ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΠΕΡΓΩ ΣΗΜΕΡΑ

Είναι αλήθεια ότι η κατάσταση στην σημερινή Ελλάδα με γεμίζει θλίψη. Είναι αλήθεια ότι θέλω πολλές φορές να βροντοφωνάξω “ως εδώ ρε μάγκες με τον οίκο ανοχής τον οποίο έχουμε φτιάξει”. Είναι αλήθεια ότι η οργή μου με φτάνει ώρες ώρες σε σημείο να θέλω να χειροδικήσω. Αλλά είναι και επίσης αλήθεια ότι δεν μπορώ να στοχοποιήσω μόνο μία ομάδα. Βλέπετε η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας είναι συνυπεύθυνη. Ο πολιτικός κόσμος εμάς εκπροσωπούσε. Τα δικά μας αυτιά χάιδευε, τα δικά μας μικροσυμφέροντα εξυπηρετούσε. Η οικονομική κρίση που μας χτύπησε δεν είναι παρά το κερασάκι σε μία βαθύτατη κοινωνική κρίση. Την κρίση και παρακμή της ελληνικής κοινωνίας. Τις (λίγες) φωνές της λογικής που προειδοποιούσαν για το τι επέρχεται στην καλύτερη περίπτωση η πλειοψηφία τις αγνοούσε ενώ τις περισσότερες φορές τις λοιδορούσε και στοχοποιούσε.

Θα ήθελα λοιπόν να βγω στους δρόμους και να απαιτήσω κάτι διαφορετικό. Να φωνάξω για κάτι άλλο. Αλλά με ποιους; Με τους κομματικά εγκάθετους του ΠΑΜΕ; Με τους αναρχοφασίστες του ΣΥΡΙΖΑ και των συνιστωσών του; Με τους επαγγελματίες συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ, και της ΑΔΕΔΥ. Όχι κύριοι. Δεν θα σας κάνω την χάρη να με προσμετρήσετε σαν έναν από τους υποστηριχτές σας. Δεν σας επιτρέπω να μιλάτε στ' όνομα μου μια και σας θεωρώ συνένοχους στην σημερινή τραγωδία. Άλλωστε η Ελλάδα που ονειρεύομαι είναι τελείως διαφορετική από αυτή την οποία εσείς επιθυμείτε.

Κλείνω με τα λόγια του Μάνου Ματσαγγάνη. Δεν απεργώ γιατί:

“Δεν πιστεύω ότι θα βγούμε από την κρίση απεργώντας αλλά δουλεύοντας. Άλλωστε στη χώρα μας, εκείνοι που έχουν σοβαρούς λόγους να απεργήσουν συνήθως δεν μπορούν, οπότε απεργούν κυρίως όσοι το κάνουν εκ του ασφαλούς. Το θέαμα των συντεχνιών που διέλυσαν το Δημόσιο και μπλόκαραν κάθε μεταρρύθμιση τότε που είχαμε ακόμη καιρό, ενώ τώρα (ξανα)κατεβαίνουν στους δρόμους γιατί ”δεν φταίνε σε τίποτε για την κρίση”, μου είναι ειλικρινά απεχθές. Δεν θα ήθελα να είμαστε και εμείς ανάμεσά τους.”