Τρίτη 18 Αυγούστου 2009

ΟΦΕΛΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΕΝΙΑΙΟΥ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΥ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΗ

Υποστήριζα πάντα ότι ο ενιαίος (χαμηλός) φορολογικής συντελεστής σε μία χώρα, όπως η Ελλάδα, με ένα τόσο άνισο, άδικο και δαιδαλώδες φορολογικό σύστημα και την τεράστια φοροδιαφυγή είναι η μόνη λύση. Ο χαμηλός φορολογικός συντελεστής θα οδηγούσε σε εντυπωσιακή μείωση της φοροδιαφυγής μια και το κόστος της θα ήταν δυσανάλογο τους οφέλους και θα δημιουργούσε παράλληλα και ένα αίσθημα δικαιοσύνης σε όλους αυτούς που δεν μπορούν σήμερα να φοροδιαφύγουν ή δεν αντιμετωπίζονται ευεργετικά από την ισχύουσα νομοθεσία. Επιπροσθέτως πάντα πίστευα ότι κοινωνική πολιτική μέσω της επιστροφής (ασήμαντων ποσών στην ουσία) φόρου δεν νοείται. Η κοινωνική πολιτική πραγματοποιείται με διαφορετικούς τρόπους.

Στο σημερινό της πρωτοσέλιδο άρθρο η Εστία – η οποία αποδεικνύει καθημερινά ότι στα θέματα της οικονομίας είναι το πιο φιλελεύθερο έντυπο που κυκλοφορεί – με τίτλο “Γιατί απαιτείται ενιαία φορολογία” επιχειρηματολογεί με τρόπο σαφέστατο και ξεκάθαρο για τα πολλαπλά οφέλη που θα αποκομίζαμε όλοι μας, πολίτες και κράτος, από μία ενδεχόμενη καθιέρωση του ενιαίου χαμηλού φορολογικού συντελεστή. Το μόνο σημείο στο οποίο διαφωνώ με το άρθρο είναι η ελπίδα της εφημερίδας ότι η σημερινή Κυβέρνηση και ο σημερινός Πρωθυπουργός μπορούν να προχωρήσουν στην εφαρμογή του συγκεκριμένου φορολογικού συστήματος. Παραθέτω το άρθρο αυτούσιο:

"Αν η Κυβέρνηση τολμήσει να αλλάξει ριζικά το φορολογικό σύστημα, καθιερώνοντας ενιαίο χαμηλό συντελεστή φορολογίας, μόνο οφέλη θα προκύψουν. Το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας θα επιλυθεί, αφού είναι βέβαιο ότι τα δημόσια έσοδα της χώρας θα αυξηθούν. Και αυτό θα επιτευχθεί με ένα φορολογικό σύστημα το οποί θα έχει την αποδοχή της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών. Επομένως θα υπάρξει και πολιτικό όφελος για την κυβέρνηση. Αρκεί να προβάλλει σωστά τα πλεονεκτήματα του ενιαίου φορολογικού συντελεστή.

Τα πλεονεκτήματα

Ο ενιαίος χαμηλός συντελεστής φορολογίας εφαρμόζεται ήδη με επιτυχία σε περισσότερα από 25 κράτη. Συγκρινόμενος με το σύστημα της προοδευτικής φορολογίας που ισχύει σήμερα στην Ελλάδα, έχει πολλά πλεονεκτήματα:

  1. Το σύστημα της προοδευτικής φορολογίας παραβιάζει την θεμελιώδη αρχή της ισότητας ενώπιον του νόμου, ενώ δεν αντιμετωπίζει με επιτυχία τις ανισότητες μεταξύ των πολιτών. Αντίθετα ο ενιαίος συντελεστής φορολογίας επιβαρύνει αναλογικά όλους τους πολίτες, όπως άλλωστε επιτάσσει και το Σύνταγμα (άρθρο 4, παρ. 5).
  2. Η προοδευτική φορολογία παραβιάζει τον βασικό κανόνα της ελεύθερης οικονομίας ότι οι άνθρωποι πραγματοποιούν εισοδήματα ανάλογα με την αξία τους. Στην πραγματικότητα τιμωρεί την επιτυχία με την επιβολή υπερβολικών φόρων. Όμως τα στοιχεία δείχνουν ότι τελικά οι πλούσιοι δεν πληρώνουν όσα θα ανεμένετο. Ενώ με ενιαίο συντελεστή φορολογίας, οι πλούσιοι πληρώνουν αναλογικά περισσότερους φόρους.
  3. Οι υψηλοί συντελεστές φορολογίας υποτίθεται ότι αποσκοπούν στην αναδιανομή του πλούτου. Όμως οι χαμηλότεροι ρυθμοί αναπτύξεως στους οποίους οδηγούν, πλήττουν κυρίως τους φτωχούς. Και σε κάθε περίπτωση, η ενίσχυση των φτωχών δεν πρέπει να γίνεται δια της φορολογικής πολιτικής, αλλά με απ’ ευθείας παροχές, για όσους τις έχουν πραγματικά ανάγκη.
  4. Ο ενιαίος συντελεστής φορολογίας κατά κανόνα αυξάνει τον ρυθμό οικονομικής αναπτύξεως. Αντίθετα το σύστημα της προοδευτικής φορολογίας αποθαρρύνει τις επενδύσεις και περιορίζει την αποταμίευση του συνόλου της κοινωνίας. Ακόμη, η προοδευτική φορολογία αποθαρρύνει την αποδοτική εργασία και την παραγωγικότητα, ενώ δεν συμβάλει στην δημιουργία θέσεων απασχολήσεως.
  5. Ο ενιαίος συντελεστής φορολογίας περιορίζει στο ελάχιστο την φορολογική γραφειοκρατία. Μειώνει θεματικά το κόστος βεβαιώσεως των φόρων και τελικά αυξάνει τα φορολογικά έσοδα του κράτους. Παράλληλα περιορίζει και την δυνατότητα διαφθοράς των φορολογικών υπηρεσιών, με αποτέλεσμα την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Εκεί όπου η προοδευτική φορολογία οδηγεί σε αδιαφανείς διαδικασίες συμβιβασμού, ο ενιαίος συντελεστής στηρίζεται στην ειλικρινή δήλωση του εισοδήματος.

Πολιτική απόφαση

Αυτά είναι τα κυριότερα πλεονεκτήματα του ενιαίου χαμηλού συντελεστού φορολογίας έναντι της προοδευτικής φορολογίας που ισχύει σήμερα στην χώρα μας, με κλιμάκωση του βασικού συντελεστού φόρου έως και 40%. Πάγια άποψη της “Εστίας” είναι ότι ειδικώς στην Ελλάδα η καθιέρωση ενός τέτοιου συστήματος ενιαίας φορολογίας, με συντελεστή λ.χ. 15%, θα οδηγούσε σε θαύματα:

  1. Πρώτον, θα περιόριζε θεματικά την φοροδιαφυγή. Σε μία χώρα όπου φοροδιαφεύγει περίπου το 1/3 του εθνικού εισοδήματος, αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό. Και είναι ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί αυτό.
  2. Δεύτερον, θα επέλυε το μεγαλύτερο οικονομικό – και κατ’ επέκταση πολιτικό – πρόβλημα της χώρας που είναι τα δημοσιονομικά ελλείμματα. Δεν υπάρχει άλλος εφικτός τρόπος αυξήσεως των δημοσίων εσόδων.
  3. Τρίτον, θα αποκαθίστατο η έννοια της φορολογικής δικαιοσύνης που έχει παραβιασθεί βάναυσα στον τόπο μας λόγω της φοροδιαφυγής. Οι δε πολίτες θα απεδέχοντο το νέο σύστημα με ανακούφιση.
  4. Τέταρτον θα μείωνε δραματικά την κρατική γραφειοκρατία. Τέρμα στις περίπλοκες δηλώσεις εισοδήματος που απαιτούν την συνδρομή ειδικών φοροτεχνικών, τέρμα στους ελέγχους και τις δοσοληψίες, τέρμα στην ταλαιπωρία και τον εκβιασμό των φορολογουμένων.

Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας πρέπει να τολμήσει. Με τέτοια ριζική τομή στην φορολογία μόνο οφέλη θα απεκόμιζε. Όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο αλλά και σε πολιτικό. Επιτέλους, οι Έλληνες δεν γεννήθηκαν φοροφυγάδες. ΤΟ κακό φορολογικό σύστημα τους κατέστησε. Αν λοιπόν στην θέση του καθιερωθεί ένα απλό και δίκαιο σύστημα χαμηλής φορολογίας για όλους, αυτό θα αποτελούσε λύτρωση για τον μεγαλύτερο αριθμό των πολιτών. Είναι ίσως η πιο σημαντική πολιτική απόφαση που μπορεί να λάβει την στιγμή αυτή η Κυβέρνηση Καραμανλή."

Παρασκευή 7 Αυγούστου 2009

ΑΠΟΨΕ ΛΕΩ ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΙΜΗΘΟΥΜΕ

Καλοκαίρι είκοσι δύο χρόνια πριν. Στην καρδιά της εφηβείας μας. Λίγο μαγκιά, λίγο τουπέ και πολύ ανεμελιά. Εγώ, ο Θανάσης, ο Πάνος, ο συχωρεμένος ο Σάββας. Κάθε μέρα παραλία δίπλα στον ΕΟΤ στο Καλαμάκι, εκεί που σήμερα κάνουν μπάνιο οι εν Ελλάδι μετανάστες και τα κανάλια συνωστίζονται σε περίοδο πρόσκαιρης καλοκαιρίας ή καύσωνα να τραβήξούν κανένα καλοφτιαγμένο και με ελάχιστο ύφασμα καλυπτόμενο οπίσθιο. Mε το διπλό ραδιοκασετόφωνο να παίζει πότε μπαλάντες του Springsteen, πότε Aerosmith και πότε κανένα μελό της Whitney Houston, ιδιαίτερα όταν γινόταν παιχνίδι με κανένα κοριτσάκι. Καμάκι αθώο, πότε συνεσταλμένο και πότε πιο άγαρμπο. Εκεί γνωρίσαμε την Έφη, την Κωνσταντίνα, την Γεωργία, την Αράνκα και την Ντόρα από την Βουδαπέστη. Εκεί γνώρισα την Καίτη. Ήταν Ελληνίδα, γεννημένη και μεγαλωμένη στην Σουηδία. Ήταν ότι πιο όμορφο νόμιζα ότι είχα δει μέχρι τότε. Ένα χρόνο μικρότερη από εμένα, δεκαπέντε χρονών κοριτσάκι, αλλά στα μάτια μου έμοιαζε γυναίκα. Την προσέγγισα συνεσταλμένα, όταν μου άρεσε κάποια πολύ πάντα τα έχανα λιγάκι, και ένοιωσα να πετάω στα ουράνια μα και συνάμα να χάνω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου (ένα πολύ περίεργο και αντικρουόμενο συναίσθημα), όταν κατάλαβα ότι η Καίτη ανταποκρινόταν. Της πρότεινα να βγούμε το βράδυ και εκείνη δέχτηκε. Δεν ήξερα - τα είχα χάσει από τους σφυγμούς μου που είχαν χτυπήσει κόκκινο και δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα; ποιος ξέρει - που να τις πω να πάμε, και μες την αμηχανία μου βλέπω την αφίσα για το beach party που θα γινόταν εκείνη την ημέρα στον διπλανό ΕΟΤ με την συμμετοχή αρκετών τραγουδιστών της ελληνικής, και ανερχόμενης τότε, ροκ μουσικής – της οποίας δεν ήμουν και πολύ λάτρης. Ήταν οι εποχές, μετά και το περίφημο Πάρτι του Λουκιανού Κηλαηδόνη στην Βουλιαγμένη, που οι συναυλίες στις παραλίες είχαν μεγάλη πέραση.

Από τις 6 το απόγευμα ήμουν έτοιμος για το ραντεβού που είχαμε δώσει στις 8:30 έξω από τα εκδοτήρια. Στις 8 ήμουν εκεί. Τα παιδιά μου έκανα πλάκα αλλά εγώ ήμουν στα σύννεφα. Αγχωμένος μα και εκστασιασμένος. Όταν την είδα να έρχεται, λίγο καθυστερημένη – οι άλλοι ήδη είχαν μπει μέσα – της έδωσα ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο. “Ηλίθιε σκέφτηκα από μέσα μου, φιλί στο μάγουλο; Η αδελφή σου είναι; Ή θα σκεφτεί ότι προτρέχεις ή ότι τα έχεις παίξει.” Με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό είχαμε ήδη φθάσει στην παραλία. Ο κόσμος ήταν πολύς και χόρευε στους ρυθμούς του Ανδρέα Μικρούτσικου και της Σοφίας Βώσσου που ήταν στην σκηνή και τραγούδαγαν:

Είναι κι αυτοί που μου μαυρίζουν τη ψυχή μου

Κάτι τυπάκια που το παίζουν αυθεντία

Φοράνε Timberland παπούτσια στη ζωή μου

Και με κλαρίνα μου τρυπούν τη φαντασία

Ναι

Μου λείπεις εσύ, ναι μου λείπεις εσύ

Και μοιάζω να είμαι σα χαμένο νησί

Μου λείπεις εσύ, ναι μου λείπεις εσύ

Και μοιάζω να είμαι σα χαμένο νησί

Μου λείπεις

Είναι κι η νύχτα που με παίρνει από πίσω

Σαν παρελθόν με κυνηγάει, σαν Ερινύα

Σκέφτομαι πρέπει να βρω τρόπο να τη πείσω

Τα καταστρέφω όλα τώρα με μανία

Γιατί

Μου λείπεις εσύ, ναι μου λείπεις εσύ

Και μοιάζω να είμαι σα χαμένο νησί

Μου λείπεις εσύ, ναι μου λείπεις εσύ

Και μοιάζω να είμαι σα χαμένο νησί

Μου λείπεις

Πρόσωπα στοιβαγμένα μέσα σε δωμάτια

Πάνω σε τοίχους μια βουβή χαλκομανία

Έσπασε η ψυχή μου σε μικρά κομμάτια

Μες του κορμιού σου τη διάφανη λαγνεία

Γιατί

Μου λείπεις εσύ, ναι μου λείπεις εσύ

Και μοιάζω να είμαι σα χαμένο νησί

Μου λείπεις εσύ, ναι μου λείπεις εσύ

Και μοιάζω να είμαι σα χαμένο νησί

Μου λείπεις.

Είχαμε φθάσει μπροστά στην θάλασσα για να αποφύγουμε τον συνωστισμό που επικρατούσε κοντά στην σκηνή. Καθίσαμε στην άμμο, την ώρα που έβγαιναν οι Λαθρεπιβάτες και η Ελένη Δήμου τραγουδούσε:

Αφού με βάζεις στο περιθώριο

να επιμένω είναι κουτό

όλα τα ίχνη μου θα εξαφανίσω

δρόμο θ αλλάξω και θα χαθώ

Μ' ανησυχώ για σένα ανησυχώ

αν σ αγαπάν οι άλλοι όπως εγώ

Τρέμω κακό μην πάθεις όπου πας

Εγώ σε νοιάζομαι κι ας με πουλάς

Αφού με βγάζεις απ το παιχνίδι

το πήρα απόφαση οριστικά

να σε διαγράψω απ τη ζωή μου

να μη γυρίσω ποτέ ξανά

Μ' ανησυχώ για σένα ανησυχώ

αν σ αγαπάν οι άλλοι όπως εγώ

Τρέμω κακό μην πάθεις όπου πας

Εγώ σε νοιάζομαι κι ας με πουλάς

Ανησυχώ για σένα ανησυχώ

μην πέσεις στην παγίδα όπως εγώ

μη μείνεις μόνος σου και μην πονάς

εγώ σε νοιάζομαι κι ας με πουλάς

Χάνω κερδίζεις μα στην ουσία

σε μένα η τύχη χαμογελάει

Είναι ναι δύναμη που με φυλάει

και σε ψυλλιάστηκα πριν να 'ναι αργά

Είχε σαν σήμερα πανσέληνο - ή τουλάχιστον έτσι έχει μείνει στην θύμηση μου. Τα μαλλιά της από την αντανάκλαση που έκανε το φως πάνω τους, χρυσάφιζαν. Πέρασα το χέρι μου γύρω από τους ώμους της και την χάιδεψα όταν οι Λαθρεπιβάτες άρχισαν να τραγουδούν:

Απόψε λέω να κάνουμε ένα πάρτι

στην άμμο με ραδιάκι φορητό

σ' το λέω πως δε γουστάρω άλλος να 'ρθει

το πάρτι είναι για δύο για μας τους δυο

Απόψε το φεγγάρι θα φοράει

το φως απ' τη δική σου τη μορφή

το μόνο που θ' ακούσεις να μιλάει

θα 'ναι η φωνή του βραδινού εκφωνητή

Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε

να πάμε κατευθείαν για δουλειά

απόψε στ' ακρογιάλι θα τη βρούμε

Θα πιούμε όλες τις μπίρες αγκαλιά

Θα φύγουμε απ' το θόρυβο της πόλης

μια νύχτα που δεν έζησε κανείς

απόψε θα ζηλέψει ο Κηλαηδόνης

το πάρτι που θα κάνουμε εμείς

Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε

να πάμε κατευθείαν για δουλειά

απόψε στ' ακρογιάλι θα τη βρούμε

Θα πιούμε όλες τις μπίρες αγκαλιά

Απόψε και με λίγη φαντασία

θα μοιάζει με φιλμάκι γαλλικό

χρειάζεται αυτή η διαδικασία

μήπως μπορέσω και σου πω το σ' αγαπώ

Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε

να πάμε κατευθείαν για δουλειά

απόψε στ' ακρογιάλι θα τη βρούμε

Θα πιούμε όλες τις μπίρες αγκαλιά.

Το τέλος του τραγουδιού μας βρήκε να φιλιόμαστε. Ήταν το πρώτο τόσο έντονο ερωτικό συναίσθημα, που είχα νοιώσει. Δεν ξέρω μέχρι πότε κράτησε, δεν θυμάμαι πόση ώρα μείναμε στην αμμουδιά αγκαλιασμένοι. Δεν θυμάμαι την ώρα που γύρισα στο σπίτι. Η νύχτα εκείνη σταμάτησε στο τραγούδι των Λαθρεπιβατών.

Από τότε άρχισα να παρακολουθώ την πορεία τους, τόσο την κοινή, όσο και την σόλο καριέρα που ακολούθησαν έπειτα, κυρίως ο Παντελής Θαλασσινός. Και από τότε δηλώνω μεγάλος θαυμαστής του.

Την Καίτη την είδα μερικές φορές ακόμα, πριν εγώ ακολουθήσω, αναγκαστικά – και με πολύ πόνο ψυχής, τους γονείς μου στις διακοπές, και εκείνη λίγο αργότερα φύγει για την Σουηδία. Δεν την ξαναείδα ποτέ πια.

Όποτε ακούω όμως, όπως πριν από λίγο σε κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό, το “Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε” η σκέψη μου γυρίζει σε εκείνη την καλοκαιριάτικη νύχτα του 87.

Υ.Γ. Το βιντεάκι είναι από παραστάσεις στον ΖΥΓΟ στην Πλάκα το 1988.

Τρίτη 4 Αυγούστου 2009

ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΑΙΖΟΥΝ (ΕΝΙΟΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ)

Βλέπω τον τελευταίο καιρό την κόντρα των δύο μεγάλων κομμάτων σχετικά με την προσφυγή στις κάλπες εν’ όψει και της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας. Εκατέρωθεν κατηγορίες και βέλη εκτοξεύονται για το ποιος παίζει με το πολίτευμα και τους θεσμούς. Η Νέα Δημοκρατία και ο πρωθυπουργός τώρα θυμήθηκαν να μας πουν ότι η εκλογολογία βλάπτει την χώρα, όταν όμως ως αντιπολίτευση ζητούσαν συνέχεια εκλογές, ή όταν πριν από δύο χρόνια έσυραν την χώρα για ψύλλου πήδημα στις κάλπες, μόνο και μόνο για να εκμεταλλευτούν το δημοσκοπικό τους προβάδισμα, ήταν όλα μέσα στα πλαίσια των θεσμών και του συντάγματος. Από την άλλη ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ για να εκμεταλλευτεί και αυτός το προβάδισμα που του δίνουν σήμερα τα γκάλοπ είναι αποφασισμένος να οδηγήσει την χώρα σε μία εκλογική διαδικασία οικονομικά ασύμφορη αυτόν τον καιρό, καταψηφίζοντας για Πρόεδρο αυτόν που μετά την προσφυγή στις κάλπες θα προτείνει εκ νέου για το ανώτατο αξίωμα. Ήμαρτον που λέει και ο Γεωργίου. Ας όψεται όμως ο μακαρίτης μπαμπάς του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ που πριν από 24 χρόνια περίπου έφτιαξε ένα σύνταγμα πατσαβούρα κομμένο και ραμμένο στην τότε δύναμή του δημιουργώντας ουσιαστικά μία θέση (αυτή του Προέδρου) καλοπληρωμένης μαριονέτας.