Στο πρόγραμμα για την δημόσια διοίκηση κατηγορούσε το ΠΑΣΟΚ ότι είχε δημιουργήσει ένα υπερτροφικό, σπάταλο, αδιαφανές και αναποτελεσματικό κράτος, στο οποίο επικρατεί ο κομματισμός, η αναξιοκρατία και η διαφθορά. Ως προτεραιότητες της ήταν “η κατοχύρωση της ηθικής και της διαφάνειας στη δράση του κράτους και η καταπολέμηση της διαφθοράς, η αξιολόγηση σε όλα τα επίπεδα, στις πολιτικές και τις δράσεις του κράτους, στις μονάδες και στα πρόσωπα, η προώθηση της αποδοτικότητας και της αποτελεσματικότητας με στόχο τη μείωση του μεγέθους και του κόστους των λειτουργιών της Δημόσιας Διοίκησης, ο συνεχής έλεγχος της αποτελεσματικότητας των δαπανών, η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης του πολίτη προς τους θεσμούς, η ποιοτική αναβάθμιση των δημοσίων υπηρεσιών, των θεσμών και των λειτουργιών του κράτους με στόχο την παροχή υψηλής ποιότητας υπηρεσιών και αγαθών, η εφαρμογή της αρχής της αξιοκρατίας και των ίσων ευκαιριών για όλους τους πολίτες καθώς και η παροχή κινήτρων απόδοσης και η επιβράβευση των στελεχών ανάλογα με την απόδοσή τους, η πάταξη της γραφειοκρατίας για την άμεση εξυπηρέτηση του πολίτη, η μείωση του συγκεντρωτισμού και η ανάπτυξη της τοπικής αυτοδιοίκησης και της περιφερειακής διοίκησης, η άρση της πολυνομίας και η βελτίωση των κανονιστικών ρυθμίσεων, η ηλεκτρονική διοίκηση και αξιοποίηση της πληροφορικής σε όλα τα επίπεδα, η βελτίωση των ελέγχων και η σύσταση ανεξάρτητων αρχών για τις προμήθειες και τα δημόσια έργα” με απώτερο σκοπό να δημιουργηθεί ένα κράτος “μικρότερο στην οικονομία, αλλά καλύτερο και αποτελεσματικότερο στις υπηρεσίες που προσφέρει ή εγγυάται στον πολίτη, που προσφέρει ίσες ευκαιρίες σε όλους τους πολίτες και τους αντιμετωπίζει ισότιμα, ένα κράτος δημοκρατικό, σύγχρονο και αποδοτικό, που μετρά και κοστολογεί τις ενέργειές του, φροντίζοντας να επιβαρύνει το λιγότερο δυνατό την κοινωνία και την οικονομία, που σέβεται τους κανόνες που θέτει, ένα κράτος κοινωνικής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης, που διαχειρίζεται με πνεύμα ισότητας και δικαιοσύνης τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα, ένα κράτος αποδοτικό και αποκεντρωμένο, που ενορχηστρώνει την εθνική προσπάθεια και αξιοποιεί τη σύγχρονη γνώση και τεχνολογία για την πρόοδο και την ευημερία της κοινωνίας, μέσα σε ένα ανθρώπινο και ζωντανό φυσικό περιβάλλον, που έχει συνείδηση της ηθικής του αποστολής, βρίσκεται σε εγρήγορση, προβλέπει, κινητοποιείται και αντιμετωπίζει με επιτυχία δημόσια προβλήματα, ένα κράτος επιτελικό και στρατηγικά προσανατολισμένο, που δεν είναι έμπορος ούτε επιχειρηματίας και δεν παρεμβαίνει υπερβολικά στην οικονομία και την κοινωνία των πολιτών.” Αντί όλων των πιο πάνω δημιουργήθηκαν και νέες θέσεις εργασίας για να τοποθετηθούν ημίτεροι, όπως η δημιουργία των υποδιευθύνσεων στις εφορίες, δημιουργήθηκαν πλείστες όσες επιτροπές (αν θυμάμαι καλά το νούμερο των επιτροπών που δημιουργήθηκαν ξεπερνάει τα εκατό) αυξάνοντας την γραφειοκρατία (γραφειοκρατικό καπιταλισμό είχε χαρακτηρίσει ο Κορνήλιος Καστοριάδης το σοβιετικό σύστημα, μήπως ο χαρακτηρισμός αυτός ανταποκρίνεται και στο ελληνικό μοντέλο;), ενώ ποτέ δεν έγινε μία πλήρης καταγραφή των πραγματικών αναγκών του δημοσίου τομέα, συνεχίστηκαν οι απερίσκεπτες προσλήψεις, με αποτέλεσμα πριν από λίγο καιρό να σπάσουμε το φράγμα του ενός εκατομμυρίου δημοσίων υπαλλήλων.
Η Νέα Δημοκρατία και ο Κώστας Καραμανλής δήλωναν με παρρησία ότι θα προωθούσαν την “αναδιοργάνωση του κυβερνητικού μηχανισμού, με περιορισμό του αριθμού των Yπουργείων και των μελών της Kυβέρνησης, με αναδιάταξη των Yπουργείων και σαφή καθορισμό των αρμοδιοτήτων τους, ώστε να επιτυγχάνεται η ενότητα της πολιτικής και να αποφεύγονται δυσλειτουργίες και επικαλύψεις στην εφαρμογή της κυβερνητικής δράσης και της δημόσιας πολιτικής”. Τρία χρόνια μετά το υπουργικό συμβούλιο αριθμεί σαράντα μέλη, ενώ υπάρχούν ακόμα υπουργεία το αντικείμενο των οποίων δεν γνωρίζουν ακόμα και οι υπουργοί τους (σχετικό άρθρο Πάσχου Μανδραβέλη).
Στην οικονομία προέβλεπε την “απόσυρση από την άσκηση της δημόσιας επιχειρηματικής δραστηριότητας που εντάσσεται στον καθαρά επιχειρηματικό και ανταγωνιστικό τομέα της οικονομίας. Αυτό όχι μόνον επιτρέπεται από το Σύνταγμα, αλλά και υπαγορεύεται από την αρχή της επικουρικότητας, που συνιστά ουσιώδες μέρος της σύγχρονης πολιτικής κουλτούρας και του ευρωπαϊκού κεκτημένου”. Σήμερα οι επενδύσεις του δημοσίου τομέα (με κοινοτικά βέβαια κονδύλια) εξακολουθούν να είναι ο κινητήριος μοχλός της ελληνικής οικονομίας. Το ερώτημα όμως είναι τι θα γίνει μετά το 2013 όταν και θα πάψει η εισροή κοινοτικών πόρων;
Στο ασφαλιστικό ενώ κατακεραύνωνε το ΠΑΣΟΚ ότι αντί “να προχωρήσει σε αυστηρή εφαρμογή της νομοθεσίας που θέσπισε η κυβέρνηση της Nέας Δημοκρατίας για τη διάσωση του ασφαλιστικού συστήματος (Nόμοι 1902/1990 και 2084/1992), επέλεξε την ανεύθυνη τακτική της αδράνειας και της μετάθεσης των προβλημάτων στο μέλλον. Kαι όχι μόνο αυτό. Προχώρησε στη θεσμοθέτηση μέτρων απορύθμισης του συστήματος, επιβαρύνοντας έτσι ακόμα περισσότερο την κατάσταση.” Ως κυβέρνηση επέλεξε ακριβώς την ίδια τακτική πετώντας την μπάλα την εξέδρα.
Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά. Η κυβέρνηση υποσχέθηκε πάρα πολλά προεκλογικά και δεν έπραξε απολύτως τίποτα. Το έργο που βλέπουμε είναι βαρετά επαναλαμβανόμενο. Η πολλά υποσχόμενη επανίδρυση του κράτους παίρνει και αυτή την θέση που της αρμόζει στην αλυσίδα των μεγαλόστομων βερμπαλισμών όλων των σύγχρονων ελλήνων πολιτικών. Αλλαγή – Απαλλαγή – Κάθαρση – Υπέρβαση – Εκσυγχρονισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου