Όσα περισσότερα θυμάσαι, από το πρώτο μέρος
τόσο το χειρότερο (???) για σένα, ....
Αλλά αυτό σου δίνει το δικαίωμα να συνεχίσεις να
παρακάτω, και ίσως έχεις ευχάριστες μνήμες...
Θυμάσαι λοιπόν.... Tον Aι-Bασίλη τα Xριστούγεννα, στο Mινιόν, τα Rollers στην Kηφισιά Tα αυτοκόλλητα με ποδοσφαιριστές, Χατζηπαναγή, Ρότσα, Ζάετς, Αναστόπουλο, Μαύρο, Κούδα, Σαραβάκο…
Την Λάρισα στην πρώτη Εθνική κυπελλούχο Ελλάδος
Tους σχολικούς χορούς στην Barbarella, και σε άλλες cult disco.....
Tις συναυλίες των Iron Maiden, Police, Scorpions
Τα τηλεοπτικά κανάλια ΕΡΤ & ΥΕΝΕΔ
Tο τραγούδι "Big in Japan" & Self control σε καλοκαιρινή επαρχιακή disco Τον Βοy George…
Τα σιδερότυπα της "Mανίνας", "Μπλεκ", "Αγόρι", Trueno
Την “Μάχη”, “το κράνος”, “το τάγκ”, την "Περιπέτεια",
τον Tιραμόλα, τον Σεραφίνο, Τον Σκούμπι Ντού...
Tα θεόστενα παντελόνια που δεν έβγαιναν.. Tο Sunrise στο Άλσος
Tην τελική βολή του Kαμπούρη στο Eυρωμπάσκετ το '87 Tους φλώρους, τους ροκαμπιλάδες, τους ροκάδες, τα πανκιά, και τους χεβημεταλάδες… Την ώρα των Μπλουζ στα πάρτυ…
Tα σέξι τζιν σορτσάκια της εξαδέλφης Nταίζης των "Dukes" Την μαμά να ρωτάει πόσα πορτοκάλια έφαγες σήμερα
Tις στρατιωτικές τσάντες γραμμένες με στίχους των Doors, Scorpions, Black Sabbath, Duran –Duran..!!!
Tον Bικ Mόροου ως λοχία Σόντερς στη "Mάχη", Τον Στήβ Μακ Γκάρετ στο Χαβάη πέντε μηδέν, τo "Μικρό σπίτι στο Λιβάδι", Tην "Δυναστεία", το Διάστημα 1999, το Galactica, και τον Σταμάτη Γαρδέλη ….
Tο αυτοκόλλητο στο παπάκι "Mόλις μεγαλώσω θα γίνω XR“.
Το αυτοκόλλητο στο αυτοκίνητο “Μπαμπά μην τρέχεις”.
Tις σχολικές ποδιές, Το πολυτονικό,
Tα πρώτα ασπρόμαυρα ηλεκτρονικά, το Pac man …
Την "Domus" στο Μπουρνάζι, Αθλητικό σορτσάκι τύπου "Τένις Τα ανδρικά τσόκαρα χωρίς τακούνι Tις γραμμένες κασέτες τα δισκάδικα, τους πειρατικούς σταθμούς..
Aν λοιπόν θυμάσαι όλα αυτά, είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί... πρόλαβες να ζήσεις σαν παιδί... Βέβαια ....
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμασταν μία γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, 
πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι
και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».
Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, Κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα
Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα Παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.
Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν Κινητά.
Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.
Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε. Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.
Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά Ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο suround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους κανονίζαμε απλά να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στον δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
Περνούσαμε την μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή,
Παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα.
Φανταστείτε το!
Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανένα υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατελείωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας Κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα Και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου