ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΤΑ ΤΑΞΙ

Την περασμένη Κυριακή γυρνώντας από λίγες ημέρες ξεκούρασης στην Ύδρα, είχα το θλιβερό προνόμιο, μαζί με πολλούς άλλους ταξιδιώτες να αναζητούμε στο λιμάνι του Πειραιά και στους περί αυτό δρόμους ταξί. Μέσα στην ζέστη, ζαλωμένοι με τα μπαγκάζια μας, ήταν ευκολότερο να βρούμε ψύλλους στα άχυρα παρά ταξί και μάλιστα ταξί που να δεχθεί να σε πάει στον προορισμό σου. Οι λίγοι ταξιτζήδες που κυκλοφορούσαν επιλέγανε τις κούρσες που παίρνανε. Άλλος ήθελε να πάει μακριά, άλλος προτιμούσε να πάρει αλλοδαπούς, ο δικός μου απλά ήθελε να φύγει από την ευρύτερη περιοχή του Πειραιά, μου το τόνισε άλλωστε, και έτσι η παραλιακή που του πρότεινα έγινε αποδεκτή. Δυστυχώς τα ίδια που αντιμετώπιζα με τους ταξιτζήδες προ δεκαετίας, που χρησιμοποιούσα ταξί, φαίνεται να συμβαίνουν και σήμερα. Δεν είναι άλλωστε τυχαία μία έρευνα που διάβασα και έλεγε ότι η πρώτη εντύπωση των ξένων τουριστών για την Ελλάδα είναι αρνητική και αυτό εν πολλοίς οφείλεται στους ταξιτζήδες που τους παίρνουν από το αεροδρόμιο. Δεν είναι δυνατόν οι κύριοι αυτοί εάν θέλουν να λέγονται επαγγελματίες να ενεργούν κατ’ επιλογή. Είναι ποτέ δυνατόν σ’ ένα υπάλληλο να έρθει ο διευθυντής του στο γραφείο να του ζητήσει κάποια δουλειά και εκείνος να επιλέξει εάν θα την κάνει ή όχι; Έχουν καταλάβει ότι η άρνηση μίσθωσης είναι παράβαση και τιμωρείται; Που είναι η πολιτεία για να εφαρμόσει τον νόμο τον οποίο η ίδια θέσπισε;

Η μόνη λύση στο πρόβλημα αυτό είναι η πλήρης απελευθέρωση των αδειών. Με την πλήρη απελευθέρωση όλοι θα αναγκαστούν να βελτιώσουν τις υπηρεσίες τις οποίες προσφέρουν (καλύτερα και καθαρότερα αυτοκίνητα, κλιματισμό, ευγένεια), οι κακοί επαγγελματίες αναπόφευκτα ή θα αναγκαστούν να βελτιωθούν ή θα συρρικνωθούν, και αυτό θα είναι προς όφελος τόσο των επιβατών όσο και της χώρας γενικότερα. Αναγκαία τέλος είναι και η εκπαίδευση των οδηγών για να είναι έτοιμοι να ενεργοποιηθούν σε συνθήκες πλήρους και υγιούς ανταγωνισμού.