ΤΟ ΣΑΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΕΝΩΜΕΝΟ ΔΥΝΑΤΟ

Περιστατικό 1ο: Η προσπάθεια μερίδας καθηγητών και φοιτητοπατέρων να εμποδίσουν την εκλογική διαδικασία στα πανεπιστήμια σύμφωνα με τον νέο νόμο στέφεται με επιτυχία. Χαρακτηριστικό το mail του προέδρου του συλλόγου διδασκόντων στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας κ. Τάκη Πολίτη: “Στο ΑΠΘ και το Ιωαννίνων οι ντόπιες πανεπιστημιακές δυνάμεις εκτιμάται ότι επαρκούν για να ματαιώσουν τις εκλογές. Στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, στις σχολές του Βόλου η κατάσταση είναι υπό πλήρη έλεγχο. Αντίθετα, στη Λάρισα οι φοιτητές εκτιμούν ότι χρειάζονται ενίσχυση: επιθυμητή είναι η συμπαράσταση φοιτητών από Αθήνα, απαραίτητη είναι η παρουσία μελών ΔΕΠ... Το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου είναι αδύναμη περίπτωση και οφείλουμε να δώσουμε μεγάλη προσοχή. Εκεί δεν υπάρχει καμιά ανάμειξη του “ντόπιου” ΕΣΔΕΠ με τη διαδικασία ματαίωσης των εκλογών.”

Περιστατικό 2ο: Ο φαρμακευτικός σύλλογος Καρδίτσας επέβαλλε πρόστιμο 80.000 ευρώ σε μέλος του επειδή εφάρμοσε τον νέο νόμο και άνοιξε το φαρμακείο του απογεύματα και Σάββατο.

Περιστατικό 3ο: Μέλη της ομοσπονδίας εφοριακών προσπάθησαν να εμποδίσουν τις εξετάσεις για την νεοσύστατη υπηρεσία “ελεγκτών, βεβαίωσης και αναγκαστικής είσπραξης εσόδων του κράτους” του Υπουργείου Οικονομικών. Από τους 870 υπαλλήλους που είχαν δηλώσει συμμετοχή μόνο 100-150 άτομα μπήκαν στο κτίριο. Οι απίστευτες σκηνές του 1ου ΑΣΕΠ ξαναπαίχτηκαν μπροστά μας.

Περιστατικό 4ο: Χωρίς λεωφορεία θα μείνει σήμερα η Αθήνα από τις 11π.μ. έως τις 5μ.μ. προκειμένου να συμμετάσχουν οι εργαζόμενοι στην γενική τους συνέλευση.

Τα τέσσερα πιο πάνω περιστατικά των τελευταίων ημερών είναι χαρακτηριστικότατα παραδείγματα της ελληνικής παθογένειας. Κανένα PSI, κανένα κούρεμα, ακόμα και καμία διαγραφή του συνόλου του χρέους δεν πρόκειται να μας βοηθήσει εάν δεν τα βάλουμε με τις σαθρές κατεστημένες νοοτροπίες. Έχουμε τα αντανακλαστικά να τις πολεμήσουμε; Ή θα τις αφήσουμε να συνεχίσουν το έργο τους;;;

ΠΕΡΙ ΒΙΑΣ

Τις τελευταίες ημέρες και κυρίως από την Κυριακή και έπειτα η κατάσταση έχει εκτραχυνθεί. Δύο στρατόπεδα περιχαρακώνονται και διασταυρώνουν τα ξίφη τους εκτοξεύοντας προς το παρόν κυρίως απειλές. Το πέρασμα όμως στην πράξη είναι κατά την άποψη μου ζήτημα χρόνου να πραγματοποιηθεί. Και δυστυχώς τότε θα αρχίσουμε να μετράμε θύματα μπαίνοντας σε έναν φαύλο κύκλο βίας με αβέβαιο τέλος. Άλλωστε οι Έλληνες έχουν στο DNA τους (για να χρησιμοποιήσω και εγώ τον αγαπημένο όρο πολλών) την διχοτόμηση και την διαίρεση. Αρχαϊστές και Δημοτικιστές, Τρικουπικοί και Δηλιγιαννικοί, Βενιζελικοί και Αντιβενιζελικοί, Αριστεροί και Δεξιοί, Εθνικόφρονες και μη, έχουν, καθόλη την ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους, έρθει σε σύγκρουση με αιματηρά αποτελέσματα και αμέτρητα θύματα. Άρα το πρόβλημα της βίας δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της κρίσης που βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία αλλά αποτέλεσμα διαχρονικής νοοτροπίας. Η πεποίθηση πολλών συμπολιτών μας ότι για όλα πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι και το αίσθημα του αδικημένου οδηγεί στην ανεξέλεγτη βία. Τα τελευταία όμως χρόνια είχε μπει σε κάθε έκφραση της καθημερινής μας ζωής. Στα γήπεδα, στο σχολείο, στον δρόμο, στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, παντού. Αλλά αντί να προσπαθήσουμε να πατάξουμε το τέρας που γιγαντωνόταν, όλοι, πολιτικοί και πολίτες, είχαμε επιδωθεί σε κυνήγι μαγισσών. Στα γήπεδα μία μικρή μειοψηφία ευθύνεται για τα επεισόδια λες και μπορείς να κάτσεις σε οποιοδήποτε άλλη θέση και να υποστηρίξεις άλλη ομάδα από αυτή της πλειοψηφίας, στα σχολεία η μειοψηφία μόνο ασκεί βία, αλλά στην Αμάρυνθο μια ολόκληρη μαθητική κοινότητα βρέθηκε να την καλύπτει, στο δρόμο όλο οι άλλοι φταίνε αλλά οι μισοί τουλάχιστον κάνουν μονίμως παραβάσεις, την Αθήνα διαχρονικά την καίνε παρακρατικοί, αλλά όταν πιάσουν κάποιους από δαύτους οι συνήγοροι είναι κατά βάση μέλη ή υποστηρικτές συγκεκριμένης πολιτικής παράταξης. Έτσι λοιπόν σήμερα που η οικονομική κρίση έχει κάνει την κατάσταση ακόμα πιο δύσκολη η αντιπαράθεση μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών , ή πιο ορθά κατά την δική μου άποψη ευρωπαϊστών και αντιευρωπαϊστών, έχει οδηγήσει σε απίστευτες λεκτικές επιθέσεις. Οι κρεμάλες και το Γουδή για τους πολιτικούς, έχει επεκταθεί σε απειλές προς πάσα κατεύθυνση που εκφράζει διαφορετική άποψη. Προσωπικά τρομάζω περισσότερο από τον αριθμό των πολιτών που τις υιοθετούν και όχι τόσο από το περιεχόμενό τους. Σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν βυθίσαμε την χώρα στην άβυσσο. Διαβεβαιώνω έτσι τον καθένα που τις εκτοξεύει ότι δεν προτίθεμαι να σταματήσω να λέω την γνώμη μου, πάντα χωρίς απειλές και με επιχειρήματα, και ότι δεν αποδέχομαι ότι έγω και τα παιδιά μου έχουν λιγότερα δικαιώματα σε αυτόν τον τόπο απ’ ότι αυτοί, αλλα παρότι τον αγαπώ δεν θα διστάσω να πράξω (για τον ευατό μου και την οικογένειά μου, το τονίζω) ότι νομίζω εάν δω ότι οδηγείται σε καταστάσεις που δεν αποδέχομαι.

Πριν από κάμποσα χρόνια σ’ ένα ανάλογο post για την βία, με διαφορετική αφορμή, είχα κλείσει γράφοντας: “Ακούω πολλές φορές άλλους συνέλληνες, που λέει και ο Λιακόπουλος, να μιλάνε με δέος για το παρελθόν, για την κληρονομιά που έχουν αφήσει οι πρόγονοί μας κλπ. Αυτό μας έχει φάει. Το παρελθόν. Όλοι οι άλλοι οφείλουν να μας σέβονται γιατί είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Ασχέτως του τι κάνουμε εμείς σήμερα. Του τι πολιτισμό παράγουμε εμείς σήμερα. Και δυστυχώς παράγουμε μόνο βία. Ώρες, ώρες οι σύγχρονοι Έλληνες μου θυμίζουν την Ρίτα Μουσούρη στην παλιά ελληνική ταινία “η Βίλα των Οργίων” που ενώ την είχαν πιάσει για μαστροπεία εκείνη έλεγε “μιλάτε μου σας παρακαλώ στον πληθυντικό, εγώ είμαι κόρη ναυάρχου”. Δεν αλλάζω σήμερα ούτε λέξη.

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ

To email αυτό το έστειλα σε σήμερα σε δημοσιογράφους πρωινών εκπομπών αφού βαρέθηκα το συνεχή σπαραγμό και κλάμα:

Ακούω σήμερα από το πρωί κλαυθμούς και οδυρμούς για τα μέτρα τα οποία ανακοινώθηκαν, ή καλύτερα διέρρευσαν από την κυβέρνηση. Για τις μειώσεις σε όλα τα μισθολογικά κλιμάκια, για τον κατώτατο μισθό των νέων, για τις συντάξεις, για τις ΔΕΚΟ κλπ., συνοδευόμενα πάντα με αφορισμούς και κατάρες κατά της κακιάς τρόικα και της διάβολο-Μέρκελ. Δεν θυμάμαι όμως τα τελευταία χρόνια (ή μάλλον τις τελευταίες δεκαετίες) να κλαίγατε και να οδύρεστε (όλοι, όχι μόνο εσείς προσωπικά) για το που οδηγείται η ελληνική οικονομία από την υπερδιόγκωση του κράτους και το συνεχώς αυξανόμενο έλλειμμα στο εμπορικό μας ισοζύγιο τα οποία αποτελούν και το μέγα αίτιο του προβλήματος. Δεν θυμάμαι να ακούστηκε πάνω από μια δύο φορές όλα αυτά τα χρόνια π.χ. ότι το 80% του ελληνικού ελαιολάδου πωλείται χύμα στους γείτονες Ιταλούς οι οποίοι το αναμείγνυαν με δικά τους ελαιόλαδα και το πωλούσαν επώνυμα στις διεθνείς αγορές κερδίζοντας από την υπεραξία του, όταν οι δικοί μας αγρότες επαναπαυόντουσαν στις κοινοτικές επιδοτήσεις. Δεν θυμάμαι να κατακεραυνώνατε όλο εκείνο το πολιτικό και συνδικαλιστικό κατεστημένο που είχε οδηγήσει στο να υπάρχουν συνταξιούχοι των 35 και των 40 ετών. Γι’ αυτό δεν θα έβαζα όλους τους συνταξιούχος στο ίδιο τσουβάλι. Να στεναχωρηθώ για εκείνο που πήρε σύνταξη μετά από σαράντα και πενήντα χρόνια εργασίας καταβάλλοντας διαχρονικά τις ασφαλιστικές του εισφορές, αλλά δεν έχω τα ίδια αισθήματα για τον αντίστοιχο της ΔΕΗ, του ΟΤΕ και άλλων ευγενών ταμείων που μετά από πολύ λιγότερα χρόνια εργασίας έφτασαν να παίρνουν σύνταξη πολλαπλάσια του πρώτου. Μιλήσατε και κλάψατε για τον νέο εργαζόμενο που μετά από πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά θα φτάσει να παίρνει 400 ευρώ, αλλά σας ρωτάω αν το θέμα είναι ο ίδιος νέος να παίρνει 751; Το ζήτημα δηλαδή της μισθοδοσίας των ιδιωτικών υπαλλήλων και κυρίως και πρωτίστως των νέων είναι κανονιστικό; Αν ήταν έτσι θα μπορούσαμε να θέσουμε όποιο κατώτατο όριο θέλαμε, το ΚΚΕ αν θυμάμαι καλά μιλούσε για 1.400 ευρώ (άραγε το τηρούσε στην υπό ένταξη στο άρθρο 99 Τυποεκδοτική;). Νομίζω όμως ότι το πρόβλημα δεν είναι εκεί. Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε υπερπροσφορά ανθρώπων με προσόντα σε μία οικονομία που έχει ασφαλώς λιγότερες ανάγκες. Και το πρόβλημα αυτό είναι δομικό και όχι κανονιστικό. Μιλάμε μονίμως όλοι για ανάπτυξη και για το λάθος μείγμα που μας επιβάλλει η τρόικα και αναρωτιέμαι πιο είναι το σωστό φάρμακο. Η συνέχιση του υπερβολικού δανεισμού της χώρας ή μήπως το τύπωμα νέου χρήματος από την ΕΚΤ; Αν ήταν αυτά η Ελλάδα με την ανεξάρτητη οικονομική και νομισματική πολιτική που ασκούσε μέχρι και την είσοδο στην ΟΝΕ θα το είχε επιτύχει. Αλλά αν θυμάστε είχαμε και τότε και μεγάλο έλλειμμα και μεγάλο χρέος αλλά και υψηλότατο πληθωρισμό.

Με αυτά που σας γράφω δεν θέλω να πω ότι δεν είναι δραματικό για τους πολίτες που είχαν δομήσει την ζωή τους με κάποιο τρόπο να την βλέπουν ξαφνικά να καταρρέει. Βεβαίως και είναι. Αλλά το θέμα των αμοιβών, των συντάξεων, και των δαπανών ενός κράτους έχουν να κάνουν με το οικονομικό και παραγωγικό του υπόβαθρο. Και δυστυχώς το ελληνικό ήταν τόσο σαθρό και φουσκωμένο που έσκασε σαν μπαλόνι. Τα δάκρυα σήμερα δεν ωφελούν. Έπρεπε να τα χύνατε καθόλα αυτά τα χρόνια της επίπλαστης ευημερίας. Σήμερα αυτό που θα ήθελα να ακούσω από σοβαρούς αν μη τι άλλο δημοσιογράφους είναι να πιέζουν για τα αναπτυξιακά μέτρα που πρέπει να ληφθούν ώστε να δημιουργηθούν δουλειές, ώστε σταδιακά ο νέος πτυχιούχος να φτάνει να παίρνει και 1.500 και 2.000 πρώτο μισθό. Όχι γιατί το προέβλεψε κάποιος γραφειοκράτης ή οι κοινωνικοί (τρομάρα μας) εταίροι αλλά γιατί η αγορά τόσο κοστολογεί την εργασία του. Και αυτή η ανάπτυξη θα έρθει αν αξιοποιήσουμε τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας μας. Και είναι πολλά. Προσπαθήστε μέσα από την εκπομπή σας να πιέσετε στο βαθμό που σας είναι δυνατό να αρχίσουν να δίνονται φορολογικά κίνητρα για όσους και κυρίως νέους φεύγουν από τα αστικά κέντρα και δημιουργούν επιχειρήσεις στην επαρχία. Κάντε εκπομπές για την ανάγκη να δοθούν κίνητρα (όχι επιδοτήσεις προς Θεού) στους αγρότες να δημιουργήσουν εταιρείες που θα τυποποιούν τα δικά τους προϊόντα και θα τα πωλούν επώνυμα στις διεθνείς αγορές. Ρωτήστε τους αρμόδιους υπευθύνους παιδείας των κομμάτων γιατί η χώρα μας έχει του κόσμου τις φυσικομαθηματικές σχολές και όχι σχολές management και marketing αγροτικών προϊόντων και ανωτάτη σχολή τουριστικών επιστημών. Θα μπορούσα να παραθέσω πολλά άλλα παραδείγματα στα οποία θα μπορούσε να στηθεί μία βιώσιμη ανάπτυξη της χώρας δημιουργώντας πλούτο και θέσεις εργασίας για τους πολίτες της μακριά από τον κρατικό εγκλωβισμό. Σταματήστε επιτέλους τα δάκρυα και ασχοληθείτε με την δημιουργία.

Ευχαριστώ πολύ

Βασίλης Τσικνάκος

Οικονομολόγος (μισθωτός για να μην νομίζετε ότι μιλάω εκ του ασφαλούς).