ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΗΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Μετά τις εκλογές και την απόφαση του Κώστα Καραμανλή να παραιτηθεί από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας έχει φουντώσει η μάχη, τόσο η φανερή όσο και η παρασκηνιακή, από όλους εκείνους οι οποίοι έχουν θέσει υποψηφιότητα για τη προεδρεία του κόμματος. Τρεις συν μία οι υποψηφιότητες μέχρι στιγμής και εκτός από τον τρόπο εκλογής και την εν γένει διαδικασία τίποτα άλλο δεν φαίνεται να απασχολεί όχι μόνο τα επιτελεία των υποψήφιων αρχηγών αλλά και την πλειοψηφία των βουλευτών της αντιπολίτευσης οι οποίοι έχουν επιδοθεί σε ένα απίστευτο τηλεοπτικό ξεκατίνιασμα. Επειδή όμως αυτό που έχει πραγματικά ουσία είναι τι κόμμα θα είναι η Νέα Δημοκρατία την επόμενη της εκλογής προέδρου ας δούμε τι ακριβώς πρεσβεύει ο κάθε υποψήφιος αρχηγός, τα όποια συν και πλην.

Ντόρα Μπακογιάννη: Η κόρη του πρώην πρωθυπουργού φαίνεται να είναι η πιο φιλελεύθερη από όλους τους άλλους συνυποψήφιους της. Είναι όμως έτσι; Σε πρόσφατες δηλώσεις της τόνισε ότι διαφωνούσε με την “νεοφιλελεύθερη” πολιτική της κυβέρνησης του πατέρα της αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γιατί ήταν τότε απλά Υπουργός Πολιτισμού. Νεοφιλελεύθερες πολιτικές φαντάζομαι ότι εννοεί τις ημιτελείς και κακοδιαχειρισμένες προσπάθειες της τότε κυβέρνησης, προς την σωστή κατεύθυνση όμως, για άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, για ιδιωτικοποίηση συγκεκριμένων ζημιογόνων ΔΕΚΟ, για την αναμόρφωση του ασφαλιστικού για το οποίο συζητάμε μέχρι τις ημέρες μας και οι οποίες είχαν βρει την σφοδρή αντίδραση σύσσωμης της αντιπολίτευσης και των συνδικαλιστικών της ομάδων αλλά και μέρος της συμπολίτευσης όπως ο Έβερτ. Δήλωσε ότι είναι υπέρμαχος του κοινωνικού φιλελευθερισμού (όπως ακριβώς και ο συνυποψήφιος της Αντώνης Σαμαράς) χωρίς όμως να μας αναλύει τι ακριβώς εννοεί. Σύμφωνα με τους φιλελεύθερους κοινωνικός φιλελευθερισμός σημαίνει αναγνώριση του δικαιώματος του γάμου σε άτομα του ίδιου φύλου, διαχωρισμός κράτους εκκλησίας, αποποινικοποίηση της χρήσης των ναρκωτικών, ευνοϊκή αντιμετώπιση των μεταναστών. Προσωπικά αυτά με βρίσκουν σύμφωνο και υπέρμαχο αλλά έχω την άποψη ότι στην καλύτερη περίπτωση θα ακούγονται σαν κακόγουστο αστείο και θα εξοργίζουν την μεγάλη πλειοψηφία αυτών που ψήφισαν Νέα Δημοκρατία στις πρόσφατες εκλογές. Επιπροσθέτως το όνομα Μητσοτάκη έχει αρκετούς εχθρούς (χωρίς να ξέρω αν είναι πλειοψηφία ή μειοψηφία) εντός του κόμματος ενώ και η ίδια ως προσωπικότητα μάλλον είναι αμφιλεγόμενη.

Δημήτρης Αβραμόπουλος: Ο πρώην Υπουργός Υγείας φαίνεται να είναι αυτός που έχει τις λιγότερες αντιπάθειες. Παρότι επικοινωνιακός και τηλεοπτικός ο κύριος Αβραμόπουλος ακόμα και στο πρόσφατο διάγγελμα του με το οποίο ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του διατήρησε την θολούρα σχετικά με τις απόψεις του. Μίλησε για την ανάγκη να δημιουργηθεί “Μία νέα, σύγχρονη, κεντροδεξιά παράταξη, που να ανταποκρίνεται στο πνεύμα των καιρών και να εκφράζει με αμεσότητα τις προσδοκίες της βάσης και της κοινωνία”, χωρίς όμως να αναφέρει πουθενά την ταυτότητα που θα έχει το κόμμα σε περίπτωση νίκης του.

Αντώνης Σαμαράς: Φαίνεται να συσπειρώνει γύρω του την λαϊκή και πατριωτική δεξιά ομάδα του κόμματος και μέρος της συντηρητικής, αλλά θα πολεμηθεί αγρίως από τους μητσοτακικούς αλλά και από όλους εκείνους οι οποίοι δεν του έχουν συγχωρήσει το 1993. Ο ίδιος βέβαια ξεκίνησε από πιο φιλελεύθερες θέσεις, πρόσφατα ο Ιός της Ελευθεροτυπίας μας θύμισε μία συνέντευξή του στο περιοδικό “Εποπτεία” το 1989 όπου δήλωνε υπέρμαχος της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας, ενώ αναφερόταν στην μειονότητα ως τουρκική. Έλεγε χαρακτηριστικά:

“Πρέπει να καταλάβουμε ότι εγώ ο ίδιος αν ζω στα 55 ή 60 χρόνια μου και έχω κυβερνητικές ευθύνες, δεν πρόκειται να αντιμετωπίζω το πρόβλημα της τουρκικής μειονότητας στη Θράκη, π.χ., γιατί οι Τούρκοι θα 'χουν φύγει από κει, θα 'χουν εγκατασταθεί στην Φρανκφούρτη ή τη Μασσαλία…

…Η εξωτερική μας πολιτική πρέπει ν' αποκτήσει νέους προσανατολισμούς - και θα τους αποκτήσει κατ' ανάγκην. Είναι κοινός τόπος ότι η Τουρκία θα μπει τελικά στην Ευρώπη. Αυτό σημαίνει ότι πολλοί ογκωδέστατοι φάκελοι του αρμόδιου υπουργείου θα μπουν στο αρχείο και θ' αφεθούν στα χέρια των ερευνητών της ιστορίας. Συνεπώς θα πρέπει να εργαζόμαστε για τη σχετικοποίηση των αντιθέσεων και την ενίσχυση των ευρωπαϊστών μέσα στην Τουρκία..

…Παρακαλώ να με καταλάβετε, δεν είμαι ενδοτικός. Και δεν συνιστώ κανενός είδους χαλάρωση. Αλλά σας καλώ να μάθουμε να βλέπουμε σε μεγάλη και ανοιχτή προοπτική. Μια ματιά στο χάρτη αρκεί για να δείξει ότι η Ελλάδα είναι ο ομφάλιος λώρος που, συνδέει την Τουρκία με τον ευρωπαϊκό πλακούντα. Είναι αυτονόητα κοντόφθαλμη η πολιτική που αντί να εκμεταλλευθεί αυτό το γεγονός, προσπαθεί να μας πείσει με βρυχηθμούς…”

Μετά από μία αμφιλεγόμενη και “υπερβατική” πορεία σήμερα δηλώνει υπέρμαχος του κοινωνικού φιλελευθερισμού τον οποίο όμως ορίζει ως “κοινωνική αναφορά στην μεσαία τάξη” και την κοινωνική συνοχή ως όχι μόνο“ αναδιανομή εισοδήματος από τους ισχυρούς στους αδύνατους. Σημαίνει, επίσης, κοινή αίσθηση του ανήκειν. Ισχυρή συλλογική ταυτότητα. Εθνική συνοχή και εθνική συνείδηση”.

Παναγιώτης Ψωμιάδης: Η υποψηφιότητα του Νομάρχη Θεσσαλονίκης θα μπορούσε να ήταν η ψυχαγωγική νότα της εκλογικής διαδικασίας, κάτι σαν τον Howard Stern ή τον Garry Coleman σε κάποιες πολιτειακές εκλογές των ΗΠΑ, αν δεν αντιμετωπιζόταν σοβαρά από σημαντική μερίδα της βάσης του κόμματος. Κατά την άποψη μου είναι η απόλυτη εισροή της μεσημεριανής τηλεοπτικής ζώνης στην πολιτική μας ζωή, ο λαϊκιστής, που θα βγει να τραγουδήσει σε σκυλάδικο, που θα μασκαρευτεί, που θα κάνει οτιδήποτε για την τηλεοπτική προβολή σε οποιοδήποτε πρόγραμμα, από τις ειδήσεις των οκτώ μέχρι την Λαμπίρη και την Μενεγάκη.

