1ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ

Το σαββατοκύριακο που μόλις πέρασε πραγματοποιήθηκε το ιδρυτικό συνέδριο της Φιλελεύθερης Συμμαχίας στο ξενοδοχείο Plaza Resort της Αναβύσσου. Αυτές τις δύο μέρες βρέθηκα ανάμεσα σε ανθρώπους τους οποίους μέχρι τώρα γνώριζα μόνο μέσω του διαδικτύου. Σύμμαχοι σε αυτή την προσπάθεια για την προώθηση των συκοφαντημένων φιλελεύθερων ιδεών στην ελληνική κοινωνία. Μπορεί να μην συμφωνούμε σε όλα, πράγμα που και αδύνατον θα ήταν αλλά και παράλογο, αλλά έχουμε κοινή την αντίληψη ότι κάθε άτομο θα πρέπει να είναι απολύτως ελεύθερο να ενεργεί και να εκφράζεται όπως εκείνο θέλει μέσα σε μία κοινωνία με την όσο το δυνατόν λιγότερη κρατική παρέμβαση. Πάρα τις όποιες διαφορές μπορεί να είχαμε σε ορισμένα ζητήματα, εκείνο που ήταν πολύ ενδιαφέρον αλλά και ελπιδοφόρο για την προσπάθεια μας, ήταν ότι κάθε άποψη πάντοτε συνοδευόταν και από το ανάλογο επιχείρημα.

Το συνέδριο χαιρέτησαν εκπρόσωποι κομμάτων και κοινωνικών φορέων καθώς και οι εμβληματικές προσωπικότητες του φιλελευθερισμού στην Ελλάδα κύριοι Μάνος και Ανδριανόπουλος που για διαφορετικούς λόγους ο καθένας δεν μπόρεσαν να παραστούν. Οι εργασίες του συνεδρίου έληξαν χθες Κυριακή 29 Απριλίου με την εκλογή του πρώτου προέδρου του κόμματος Φώτη Περλικού και της διοικούσας επιτροπής. Στην διοικούσα επιτροπή αντιπροσωπεύονται όλες οι τάσεις του φιλελευθερισμού από τους μετριοπαθείς φιλελεύθερους μέχρι και τους αναρχο-φιλελεύθερους. Μετά τον πανηγυρικό λόγο του νέου προέδρου παρουσιάστηκε ένα πολύ ωραίο βίντεο με όλες τις φιλελεύθερες προσωπικότητες της ιστορίας. Το βίντεο τελείωνε με το τρίπτυχο

ΑΤΟΜΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ - ΑΝΟΙΧΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΜΕΓΑΛΩΣΑΝ ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ΟΓΔΟΝΤΑ

Το έλαβα σήμερα στο mail μου και το παραθέτω αυτούσιο

Όσα περισσότερα θυμάσαι, από το πρώτο μέρος τόσο το χειρότερο (???) για σένα, .... Αλλά αυτό σου δίνει το δικαίωμα να συνεχίσεις να παρακάτω, και ίσως έχεις ευχάριστες μνήμες...

Θυμάσαι λοιπόν.... Tον Aι-Bασίλη τα Xριστούγεννα, στο Mινιόν, τα Rollers στην Kηφισιά Tα αυτοκόλλητα με ποδοσφαιριστές, Χατζηπαναγή, Ρότσα, Ζάετς, Αναστόπουλο, Μαύρο, Κούδα, Σαραβάκο…

Την Λάρισα στην πρώτη Εθνική κυπελλούχο Ελλάδος Tους σχολικούς χορούς στην Barbarella, και σε άλλες cult disco.....

Tις συναυλίες των Iron Maiden, Police, Scorpions

Τα τηλεοπτικά κανάλια ΕΡΤ & ΥΕΝΕΔ

Tο τραγούδι "Big in Japan" & Self control σε καλοκαιρινή επαρχιακή disco Τον Βοy George…

Τα σιδερότυπα της "Mανίνας", "Μπλεκ", "Αγόρι", Trueno Την “Μάχη”, “το κράνος”, “το τάγκ”, την "Περιπέτεια", τον Tιραμόλα, τον Σεραφίνο, Τον Σκούμπι Ντού...

Tα θεόστενα παντελόνια που δεν έβγαιναν.. Tο Sunrise στο Άλσος

Tην τελική βολή του Kαμπούρη στο Eυρωμπάσκετ το '87 Tους φλώρους, τους ροκαμπιλάδες, τους ροκάδες, τα πανκιά, και τους χεβημεταλάδες… Την ώρα των Μπλουζ στα πάρτυ…

Tα σέξι τζιν σορτσάκια της εξαδέλφης Nταίζης των "Dukes" Την μαμά να ρωτάει πόσα πορτοκάλια έφαγες σήμερα

Tις στρατιωτικές τσάντες γραμμένες με στίχους των Doors, Scorpions, Black Sabbath, Duran –Duran..!!!

Tον Bικ Mόροου ως λοχία Σόντερς στη "Mάχη", Τον Στήβ Μακ Γκάρετ στο Χαβάη πέντε μηδέν, τo "Μικρό σπίτι στο Λιβάδι", Tην "Δυναστεία", το Διάστημα 1999, το Galactica, και τον Σταμάτη Γαρδέλη ….

Tο αυτοκόλλητο στο παπάκι "Mόλις μεγαλώσω θα γίνω XR“. Το αυτοκόλλητο στο αυτοκίνητο “Μπαμπά μην τρέχεις”. Tις σχολικές ποδιές, Το πολυτονικό, Tα πρώτα ασπρόμαυρα ηλεκτρονικά, το Pac man …

Την "Domus" στο Μπουρνάζι, Αθλητικό σορτσάκι τύπου "Τένις Τα ανδρικά τσόκαρα χωρίς τακούνι Tις γραμμένες κασέτες τα δισκάδικα, τους πειρατικούς σταθμούς..

Aν λοιπόν θυμάσαι όλα αυτά, είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί... πρόλαβες να ζήσεις σαν παιδί... Βέβαια ....

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμασταν μία γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας

Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.

Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».

Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, Κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα

Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα Παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.

Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν Κινητά.

Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.

Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε. Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.

Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά Ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο suround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους κανονίζαμε απλά να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στον δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

Περνούσαμε την μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.

Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, Παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν Θεέ μου! Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το!

Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανένα υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατελείωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.

Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας Κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα Και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε......

Ο ΔΕΛΑΣΤΙΚ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ

Διάβαζα προχθές την ανακοίνωση που έβγαλε ο πρώην αρθρογράφος της Καθημερινής και νυν (;) του Έθνους αλλά πάντα διευθυντής του ΠΡΙΝ Γιώργος Δελαστίκ, κατά των ΜΜΕ και της πρεσβείας των ΗΠΑ για τη τοποθέτηση πρακτόρων σε καίριες θέσεις με σκοπό τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης και την εξάλειψη του αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα. Με εντυπωσίασε η ρητορική του συγκεκριμένου δημοσιογράφου (;) – αρθρογράφου που παραπέμπει σε άλλες εποχές και δείχνει που κινείται ένα μέρος (ή μήπως όλης;) της κομμουνιστικής αριστεράς στις μέρες μας. Πόσο αναχρονιστική είναι η φρασεολογία της πόσο απαρχαιωμένο είναι το σκεπτικό της.

Ο Γιώργος Δελαστίκ για μία ακόμα φορά μας έδειξε πόσο μακριά μπορεί να φθάσει η σκέψη του. Έχω μερικές απορίες μόνο. Αφού έχουν ως σκοπό να πλήξουν τις άφθαρτες και αντί-νεοταξικές φωνές γιατί ο Χρήστος Γιανναράς εξακολουθεί και αρθρογραφεί στην ίδια εφημερίδα; Πως καταδεχόταν ο ίδιος τόσο καιρό να αρθρογραφεί σε μία εφημερίδα διαβρωμένη από τους πράκτορες; Πως και βρήκε αμέσως δουλειά σε άλλο μεγάλο εκδοτικό οργανισμό; Και εν τέλει αν όντως υπάρχει μία τέτοια προσπάθεια εκ μέρους της πρεσβείας γιατί ο αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα είναι ο μεγαλύτερος σε ποσοστό πανευρωπαϊκά, εκτείνεται από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά και φθάνει σε ποσοστό περίπου 90%;

Γιατί κύριε Δελαστίκ;

ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΡΙΧΕΣ ΚΑΤΣΑΡΕΣ

Επανίδρυση του κράτους επαγγέλετο ο Κώστας ο Καραμανλής τις παραμονές των εκλογών του 2004. Τρία χρόνια μετά η επανίδρυση ηχεί σαν ένα κακόγουστο αστείο. Που είναι οι ριζικές αλλαγές κύριε Καραμανλή που θα έβαζαν την Ελλάδα σε μία διαφορετική τροχιά; Που είναι οι μεταρρυθμίσεις που θα έδιναν πνοή στα δυναμικά στοιχεία, που είναι οι τομές για την αντιμετώπισης της παθογένειας μας; Δυστυχώς οι ελπίδες αποδείχτηκαν φρούδες. Η Νέα Δημοκρατία αποδείχτηκε ανίκανη, δεν κατάφερε να διαφοροποιήσει τίποτα, να φέρει τον αέρα της αλλαγής και του καινούργιου έστω και σε ένα τομέα της ελληνικής κοινωνίας. Αποδείχτηκε άξιος συνεχιστής και διάδοχος του ΠΑΣΟΚ. Ας θυμηθούμε λίγο τι υποσχόταν προεκλογικά:

Στο πρόγραμμα για την δημόσια διοίκηση κατηγορούσε το ΠΑΣΟΚ ότι είχε δημιουργήσει ένα υπερτροφικό, σπάταλο, αδιαφανές και αναποτελεσματικό κράτος, στο οποίο επικρατεί ο κομματισμός, η αναξιοκρατία και η διαφθορά. Ως προτεραιότητες της ήταν “η κατοχύρωση της ηθικής και της διαφάνειας στη δράση του κράτους και η καταπολέμηση της διαφθοράς, η αξιολόγηση σε όλα τα επίπεδα, στις πολιτικές και τις δράσεις του κράτους, στις μονάδες και στα πρόσωπα, η προώθηση της αποδοτικότητας και της αποτελεσματικότητας με στόχο τη μείωση του μεγέθους και του κόστους των λειτουργιών της Δημόσιας Διοίκησης, ο συνεχής έλεγχος της αποτελεσματικότητας των δαπανών, η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης του πολίτη προς τους θεσμούς, η ποιοτική αναβάθμιση των δημοσίων υπηρεσιών, των θεσμών και των λειτουργιών του κράτους με στόχο την παροχή υψηλής ποιότητας υπηρεσιών και αγαθών, η εφαρμογή της αρχής της αξιοκρατίας και των ίσων ευκαιριών για όλους τους πολίτες καθώς και η παροχή κινήτρων απόδοσης και η επιβράβευση των στελεχών ανάλογα με την απόδοσή τους, η πάταξη της γραφειοκρατίας για την άμεση εξυπηρέτηση του πολίτη, η μείωση του συγκεντρωτισμού και η ανάπτυξη της τοπικής αυτοδιοίκησης και της περιφερειακής διοίκησης, η άρση της πολυνομίας και η βελτίωση των κανονιστικών ρυθμίσεων, η ηλεκτρονική διοίκηση και αξιοποίηση της πληροφορικής σε όλα τα επίπεδα, η βελτίωση των ελέγχων και η σύσταση ανεξάρτητων αρχών για τις προμήθειες και τα δημόσια έργα” με απώτερο σκοπό να δημιουργηθεί ένα κράτος “μικρότερο στην οικονομία, αλλά καλύτερο και αποτελεσματικότερο στις υπηρεσίες που προσφέρει ή εγγυάται στον πολίτη, που προσφέρει ίσες ευκαιρίες σε όλους τους πολίτες και τους αντιμετωπίζει ισότιμα, ένα κράτος δημοκρατικό, σύγχρονο και αποδοτικό, που μετρά και κοστολογεί τις ενέργειές του, φροντίζοντας να επιβαρύνει το λιγότερο δυνατό την κοινωνία και την οικονομία, που σέβεται τους κανόνες που θέτει, ένα κράτος κοινωνικής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης, που διαχειρίζεται με πνεύμα ισότητας και δικαιοσύνης τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα, ένα κράτος αποδοτικό και αποκεντρωμένο, που ενορχηστρώνει την εθνική προσπάθεια και αξιοποιεί τη σύγχρονη γνώση και τεχνολογία για την πρόοδο και την ευημερία της κοινωνίας, μέσα σε ένα ανθρώπινο και ζωντανό φυσικό περιβάλλον, που έχει συνείδηση της ηθικής του αποστολής, βρίσκεται σε εγρήγορση, προβλέπει, κινητοποιείται και αντιμετωπίζει με επιτυχία δημόσια προβλήματα, ένα κράτος επιτελικό και στρατηγικά προσανατολισμένο, που δεν είναι έμπορος ούτε επιχειρηματίας και δεν παρεμβαίνει υπερβολικά στην οικονομία και την κοινωνία των πολιτών.” Αντί όλων των πιο πάνω δημιουργήθηκαν και νέες θέσεις εργασίας για να τοποθετηθούν ημίτεροι, όπως η δημιουργία των υποδιευθύνσεων στις εφορίες, δημιουργήθηκαν πλείστες όσες επιτροπές (αν θυμάμαι καλά το νούμερο των επιτροπών που δημιουργήθηκαν ξεπερνάει τα εκατό) αυξάνοντας την γραφειοκρατία (γραφειοκρατικό καπιταλισμό είχε χαρακτηρίσει ο Κορνήλιος Καστοριάδης το σοβιετικό σύστημα, μήπως ο χαρακτηρισμός αυτός ανταποκρίνεται και στο ελληνικό μοντέλο;), ενώ ποτέ δεν έγινε μία πλήρης καταγραφή των πραγματικών αναγκών του δημοσίου τομέα, συνεχίστηκαν οι απερίσκεπτες προσλήψεις, με αποτέλεσμα πριν από λίγο καιρό να σπάσουμε το φράγμα του ενός εκατομμυρίου δημοσίων υπαλλήλων.

Η Νέα Δημοκρατία και ο Κώστας Καραμανλής δήλωναν με παρρησία ότι θα προωθούσαν την “αναδιοργάνωση του κυβερνητικού μηχανισμού, με περιορισμό του αριθμού των Yπουργείων και των μελών της Kυβέρνησης, με αναδιάταξη των Yπουργείων και σαφή καθορισμό των αρμοδιοτήτων τους, ώστε να επιτυγχάνεται η ενότητα της πολιτικής και να αποφεύγονται δυσλειτουργίες και επικαλύψεις στην εφαρμογή της κυβερνητικής δράσης και της δημόσιας πολιτικής”. Τρία χρόνια μετά το υπουργικό συμβούλιο αριθμεί σαράντα μέλη, ενώ υπάρχούν ακόμα υπουργεία το αντικείμενο των οποίων δεν γνωρίζουν ακόμα και οι υπουργοί τους (σχετικό άρθρο Πάσχου Μανδραβέλη).

Στην οικονομία προέβλεπε την “απόσυρση από την άσκηση της δημόσιας επιχειρηματικής δραστηριότητας που εντάσσεται στον καθαρά επιχειρηματικό και ανταγωνιστικό τομέα της οικονομίας. Αυτό όχι μόνον επιτρέπεται από το Σύνταγμα, αλλά και υπαγορεύεται από την αρχή της επικουρικότητας, που συνιστά ουσιώδες μέρος της σύγχρονης πολιτικής κουλτούρας και του ευρωπαϊκού κεκτημένου”. Σήμερα οι επενδύσεις του δημοσίου τομέα (με κοινοτικά βέβαια κονδύλια) εξακολουθούν να είναι ο κινητήριος μοχλός της ελληνικής οικονομίας. Το ερώτημα όμως είναι τι θα γίνει μετά το 2013 όταν και θα πάψει η εισροή κοινοτικών πόρων;

Στο ασφαλιστικό ενώ κατακεραύνωνε το ΠΑΣΟΚ ότι αντί “να προχωρήσει σε αυστηρή εφαρμογή της νομοθεσίας που θέσπισε η κυβέρνηση της Nέας Δημοκρατίας για τη διάσωση του ασφαλιστικού συστήματος (Nόμοι 1902/1990 και 2084/1992), επέλεξε την ανεύθυνη τακτική της αδράνειας και της μετάθεσης των προβλημάτων στο μέλλον. Kαι όχι μόνο αυτό. Προχώρησε στη θεσμοθέτηση μέτρων απορύθμισης του συστήματος, επιβαρύνοντας έτσι ακόμα περισσότερο την κατάσταση.” Ως κυβέρνηση επέλεξε ακριβώς την ίδια τακτική πετώντας την μπάλα την εξέδρα.

Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά. Η κυβέρνηση υποσχέθηκε πάρα πολλά προεκλογικά και δεν έπραξε απολύτως τίποτα. Το έργο που βλέπουμε είναι βαρετά επαναλαμβανόμενο. Η πολλά υποσχόμενη επανίδρυση του κράτους παίρνει και αυτή την θέση που της αρμόζει στην αλυσίδα των μεγαλόστομων βερμπαλισμών όλων των σύγχρονων ελλήνων πολιτικών. Αλλαγή – Απαλλαγή – Κάθαρση – Υπέρβαση – Εκσυγχρονισμός.