Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2007

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ: “ΣΕΒΑΣΤΕΙΤΕ ΜΑΣ”

Τις τελευταίες δύο μέρες είμαι πολύ οργισμένος. Οργισμένος από συγκεκριμένα περιστατικά που αφορούν το στενό περιβάλλον μου και που οφείλονται στην ασυδοσία της κρατικής μηχανής. Είμαι οργισμένος γιατί άνθρωποι λίγοι, ποταποί κατέχουν σημαντικές θέσεις στον κρατικό μηχανισμό. Είμαι οργισμένος γιατί νόμοι καταπατούνται ενσυνείδητα από αυτούς τους σφετεριστές της κρατικής εξουσίας. Είμαι οργισμένος γιατί η λαμογιά θεωρείται ο σοφότερος δρόμος προς την κοινωνική καταξίωση. Είμαι οργισμένος γιατί ο πρωθυπουργός είναι και πάλι απών. Δύο μήνες μετά την επιστολή που του είχα στείλει, έστειλα και νέα επιστολή προς τον κύριο Καραμανλή. Γνωρίζω ότι θα έχει ανάλογη τύχη με την πρώτη αλλά παρόλα αυτά εγώ ήθελα να εκφράσω την οργή που νοιώθω.

“Κύριε Πρωθυπουργέ

Λίγες ημέρες μετά την επανεκλογή σας στις 16 Σεπτεμβρίου σας έστειλα επιστολή με την οποία σας ζητούσα να αναλάβετε άμεσα δράση για να θέσετε ένα τέλος στην νοσηρή πραγματικότητα που ζει ο έλληνας πολίτης. Σας είχα τονίσει τελειώνοντας ότι ο έλληνας ψηφοφόρος επέλεξε αποκλειστικά εσάς, όχι το κόμμα και τα στελέχη του, και σας ζητούσα να μην τον απογοητεύσετε. Η συγκεκριμένη επιστολή πιθανότατα κατέληξε στον κάλαθο των αχρήστων του γραφείου σας, αλλά παρόλα αυτά εγώ σας ξαναγράφω σήμερα, ούτε δύο μήνες μετά, για να σας εκφράσω την αγανάκτηση μου. Να σας διατυμπανίσω ότι τίποτα δεν άλλαξε και δεν πρόκειται να αλλάξει. Οι (ηπιότερη λέξη δεν μπορούσα να σκεφτώ) καιροσκόποι εγκαταστάθηκαν και πάλι μετά βαΐων και κλάδων στις κατάλληλες θέσεις, είτε αυτές είναι διοικήσεις ΔΕΚΟ και λοιπών κρατικών φορέων, είτε διευθύνσεις δημόσιων οργανισμών, είτε γενικές γραμματείες υπουργείων, είτε υφυπουργεία είτε ακόμα και υπουργεία. Το ρουσφέτι και η αναξιοκρατία κυριαρχούν σε βάρος του απλού έλληνα πολίτη ο οποίος και υφίσταται την καταπίεση μίας όλο και αυξανόμενα αυταρχικής κρατικής εξουσίας. Μία απλή βόλτα από κάποιο υπουργείο, εφορία, πολεοδομία, ασφαλιστικό ταμείο αρκεί για να κατανοήσει κάποιος ποια είναι η καθημερινότητα που βιώνουμε όλοι μας. Ρωτήστε τον επαγγελματία για το γραφειοκρατικό Γολγοθά που έχει να αντιμετωπίσει στην καθημερινή του δραστηριότητα. Ρωτήστε τον για το αβέβαιο οικονομικό περιβάλλον μέσα στο οποίο θα πρέπει να κινηθεί (θα αυξηθεί ο ΦΠΑ ή όχι και πότε;;;). Ρωτήστε τον (επιμελή) φοιτητή για την κατάσταση μέσα στα πανεπιστήμια. Ρωτήστε τον μαθητή για το επίπεδο της μόρφωσης που λαμβάνει. Ρωτήστε έναν νοσηλευόμενο σε δημόσιο νοσοκομείο για το επίπεδο των υπηρεσιών που του προσφέρονται. Ρωτήστε τον έντιμο δημόσιο υπάλληλο για τις πιέσεις που δέχεται για να εκπληρώσει τις ρουσφετολογικές επιθυμίες των ανωτέρων του.

Ακούω πολλούς, ανάμεσα τους και υπουργούς, να καλούν όλους τους επιτυχημένους έλληνες που δραστηριοποιούνται στο εξωτερικό να επιστρέψουν και να επενδύσουν, την γνώση τους, τις ικανότητες τους, την δημιουργικότητα τους, τα κεφάλαια τους στην Ελλάδα. Αναρωτιέμαι γιατί να το κάνουν κύριε Πρωθυπουργέ. Γιατί ένας πανεπιστημιακός να αφήσει την έδρα του στο εξωτερικό και να γυρίσει στην Ελλάδα όταν αυτό σημαίνει ότι για να το πετύχει θα πρέπει να έχει τις κατάλληλες γνωριμίες και να κανακέψει τις κατάλληλες “προνομιακές” ομάδες; Γιατί ένας επιχειρηματίας να φέρει τα κεφάλαια του στην Ελλάδα όταν γνωρίζει ότι έχει να αντιμετωπίσει ένα ασύδοτο και αρπαχτικό κράτος; Γιατί ένας ερευνητής να παραμένει στην χώρα όταν για να χρηματοδοτήσει την έρευνα του θα πρέπει να περάσει από τις συμπληγάδες ανίδεων κρατικών λειτουργών όταν στο εξωτερικό η χρηματοδότηση καινοτομιών είναι υπεραπλουστευμένη;

Κύριε πρωθυπουργέ η αγανάκτησή μου (και να είστε βέβαιος ότι δεν είμαι μόνο εγώ) έχει γίνει πλέον οργή. Οργή για όλους αυτούς που καταπατούν την αξιοπρέπεια μας. Οργή για όλους αυτούς που προσβάλουν την προσωπικότητα μας. Οργή για όλους αυτούς που καπηλεύονται τα χρήματα μας. Οργή για όλους αυτούς που εκμεταλλεύονται την ανεκτικότητα μας.

Ένας Οργισμένος Έλληνας Πολίτης.

Υ.Γ. Η αγανάκτηση και η οργή που νοιώθω και εκφράζω δεν είναι τα λόγια ενός γραφικού, αλλά πηγάζουν από πολύ συγκεκριμένα παραδείγματα της καθημερινότητας μου.”

Δεν υπάρχουν σχόλια: