Απολύτως εύστοχο το σημερινό κεντρικό άρθρο της ΕΣΤΙΑΣ “ Τρύπιο Βαρέλι το Ελληνικό Δημόσιο” που παραθέτω (η έντονη γραφή και οι σημειώσεις στις παρενθέσεις δικές μου):
"Τρύπιο Βαρέλι το Ελληνικό Δημόσιο
Δεν σώζεται με ταμειακά μπαλώματα.
Πλανώνται όσοι θεωρούν ότι τα μέτρα τα οποία έλαβε η κυβέρνηση θα λύσουν το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας. Μπορεί να μετριάσουν το εφετινό ταμειακό έλλειμμα. Όμως ενόσω δεν αντιμετωπίζεται η αιτία της δημιουργίας των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, το πρόβλημα θα παραμένει.
Και η αιτία δεν είναι ο 14ος μισθός των δημοσίων υπαλλήλων, ούτε βεβαίως ο κακός εισπρακτικός μηχανισμός του κράτους. Είναι ο τρόπος λειτουργίας του δημοσίου καθ’ εαυτόν.
Το ελληνικό δημόσιο έλλειμμα θυμίζει τρύπιο βαρέλι. Όσο νερό και αν του ρίξεις, το χάνει από παντού. Και όσα μπαλώματα και αν τους κάνεις, ανοίγουν διαρκώς νέες τρύπες.
Ριζική αναδιάρθρωση.
Εν προκειμένω, η πολιτική που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια, αυτό κάνει. Οι κυβερνώντες προσπαθούν να γεμίσουν το βαρέλι με νερό, τουτέστιν να αυξήσουν τα φορολογικά έσοδα. Αλλά επειδή το βαρέλι είναι τρύπιο, τα έσοδα χάνονται. Παράλληλα, κατά καιρούς προσπαθούν να μπαλώσουν κάποιες τρύπες του βαρελιού, μειώνοντας – υποτίθεται – κάποιες δημόσιες δαπάνες. Εν τω μεταξύ όμως έχουν δημιουργηθεί νέες δαπάνες, τουτέστιν νέες τρύπες.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι από ταμειακές πλευράς, τα μέτρα που αναγκάστηκε να πάρει η Κυβέρνηση Παπανδρέου είναι σημαντικά. Όμως αν δεν συνδυασθούν με ριζική αναδιάρθρωση του ελληνικού δημοσίου, εις τρόπο ώστε να παύσει να δημιουργεί νέες δαπάνες, το πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί. Θα το ξαναβρούμε μπροστά μας, υπό ακόμα πιο επιτακτική μορφή.
Σκεφτείτε προς στιγμήν τον δημόσιο σαν να ήταν ιδιωτική επιχείρηση. Δεν είναι βεβαίως αυτός ο ρόλος του, αλλά υπηρεσίες παρέχει και αυτό έναντι κάποιου κόστους που επιβαρύνει το κοινωνικό σύνολο. Επομένως οι υπηρεσίες αυτές πρέπει να παρέχονται με αποτελεσματικό τρόπο. Δηλαδή το κοινωνικό σύνολο να καρπούται τις καλύτερες δυνατές υπηρεσίες με την χαμηλότερη δυνατή επιβάρυνση.
Σήμερα λοιπόν, το κόστος λειτουργίας του δημοσίου σε σχέση με την ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχει είναι αστρονομικό. Και αυτό ασφαλώς δεν αντιμετωπίζεται με μειώσεις αποδοχών αδιακρίτως σε όλους τους απασχολούμενους σε αυτό. Διότι κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι είναι πολύ πιο παραγωγικοί από άλλους. Είτε επειδή εργάζονται οι ίδιοι πιο φιλότιμα και αποδοτικά είτε επειδή η θέση του είναι πιο χρήσιμη από άλλες παντελώς άχρηστες (Με το post μου “Περί δημοσίων υπαλλήλων” ακριβώς αυτό ήθελα να τονίσω και να προτρέψω τους εργατικούς δημοσίους υπαλλήλους να επαναστατήσουν εναντίον όλων εκείνων των κηφήνων που αυτούς πρωταρχικά υποβαθμίζουν).
Αν μία ιδιωτική επιχείρηση κατέφευγε στην συνταγή της Κυβερνήσεως μειώνοντας τις αποδοχές όλων των εργαζόμενων της, αργά ή γρήγορα θα οδηγείτο στην χρεοκοπία.
Διότι έτσι θα εμειούτο η παραγωγικότητα ακόμη και των παραγωγικών τμημάτων της. (Το κίνητρο άλλωστε αποτελεί το Νο 1 παράγοντα ανάπτυξης και προόδου). Οι επιχειρήσεις που θέλουν να επιβιώσουν, είτε περιορίζουν είτε κλείνουν τα τμήματα που δεν είναι παραγωγικά.
Και το ελληνικό δημόσιο, αν θέλει να αποφύγει την πτώχευση κάτι ανάλογο πρέπει να κάνει. Να καταργήσει τις άχρηστες υπηρεσίες που δημιουργούν δαπάνες χωρίς λόγο. (Στο Βήμα της Κυριακής και στο άρθρο “Διώξτε 230.000 υπαλλήλους” θεωρείται σχεδόν ειλημμένη η απόφαση της Κυβέρνησης για μείωση του προσωπικού του δημοσίου με διάφορους τρόπους κατά 230.000)
Πρόσθετα Μέτρα.
Εάν κατέφευγε η Ελλάδα στο ΔΝΤ, εκτός από τα μέτρα που ήδη ελήφθησαν θα επεβάλλοντο και απολύσεις στον δημόσιο τομέα.
Θα μας έλεγε το ΔΝΤ ότι δεν είναι δυνατόν μία χώρα 11 εκατομμυρίων κατοίκων να απασχολεί περίπου 700 χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους και θα μας υποχρέωνε να τους περιορίσουμε. Το ότι θα ήταν αυτή η συνταγή δεν χωρεί αμφισβήτηση, αφού αυτό είναι η κύρια πηγή δημιουργίας των δημοσίων ελλειμμάτων.
Όχι οι μισθοί στο δημόσιο – που δεν είναι υψηλοί –
(στην πλειοψηφία τους, γιατί υπάρχουν και υπηρεσίες με προκλητικά μισθολόγια) αλλά ο αριθμός των απασχολούμενων σε αυτό.
Αν θέλει λοιπόν η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει το δημοσιονομικό πρόβλημα στην ρίζα του, ώστε να μην φτάσουμε να μας επιβληθούν νέα μέτρα έξωθεν – που θα είναι χειρότερα των σημερινών – προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί. Να καταλάβει ότι το βαρέλι είναι τρύπιο και ότι δεν επιδέχεται επί μέρους μπαλώματα. Χρειάζεται ριζική ανακατασκευή, ώστε να παύσει να χάνει νερά από παντού."
