ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

Φθινοπωρινές ημέρες σαν την σημερινή η σκέψη μου πάει πάντα στην Νέα Υόρκη. Μπορεί να είναι όμορφη όλες τις εποχές του έτους αλλά το φθινόπωρο μου ασκούσε μία άλλη γοητεία. Μία γοητεία που δυστυχώς δεν μπορώ να την νοιώσω στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια . Το έντονα μελαγχολικό τοπίο με τον συννεφιασμένο καιρό, με τα κιτρινισμένα, έτοιμα να πέσουν φύλλα των δέντρων, δημιουργούσαν, και δημιουργούν φαντάζομαι ακόμα, ένα μαγευτικό τοπίο. Σαν ένα πίνακα ζωγραφικής, μία πανδαισία χρωμάτων και συναισθημάτων.

Μέρες σαν και την σημερινή μου άρεσε να περπατώ στους δρόμους του Manhattan, είτε uptown στο Central Park και από εκεί στην Πέμπτη Λεωφόρο, είτε downtown στο Village και στο Soho.

Να μπαίνω σε βιβλιοπωλεία μικρά κυρίως, αλλά και μεγάλα (όπως το Barnes & Nobles), να χάνομαι στις σελίδες βιβλίων για αρκετή ώρα, μαζί με όλους τους άλλους λαθραναγνώστες, να χαζεύω τις βιτρίνες των καταστημάτων, να ψάχνω σε παλαιοπωλεία κυρίως στο Village για να βρω παλιούς δίσκους (είναι απίστευτο τι μπορείς να ανακαλύψεις σ’ αυτά τα μαγαζάκια) και κατόπιν να καταλήγεις για μία κούπα ζεστό αμερικάνικο καφέ και ένα γλυκό (ένα cheesecake ή μία ζεστή έως καυτή μηλόπιτα) σε ένα μικρό καφέ υπό την συνοδεία κλασικής μουσικής. Μετά μία βόλτα από το Museum of Modern Art ή από κάποιο σινεμά για μία μεσημβρινή προβολή και έπειτα σε κάποια μικρή trattoria για σπαγγέτι με κόκκινη σάλτσα και βασιλικό μαζί με καλό κόκκινο κρασί.

Το τέλος της φθινοπωρινής αυτής ημέρας μπορεί να σε βρει σε κάποιο jazz bar για ένα ποτό με τους ήχους του σαξόφωνου να σε γυρνά σε παλαιότερες εποχές, αυτές της Billy Holiday και του Luis Armstrong.

Κάπως έτσι μ’ έχει κάνει και νοιώθω σήμερα το (όμορφα) μελαγχολικό φθινοπωρινό πρωινό. Μ’ έχει στείλει πέρα από τον Ατλαντικό εκεί που έζησα μερικά από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, τα χρόνια της φοιτητικής και εργένικης ανεμελιάς. Στην Νέα Υόρκη των είκοσι μου χρόνων. Στην Νέα Υόρκη μου.

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι από το www.urban75.org και www.pbase.com