ΠΕΡΙ ΒΙΑΣ

Τις τελευταίες ημέρες και κυρίως από την Κυριακή και έπειτα η κατάσταση έχει εκτραχυνθεί. Δύο στρατόπεδα περιχαρακώνονται και διασταυρώνουν τα ξίφη τους εκτοξεύοντας προς το παρόν κυρίως απειλές. Το πέρασμα όμως στην πράξη είναι κατά την άποψη μου ζήτημα χρόνου να πραγματοποιηθεί. Και δυστυχώς τότε θα αρχίσουμε να μετράμε θύματα μπαίνοντας σε έναν φαύλο κύκλο βίας με αβέβαιο τέλος. Άλλωστε οι Έλληνες έχουν στο DNA τους (για να χρησιμοποιήσω και εγώ τον αγαπημένο όρο πολλών) την διχοτόμηση και την διαίρεση. Αρχαϊστές και Δημοτικιστές, Τρικουπικοί και Δηλιγιαννικοί, Βενιζελικοί και Αντιβενιζελικοί, Αριστεροί και Δεξιοί, Εθνικόφρονες και μη, έχουν, καθόλη την ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους, έρθει σε σύγκρουση με αιματηρά αποτελέσματα και αμέτρητα θύματα. Άρα το πρόβλημα της βίας δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της κρίσης που βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία αλλά αποτέλεσμα διαχρονικής νοοτροπίας. Η πεποίθηση πολλών συμπολιτών μας ότι για όλα πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι και το αίσθημα του αδικημένου οδηγεί στην ανεξέλεγτη βία. Τα τελευταία όμως χρόνια είχε μπει σε κάθε έκφραση της καθημερινής μας ζωής. Στα γήπεδα, στο σχολείο, στον δρόμο, στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, παντού. Αλλά αντί να προσπαθήσουμε να πατάξουμε το τέρας που γιγαντωνόταν, όλοι, πολιτικοί και πολίτες, είχαμε επιδωθεί σε κυνήγι μαγισσών. Στα γήπεδα μία μικρή μειοψηφία ευθύνεται για τα επεισόδια λες και μπορείς να κάτσεις σε οποιοδήποτε άλλη θέση και να υποστηρίξεις άλλη ομάδα από αυτή της πλειοψηφίας, στα σχολεία η μειοψηφία μόνο ασκεί βία, αλλά στην Αμάρυνθο μια ολόκληρη μαθητική κοινότητα βρέθηκε να την καλύπτει, στο δρόμο όλο οι άλλοι φταίνε αλλά οι μισοί τουλάχιστον κάνουν μονίμως παραβάσεις, την Αθήνα διαχρονικά την καίνε παρακρατικοί, αλλά όταν πιάσουν κάποιους από δαύτους οι συνήγοροι είναι κατά βάση μέλη ή υποστηρικτές συγκεκριμένης πολιτικής παράταξης. Έτσι λοιπόν σήμερα που η οικονομική κρίση έχει κάνει την κατάσταση ακόμα πιο δύσκολη η αντιπαράθεση μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών , ή πιο ορθά κατά την δική μου άποψη ευρωπαϊστών και αντιευρωπαϊστών, έχει οδηγήσει σε απίστευτες λεκτικές επιθέσεις. Οι κρεμάλες και το Γουδή για τους πολιτικούς, έχει επεκταθεί σε απειλές προς πάσα κατεύθυνση που εκφράζει διαφορετική άποψη. Προσωπικά τρομάζω περισσότερο από τον αριθμό των πολιτών που τις υιοθετούν και όχι τόσο από το περιεχόμενό τους. Σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν βυθίσαμε την χώρα στην άβυσσο. Διαβεβαιώνω έτσι τον καθένα που τις εκτοξεύει ότι δεν προτίθεμαι να σταματήσω να λέω την γνώμη μου, πάντα χωρίς απειλές και με επιχειρήματα, και ότι δεν αποδέχομαι ότι έγω και τα παιδιά μου έχουν λιγότερα δικαιώματα σε αυτόν τον τόπο απ’ ότι αυτοί, αλλα παρότι τον αγαπώ δεν θα διστάσω να πράξω (για τον ευατό μου και την οικογένειά μου, το τονίζω) ότι νομίζω εάν δω ότι οδηγείται σε καταστάσεις που δεν αποδέχομαι.

Πριν από κάμποσα χρόνια σ’ ένα ανάλογο post για την βία, με διαφορετική αφορμή, είχα κλείσει γράφοντας: “Ακούω πολλές φορές άλλους συνέλληνες, που λέει και ο Λιακόπουλος, να μιλάνε με δέος για το παρελθόν, για την κληρονομιά που έχουν αφήσει οι πρόγονοί μας κλπ. Αυτό μας έχει φάει. Το παρελθόν. Όλοι οι άλλοι οφείλουν να μας σέβονται γιατί είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Ασχέτως του τι κάνουμε εμείς σήμερα. Του τι πολιτισμό παράγουμε εμείς σήμερα. Και δυστυχώς παράγουμε μόνο βία. Ώρες, ώρες οι σύγχρονοι Έλληνες μου θυμίζουν την Ρίτα Μουσούρη στην παλιά ελληνική ταινία “η Βίλα των Οργίων” που ενώ την είχαν πιάσει για μαστροπεία εκείνη έλεγε “μιλάτε μου σας παρακαλώ στον πληθυντικό, εγώ είμαι κόρη ναυάρχου”. Δεν αλλάζω σήμερα ούτε λέξη.