ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΘΕΣΙΝΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: ΟΤΑΝ Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Στην χώρα μας επικρατεί η άποψη ότι για όλα τα δεινά φταίει ο περιβόητος νεοφιλελευθερισμός. Είναι η καραμελλίτσα που πιπιλίζουν οι μπαρουφολόγοι τόσο της αριστεράς όσο και της δεξιάς. Ο εύκολος στόχος, για να κρυφτεί η σαθρότητα των επιχειρημάτων τους. Στην χθεσινή Καθημερινή αναδημοσιεύεται άρθρο από το http://www.voxeu.org/ των Alberto Alesina, καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας στο Harvard University και Francesco Giavazzi, καθηγητή Οικονομικών στο Bocconi University, με τίτλο “Όταν παραδόξως ο φιλελευθερισμός είναι στην αριστερά”, το οποίο αποτελεί τεκμηριωμένη απάντηση στους ισχυρισμούς των απανταχού κρατιστών. (Ενδιαφέρον έχει επίσης η ομοιότητα των θέσεων και αντιθέσεων για το ασφαλιστικό σε Ιταλία και Ελλάδα). Παραθέτω το άρθρο αυτούσιο:

"Η ηπειρωτική Ευρώπη βρίσκεται εν μέσω μιας «καυτής» συζήτησης σχετικά με τα υπέρ και τα κατά –φιλικών προς την αγορά– μεταρρυθμίσεων και ενός ευρύτερου φιλελευθερισμού. Όλοι μας γνωρίζουμε ότι το πακέτο των μεταρρυθμίσεων αφορά τον ανταγωνισμό, την ευκαμψία της αγοράς εργασίας, την απελευθέρωση των υπηρεσιών, τη μείωση της φορολογίας και τις ιδιωτικοποιήσεις.

Ο κλασικός διάλογος εξελίσσεται ως εξής: Αυτές είναι «δεξιάς αποκλίσεως» μεταρρυθμίσεις. Μπορεί να αυξήσουν την αποτελεσματικότητα –ίσως και την οικονομία– τείνουν, όμως, και στην αύξηση της ανισότητας, ενώ θα είναι εις βάρος και των πιο φτωχών στρωμάτων της κοινωνίας. Με άλλα λόγια, να είστε προσεκτικοί εάν κινηθείτε προς αυτή την κατεύθυνση, όπως ορίζει η ευρωπαϊκή επιχειρηματολογία. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να είναι πανέτοιμες και να οπισθοχωρήσουν μέχρις ενός σημείου. Τα περισσότερα από αυτά τα επιχειρήματα είναι εκ βάσεως λανθασμένα. Η ευκαμψία στην αγορά εργασίας, η απελευθέρωση του κλάδου παροχής υπηρεσιών, η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού και του μεγαλύτερου ανταγωνισμού στη χρηματοδότηση των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων δεν υποστηρίζουν την ανισότητα. Τέτοιου είδους μεταρρυθμίσεις μεταφέρουν τα βάρη από τους φορολογουμένους στους ιδίους τους χρήστες, και συνεπώς περιορίζουν τα καταβαλλόμενα κεφάλαια. Και τείνουν να αυξήσουν την παραγωγικότητα, εφόσον στηρίζουν τις αξίες και όχι τους «ινσάιντερς». Τείνουν, επίσης, να αυξήσουν την παραγωγικότητα για τους νεαρούς εργαζομένους, οι οποίοι δεν έχουν ακόμη τις απαραίτητες διασυνδέσεις. Το να εφαρμόσουμε τους κανόνες της αγοράς δεν σημαίνει ότι απεμπολούμε την αποτελεσματικότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη. Από την άποψη αυτή, οι πολιτικές της οικονομίας της αγοράς είναι «αριστεράς απόκλισης», εάν αυτό σημαίνει ότι περιορίζονται τα οικονομικά προνόμια τα οποία έχουν μόνον οι «ινσάιντερς». Όλα αυτά εμπεριέχονται αναλυτικά σε ένα βιβλίο το οποίο δημοσιεύσαμε πέρυσι, με τον τίτλο «ο φιλελευθερισμός είναι στην αριστερά». Tο νέο αυτό βιβλίο το γράψαμε έχοντας υπ’ όψιν την Ιταλία, αλλά τα περισσότερα σχόλια αφορούν εξίσου και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες εφαρμόζουν μεταρρυθμιστικά προγράμματα, και ιδιαιτέρως τη Γαλλία. Η άποψή μας είναι ότι οι σκοποί που είχε θέσει η παραδοσιακή αριστερά θα πρέπει να την οδηγήσουν να υιοθετήσει πολιτικές που θα ευνοούν την οικονομία της αγοράς. Η πιο συχνή φιλοσοφία που έχει ακολουθήσει η παραδοσιακή αριστερά από τη δεκαετία του 1960 μέχρι σήμερα, όπως ο έλεγχος της αγοράς, η υψηλή φορολογία προστασίας των κεκτημένων και η πανεπιστημιακή εκπαίδευση που παράγει μετριότητες λόγω αυτών, κατέληξε να μειώνει την απόδοση και ταυτοχρόνως τη δικαιοσύνη. Ένα παράδειγμα είναι απτό στην αγορά εργασίας. Στην Ιταλία, στην Ισπανία και στη Γαλλία, η αγορά εργασίας είναι χωρισμένη. Οι νέοι προσλαμβάνονται με προσωρινές συμβάσεις και πολύ συχνά στερούνται ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, ενώ δεν έχουν καμία μελλοντική προοπτική. Όταν η σύμβασή τους λήξει ο εργοδότης τους δεν την ανανεώνει ώστε να μη μετατραπεί η σχέση εργασίας από προσωρινή σε διαρκή και να μην κατοχυρωθούν αυτά τα νεαρά άτομα από το δικαίωμα της μονιμότητας. Οι μεταρρυθμίσεις οι οποίες εξαλείφουν αυτή τη δυαρχία δεν περιορίζουν μόνον το ποσοστό της ανεργίας, αλλά κυρίως βοηθούν τα πτωχότερα άτομα και τους νέους να εισέλθουν στην αγορά εργασίας. Αυτό είναι ένα παράδειγμα που αποδεικνύει ότι η πολιτική που ευνοεί την αγορά ευνοεί τους φτωχούς.

Ας σκεφθούμε, επίσης, τον τομέα των κρατικών δαπανών και ας αναλογισθούμε ξανά την Ιταλία. Η ιταλική κυβέρνηση δεν πράττει και πάρα πολλά, ώστε να προστατεύσει τα νοικοκυριά από το να περιέλθουν σε επίπεδο κάτω της φτώχειας. Γιατί; Για το λόγο ότι η Ιταλία δαπανά πάρα πολλά χρήματα για συντάξεις και πολύ λίγα για άλλα κοινωνικά προγράμματα. Μπορείτε να μαντέψετε ποιος είναι εναντίον της μειώσεως των κονδυλίων για συντάξεις και αυξήσεως του ορίου ηλικίας συνταξιοδοτήσεως; Οι εργατικές ενώσεις, οι οποίες έχουν κατά κύριο λόγο την υποστήριξη της αριστεράς. Υιοθετώντας αυτή τη θέση οι εργατικές ενώσεις δεν βοηθούν τους φτωχούς, αλλά απλώς τα μέλη τους και συνταξιούχους ορισμένων κλάδων.

Το περασμένο καλοκαίρι η απειλή περί μιας γενικής απεργίας –στην οποία συμμετείχαν μόνο συνταξιούχοι– ήταν ικανή να πείσει την κεντροαριστερή κυβέρνηση της Ιταλίας να μειώσει το ανώτατο όριο συνταξιοδοτήσεως από τα 60 χρόνια στα 58. Το γεγονός αυτό θα διευρύνει περαιτέρω το σημερινό χάσμα των νέων. Πώς μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι αυτές οι εργατικές ενώσεις και οι πολιτικοί σύμμαχοί τους στην αριστερά αντιπροσωπεύουν τους φτωχούς και τους νέους;

Εφόσον, λοιπόν, δεν υπάρχει κάποια συνάφεια μεταξύ κοινωνικής δικαιοσύνης και απόδοσης, γιατί οι μεταρρυθμίσεις ακολουθούν έναν τόσο αργό ρυθμό σε κράτη, όπως η Ιταλία και η Γαλλία; Η απάντηση έγκειται στο ότι οι «ινσάιντερς» μπλοκάρουν τις μεταρρυθμίσεις ασχέτως του ότι οι πολιτικοί μηχανισμοί ποικίλλουν από χώρα σε χώρα. Αλίμονο, δεν μπορούν να πουν απλώς «όχι» στις μεταρρυθμίσεις. Χρειάζονται μία ρητορική βάσει της οποίας «υπεραμύνονται» δήθεν των φτωχών και των αδυνάτων."

GREKO MASKARA

Προσπαθώντας να βάλω σε τάξη τους παλιούς μου δίσκους χθες το βράδυ, άκουσα ανάμεσα στ’ άλλα και ένα παλιό τραγούδι του Γιάννη Μηλιώκα. Γραμμένο σχεδόν είκοσι χρόνια πριν το “Greco Maskara” είναι πάντα επίκαιρο.

Τσίρκο, παράγκα, φίρμα γκρέκα

τέμπο, μουργέλα, αγγαρεία

γκράντε μαέστρο καλαμπόρτζο

ράτσα μπαρούφα, ομελέτα, ιστορία

γκράντε μαέστρο καλαμπόρτζο

ράτσα μπαρούφα, ομελέτα, ιστορία

Μασκαρά, γκρέκο μασκαρά

μασκαρά, γκρέκο μασκαρά

Μάτσο αμάκα καπιτάλε

σκάρτο, τανάλια, πολιτσία

φράγκο, ρεζέρβα, φαλιμέντο

περκέ μαντζάρε σοσιαλίστε κομπανία

φράγκο, ρεζέρβα, φαλιμέντο

περκέ μαντζάρε σοσιαλίστε κομπανία

Μασκαρά, γκρέκο μασκαρά

Μασκαρά, γκρέκο μασκαρά

Σβέλτα, μαντόνα, μανιβέλα

φρένο, στραπάτσο, αραμπόλα

μόδα, καβάλα, ντόλτσε βίτα

τρόμπα, φιγουρα, σαχλαμάρα κι άρπα-κόλλα

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ: “ΣΕΒΑΣΤΕΙΤΕ ΜΑΣ”

Τις τελευταίες δύο μέρες είμαι πολύ οργισμένος. Οργισμένος από συγκεκριμένα περιστατικά που αφορούν το στενό περιβάλλον μου και που οφείλονται στην ασυδοσία της κρατικής μηχανής. Είμαι οργισμένος γιατί άνθρωποι λίγοι, ποταποί κατέχουν σημαντικές θέσεις στον κρατικό μηχανισμό. Είμαι οργισμένος γιατί νόμοι καταπατούνται ενσυνείδητα από αυτούς τους σφετεριστές της κρατικής εξουσίας. Είμαι οργισμένος γιατί η λαμογιά θεωρείται ο σοφότερος δρόμος προς την κοινωνική καταξίωση. Είμαι οργισμένος γιατί ο πρωθυπουργός είναι και πάλι απών. Δύο μήνες μετά την επιστολή που του είχα στείλει, έστειλα και νέα επιστολή προς τον κύριο Καραμανλή. Γνωρίζω ότι θα έχει ανάλογη τύχη με την πρώτη αλλά παρόλα αυτά εγώ ήθελα να εκφράσω την οργή που νοιώθω.

“Κύριε Πρωθυπουργέ

Λίγες ημέρες μετά την επανεκλογή σας στις 16 Σεπτεμβρίου σας έστειλα επιστολή με την οποία σας ζητούσα να αναλάβετε άμεσα δράση για να θέσετε ένα τέλος στην νοσηρή πραγματικότητα που ζει ο έλληνας πολίτης. Σας είχα τονίσει τελειώνοντας ότι ο έλληνας ψηφοφόρος επέλεξε αποκλειστικά εσάς, όχι το κόμμα και τα στελέχη του, και σας ζητούσα να μην τον απογοητεύσετε. Η συγκεκριμένη επιστολή πιθανότατα κατέληξε στον κάλαθο των αχρήστων του γραφείου σας, αλλά παρόλα αυτά εγώ σας ξαναγράφω σήμερα, ούτε δύο μήνες μετά, για να σας εκφράσω την αγανάκτηση μου. Να σας διατυμπανίσω ότι τίποτα δεν άλλαξε και δεν πρόκειται να αλλάξει. Οι (ηπιότερη λέξη δεν μπορούσα να σκεφτώ) καιροσκόποι εγκαταστάθηκαν και πάλι μετά βαΐων και κλάδων στις κατάλληλες θέσεις, είτε αυτές είναι διοικήσεις ΔΕΚΟ και λοιπών κρατικών φορέων, είτε διευθύνσεις δημόσιων οργανισμών, είτε γενικές γραμματείες υπουργείων, είτε υφυπουργεία είτε ακόμα και υπουργεία. Το ρουσφέτι και η αναξιοκρατία κυριαρχούν σε βάρος του απλού έλληνα πολίτη ο οποίος και υφίσταται την καταπίεση μίας όλο και αυξανόμενα αυταρχικής κρατικής εξουσίας. Μία απλή βόλτα από κάποιο υπουργείο, εφορία, πολεοδομία, ασφαλιστικό ταμείο αρκεί για να κατανοήσει κάποιος ποια είναι η καθημερινότητα που βιώνουμε όλοι μας. Ρωτήστε τον επαγγελματία για το γραφειοκρατικό Γολγοθά που έχει να αντιμετωπίσει στην καθημερινή του δραστηριότητα. Ρωτήστε τον για το αβέβαιο οικονομικό περιβάλλον μέσα στο οποίο θα πρέπει να κινηθεί (θα αυξηθεί ο ΦΠΑ ή όχι και πότε;;;). Ρωτήστε τον (επιμελή) φοιτητή για την κατάσταση μέσα στα πανεπιστήμια. Ρωτήστε τον μαθητή για το επίπεδο της μόρφωσης που λαμβάνει. Ρωτήστε έναν νοσηλευόμενο σε δημόσιο νοσοκομείο για το επίπεδο των υπηρεσιών που του προσφέρονται. Ρωτήστε τον έντιμο δημόσιο υπάλληλο για τις πιέσεις που δέχεται για να εκπληρώσει τις ρουσφετολογικές επιθυμίες των ανωτέρων του.

Ακούω πολλούς, ανάμεσα τους και υπουργούς, να καλούν όλους τους επιτυχημένους έλληνες που δραστηριοποιούνται στο εξωτερικό να επιστρέψουν και να επενδύσουν, την γνώση τους, τις ικανότητες τους, την δημιουργικότητα τους, τα κεφάλαια τους στην Ελλάδα. Αναρωτιέμαι γιατί να το κάνουν κύριε Πρωθυπουργέ. Γιατί ένας πανεπιστημιακός να αφήσει την έδρα του στο εξωτερικό και να γυρίσει στην Ελλάδα όταν αυτό σημαίνει ότι για να το πετύχει θα πρέπει να έχει τις κατάλληλες γνωριμίες και να κανακέψει τις κατάλληλες “προνομιακές” ομάδες; Γιατί ένας επιχειρηματίας να φέρει τα κεφάλαια του στην Ελλάδα όταν γνωρίζει ότι έχει να αντιμετωπίσει ένα ασύδοτο και αρπαχτικό κράτος; Γιατί ένας ερευνητής να παραμένει στην χώρα όταν για να χρηματοδοτήσει την έρευνα του θα πρέπει να περάσει από τις συμπληγάδες ανίδεων κρατικών λειτουργών όταν στο εξωτερικό η χρηματοδότηση καινοτομιών είναι υπεραπλουστευμένη;

Κύριε πρωθυπουργέ η αγανάκτησή μου (και να είστε βέβαιος ότι δεν είμαι μόνο εγώ) έχει γίνει πλέον οργή. Οργή για όλους αυτούς που καταπατούν την αξιοπρέπεια μας. Οργή για όλους αυτούς που προσβάλουν την προσωπικότητα μας. Οργή για όλους αυτούς που καπηλεύονται τα χρήματα μας. Οργή για όλους αυτούς που εκμεταλλεύονται την ανεκτικότητα μας.

