ΟΙ ΔΕΚΑ ΜΙΚΡΟΙ ΣΤΑΛΙΝ

Οι μάσκες έπεσαν. Μπορεί στην αρχή κάποιες ενέργειες να θεωρούντο γραφικές, όπως η περίφημη ανυπακοή στην οποία μας καλούσε χρόνια τώρα το ΚΚΕ, αλλά τον τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν πάρει μια απίστευτη ταχύτητα η οποία θεωρώ ότι δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται αψήφιστα. Πριν από μία εβδομάδα μόλις, ο εκπρόσωπος του Περισσού Μάκης Μαΐλλης δήλωσε απερίφραστα στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του MEGA ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν σέβεται το Σύνταγμα (η Αλέκα βέβαια προσπάθησε να το μαζέψει αργότερα αλλά δεν νομίζω ότι ήταν ιδιαίτερα πειστική). Το βράδυ της απεργίας και των δολοφονιών στο κέντρο της Αθήνας ο καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας του τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Γιώργος Μαργαρίτης (προσκείμενος στο ΚΚΕ) μιλώντας στην εκπομπή “Ανιχνεύσεις” της ΕΤ3 και στον Παντελή Σαββίδη δήλωσε ότι η απάντηση του λαού πρέπει να είναι δυναμική για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και την επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου. Την Κυριακή σε άρθρο του στην Καθημερινή το στέλεχος του ΠΑΜΕ Κώστας Ζιώγας έγραφε: “ Εμείς θέτουμε ανοιχτά το ζήτημα, παράλληλα με την οικονομική πάλη, της αναγκαιότητας του άλλου δρόμου ανάπτυξης, όπου τον παραγόμενο πλούτο θα καρπώνονται αυτοί που τον παράγουν. Τα μέσα παραγωγής θα είναι κοινωνικοποιημένα, μόνο αυτός ο δρόμος μπορεί να εξασφαλίσει τη λαϊκή ευημερία.”, ενώ μόλις σήμερα ο Ριζοσπάστης στην πρώτη σελίδα του γράφει: “Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος πέρα από αυτήν της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων.”

Όλα τα παραπάνω, σε διάστημα μίας μόλις εβδομάδας, δείχνουν ότι το ΚΚΕ ήταν έτοιμο από καιρό και απλά περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να θέσει ζητήματα ανατροπής του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος, σαν ένα δεύτερο ημίχρονο ενός αγώνα που οι υπόλοιποι πιστεύαμε ότι είχε λήξει εξήντα χρόνια πριν. Η ένταση με την οποία σπρώχνει την κατάσταση προς τα άκρα ενεργώντας τις περισσότερες φορές στα όρια της νομιμότητας (αν και έχω την εντύπωση και δεν πρέπει να είμαι ο μόνος ότι τα περνάει σε πολλές περιπτώσεις) δείχνουν ξεκάθαρα ότι ο Περισσός δεν είναι διατεθειμένος να αφήσει την ευκαιρία που του παρουσιάστηκε από τα μειονεκτήματα του δημοκρατικού μας συστήματος και την ασέβεια που επιδείξαμε όλοι μας (πολιτικοί και πολίτες) προς το σπουδαιότερο επίτευγμα της μεταπολιτευτικής περιόδου. Την ελευθερία (έκφρασης, άποψης, δράσης κλπ.).

Είναι τραγικό με τα λάθη μας να δίνουμε την ευκαιρία να εμφανίζεται ως υπερασπιστής των αδυνάτων ένα κόμμα που είναι θιασώτης ενός από τα εγκληματικότερα και στυγνότερα καθεστώτα του 20ου αιώνα (σταλινικού), το οποίο έχει κατ’ επανάληψη δείξει την μονολιθικότητα του, την αυταρχικότητα του και την παντελή ασέβεια προς τις δημοκρατικές διαδικασίες με την στάση του στα περισσότερα ζητήματα. Για πείτε μου, απάντησε ποτέ η κ. Παπαρήγα και ο Περισσός για τις συνθήκες εργασίας στην Τυποεκδοτική; Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι δεν δέχονται με κανένα τρόπο έλεγχο των οικονομικών του κόμματος και της επιχείρησης τους; Αποχώρησαν ή όχι από την ΓΣΕΕ και δημιούργησαν το ΠΑΜΕ γιατί δεν μπόρεσαν να επικρατήσουν μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες;

Είναι ολοφάνερο ότι οι δέκα μικροί στάλιν που κατοικοεδρεύουν στον Περισσό (Αλέκα, Κανέλλη, Μαΐλλης, Παφίλης, Κολοζώφ, Μαυρίκος, Μανουσογιαννάκης κλπ.) θεωρούν ότι ήρθε η ώρα να πάρουν την ρεβάνς τους. Οφείλουμε όλοι οι υπόλοιποι να αντιδράσουμε, όχι βέβαια με τις δικές τους τακτικές, διαμορφώνοντας μία κοινωνία με σεβασμό των δικαιωμάτων όλων, ισότητας απέναντι στους νόμους, διαφάνειας, η οποία θα μας ενθαρρύνει να αναπτύξουμε δημιουργικά τα ταλέντα και τις ικανότητες μας. Η διαμόρφωση μίας τέτοιας κοινωνίας θα νικήσει οριστικά τους νοσταλγούς του Στάλιν οδηγώντας τους στο περιθώριο.

Υ.Γ Ο κύριος Θανάσης Παπανδρόπουλος στην σημερινή ΕΣΤΙΑ βλέπει διαφορετικά το όλο ζήτημα. Θεωρεί ότι το ΚΚΕ γνωρίζει ότι με τις υπάρχουσες γεωπολιτικές συνθήκες είναι απίθανο να επικρατήσει και ότι οι λόγοι των ενεργειών του είναι η πολιτική του επιβίωση μια και βλέπει ότι αργά ή γρήγορα θα έχει την τύχη των άλλων δυτικοευρωπαϊκών κομμουνιστικών (προσοχή όχι αριστερών) κομμάτων τα οποία χρόνια τώρα αποτελούν μουσειακούς πολιτικούς σχηματισμούς. Ελπίζω έτσι να είναι τα πράγματα, αλλά ότι και να συμβαίνει η αντίδραση μας θα πρέπει να είναι προς την κατεύθυνση που ανέφερα πιο πάνω.