ΒΙΑ ΤΟ ΚΥΡΙΟ ΠΑΡΑΓΟΜΕΝΟ ΠΡΟΪΟΝ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Το post που ακολουθεί το είχα γράψει προ τριετίας (18 Ιουνίου 2007 με αφορμή άλλο γεγονός – την δολοφονία στην Λεωφόρου Λαυρίου και την αντιμετώπιση της από σωματεία, αθλητές, δημοσιογράφους και κόσμο) αλλά νομίζω ότι είναι σήμερα το ίδιο επίκαιρο. Έχω την εντύπωση ότι αν δεν κοιταχτούμε πρώτα στον καθρέπτη, ΟΛΟΙ ΜΑΣ, για να δούμε τους πρώτους υπαίτιους της κρίσης (κοινωνικής και ηθικής πρώτα και έπειτα οικονομικής) δεν θα αντιληφθούμε ότι το φως που μπορεί να βλέπουν κάποιοι στην άκρη του τούνελ δεν είναι παρά τα φώτα του τρένου που έρχεται κατά πάνω μας. Το post είχε τίτλο “Τι πολιτισμό παράγουν σήμερα οι Έλληνες;”

“Η ελληνική κοινωνία έχει πάρει προ πολλού τελείως λάθος δρόμο. Ο ανθρωπισμός, ο σεβασμός της προσωπικότητας του άλλου είναι στοιχεία που αγνοούνται παντελώς από την πλειονότητα των συμπολιτών μας. Το βλέπεις, το βιώνεις κάθε μέρα. Το βιώνεις στις δημόσιες υπηρεσίες, το βιώνεις στους δρόμους, το βιώνεις στα σχολεία, το βιώνεις στα γήπεδα.

Χθες παρακολουθούσα τον αγώνα μπάσκετ μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού στο ΣΕΦ για την τελική φάση των play offs. Κατά την μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα ήταν αναρτημένο σε εμφανή θέση για να γίνεται ορατό από τον τηλεοπτικό δέκτη ένα πανό που έγραφε, με αφορμή προφανώς τα τραγικά γεγονότα της Λεωφόρου Λαυρίου προ διμήνου, “Στα μαχαίρια ήρθατε κότες με τα χέρια”. Δεν με πείραξε τόσο το περιεχόμενο του πανό που ασφαλώς αποδεικνύει το αυτονόητο, δηλαδή τον μέγεθος της βλακείας αυτών που το έγραψαν, όσο η απάθεια όλων των άλλων. Δεν άκουσα κανένα από τους σχολιαστές της κρατικής τηλεόρασης μεταξύ των οποίων ήταν και ο εθνικός μας κόουτς Κώστας Πολίτης να το αναφέρουν, δεν είδα κανένα από τον επίσημο Ολυμπιακό είτε διοίκηση, είτε προπονητικό τιμ, είτε παίκτες να κάνει έστω και την παραμικρή κίνηση για να το κατεβάσει, δεν είδα κανένα από τους χιλιάδες άλλους φιλάθλους να δυσφορούν. Έχουμε γίνει τόσο χοντρόπετσοι που τέτοια γεγονότα ούτε καν μας αγγίζουν πλέον (για να μην παρεξηγηθώ τα ίδια ισχύουν και για τους πράσινους, κίτρινους, μαύρους κλπ).

Αλλά τι περιμένεις από μία κοινωνία, που βλέπει τα παιδιά της να κάνουν κάθε χρόνο καταλήψεις, είτε σε πανεπιστήμια είτε σε λύκεια και γυμνάσια, για ασήμαντης αφορμής θέματα και δικαιολογεί τους βανδαλισμούς των κτιρίων και την βία προς αυτούς που έχουν αντίθετη άποψη. Τι περιμένεις από μία κοινωνία που βλέπει τα παιδιά της να βιαιοπραγούν εναντίον άλλων παιδιών που είναι “διαφορετικά” και να τα δικαιολογούν (ποιος δεν θυμάται την αποκρουστική αντιμετώπιση του βιασμού της κοπελίτσας από την Βουλγαρία από την πλειονότητα των κατοίκων της Αμαρύνθου). Τι περιμένεις από μία κοινωνία που οι πολίτες της είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να έρθουν στα χέρια είτε είναι σε δημόσιες υπηρεσίες, είτε στον δρόμο, είτε σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση. Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει, ή έχουμε πει και οι ίδιοι, αν δεν φωνάξεις δεν πρόκειται να βρεις το δίκιο σου.

Ακούω πολλές φορές άλλους συνέλληνες, που λέει και ο Λιακόπουλος, να μιλάνε με δέος για το παρελθόν, για την κληρονομιά που έχουν αφήσει οι πρόγονοί μας κλπ. Αυτό μας έχει φάει. Το παρελθόν. Όλοι οι άλλοι οφείλουν να μας σέβονται γιατί είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Ασχέτως του τι κάνουμε εμείς σήμερα. Του τι πολιτισμό παράγουμε εμείς σήμερα. Και δυστυχώς παράγουμε μόνο βία. Ώρες, ώρες οι σύγχρονοι Έλληνες μου θυμίζουν την Ρίτα Μουσούρη στην παλιά ελληνική ταινία “η Βίλα των Οργίων” που ενώ την είχαν πιάσει για μαστροπεία εκείνη έλεγε “μιλάτε μου σας παρακαλώ στον πληθυντικό, εγώ είμαι κόρη ναυάρχου”.