ΕΣΤΙΑ 27/6/2009 – ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΑΙΣΧΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ

Εξαιρετικό το πρωτοσέλιδο άρθρο της Σαββατιάτικης Εστίας (27/6/2009). Ακόμα χειρότερο και από την συνεχή και αυξανόμενη φορολόγηση είναι το γεγονός ότι επιβαρύνονται μονίμως οι ίδιοι και ίδιοι. Το κράτος από μόνο του καταστρατηγεί τις παραγράφους 1 και 2 του άρθρου 4 του Συντάγματος. Εκτός από το θέμα της φοροδιαφυγής που πολύ εύστοχα σχολιάζει η εφημερίδα, εξίσου εξοργιστική είναι και η διαφορετική (ευνοϊκή) φορολογική αντιμετώπιση συγκεκριμένων επαγγελματικών ομάδων (οι αθλητές πχ. φορολογούνται αυτοτελώς με 20%). Το άρθρο είναι αφιερωμένο στην φιλελεύθερη (τρομάρα μας) κυβέρνηση εν’ όψει των νέων φορολογικών μέτρων που ετοιμάζεται να εφαρμόσει, και με κάνει κάθε φορά που ανακοινώνεται κάτι να νοιώθω ότι τελώ σε ομηρία.

“Διαχρονικό αίσχος με την φορολογία

Στην Ελλάδα φορολογούνται τα κορόιδα

Η Κυβέρνηση Καραμανλή παρέλαβε από το ΠΑΣΟΚ ένα φορολογικό σύστημα άθλιο, αναποτελεσματικό και άδικο. Πέντε χρόνια αργότερα, το σύστημα έχει καταστεί χειρότερο. Δεν έγινε τίποτα για τον εξορθολογισμό του, με αποτέλεσμα να εντείνεται στο έπακρο η φορολογική αδικία. Εν έτει 2009, στην Ελλάδα εξακολουθούν να φορολογούνται τα κορόιδα. Υπάρχει ένα συνταρακτικό στοιχείο, που σε κάθε ευνομούμενο κράτος θα αρκούσε για οδηγήσει σε πτώση κυβερνήσεων:

Ενώ το εθνικό εισόδημα των Ελλήνων είναι της τάξεως των 260 δις ευρώ ετησίως, το σύνολο των εσόδων που εισπράττει το Δημόσιο από την φορολογία εισοδήματος φυσικών προσώπων είναι μόλις 12 δις ευρώ! Δηλαδή ο φόρος που καταβάλλουν τα φυσικά πρόσωπα, δεν φθάνει ούτε στο 5% του εισοδήματος που πραγματοποιείται στην χώρα μας κάθε χρόνο.

Αντί λοιπόν οι κυβερνώντες να αναδείξουν το στοιχείο αυτό και να λάβουν μέτρα, μας λένε τώρα ότι λόγω της δημοσιονομικής κρίσεως πρέπει να πληρώσουν και άλλα, όσοι ήδη πληρώνουν!

Φοροδιαφυγή 15 δις!

Το 2009 το ΑΕΠ θα είναι περίπου 260 δις ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι θα έχει πραγματοποιηθεί και αντιστοίχου αξίας εθνικό εισόδημα. Κατά το μεγαλύτερο τμήμα του, το εισόδημα αυτό υπόκειται σε φορολογία. Άμεση κατά την γένεση του εισοδήματος και έμμεση κατά την κατανάλωση του. Στην μεν άμεση φορολογία οι συντελεστές φόρου κλιμακώνονται από 15% έως 40% για τα φυσικά πρόσωπα και από 20% έως 25% για τα νομικά πρόσωπα. Στη δε έμμεση φορολογία, ο βασικός συντελεστής ΦΠΑ είναι 19%.

Με τέτοιους συντελεστές λοιπόν, θα έπρεπε να εισπράττονται φόροι της τάξεως των 75 δις ευρώ ετησίως. Όμως εισπράττονται μόλις 60 δις ευρώ. Από την έμμεση φορολογία (φυσικών και νομικών προσώπων) προβλέπονται να εισπραχθούν φέτος 26 δις ευρώ και από την έμμεση φορολογία 34 δις ευρώ. Δηλαδή συνολικώς 15 δις λιγότερα απ’ ότι θα έπρεπε. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα του φορολογικού μας συστήματος. Και αντί να επιδιώκεται ο εντοπισμός της φορολογητέας ύλης που φοροδιαφεύγει, επιβαρύνονται με πρόσθετους φόρους εκείνοι που έχουν ήδη φορολογηθεί. Η έκτακτη φορολογική εισφορά επεβλήθη επί εισοδημάτων για τα οποία έχει ήδη καταβληθεί φόρος. Τα πρόσθετα τέλη κυκλοφορίας επιβαρύνουν φορολογούμενους που ήδη έχουν πληρώσει τέλη κυκλοφορίας, αλλά και φόρο, όταν αγόρασαν το αυτοκίνητό τους. Γιατί λοιπόν να ξαναπληρώσουν αυτοί που έχουν ήδη πληρώσει φόρους και τέλη;

Απαράδεκτη Τακτική

Όταν τα στοιχεία δείχνουν ότι η φοροδιαφυγή είναι της τάξεως των 15 δις ευρώ ετησίως, είναι απαράδεκτο να εξαγγέλλονται νέοι φόροι που βαρύνουν τις πηγές που ήδη πληρώνουν. Πολλώ μάλλον όταν τα έσοδα που προσδοκόνται από τις πρόσθετες επιβαρύνσεις είναι μηδαμινά, σε σύγκριση με τα ποσά της φοροδιαφυγής. Όλο αυτό το πακέτο μέτρων που εξήγγειλε χθες ο υπουργός Οικονομίας, προβλέπεται ότι θα αποφέρει μόλις 670 εκατ. ευρώ. Προκαλείται λοιπόν τόση αναστάτωση, για να εισπραχθεί ένα τέτοιο ποσό, όταν κάθε χρόνο χάνονται τουλάχιστον 15 δις από την φοροδιαφυγή. Άραγε με αυτά, θα ασχοληθεί ποτέ κάποιος;

Αλλά το πλέον εξοργιστικό είναι ότι, λόγω ακριβώς του τεραστίου ύψους της φοροδιαφυγής, η φορολογία των εντίμων φορολογουμένων καθίσταται ακόμα πιο επαχθής. Διότι εάν φρόντιζε το κράτος να εισπράξει έστω και τα μισά από τα ποσά που φοροδιαφεύγουν, θα μπορούσε να μειώσει θεαματικά τους φόρους για όσους τους καταβάλλουν. Είναι αδιανόητο να καταβάλλουν κάποιοι φορολογούμενοι στο κράτος το 40% του εισοδήματός τους, να προπληρώνουν το 55% του φόρου του επόμενου έτους και να επιβαρύνονται με έκτακτες εισφορές, όταν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες δεν πληρώνουν ούτε τα μισά που τους αναλογούν.

Στην Ελλάδα τους φόρους πληρώνουν πρωτίστως τα κορόιδα, Αυτή είναι η αλήθεια. Το χειρότερο όμως είναι πως η Νέα Δημοκρατία, που παρέλαβε ένα άθλιο φορολογικό καθεστώς από το ΠΑΣΟΚ, δεν έκανε τίποτα για να το βελτιώσει. Πρόκειται για διαχρονικό αίσχος.”

ΜΕ ΛΕΝΕ ΒΑΣΙΛΗ ΤΣΙΚΝΑΚΟ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΚΟΡΟΪΔΟ.

ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ

“Το Διοικητικό Συμβούλιο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών (ΠΟΕΣΥ) εκφράζει την οργή του κλάδου για το κλείσιμο του Ελεύθερου Τύπου, του ραδιοφώνου City 99.5, του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής και του e-tipos.gr. «Είναι μία ακόμα απόπειρα -μετά π.χ. τις προτάσεις για «εκ περιτροπής εργασία» στον όμιλο Εξπρές, το κλείσιμο του περιοδικού DIVA και τις σποραδικές αλλά καθημερινές απολύσεις σε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ- να αξιοποιηθεί η οικονομική κρίση ως πρόσχημα με στόχο να υποβαθμιστούν τα εργασιακά δικαιώματα στο χώρο του τύπου και τελικά να υποβαθμιστεί η ίδια η ενημέρωση» αναφέρεται στην ανακοίνωση.

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΟΕΣΥ καλεί όλες τις ενώσεις-μέλη της Ομοσπονδίας να κινητοποιηθούν επειγόντως και να δώσουν πανελλαδικό χαρακτήρα στην αγωνιστική απάντηση. Σε ώρες κρίσης η αλληλεγγύη είναι το βασικό όπλο των εργαζομένων.

Στην αντίστοιχη ανακοίνωσή της η ΕΣΗΕΑ αναφέρει:

«Η αιφνιδιαστική απόφαση της οικογένειας Θόδωρου και Γιάννας Αγγελοπούλου, ιδιοκτητών των εφημερίδων Ελεύθερος Τύπος και Τύπος της Κυριακής, του ραδιοσταθμού «City 99,5» και του ειδησεογραφικού site του Ομίλου, να πετάξουν στο δρόμο 450 συναδέλφους μας, κλείνοντας τα συγκεκριμένα ΜΜΕ, αποτελεί πρόκληση και 'αιτία πολέμου' για όλους τους εργαζόμενους στην ενημέρωση, ολόκληρο τον κόσμο της εργασίας.

»Η δραματική αυτή εξέλιξη έρχεται να προστεθεί στις καθημερινές, πλέον, απολύσεις και τη ραγδαία επιδείνωση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων στο σύνολο σχεδόν των επιχειρήσεων ενημέρωσης. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά τα τελευταία επεισόδια του δράματος με απλήρωτους ή απολυμένους εργαζόμενους στην Εξπρές, τον Σκάι, τον Alter, το Star, τη Χώρα, το Derby, την Απογευματινή, τον Ξένιο, με την αυθαιρεσία και αδιαφάνεια για τους συμβασιούχους στην ΕΡΤ».”

Ακόμα και αυτή την στιγμή δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο για τον οποίο η ΕΣΗΕΑ και η ΠΟΕΣΥ κατέβηκαν σε απεργία. Δεν αμφισβητώ, εργαζόμενος είμαι και εγώ, ότι το κλείσιμο μίας επιχείρησης στην οποία απασχολούνται πάνω από 450 άτομα είναι μία πάρα πολύ θλιβερή εξέλιξη, όταν μάλιστα δεν είναι καν το πρώτο περιστατικό αποδεικνύει περίτρανα τα γενικότερα οικονομικά προβλήματα τόσο του κλάδου όσο και της χώρας. Το ερώτημα όμως που ανακύπτει είναι το εξής. Τι είναι πιο έντιμο. Να παραδεχθεί ένας επιχειρηματίας ότι παρότι έδωσε χρόνο, χρήμα και κόπο η επιχείρηση του δεν μπόρεσε να ορθοποδήσει και να την κλείσει καλύπτοντας παράλληλα και τις υποχρεώσεις* προς εργαζόμενους, συνεργάτες και προμηθευτές, ή να συνεχίζει να λειτουργεί συσσωρεύοντας ζημίες και να επαιτεί από το κράτος βοήθεια για να καλύψει τις υποχρεώσεις του, κινδυνεύοντας ανά πάση στιγμή να βαρέσει κανόνι και να αφήσει ακάλυπτους όλους τους συναλλασσόμενους μαζί του;

* Η ανακοίνωση που εξέδωσε το Ίδρυμα Τύπου έχει ως εξής:

“Πραγματοποιήθηκαν την Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009, οι Γενικές Συνελεύσεις των μετόχων της ανωνύμου εταιρίας με την επωνυμία «ΙΔΡΥΜΑ ΤΥΠΟΥ Α.Ε.» που εκδίδει τις εφημερίδες «Ελεύθερος Τύπος» και «Τύπος της Κυριακής» και της εταιρίας «Ραδιοφωνικές Επιχειρήσεις CITY Α.Ε.». Οι Γενικές Συνελεύσεις αποφάσισαν ομόφωνα τη λύση και θέση σε εκκαθάριση των εν λόγω εταιριών. Η εξέλιξη αυτή, είναι αποτέλεσμα της οριστικής επιλογής του Θόδωρου και της Γιάννας Αγγελοπούλου να αποχωρήσουν οριστικά από κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα στο χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Η συνέχιση ζημιογόνων αποτελεσμάτων οδήγησε στην απόφαση αυτή. Όταν πριν από τρία χρόνια αναλήφθηκε η ευθύνη του «Ελεύθερου Τύπου» στόχος δεν ήταν μόνο η διάσωση ενός ιστορικού τίτλου. Στόχος ήταν και η συμβολή στην αναζήτηση μιας νέου τύπου και ταυτόχρονα ευρύτερης δημόσιας συζήτησης και μάλιστα σε μια φάση αλλαγών και μετάβασης που χαρακτηρίζει την εποχή μας. Στο συνολικό εγχείρημα του «Ελεύθερου Τύπου» επενδύθηκαν μεγάλοι οικονομικοί πόροι. Κυρίως όμως και πρώτιστα κινητοποιήθηκαν σημαντικοί ανθρώπινοι πόροι, τόσο στην εφημερίδα, όσο και στο ραδιοφωνικό σταθμό. Η προσπάθεια δεν ευοδώθηκε. Το μοντέλο ενημέρωσης που κυριάρχησε στον τόπο μας, η συνεχιζόμενη συσσώρευση ζημιών σε συνδυασμό με τις αρνητικές προοπτικές του κλάδου, μαζί με την πεποίθηση ότι ένα Μέσο Ενημέρωσης δεν νοείται να λειτουργεί με μεγάλες ζημίες και αυτό να συνεχίζεται επί μακρόν, χωρίς να οδηγεί σε παρανοήσεις, συνετέλεσαν στη συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας των παραπάνω αποφάσεων. Οι εταιρίες θα εκπληρώσουν πλήρως τις υποχρεώσεις τους έναντι των εργαζομένων και όλων των συνεργατών τους. Σε όλους εκείνους που προσπάθησαν τα χρόνια αυτά, ανήκει ένα μεγάλο «ευχαριστώ».”

ΑΛΙ ΧΑΜΕΝΕΙ – Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΜΟΝΑΡΧΗΣ ΤΟΥ ΙΡΑΝ

Επικράτησε ο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ στις προεδρικές εκλογές του Ιράν και ξέσπασαν ταραχές από τους οπαδούς του έτερου υποψηφίου Μιρ Χοσεΐν Μουσαβί που φωνάζουν για ευρείας κλίμακας νοθεία. Δεν γνωρίζω εάν έγινε νοθεία (που πιθανότατα έγινε, απλά δεν ξέρουμε το εύρος της), ο Αχμαντινετζάντ πρέπει να απολαμβάνει της αποδοχής της πλειοψηφίας του ιρανικού λαού, στην ουσία όμως δεν έχουν κανένα νόημα μια και πραγματικός και απόλυτος “αυτοκράτορας” του Ιράν είναι ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης Αλί Χαμενεΐ. Το παρακάτω σχεδιάγραμμα που το έχει αναρτήσει ο Στέλιος Φραγκόπουλος στο blog του είναι και εντυπωσιακό και απόλυτα ξεκάθαρο.

Το εκλογικό σώμα εκλέγει και την Βουλή και τον πρόεδρο και το Συμβούλιο των Σοφών. Ο Πρόεδρος διορίζει την κυβέρνηση του η οποία εγκρίνεται από την Βουλή ενώ το Συμβούλιο των Σοφών διορίζει τον Ανώτατο Ηγέτη ο οποίος διορίζει τους 6 κληρικούς μέλη του Συμβουλίου των Φρουρών (τα υπόλοιπα 6 μέλη είναι νομικοί, οι οποίοι διορίζονται από τον επικεφαλή της Δικαιοσύνης). Μέχρι εδώ όλα καλά βέβαια και δημοκρατικότατα. Όμως ο ανώτατος ηγέτης είναι ισόβιος, άρα δεν μπορεί να καθαιρεθεί, και διορίζει επίσης και τον επικεφαλή της Δικαιοσύνης που όπως προείπα διορίζει τα 6 μέλη – νομικούς του Συμβουλίου των Φρουρών το οποίο με την σειρά του εγκρίνει τις υποψηφιότητες τόσο για το Συμβούλιο των Σοφών, όσο και για την προεδρία και την βουλή. Επίσης ο Ανώτατος Ηγέτης ελέγχει το Ανώτατο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας, τις Ένοπλες Δυνάμεις ενώ επίσης διορίζει τον διευθυντή ραδιοφώνου και τηλεόρασης και το Συμβούλιο Σκοπιμότητας, το οποίο επεμβαίνει στις περιπτώσεις διαφωνίας μεταξύ Βουλής (που νομοθετεί) και Συμβουλίου Φρουρών (που έχει το δικαίωμα του βέτο). Με λίγα λόγια ο Αλί Χαμενεΐ, ελέγχει εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία, καθώς επίσης ένοπλες δυνάμεις και τύπο!!! Είναι λοιπόν ή δεν είναι ο απόλυτος μονάρχης;;;

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Διαβάζοντας στο blog της Δράσης τα σχόλια σχετικά με το αποτέλεσμα των εκλογών, αλλά και συζητώντας κατ’ ιδίαν με φίλους, οι οποίοι μπορεί να μην συμμετέχουν ενεργά αλλά ανήκουν σε αυτό τον χώρο, βλέπω έναν έντονο προβληματισμό σχετικά με το ποια θα πρέπει να είναι η επόμενη μέρα, όχι μόνο της Δράσης, αλλά όλων των φιλελεύθερων και μεταρρυθμιστικών δυνάμεων. Ποιος θα πρέπει να είναι ο στόχος; Πως θα πρέπει να κινηθούν από εδώ και πέρα;

Νομίζω ότι το πρώτο ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί απ’ όλους είναι τι ακριβώς επιδιώκουμε. Επιδιώκουμε να διαμορφώσουμε ένα υπολογίσιμο τρίτο πόλο ανάμεσα στους Συντηρητικούς και τους Σοσιαλιστές όπως ακριβώς είναι οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες της ALDE στο Ευρωκοινοβούλιο; Ή αντίθετα θέλουμε μικρά περιθωριακά γκρουπούσκουλα, καθαρές ιδεολογικές σέχτες, στα πρότυπα της κατακερματισμένης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, με διαφοροποιήσεις ορατές μόνο από τους συμμετέχοντες σε αυτά, αλλά με την εικόνα του γραφικού στο ευρύτερο εκλογικό σώμα; Αν επιθυμία μας είναι το δεύτερο η συζήτηση και ο προβληματισμός τελειώνει εδώ. Αν όμως επιθυμούμε το πρώτο τότε τα πράγματα, κατά την άποψη μου, είναι μονόδρομος.

Θα πρέπει να ξεκινήσουν άμεσα συζητήσεις με όλους όσους κινούνται στον ευρύτερο μεταρρυθμιστικό χώρο, την Δράση, την Φιλελεύθερη Συμμαχία, τους Δημοκρατικούς, παλιά στελέχη της φιλελεύθερης πτέρυγας της Νέας Δημοκρατίας και της εκσυγχρονιστικής τάσης του ΠΑΣΟΚ τα οποία για διάφορους λόγους έχουν οδηγηθεί εκτός πολιτικής σκηνής (προσοχή όχι άτομα τα οποία το όνομα τους έχει εμπλακεί σε μίζες, σκάνδαλα κλπ, αλλά σε αναγνωρισμένου κύρους προσωπικότητες όπως ο Τάσος Γιαννίτσης π.χ. από το ΠΑΣΟΚ) για την δημιουργία μίας ατζέντας, αρχικά περιορισμένης, με τις πρώτες προτεραιότητες του κόμματος. Θα πρέπει να τίθενται προβλήματα και να περιγράφονται ξεκάθαρες λύσεις. Λύσεις οι οποίες θα κινούνται προς φιλελεύθερη κατεύθυνση (αναγκαστικά κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια στην σημερινή κρατικιστική Ελλάδα θα είναι προς φιλελεύθερη κατεύθυνση) αλλά χωρίς την πιο ακραία ρητορική ενός “καθαρού” φιλελεύθερου σχηματισμού. Μέσα από μία ευρεία συζήτηση θα πρέπει να ιεραρχηθούν τα θέματα με τα οποία θα συμφωνεί η ευρύτερη πλειοψηφία του κόμματος ενώ καλό θα είναι στην παρούσα φάση να αποφεύγονται εκείνα τα ζητήματα για τα οποία υπάρχει διάσταση απόψεων και μεταξύ των φιλελευθέρων και αποτελούν και θέματα ταμπού για την ευρύτερη ελληνική κοινωνία (π.χ. Μακεδονικό). Άλλωστε το παράδειγμα του ΛΑΟΣ είναι πρόσφατο. Ξεκάθαρη ατζέντα και ιεράρχηση θεμάτων (λαθρομετανάστευση-εγκληματικότητα, εθνικά θέματα) και συγκεκριμένο target ψηφοφόρων.

