Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΣΤΟΝ ΛΟΥΣΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ

Μετά την τραγωδία με τους επτά νεκρούς και τoν ένα αγνοούμενο στον Λούσιο το Σαββατοκύριακο τα ΜΜΕ βρήκαν θέμα. Βλέπετε η υπόθεση των ομολόγων έχει κουράσει όντας στην δημοσιότητα για σχεδόν δύο μήνες, ο διαγωνισμός της Eurovision δεν έδωσε πολλή τροφή για σχόλια εκτός από τα γνωστά συμπλεγματικά περί ανατολικού μπλοκ, οι οπαδοί της Λίβερπουλ που ήρθαν για τον τελικό του Champions League, εκτός από λίγα μεμονωμένα περιστατικά, δεν “πλακώθηκαν” με τους Ιταλούς και μεταξύ τους αλλά προτίμησαν να “πλακωθούν” στις μπύρες, ενώ ο πάντα έτοιμος να πυροδοτήσει την αντιπαράθεση Υπουργός Δημοσίας Τάξεως Βύρων Πολύδωρας μοιάζει να βρίσκεται σε πρόωρη θερινή ραστώνη. Έτσι με το που ανέκυψε το θέμα του Λούσιου τα ΜΜΕ όρμηξαν σαν ύαινες στα θηράματά τους. Άρχισαν να καταγγέλλουν τους πάντες και τα πάντα. Το κράτος, τις εταιρείες που δεν έχουν άδειες (αλήθεια τα τηλεοπτικά κανάλια πόσα χρόνια λειτουργούσαν χωρίς άδεια;) και που το μόνο που σκέφτονται είναι να πάρουν τα χρήματα από τον κοσμάκη, τις ΗΠΑ που δεν υπογράφουν την συνθήκη του Κιότο για τον περιορισμό των εκπομπών αερίου που έχουν οδηγήσει στο φαινόμενο του θερμοκηπίου με αυτές τις τρομερές μεταβολές του καιρού. Παίρνουν συνέντευξη από κάθε σχετικό και άσχετο βγάζοντας πάντα τα δικά τους συμπεράσματα. Αποπνικτική ατμόσφαιρα. Οχετός. Διάβασα το άρθρο του κ. Αντώνη Καρκαγιάννη “Λύπη και Οργή” στην χθεσινή Καθημερινή και νομίζω ότι είναι ακριβέστατο. Το παραθέτω αυτούσιο:

“Καλά, οι οργανωτές της μοιραίας αθλητικής εκδρομής στον Λούσιο ποταμό, ανεξαρτήτως των ευθυνών τους που ενδεχομένως θα προκύψουν από την προανάκριση και την ανάκριση, έπρεπε να συλληφθούν και να οδηγηθούν σιδηροδέσμιοι στον εισαγγελέα; Για ποιον πραγματικό λόγο; Και αν αύριο, μετά την απολογία τους, προφυλακισθούν ποιος θα είναι ο σκοπός της προφυλάκισης; Μήπως είναι ύποπτοι φυγής ή υπάρχει πραγματικός κίνδυνος για τη δημόσια τάξη αν δεν συλλαμβάνονταν και δεν οδηγούνταν σιδηροδέσμιοι στον ανακριτή; Μια δουλειά έκαναν οι άνθρωποι, ουσιαστικά ένα περιστασιακό παραεπάγγελμα ασκούσαν για να ενισχύσουν το εισόδημά τους, πουλώντας τη γνώση του φυσικού περιβάλλοντος της περιοχής. Μέχρι που ήρθε «η κακιά ώρα» και τότε τα «κανάλια και εμείς όλοι ανακαλύψαμε τα κενά που υπάρχουν στην άσκηση αυτού του παραεπαγγέλματος». Όταν πια έχει γίνει το κακό και ο χαμός νέων ανθρώπων είναι τόσο παράλογος, δεν τον χωράει ο νους και όλοι μας αισθανόμαστε βαθιά λύπη και ασυγκράτητη οργή. Έχουμε ανάγκη να δούμε σιδηροδέσμιους κάποιους υπεύθυνους για να ξεσπάσει η οργή και να απαλυνθεί η λύπη. Σε αυτή τη λυτρωτική αναζήτηση ευθυνών κρίσιμο, παραπλανητικό ρόλο παίζουν τα «κανάλια», με δύο τιμητικές εξαιρέσεις, την κρατική τηλεόραση και την τηλεόραση του ΣΚΑΪ. Π.χ. άκουσα κεντρικό τηλεπαρουσιαστή ιδιωτικού «καναλιού» να ρωτάει τον ηγούμενο της Μονής Φιλοσόφου: «Όταν έφτασαν στη Μονή οι πρώτοι διασωθέντες μείνατε με την εντύπωση ότι κάτι ήθελαν να κρύψουν και γι’ αυτό δεν ειδοποίησαν αμέσως τις αρχές;» Ο ηγούμενος του απάντησε ότι οι πρώτοι διασωθέντες ήσαν πολύ ταραγμένοι και έκλαιγαν με αναφιλητά. Ακάθεκτος ο τηλεπαρουσιαστής (ανακριτής) συνέχισε: «Θα σας κάνω την ίδια ερώτηση διαφορετικά»! Και την επανέλαβε καθόλου διαφορετικά, σχεδόν με τα ίδια λόγια.

Φίλος, με τον οποίο συζητούσα χθες όλα αυτά, μου έλεγε ότι το πρώτο και κυρίαρχο θέμα σε αυτή την υπόθεση είναι ο χαμός τόσων ανθρώπων και η διερεύνηση των σφαλμάτων που οδήγησαν σε αυτόν, ώστε να μην επαναληφθεί. Απολύτως σύμφωνοι. Όμως, όπως συμβαίνει σε όλα σχεδόν τα δημοσιογραφικά θέματα, ουσιαστικά έχουμε δύο γεγονότα: Το ένα είναι το γνήσιο πρωταρχικό γεγονός και το δεύτερο είναι η δημοσιογραφική αφήγησή του, πάντοτε ατελής και συχνά στρεβλωτική του πρώτου αρχικού γεγονότος. Η τηλεοπτική αφήγηση επιδιώκει εξ ορισμού τον εντυπωσιασμό βασιζόμενη στην ψευδαίσθηση ότι η εντυπωσιακή εικόνα ταυτίζεται με την αλήθεια του γεγονότος και μέσω αυτής της ψευδαίσθησης το παραποιεί, δεν το ερευνά. Απλώς τροφοδοτεί ή ικανοποιεί τη λύπη και την οργή του κοινού, παρουσιάζοντας π.χ. σιδηροδέσμιους τους ενόχους πριν καν διαπιστωθεί αν είναι ένοχοι! Μένω με την εντύπωση, για να επανέλθουμε στο αρχικό ερώτημα, ότι οι αρχές πέρασαν χειροπέδες σε δύο ανθρώπους όχι γιατί υπήρχε ουσιαστικός λόγος, αλλά για να δώσουν στα κανάλια μια ακόμη εντυπωσιακή εικόνα που παραπέμπει στη σκέψη… ότι υπάρχει δικαιοσύνη και για το έγκλημα υπάρχει η τιμωρία.

Δεν πιστεύω σε κώδικες τηλεοπτικής δεοντολογίας. Η σχέση του κοινού με την τηλεόραση, σχέση θεμελιώδης πλέον στη ζωή μας, είναι πολιτική και πολιτισμική που μόνο με την κριτική μπορεί κανείς να τη χειρισθεί. Όπως και με το πολύνεκρο ναυάγιο του «Σαμίνα» παλαιότερα και πρόσφατα της Σαντορίνης, ο παράλογος χαμός τόσων ανθρώπων είναι το κυρίαρχο θέμα, που μας γεμίζει λύπη και οργή. Αν θέλετε, τη λύπη μας και την οργή μας οφείλουμε να τη διαφυλάξουμε από κάθε στρέβλωση.”

Υ.Γ Το άρθρο του κυρίου Αντώνη Καρκαγιάννη μπορείτε να το δείτε εδώ.

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΗΣΕ

Ξαναχτύπησε ο επίδοξος έλληνας Χομεϊνί Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Μιλώντας σε εκκλησία του Χολαργού δεν έχασε την ευκαιρία να εκφρασθεί για μία ακόμα φορά πολιτικά κατηγορώντας όλους όσους ψηφίζουν κόμματα του 2% και 3% που, όπως είπε, μας λένε να μην είμαστε Έλληνες. Δεν μπορεί το 3% να επιβάλλει την άποψη του στο 97% βροντοφώναξε. Με ποιο δικαίωμα όμως ο ίδιος έρχεται και μιλάει εκ μέρους του 97% των ελλήνων δεν το καταλαβαίνω. Καλώς ή κακώς τον Συνασπισμό τον ψήφισε ένα κομμάτι του ελληνικού λαού, και αυτό εκπροσωπεί στην βουλή, ενώ τον ίδιο μία κάστα γερόντων μετά από ένα απίστευτο, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, παρασκηνιακό αλισβερίσι.

Αυτό που με ενοχλεί αφάνταστα στον εν λόγω ιεράρχη δεν είναι ότι μιλάει πολιτικά, αυτό το έχουν κάνει και άλλοι στο παρελθόν αν και όχι σε τέτοιο βαθμό, αλλά ότι ο λόγος του, το κήρυγμα του είναι ποτισμένα στο μίσος. Μίσος προς τους ξένους, προς τους αλλόθρησκους, προς όποιον τολμήσει να πειράξει τα κεκτημένα. Ο Χριστόδουλος είναι αυτός που μίλησε για γραικύλους, που είπε καλά να πάθουν μετά την πτώση των διδύμων πύργων στην Νέα Υόρκη. Ο Χριστόδουλος και οι άνθρωποι που τον στηρίζουν, όπως ο αγλαός Νομάρχης Θεσσαλονίκης Παναγιώτης Ψωμιάδης, έκαψαν στην πυρά βιβλία που ήταν αντίθετα προς τα πιστεύω τους φέρνοντας ημέρες ναζιστικής Γερμανίας στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, ο Χριστόδουλος και το επιτελείο του διοργάνωσαν τις περίφημες λαοσυνάξεις για τις ταυτότητες παρουσιάζοντας αυτή την αποκρουστική εικόνα που θύμιζε έντονα Ιράν της Ισλαμικής επανάστασης (Ο Χριστόδουλος να μιλάει και από κάτω όλοι οι ιεράρχες – Χομεϊνί και οι μουλάδες).

Η εκκλησία έχει ρόλο στην σύγχρονη κοινωνία. Αλλά δεν είναι αυτός που νομίζει. Δεν είναι η εκκλησία ο θεματοφύλακας του έθνους μας. Δεν είναι αρμοδιότητα της η αποδοχή ή όχι των σχολικών εγχειριδίων. Δεν μπορεί να επιβάλει τις απόψεις της σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Δεν μπορεί να αποκλείει εναλλακτικούς τρόπους ταφής των νεκρών. Δεν πρέπει να την ενδιαφέρει αν αναγράφεται ή όχι το θρήσκευμα σε ένα κρατικό έγγραφο. Αντίθετα η εκκλησία θα πρέπει να είναι πρώτη στον αγώνα ενάντια στην δυστυχία, στην πείνα, στην φτώχια. Βλέπεις κάτι φωτεινούς κληρικούς, όπως ο πάτερ Π. Αντωνίου της Κιβωτού της Αγάπης που δίνει αγώνα για τα στερημένα παιδιά, και σκέφτεσαι τι θα μπορούσε να κάνει η εκκλησία αν διοχέτευε όλη της την δύναμη, που είναι μεγάλη, σε τέτοιους σκοπούς.

Η επίσημη εκκλησία κατά την διάρκεια των αιώνων έφυγε πολύ μακριά από το αρχικό κήρυγμα της. Ασπάστηκε την τυπολατρία και ξέχασε την ουσία. Θέλησε να αποκτήσει δύναμη οικονομική και πολιτική. Τα κατάφερε σε πολύ σημαντικό βαθμό. Αλλά έφυγε πολύ μακριά από τον προορισμό της. Που ήταν ένας. Η αγάπη. Η αγάπη προς τους άλλους. Αυτό δηλαδή που στερείται ο λόγος του Αρχιεπισκόπου.

ΕΛΛΑΔΑ – ΙΑΠΩΝΙΑ: ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ

Σήμερα στο www.in.gr διάβασα την ακόλουθη είδηση:

“Τέλος έθεσε στη ζωή του ο υπουργός Γεωργίας της Ιαπωνίας μπροστά σε κατηγορίες που είχαν διατυπωθεί εις βάρος του για διαφθορά. Η αυτοκτονία του Ιάπωνα υπουργού μόλις δύο μήνες πριν από τις εκλογές για την Άνω Βουλή αναμένεται να επηρεάσει αρνητικά τον κυβερνητικό συνασπισμό του πρωθυπουργού Σίνζο Αμπε. Ο 62χρονος Τοσικάτσου Ματσουόκα βρέθηκε από συνεργάτη του κρεμασμένος στο σαλόνι του διαμερίσματός του.

Τα ιαπωνικά μέσα ενημέρωσης είχαν κατηγορήσει τον υπουργό Γεωργίας ότι είχε πάρει «μίζες» πολλών εκατομμυρίων γεν από επιχειρηματίες που ασχολούνται με δημόσια έργα. Ο ίδιος απέρριπτε τις κατηγορίες…”

Αυτά εκεί. Στην άλλη άκρη του πλανήτη. Που υπάρχει η στοιχειώδης ευθιξία. Εν αντιθέσει βέβαια με την χώρα μας που η λαμογιά και η ψευτομαγκιά είναι πλέον μέρος της εθνικής μας ταυτότητας.

Υ.Γ Όλο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.

Η ΑΜΑΛΙΑ ΕΦΥΓΕ

Μόλις τώρα το διάβασα και είμαι συγκλονισμένος. Καλό ταξίδι Αμαλία. Εύχομαι εκεί που πηγαίνεις να μην υπάρχει ο πόνος, οι πίκρες και η απανθρωπιά που γνώρισες εδώ. Ελπίζω, εύχομαι, ο αγώνας που έδωσες, ο σπόρος που έριξες εναντίον όλης αυτής της σαπίλας, να μην πάει χαμένος.

ΤΟ ΙΣΑΒΕΛΛΑΚΙ ΜΟΥ

Με το Ισαβελλάκι μου πέρυσι το καλοκαίρι στην Σαντορίνη.

ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΟΛΟΓΕΙΝ

Σήμερα το απόγευμα κάνοντας ζάπινγκ έπεσα πάνω σε συνέντευξη του προέδρου του ΛΑΟΣ και ευρωβουλευτή Γιώργου Καρατζαφέρη. Μέσα στο παραλήρημά του υποσχέθηκε:

- Στοπ στην φτώχεια. Πλήρης επαγγελματική αποκατάσταση για όλους τους 'Έλληνες. Όσοι δεν κατορθώσουν να βρουν δουλειά θα ενταχθούν στον στρατό σαν οπλίτες πενταετούς θητείας. (Αν υπολογίσουμε δηλαδή 6 εκατομμύρια εργατικό δυναμικό με 10% περίπου ανεργία μιλάμε για 600.000 οπλίτες επιπλέον, δύναμη φαντάζομαι ίση με αυτή της Μεγάλης Βρετανίας).

- Ελεγχόμενη μετανάστευση μέχρι 4% επί συνόλου του γενικού πληθυσμού. Οι μετανάστες θα προέρχονται από πολλές διαφορετικές χώρες και όχι μόνο από μία, ούτως ώστε να ασκούνται πιέσεις στις κυβερνήσεις των χωρών τους να ψηφίζουν υπέρ των ελληνικών θέσεων στον ΟΗΕ (δεν αστειεύομαι το είπε ακριβώς έτσι). Οι μετανάστες θα καλύπτουν συγκεκριμένες επαγγελματικές ανάγκες σε συγκεκριμένες περιοχές (π.χ. σουβλατζήδες λέω εγώ στη Καλαμάτα).

- Σεβασμός του ελληνικού τρόπου ζωής, Κύριε μετανάστη ήρθες στην Ελλάδα θα ζεις όπως οι Έλληνες (να και η επίδραση από τον Σαρκοζύ). Βέβαια δεν διευκρίνισε ποιον ελληνικό τρόπο ζωής εννοεί, του Κολωνακίου ή του χωριού μου στην Μάνη όπου η θειά της μάνας μου φοράει μαντίλα μεγαλύτερη και από την μουσουλμανική.

- Αναδιανομή του πλούτου. Τα υπερκέρδη των τραπεζών και του μεγάλου κεφαλαίου στον λαό. Θα ανεβαίνουμε τόνισε αλλά όλοι μαζί (Μαρξ ζεις εσύ μας οδηγείς).

- Κατώτατη σύνταξη για όλους τα 750 ευρώ ανεξαρτήτως εάν πλήρωσες ένσημο στην ζωή σου ή όχι. Υποσχέθηκε βέβαια bonus σε αυτούς που είχαν την καλή θέληση να πληρώσουν ασφαλιστικές εισφορές (εκεί βέβαια τα μπέρδεψε λίγο και με την εφορία) αλλά δεν διευκρίνισε το ύψος και το πως θα υπολογίζεται.

- Και βέβαια ανεξάρτητη και υπερήφανη εξωτερική πολιτική. ('Όλε )

Τα πιο πάνω μπορεί να προκαλούν γέλιο αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ επικίνδυνα. Είναι επικίνδυνα γιατί το ακροατήριο στο οποίο απευθύνονται συνεχώς διευρύνεται. Όλο και περισσότεροι πολίτες έλκονται από αυτές τις ιδέες. Αυτή είναι η μεγάλη ευθύνη των μεγάλων κομμάτων αλλά πολύ περισσότερο των ΜΜΕ και ιδιαίτερα των τηλεοπτικών καναλιών.

ΓΙΑ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΙΑΣ

Διαβάζοντας το άρθρο του κ. Γιάννη Τασσιόπουλου την Δευτέρα 21 Μαΐου, νομίζει κανείς ότι όλες οι παραλίες της Αττικής έχουν παραδοθεί στους ιδιώτες. Δεν είναι όμως έτσι. Υπάρχουν σίγουρα κομμάτια της ακτής τα οποία έχουν ιδιωτικοποιηθεί, κυρίως οι παλιές πλαζ του ΕΟΤ, και στις οποίες το εισιτήριο είναι αρκετά τσουχτερό, αλλά να λέμε ότι δεν υπάρχει χώρος για να κολυμπήσει ελεύθερα μία οικογένεια είναι ανακρίβεια. Στον Άλιμο όπου μένω, υπάρχει η παραλία του ΕΟΤ (Ηλίου νομίζω λέγεται σήμερα) με εισιτήριο, αλλά δεξιά και αριστερά υπάρχουν δημοτικές παραλίες ανοιχτές για τον καθένα. Το ίδιο ισχύει για όλη την παραλία μέχρι και την Βάρκιζα. Από την άλλη να μην ξεχνάμε ότι το κράτος αποκόμισε σημαντικά οικονομικά οφέλη από την εκχώρηση της εκμετάλλευσης στους ιδιώτες. Τώρα όσον αφορά τις διεκδικήσεις των δημάρχων καλύτερα να μην αναφερθώ. Αφού παραχωρήσουν, με το αζημίωτο πάντα, δικαιώματα σε ιδιώτες, μετά και για να γίνονται αρεστοί στους δημότες τους, αρχίζουν τον αγώνα κατά των “καρχαριών” που λυμαίνονται την δημόσια περιουσία. Θυμάμαι μάλιστα παλιό δήμαρχο της περιοχής μου, που αφού υπέγραψε την παραχώρηση έκτασης για Λούνα Πάρκ, μετά από λίγο καιρό άρχισε απεργία πείνας για την εκδίωξη του.

Έλεος πια με τους πολιτικάντηδες των τοπικών κοινωνιών.

(Το παραπάνω είναι επιστολή που έστειλα στην εφημερίδα metrorama για άρθρο του κ. Γιάννη Τασσιόπουλου με τίτλο το “κίνημα της παραλίας”)

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΙ ΤΙΣ ΑΜΒΛΩΣΕΙΣ

Το θέμα των αμβλώσεων προκαλεί έντονες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις σε πολλές χώρες του κόσμου και ιδιαίτερα στις ΗΠΑ. Η συζήτηση άναψε τώρα και στην χώρα μας μετά την απόφαση της Ιεράς Συνόδου να καταγγείλει όσες γυναίκες, ανεξαρτήτως λόγου, προχωρούν σε αυτή την λύση. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα διαφορετική άποψη. Δυστυχώς η εκκλησία αντί να στέκεται δίπλα στους ανθρώπους, είναι σχεδόν πάντα απέναντι τους. Πάντα αποξενωμένη από τις ανάγκες της σύγχρονης εποχής, πάντα μ’ ένα λόγο καταγγελτικό, πολύ μακριά από την ρητορεία του Χριστού που υποτίθεται ότι υπηρετεί. Άκουσα τον εκπρόσωπο της να μιλάει για έγκλημα κατά ανθρώπινης ζωής. Τι θα γίνει όμως κύριοι ιεράρχες εάν έρθει στην ζωή ένα παιδί με σοβαρή νοητική στέρηση πχ.; Έχει η χώρα μας τις υποδομές να βοηθήσει το παιδί και την οικογένεια του; Έχει την δυνατότητα να βοηθήσει στην ένταξη αυτού του παιδιού στην κοινωνία; Ή θα είναι μια ζωή δακτυλοδεικτούμενοι; Το πιο πιθανό είναι ότι η οικογένεια θα παλεύει σχεδόν μόνη, με ελάχιστη βοήθεια από φωτεινές εξαιρέσεις, απέναντι στην γραφειοκρατία, την έλλειψη υποδομών και την κοινωνική κριτική. Δεν θα έχει που να στείλει το παιδί σχολείο (π.χ. πρόσφατα άκουσα σε μία εκπομπή ότι για τα αυτιστικά παιδιά υπάρχει μόνο δημοτικό), αργότερα θα πρέπει να αγωνιά για την επαγγελματική του αποκατάσταση και την επιβίωσή του όταν αυτοί δεν θα υπάρχουν πια. Έτσι πιθανότατα θα καταλήξει σε κάποιο ίδρυμα, όπως αυτό το υπέροχο ίδρυμα στον Πύργο που δύο παιδιά πέθαναν από ασφυξία τρώγοντας σεντόνια, όπου θα βιάζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπειά του καθημερινά. Τι είναι λοιπόν προτιμότερο; Το έγκλημα που θα γίνει μια φορά, ή το κατά συρροή; Νομίζω ότι την απάντηση μπορεί να την δώσει μόνο ο ενδιαφερόμενος. Η οικογένεια και πρωτίστως η μητέρα. Όλοι οι άλλοι οφείλουμε να συμπαραστεκόμαστε στην όποια απόφαση θα πάρει.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Γιώργο Παπανδρέου απέτυχες. Ακόμα και αν νικήσεις στις επόμενες εκλογές είσαι ο μεγάλος χαμένος. Βγήκες το 2004 αρχηγός του ΠΑΣΟΚ με διάθεση να αλλάξεις το κόμμα. Θέλησες να εκλεγείς από ευρύτερα στρώματα και όχι μόνο από τα κομματικά επιτελεία. Παρ' όλες τις ατέλειες εκείνης της ψηφοφορίας, τα κατάφερες. Ένα εκατομμύριο άνθρωποι, προσήλθαν και σε ψήφισαν. Άνθρωποι οι οποίο δεν άνηκαν όλοι στο ΠΑΣΟΚ αλλά πίστευαν σ’ εσένα Γιώργο. Πίστευαν σ’ εσένα Γιώργο γιατί μέχρι τότε ήσουν ένα άνθρωπος που δούλευε μεθοδικά, χωρίς κορώνες, χωρίς να πολυεμφανίζεσαι στα τηλεδικία, χωρίς να μιλάς πολωτικά, χωρίς να κάνεις συνεχείς αναφορές στο παρελθόν. Ήσουν ένας άνθρωπος με ιδέες σύγχρονες, που καταλάβαινες την ανάγκη συντονισμού και συνεργασίας όλων των ανανεωτικών δυνάμεων αυτής της χώρας. Μέσα στα πλαίσια αυτά, εσύ Γιώργο πρώτα κατάλαβες την ανάγκη για την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, εσύ έκανες λόγο για την δημιουργία μη κρατικών πανεπιστημίων, εσύ μίλησες για την αποποινικοποίηση της χρήσης των ναρκωτικών. Εσύ έτεινες το χέρι προς όλους αυτούς, που καλώς ή κακώς, αποτελούν την προοπτική αυτού του τόπου. Εσύ κατάλαβες την ανάγκη σύμπλευσης των σοσιαλδημοκρατών με την ανανεωτική αριστερά και με τους φιλελεύθερους ως την μόνη λύση για ένα καλύτερο αύριο. Όλοι εμείς που σε πιστέψαμε τότε Γιώργο θέλαμε να πράξεις αυτό που είχε πει πολύ εύστοχα, όπως πάντα άλλωστε, ο Μίμης Ανδρουλάκης. “Γιώργο άλλαξε τα όλα”. Ξέραμε, ήξερες φαντάζομαι και εσύ, ότι δεν θα ήταν εύκολο. Οι εκλογές που ήταν προ το πυλών, το βαθύ ΠΑΣΟΚ που παραλάμβανες, οι τρικλοποδιές που θα σου έβαζαν τα άλλα μεγαλοστελέχη του κόμματος σου. Αλλά η προοπτική αυτή είχε, για εμένα τουλάχιστον, μία γοητεία.

Τρία χρόνια μετά Γιώργο αντί εσύ να αλλάξεις το ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ άλλαξε εσένα. Ακούσαμε από το στόμα σου για την Δεξιά που δεν πρέπει να ξεχνάμε, για τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην πρόοδο και την συντήρηση. Τους φιλελεύθερους τους απομάκρυνες, τις φωνές της ανανεωτικής αριστεράς τις περιθωριοποίησες. Νέα στελέχη γαλουχημένα με τα οράματα του μακαρίτη του Κουτσόγιωργα αναδεικνύονται (Καρχιμάκης, Γρηγοράκος κλπ.). Παρελθοντολογία, σκανδαλολογία και σκανδαλολαγνεία, πόλωση, λεκτικές κορώνες. Έλεγες ότι ήθελες κάτι νέο. Εγώ βλέπω επιστροφή στις αρχές του 80. Προχθές η επιστροφή αυτή οριστικοποιήθηκε. Υποδέχθηκες μετά βαΐων και κλάδων, εσύ και όλη η οικογένεια όπως είδα, τον Κώστα Λαλιώτη στην ενεργό πολιτική. Όπως διαβάζω, αλλά και οσφραίνομαι, η διεύθυνση του Ινστιτούτου Ανδρέας Παπανδρέου, αποτελεί απλά την γέφυρα για το κόμμα και την διεύθυνση του εκλογικού αγώνα. Ο άνθρωπος που έδινε την περίφημη φωτογραφία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και ουσιαστικά υποδείκνυε το πρωτοσέλιδο της Αυριανής, ο άνθρωπος της πόλωσης και των άνευ ουσίας πολιτικών αντιπαραθέσεων, είναι εδώ. Είναι εδώ Γιώργο με δική σου πρόσκληση. Αύριο μπορεί να σε οδηγήσει να κερδίσεις τις εκλογές. Αλλά το άλλο στοίχημα το έχασες. Το στοίχημα για ένα διαφορετικό πολιτικό λόγο, για διαφορετικές πολιτικές πρακτικές, για μία διαφορετική Ελλάδα.

Κρίμα Γιώργο.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΥΒΡΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΛΟΥΚΑ

Πολλά άκουσα και διάβασα τις τελευταίες μέρες για τα υβριστικά συνθήματα μεγάλης μερίδας οπαδών του Παναθηναϊκού κατά του Θοδωρή Παπαλουκά στον πρόσφατο τελικό της Ευρωλίγκα. Η μόνιμη επωδός όλων όσων κατέγραφαν την οργή τους ήταν ότι δεν έπρεπε να γίνει αυτό εναντίον ενός αθλητή που έχει τιμήσει τα χρώματα της Ελλάδας και μας έχει κάνει εθνικά υπερήφανους. Εκ των πρότερων θέλω να τονίσω ότι παρότι είμαι Παναθηναϊκός ο Παπαλουκάς μου είναι εξαιρετικά συμπαθής. Εξοργίζομαι όμως όταν ηρωποιούμε κάποιους ανθρώπους για επιτυχίες τις οποίες είχαν σε τομείς οι οποίοι καλώς ή κακώς είναι ήσσονος σημασίας. Εξοργίζομαι όταν αυτές οι επιτυχίες οδηγούν σε εθνική έπαρση. Εξοργίζομαι όταν βλέπω μικρούς και μεγάλους να βγαίνουν στον δρόμο με εθνικά λάβαρα, μετά από τέτοιες επιτυχίες, εξυμνώντας την ανωτερότητα της ελληνικής φυλής και την πληθωρικότητα των στρατευμένων τέκνων της (με το γνωστό σύνθημα για το μέγεθος του τσολιά). Εξοργίζομαι να βλέπω από την μία να πανηγυρίζουμε την επιτυχία “ομογενούς” αθλητή για την κατάκτηση μεταλλίου σε διεθνείς αγώνες (όπως π.χ. της Αλβανίδας Μιρέλας Μανιάνι) αλλά από την άλλη να απαιτούμε την δίωξη όλων των συμπατριωτών της, που με κόπο προσπαθούν να βγάλουν τα προς το ζην, από την χώρα μας. Τα τελευταία χρόνια το εθνικό μας φρόνημα το έχουν ανυψώσει οι Κεντέρης και Θάνου (να πάτε στο πυρ το εξώτερον όσοι πείτε ότι υπάρχει μία υπόνοια να είχαν πάρει κάτι τα παιδιά. Όλα αυτά είναι σκευωρίες των ξένων και ιδιαίτερα των αμερικάνων), η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου και μπάσκετ καθώς και η Έλενα Παπαρίζου.

Με όλα αυτά δεν θέλω να πω ότι συμφωνώ με τα υβριστικά συνθήματα. Διαφωνώ. Διαφωνώ όμως για άλλους λόγους. Διαφωνώ γιατί η αντιπαράθεση ενός με 20.000 δεν νομίζω ότι είναι δίκαιη. Διαφωνώ γιατί ο Παπαλουκάς δεν έδωσε δικαιώματα (περισσότερα τουλάχιστον από άλλους παίκτες της CSKA) για να αποδοκιμαστεί με τέτοιο τρόπο. Διαφωνώ γιατί ξέρω πως εγώ θα ένοιωθα αν μου έβριζαν την μητέρα. Διαφωνώ γιατί τα υβριστικά συνθήματα εναντίον του Παπαλουκά, αλλά και του όποιου Παπαλουκά ανεξαρτήτως εθνικότητας (αλήθεια νέο-έλληνες θα σας πείραζε το ίδιο αν αντί του Παπαλουκά έβριζαν τον αμερικανό Λάνγκτον π.χ.;) αποτελεί δείγμα πολύ χαμηλού επιπέδου.

Τελειώνοντας θέλω να πω ότι πανηγύρισα και εγώ έξαλα την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος και την δεύτερη θέση του παγκοσμίου πρωταθλήματος από την Εθνική ομάδα μπάσκετ, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Την πανηγύρισα γιατί γουστάρω τους περισσότερους παίκτες ως ολοκληρωμένες προσωπικότητες, γιατί γουστάρω την κατάθεση ψυχής που κάνει ο Γιαννάκης όλα αυτά τα χρόνια ως παίκτης και ως προπονητής στα γήπεδα, και εν τέλει γιατί γουστάρω το μπάσκετ ως άθλημα.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΧΟΥΣ ΤΩΝ ΗΜΙΥΠΑΙΘΡΙΩΝ ΧΩΡΩΝ

Πριν από λίγο ένας συνάδελφος μου ανέφερε ότι έχει δοθεί εντολή από το Υπουργείο Οικονομικών να ξεχυθούν οι εφοριακοί για το θέμα των ημιυπαίθριων χώρων. Μόλις το άκουσα εξοργίστηκα. Είναι δυνατόν η ανοησία τους να έχει φθάσει σε τέτοια επίπεδα; Είναι δυνατόν να μπει ένα τέτοιο χαράτσι σε εκατομμύρια οικογένειες για ένα θέμα που το δημιούργησε το ίδιο το κράτος; Γιατί το κράτος άφησε το παραθυράκι (παραθυράκι είπα, πόρτα ορθάνοιχτη άφησε) στους εργολάβους την τελευταία δεκαετία. Δεν λέω όλοι βγήκαν ωφελημένοι από την πρακτική αυτή, αλλά λιγότερο από όλους οι αγοραστές, που ουσιαστικά δεν πλήρωναν το έξτρα φόρο γι’ αυτά τα παραπάνω τετραγωνικά. Ωφελημένοι τα μέγιστα βγήκαν οι εργολάβοι αφού ενσωμάτωναν τα τετραγωνικά των ημιυπαίθριων χώρων στα υπόλοιπα τετραγωνικά του σπιτιού και τα πωλούσαν στην ίδια αξία. Ωφελημένο και το κράτος γιατί αναζωογονήθηκε η κορεσμένη τότε αγορά κατοικίας (προ 10-12 χρόνων περίπου). Έρχεται λοιπόν σήμερα ο κύριος Αλογοσκούφης και οι παρατρεχάμενοι του και στην προσπάθεια τους να γεμίσουν τα ελλειμματικά τους ταμεία αναμοχλεύουν τα πάντα. Προσπαθούν να βρουν μετρητά από παντού. Καταφεύγοντας πάντα στα ίδια θύματα.

Αγνοώντας ότι αν οι ιδιοκτήτες υποκύψουν και δηλώσουν τους ημιυπαίθριους χώρους τότε θα πέσουν νομοτελειακά και στις δαγκάνες της πολεοδομίας με ότι αυτό συνεπάγεται.

Αγνοώντας ότι οι επαγγελματίες αθλητές και προπονητές φορολογούνται αυτοτελώς με 20%. Ένας μισθωτός των €40.000 φθάνει να πληρώνει μέχρι και 40% φόρο ενώ ο Rivaldo του €1.500.000 πληρώνει 20% φόρο.

Αγνοώντας το προεκλογικό τους σύνθημα για μείωση των δημοσίων δαπανών, επί των ημερών τους οι δημόσιοι υπάλληλοι ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο.

Αγνοώντας την ανεπάρκεια και την ανικανότητά τους να εκμεταλλευτούν οικονομικά όλη αυτή την ολυμπιακή περιουσία, που 3 χρόνια μετά τους αγώνες ρημάζει αναξιοποίητη.

Η απάντηση που θα πάρετε κύριε Αλογοσκούφη είναι η ίδια με αυτή που πήραν οι Πέρσες στις Θερμοπύλες. ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ.