ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΙΣΟΙ;

Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που κάνει διαχρονικά το ελληνικό κράτος είναι ότι δεν αντιμετωπίζει τους πολίτες του με τον ίδιο τρόπο. Διαφοροποιούνται, ανάλογα με την επαγγελματική, κοινωνική κλπ. κατηγορία στην οποία ανήκει κάποιος, τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις του από και προς αυτό. Κλασσικό παράδειγμα είναι η πρόσφατη απόφαση του Ευρωδικαστηρίου για ισοτιμία των δύο φύλων ως προς τα όρια συνταξιοδοτήσεως. Άλλα παραδείγματα είναι η διαφορετική φορολογική αντιμετώπιση επαγγελματικών ομάδων. Πχ. οι αθλητές έχουν το δικαίωμα της αυτοτελούς φορολόγησης, παλιότερα οι ιπτάμενοι της Ολυμπιακής (τα κανακεμένα παιδιά του συστήματος τότε) ήταν σχεδόν αφορολόγητοι. Ο διαφορετικός χρόνος άδειας λοχείας στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα. Στον “επαγγελματικό” αθλητισμό όπου όσες ομάδες χρωστάνε και δεν έχουν μεγάλη δυναμική υποβιβάζονται, ενώ για τις μεγάλες ομάδες όλο και κάποιος ευνοϊκός διακανονισμός θα γίνει για να μεταφέρει τα χρωστούμενα στο απώτερο μέλλον (σχετικό άρθρο του Αντώνη Πανούτσου στην χθεσινή Sportday). Τα κλειστά επαγγέλματα όπου τα προνόμια μεταφέρονται από γενιά σε γενιά (π.χ. οι συμβολαιογράφοι). Διαφορετική αντιμετώπιση ανάλογα με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις (π.χ. οι μουσουλμάνοι στο στράτευμα).

Σίγουρα υπάρχουν και θα πρέπει να υπάρχουν κάποιες ομάδες του πληθυσμού που θα τυγχάνουν ευνοϊκότερης αντιμετώπισης λόγω συγκεκριμένων ιδιαιτεροτήτων. Τέτοιες είναι οι πολύτεκνες οικογένειες, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, καρκινοπαθείς και νεφροπαθείς, πληθυσμοί σε παραμεθόριες περιοχές (και πάντως όχι στην Μύκονο) και κάποιοι άλλοι. Σήμερα οι διαφοροποιήσεις γίνονται ανάλογα με τις προσβάσεις που έχει οι κάθε ομάδα και πόσο και πως μπορεί να επηρεάσει, καταπατώντας αν θέλετε βάναυσα και το σύνταγμα αφού επί του πρακτέου όλοι οι έλληνες πολίτες δεν είναι ίσοι.