ΤΑΦΟΣ – ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΑΦΓΑΝΟ

Και επειδή για το 15χρονο Αφγανάκι (που ούτε καν όνομα δεν έχει - όπως σημειώνει η Αναστασία Λαμπρία) δεν πρόκειται να έχουμε - ούτε ξεσηκωμούς, ούτε επαναστάσεις, ούτε βανδαλισμούς - ευτυχώς γιατί ο τρόπος αυτός της αντίδρασης προσωπικά δεν με εκφράζει - αλλά ούτε – αυτό που θα επιθυμούσα και εδώ - μια σιωπηλή διαμαρτυρία χιλιάδων με ένα αναμμένο κερί σε ένδειξη αγανάκτησης, μια και η βία φαίνεται να είναι κατακριτέα μόνο όταν προέρχεται από συγκεκριμένη πλευρά, θα ακολουθήσω την πρόταση της κυρίας Λαμπρία και θα παραθέσω το ποίημα του Κωστή Παλαμά “Τάφος” ως ένα ιδιότυπο μνημόσυνο στο μικρό Αφγανό που έφυγε τόσο άδικα από την ανεξέλεγκτη ενέργεια κάποιων υπανθρώπων.

Ἥσυχα καὶ σιγαλά,

διψώντας τὰ φιλιά μας,

ἀπὸ τ᾿ ἄγνωστο γλιστρᾶς

μέσα στὴν ἀγκαλιά μας.

Ὡς κ᾿ ἡ βαρυχειμωνιὰ

μ᾿ αἰφνήδια καλοσύνη

κ᾿ ἥσυχη καὶ σιγαλὴ

σὲ δέχτηκε κ᾿ ἐκείνη.

Ἥσυχα καὶ σιγαλὰ

σὲ χάιδευεν ὁ ἀέρας,

τῆς νυχτὸς ἠλιόφεγγο

κι ὀνείρεμα τῆς μέρας.

Ἥσυχα καὶ σιγαλὰ

μᾶς γέμιζες τὸ σπίτι,

γλύκα τοῦ κεχριμπαριοῦ

καὶ χάρη τοῦ μαγνήτη.

Ἥσυχα καὶ σιγαλὰ

ζοῦσε ἀπὸ σὲ τὸ σπίτι,

ὀμορφιὰ τ᾿ αὐγερινοῦ

καὶ φῶς τοῦ ἀποσπερίτη.

Ἥσυχα καὶ σιγαλὰ

φεγγάρια, ὢ στόμα, ὢ μάτι,

μίαν αὐγούλα σβήσατε

στὸ φονικὸ κρεββάτι.

Ἥσυχα καὶ σιγαλὰ

καὶ μ᾿ ὅλα τὰ φιλιά μας,

γύρισες πρὸς τ᾿ ἄγνωστο

μέσ᾿ ἀπ᾿ τὴν ἀγκαλιά μας.

Ἥσυχα καὶ σιγαλά,

ὢ λόγε, ὢ στίχε, ὢ ρίμα,

σπείρετε τ᾿ ἀμάραντα

στ᾿ ἀπίστευτο τὸ μνῆμα!

Ἄφκιαστο κι ἀστόλιστο

τοῦ Χάρου δὲ σὲ δίνω.

Στάσου μὲ τ᾿ ἀνθόνερο

τὴν ὄψη σου νὰ πλύνω.

Τὸ χρυσὸ τὸ χτένισμα

μὲ τὰ χρυσὰ τὰ χτένια,

πάρτε ἀπ᾿ τὴ μανούλα σας

μαλλάκια μεταξένια.

Μήπως καὶ τοῦ Χάροντα

καθὼς θὰ σὲ κυττάξει,

τοῦ φανεῖς ἀχάϊδευτο

καὶ σὲ παραπετάξει!

Στὸ ταξίδι ποὺ σὲ πάει

ὁ μαῦρος καβαλλάρης,

κύτταξε ἀπ᾿ τὸ χέρι του,

τίποτε νὰ μὴν πάρεις.

Κι ἂν διψάσεις μὴν τὸ πιεῖς

ἀπὸ τὸν κάτου κόσμο

τὸ νερὸ τῆς ἀρνησιᾶς,

φτωχὸ κομμένο δυόσμο!

Μὴν τὸ πιεῖς κι ὁλότελα

κι αἰώνια μᾶς ξεχάσεις...

βάλε τὰ σημάδια σου

τὸ δρόμο νὰ μὴ χάσεις,

κι ὅπως εἶσαι ἀνάλαφρο,

μικρὸ σὰ χελιδόνι,

κι ἅρματα δέ σοῦ βροντᾶν

παλικαριοῦ στὴ ζώνη,

κύτταξε καὶ γέλασε

τῆς νύχτας τὸ σουλτάνο,

γλίστρησε σιγὰ - κρυφὰ

καὶ πέταξ᾿ ἐδῶ πάνω,

καὶ στὸ σπίτι τ᾿ ἄραχνο

γυρνώντας, ὦ ἀκριβέ μας,

γίνε ἀεροφύσημα

καὶ γλυκοφίλησέ μας!