ΓΙΑ ΤΙΣ ΥΒΡΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΛΟΥΚΑ

Πολλά άκουσα και διάβασα τις τελευταίες μέρες για τα υβριστικά συνθήματα μεγάλης μερίδας οπαδών του Παναθηναϊκού κατά του Θοδωρή Παπαλουκά στον πρόσφατο τελικό της Ευρωλίγκα. Η μόνιμη επωδός όλων όσων κατέγραφαν την οργή τους ήταν ότι δεν έπρεπε να γίνει αυτό εναντίον ενός αθλητή που έχει τιμήσει τα χρώματα της Ελλάδας και μας έχει κάνει εθνικά υπερήφανους. Εκ των πρότερων θέλω να τονίσω ότι παρότι είμαι Παναθηναϊκός ο Παπαλουκάς μου είναι εξαιρετικά συμπαθής. Εξοργίζομαι όμως όταν ηρωποιούμε κάποιους ανθρώπους για επιτυχίες τις οποίες είχαν σε τομείς οι οποίοι καλώς ή κακώς είναι ήσσονος σημασίας. Εξοργίζομαι όταν αυτές οι επιτυχίες οδηγούν σε εθνική έπαρση. Εξοργίζομαι όταν βλέπω μικρούς και μεγάλους να βγαίνουν στον δρόμο με εθνικά λάβαρα, μετά από τέτοιες επιτυχίες, εξυμνώντας την ανωτερότητα της ελληνικής φυλής και την πληθωρικότητα των στρατευμένων τέκνων της (με το γνωστό σύνθημα για το μέγεθος του τσολιά). Εξοργίζομαι να βλέπω από την μία να πανηγυρίζουμε την επιτυχία “ομογενούς” αθλητή για την κατάκτηση μεταλλίου σε διεθνείς αγώνες (όπως π.χ. της Αλβανίδας Μιρέλας Μανιάνι) αλλά από την άλλη να απαιτούμε την δίωξη όλων των συμπατριωτών της, που με κόπο προσπαθούν να βγάλουν τα προς το ζην, από την χώρα μας. Τα τελευταία χρόνια το εθνικό μας φρόνημα το έχουν ανυψώσει οι Κεντέρης και Θάνου (να πάτε στο πυρ το εξώτερον όσοι πείτε ότι υπάρχει μία υπόνοια να είχαν πάρει κάτι τα παιδιά. Όλα αυτά είναι σκευωρίες των ξένων και ιδιαίτερα των αμερικάνων), η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου και μπάσκετ καθώς και η Έλενα Παπαρίζου.

Με όλα αυτά δεν θέλω να πω ότι συμφωνώ με τα υβριστικά συνθήματα. Διαφωνώ. Διαφωνώ όμως για άλλους λόγους. Διαφωνώ γιατί η αντιπαράθεση ενός με 20.000 δεν νομίζω ότι είναι δίκαιη. Διαφωνώ γιατί ο Παπαλουκάς δεν έδωσε δικαιώματα (περισσότερα τουλάχιστον από άλλους παίκτες της CSKA) για να αποδοκιμαστεί με τέτοιο τρόπο. Διαφωνώ γιατί ξέρω πως εγώ θα ένοιωθα αν μου έβριζαν την μητέρα. Διαφωνώ γιατί τα υβριστικά συνθήματα εναντίον του Παπαλουκά, αλλά και του όποιου Παπαλουκά ανεξαρτήτως εθνικότητας (αλήθεια νέο-έλληνες θα σας πείραζε το ίδιο αν αντί του Παπαλουκά έβριζαν τον αμερικανό Λάνγκτον π.χ.;) αποτελεί δείγμα πολύ χαμηλού επιπέδου.

Τελειώνοντας θέλω να πω ότι πανηγύρισα και εγώ έξαλα την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος και την δεύτερη θέση του παγκοσμίου πρωταθλήματος από την Εθνική ομάδα μπάσκετ, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Την πανηγύρισα γιατί γουστάρω τους περισσότερους παίκτες ως ολοκληρωμένες προσωπικότητες, γιατί γουστάρω την κατάθεση ψυχής που κάνει ο Γιαννάκης όλα αυτά τα χρόνια ως παίκτης και ως προπονητής στα γήπεδα, και εν τέλει γιατί γουστάρω το μπάσκετ ως άθλημα.