Η ΔΗΜΟΣΙΟΛΑΓΝΕΙΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ

Σε συνέχεια του προηγούμενου post ανεβάζω το άρθρο του Θανάση Παπανδρόπουλου στην σημερινή ΕΣΤΙΑ (η έντονη γραφή δική μου):

"Είναι λυπηρό και απογοητευτικό ταυτοχρόνως να διαπιστώνει κανείς, από δημοσκοπήσεις, ότι το «όνειρο» της πλειοψηφίας των νέων αυτής της χώρας είναι μία θέση στο Δημόσιο. Το θέμα αυτό, πέρα από τα προαναφερθέντα συναισθήματα που προκαλεί, έχει και άλλες πτυχές, επικίνδυνες για το μέλλον της χώρας- αν, βεβαίως, ενδιαφέρεται κανείς γι’ αυτό.

Κατά πρώτο λόγο, δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικό να διαπιστώνεται ότι η πλειοψηφία της νεολαίας δεν έχει άλλες φιλοδοξίες πέρα από το βόλεμα στο Δημόσιο. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ένας ψυχολογικός ευνουχισμός σε μεγάλες κατηγορίες νέων μας, ο οποίος σε τελική ανάλυση, τους αφαιρεί κάθε επιθυμία αυτοολοκληρώσεως. Με άλλα λόγια, οι νέοι χάνουν την αίσθηση της προσωπικής ευθύνης για την ζωή τους και ως εκ τούτου, εγκαταλείπουν το μέλλον τους στους άλλους. Δηλαδή στους πωλητές «ονείρων» και «οραμάτων» και στους μηχανισμούς ανταλλαγής ψήφων για μία θέση στο Δημόσιο.

Η νοοτροπία αυτή και η ιδεολογία που την υπαγορεύει αποτελούν, στην εποχή μας, την βασικότερη προϋπόθεση … αποτυχίας για κάθε νέο. Το ιδεολογικό κλίμα στην Ελλάδα, και όχι μόνο, καθώς γιγαντώνεται κυρίως από τα μέσα μαζικής ενημερώσεως, έχει σχεδόν εκμηδενίσει την γνήσια ανθρώπινη φύση (επιθυμίες, συναισθήματα, ένστικτα), την διαστρέφει και την φυλακίζει στην σκοτεινή ειρκτή του υποσυνείδητου. Έτσι οι κατά φύση ατομικές συμπεριφορές υφίστανται τροχοπέδη μέχρι καταργήσεως τους από την τυραννία της δημοσιολαγνείας και το αποτέλεσμα είναι ο ακρωτηριασμός του νέου. Ένας ακρωτηριασμός που, από την αρχή της σταδιοδρομίας του, τον καθιστά ηττημένο, μοναχικό και, γιατί όχι, δυστυχισμένο.

Έτσι, όχι λίγοι νέοι περιφέρουν την ύπαρξη τους μέσα σε έναν αντικειμενικό κόσμο τον οποίο όχι μόνο δεν βιώνουν, αλλά μισούν και μάχονται ως εχθρό. Τα παραδείγματα αυτής της θλιβερής εξελίξεως είναι καθημερινώς επαληθευόμενα στην χώρα μας.

Όμως πέρα από τις μέγιστες ψυχολογικές ζημίες που προκαλούνται από την γενικευμένη δημοσιολαγνεία, οι «οραματιστές» της επιτυγχάνουν και έναν άλλο ζωτικό τους στόχο. Φαλκιδεύουν την κριτική σκέψη, συσκοτίζουν την γνώση και απομακρύνουν από την – στο μέτρο του δυνατού – ανάλυση της πραγματικότητας. Με άλλα λόγια, παρεμποδίζουν το σωκρατικό «γνώθι σαυτόν», που σημαίνει ότι υπονομεύουν την τόσο σημαντική για την ζωή κάθε ανθρώπου αυτογνωσία.

Η αυτογνωσία είναι και ένα από τα πολύ ζωτικά πλεονεκτήματα της αποκαλούμενης «στρατηγικής ζωής». Όταν όμως κάνουμε λόγο για στρατηγική ζωής, πρέπει να εντοπίσουμε και να αναλύσουμε σε ποιο περιβάλλον αυτή θα μπορούσε να αναπτυχθεί. Στο επίπεδο αυτό, ωστόσο, υπάρχουν πολλά και σοβαρά προβλήματα. Ο σημερινός κόσμος, είτε αυτό αρέσει είτε όχι, είναι γρήγορα μεταβαλλόμενος. Παγκοσμιοποίηση, τεχνολογία, διεθνές εμπόριο και οικονομικο-πολιτικές ανακατατάξεις αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά του, τα οποία επηρεάζουν ποικιλοτρόπως τόσο τις ανθρώπινες σχέσεις όσο και τους επαγγελματικούς προσανατολισμούς κάθε ανθρώπου. Απόρροια αυτών των εξελίξεων είναι η αποσταθεροποίηση των παραδοσιακών κοινωνικών-πολιτιστικών προτύπων στις αναπτυγμένες χώρες και η προϊούσα συγχώνευση επαγγελματικής και ιδιωτικής ζωής. Παράλληλα όμως πρέπει να ομολογηθεί ότι και ο ιδιωτικός τομέας, συμβάλλει στην γενικότερη κοινωνική αποσταθεροποίηση, με κύριο θέμα τους νέους. Τα τελευταία χρόνια, οι μαζικές απολύσεις από πάλαι ποτέ κραταιές επιχειρήσεις δεν δημιουργούν το καλύτερο κλίμα για την ικανοποίηση των όποιων νεανικών φιλοδοξιών. Από την πλευρά τους επιχειρηματικά σκάνδαλα, που προβλήθηκαν με υπέρμετρο τρόπο, δεν συμβάλλουν καθόλου στην δημιουργία ευνοϊκού κλίματος ούτε για την υπάρχουσα επιχειρηματική δραστηριότητα, αλλά ούτε και για το επιχειρείν στο επίπεδο των νέων. Οι διάφορες θεωρητικές απόψεις για την επιχειρηματικότητα, ακόμα και αν συνοδεύονται από κίνητρα, δεν πείθουν τους ανασφαλείς νέους και τον οικογενειακό τους περίγυρο ότι αποτελούν λύση για το μέλλον.

Υπό αυτές τις συνθήκες, οι περισσότεροι αγνοούν ακόμη και αυτή την θεωρητική έννοια της επιχειρηματικότητας – η οποία, εξ’ άλλου, συνειδητά διαστρεβλώνεται από τους εχθρούς της δημοκρατίας και των ανοιχτών κοινωνιών. Έτσι, πολλοί δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η επιχειρηματική δραστηριότητα έχει στόχο την προσωπική εξέλιξη και ασφαλώς την ανάληψη ευθυνών, που στηρίζονται στην ικανότητα λήψεως αποφάσεων. Όπως έγραψε και ο αείμνηστος Πήτερ Ντράκερ «επιχειρηματίας είναι αυτός που δημιουργεί κάτι το καινούργιο, κάτι το διαφορετικό, αυτός που αλλάζει ή μεταβάλλει αξίες». Είναι αυτός που δημιουργεί τους όρους τόσο της απασχόλησης του, όσο και της προσωπικής του έκφρασης και εξέλιξης και που βεβαίως δίνει απασχόληση – άρα ευκαιρία για εισόδημα – σε πολλούς άλλους.

Η σημερινή Ελλάδα, έχει αναρίθμητους δημοσίους υπαλλήλους. Καινοτόμους επιχειρηματίες δεν διαθέτει πολλούς. Γι’ αυτό, οι νέοι μας θα έπρεπε να ενστερνιστούν τα λόγια του Μαχάτμα Γκάντι που έλεγε: «Δεν πρέπει να έχεις πλούτο χωρίς μόχθο, πολιτική χωρίς αρχές, απόλαυση χωρίς συναίσθημα, γνώση χωρίς χαρακτήρα, εμπόριο χωρίς ήθος, επιστήμη χωρίς ανθρωπιά και λατρεία χωρίς θυσία»."