Άλλοτε ως θήραμα έτοιμο να κατασπαραχθεί από επιθετικό γεράκι (Τράγκας στο δελτίο ειδήσεων του ALTER), άλλοτε ως κοκκινoσκουφίτσα στα χέρια του κακού λύκου (τρέιλερ εκπομπής “Έρευνα” του Παύλου Τσίμα) και άλλοτε ως Τζούλια Αλεξανδράτου στα χέρια σφριγηλού επιβήτορα (σημερινή Ελεύθερη Ώρα),
παρουσιάζεται από την πλειοψηφία των έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ η χώρα λόγω της επικείμενη ενεργοποίησης του μηχανισμού στήριξης της ευρωζώνης και της συνεπακόλουθης εμπλοκής του ΔΝΤ. Διαβάζοντας τα μάλιστα κανείς φθάνει στο συμπέρασμα ότι πλέον παραδίδουμε το σώμα μας (την ψυχή μας βέβαια ποτέ, γιατί ως γνωστόν του έλληνα ο τράχηλος κλπ. κλπ.) στα χέρια του πιο σαδιστικού οργανισμού της παγκόσμιας οικονομίας, ενός Κόμη Δράκουλα, που βέβαια δεν εδρεύει στα Καρπάθια όρη αλλά στην Washington. Βομβαρδιζόμαστε από παντού με αναφορές για το πάθημα της Αργεντινής, την οικτρή οικονομική θέση της Ουγγαρίας, την ύφεση της Λετονίας που προκάλεσε η εμπλοκή του ΔΝΤ στις χώρες αυτές, χωρίς όμως ποτέ να συζητείται και να αναλύεται ποια άλλη επιλογή είχαν και ΠΡΟΠΑΝΤΟΣ ΣΕ ΠΟΙΑ ΘΕΣΗ ΘΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΝ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΑΠΟΤΑΘΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟ;;;;; (Μήπως σε χειρότερη;;;).
Εν τέλει αυτό που δεν συζητείται σοβαρά στην χώρα μας είναι οι επιλογές που έχουμε στην παρούσα φάση. Τι ακριβώς μπορούμε να κάνουμε. Η αλήθεια είναι ότι η τραγική οικονομική θέση στην οποία βρισκόμαστε απόρροια της στρεβλής νοοτροπίας δεκαετιών δεν μας αφήνει και με πολλά περιθώρια. Το θέμα δεν είναι αν θα πονέσουμε, γιατί το ότι θα πονέσουμε είναι και σίγουρο και αναπόφευκτο και αν θέλετε και την γνώμη μου σε πολλές περιπτώσεις δίκαιο. Το ερώτημα λοιπόν είναι τι επιλέγουμε και για ποιον λόγο. Στα δικά μου μάτια τα σενάρια είναι τα ακόλουθα:
Το πρώτο είναι να συνεχίσουμε να βγαίνουμε στις αγορές και να δανειζόμαστε ανεξαρτήτως επιτοκίων, και γι’ όσο βέβαια καιρό οι αγορές θα είναι διατεθειμένες να μας δανείζουν, προωθώντας παράλληλα και τις κατάλληλες μεταρρυθμίσεις και ελπίζοντας ότι σταδιακά οι αγορές θα πειστούν και θα αρχίσουν να μειώνουν τα περίφημα spreads. Πιθανόν αυτό να είναι και η καλύτερη δυνατή επιλογή αλλά έχει δύο πολύ σημαντικά μειονεκτήματα. Το πρώτο και κυριότερο είναι ότι θα συνεχίσουμε να στέλνουμε μεγάλης αξίας τοκοχρεολύσια στο μέλλον φαλκιδεύοντας και τις επόμενες γενιές και το δεύτερο είναι ότι πιθανόν να επαναπαυτούμε από την δυνατότητα να δανειζόμαστε και έτσι να φανούμε άτολμοι στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων με αποτέλεσμα τα επιτόκια να μην πέσουν και ύστερα από σύντομο χρονικό διάστημα να είμαστε σε σημείο ακόμα χειρότερο απ’ ότι βρισκόμαστε σήμερα.
Η δεύτερη περίπτωση είναι να ενεργοποιήσουμε τον μηχανισμό στήριξης των χωρών της ευρωζώνης και την συνεπακόλουθη εμπλοκή του ΔΝΤ. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα βίαιες είναι αλήθεια αλλαγές σε μέχρι πρότινος (στρεβλά) κεκτημένα ετών, αύξηση της ανεργίας και ύφεση (που όμως κατά την άποψη μου είναι αναπόφευκτη όποια οδό και εάν επιλέξουμε). Το θετικό όμως είναι ότι θα πάρουμε τα αναγκαία μέτρα τώρα και δεν θα παγιδεύσουμε τις ερχόμενες γενιές.
Η τρίτη περίπτωση (ανέφικτη) είναι να αποπληρώσουμε τα δάνεια μας. Να πωλήσουμε νησιά, κάμπους και λιβάδια (όπως μας προέτρεψαν και οι Γερμανοί), να μειώσουμε τις κρατικές δαπάνες στο ελάχιστο (ουσιαστικά στάση πληρωμών από το δημόσιο), να είμαστε ωραίοι, κιμπάρηδες, να τους τα τρίψουμε με άλλο λόγια στην μούρη και να ακολουθήσουμε μόνοι τον υπερήφανο δρόμο μας (μην γελάτε μας προτρέπει να το κάνουμε η Αυριανή).
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει χώρα που το έχει κάνει στο παρελθόν. Είναι η Ρουμανία του Τσαουσέσκου στην δεκαετία του 80. Ύστερα από μία σκληρή πενταετία το τέλος γράφτηκε κάπως έτσι.
Η τέταρτη και τελευταία λύση είναι να χρεοκοπήσουμε. Αλλά σε μια τέτοια περίπτωση είναι σίγουρο ότι θα μπούμε σε καταστάσεις ανάλογες και πιθανόν ακόμα χειρότερες από αυτές που φοβόμαστε σήμερα.
Στα μάτια μου μόνη αξιοπρεπής επιλογή είναι η προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης. Για την κατάντια της χώρας φταίμε ΟΛΟΙ μας (σε διαφορετικούς βέβαια βαθμούς ο καθένας) και όλοι θα πρέπει να πληρώσουμε. Στο κάτω κάτω είναι προτιμότερο να φωνάζουν όλοι αυτοί που έχουν συμβάλει με το έναν ή άλλο τρόπο στο σημερινό χάλι
παρά να στείλουμε νέο, φουσκωμένο, λογαριασμό σε αυτά.
Υ.Γ. 20/4 ώρα 11:00π.μ.
Παραθέτω μέρος από το άρθρο του Κώστα Στούπα στον capital
"Ποιοι φοβούνται το ΔΝΤ και γιατί;"
"...Το ΔΝΤ δεν είναι η καλύτερη λύση, δεν είναι όμως και η χειρότερη. Η χειρότερη ήταν αυτή που εφαρμόζαμε τόσα χρόνια. Αδιέξοδη και κυρίως άδικη για ένα μεγάλο μέρος Ελλήνων που δεν είχε πρόσβαση στο δημόσιο φαγοπότι...
Με τα παραπάνω δεδομένα η δημοσιονομική περίπτωση της Ελλάδας είναι ανατάξιμη, αυτό που είναι πιο δύσκολο είναι η αλλαγή νοοτροπίας για να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη."
παρουσιάζεται από την πλειοψηφία των έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ η χώρα λόγω της επικείμενη ενεργοποίησης του μηχανισμού στήριξης της ευρωζώνης και της συνεπακόλουθης εμπλοκής του ΔΝΤ. Διαβάζοντας τα μάλιστα κανείς φθάνει στο συμπέρασμα ότι πλέον παραδίδουμε το σώμα μας (την ψυχή μας βέβαια ποτέ, γιατί ως γνωστόν του έλληνα ο τράχηλος κλπ. κλπ.) στα χέρια του πιο σαδιστικού οργανισμού της παγκόσμιας οικονομίας, ενός Κόμη Δράκουλα, που βέβαια δεν εδρεύει στα Καρπάθια όρη αλλά στην Washington. Βομβαρδιζόμαστε από παντού με αναφορές για το πάθημα της Αργεντινής, την οικτρή οικονομική θέση της Ουγγαρίας, την ύφεση της Λετονίας που προκάλεσε η εμπλοκή του ΔΝΤ στις χώρες αυτές, χωρίς όμως ποτέ να συζητείται και να αναλύεται ποια άλλη επιλογή είχαν και ΠΡΟΠΑΝΤΟΣ ΣΕ ΠΟΙΑ ΘΕΣΗ ΘΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΝ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΑΠΟΤΑΘΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟ;;;;; (Μήπως σε χειρότερη;;;).
Εν τέλει αυτό που δεν συζητείται σοβαρά στην χώρα μας είναι οι επιλογές που έχουμε στην παρούσα φάση. Τι ακριβώς μπορούμε να κάνουμε. Η αλήθεια είναι ότι η τραγική οικονομική θέση στην οποία βρισκόμαστε απόρροια της στρεβλής νοοτροπίας δεκαετιών δεν μας αφήνει και με πολλά περιθώρια. Το θέμα δεν είναι αν θα πονέσουμε, γιατί το ότι θα πονέσουμε είναι και σίγουρο και αναπόφευκτο και αν θέλετε και την γνώμη μου σε πολλές περιπτώσεις δίκαιο. Το ερώτημα λοιπόν είναι τι επιλέγουμε και για ποιον λόγο. Στα δικά μου μάτια τα σενάρια είναι τα ακόλουθα:
Το πρώτο είναι να συνεχίσουμε να βγαίνουμε στις αγορές και να δανειζόμαστε ανεξαρτήτως επιτοκίων, και γι’ όσο βέβαια καιρό οι αγορές θα είναι διατεθειμένες να μας δανείζουν, προωθώντας παράλληλα και τις κατάλληλες μεταρρυθμίσεις και ελπίζοντας ότι σταδιακά οι αγορές θα πειστούν και θα αρχίσουν να μειώνουν τα περίφημα spreads. Πιθανόν αυτό να είναι και η καλύτερη δυνατή επιλογή αλλά έχει δύο πολύ σημαντικά μειονεκτήματα. Το πρώτο και κυριότερο είναι ότι θα συνεχίσουμε να στέλνουμε μεγάλης αξίας τοκοχρεολύσια στο μέλλον φαλκιδεύοντας και τις επόμενες γενιές και το δεύτερο είναι ότι πιθανόν να επαναπαυτούμε από την δυνατότητα να δανειζόμαστε και έτσι να φανούμε άτολμοι στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων με αποτέλεσμα τα επιτόκια να μην πέσουν και ύστερα από σύντομο χρονικό διάστημα να είμαστε σε σημείο ακόμα χειρότερο απ’ ότι βρισκόμαστε σήμερα.
Η δεύτερη περίπτωση είναι να ενεργοποιήσουμε τον μηχανισμό στήριξης των χωρών της ευρωζώνης και την συνεπακόλουθη εμπλοκή του ΔΝΤ. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα βίαιες είναι αλήθεια αλλαγές σε μέχρι πρότινος (στρεβλά) κεκτημένα ετών, αύξηση της ανεργίας και ύφεση (που όμως κατά την άποψη μου είναι αναπόφευκτη όποια οδό και εάν επιλέξουμε). Το θετικό όμως είναι ότι θα πάρουμε τα αναγκαία μέτρα τώρα και δεν θα παγιδεύσουμε τις ερχόμενες γενιές.
Η τρίτη περίπτωση (ανέφικτη) είναι να αποπληρώσουμε τα δάνεια μας. Να πωλήσουμε νησιά, κάμπους και λιβάδια (όπως μας προέτρεψαν και οι Γερμανοί), να μειώσουμε τις κρατικές δαπάνες στο ελάχιστο (ουσιαστικά στάση πληρωμών από το δημόσιο), να είμαστε ωραίοι, κιμπάρηδες, να τους τα τρίψουμε με άλλο λόγια στην μούρη και να ακολουθήσουμε μόνοι τον υπερήφανο δρόμο μας (μην γελάτε μας προτρέπει να το κάνουμε η Αυριανή). 
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει χώρα που το έχει κάνει στο παρελθόν. Είναι η Ρουμανία του Τσαουσέσκου στην δεκαετία του 80. Ύστερα από μία σκληρή πενταετία το τέλος γράφτηκε κάπως έτσι.
Η τέταρτη και τελευταία λύση είναι να χρεοκοπήσουμε. Αλλά σε μια τέτοια περίπτωση είναι σίγουρο ότι θα μπούμε σε καταστάσεις ανάλογες και πιθανόν ακόμα χειρότερες από αυτές που φοβόμαστε σήμερα.
Στα μάτια μου μόνη αξιοπρεπής επιλογή είναι η προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης. Για την κατάντια της χώρας φταίμε ΟΛΟΙ μας (σε διαφορετικούς βέβαια βαθμούς ο καθένας) και όλοι θα πρέπει να πληρώσουμε. Στο κάτω κάτω είναι προτιμότερο να φωνάζουν όλοι αυτοί που έχουν συμβάλει με το έναν ή άλλο τρόπο στο σημερινό χάλι
παρά να στείλουμε νέο, φουσκωμένο, λογαριασμό σε αυτά.
Υ.Γ. 20/4 ώρα 11:00π.μ.
Παραθέτω μέρος από το άρθρο του Κώστα Στούπα στον capital "Ποιοι φοβούνται το ΔΝΤ και γιατί;"
"...Το ΔΝΤ δεν είναι η καλύτερη λύση, δεν είναι όμως και η χειρότερη. Η χειρότερη ήταν αυτή που εφαρμόζαμε τόσα χρόνια. Αδιέξοδη και κυρίως άδικη για ένα μεγάλο μέρος Ελλήνων που δεν είχε πρόσβαση στο δημόσιο φαγοπότι...
Με τα παραπάνω δεδομένα η δημοσιονομική περίπτωση της Ελλάδας είναι ανατάξιμη, αυτό που είναι πιο δύσκολο είναι η αλλαγή νοοτροπίας για να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου