Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ

Μία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συνέντευξη έδωσε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης στην σημερινή Καθημερινή και τον Τάκη Καμπύλη. Διαβάζοντάς την απορείς πως είναι δυνατόν τέτοιες φωνές να βρίσκονται κάτω από την ίδια πολιτική στέγη με τον Αλέκο, τον Αλέξη και το αριστερό ρεύμα τους. Άνθρωπος με ευρύτητα σκέψης, εκφράζει την αντίθεση του στην πολιτική της σημερινής ηγεσίας του Συνασπισμού σε ένα ευρύ φάσμα θεμάτων. Στα θέματα της εκπαίδευσης μάλιστα τονίζει ότι η διαφορά φιλοσοφίας των ανανεωτικών με το αριστερό ρεύμα είναι τόσο μεγάλη που στις πρόσφατες εκλογές της ΠΟΣΔΕΠ κατέβηκαν ξεχωριστοί συνδυασμοί. Κατακρίνει το κυρίαρχο ρεύμα του ΣΥΝ αλλά και τους συμμάχους του στο ΣΥΡΙΖΑ ότι εμφανίζουν ρητορική ανάλογη με αυτή του ΚΚΕ σε θέματα όπως η λειτουργία της αγοράς, “ τι θα πει να καταργηθεί η αγορά; Δηλαδή ποιος θα αποφασίσει τι θα πουλιέται και σε ποιες τιμές; Κάποιος σκοτεινός γραφειοκράτης; Δεν έχουμε δει την αποτυχία αυτών των θεωριών; Ο Μαρξ έλεγε πως η αγορά δημιουργήθηκε όταν ο παραγωγός είχε πλεόνασμα. Τι αντιπροτείνεται;” αναρωτιέται, ενώ εξακολουθεί να υπερασπίζεται και να επιχειρηματολογεί για την ανάγκη ολοκλήρωσης της οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης της Ε.Ε. “Η Ευρώπη ή θα προχωρήσει στην πολιτική ενοποίηση ή θα περιμένουμε από την τύχη να διαμορφώσει το μέλλον της. Επέμενα και επιμένω σ’ αυτό που προχθές μας είπε ο κ. Κρούγκμαν: Ότι τα προβλήματα της Ευρώπης οφείλονται σήμερα στο ότι δεν προχώρησε η πολιτική ενοποίηση. Και βλέπουμε το σισύφειο έργο που ανέλαβε ο Ομπάμα, να δημιουργήσει ένα νέο κράτος πρόνοιας στις ΗΠΑ. Εμείς στην Ευρώπη είμαστε τυχεροί, γιατί είχαμε και έχουμε σε σχέση με τις ΗΠΑ υψηλό δείκτη κοινωνικής αλληλεγγύης. Δυστυχώς η τελευταία φορά που επέστρεψε η πολιτική στην Ευρώπη ήταν με την καθιέρωση του ευρώ. Φωνάζαμε χρόνια πως ενιαία αγορά χωρίς ενιαίο νόμισμα δεν μπορούσε να υπάρξει. Και τώρα ξαναλέμε πως νομισματική ένωση χωρίς οικονομική ένωση δεν μπορεί να υπάρξει. Δηλαδή χωρίς ενιαία πολιτική φορολογίας ή πολιτικής ρύθμισης των κανόνων της αγοράς. Χρειάζεται να θυμίσω πως το πρώτο έργο των πρώτων κοινοβουλίων στην Ευρώπη πριν από μερικούς αιώνες ήταν η φορολογία; Τι έχεις, πώς τα απέκτησες και πώς τα διαχειρίζεσαι. Αυτό δεν ήταν η Magna Carta;” επισημάνει εκφράζοντας έτσι ανοικτά την διαφωνία του με την ευρωπαϊκή πολιτική της σημερινής ηγεσίας του κόμματος του.

Θεωρεί επίσης ως στάση τελείως απολιτίκ την άρνηση κάθε συζήτησης για συμμετοχή σε κυβερνήσεις συνεργασίας λέγοντας χαρακτηριστικά ότι “Αν ένα κόμμα πιστεύει ότι δεν πρόκειται ποτέ να κληθεί να συμμετάσχει στη διακυβέρνηση της χώρας του, δεν καταλαβαίνω γιατί ασχολείται με την πολιτική. Και ελπίζω να μην ξανακούσω ότι βάζω από το παράθυρο συνεργασίες με το ΠΑΣΟΚ, δεν ανοίγω κανένα παράθυρο. Αλλά ένα σοβαρό κόμμα έχει και απόψεις και πρόγραμμα για τις αρχές διακυβέρνησης της χώρας. Αυτό στο πλαίσιο μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σημαίνει και συμμαχίες. Πώς τις αποκλείεις εξ αρχής; Δεν τις συνδέω με την «υπέρβαση», αναδεικνύω τις δομικές δυσκολίες για κάτι τέτοιο”

Ως φιλελεύθερος πολίτης, και παρά τις όποιες σημαντικές ιδεολογικές διαφορές μας, αλλά κυρίως ως πολίτης που βλέπει ότι η στροφή προς μία άλλη κατεύθυνση όχι μόνο της πολιτικής ζωής αλλά και της νοοτροπίας που διέπει πολλούς από τους συμπολίτες μας, η ανάγκη σύμπλευσης και δράσης των υγιώς σκεπτόμενων πολιτών ακουμπάει σίγουρα την Αριστερά που εκφράζει ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης.

ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΙΣΟΙ;

Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που κάνει διαχρονικά το ελληνικό κράτος είναι ότι δεν αντιμετωπίζει τους πολίτες του με τον ίδιο τρόπο. Διαφοροποιούνται, ανάλογα με την επαγγελματική, κοινωνική κλπ. κατηγορία στην οποία ανήκει κάποιος, τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις του από και προς αυτό. Κλασσικό παράδειγμα είναι η πρόσφατη απόφαση του Ευρωδικαστηρίου για ισοτιμία των δύο φύλων ως προς τα όρια συνταξιοδοτήσεως. Άλλα παραδείγματα είναι η διαφορετική φορολογική αντιμετώπιση επαγγελματικών ομάδων. Πχ. οι αθλητές έχουν το δικαίωμα της αυτοτελούς φορολόγησης, παλιότερα οι ιπτάμενοι της Ολυμπιακής (τα κανακεμένα παιδιά του συστήματος τότε) ήταν σχεδόν αφορολόγητοι. Ο διαφορετικός χρόνος άδειας λοχείας στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα. Στον “επαγγελματικό” αθλητισμό όπου όσες ομάδες χρωστάνε και δεν έχουν μεγάλη δυναμική υποβιβάζονται, ενώ για τις μεγάλες ομάδες όλο και κάποιος ευνοϊκός διακανονισμός θα γίνει για να μεταφέρει τα χρωστούμενα στο απώτερο μέλλον (σχετικό άρθρο του Αντώνη Πανούτσου στην χθεσινή Sportday). Τα κλειστά επαγγέλματα όπου τα προνόμια μεταφέρονται από γενιά σε γενιά (π.χ. οι συμβολαιογράφοι). Διαφορετική αντιμετώπιση ανάλογα με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις (π.χ. οι μουσουλμάνοι στο στράτευμα).

Σίγουρα υπάρχουν και θα πρέπει να υπάρχουν κάποιες ομάδες του πληθυσμού που θα τυγχάνουν ευνοϊκότερης αντιμετώπισης λόγω συγκεκριμένων ιδιαιτεροτήτων. Τέτοιες είναι οι πολύτεκνες οικογένειες, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, καρκινοπαθείς και νεφροπαθείς, πληθυσμοί σε παραμεθόριες περιοχές (και πάντως όχι στην Μύκονο) και κάποιοι άλλοι. Σήμερα οι διαφοροποιήσεις γίνονται ανάλογα με τις προσβάσεις που έχει οι κάθε ομάδα και πόσο και πως μπορεί να επηρεάσει, καταπατώντας αν θέλετε βάναυσα και το σύνταγμα αφού επί του πρακτέου όλοι οι έλληνες πολίτες δεν είναι ίσοι.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Έχω εκφραστεί και στο παρελθόν από αυτό το blog για την ιστορική αλήθεια και το πώς αυτή θεωρώ ότι χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται από τα εθνικά κράτη (που είναι δημιουργήματα των τελευταίων 200 περίπου χρόνων) για την διαμόρφωση ομογενοποιημένων, “εθνικών”, συνειδήσεων στους πολίτες τους. Μέσα στα ίδια πλαίσια κινείται και η άποψη μου για την ελληνική επανάσταση. Ήταν μία επανάσταση κυρίως κοινωνική, οικονομική, με έντονα τοπικά χαρακτηριστικά. Και ήταν όλα αυτά (και δεν ήταν εθνική - ή τουλάχιστον κατά πρώτο λόγο) γιατί ήταν αδύνατον να υπάρχει κοινή ταυτότητα όλων, μια και μετά από 400 χρόνια οθωμανικής αυτοκρατορίας και με μετακινήσεις πληθυσμών σε όλη την Βαλκανική, ήταν αδύνατον να έχει διαμορφωθεί. Ο κλήρος που θα μπορούσε να αποτελέσει την κοινή συνισταμένη των ορθοδόξων, τουλάχιστον, υπηκόων της, δεν είχε κοινή γραμμή. Υπήρχαν οι απλοί κληρικοί, που προσπαθούσαν σε κάποιον βαθμό να τονώσουν τα κοινά χαρακτηριστικά των ορθοδόξων (όπως ο Κοσμάς ο Αιτωλός), αλλά υπήρχε και η επίσημη εκκλησία, το Πατριαρχείο, το οποίο κρατούσε εμφανώς άλλη στάση, υπέρ της διατήρησης της επικυριαρχίας της Υψηλής Πύλης στους ορθόδοξους ρωμιούς. Χαρακτηριστική η εγκύκλιος του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ στους αρχιερείς του, το 1798, για τον κίνδυνο από την κυκλοφορία του Συντάγματος του Ρήγα. Αντιγράφω από το blog του Στέλιου Φραγκόπουλου την πατριαρχική εγκύκλιο “Διά της παρούσης ημετέρας πατριαρχικής επιστολής δηλοποιούμεν τή αρχιερωσύνη σου, ότι συνέπεσεν εις χείρας ημών εν σύνταγμα εις μίαν κόλλαν χαρτί ολόκληρον, μεγάλην, εις απλήν φράσιν (r)ωμαϊκήν, επιγραφόμενον "νέα πολιτική διοίκησις των κατοίκων της Ρούμελης των μικρών εν τή μεσογείω νήσων και της Βλαχομπογδανίας" και ανεμνήσθημεν του ποιμαντικού χρέους. Και διά τούτο γράφομεν τή αρχιερωσύνη σου να επαναγρυπνής, εις όλα τα μέρη της επαρχίας σου με ακριβείς ερεύνας και εξετάσεις, όταν εμφανισθή τοιούτον σύνταγμα, ως άνωθεν, εις τύπον ή χειρόγραφον, να συνάξης πάντα τα διασπειρόμενα, και να τα εξαποστέλλης εις ημάς εν τάχει, μή επιμένων τα πλείονα, αλλ' αμέσως όσα άν εμπίπτωσι κατά μικρόν να εξαποστέλλης.

Και πρόσεχε, αδελφέ, ινα μη φανής παραμελών εις την τοιαύτην ποιμαντικήν και άγρυπνόν σου ταύτην αρχιερατικήν επιστασίαν, και εκ της επαρχίας σου εμφανισθή τοιούτον σύνταγμα διασπειρόμενον και δεν το φανερώσης πρός ημάς και εξαποστείλης τα τοιαύτα, αλλά δι' άλλου τινός ή σταλθή ενταύθα ή ακουσθή, ότι αποδεικνύεις σεαυτόν ανίκανον, και του ποιμαντικού χρέους ελλειπέστατον και αγρήγορον, και εκ τούτου υποπίπτεις εις ανυποληψίαν και ποινήν παρά Θεού και της εκκλησίας εξ αποφάσεως.Όθεν εντελλόμεθά σοι σφοδρώς να εγρηγορής όλαις δυνάμεσιν, εν πάσι τοίς μέρεσι της επαρχίας σου, και κώμαις και χωρίοις παραλίοις και μεσογείοις, να μήν παραμπέση τοιούτον σύνταγμα εις ανάγνωσιν τώ χριστιανικώ εμπιστευθέντι σοι λαώ, όπερ να μήν εμφανισθή πρώτον τή αρχιερωσύνη σου, ότι πλήρες υπάρχει σαθρότητος εκ των θολερών αυτού εννοιών, τοίς δόγμασι της ορθοδόξου ημών πίστεως εναντιούμενον.”

Ένα άλλο χαρακτηριστικό που θα μπορούσε να αποτελεί συστατικό κοινής ταυτότητας, είναι η γλώσσα. Ούτε όμως αυτή ήταν κοινή σε όλους τους κατοίκους της ελλαδικής χερσονήσου. Ανάλογα την περιοχή και τις επιρροές που είχαν δεχθεί οι κάτοικοι της, είχαμε διάφορα γλωσσικά ιδιώματα, παραλλαγές της ελληνικής, της αρβανίτικης, της σλαβικής γλώσσας. Αναφέρει χαρακτηριστικά, και αντιγράφω από το site του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, ο δημοσιογράφος Τάσος Κωστόπουλος (βασισμένος σε τεκμηριωμένη βιβλιογραφία), “…ο ναύαρχος Κουντουριώτης συμμετείχε σε όλες τις συνεδριάσεις της εποχής συνοδευόμενος από τον επίσημο μεταφραστή του, αφού δεν ήξερε να μιλάει παρά μόνο αρβανίτικα (όπως και το 30% των επαναστατών)…”. Χαρακτηριστική σάτιρα του νέου ελληνικού κράτους και της δυσκολίας στην συνεννόηση (ουσιαστικά ανυπαρξία της) είναι η ταινία Βαβυλωνία του Γ. Διζικιρίκη.

Θα πρέπει να τονίσω εδώ ότι την απώλεια κοινής συνείδησης των κατοίκων της Ελλαδικής χερσονήσου δεν την επηρέασαν μόνο τα 400 χρόνια Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά και η προϋπάρχουσα Βυζαντινή Αυτοκρατορία στην οποία συνεκτικό ιστό αποτελούσε κατά πρώτο λόγο η θρησκεία, κυρίως στα χρόνια πριν από τον 11ο αιώνα. Σίγουρα πάντως η απόλυτη σύνδεση με την αρχαία Ελλάδα και τον κλασικό πολιτισμό της, πραγματοποιήθηκε από το μετεπαναστατικό ελληνικό κράτος (περίοδος Αντιβασιλείας “…Κύριο χαρακτηριστικό του περιεχομένου των σπουδών ήταν ο κλασικισμός και η αρχαιολατρία…” από wikipedia) στην προσπάθεια του να διαμορφώσει και να τονώσει τα (όποια) κοινά χαρακτηριστικά των υπηκόων του. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο όρος Ελλάδα και ελληνισμός αρχίζει και χρησιμοποιείται ευρέως μετά την επανάσταση αφού ως τότε κυριαρχούσαν οι χαρακτηρισμοί γραικός και ρωμιός.

Έχω την εντύπωση ότι το μεγαλύτερο δεινό το όποιο τελικά κληροδότησε η Οθωμανική επικυριαρχία στην σημερινή Ελλάδα, δεν ήταν ούτε τα 400 χρόνια σκλαβιάς και η μη συνέχεια της ελληνικότητας των πληθυσμών της (σε όποιο βαθμό θέλετε), ούτε ότι αποτέλεσαν ένα στυγνό καθεστώς μέσα στο οποίο έζησαν οι πρόγονοι μας (κάντε απλά μία σύγκριση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας των πρώτων αιώνων 15ος – 16ος αιώνας (ανεξιθρησκία), με τον Μεσαίωνα του σκοταδισμού της Δυτικής Ευρώπης της ίδιας περιόδου) αλλά το γεγονός ότι δεν βίωσε η περιοχή τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό επειδή αυτός συντελέσθηκε (17ος - 18ος αιώνας) την εποχή της ωρίμανσης και σταδιακής παρακμής της, που την έκαναν καχύποπτη, αρνητική και εχθρική (μια και ένοιωθε πλέον ευάλωτη) σε κάθε φιλελεύθερη ιδέα και πράξη. Αυτή την αρνητική κληρονομιά την πληρώνει το σύγχρονο ελληνικό κράτος μέχρι σήμερα.

Υ.Γ (21:00) Για τυχόν παρανοήσεις. Δεν υπονοώ ότι δεν υπήρχαν άνθρωποι με ελληνική εθνική συνείδηση που έβλεπαν τον αγώνα ως εθνικοαπελευθερωτικό. Αυτό που λέω είναι ότι δεν υπήρχε κοινή εθνική συνείδηση όλων αυτών που αποτέλεσαν το νέο ελληνικό κράτος. Γι’ αυτούς η επανάσταση είχε άλλα χαρακτηριστικά.

ΕΞΟΡΓΙΣΤΙΚΟ ΜΕΝ ΑΚΡΩΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΕ

Το διάβασα στο nylon του Νίκου Δρανδάκη και πραγματικά εξεπλάγην. Υπάρχει υπηρεσία στο internet, επώνυμη, ο διαχειριστής της οποίας βγήκε και σε ραδιοφωνική εκπομπή και αυτοδιαφημιζόταν, η οποία προσφέρει πανεπιστημιακές εργασίες σε φοιτητές έναντι αμοιβής. Μάλιστα στο site τους έχουν και αγγελία με την οποία ζητούν “…νέους ενεργητικούς και ευφυείς, για να συμμετέχουν στην συγγραφική μας ομάδα…”. Στις Η.Π.Α. και στις άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης το plagiarism είναι πολύ σημαντικό αδίκημα και μπορεί να οδηγήσει στην αποβολή του φοιτητή από την σχολή του (έχω την εντύπωση ότι σε κάποιες περιπτώσεις είναι και ποινικό αδίκημα αλλά από την wikipedia αυτό δεν στοιχειοθετείται για τους φοιτητές). Εδώ, στην χώρα της Μαρμότας όπως πολύ εύστοχα γράφει ο Νίκος, κανείς δεν φαίνεται να ενοχλείται.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΘΕΣΙΝΗ ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

Η πρώτη παρουσίαση της Δράσης έγινε χθες το βράδυ στο Μουσείο Μπενάκη. Η αίσθηση μου είναι ότι η κίνηση έχει πιθανότητες να αναπτύξει κάποια δυναμική, δεδομένου ότι και αξιολογότατο δυναμικό έχει αλλά και επειδή έρχεται σε μία περίοδο που κανένας υπάρχον κομματικός σχηματισμός δεν φαίνεται να καλύπτει ένα μεγάλο μέρος συμπολιτών μας. Αν καταφέρει να αποβάλλει τα στερεότυπα τα οποία έχουν στιγματίσει (κακώς) τους κύριους εκφραστές της, τότε το μέλλον δεν μπορεί παρά να είναι ευοίωνο.

Κάθε ένας από την ενδεκαμελή επιτροπή αναφέρθηκε στους λόγους για τους οποίους μετέχει στην κίνηση ενώ μετά ακολούθησαν ερωτήσεις δημοσιογράφων. Ο Στέφανος Μάνος ήταν για μία ακόμα φορά απολαυστικός και ανέλυσε ποιες θα είναι οι προτεραιότητες της νέας κίνησης (συμμετοχή σε κυβερνητικά σχήματα συνεργασιών και επιβολή της κοινής λογικής και του αυτονόητου στην πολιτική ζωή), ενώ δήλωσε ρητά ότι εφόσον οι εθνικές εκλογές γίνουν πριν από τις ευρωεκλογές (κάτι όμως που το θεωρεί μη ρεαλιστικό) το κόμμα δεν θα συμμετάσχει γιατί δεν θα είναι έτοιμο.

Δεν μπορώ παρά να μην επισημάνω την παρουσία του Νίκου Δήμου και του Χαρίδημου Τσούκα (προσωπικών μου αδυναμιών) αλλά και των Θάνου Βερέμη και Κωνσταντίνου Ζώρα στο πάνελ, καθώς επίσης και των Γιώργου Μπήτρου, Μιράντας Ξαφά και Θανάση Παπανδρόπουλου (αλήθεια πότε ακριβώς έφυγε από την Φ.Σ. και δεν το μάθαμε) στους υπογράφοντες την ιδρυτική διακήρυξη. Οι τελευταίοι δείχνουν και το έντονο φιλελεύθερο χρώμα της νέας κίνησης. Στα μόνα αρνητικά της βραδιάς, η ύπαρξη μόνο μίας γυναίκας στην ενδεκαμελή επιτροπή (αδυναμία στην παρούσα φάση το χαρακτήρισε ο Μάνος σε ερώτηση της Έλλης Τριανταφύλλου) καθώς και ο μεγάλος σχετικά μέσος όρος ηλικίας του ακροατηρίου (χωρίς βέβαια να λείπουν και αρκετοί νέοι).

Εν αναμονή λοιπόν εξελίξεων όσον αφορά τόσο την δομή του κόμματος, όσο και του προγραμματικού του λόγου, με σαφή προτεραιότητα στα τρία Π (Παιδεία, Περιβάλλον, Πολιτισμός), πιστεύω ότι δεν είναι αργά ειλημμένες αποφάσεις να αναθεωρηθούν, γιατί η ανάγκη σύμπλευσης όλων των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων σήμερα είναι επιτακτική.

ΔΡΑΣΗ - ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

"Φτάνει πια – ΔΡΑΣΗ, τώρα!

Ιδρύουμε νέα πολιτική κίνηση.

Το όνομά της «ΔΡΑΣΗ». Γιατί αυτό χρειάζεται η Ελλάδα σήμερα. Δράση κι όχι λόγια. Δράση τώρα, κι όχι αύριο.

Η κρίση είναι εδώ.

Όλοι εμείς που υπογράφουμε τη Διακήρυξη αυτή διαπιστώνουμε, μαζί με τους περισσότερους πολίτες, ότι η πατρίδα μας βυθίζεται σε μια πρωτοφανή, στα τελευταία 35χρόνια, κρίση. Η απειλή της οικονομικής χρεοκοπίας είναι ορατή. Η εργασιακή ανασφάλεια και η ανεργία, η ακρίβεια και οι χαμηλοί μισθοί και συντάξεις, τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα και η διαφθορά, η αναβίωση της τρομοκρατίας και η κλιμάκωση της βίας και της εγκληματικότητας, συνιστούν όλο και πιο έντονα οδυνηρά βιώματα για τους Έλληνες πολίτες. Το παράλυτο κράτος και η ανυποληψία των δημοσίων θεσμών ενισχύουν το κλίμα ανασφάλειας και απαισιοδοξίας. Ο εφιάλτης μιας κοινωνίας χωρίς συνοχή και αλληλεγγύη, χωρίς δικαιοσύνη, χωρίς κοινωνική προστασία, χωρίς σεβασμό για τον πολίτη και τα δικαιώματα του είναι εδώ, μπροστά μας.

Τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας αδυνατούν να βγάλουν τη χώρα από την πολύπλευρη κρίση, γιατί τα ίδια συνιστούν το κύριο μέρος του προβλήματος. Ενώ η κρίση απαιτεί συναινέσεις και συνεργασίες τα δύο αυτά κόμματα τις απορρίπτουν. Καταφεύγουν σε όσα μας έφεραν στο σημερινό χάλι: το λαϊκισμό, τη δημαγωγία, την παροχολογία, την εκλογολογία. Αγωνιούν, όχι για το πώς θα αντιμετωπίσουν την κρίση, αλλά για τις επόμενες δημοσκοπήσεις.

Κόμμα καταλύτης

Στην κατάσταση που περιγράψαμε απαντούμε: «φτάνει πια. Δεν πάει άλλο». Στο δίλημμα μοιρολατρία ή δράση, επιλέγουμε τη ΔΡΑΣΗ.

Ιδρύουμε κόμμα καταλύτη που θα επιδιώξει να επιβάλλει την αλήθεια και την κοινή λογική στην πολιτική μας ζωή. Διεκδικούμε την πολιτική δύναμη που θα υποχρεώσει την εξουσία να αντιμετωπίσει τα χρονίζοντα προβλήματα της χώρας και της κοινωνίας. Θέλουμε να είμαστε ένα «σωστό κόμμα», που δεν διεκδικεί την εξουσία, για την εξουσία, δεν διεκδικεί την ψήφο διαμαρτυρίας για τη διαμαρτυρία, δεν στηρίζεται σε κομματικούς στρατούς, δεν συναλλάσσεται με κρατικοδίαιτες συνδικαλιστικές συντεχνίες. Στηρίζεται στη κοινή λογική και απευθύνεται στους σκεπτόμενους πολίτες.

Είναι αλήθεια ότι πολλοί από εμάς που συνυπογράφουμε ξεκινάμε από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες. Στη ζωή μας είχαμε διαφορετικές προτεραιότητες. Ορισμένοι συμμετείχαμε στο πολιτικό σύστημα. Γνωρίζουμε από μέσα τις αγκυλώσεις του και γι αυτό γνωρίζουμε καλά τις αντιστάσεις του. Άλλοι από εμάς προέρχονται από την ενεργό κοινωνία πολιτών και άλλοι δεν είχαμε καμιά προηγούμενη ανάμιξη στα κοινά. Τα προβλήματα που όλοι οι πολίτες αντιμετωπίζουν, επιβάλλουν να βάλουμε στην άκρη τις όποιες διαφορές μας και να αγωνισθούμε μαζί για να βγούμε από το τέλμα της ακινησίας. Η προσπάθεια μας είναι ομαδική και τη χαρακτηρίζει ο ρεαλισμός της κοινής λογικής.

Αλήθεια και κοινή λογική

• Η κοινή λογική λέει ότι δίχως ένα πολιτικά ανεξάρτητο, καλά οργανωμένο και αδιάφθορο κράτος, η χώρα είναι αδύνατο να πάει μπροστά. Η κοινή λογική λέει ότι χρειαζόμαστε ένα λειτουργικό και αποτελεσματικό κράτος, που σήμερα δεν έχουμε.

• Η κοινή λογική λέει ότι αν δεν υπάρχει ανταγωνισμός στην αγορά μέσα σ’ ένα πλαίσιο από σαφείς και δεσμευτικούς για όλους κανόνες, οι καταναλωτές ζημιώνονται και η οικονομική ανάπτυξη φθίνει.

• Η κοινή λογική λέει ότι δεν μπορείς να ξοδεύεις περισσότερα απ’ όσα έχεις και να δανείζεσαι υποθηκεύοντας το μέλλον των παιδιών σου.

• Η κοινή λογική λέει ότι για να είναι η οικονομική ανάπτυξη βιώσιμη πρέπει να είναι φιλική προς το περιβάλλον. Ποιότητα ζωής χωρίς προστασία του περιβάλλοντος είναι αδιανόητη.

• Η κοινή λογική λέει ότι όταν προσφεύγει ο πολίτης στην Δικαιοσύνη η υπόθεσή του δεν μπορεί να εκδικάζεται έπειτα από πέντε ή δέκα χρόνια. Διαφορετικά, η έννοια του κράτους δικαίου αποδυναμώνεται.

• Η κοινή λογική λέει ότι τα νοσοκομεία πρέπει να διοικούνται με σύγχρονα συστήματα διοίκησης και όχι με κομματικούς κομισάριους ή συνδικαλιστές.

• Η κοινή λογική λέει ότι δάσκαλοι και καθηγητές πρέπει να αξιολογούνται, ότι τα σχολεία και τα πανεπιστήμια πρέπει να λειτουργούν ως κέντρα μάθησης και όχι ως κομματικά ορμητήρια αντικοινωνικών στοιχείων.

• Η κοινή λογική λέει ότι αξιοποιώντας τις μοναδικές κλιματικές και περιβαλλοντικές συνθήκες της χώρας οι Έλληνες αγρότες μπορούν να τροφοδοτούν με ποιοτικά προϊόντα τις ευρωπαϊκές αγορές και να μη περιμένουν να ζήσουν από τις επιδοτήσεις, που το 2013θα καταργηθούν.

Στην Ελλάδα ένα πράγμα χρειάζεται: πολιτική βούληση και δράση. Τώρα κι όχι αύριο.

Πρώτο βήμα

Συμμετέχουμε στις ευρωεκλογές του Ιουνίου 2009. Είναι η πρώτη μας παρέμβαση για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Είναι το πρώτο βήμα για να σταματήσει ο κατήφορος και να ξαναβρούμε οι Έλληνες την ελπίδα, την αισιοδοξία, και την εμπιστοσύνη.

Ναι, μπορούμε!

Πως μπορεί να γίνει αυτό;

Πρώτον, με την ανατροπή του φαύλου κύκλου της δικομματικής εναλλαγής στην εξουσία. Κάθε μονοκομματική εξουσία, καλείται να επιλέξει ανάμεσα στην εξυπηρέτηση του γενικού συμφέροντος και την εξυπηρέτηση των ιδιοτελών συμφερόντων των κομματικών και συντεχνιακών δυνάμεων που την έφεραν στην εξουσία. Και φυσικά επιλέγει το δεύτερο, γιατί αδυνατεί να συγκρουσθεί με δομικά στοιχεία της συγκρότησής της, δηλαδή με τον ίδιο της τον εαυτό. Ένα κόμμα της κοινής λογικής, σοβαρό και υπεύθυνο, θα προσφέρει τις αναγκαίες ψήφους για το σχηματισμό κυβερνήσεων συνεργασίας και στα δύο μεγάλα κόμματα, όχι για να μοιραστεί μαζί τους την εξουσία, αλλά για να πιέσει να υιοθετηθούν πολιτικές στρατηγικά επωφελείς για τη χώρα.

Δεύτερον, με τη συνειδητοποίηση ότι διαθέτουμε ένα μοναδικά περιβαλλοντικό πολιτιστικό, ιστορικό και κυρίως ανθρώπινο (εδώ και στο εξωτερι-κό) πλούτο, που αν τον αξιοποιήσουμε σωστά - κάνοντας τα αυτονόητα, αυτά που λέει η κοινή λογική - μπορούμε να είμαστε παραπάνω από αισιόδοξοι. Μπορούμε να ξεπεράσουμε την τωρινή κρίση με αυτοπεποίθηση, αισιοδοξία, ασφάλεια κι αξιοπρέπεια.

Συνυπεύθυνοι

Νιώθουμε συνυπεύθυνοι για την πορεία της πατρίδας μας. Καλούμε όλους τους πολίτες, που μαζί μας αναφωνούν με αγανάκτηση «φτάνει πια», να απεγκλωβιστούν από τα παρακμιακά κομματικά κατεστημένα και να συ-στρατευθούν μαζί μας. Καλούμε όλους τους προοδευτικούς πολίτες, κεντροαριστερούς και κεντροδεξιούς, σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθερους, εκσυγχρονιστές και πραγματιστές, να συνεργασθούμε, ώστε να αναστρέψουμε την ακάθεκτη πορεία μας προς την παρακμή.

Η συγκυρία είναι αυτή που επιβάλλει τη παρέμβαση ενός κόμματος κα-ταλύτη. Αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία ίδρυσής του. Γνωρίζουμε το μέγεθος των δυσκολιών. Διακινδυνεύουμε για να πετύχουμε. Δεν γνωρίζουμε αν θα εισακουσθεί η έκκλησή μας. Θέλουμε όμως να μπορούμε να κοιτάμε αύριο στα μάτια τα παιδιά μας και τους φίλους μας λέγοντάς τους: «Εμείς τουλάχιστον τολμήσαμε»."

από το e-drasis.blogspot.com

Υ.Γ. Έπ’ ευκαιρία του νέου ξεκινήματος έγινε και η αισθητική αλλαγή στο blog.

ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ – Η ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΥΓΙΩΣ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ

Με την πιο κάτω επιστολή παραιτήθηκα από μέλος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.