Ένας Οργισμένος Έλληνας Πολίτης.

Υ.Γ. Η αγανάκτηση και η οργή που νοιώθω και εκφράζω δεν είναι τα λόγια ενός γραφικού, αλλά πηγάζουν από πολύ συγκεκριμένα παραδείγματα της καθημερινότητας μου.”

ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΜΑΣ

Την άποψη μου για τον Γιώργο Παπανδρέου και την πορεία του ως αρχηγός του ΠΑΣΟΚ την έχω εκφράσει παλιότερα με το post μου “Επιστολή στον Γιώργο Παπανδρέου”. Θεωρώ ότι ο Γιώργος είχε και τις ιδέες αλλά και την προηγούμενη καλή παρουσία για να οδηγήσει την ελληνική πολιτική ζωή σε μία διαφορετική κατεύθυνση. Αποδείχτηκε όμως ότι του έλειπε η απαιτούμενη θέληση, το απαιτούμενο τσαγανό αν θέλετε για να προβεί στις αναγκαίες τομές και ρίξεις δικαιώνοντάς με τελικά σε όσα έγραφα τότε. Σήμερα διάβασα στην LIFO την άποψη του Χρήστου Μιχαηλίδη για τα τεκταινόμενα στην αξιωματική αντιπολίτευση και με τα οποία συμφωνώ εν συνόλω. Παραθέτω το άρθρο αυτούσιο.

“H μπερδεμένη κοινωνία μας θαυμάσια βολεύεται να κινείται μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ χωρίς τύψεις, και βρίζοντας κάθε φορά εκείνον που ψήφισε την προηγούμενη. Την ερχόμενη Κυριακή το ΠΑΣΟΚ κάνει το πρώτο του βήμα προς την εκλογή νέου αρχηγού, που μπορεί να είναι ο παλιός, εάν εκλεγεί ο Γιώργος Παπανδρέου, μπορεί και καινούργιος, εάν οι ψηφοφόροι προτιμήσουν τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Αυτό, θα το μάθουμε. Δεν θα μάθουμε, όμως, ποιο ΠΑΣΟΚ θα αναδυθεί από αυτή την επίπονη εκλογική διαδικασία των πολλών εβδομάδων, συνέχεια μιας οδυνηρής, για το κόμμα, ήττας από τη Νέα Δημοκρατία στις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου. Η αυτοκριτική του Παπανδρέου μπορεί να οδηγεί στην περιγραφή ενός διαφορετικού ΠΑΣΟΚ, εάν ξεμπλέξει με τα κακώς κείμενα και εφαρμόσει εκείνα που θα ξανακάνουν το κόμμα «ριζοσπαστικό και κοινωνικό κίνημα» - σε καμία περίπτωση, όμως, δεν το εγγυάται. Η επιμονή του Βενιζέλου ότι με αυτόν αρχηγό ο Καραμανλής θα ηττηθεί οπωσδήποτε φανερώνει, ίσως, προσωπική αυτοπεποίθηση, αλλά δεν αποκαλύπτει, σίγουρα, μια καινούργια εικόνα κόμματος.

Θα πείτε: έχει ανάγκη αυτή η κοινωνία από ένα καινούργιο κόμμα; Πόσο είναι αυτό το κομμάτι της κοινωνίας που το επιθυμεί; Και τι είδους κόμμα θα ήθελε να δει να προστίθεται στο ήδη υπάρχον... ρόστερ; Μπροστά στα δικά μου μάτια στέκεται μια μπερδεμένη, εν πολλοίς, κοινωνία. Μια κοινωνία που, μέχρι τώρα, θαυμάσια βολεύεται να κινείται μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας δίχως τύψεις, και βρίζοντας κάθε φορά εκείνον που ψήφισε την προηγούμενη. Οι μεγάλες και «καθαρές» διαφορές, μια κοινωνία ομογενοποιημένη και δέσμια των ενοχών της, την τρομάζουν. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι το ΠΑΣΟΚ έχασε τις εκλογές επειδή προσέγγισε πολύ τις πολιτικές της Νέας Δημοκρατίας. Απλώς, ο κόσμος έκρινε ότι δεν έκλεισε ο κυβερνητικός κύκλος της τελευταίας. Της έδωσαν μια ακόμα ευκαιρία.

Ριζοσπαστική κίνηση, από τη μεριά του Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, ΗΤΑΝ η επιλογή των Μάνου και Ανδριανόπουλου στα ψηφοδέλτια της προηγούμενης αναμέτρησης. Την εγκατέλειψε μισοστρατής, όχι επειδή τάχα με αυτή την πολιτική ξώκειλε από τη σοσιαλιστική γραμμή του κόμματος (σοβαροί να είμαστε, να μην ξεχνάμε και τους ορισμούς...), αλλά επειδή το ίδιο το «συντηρητικό» σώμα του ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσε να αντέξει αυτή την ωραία προοπτική που ανοιγόταν. Το μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας σήμερα, βολεμένο, φοβικό, ανέμπνευστο και σε μεγάλο βαθμό διεφθαρμένο, δεν αντέχει, δεν θέλει πολιτικούς που να τους λένε δύσκολες αλήθειες ή να προτείνουν λύσεις επώδυνες.

Το «παπανδρεϊκό» ΠΑΣΟΚ, που λέει σήμερα ότι οραματίζεται «επιστροφή στις ρίζες μας», παραδέχεται ανοιχτά (σε άπειρες συζητήσεις που άκουσα όλες αυτές τις μέρες στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις), πως «κάναμε λάθος που εκχωρήσαμε τον προοδευτικό χώρο, ιδίως εκείνον που εκφράζεται από τη σπουδάζουσα νεολαία μας, στον ΣΥΡΙΖΑ». Σκέφτομαι, λοιπόν, πως εάν η έγνοια και ο στόχος του «νέου ΠΑΣΟΚ» είναι απλώς να γίνει σαν τον ΣΥΡΙΖΑ -καταγγελτικός σε όλα, απών από τη Βουλή στη συζήτηση σημαντικών θεμάτων, με θέσεις γενικές και αρεστές στα αυτιά των πολλών αυτού του χώρου, του... αορίστως αριστερού-, τότε μπορεί να κερδίσει τις επόμενες εκλογές, είτε με Γιώργο είτε με Βαγγέλη, αλλά η πατημασιά του και πάλι στον τόπο θα είναι παλιά πατημασιά.

Για την Παιδεία ξεκάθαρη θέση δεν θα υπάρχει - ήξεις αφίξεις. «Ναι μεν είμαστε υπέρ και των ιδιωτικών, μη κερδοφόρων πανεπιστημίων, αλλά με αυστηρό έλεγχο του κράτους, και αφού πρώτα φτιάξουμε το δημόσιο Πανεπιστήμιο». Τρέχα γύρευε...

Το ίδιο και για το Ασφαλιστικό... Κανείς δεν ξέρει το ΠΑΣΟΚ της 12ης Νοεμβρίου ποια έπ’ αυτού θέση σαφή θα έχει. Τονίζω το «θέση σαφή», γιατί από τις άλλες τις «θέσεις», του τύπου «είμαστε υπέρ του κράτους της κοινωνικής πρόνοιας και να μη θιγούν τα συμφέροντα των συνταξιούχων και των μικρομεσαίων», χορτάσαμε πολλάκις.

Οι μηχανισμοί άμυνας των ανθρώπων τούς σπρώχνουν πάντοτε στο συντηρητισμό. «Καλύτερα με το κακό που ξέρω και συνήθισα, παρά με το καλό που θα με βγάλει από τη βολή μου». Η «λογική» αυτή -το είδαμε τις τελευταίες εβδομάδες- κυριάρχησε σε επίπεδο στελεχών, στο ΠΑΣΟΚ, και θα το δούμε, μάλλον, να κυριαρχεί και σε επίπεδο «κοινωνίας» στην κάλπη την Κυριακή.

Η κοινωνία θέλει το flat. (Όχι το διαμέρισμα, το επίπεδο!). Γιατί flat είναι και η ίδια...”.

Y.Γ . Το άρθρο είναι δημοσιευμένο στην σημερινή LIFO με το τον τίτλο “Καλύτερα με το κακό που ξέρω”.