Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

“Είναι σωστό να απομυζούν 200 εκατ. ευρώ τα Ταμεία των δημοσιογράφων; Είναι λογικό και σωστό μόνη η Ελλάδα σε όλη την Ε.Ε. να απαιτεί τη δημοσίευση των ισολογισμών στις εφημερίδες; Είναι σωστό να έχουν οι καναλάρχες και εκδότες μαύρο ταμείο; Είναι σωστό να μοιράζονται οι τηλεοπτικές συχνότητες χωρίς διαγωνισμό; Είναι σωστό να πληρώνουμε την ΕΡΤ μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ;” Τα παραπάνω ερωτήματα θέτει ο Στέφανος Μάνος στο χθεσινό άρθρο του στην Καθημερινή “Το νομοσχέδιο για τα Μέσα Ενημέρωσης”. Η απάντηση νομίζω ότι είναι εύλογη και κοινή για το σύνολο των ερωτημάτων. Αφού λοιπόν όλοι συμφωνούμε, γιατί οι δημοσιογράφοι, τα ταμεία τους και οι εταιρείες στις οποίες δουλεύουν (εφημερίδες, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα), συνεχίζουν να έχουν προνομιακή μεταχείριση από το κράτος; Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν και να λειτουργούν στην Αθήνα των τεσσάρων εκατομμυρίων κατοίκων, 23 καθημερινές εφημερίδες, 14 αθλητικές, 5 οικονομικές και 18 εβδομαδιαίες, (χωρίς να συνυπολογίσουμε και αυτές που διανέμονται δωρεάν) όταν στην Νέα Υόρκη των δέκα εκατομμυρίων κατοίκων κυκλοφορούν 4 καθημερινές, και 2 οικονομικές (δεν συνυπολογίζω τις ξενόγλωσσες εφημερίδες για τους μετανάστες και όσες διανέμονται δωρεάν); Πως είναι δυνατόν να επιβιώνουν όλες αυτές οι εφημερίδες όταν μόνο οι 25 από αυτές πουλάνε, στο σύνολο της χώρας, πάνω από δέκα χιλιάδες φύλλα ημερησίως; Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν και να είναι βιώσιμες οι τουλάχιστον πέντε καθημερινές εφημερίδες που διανέμονται δωρεάν; Πως είναι δυνατόν τηλεοπτικός σταθμός με συσσωρευμένες ζημίες ύψους 180 εκατομμυρίων ευρώ να συνεχίζει χωρίς καμία αναστολή την προσπάθεια κατάκτησης της κορυφής της AGB δαπανώντας τεράστια ποσά; Πως είναι δυνατόν η κρατική, ελλειμματική ΕΡΤ να πλειοψηφεί για την απόκτηση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, έναντι όλων των άλλων τηλεοπτικών δικτύων (και κυρίως του συνδρομητικού καναλιού) που δεν έδιναν ούτε τα μισά;

Η δημοσιογραφία έχει πάψει εδώ και καιρό να είναι λειτούργημα. Ένα μεγάλο μέρος των δημοσιογράφων έχουν γίνει απλά μισθωμένοι κονδηλοφόροι*. Τα παραδείγματα πάρα πολλά. Δημοσιογράφος, διευθυντής σύνταξης μεγάλης καθημερινής εφημερίδας επί μία τετραετία μέσα από κείμενα του καταδίκαζε την προηγούμενη κυβέρνηση Σημίτη ως αποτυχημένη, συνταυτισμένος πλήρως με τον πρώην εργοδότη του, ενώ από την στιγμή που μετακόμισε στο αντίπαλο δημοσιογραφικό οργανισμό, που έχει άλλη πολιτική κατεύθυνση, κατηγορεί την νυν κυβέρνηση ότι κατέστρεψε ότι παρέλαβε από τους προηγούμενους. Επί πολλά χρόνια κυκλοφορούσε η φήμη στην αγορά (δεν γνωρίζω βέβαια την ακρίβεια της) ότι τηλεοπτικός σταθμός που είχε να αποδώσει για μεγάλο χρονικό διάστημα ΦΠΑ, άλλαξε πολιτική ρότα (εμφανέστατα) κατόπιν μυστικής συμφωνίας με την τότε κυβέρνηση. Δημοσιογράφος – αρθρογράφος μεγάλης καθημερινής εφημερίδας ήταν παράλληλα, τα τελευταία τρία χρόνια, μέλος διοικητικών συμβουλίων και ειδικός σύμβουλος σε αρκετούς δημόσιους οργανισμούς.

Όλα τα παραπάνω δείχνουν την ιδιότυπη σχέση που έχει αναπτυχθεί μεταξύ των πολιτικών – κυβερνώντων, των καναλαρχών – εκδοτών και των δημοσιογράφων. Που έχουν μεταλλάξει την τέταρτη εξουσία σε συνδιαχειριστή της πρώτης.

* Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που τιμούν το επάγγελμα τους, ελπίζω να μην είναι η μειοψηφία.