Καμία από τις παραπάνω υποψηφιότητες δεν φέρνει όμως το βασικό πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας στην επιφάνεια. Το πρόβλημα της ιδεολογικής της ταυτότητας. Κανείς από τους τρεις (άντε τέσσερις) υποψήφιους προέδρους δεν φαίνεται να διαμορφώνει μία πλήρη ατζέντα με σαφείς (ιδεολογικές) προτάσεις. Υπάρχει λύση;

Η προχθεσινή τοποθέτηση των Χατζηδάκη, Παπαθανασίου και Δένδια στην Καθημερινή με την οποία αναφέρονται στο πως βλέπουν την σύγχρονη κεντροδεξιά (αν και δεν μου αρέσει αυτός ο όρος – όπως και το κεντροαριστερά) αποτελεί κατά την άποψη μου μία διέξοδο. Ελπίζω να έχουν το σθένος να την προβάλλουν υποστηρίζοντας ένα νέο πρόσωπο πέρα από τους σημερινούς υποψηφίους.

Θυμίζω μέρος του άρθρου τους (τα έντονα γράμματα δικά μου):

“Η παράταξή μας πρέπει και οφείλει να ανακτήσει την ιδεολογική και προγραμματική της υπεροχή. Γι’ αυτό το λόγο χρειάζεται, με μεγαλύτερο σθένος, να υποστηρίξουμε τις ιδέες αυτές, ώστε να ανατρέψουμε τη σημερινή ισορροπία και να μην επιδιώξουμε απλώς με κινήσεις τακτικής μια συγκυριακή εκλογική νίκη.

Να καταστήσουμε σαφές ότι δεν μπορεί να υπάρξει αποτελεσματικό κοινωνικό κράτος χωρίς την ελεύθερη οικονομία και την ιδιωτική πρωτοβουλία. Μόνο αν παραχθεί πλούτος και όχι με δανεικά, μπορούν να στηριχθούν ουσιαστικά, όπως είναι απαραίτητο, οι ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες.

Να ξεκαθαρίσουμε ότι χωρίς ελεύθερες εκπαιδευτικές δομές, χωρίς άμιλλα και αξιολόγηση και με σχολεία και πανεπιστήμια υπό κατάληψη, οι σπουδές δεν θα έχουν αξία.

Να υπερασπιστούμε με θάρρος τη θέση, πως δεν μπορεί να υπάρξει ασφάλεια με απονευρωμένη αστυνομία και ανοχή στην παραβατικότητα.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, πρέπει να αναδείξουμε μια σειρά από μεγάλα θέματα που μας επηρεάζουν και διαμορφώνουν το μέλλον μας. Η παγκοσμιοποίηση, οι κλιματικές αλλαγές, η μετανάστευση, οι νέες τεχνολογίες, διαμορφώνουν μια νέα πραγματικότητα, με πολλές ευκαιρίες και αντίστοιχους κινδύνους. Χρειάζεται να πρωτοστατήσουμε στον διάλογο γύρω από αυτά τα θέματα. Να ασκήσουμε μια αντιπολίτευση ουσίας, με την ανάδειξη συγκεκριμένων ζητημάτων. Να μη διστάσουμε να στηρίξουμε, δημόσια και ξεκάθαρα, σωστές αποφάσεις της κυβέρνησης. Να επιδιώκουμε να είμαστε ένα βήμα μπροστά από το ΠΑΣΟΚ σε ζητήματα διαφάνειας, θεσμικού εκσυγχρονισμού και περιβαλλοντικής ευαισθησίας. Και κυρίως, να επενδύσουμε στην επιλογή του δύσκολου δρόμου της ευθύνης, που κάναμε στις εκλογές, προβάλλοντας δυσάρεστες αλήθειες. Η σταθερή επένδυση στην ειλικρίνεια θα επικρατήσει απέναντι στον λαϊκισμό και στις πολιτικάντικες συνταγές”

Ποιος φιλελεύθερος και ορθολογιστής πολίτης δεν συμφωνεί με τα παραπάνω;