Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΙ ΤΙΣ ΑΜΒΛΩΣΕΙΣ

Το θέμα των αμβλώσεων προκαλεί έντονες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις σε πολλές χώρες του κόσμου και ιδιαίτερα στις ΗΠΑ. Η συζήτηση άναψε τώρα και στην χώρα μας μετά την απόφαση της Ιεράς Συνόδου να καταγγείλει όσες γυναίκες, ανεξαρτήτως λόγου, προχωρούν σε αυτή την λύση. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα διαφορετική άποψη. Δυστυχώς η εκκλησία αντί να στέκεται δίπλα στους ανθρώπους, είναι σχεδόν πάντα απέναντι τους. Πάντα αποξενωμένη από τις ανάγκες της σύγχρονης εποχής, πάντα μ’ ένα λόγο καταγγελτικό, πολύ μακριά από την ρητορεία του Χριστού που υποτίθεται ότι υπηρετεί. Άκουσα τον εκπρόσωπο της να μιλάει για έγκλημα κατά ανθρώπινης ζωής. Τι θα γίνει όμως κύριοι ιεράρχες εάν έρθει στην ζωή ένα παιδί με σοβαρή νοητική στέρηση πχ.; Έχει η χώρα μας τις υποδομές να βοηθήσει το παιδί και την οικογένεια του; Έχει την δυνατότητα να βοηθήσει στην ένταξη αυτού του παιδιού στην κοινωνία; Ή θα είναι μια ζωή δακτυλοδεικτούμενοι; Το πιο πιθανό είναι ότι η οικογένεια θα παλεύει σχεδόν μόνη, με ελάχιστη βοήθεια από φωτεινές εξαιρέσεις, απέναντι στην γραφειοκρατία, την έλλειψη υποδομών και την κοινωνική κριτική. Δεν θα έχει που να στείλει το παιδί σχολείο (π.χ. πρόσφατα άκουσα σε μία εκπομπή ότι για τα αυτιστικά παιδιά υπάρχει μόνο δημοτικό), αργότερα θα πρέπει να αγωνιά για την επαγγελματική του αποκατάσταση και την επιβίωσή του όταν αυτοί δεν θα υπάρχουν πια. Έτσι πιθανότατα θα καταλήξει σε κάποιο ίδρυμα, όπως αυτό το υπέροχο ίδρυμα στον Πύργο που δύο παιδιά πέθαναν από ασφυξία τρώγοντας σεντόνια, όπου θα βιάζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπειά του καθημερινά. Τι είναι λοιπόν προτιμότερο; Το έγκλημα που θα γίνει μια φορά, ή το κατά συρροή; Νομίζω ότι την απάντηση μπορεί να την δώσει μόνο ο ενδιαφερόμενος. Η οικογένεια και πρωτίστως η μητέρα. Όλοι οι άλλοι οφείλουμε να συμπαραστεκόμαστε στην όποια απόφαση θα πάρει.