ΕΞΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ

Την Νίσυρο την επισκέφτηκα μαζί με την γυναίκα μου τον Αύγουστο του 2001. Ήμασταν φιλοξενούμενοι του κουμπάρου μου και της οικογένειας του που κατάγονται από το χωριό Νικιά στο νοτιοανατολικό τμήμα του νησιού με την θέα από την μία πλευρά προς το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου και την Τήλο και από την άλλη προς το ηφαίστειο. Στην Νίσυρο κάθε Αύγουστο μαζεύονται οι ξενιτεμένοι από όλες τις γωνιές του κόσμου (Αμερική, Καναδάς, Αυστραλία κλπ.) και κάθε μέρα είναι μία γιορτή με αποκορύφωμα το Δεκαπενταύγουστο και την γιορτή της Παναγίας της Σπηλιανής στο Μανδράκι. Εκείνο το καλοκαίρι στο νησί είχε έρθεί και ένας ξάδελφος του κουμπάρου μου από την Νέα Υόρκη. Ο Γιάννης. Τον γνώριζα από την εποχή που έμενα και εγώ στην Νέα Υόρκη αλλά δεν είχαμε ιδιαίτερη επαφή. Γνωριστήκαμε καλύτερα ένα χρόνο πριν, όταν πήγαμε όλοι μαζί μερικές ημέρες στην Μύκονο, αλλά εκείνο το καλοκαίρι στην Νίσυρο τον γνώρισα πραγματικά. Μιλάγαμε ώρες για τα όνειρα μας, για την ζωή μας, για το αύριο μας. Έχοντας περάσει πολλά τα αμέσως προηγούμενα χρόνια (είχε χάσει τον μικρότερο αδελφό του) αυτός και η αδελφή του αποτελούσαν το στήριγμα όλης της οικογένειας. Θαύμαζα (θαυμάζαμε όλοι) το κουράγιο του, την δύναμη του, το κέφι του για την ζωή. Ήταν υπερήφανος για την ελληνική του (και την νισυριακή του πάνω από όλα) καταγωγή, ήταν πιο έλληνας από πολλούς ελληνάρες που συναντάω σήμερα. Ο Γιάννης εκείνο το καλοκαίρι έφυγε δύο ημέρες πριν από εμάς από το νησί. Θυμάμαι σαν τώρα που εγώ, η γυναίκα μου, ο κουμπάρος μου και η αδελφή του τον αποχαιρετούσαμε στην προβλήτα στο Μανδράκι καθώς έπαιρνε το καΐκι για την Καρδάμαινα της Κω και από εκεί το αεροπλάνο για Αθήνα και την ανταπόκριση για Νέα Υόρκη. Θα τα πούμε του χρόνου μας υποσχέθηκε. Σίγουρα του είπαμε. Ξέχασα να σας πω ότι ο Γιάννης χρηματιστής στο επάγγελμα δούλευε στον 106ο όροφο του βόρειου πύργου του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στην Νέα Υόρκη. Για εκεί ξεκίνησε ένα πρωϊνό σαν σήμερα 6 χρόνια πριν.

Θα είσαι πάντα στην καρδιά μας Γιάννη