ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗ

Στις σημερινές καταστάσεις που ζούμε, με την παντελή έλλειψη ουσιαστικής πολιτικής πρότασης, διαλόγου και ανταλλαγής ιδεών, η απουσία του φαντάζει ακόμα πιό έντονη. Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από την ημέρα που ένα από τα φωτεινότερα μυαλά της πολιτικής ζωής του τόπου, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, “έφυγε” αλλά η σκέψη του, οι ιδέες του και η πολιτική του στάση πρέπει να παραμείνουν ζωντανές γιατί αποτελούν όαση στον οχετό και φάρο ελπίδας για το μέλλον. Η επιμονή του στο διάλογο, στην κριτική σκέψη, στην αναζήτηση πρακτικών λύσεων, τον έκαναν στα δικά μου μάτια, τον έναν από τους πυλώνες πάνω στους οποίους θα έπρεπε να χτιστεί η εναλλακτική πολιτική πρόταση για την οποία μιλάγαμε πριν από ένα περίπου χρόνο, γράφοντας τότε (29/3/2009 – και μην ξέροντας για την κατάσταση της υγείας του) “Ως φιλελεύθερος πολίτης, και παρά τις όποιες σημαντικές ιδεολογικές διαφορές μας, αλλά κυρίως ως πολίτης που βλέπει ότι η στροφή προς μία άλλη κατεύθυνση όχι μόνο της πολιτικής ζωής αλλά και της νοοτροπίας που διέπει πολλούς από τους συμπολίτες μας, η ανάγκη σύμπλευσης και δράσης των υγιώς σκεπτόμενων πολιτών ακουμπάει σίγουρα την Αριστερά που εκφράζει ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης.”

Με την απώλεια του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, αλλά και του Άγγελου Ελεφάντη η ανανεωτική ευρωπαϊκή αριστερά έχασε την ραχοκοκαλιά της. Οι λίγοι που έχουν μείνει πια μέσα στο Συνασπισμό και συνθλίβονται από την πολιτική και τα τερτίπια του Αριστερού ρεύματος και των τσάτσων του, οφείλουν στην μνήμη τους να ενεργοποιηθούν και να φέρουν στο κέντρο του πολιτικού σκηνικού τον λόγο τους. Η σιωπή και η αποδοχή της υφιστάμενης κατάστασης αποτελεί συνενοχή.

Στην μνήμη του Μιχάλη Παπαγιαννάκη παραθέτω την συνέντευξη που είχε δώσει περύσι μετά την έξοδο του από το νοσοκομείο στον Σταύρο Θεοδωράκη και αναδημοσίσευσε χθες το protagon.gr

"Για να αλλάξει η ρότα της χώρας πρέπει να συνεργασθούμε.

Τον θυμάμαι σαν χθες. Είχε μόλις επιστρέψει από τα νοσοκομεία. Με ένα μάτσο ταλαιπωρημένες εφημερίδες με πρώτη την Αυγή, στα πόδια του. Η τηλεόραση έπαιζε «ειδήσεις» αλλά στο σαλόνι ακουγόταν χαμηλά μια όπερα. Το γραφείο του είναι πνιγμένο στα βιβλία, που και που ξετρύπωνε και μια ασπρόμαυρη φωτογραφία. Οι γιοί του, η Λιλή, οι διακοπές στη Ναύπακτο, ο πατέρας του που τον σκότωσαν στην Κατοχή. Σε μια γωνία παρατημένες και οι πίπες του και ένας φορητός υπολογιστής σε θέση standby. Και ο Body στα πόδια του να κουνάει συνεχώς την ουρά του.

Φαίνετε ότι του έχετε λείψει.

- Μπα. Πάντα έτσι χαδιάρης ήταν.

Τον έχετε πολλά χρόνια;

- Από μωρό. Τον πήραμε πριν 7 χρόνια στις Βρυξέλλες. Και όταν έγινε τριών μηνών μετακομίσαμε στην Ελλάδα.

Ένας μετανάστης δηλαδή.

- Στην ουσία Έλληνας είναι. Όπως Έλληνες είναι και οι χιλιάδες μετανάστες που μεγαλώνουν ανάμεσα μας.

Το Μάη του 68 ήσασταν στο Παρίσι, έτσι δεν είναι;

- Τον Μάη από μία περίπου σύμπτωση βρέθηκα να είμαι πρόεδρος της κατάληψης της Νομικής Σχολής. Και κάναμε τις φοβερές διαδηλώσεις μπροστά στο Χρηματιστήριο «να καεί, να καεί το μπορντέλο», όχι η Βουλή αλλά το Χρηματιστήριο.

Υπάρχουν κάποιοι που λένε ότι ακόμη και σήμερα το κόμμα σας δεν νοιάζεται για τίποτε παρά μόνο για συγκρούσεις.

- Ναι, το έχει κάνει ο Συνασπισμός και είναι λάθος. Γιατί αριστερά δεν είναι μόνο σύγκρουση. Ο Συνασπισμός έχει στο DNA του, την «συνεργασία» και τον «διάλογο». Και υπάρχουν προβλήματα που για να λυθούν απαιτούν ευρύτατες συσπειρώσεις. Αν κάποια στιγμή βάλουμε μυαλό και αποφασίσουμε να αλλάξουμε τη ρότα της χώρας, θα πρέπει να συνεργαστούμε.

Ποιο θέμα δεν μπορεί να λυθεί χωρίς ευρύτατες συσπειρώσεις;

- Ε, το θέμα της παιδείας. Υπάρχουν βέβαια διαφορές αλλά πρέπει κάποια στιγμή να τολμήσουμε.

Πάντως συνήθως η συζήτηση για την παιδεία σταματάει στο θέμα του ασύλου.

- Δυστυχώς. Εγώ είμαι υπέρ του ασύλου, να μην σε εμποδίζει δηλαδή κανείς να αναπτύξεις τις ιδέες σου. Αλλά δεν συμμερίζομαι την άποψη ότι «το άσυλο αφορά όλη την κοινωνία» και όλες τις πράξεις. Και μερικοί που φωνάζουν υπέρ του ασύλου το έχουν κακομεταχειριστεί πολλαπλώς. Στο Πάντειο προπηλάκισαν καθηγητές. Έχουμε τον ξυλοδαρμό του καθηγητή Πανούση. Με συγχωρείς, με ποιο δικαίωμα;

Πώς βλέπετε την επανεμφάνιση των «επαναστατικών οργανώσεων»;

- Καλλιεργούν μια αντίληψη της βίας χωρίς στόχο. Η οποία θα κάνει τι; Θα δώσει κουράγιο στο μαζικό κίνημα; Αυτές είναι παλιομοδίτικες θεωρίες. Ελπίζω όλα αυτά που βλέπουμε, οι πυροβολισμοί, τα γκαζάκια και τα κείμενα με τις αμερικανιές για τα «τα donuts που έχουν μια τρύπα», ότι είναι ένα είδος επίδειξης που όπου να ‘ναι θα υποχωρήσουν. Για φαντάσου να αρχίσουνε να σκοτώνονται άνθρωποι χωρίς να ξέρεις και γιατί. Όχι ότι άμα ήξερες θα ήταν καλύτερα, αλλά εν πάση περιπτώσει θα μπορούσες να καταλάβεις που πάει το πράγμα.

Στο παρελθόν πάντως η δράση της «17 Ν» είχε βρει αρκετούς σιωπηλούς υποστηρικτές.

- Δε νομίζω ότι ζούμε κάτι αντίστοιχο σήμερα. Αυτή η διάχυση της βίας δημιουργεί μικρά γκέτο. Όλοι ψάχνουν σεκιουριτάδες, με αυτοκίνητο, χωρίς αυτοκίνητο, μέσα στο σπίτι, έξω από το σπίτι. Και γίνεται αυτό που οι Γάλλοι λένε banalization, δηλαδή κοινότοπο θέμα. Σηκώνεσαι το πρωί και ακούς το δελτίο εκρήξεων. Αυτό όμως δεν είναι καλαμπούρι, δημιουργεί ένα γενικό κλίμα φόβου. Βία, φόβος, αποχή από τα κοινά. Αυτή είναι η πορεία.

Κουμουνιστής υπήρξατε ποτέ;

- Όχι. Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 έκανα ένα ταξίδι στη Μόσχα και γυρνώντας είπα στους καθοδηγητές μου "παιδιά με συγχωρείτε εγώ δε θέλω να έχω σχέση με όλα αυτά".

Φτώχια;

- Δεν ήταν μόνο η φτώχια. Υπήρχε παντού μιζέρια. Αυτά που λένε, για τα κορίτσια που κυνηγάγανε τις νάιλον κάλτσες, δεν είναι ψέματα. Ο άλλος πούλαγε την ψυχή του για ένα τζιν. Εμένα έτυχε να με σταματήσει άνθρωπος, στο δρόμο και να μου ζητήσει τη μπλούζα μου.

Τόσο μοντέρνα ήτανε;

- Μπα, ήταν μια μπλούζα που είχε πλέξει η μακαρίτισσα η μάνα μου και της είχε βάλει ένα κομμάτι δέρμα μπροστά στο στήθος. Και με παρακαλούσε να του την πουλήσω. Μετά πήγα στη Ρουμανία. Με κάλεσε ένας πανεπιστημιακός να φάμε και στο τραπέζι είχε μια κονσέρβα τουρσί και μια γεμιστή ντομάτα. Μία. Εντάξει, δε λέω, η Σοβιετία απέκτησε υποδομές και έγινε βαριά βιομηχανική δύναμη, αλλά με τι κόστος; Πόσοι θυσιάστηκαν και τι οικολογικές καταστροφές έγιναν;

Μπορείτε να μου πείτε το πρώτο πράγμα που θα προωθούσατε σε μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – Συνασπισμού.

- Η εισαγωγή νέων φόρων και κατάργηση άλλων. Γιατί οι φόροι είναι εκείνοι που δίνουν την πολιτική σου αντίληψη. Δηλαδή να βάλουμε πράσινους φόρους και βέβαια φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας.

Ό,τι και να λέμε στην οικολογία το γυρνάτε.

- Μα δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να έχει χαμηλότερα επιδόσεις από τη Γερμανία, στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, στη βιολογική γεωργία.

Ενώ γεωγραφικά είμαστε μια ευνοημένη περιοχή, αυτό εννοείτε;

- Βέβαια και τεχνολογικά δεν είναι τίποτα το τρομακτικό, δεν είναι πυρηνική ενέργεια. Πρέπει λοιπόν να το καταλάβουμε. Αν οι Κινέζοι αποκτήσουν την ίδια αναλογία αυτοκινήτων που έχουμε στην Ευρώπη, ο πλανήτης θα καταστραφεί. Ή λοιπόν πρέπει να πεις ‘’εγώ θα έχω αυτοκίνητο κι εσύ δεν θα έχεις’’ ή πρέπει να οργανώσουμε αλλιώς τις ανάγκες της κοινωνίας."

ΜΕ ΕΜΦΑΣΗ ΣΕ ΚΑΙΝΟΤΟΜΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ

Στο τελευταίο μου post έγραψα “Τέρμα η Γκρίνια”, από εδώ και στο εξής θα ασχολούμαι μόνο με προτάσεις και παραδείγματα, για ένα διαφορετικό και καλύτερο αύριο. Προχθές λοιπόν στον Γαστρονόμο της Καθημερινής διάβασα για την βραβευμένη βιολογική και καινοτόμα καλλιέργεια ελαιολάδου του Νίκου και της Μυρτιάς Καλαμποκά από το Πλωμάρι της Λέσβου. Το δικό τους παράδειγμα είναι νομίζω η καλύτερη απάντηση στην πολιτική των επιδοτήσεων και στο περιέργο εξάμβλωμα του αγρότη-δημοσίου υπαλλήλου που αυτή είχε δημιουργήσει. Παραθέτω κόμματια από το Οικο της Καθημερινής της 11ης Ιανουραίου 2010 (το προχθεσινό δημοσίευμα δυστυχώς δεν το βρήκα).

“Eλαιοχώραφα γεμάτα με αρωματικά φυτά αντίκρισα για πρώτη φορά στα ορεινά κτήματα της οικογένειας Καλαμποκά, στο Πλωμάρι της Λέσβου. Μέχρι τότε δεν ήξερα ότι η ελιά μπορεί να συνυπάρξει με άλλα φυτά, αρωματικά και μη, όπως δεν γνώριζα και τις περισσότερες από τις καλλιεργητικές φροντίδες που εφαρμόζουν ο Νίκος και η Μυρτιά Καλαμποκά. «O,τι και να κάνεις στο χωράφι, η ελιά σ' το επιστρέφει πίσω σε ποιότητα», υποστηρίζει το ζευγάρι, που έχει κάθε λόγο να υπερηφανεύεται για το εξαιρετικής ποιότητας βιολογικό ελαιόλαδο που παράγει. Εύγευστο, αρωματικό και πολυβραβευμένο, το συσκευασμένο -εδώ και δύο χρόνια- ελαιόλαδο Πλωμαρίου «Ειρήνη» μαρτυρεί από μόνο του το ότι η παραγωγή, η επεξεργασία και η εμφιάλωση έχουν προσεχθεί με κάθε λεπτομέρεια.

Tο πρώτο βήμα στην αναζήτηση μιας καλύτερης ποιότητας ζωής αλλά και διατροφής ήταν μέσω της βιολογικής καλλιέργειας. Στόχος που επετεύχθη το 1996, με τη βοήθεια του πιστοποιητικού οργανισμού ΔΗΩ. Πέρα όμως από την τήρηση όλων των καλλιεργητικών μεθόδων που εγγυώνται την οργανική καλλιέργεια, αυτό που κάνει το ελαιόλαδό τους να ξεχωρίζει είναι το πάθος του Νίκου και της Μυρτιάς να πετύχουν το άριστο προϊόν: μια κοπιαστική και επίμονη προσπάθεια ετών που τους απέφερε πολλές διακρίσεις σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Ηδη με την εμφάνισή του στην αγορά, το 2008, το έξτρα παρθένο ελαιόλαδο με την επωνυμία «Ειρήνη» (σ.σ. από το όνομα της μητέρας της Μυρτιάς) σάρωσε τα βραβεία. Μέσα σε δύο μόνο χρόνια έχει λάβει συνολικά έξι διακρίσεις: η πρώτη τον Απρίλιο του 2008, στον διεθνή διαγωνισμό του ιταλικού οργανισμού ελέγχου και πιστοποίησης βιολογικών προϊόντων Premio Internazionale Biol, ενώ το Μάιο του 2008 ακολούθησε η πρώτη πανελλήνια διάκριση από το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Περιφερειακής Ανάπτυξης στο Φεστιβάλ Ελαιολάδου και Ελιάς.

Τον Απρίλιο του 2009, το «Ειρήνη» κατέκτησε την κορυφή στα βραβεία του Biol και ταυτόχρονα συγκαταλέχθηκε από τον ιταλικό οργανισμό στη λίστα με τα καλύτερα προϊόντα παγκοσμίως. Τον επόμενο μήνα σειρά είχε το Βραβείο Ποιότητας από το Διεθνές Συμβούλιο Ελαιολάδου Mario Solinas (στην κατηγορία «Μεσαία φρουτώδης γεύση»), κάτι σαν το Οσκαρ του ελαιολάδου, και από τον Ιούνιο του ίδιου έτους τo UC Davis Olive Center στην Καλιφόρνια, στo συμπόσιο με τίτλο «Πέρα από το έξτρα παρθένο ελαιόλαδο», τίμησε το «Ειρήνη» για τον τρόπο καλλιέργειας και άλεσης του καρπού, καθώς και της παραγωγής του λαδιού, τη συντήρηση μετά την παραγωγή κ.λπ. Επειτα από όλα αυτά, ήρθε και η βράβευση από τον πιστοποιητικό οργανισμό ΔΗΩ, ενώ το τμήμα Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου τούς απένειμε, τον περασμένο Οκτώβριο, πιστοποιητικό περιβαλλοντικά υπεύθυνης επιχείρησης για το σύνολο των δραστηριοτήτων τους.

Πλούσιο σε αρώματα

Μπορεί τα βραβεία να ήρθαν ύστερα από είκοσι χρόνια σκληρής δουλειάς, αλλά αυτό συνέβη γιατί, μέχρι σχετικά πρόσφατα, η οικογένεια Καλαμποκά πωλούσε το παρθένο ελαιόλαδό της εξ ολοκλήρου σε χονδρέμπορο. Η επιμονή τους, ωστόσο, τους οδήγησε, το Μάρτιο του 2009, στο εργαστήριο της εταιρείας Zhaw Life Sciences and Facility Management στην Ελβετία. Εκεί ελέχθησαν τα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά του λαδιού και τα αποτελέσματα έδειξαν ότι, μεταξύ άλλων, υπήρχαν αρώματα από άγουρα φρούτα, πικραμύγδαλο, αρωματικά φυτά και πεύκο. Ετσι, η πολύ ιδιαίτερη «μύτη» του ελαιολάδου «Ειρήνη» είχε πλέον και επιστημονική σφραγίδα. «Σήμερα φαίνεται αυτονόητο, αλλά στην αρχή δεν ήταν καθόλου εύκολο να ξεκινήσουμε με τη συσκευασία και την προώθηση του λαδιού.

Ηταν ένας Γολγοθάς, γιατί δεν υπήρχε κανείς να μας βοηθήσει και εμείς δεν ξέραμε τίποτα. Τα μάθαμε όλα μόνοι μας, διαβάζοντας και ψάχνοντας στο Ιντερνετ», θυμάται η Μυρτιά. «Κατάγομαι από τη Λαμία, αλλά στο σπίτι μου δεν καλλιεργούσαμε ελιές• μόνο βαμβάκι και καπνά είχαμε», συνεχίζει ο Νίκος. «Αρχισα λοιπόν να διαβάζω, να ψάχνω και να ακούω προσεκτικά: για παράδειγμα, στην Κρήτη άκουσα έναν παππού να λέει «κάλλιο ψαλίδι στην ελιά παρά κοπριά στη ρίζα». Ηταν η εποχή που μόλις είχα στραφεί στη βιοκαλλιέργεια. Ετσι, όταν γύρισα στο Πλωμάρι, το εφάρμοσα αμέσως. Με την πάροδο του χρόνου, διαπίστωσα ότι είχε αποτέλεσμα. Και αυτό γιατί το ψαλίδι, αντίθετα με το πριόνι, δεν πληγώνει την ελιά. Αντίθετα, της επιτρέπει να βγάζει περισσότερους βλαστούς και κάνει το λάδι πιο γλυκό».

Με σεβασμό στη φύση

Η επιμονή του Νίκου για «τα ψιλά γράμματα» της καλλιέργειας είναι μεγάλη, εξ ου και έχει υιοθετήσει το σύστημα χλωρής λίπανσης του χωραφιού με σπορά ψυχανθών. «Λίγο πριν βγάλουν άνθη τα φυτά, τα κόβω με το χορτοκοπτικό. Με αυτό τον τρόπο, αφήνουν τη γη πλούσια σε άζωτο και το χωράφι γεμάτο τροφή για τα άλογα. Ετσι, έχω κοπριά όλο το χρόνο αντί να αγοράζω βιολογικά λιπάσματα που είναι ακριβά». Ο κ. Καλαμποκάς, μάλιστα, δεν δίστασε να μοιραστεί μαζί μας και κάποια άλλα μυστικά: για παράδειγμα, το ότι δεν οργώνει τα κτήματα με τα λιόδεντρα, για να μη σπάσει τα τριχίδια από τις ρίζες, που παίρνουν την υγρασία της ατμόσφαιρας, ότι φροντίζει τις πεζούλες γιατί δίνουν αέρα και υγρασία στο χώμα, ότι ποτίζει τις ελιές το Μάρτιο και τον Απρίλιο, γιατί εκείνη την περίοδο το έχουν ανάγκη, ότι τις μαζεύει πολύ νωρίς (από τα μέσα Οκτωβρίου)με ήπιους τρόπους, και έτσι δεν πληγώνει το δέντρο, οπότε έχει λάδι κάθε χρόνο - αν και όχι τις ίδιες ποσότητες.

Τα μυστικά είναι πολλά, αλλά σ' εμάς τους καταναλωτές έχει μείνει το θεσπέσιο άρωμα όταν ανοίγεις ένα μπουκάλι από το έξτρα παρθένο ελαιόλαδο «Ειρήνη» (παράγεται από την «Κολοβή ελιά», μια ποικιλία που συναντάται κυρίως στη Λέσβο). Και αυτό γιατί ανάμεσα στα δέντρα φύονται ρίγανη, φασκόμηλο, θυμάρι, θρούμπι, βαλσαμόχορτο, άγριες αγκινάρες καθώς και κυδωνιές, συκιές και πικραμυγδαλιές. Ετσι, έχω αρχίσει να κολλάω τη μύτη μου στο στόμιο του μπουκαλιού, ακριβώς όπως κάνουμε στα καλά κρασιά.”

Ποιότητα, μεράκι και καινοτομία είναι το τρίπτυχο με το οποίο πρέπει να πορευτούμε στην νέα εποχή, ιδιαίτερα στα προϊόντα τα οποία μας προσφέρει με αφθονία η ελληνική γη.

Υ.Γ. Η ιστοσελίδα του προϊόντος είναι www.irini-oliveoil.gr

ΠΑΡΑΣΥΡΘΗΚΑ, ΣΩΠΑΙΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΩ

Ίσως παρασύρθηκα και εγώ. Τα γεγονότα ήταν καταιγιστικά, αιματηρά. Η ένταση της στιγμής με έκαναν (μας έκαναν) να πούμε και να γράψουμε πράγματα φορτισμένα. Με αντεγκλήσεις όμως και διαμάχες το μόνο που θα επιτύχουμε είναι να οδηγήσουμε τον τόπο μας, το μέλλον το δικό μας και κυρίως των παιδιών μας στην άβυσσο. Διαβάζοντας το post του κυρίου Νίκου Δήμου στο blog του συνειδητοποίησα ότι θα πρέπει να ηρεμήσω (ηρεμήσουμε). Από εδώ και στο εξής τα όποια γραπτά μου θα αφορούν το μέλλον και τις προοπτικές του τόπου. Ενωτικά. Δίχως εντάσεις. Το χρωστάω στις κόρες μου.

Κλείνω με την τελευταία παράγραφο από το post του Νίκου Δήμου “Η Τέφρα του Μίσους”.

“Το μίσος αιωρείται στον αέρα σαν την τέφρα του ηφαιστείου. Ασφυκτιώ. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τίποτα. Είμαι ανίκανος να συλλάβω αυτή την πραγματικότητα – πόσο μάλλον να την σχολιάσω. Αποσύρομαι. Κλείνω το κινητό, κλείνω το blog, κλείνω τον υπολογιστή και σωπαίνω.”

ΟΙ ΔΕΚΑ ΜΙΚΡΟΙ ΣΤΑΛΙΝ

Οι μάσκες έπεσαν. Μπορεί στην αρχή κάποιες ενέργειες να θεωρούντο γραφικές, όπως η περίφημη ανυπακοή στην οποία μας καλούσε χρόνια τώρα το ΚΚΕ, αλλά τον τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν πάρει μια απίστευτη ταχύτητα η οποία θεωρώ ότι δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται αψήφιστα. Πριν από μία εβδομάδα μόλις, ο εκπρόσωπος του Περισσού Μάκης Μαΐλλης δήλωσε απερίφραστα στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του MEGA ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν σέβεται το Σύνταγμα (η Αλέκα βέβαια προσπάθησε να το μαζέψει αργότερα αλλά δεν νομίζω ότι ήταν ιδιαίτερα πειστική). Το βράδυ της απεργίας και των δολοφονιών στο κέντρο της Αθήνας ο καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας του τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Γιώργος Μαργαρίτης (προσκείμενος στο ΚΚΕ) μιλώντας στην εκπομπή “Ανιχνεύσεις” της ΕΤ3 και στον Παντελή Σαββίδη δήλωσε ότι η απάντηση του λαού πρέπει να είναι δυναμική για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και την επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου. Την Κυριακή σε άρθρο του στην Καθημερινή το στέλεχος του ΠΑΜΕ Κώστας Ζιώγας έγραφε: “ Εμείς θέτουμε ανοιχτά το ζήτημα, παράλληλα με την οικονομική πάλη, της αναγκαιότητας του άλλου δρόμου ανάπτυξης, όπου τον παραγόμενο πλούτο θα καρπώνονται αυτοί που τον παράγουν. Τα μέσα παραγωγής θα είναι κοινωνικοποιημένα, μόνο αυτός ο δρόμος μπορεί να εξασφαλίσει τη λαϊκή ευημερία.”, ενώ μόλις σήμερα ο Ριζοσπάστης στην πρώτη σελίδα του γράφει: “Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος πέρα από αυτήν της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων.”

Όλα τα παραπάνω, σε διάστημα μίας μόλις εβδομάδας, δείχνουν ότι το ΚΚΕ ήταν έτοιμο από καιρό και απλά περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να θέσει ζητήματα ανατροπής του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος, σαν ένα δεύτερο ημίχρονο ενός αγώνα που οι υπόλοιποι πιστεύαμε ότι είχε λήξει εξήντα χρόνια πριν. Η ένταση με την οποία σπρώχνει την κατάσταση προς τα άκρα ενεργώντας τις περισσότερες φορές στα όρια της νομιμότητας (αν και έχω την εντύπωση και δεν πρέπει να είμαι ο μόνος ότι τα περνάει σε πολλές περιπτώσεις) δείχνουν ξεκάθαρα ότι ο Περισσός δεν είναι διατεθειμένος να αφήσει την ευκαιρία που του παρουσιάστηκε από τα μειονεκτήματα του δημοκρατικού μας συστήματος και την ασέβεια που επιδείξαμε όλοι μας (πολιτικοί και πολίτες) προς το σπουδαιότερο επίτευγμα της μεταπολιτευτικής περιόδου. Την ελευθερία (έκφρασης, άποψης, δράσης κλπ.).

Είναι τραγικό με τα λάθη μας να δίνουμε την ευκαιρία να εμφανίζεται ως υπερασπιστής των αδυνάτων ένα κόμμα που είναι θιασώτης ενός από τα εγκληματικότερα και στυγνότερα καθεστώτα του 20ου αιώνα (σταλινικού), το οποίο έχει κατ’ επανάληψη δείξει την μονολιθικότητα του, την αυταρχικότητα του και την παντελή ασέβεια προς τις δημοκρατικές διαδικασίες με την στάση του στα περισσότερα ζητήματα. Για πείτε μου, απάντησε ποτέ η κ. Παπαρήγα και ο Περισσός για τις συνθήκες εργασίας στην Τυποεκδοτική; Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι δεν δέχονται με κανένα τρόπο έλεγχο των οικονομικών του κόμματος και της επιχείρησης τους; Αποχώρησαν ή όχι από την ΓΣΕΕ και δημιούργησαν το ΠΑΜΕ γιατί δεν μπόρεσαν να επικρατήσουν μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες;

Είναι ολοφάνερο ότι οι δέκα μικροί στάλιν που κατοικοεδρεύουν στον Περισσό (Αλέκα, Κανέλλη, Μαΐλλης, Παφίλης, Κολοζώφ, Μαυρίκος, Μανουσογιαννάκης κλπ.) θεωρούν ότι ήρθε η ώρα να πάρουν την ρεβάνς τους. Οφείλουμε όλοι οι υπόλοιποι να αντιδράσουμε, όχι βέβαια με τις δικές τους τακτικές, διαμορφώνοντας μία κοινωνία με σεβασμό των δικαιωμάτων όλων, ισότητας απέναντι στους νόμους, διαφάνειας, η οποία θα μας ενθαρρύνει να αναπτύξουμε δημιουργικά τα ταλέντα και τις ικανότητες μας. Η διαμόρφωση μίας τέτοιας κοινωνίας θα νικήσει οριστικά τους νοσταλγούς του Στάλιν οδηγώντας τους στο περιθώριο.

Υ.Γ Ο κύριος Θανάσης Παπανδρόπουλος στην σημερινή ΕΣΤΙΑ βλέπει διαφορετικά το όλο ζήτημα. Θεωρεί ότι το ΚΚΕ γνωρίζει ότι με τις υπάρχουσες γεωπολιτικές συνθήκες είναι απίθανο να επικρατήσει και ότι οι λόγοι των ενεργειών του είναι η πολιτική του επιβίωση μια και βλέπει ότι αργά ή γρήγορα θα έχει την τύχη των άλλων δυτικοευρωπαϊκών κομμουνιστικών (προσοχή όχι αριστερών) κομμάτων τα οποία χρόνια τώρα αποτελούν μουσειακούς πολιτικούς σχηματισμούς. Ελπίζω έτσι να είναι τα πράγματα, αλλά ότι και να συμβαίνει η αντίδραση μας θα πρέπει να είναι προς την κατεύθυνση που ανέφερα πιο πάνω.

Η ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ – ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΩΝ ΕΝΤΥΠΩΝ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΩΝ ΜΜΕ

Είναι εξοργιστικό να βλέπεις την πλειοψηφία των έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ να συνεχίζουν την ανεύθυνη τουλάχιστον (γιατί εγώ την θεωρώ εγκληματική) στάση τους στην αντιμετώπιση των θεμάτων που σχετίζονται με την κρίση χρέους της Ελλάδας και την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης Ε.Ε.-ΔΝΤ. Το τελευταίο παράδειγμα σήμερα, μετά την απόφαση της Ε.Ε. για την θεσμοθέτηση μηχανισμού στήριξης που θα ενεργοποιείται για την διάσωση χωρών που αντιμετωπίζουν προβλήματα ανάλογα των ελληνικών. Η συμφωνία ήταν αναπόφευκτη λόγω της στοχοποίησης και άλλων κρατών - μελών (Πορτογαλία, Ισπανία. Ιταλία, Ιρλανδία) με δημοσιονομικά προβλήματα από τις κεφαλαιαγορές. Η χθεσινή ημέρα, που θα έπρεπε βέβαια να είχε γίνει μερικούς μήνες πριν, αποτελεί πολύ θετικό βήμα, παρά το γεγονός ότι τα 700 δισεκατομμύρια ευρώ που αναμένεται να χορηγηθούν μέσω του μηχανισμού είναι λίγα σε σχέση με τα 1,2 τρις που υπολογίζεται ότι έχουν παιχτεί στην κατάρρευση του ενιαίου νομίσματος.

Ο ελληνικός τύπος όμως (και κυρίως ο αντιπολιτευόμενος όπως κάθε φορά άλλωστε) παρουσιάζει τον μηχανισμό σαν δωρεά χρημάτων προς τις άλλες χώρες εν αντιθέσει με τα σκληρά μέτρα στα οποία υποχρεώθηκε η Ελλάδα.

Παραθέτω ενδεικτικά:

Ελεύθερος Τύπος:

“Κόλαφος. Μας παρέδωσε σκόπιμα στο ΔΝΤ. Η απόφαση της Ευρώπης για Δίχτυ Ασφαλείας απέδειξε τελικά ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν ήταν μονόδρομος. Οι ευρωπαίοι έφτιαξαν μηχανισμό στήριξης εκατοντάδων δις και μόνο εμείς μείναμε με τα απάνθρωπα μέτρα και τον ξένο έλεγχο”

Αυριανή

“Μας έπιασαν κορόιδο οι Ευρωπαίοι αναγκάζοντας την Ελλάδα να πάρει δάνεια με τοκογλυφικά επιτόκια και μας φόρτωσαν το ΔΝΤ. Ενώ μέσα σε 24 ώρες πήραν αποφάσεις για να σώσουν Ισπανία, Πορτογαλία και Ιταλία μοιράζοντας τζάμπα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ.”

Είναι όμως έτσι; Είναι αλήθεια τα όσα γράφουν οι δύο (κάποτε αντιμαχόμενες) φυλλάδες; Τα έδωσαν τζάμπα τα ευρώ οι Ευρωπαίοι;

Αντιγράφω από την Ναυτεμπορική:

“Συγκεκριμένα, κατά τις πρώτες πρωινές ώρες, οι 27 υπουργοί οικονομικών της ΕΕ που συνεδρίαζαν εκτάκτως στις Βρυξέλλες για περισσότερες από 11 ώρες, συμφώνησαν στη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης – με τη συμμετοχή του ΔΝΤ – ο οποίος θα μπορούσε να διαθέσει 720 δισ. ευρώ στις χώρες του ευρώ που απειλούνται με χρεοκοπία.

Ο ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης θα διαθέτει 60 δισ. ευρώ μέσω δανείων από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και 440 δισ. ευρώ μέσω δανείων από τα κράτη – μέλη του ευρώ. Παράλληλα, το ΔΝΤ θα συμμετάσχει στο μηχανισμό με ποσό που θα μπορούσε να φτάσει τα 250 δισ. ευρώ.

Όσον αφορά στο επιτόκιο των δανείων από τα κράτη – μέλη, ο ευρωπαίος Επίτροπος για τις Οικονομικές και Νομισματικές Υποθέσεις Όλι Ρεν δήλωσε ότι θα ακολουθηθεί η ίδια «φόρμουλα» που συμφωνήθηκε στην περίπτωση της Ελλάδας.

Εξάλλου, οι χώρες του ευρώ δεσμεύτηκαν να εντείνουν τις προσπάθειές τους για τη δημοσιονομική προσαρμογή. Η Πορτογαλία και η Ισπανία δεσμεύτηκαν να υιοθετήσουν το συντομότερο δυνατό, πρόσθετα μέτρα για τη μείωση των δημοσιονομικών τους ελλειμμάτων.”

Τα ψεύδη τους λοιπόν είναι ασύστολα δημιουργώντας λανθασμένες εντυπώσεις στην (ευκολόπιστη) κοινή γνώμη η οποία θεωρεί ότι οι κακοί ξένοι μας έχουν βάλει για μια ακόμα φορά στο μάτι, ενώ η ρυπαροφυλλάδα του Ταύρου έχει και δήλωση του Τσάβες(!!!) για το που οδηγούμαστε.

Η αλήθεια είναι ότι η δεινή θέση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα θα την οδηγούσε, όποια επιλογή και εάν αποφάσιζε (ενεργοποίηση μηχανισμού στήριξης, αναδιάρθρωση του χρέους, χρεοκοπία), σε δύσκολα και επίπονα μέτρα. Αυτά τα μέτρα (η φιλοσοφία τους) ήταν μονόδρομος ανεξαρτήτως του δρόμου που θα ακολουθούσαμε. Με τον μηχανισμό στήριξης απλά κερδίσαμε κάποιο χρόνο. Είμαστε σαν τον ναρκομανή που μπαίνει σε πρόγραμμα απεξάρτησης (ΕΕ-ΔΝΤ) του δίνεται μεθαδόνη (δάνεια με επιτόκια μικρότερα της αγοράς) αλλά αν θα απεξαρτηθεί εναπόκειται αποκλειστικά στην θέληση και την δύναμη του.

Τα ΜΜΕ λοιπόν αντί να πουν έστω και τώρα την αλήθεια συνεχίζουν το καταστροφικό έργο της παραπληροφόρησης χαϊδεύοντας αυτιά, και φέρνοντας στο προσκήνιο εκείνες τις αποσταθεροποιητικές δυνάμεις (υπόσχομαι να γράψω σύντομα) που ευελπιστούν σε τέτοιες περιόδους για την υλοποίηση των μακροχρόνιων πολιτικών τους στόχων.

Εδώ και τώρα ας σταματήσει η ηλιθιότητα της παραπληροφόρησης και ας συναισθανθούν εκδότες και δημοσιογράφοι τον σημαντικό ρόλο που πρέπει να παίξουν.

ΤΑ ΨΕΥΤΙΚΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

“People talking without speaking” λέει σε κάποια στιγμή το τραγούδι “Sound of Silence” των Paul Simon και Art Garfunkel και είναι αυτό ακριβώς που χαρακτηρίζει τα λόγια της Ελληνικής Κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Ή αλλιώς λόγια κενά που μόνο σκοπό έχουν να χαϊδεύουν αυτιά. Η εργατιά, η αγροτιά, η νεολαία, το μεγάλο κεφάλαιο, η πλουτοκρατία. Και εντάξει να τα περιμένεις από το ΚΚΕ που μια ζωή αυτό ήταν, άσχετα αν ορισμένες φορές κυρίως επί Χαριλάου Φλωράκη στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, αλλά το θλιβερό είναι ότι τα τελευταία χρόνια (πάνω από 10-15 πλέον) στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και το θλιβερό μόρφωμα που αποτελεί υποτίθεται συνέχεια της ανανεωτικής ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ (με μεγάλα και έντονα γράμματα μήπως και το δει η ανερμάτιστη ηγεσία του) αριστεράς του Μιχάλη Παπαγιαννάκη (θα τρίζουν τα κόκαλα του) του Λεωνίδα Κύρκου κλπ. Δεν θα σταθώ σε τίποτα άλλο από τα πλείστα όσα θα μπορούσα να σχολιάσω παρά μόνο σ’ ένα που είναι και οικονομικό. Δήλωσε λοιπόν ο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ στην χθεσινή συζήτηση στην Bουλή ότι θα μπορούσε η κυβέρνηση να φορολογήσει το μεγάλο κεφάλαιο σε επίπεδα άνω του 40% όπως είχε κάνει ο Ανδρέας την δεκαετία του 80, ενώ η κυβέρνηση φορολογεί τις επιχειρήσεις με 25%. Η πιο πάνω δήλωση είναι ψέμα. Να το γράψω και αλλιώς. Αλέξη λες βλακείες. Ή δεν ξέρεις όποτε είσαι άσχετος και παραπληροφορείς ή γνωρίζεις και κρύβεις οπότε είσαι ψεύτης. Λοιπόν για να μπαίνουν τα πράγματα στην θέση τους η φορολόγηση των επιχειρήσεων ανέρχεται σε 25% επί των κερδών, συν την φορολόγηση επί των μερισμάτων, συν την έκτακτη φορολόγηση για την τριετία (από 2% και κλιμακωτά έως 10% για κέρδη πάνω από 5.000.000 ευρώ) συν το φόρο που βγαίνει από τους τακτικούς φορολογικούς ελέγχους. Με πρόχειρούς υπολογισμούς για μία κερδοφόρο επιχείρηση ο συνολικός φόρος ανέρχεται σε πάνω από 40% και μπορεί να αγγίζει και το 50%. Άντε λοιπόν Αλεξάκο να προσελκύσεις εσύ επενδύσεις από το εξωτερικό όταν Βουλγαρία και ΠΓΔΜ στα βόρεια σύνορα σου προσφέρουν φορολογία από 0 έως και 10% συν το γεγονός ότι εμείς εδώ έχουμε και υψηλότατο εργατικό κόστος με τις ασφαλιστικές εισφορές που καλούνται να καταβάλλουν οι επιχειρήσεις να ανέρχονται στο 30% του μισθού. Και να πω ότι είχαμε και κανένα συγκριτικό πλεονέκτημα συγκεκριμένης ειδίκευσης. Πες μου λοιπόν πως θα δημιουργήσεις δουλειές, πώς θα προσελκύσεις χρήμα στην Ελλάδα για να ενεργοποιήσεις την πολυπόθητη και πολυθρύλητη ανάπτυξη με τέτοιες πολιτικές; Μπορεί να αποταθείς βέβαια στο ίνδαλμα σου τον Τσάβες όπως τότε για το φτηνό πετρέλαιο, αλλά έχω την εντύπωση ότι ούτε ένα μπιτόνι δεν είδαμε από δαύτον.

Άκουσα και τον συμπαθή Δημήτρη Παπαδημούλη να μιλάει για εσωτερικό δανεισμό. Είναι δεδομένο ότι μία τέτοια κίνηση θα οδηγούσε σε πτώχευση και στάση πληρωμών εντός μερικών μόνο μηνών λόγω της στέρευσης της αγοράς από ρευστό και της συνακόλουθης αδρανοποίησης των πάντων. Τα λόγια είναι εύκολα. Οι πράξεις όμως, τις οποίες δεν καλείται ποτέ να πάρει η υπερφίαλη αριστερά, είναι πολλές φορές και δύσκολες και αναπόφευκτες. Όπως σήμερα.

ΒΙΑ ΤΟ ΚΥΡΙΟ ΠΑΡΑΓΟΜΕΝΟ ΠΡΟΪΟΝ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Το post που ακολουθεί το είχα γράψει προ τριετίας (18 Ιουνίου 2007 με αφορμή άλλο γεγονός – την δολοφονία στην Λεωφόρου Λαυρίου και την αντιμετώπιση της από σωματεία, αθλητές, δημοσιογράφους και κόσμο) αλλά νομίζω ότι είναι σήμερα το ίδιο επίκαιρο. Έχω την εντύπωση ότι αν δεν κοιταχτούμε πρώτα στον καθρέπτη, ΟΛΟΙ ΜΑΣ, για να δούμε τους πρώτους υπαίτιους της κρίσης (κοινωνικής και ηθικής πρώτα και έπειτα οικονομικής) δεν θα αντιληφθούμε ότι το φως που μπορεί να βλέπουν κάποιοι στην άκρη του τούνελ δεν είναι παρά τα φώτα του τρένου που έρχεται κατά πάνω μας. Το post είχε τίτλο “Τι πολιτισμό παράγουν σήμερα οι Έλληνες;”

“Η ελληνική κοινωνία έχει πάρει προ πολλού τελείως λάθος δρόμο. Ο ανθρωπισμός, ο σεβασμός της προσωπικότητας του άλλου είναι στοιχεία που αγνοούνται παντελώς από την πλειονότητα των συμπολιτών μας. Το βλέπεις, το βιώνεις κάθε μέρα. Το βιώνεις στις δημόσιες υπηρεσίες, το βιώνεις στους δρόμους, το βιώνεις στα σχολεία, το βιώνεις στα γήπεδα.

Χθες παρακολουθούσα τον αγώνα μπάσκετ μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού στο ΣΕΦ για την τελική φάση των play offs. Κατά την μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα ήταν αναρτημένο σε εμφανή θέση για να γίνεται ορατό από τον τηλεοπτικό δέκτη ένα πανό που έγραφε, με αφορμή προφανώς τα τραγικά γεγονότα της Λεωφόρου Λαυρίου προ διμήνου, “Στα μαχαίρια ήρθατε κότες με τα χέρια”. Δεν με πείραξε τόσο το περιεχόμενο του πανό που ασφαλώς αποδεικνύει το αυτονόητο, δηλαδή τον μέγεθος της βλακείας αυτών που το έγραψαν, όσο η απάθεια όλων των άλλων. Δεν άκουσα κανένα από τους σχολιαστές της κρατικής τηλεόρασης μεταξύ των οποίων ήταν και ο εθνικός μας κόουτς Κώστας Πολίτης να το αναφέρουν, δεν είδα κανένα από τον επίσημο Ολυμπιακό είτε διοίκηση, είτε προπονητικό τιμ, είτε παίκτες να κάνει έστω και την παραμικρή κίνηση για να το κατεβάσει, δεν είδα κανένα από τους χιλιάδες άλλους φιλάθλους να δυσφορούν. Έχουμε γίνει τόσο χοντρόπετσοι που τέτοια γεγονότα ούτε καν μας αγγίζουν πλέον (για να μην παρεξηγηθώ τα ίδια ισχύουν και για τους πράσινους, κίτρινους, μαύρους κλπ).

Αλλά τι περιμένεις από μία κοινωνία, που βλέπει τα παιδιά της να κάνουν κάθε χρόνο καταλήψεις, είτε σε πανεπιστήμια είτε σε λύκεια και γυμνάσια, για ασήμαντης αφορμής θέματα και δικαιολογεί τους βανδαλισμούς των κτιρίων και την βία προς αυτούς που έχουν αντίθετη άποψη. Τι περιμένεις από μία κοινωνία που βλέπει τα παιδιά της να βιαιοπραγούν εναντίον άλλων παιδιών που είναι “διαφορετικά” και να τα δικαιολογούν (ποιος δεν θυμάται την αποκρουστική αντιμετώπιση του βιασμού της κοπελίτσας από την Βουλγαρία από την πλειονότητα των κατοίκων της Αμαρύνθου). Τι περιμένεις από μία κοινωνία που οι πολίτες της είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να έρθουν στα χέρια είτε είναι σε δημόσιες υπηρεσίες, είτε στον δρόμο, είτε σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση. Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει, ή έχουμε πει και οι ίδιοι, αν δεν φωνάξεις δεν πρόκειται να βρεις το δίκιο σου.

Ακούω πολλές φορές άλλους συνέλληνες, που λέει και ο Λιακόπουλος, να μιλάνε με δέος για το παρελθόν, για την κληρονομιά που έχουν αφήσει οι πρόγονοί μας κλπ. Αυτό μας έχει φάει. Το παρελθόν. Όλοι οι άλλοι οφείλουν να μας σέβονται γιατί είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Ασχέτως του τι κάνουμε εμείς σήμερα. Του τι πολιτισμό παράγουμε εμείς σήμερα. Και δυστυχώς παράγουμε μόνο βία. Ώρες, ώρες οι σύγχρονοι Έλληνες μου θυμίζουν την Ρίτα Μουσούρη στην παλιά ελληνική ταινία “η Βίλα των Οργίων” που ενώ την είχαν πιάσει για μαστροπεία εκείνη έλεγε “μιλάτε μου σας παρακαλώ στον πληθυντικό, εγώ είμαι κόρη ναυάρχου”.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΠΕΡΓΩ ΣΗΜΕΡΑ

Είναι αλήθεια ότι η κατάσταση στην σημερινή Ελλάδα με γεμίζει θλίψη. Είναι αλήθεια ότι θέλω πολλές φορές να βροντοφωνάξω “ως εδώ ρε μάγκες με τον οίκο ανοχής τον οποίο έχουμε φτιάξει”. Είναι αλήθεια ότι η οργή μου με φτάνει ώρες ώρες σε σημείο να θέλω να χειροδικήσω. Αλλά είναι και επίσης αλήθεια ότι δεν μπορώ να στοχοποιήσω μόνο μία ομάδα. Βλέπετε η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας είναι συνυπεύθυνη. Ο πολιτικός κόσμος εμάς εκπροσωπούσε. Τα δικά μας αυτιά χάιδευε, τα δικά μας μικροσυμφέροντα εξυπηρετούσε. Η οικονομική κρίση που μας χτύπησε δεν είναι παρά το κερασάκι σε μία βαθύτατη κοινωνική κρίση. Την κρίση και παρακμή της ελληνικής κοινωνίας. Τις (λίγες) φωνές της λογικής που προειδοποιούσαν για το τι επέρχεται στην καλύτερη περίπτωση η πλειοψηφία τις αγνοούσε ενώ τις περισσότερες φορές τις λοιδορούσε και στοχοποιούσε.

Θα ήθελα λοιπόν να βγω στους δρόμους και να απαιτήσω κάτι διαφορετικό. Να φωνάξω για κάτι άλλο. Αλλά με ποιους; Με τους κομματικά εγκάθετους του ΠΑΜΕ; Με τους αναρχοφασίστες του ΣΥΡΙΖΑ και των συνιστωσών του; Με τους επαγγελματίες συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ, και της ΑΔΕΔΥ. Όχι κύριοι. Δεν θα σας κάνω την χάρη να με προσμετρήσετε σαν έναν από τους υποστηριχτές σας. Δεν σας επιτρέπω να μιλάτε στ' όνομα μου μια και σας θεωρώ συνένοχους στην σημερινή τραγωδία. Άλλωστε η Ελλάδα που ονειρεύομαι είναι τελείως διαφορετική από αυτή την οποία εσείς επιθυμείτε.

Κλείνω με τα λόγια του Μάνου Ματσαγγάνη. Δεν απεργώ γιατί:

“Δεν πιστεύω ότι θα βγούμε από την κρίση απεργώντας αλλά δουλεύοντας. Άλλωστε στη χώρα μας, εκείνοι που έχουν σοβαρούς λόγους να απεργήσουν συνήθως δεν μπορούν, οπότε απεργούν κυρίως όσοι το κάνουν εκ του ασφαλούς. Το θέαμα των συντεχνιών που διέλυσαν το Δημόσιο και μπλόκαραν κάθε μεταρρύθμιση τότε που είχαμε ακόμη καιρό, ενώ τώρα (ξανα)κατεβαίνουν στους δρόμους γιατί ”δεν φταίνε σε τίποτε για την κρίση”, μου είναι ειλικρινά απεχθές. Δεν θα ήθελα να είμαστε και εμείς ανάμεσά τους.”

“Κ. Παπούλιας: Να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι”

Να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι της κρίσης ζήτησε από τον πρωθυπουργό ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας. Και εγώ αναρωτιέμαι αν κι ο ίδιος οφείλει δημόσια να απολογηθεί γιατί ως πρωτοκλασάτος υπουργός των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου συμφώνησε στην υπερδιόγκωση του κράτους και την διάβρωση της νοοτροπίας του μέσου Έλληνα πολίτη. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι ήταν ένας (ο πρώτος) από τους φερόμενους ως “δανειστές” του Ανδρέα Παπανδρέου στο (ύποπτο τουλάχιστον) “πόθεν έσχες” της ροζ βίλας της Εκάλης (Κατσιφάρας, Λιβάνης, Αλεξίου, Λαμπρινόπουλος και Χάλαγκ οι υπόλοιποι δανειστές, έτσι για να θυμόμαστε). Δεν νομίζετε λοιπόν ότι οφείλετε και εσείς μία (τουλάχιστον) συγγνώμη κύριε (υπερκομματικέ τρομάρα μου) Πρόεδρε της Δημοκρατίας;