ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ;

Μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη έδωσε στην Καθημερινή της Κυριακής (4/2/2007) και στην Όλγα Σελλά ο κριτικός λογοτεχνίας Δημήτρης Ραυτόπουλος. Ο κύριος Ραυτόπουλος είναι “ο άνθρωπος που πήρε μέρος, με πρωταγωνιστικό ρόλο, στην δημιουργία και στην διαδρομή ενός περιοδικού, το οποίο ταυτίστηκε με την πνευματική άνοιξη της μετεμφυλιακής Αριστεράς: την Επιθεώρηση Τέχνης”, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην αρχή του άρθρου. Εκείνο που μου προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον ήταν η απάντηση του (ενός ανθρώπου που πέρασε και αρκετό καιρό εξόριστος στον Αϊ Στράτη) στην ερώτηση της δημοσιογράφου εάν εξακολουθεί να θεωρεί τον εαυτό του αριστερό και τι ακριβώς σημαίνει Αριστερά για εκείνον (παραθέτω αυτούσιο).

“Εξακολουθώ να θεωρώ τον εαυτό μου αριστερό αν υπάρχει Αριστερά. Δεν νομίζω ότι η Αριστερά ξέρει καλά τι είναι. Για την Αριστερά, αυτό που μπορώ να πω είναι ότι πότε δεν την αναγνωρίζω και πότε μου φαίνεται απαράλλακτη. Θέλω να πω ότι καθώς έλειψε το αυταρχικό καθεστώς του μετεμφύλιου (που ήταν κάτι παραπάνω από λογικός αντίπαλός της, σχεδόν παρτενέρ ή έτερο ήμισυ, έλειψε και της έλειψε) φαντασιώνεται αστυνομικό κράτος, παρακράτος, πραιτωριανούς, συνωμοσίες εναντίον του λαού και των λαών, που τους αντιπροσωπεύει κατ’ αποκλειστικότητα ενώ κινείται στο 10%. Η Αριστερά έχει δικαίωμα να κάνει λάθη, το κακό είναι ότι τα κάνει πάντα στην ίδια κατεύθυνση. Προς την διαίρεση, το κοινωνικοπολιτικό μίσος, το ρεβανσισμό, τον παλαιοημερολογίτικο ριζοσπαστισμό, τον τριτοκοσμισμό, την άρνηση και τον κρυφό της έρωτα με την βία. Επιμένει στην πάλη των τάξεων, χωρίς να μας λέει καθαρά ποιες τάξεις εννοεί εκτός από το κεφάλαιο, γιατί κάποιες κατηγορίες προνομιούχων είναι προστατευόμενοι της. Επιμένει στην συγκρουσιακή λογική με το κράτος μόνο. Και αντί να προχωρήσει σε κάθαρση της δικής της ιστορικής συνείδησης, με ειλικρινή αυτοκριτική και εμβόλιο δημοκρατικότητας, εξακολουθεί να έλκεται απ’ ότι πιο ολοκληρωτικό, οπισθοδρομικό και επικίνδυνο σέρνεται στον κόσμο. Όχι, ο δυτικός πολιτισμός δεν είναι η ντροπή του ανθρώπινου γένους, όπως προσπαθεί να μας πείσει ο νέος ανατολισμός αριστερής βλακείας. Όχι, δεν είναι υπεράνω κριτικής οι άλλοι πολιτισμοί, δεν είναι το ίδιο όλες οι αξίες. Το συμπέρασμα είναι ότι η ελεύθερη οικονομία παράγει πλούτο και τον ανισοκατανέμει, ενώ ο κρατισμός παράγει φτώχεια και την κατανέμει δίκαια, εξαιρώντας βέβαια από αυτή την δικαιοσύνη, τη νομενκλατούρα και μερικές ελίτ. Δεν μπορούμε να μιλάμε σήμερα για νεοφιλελευθερισμό, δηλαδή για δαιμονοποιημένο φιλελευθερισμό, σε κοινωνίες όπως οι ευρωπαϊκές, όπου αναπτύσσονται πολιτικές πρόνοιας και αλληλεγγύης. Όλα δεν είναι ιδεώδη κατά την ουτοπία, είναι απλώς σε ανθρώπινη κατεύθυνση. Αντίθετα, στα μοντέλα που πραγμάτωσε η κομουνιστική ιδεολογία, παντού, απέτυχε, έφερε φτώχεια και ανελευθερία. Και συντηρήθηκε μόνο με την τρομοκρατία. Ας αναγνωρίσουμε επιτέλους την πραγματικότητα, αντί να είμαστε οι αιώνιοι αντίπαλοί της.”