“Όταν πριν από δυόμισι περίπου χρόνια λάμβανα την επιστολή με την οποία μας καλούσατε να συστρατευτούμε όλοι στην δημιουργία ενός φιλελεύθερου κόμματος που θα είχε ως κύριο σκοπό την προάσπιση των φιλελεύθερων ιδεών και την επαναφορά τους στη κεντρική πολιτική σκηνή, δέχτηκα με μεγάλη χαρά. Η προσμονή ότι κάτι μπορεί να άλλαζε με την σύμπλευση όλων των ελλήνων φιλελευθέρων με ενθουσίαζε. Μέσα σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, και παρά το γεγονός ότι οικογενειακοί και επαγγελματικοί λόγοι δεν με άφησαν να συμμετάσχω στο βαθμό που θα ήθελα, γνώρισα αρκετούς αξιόλογους ανθρώπους τόσο μέσα σε αυτό το forum όσο και στις διάφορες εκδηλώσεις του κόμματος. Όμως η σύμπλευση και η παρουσία προβεβλημένων στελεχών του χώρου, απαραίτητη για την περαιτέρω διάδοση του μηνύματος μας, δεν κατέστη ποτέ δυνατή. Δυστυχώς ένα πολιτικό κόμμα για να μπορέσει να επιτύχει και να βγει από την αφάνεια θα πρέπει να έχει ένα ή (ακόμα καλύτερα) πολλά ονόματα - κράχτες, που θα ανοίξουν την πόρτα των ΜΜΕ, ή μεγάλες οικονομικές δυνατότητες. Εμείς δυστυχώς στερούμασταν και τα δύο. Επιπροσθέτως μέσα σε όλη αυτή την περίοδο πολλά στελέχη που αρχικά είχαν ξεκινήσει με ενθουσιασμό, παραιτήθηκαν για διάφορους λόγους, που δεν είναι της αρμοδιότητας μου ούτε να τους αναλύσω ούτε να τους εξηγήσω. Είναι όμως γεγονός ότι μου άφηναν πικρή γεύση.

Όταν στο τελευταίο συνέδριο αποφασίσαμε να εξετάσουμε το ενδεχόμενο της συνεργασίας με άλλες μεταρρυθμιστικές δυνάμεις και όταν είδα την παρουσία πολλών στελεχών (πολιτικών και μη), αυτών που θα ήθελα να δω από την πρώτη στιγμή στο κόμμα (Μάνος, Ανδριανόπουλος, Μίχας, Δήμου κλπ.), θεώρησα ότι αρχίσαμε να κινούμαστε προς την σωστή κατεύθυνση. Μπορώ να σας πω με βεβαιότητα ότι εκείνο το σαββατοκύριακο θεώρησα ότι η αρχή για κάτι ευρύτερο και αποδοτικότερο είχε γίνει. Μερικούς μήνες αργότερα, και με την πρόσφατη ανακοίνωση της ΔΕ για αυτόνομη κάθοδο στις εκλογές οι ελπίδες που είχα κατέρρευσαν. Άλλη μία ευκαιρία πήγε χαμένη. Θεωρώ ότι στην παρούσα φάση και αφού η συσπείρωση όπως θα την επιθυμούσαμε πράγματι, σε επίπεδο κομμάτων, δεν έγινε αποδεκτή ο πολιτικός ρεαλισμός θα μας οδηγούσε σε αποχή από τις εκλογές και υποστήριξη της μόνης μεταρρυθμιστικής προσπάθειας που έχει τις δυνατότητες να επιτύχει κάτι (εκλογικά) καλό. Άντ’ αυτού ορισμένοι εδώ ήθελαν να κολλήσουν την ταμπέλα του γυρολόγου στον Στέφανο Μάνο (πιστεύω ότι όλοι οι φιλελεύθεροι υπήρξαμε γυρολόγοι στο παρελθόν μια και κανένας πολιτικός σχηματισμός δεν μας κάλυπτε).

Στις σημερινές δύσκολες στιγμές, που η σήψη και ο ανορθολογισμός της μεγάλης πλειοψηφίας του πολιτικού συστήματος έχει γιγαντωθεί, και που η Φιλελεύθερη Συμμαχία δεν έχει την δυνατότητα να ξεφύγει από το πολιτικό περιθώριο στο οποίο βρίσκεται (λόγω εκλογικής δύναμης και όχι ιδεών για να μην παρεξηγηθώ), θεωρώ ότι η συμπόρευση όλων των υγιώς σκεπτόμενων Ελλήνων (ανεξάρτητα αν είναι φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες, ή οτιδήποτε άλλο) είναι απαραίτητη. Για τους λόγους αυτούς θεωρώ ότι πρέπει να ακολουθήσω την κίνηση του Στέφανου Μάνου και θέτω την παραίτηση μου στην διάθεση της Δ.Ε. Ελπίζω στο μέλλον να ξανασυναντηθούμε κομματικά (όταν θα μπορώ και εγώ να βοηθήσω περισσότερο), μια και ως στάση και φιλοσοφία ζωής παραμένουμε στην ίδια όχθη.”