ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΜΑΣ

Την άποψη μου για τον Γιώργο Παπανδρέου και την πορεία του ως αρχηγός του ΠΑΣΟΚ την έχω εκφράσει παλιότερα με το post μου “Επιστολή στον Γιώργο Παπανδρέου”. Θεωρώ ότι ο Γιώργος είχε και τις ιδέες αλλά και την προηγούμενη καλή παρουσία για να οδηγήσει την ελληνική πολιτική ζωή σε μία διαφορετική κατεύθυνση. Αποδείχτηκε όμως ότι του έλειπε η απαιτούμενη θέληση, το απαιτούμενο τσαγανό αν θέλετε για να προβεί στις αναγκαίες τομές και ρίξεις δικαιώνοντάς με τελικά σε όσα έγραφα τότε. Σήμερα διάβασα στην LIFO την άποψη του Χρήστου Μιχαηλίδη για τα τεκταινόμενα στην αξιωματική αντιπολίτευση και με τα οποία συμφωνώ εν συνόλω. Παραθέτω το άρθρο αυτούσιο.

“H μπερδεμένη κοινωνία μας θαυμάσια βολεύεται να κινείται μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ χωρίς τύψεις, και βρίζοντας κάθε φορά εκείνον που ψήφισε την προηγούμενη. Την ερχόμενη Κυριακή το ΠΑΣΟΚ κάνει το πρώτο του βήμα προς την εκλογή νέου αρχηγού, που μπορεί να είναι ο παλιός, εάν εκλεγεί ο Γιώργος Παπανδρέου, μπορεί και καινούργιος, εάν οι ψηφοφόροι προτιμήσουν τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Αυτό, θα το μάθουμε. Δεν θα μάθουμε, όμως, ποιο ΠΑΣΟΚ θα αναδυθεί από αυτή την επίπονη εκλογική διαδικασία των πολλών εβδομάδων, συνέχεια μιας οδυνηρής, για το κόμμα, ήττας από τη Νέα Δημοκρατία στις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου. Η αυτοκριτική του Παπανδρέου μπορεί να οδηγεί στην περιγραφή ενός διαφορετικού ΠΑΣΟΚ, εάν ξεμπλέξει με τα κακώς κείμενα και εφαρμόσει εκείνα που θα ξανακάνουν το κόμμα «ριζοσπαστικό και κοινωνικό κίνημα» - σε καμία περίπτωση, όμως, δεν το εγγυάται. Η επιμονή του Βενιζέλου ότι με αυτόν αρχηγό ο Καραμανλής θα ηττηθεί οπωσδήποτε φανερώνει, ίσως, προσωπική αυτοπεποίθηση, αλλά δεν αποκαλύπτει, σίγουρα, μια καινούργια εικόνα κόμματος.

Θα πείτε: έχει ανάγκη αυτή η κοινωνία από ένα καινούργιο κόμμα; Πόσο είναι αυτό το κομμάτι της κοινωνίας που το επιθυμεί; Και τι είδους κόμμα θα ήθελε να δει να προστίθεται στο ήδη υπάρχον... ρόστερ; Μπροστά στα δικά μου μάτια στέκεται μια μπερδεμένη, εν πολλοίς, κοινωνία. Μια κοινωνία που, μέχρι τώρα, θαυμάσια βολεύεται να κινείται μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας δίχως τύψεις, και βρίζοντας κάθε φορά εκείνον που ψήφισε την προηγούμενη. Οι μεγάλες και «καθαρές» διαφορές, μια κοινωνία ομογενοποιημένη και δέσμια των ενοχών της, την τρομάζουν. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι το ΠΑΣΟΚ έχασε τις εκλογές επειδή προσέγγισε πολύ τις πολιτικές της Νέας Δημοκρατίας. Απλώς, ο κόσμος έκρινε ότι δεν έκλεισε ο κυβερνητικός κύκλος της τελευταίας. Της έδωσαν μια ακόμα ευκαιρία.

Ριζοσπαστική κίνηση, από τη μεριά του Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, ΗΤΑΝ η επιλογή των Μάνου και Ανδριανόπουλου στα ψηφοδέλτια της προηγούμενης αναμέτρησης. Την εγκατέλειψε μισοστρατής, όχι επειδή τάχα με αυτή την πολιτική ξώκειλε από τη σοσιαλιστική γραμμή του κόμματος (σοβαροί να είμαστε, να μην ξεχνάμε και τους ορισμούς...), αλλά επειδή το ίδιο το «συντηρητικό» σώμα του ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσε να αντέξει αυτή την ωραία προοπτική που ανοιγόταν. Το μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας σήμερα, βολεμένο, φοβικό, ανέμπνευστο και σε μεγάλο βαθμό διεφθαρμένο, δεν αντέχει, δεν θέλει πολιτικούς που να τους λένε δύσκολες αλήθειες ή να προτείνουν λύσεις επώδυνες.

Το «παπανδρεϊκό» ΠΑΣΟΚ, που λέει σήμερα ότι οραματίζεται «επιστροφή στις ρίζες μας», παραδέχεται ανοιχτά (σε άπειρες συζητήσεις που άκουσα όλες αυτές τις μέρες στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις), πως «κάναμε λάθος που εκχωρήσαμε τον προοδευτικό χώρο, ιδίως εκείνον που εκφράζεται από τη σπουδάζουσα νεολαία μας, στον ΣΥΡΙΖΑ». Σκέφτομαι, λοιπόν, πως εάν η έγνοια και ο στόχος του «νέου ΠΑΣΟΚ» είναι απλώς να γίνει σαν τον ΣΥΡΙΖΑ -καταγγελτικός σε όλα, απών από τη Βουλή στη συζήτηση σημαντικών θεμάτων, με θέσεις γενικές και αρεστές στα αυτιά των πολλών αυτού του χώρου, του... αορίστως αριστερού-, τότε μπορεί να κερδίσει τις επόμενες εκλογές, είτε με Γιώργο είτε με Βαγγέλη, αλλά η πατημασιά του και πάλι στον τόπο θα είναι παλιά πατημασιά.

Για την Παιδεία ξεκάθαρη θέση δεν θα υπάρχει - ήξεις αφίξεις. «Ναι μεν είμαστε υπέρ και των ιδιωτικών, μη κερδοφόρων πανεπιστημίων, αλλά με αυστηρό έλεγχο του κράτους, και αφού πρώτα φτιάξουμε το δημόσιο Πανεπιστήμιο». Τρέχα γύρευε...

Το ίδιο και για το Ασφαλιστικό... Κανείς δεν ξέρει το ΠΑΣΟΚ της 12ης Νοεμβρίου ποια έπ’ αυτού θέση σαφή θα έχει. Τονίζω το «θέση σαφή», γιατί από τις άλλες τις «θέσεις», του τύπου «είμαστε υπέρ του κράτους της κοινωνικής πρόνοιας και να μη θιγούν τα συμφέροντα των συνταξιούχων και των μικρομεσαίων», χορτάσαμε πολλάκις.

Οι μηχανισμοί άμυνας των ανθρώπων τούς σπρώχνουν πάντοτε στο συντηρητισμό. «Καλύτερα με το κακό που ξέρω και συνήθισα, παρά με το καλό που θα με βγάλει από τη βολή μου». Η «λογική» αυτή -το είδαμε τις τελευταίες εβδομάδες- κυριάρχησε σε επίπεδο στελεχών, στο ΠΑΣΟΚ, και θα το δούμε, μάλλον, να κυριαρχεί και σε επίπεδο «κοινωνίας» στην κάλπη την Κυριακή.

Η κοινωνία θέλει το flat. (Όχι το διαμέρισμα, το επίπεδο!). Γιατί flat είναι και η ίδια...”.

Y.Γ . Το άρθρο είναι δημοσιευμένο στην σημερινή LIFO με το τον τίτλο “Καλύτερα με το κακό που ξέρω”.