέ. Κρατώντας την Ισαβέλλα απ' το χέρι (“μπαμπά θα έρθω μαζί για να την ρίξω εγώ στην κάλπη”) μπήκαμε στον προαύλιο χώρο. Τα κόμματα είχαν στήσει τα πόστα τους στα οποία βρισκόντουσαν οι διαχρονικοί τοπικοί κομματικοί μαυρογιαλούροι. Φτάσαμε στο εκλογικό τμήμα. Η ουρά δεν ήταν και μικρή ενώ εκείνη την ώρα έφερναν και φαγητό για να ταΐσουν εφορευτική επιτροπή και δικαστικό αντιπρόσωπο. Μετά από κάμποση ώρα μπήκα με την Ισαβέλλα στο παραβάν. Πέταξα τα πιο πολλά ψηφοδέλτια στα σκουπίδια (ΛΑΟΣ, ΚΚΕ κλπ.) και αφήνω πάνω στο τραπεζάκι τέσσερα. ΟΑΚΚΕ και Οικολόγους εάν η επιλογή θα είναι για κόμμα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αν θα επιλέξω πρόσωπα. Τι να κάνω; Τι να κάνω; Τα λεπτά κυλούν και δεν μπορώ να αποφασίσω. Η μικρή δείχνει να δυσανασχετεί ενώ ακούω και μουρμούρα από τους περιμένοντες στην ουρά. Εγώ όμως δεν μπορώ να καταλήξω. Περνάνε 2-3 λεπτά ακόμα όταν ακούω την δικαστική αντιπρόσωπο να φωνάζει. “Παρακαλώ ο κύριος στο δεξιό παραβάν να συντομεύει”. Τα μαζεύω γρήγορα γρήγορα τα ψηφοδέλτια, τα γυρνάω ανάποδα, τα δείχνω στην Ισαβέλλα και της λέω: “Διάλεξε ένα”.

ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΩΣ ΕΔΩ

Έχω ξαναγράψει αρκετές φορές στο παρελθόν ότι ένας από τους βασικούς λόγους αποτυχίας της Νέας Δημοκρατίας ως κυβέρνησης ήταν η έλλειψη σαφούς ιδεολογικού προσανατολισμού αλλά παράλληλα και η αντιγραφή του πιο νοσηρού πολιτικού συστήματος που έζησε η μεταπολιτευτική Ελλάδα. Του Ανδρεοπαπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ (1981-1989). Σήμερα σχεδόν 24 ώρες πριν την λήξη της εκλογική διαδικασίας και της επανόδου του ΠΑΣΟΚ, όπως όλα δείχνουν, στην εξουσία ας δούμε λίγο τι απέτυχε να κάνει η “φιλελεύθερη”, και καλά, παράταξη.

Πρώτη μεγάλη αποτυχία ήταν η πομπώδης επανίδρυση του κράτους. Στα μάτια τα δικά μου αλλά και κάθε φιλελεύθερου πολίτη η επανίδρυση σήμαινε την καταγραφή όλων των πραγματικών αναγκών του δημόσιου τομέα και τη σταδιακή αποσυμφόρηση του. Σήμαινε το τερματισμό του αχαλίνωτου κομματισμού, την χαριστική τοποθέτηση ημετέρων σε θέσεις κλειδιά, σήμαινε την αξιοποίηση ικανού και καταρτισμένου προσωπικού ανεξαρτήτως πολιτικών προτιμήσεων, σήμαινε πριν και πάνω απ’ όλα δίκαιη αξιολόγηση των πάντων. Αντί όλων αυτών είχαμε εκμετάλλευση κάθε πιθανού παραθύρου, όπως τα περιβόητα προγράμματα stage, για την τοποθέτηση των “δικών μας παιδιών”, είχαμε την αύξηση του αριθμού των εργαζομένων στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα σε άνω του εκατομμυρίου.

Η Κυβέρνηση απέτυχε να αναμορφώσει και να μεταρρυθμίσει το ασφαλιστικό σύστημα υποκύπτοντας στις πιέσεις των συνδικαλιστών (ανάμεσα τους και γαλάζιων) και της αντιπολίτευσης συντηρώντας στην ουσία την παρούσα κατάσταση η οποία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κατάρρευση του. Δίστασε να αναμορφώσει πλήρως το φορολογικό σύστημα και απέτυχε παταγωδώς να πατάξει την φοροδιαφυγή. Στο τέλος μάλιστα όταν η παγκόσμια κρίση έκανε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα δεν δίστασε να καταφύγει στην συνήθη πρακτική φορολογώντας τους ήδη φορολογημένους. Δεν προώθησε την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων και δεν υπερασπίστηκε τις απόψεις της τόσο όσον αφορά το άρθρο 16 και την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση όσο και το άρθρο 24.

Η Νέα Δημοκρατία το 2004 ανήλθε στην εξουσία με την ταυτότητα του αμόλυντου. Ο πρωθυπουργός δήλωνε ότι θα κυβερνήσουν “σεμνά και ταπεινά”, αλλά αυτό δεν φάνηκε να άγγιζε πολλά από τα μεγαλοστελέχη του τα οποία στην καλύτερη περίπτωση ήταν υποστηριχτές του ότι είναι “νόμιμο είναι και ηθικό”. Το Βατοπέδι, τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, η Siemens, στα μάτια μου, είναι, αν όχι σε αξία τουλάχιστον από ηθικής απόψεως, εφάμιλλα του σκανδάλου Κοσκωτά, του Χρηματιστηρίου, της πράσινης Siemens.

Η Νέα Δημοκρατία απέτυχε γιατί αντέγραψε το κακό ΠΑΣΟΚ. Γιατί επέλεξαν ο αρχηγός και τα στελέχη του να πορευτούν όπως οι παλιές, κακές, κυβερνήσεις του Ανδρέα. Γιατί εδώ και δεκαπέντε περίπου χρόνια στερούνται ιδεολογικής συγκρότησης. Η επάνοδος αυτού του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, όχι του εκσυγχρονιστικού τουλάχιστον ΠΑΣΟΚ ή του ΠΑΣΟΚ του 2004, του ΠΑΣΟΚ της Λούκας Κατσέλη, του Νίκου Αθανασάκη, του Χάρη Καστανίδη κλπ., είναι αποκλειστικά δικό τους έργο. Όπως γράφεi και η σημερινή Εστία "Την ευθύνη την φέρει η ίδια η Νέα Δημοκρατία η οποία δεν έχει καταφέρει να πείσει τον ελληνικό λαό για τις θέσεις και την πολιτική της. Και τούτο γιατί στερείται ιδεολογικής συγκροτήσεως. Ακόμη και τώρα ένα 24ώρο προ των εκλογών, η Νέα Δημοκρατία δεν έχει διαπεράσει στο εκλογικό σώμα τι θα σημαίνει η επάνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Το κατηγορεί για έλλειψη σχεδίου και όχι για την επαναφορά του κρατισμού.

Κατά τα 5,5 χρόνια που ήταν στην εξουσία, η Νέα Δημοκρατία απέφυγε να διακηρύξει την ιδεολογία της. Τα περισσότερα στελέχη της αποκηρύττουν την φιλελεύθερη οικονομική πολιτική, την οποία ταυτίζουν με την "ασυδοσία" της αγοράς. Και μιλούν αόριστα για "ριζοσπαστικό" φιλελευθερισμό με κοινωνικό πρόσωπο. Όταν όμως ένα κόμμα δεν μπορεί να στηρίξει την ιδεολογία του πως να διατηρηθεί στην εξουσία; Πολλώ μάλλον αφού κατά την διάρκεια της παραμονής του σε αυτήν απέφυγε να ασκήσει την πολιτική για την οποία την εξέλεξε ο ελληνικός λαός...

Η απουσία ιδεολογικής συγκροτήσεως και η ανεπαρκής προβολή των φιλελεύθερων θέσεων είναι αδικαιολόγητη."

Μερικές ώρες πριν να ανοίξουν οι κάλπες πολλοί φιλελεύθεροι πολίτες είναι σε τρομερό δίλλημα. Το μη χείρον βέλτιστον που ακούω από πολλούς όμως, προσωπικά δεν με εκφράζει.

Υ.Γ. Είχα γράψει στο προηγούμενο post μου ότι δεν θα ασχοληθώ ξανά με τις εκλογές αλλά το πρωτοσέλιδο άρθρο της Εστίας αποτέλεσε καλό ερέθισμα.