ΖΕΛΙΚΟ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ

Η χαρά μου για την κατάκτηση της Ευρωλίγκας από τον Παναθηναϊκό είναι μεγάλη. Είναι μεγάλη γιατί αυτή ήρθε μετά από πολύ καλό μπάσκετ που έπαιξε η ομάδα και στους δύο αγώνες, γιατί ήρθε στο καλύτερο και δυνατότερο final four που έγινε ποτέ. Θέλω να συγχαρώ τους παίκτες της ομάδας, τον μεγάλο αρχηγό Φραγκίσκο Αλβέρτη στο τελευταίο μεγάλο τουρνουά της καριέρας του, αλλά πάνω από όλα θέλω να συγχαρώ μα και συνάμα να ευχαριστήσω αυτό τον μεγάλο μαέστρο που κάθεται τα τελευταία δέκα χρόνια στην άκρη του πάγκου μας. Αυτό τον πανέξυπνο προπονητή που έβαλε σε τάξη την ομάδα δίνοντας της όραμα και σχέδιο, που χαλάρωσε σε μεγάλο βαθμό τους πάντα παρορμητικούς προέδρους (θυμηθείτε τα περιστατικά με Σούμποτιτς, Ράτζα παλιότερα) αλλά και τον κόσμο. Σε αυτόν που μαζί του έχουμε ευχαριστηθεί το παιχνίδι που νομίζω ότι είναι και το πιο σημαντικό. Σε ευχαριστούμε Ζέλικο για όλα όσα μας έχεις προσφέρεις και ελπίζουμε να μας προσφέρεις για πολύ καιρό ακόμα.

Παραθέτω και το ανάλογο κομμάτι από το σημερινό άρθρο του Αντώνη Καρπετόπουλου στην Sportday.

"...Η Ευρωλίγκα είναι μια ωραία διοργάνωση: παίζουν πολλοί και στο τέλος την κερδίζει ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς! Δεν ξέρω πόσες θα πάρει ακόμα ο παμπόνηρος Σέρβος – αυτό που ξέρω και σας έχω ξαναγράψει είναι ότι πρόκειται για τον μεγαλύτερο προπονητή που έχει έρθει ποτέ στην Ελλάδα σε όλα τα σπορ. Και ότι αυτό που τον ξεχωρίζει από όλους τους υπόλοιπους είναι ότι σε όλα αυτά τα μεγάλα τουρνουά μένει ανεπηρέαστος από φανατισμούς και υπερβολές και παρατάσσει ομάδες που έχουν σκοπό να παίξουν όσο καλύτερα μπορούν και να κερδίσουν το τρόπαιο κι όχι να παίξουν όσο χρειάζεται για να μαυρίσουν την ψυχή του αντιπάλου, όσο «αιώνιος» κι αν είναι αυτός.

Μου 'πε ένας φίλος ότι στο τέλος του ημιτελικού με τον Ολυμπιακό, όταν όλα τελείωσαν, έδινε συμβουλές στον Γκριρ για το τι πρέπει να κάνει στην τελευταία επίθεση! Όχι γιατί εκ του ασφαλούς πλέον έπαιζε με τα νεύρα του παίκτη του Ολυμπιακού, αλλά γιατί αυτό που πρώτιστα τον ενδιαφέρει είναι να γίνονται τα πράγματα σωστά, δηλαδή να παίζεται όσο καλύτερο μπάσκετ γίνεται.

Νιώθω έναν ειλικρινή θαυμασμό για τον Ομπράντοβιτς, όπως και για όλους τους ανθρώπους που στη ζωή τους έχουν καταφέρει να φτάσουν στην κορυφή και να κρατηθούν δουλεύοντας με σχέδιο. Κάποτε έλεγαν ότι τους τίτλους του τους παίρνει ο Μποντιρόγκα, ότι η ομάδα του είναι η ακριβότερη στην Ευρώπη, ότι ο ίδιος είναι ένας τυχεράκιας με πλούσια αφεντικά κ.λπ. Σήμερα με μισή ντουζίνα και βάλε ευρωπαϊκούς τίτλους, γίνεται κατανοητό ότι ο ΠΑΟ είναι αποκλειστικά δικό του δημιούργημα.

Δεν είναι τα χρήματα των Γιαννακοπουλαίων το μυστικό του, αλλά ο τρόπος που ο Ζέλικο πλάθει παίκτες, δημιουργεί αξίες, μυεί στην αγάπη για την επιτυχία τους παίκτες του, που μπορεί να λέγονται Μποντιρόγκα, Ρέμπρατσα, Αλβέρτης, Λάκοβιτς, Σισκάουσκας, Σπανούλης, Διαμαντίδης, αλλά όπως κι αν λέγονται παραμένουν μαθητές του. Ο Παναθηναϊκός του Ζέλικο μπορεί να νικά τον Ολυμπιακό με τους ψηλούς του και την ΤΣΣΚΑ με τους περιφερειακούς του - κυρίως μπορεί να αναδεικνύει πρωταγωνιστές που κανείς δεν περιμένει, όπως π.χ. ο κατ' εμέ του τελικού Στράτος Περπέρογλου. Γιατί; Γιατί έχει έναν προπονητή που ξέρει τόσο καλά το υλικό του ώστε να δύναται να κάνει τα πάντα και τα αντίθετά τους. Το είπε αφοπλιστικά σωστά η κυρία Μεσίνα: μπορεί να θέλει κάποιος την Ευρωλίγκα, αλλά άμα μπλέξει με τον Ομπράντοβιτς, αντίο…"