Άλλο σημαντικό θέμα είναι ο παράγων Στέφανος Μάνος. Κατά την άποψη μου, και προφανώς την άποψη των περίπου 39.000 ψηφοφόρων της Δράσης στις πρόσφατες εκλογές, είναι ίσως ο πιο ικανός Έλληνας πολιτικός των ημερών μας. Προτείνει λύσεις, δεν διστάζει να πάει κόντρα στο ρεύμα (κοινώς δεν τον επηρεάζει το λεγόμενο πολιτικό κόστος), αναγνωρίζει τα λάθη του. Όμως για διάφορους λόγους σημαντική μερίδα ελλήνων, ανάμεσα τους δυστυχώς και πολλοί φιλελεύθεροι, του έχουν κολλήσει την ταμπέλα του γυρολόγου και του καιροσκόπου. Δυστυχώς όπως λέει και η παροιμία καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα. Αποτέλεσμα, από τις 103.000 περίπου ψήφους των Ταύρων το 1999, στις 39.000 της Δράσης το 2009, παρότι οι συνθήκες ήταν ευνοϊκότερες. Ο Στέφανος Μάνος θα πρέπει να κάτσει πιο πίσω και να αφήσει τα ινία σε πιο νέους και άφθαρτους, πάντα όμως βοηθώντας με την πείρα και τις γνώσεις του. Έτσι θα φανεί ότι το κόμμα, δεν είναι απλά “ένα ακόμα μαγαζί του Μάνου” αλλά μία αξιόλογη εναλλακτική πρόταση με πολύ σημαντικά και επιτυχημένα στελέχη. Άλλωστε και ο ίδιος στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων κατά την ιδρυτική παρουσίαση της Δράσης στο Μουσείο Μπενάκη, δήλωσε ότι ένας από τους στόχους του είναι η προώθηση νέων ανθρώπων στην πολιτική.

Έχω την εντύπωση ότι μικρότητες, εγωισμοί, ιδεολογική αδιαλλαξία, στην σημερινή ελλειμματική Ελλάδα δεν έχουν θέση. Πιστεύω ότι οι ευρύτερες μεταρρυθμιστικές δυνάμεις του τόπου, οι παραγωγικοί άνθρωποι, αυτοί που δεν φοβούνται να αναλάβουν ρίσκα και ευθύνες και που κινούνται σε όλο τον χώρο από την ανανεωτική - εκσυγχρονιστική αριστερά μέχρι τους φιλελεύθερους, έχουν την δυνατότητα να συμφωνήσουν και να συνεργασθούν σε μία πλειάδα θεμάτων. Αναγκαστικά οι πρωτοβουλίες θα πρέπει να αναληφθούν από τους Φιλελεύθερους, όλων των πολιτικών σχηματισμών, μια και είναι η ομάδα που είναι περισσότερο ξεκρέμαστη. Ελπίζω όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να μην αποδειχθεί για μία ακόμα φορά ότι ο μεγαλύτερος εχθρός του Φιλελευθερισμού στην Ελλάδα είναι οι ίδιοι οι Φιλελεύθεροι.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΡΩΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΧΘΕΣΙΝΕΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ

Οι χθεσινές εκλογές για την ευρωβουλή δεν αφήνουν πιστεύω καμία δυνατότητα παρερμηνείας. Το μήνυμα που εστάλη, προς όλους, ήταν ξεκάθαρο.

Η κυβέρνηση αποδοκιμάσθηκε εντονότατα. Ο αριθμός ψήφων που πήρε το κυβερνών κόμμα της Νέας Δημοκρατίας είναι ο χαμηλότερος που έχει λάβει ποτέ (ακόμα πιο κάτω και από τις ευρωεκλογές του 1981). Άποψη μου είναι ότι η Νέα Δημοκρατία αποδοκιμάσθηκε τόσο έντονα γιατί αυτό που παρουσίασε ως κυβέρνηση αυτά τα πέντε χρόνια, και ιδιαίτερα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2007, δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα, κακής ποιότητας μάλιστα, αντίγραφο του παλιού κακού ΠΑΣΟΚ. Αλαζονεία της εξουσίας, άλωση του κράτους, σκάνδαλα κλπ. Αυτό το “όλοι ίδιοι είναι” που ακούγεται από μεγάλη μερίδα του κόσμου είναι η προσφορά της Νέας Δημοκρατίας στην δημόσια ζωή του τόπου.

Το ΠΑΣΟΚ πιστεύω ότι μόνο λόγους να πανηγυρίζει δεν έχει. Βγήκε μεν πρώτο κόμμα, και ίσως αυτό είναι το μόνο θετικό μια και τόνωσε λιγάκι το ηθικό του Γιώργου Παπανδρέου και της ηγετικής του ομάδας, αλλά το 36,7% και οι 1.880.000 περίπου ψήφοι που έλαβε, με αντίπαλο την χειρότερη κυβέρνηση της τελευταίας εικοσαετίας, με ένα ΣΥΡΙΖΑ που τέτοιο ξεφούσκωμα δεν έχει καταγραφεί ποτέ στο πολιτικό σκηνικό (με εξαίρεση ίσως μόνο το ΚΕΠ του Αβραμόπουλου) και μ’ ένα ΚΚΕ τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου, κολλημένο εκεί μεταξύ 400.000 και 500.000 ψήφων, μόνο για θριαμβολογίες δεν κάνουν.

Η Αριστερά βγαίνει χαμένη από τις χθεσινές εκλογές. Το ΚΚΕ το ψήφισε το hard core κομμάτι των ψηφοφόρων που μπορεί ανά πάσα στιγμή να κινητοποιήσει, είτε για πορείες, είτε για εκλογές, είτε για οτιδήποτε άλλο, χωρίς όμως, κατά την άποψη μου φυσικότατα μια και οι ιδέες και ο λόγος του είναι τόσο παρωχημένες, να έχει την δυνατότητα να διεισδύσει σε άλλες ομάδες πληθυσμού που πιθανότατα να μπορούσε να τις εκπροσωπήσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ πληρώνει τις τραγικές επιλογές της ηγεσίας του. Μπορεί οι χαριτωμενιές (για να χρησιμοποιήσω την Πανούτσια έκφραση που τόσο μου αρέσει) με τις διαδηλώσεις, το χαΐδεμα των αντιεξουσιαστών, τις οικολογικές ευαισθησίες των κορμοράνων, να είναι trendy, αλλά η απουσία προτάσεων σοβαρών στα πλαίσια της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, που πάντα χαρακτήριζε την Ανανεωτική Ευρωπαϊκή Αριστερά (αυτή του Παπαγιαννάκη, του Ελεφάντη, του Κουβέλη), αποτυπώθηκε έντονα στην κάλπη.

Οι Οικολόγοι κινήθηκαν σε επίπεδα αισθητά χαμηλότερα από αυτά που τους έδιναν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, παρόλα αυτά η εκλογή ευρωβουλευτή σίγουρα είναι επιτυχία.

Μεγάλος κερδισμένος των εκλογών είναι η δεξιά, αυτή που ξεκινάει από την λαϊκή φοβική δεξιά και φθάνει μέχρι την εθνικιστική άκρα δεξιά. Το ΛΑΟΣ, το Πανελλήνιο Μακεδονικό Μέτωπο και η Χρυσή Αυγή συγκέντρωσαν μαζί το 9% περίπου του εκλογικού σώματος. Σε συνδυασμό με την γενικότερη άνοδο της ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη, είναι ίσως το κυριότερο θέμα που θα πρέπει να απασχολήσει όλους μας.

Τελευταία άφησα τα του οίκου μας. Όταν εννοώ οίκο δεν εννοώ μόνο την Δράση αλλά και την Φιλελεύθερη Συμμαχία και τον ευρύτερο μεταρρυθμιστικό χώρο. Η αποτυχία είναι μεγάλη. Δεν καταφέραμε να πείσουμε ότι μπορούμε να αποτελέσουμε την εναλλακτική πρόταση. Οι λόγοι κατά την άποψη μου πολλοί. Η πολυδιάσπαση του χώρου, πράγμα ανεπίτρεπτο δεδομένης της εκλογικής του δύναμης, η προς τα έξω εικόνα των πρωτοκλασάτων στελεχών της Δράσης (λανθασμένη κατά την άποψη μου), το γεγονός ότι οι προτάσεις μας μπορεί να φέρνουν (αποδεδειγμένα) λύσεις, αλλά δυστυχώς δεν χαϊδεύουν αυτιά. Ο προβληματισμός μου είναι μεγάλος, θεωρώ ότι στην παρούσα φάση ο ευρύτερος μεταρρυθμιστικός φιλελεύθερος χώρος είναι στο περιθώριο, χωρίς πολλές δυνατότητες παρέμβασης. Ίσως τελικά, όπως είχε γράψει κάποτε ο Νίκος Δήμου, η μόνη δυνατότητα να προωθηθούν κάποια μέτρα προς φιλελεύθερη κατεύθυνση να είναι μέσα από τα δύο μεγάλα κόμματα. Ίσως πάλι και όχι. Χρειάζεται πάντως πολύ σκέψη και προβληματισμός για την επόμενη μέρα. Προσωπικά είμαι απαισιόδοξος.

Υ.Γ. Πλην των πολιτικών κομμάτων μεγάλος χαμένος των χθεσινών ευρωεκλογών αποδείχθηκαν και οι εταιρείες δημοσκοπήσεων. Τα 6,5% έως και 7% διαφορά που έδιναν στις 7, διαμορφώθηκαν τελικά στο 4,36%.

1989-2009: 20 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΤΙΕΝ ΑΝΜΕΝ ΣΤΟ ΠΕΚΙΝΟ

Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την ημέρα που τα τανκς εκκαθάρισαν την πλατεία Τιεν Ανμέν του Πεκίνου από τους διαδηλωτές που είχαν συγκεντρωθεί, κυρίως φοιτητές, μετά τον θάνατο του κινέζου πρώην γενικού γραμματέα του ΚΚΚ, Hu Yaobang , υπέρμαχου της φιλελευθεροποίησης της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής της χώρας, ο οποίος είχε οδηγηθεί σε παραίτηση και “αυτοκριτική” από το κόμμα το 1987.

Επειδή η αριστερή ρητορική στην χώρα μας αρέσκεται στο να βροντοφωνάζει και να καταδικάζει τα εγκλήματα ή “εγκλήματα” που έχουν κάνει οι πολιτικοί της αντίπαλοι, αλλά έχει μία τάση να αποσιωπεί αυτά που έχουν κάνει κατά καιρούς οι σύμμαχοι ή τα ινδάλματα της, καλό είναι να θυμόμαστε ότι:

Ο αριθμός των νεκρών ποτέ δεν έγινε επίσημα γνωστός γιατί το θέμα έχει θαφτεί πλήρως στην Κίνα. Ανάλογα με τις πηγές κυμαίνονται από 241 (ανεπίσημα από το ΚΚΚ) μέχρι 10.000 (πηγές της πρώην ΕΣΣΔ). Ο πραγματικός αριθμός πρέπει να είναι περί τα 3.000 άτομα όπως είχε αρχικά δηλώσει ο Κινέζικος Ερυθρός Σταυρός.

Ο Wang Dan ο ηγέτης των φοιτητών έκανε επτά χρόνια στην φυλακή.

Ο Zhao Ziyang τότε γενικός γραμματέας του κόμματος, όπως και όσοι άλλοι συμφωνούσαν μαζί του, καθαιρέθηκε γιατί αντιτάχθηκε στην επιβολή στρατιωτικού νόμου και τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό μέχρι τον θάνατό του.

Το όλο γεγονός στο εσωτερικό της Κίνας έχει πλήρως αποσιωπηθεί. Οποιαδήποτε αναφορά στο internet έχει μπλοκαρισθεί, η νέα γενιά φαίνεται να μην γνωρίζει τίποτα (από wikipedia “… In 2006, the American PBS program "Frontline" broadcast a segment filmed at Peking University, many of whose students participated in the 1989 protests. Four students were shown a picture of the Tank Man, but none of them could identify what was happening in the photo. Some responded that it was a military parade, or an artwork”).

ΑΜΑΛΙΑ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ - ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

Πέρασαν δύο χρόνια από τότε που η Αμαλία Καλυβινού έφυγε και δυστυχώς απ’ όσο γνωρίζω, και παρά τα όσα μας διαβεβαιώνει ο υπουργός, δεν έχει αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο. Συγκεκριμένες συμμορίες (χωρίς εισαγωγικά) γιατρών, νοσηλευτών και συνδικαλιστών λυμαίνονται τα νοσοκομεία, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις στερούνται τα βασικά (στο Παίδων π.χ. δεν υπάρχει χανζαπλάστ, ή τουλάχιστον δεν σου δίνεται). Εκείνο όμως που με εξοργίζει περισσότερο είναι η παντελής έλλειψη σεβασμού προς τον ασθενή που τους χαρακτηρίζει. Είτε αυτό λέγεται φακελάκι, είτε αγένεια, είτε γραφειοκρατία. Ο αγώνας της Αμαλίας δεν έχει δικαιωθεί ούτε κατ’ ελάχιστον. Προσυπογράφω την πρόταση του Θέμη Λαζαρίδη. Να καθιερωθεί η 1η Ιουνίου ως «ημέρα της Αμαλίας», ημέρα του ανήμπορου ασθενούς, ημέρα του ευσυνείδητου γιατρού. Αντί επιλόγου και επειδή τα αιτήματα και η φωνή της Αμαλίας είναι επίκαιρα όσο ποτέ παραθέτω αυτούσιο το post που είχε ανέβει στα blogs την 1η Ιουνίου 2007 (Ημέρα Αμαλίας).

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").