ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ;

Και εγένετο κούρεμα. Ο πρωθυπουργός βγήκε τις πρώτες πρωινές ώρες σήμερα περιχαρής και μας ανακοίνωσε ότι “ πλέον κλείνουμε τους λογαριασμούς της χώρας με το παρελθόν – Μιά καινούργια ημέρα ξεκινάει”, ενώ δεν παρέλειψε να σηκώσει και το σοσιαλιστικό λάβαρο υποδηλώνοντας ότι ανάγκασε τις τράπεζες να αναλάβουν τα βάρη. Το ερώτημα όμως που αιωρείται είναι εάν η απόφαση αυτή είναι θετική ή αρνητική και τι γίνεται από εδώ και πέρα.

Πάντα θεωρούσα ότι το πρόβλημα του χρέους δεν ήταν το πρωτεύων. Αντίθετα τα δύο σημαντικότατα προβλήματα μας ήταν οι υπερβολικές δαπάνες του δημοσίου, δυσανάλογες με την προσφορά υπηρεσιών προς τους πολίτες, και το συνεχώς αυξανόμενο έλλειμμα στο εμπορικό μας ισοζύγιο. Αν καταφέρναμε να τα τιθασεύσουμε θα είχαμε την δυνατότητα πολλαπλών επιλογών ως προς το χρέος με έσχατη την λύση του κουρέματος που δημιουργεί όπως και να το κάνουμε ένα δυσμενές ιστορικό για την χώρα μας που θα το κουβαλάει για πολλά χρόνια πλεόν στην πλάτη. Σήμερα και παρά το δεδομένο του κουρέματος τα προβλήματα αυτά εξακολουθούν και υπάρχουν και πρέπει να αντιμετωπιστούν.

Όπως έχει ειπωθεί και γραφτεί πολλές φορές το ελληνικό κράτος είναι υπερβολικό, δυσανάλογο και αποτελεί τροχοπέδη στην ανάπτυξη. Εγώ θα συμπλήρωνα ότι δεν βάζει και μυαλό. Υποτίθεται ότι όλο αυτόν τον καιρό θα έπρεπε να είχε γίνει ένας εξορθολογισμός των δαπανών του ξεκινώντας από την μισθοδοσία και περνώντας σε κάθε δαπάνη που επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό. Με αυτό τον τρόπο θα υπήρχε έλεγχος ενώ θα γινόντουσαν οι δραστικές περικοπές εκεί που ήταν αναγκαίες και όχι οι οριζόντιες που και άδικες είναι και δεν έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Χαρακτηριτικό παράδειγμα είναι οι αμοιβές σε 52 ΔΕΚΟ όπως τις αλίευσα στο site του Υπουργείου Οικονομικών. Το συνολικό μισθολογικό κόστος στο 9μηνο του 2010 ανέρχεται στα 812 εκατομμύρια ευρώ μειωμένο κατά 15% περίπου σε σχέση με το 9μηνου 2009. Το κράτος δηλαδή επιβαρυνόταν με αμοιβές 1δις 300 ευρώ περίπου ετησίως μέχρι να ξεσπάσει η κρίση, για μισθολογική δαπάνη εταιρειών βαθύτατα ζημιογόνων όπως οι αστικές συγκοινωνίες, ο ΟΣΕ, η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, η ΕΔΙΣΥ, η ΕΑΒ κλπ. Ο μέσος μισθός μάλιστα (χωρίς τις ασφαλιστικές εισφορές και λοιπές παροχές) των εργαζομένων σε αυτές τις επιχειρήσεις ανέρχετο στα 2.880 ευρώ μηνιαίως περίπου!!! Υπάρχουν δε οργανισμοί όπως ο Οργανισμός Προώθησης Εξαγωγών (των συνεχώς μειούμενων εξαγωγών μας) όπου ο μέσος μισθός των 68 εργαζομένων του φτάνει τα 4.270 ευρώ. Αντί λοιπόν να πετσοκόβει τις αμοιβές υπαλλήλων σε καίριες θέσεις όπου άνθρωποι με μεταπτυχιακά και διαδακτορικά που προσελήφθησαν μέσω της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης ή του ΑΣΕΠ έφθασαν να παίρνουν μισθό (για μικτό μιλάω πάντα) 1.000 ευρώ, θα έπρεπε να μπεί ένα μαχαίρι σε πολλές από αυτές τις 52 ΔΕΚΟ το οποίο θα έφτανε μέχρι την πώληση ή το κλείσιμο τους. Έχετε μήπως αναλογιστεί τις ετήσιες ζημιές της ΕΘΕΛ, του ΟΣΕ, της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, της ΕΔΙΣΥ, της ΕΑΒ και της ΕΑΣ (Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα – Η εταιρεία που προέκυψε από την συνένωση της Ελληνικής Βιομηχανίας Όπλων με την ΠΥΡΚΑΛ – άλλο ένα έγκλημα); Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του 2009 (γιατί δεν κατάφερα να βρω στοιχεία του 2010 για όλες) οι συνολικές ζημιές των ανωτέρω εταιρειών ανήλθαν στα 1.968 δις ευρώ!!! Τα δε δάνεια μόνο του ΟΣΕ αγγίζουν τα 10 δις.

Ένας άλλος τομέας ο οποίος χρήζει άμεσα ελέγχου και συνεισφέρει τα μάλα στην μαύρη τρύπα των δημόσιων οικονομικών είναι αυτός της υγείας. Χωρίς να θέλω να επεκταθώ γιατί δεν γνωρίζω και σε βάθος το θέμα, αυτό που θα έβλεπα αναγκαίο είναι κάθε νοσηλευτικό ίδρυμα να αποτελεί αυτόνομη οικονομική μονάδα όπου κάθε χρόνο θα υποχρεούται να δημοσιεύει ισολογισμό, να υπόκειται σε έλεγχο από ορκωτούς ελεγκτές και το Δ.Σ. του να είναι απόλυτα υπεύθυνο για τα πεπραγμένα του έτους. Το δε υπουργείο θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να κάνει ελέγχους όπως κάνει μητρική σε θυγατρική. Δεν γνωρίζω αν στον τομέα της περίθαλψης και της παροχής ιατρικής φροντίδας το ΕΣΥ πέτυχε (γιατί αυτό είδα σε μία πρόσφατη δημοσκόπηση στην Καθημερινή) στο οικονομικό του σκέλος όμως απέτυχε παταγωδώς γιατί ποτέ δεν κατάφερε να ελέγξει τις δαπάνές του.

Το έτερο μεγάλο πρόβλημα της χώρας μας είναι το έλλειμμα στο εμπορικό της ισοζύγιο. Αποτέλεσμα της μειωμένης ανταγωνιστικότητας η οποία προέρχεται από την συρρίκνωση της παραγωγικής μας βάσης και την διόγκωση του κόστους. Η συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης είναι αποτέλεσμα παραγόντων που ξεκινάνε από τον εμφύλιο και την εγκατάλειψη της επαρχίας και φτάνουν μέχρι τις ημέρες μας αφού περάσουν από την δεκαετία του 80 και τον βιασμό που υπέστει κυρίως η μεταποίηση από την καταστροφική πολιτική του πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού και τις βάρβαρες συνδικαλιστικές πρακτικες που έδιωξαν από την χώρα μας εταιρείες όπως η Pirelli, η Nissan και η Levis. Αν προσθέσουμε και τον εγκληματικό τρόπο με τον οποίο αξιοποιήθηκε (για την ακρίβεια δεν αξιοποιήθηκε) ο πακτωλός των χρημάτων που εισέρευσε μέσω των επιδοτήσεων στην αγροτική παραγωγή, νομίζω ότι έχουμε και την συνολική εικόνα.

Η δε διόγκωση του κόστους είναι αποτέλεσμα της αύξησης των φόρων, εξωγενών παραγόντων όπως η αύξηση της τιμής του πετρελαίου στις διεθνείς αγορές (από 21 δολλάρια το βαρέλι το 2001 έφθασε κάποια στιγμή και τα 120) καθώς και άλλων commodities όπως η ζάχαρη, το γάλα, το καλαμπόκι, αλλά και της δυσανάλογης αύξησης των αμοιβών, από την στιγμή που κλειδώθηκε η ένταξη μας στο ευρώ το 2001 μέχρι και σήμερα (ο κατώτατος μισθός την 1/1/2002 ήταν €490,04 ενώ την 1/7/2011 ανήλθε στα €750,65 ήτοι αύξηση 53%), που δεν δικαιολογείται από την οικονομία μας και τον πληθωρισμό, αλλά ήταν καθαρά αποτέλεσμα της εισροής χρημάτων μέσω δανεικών. Στο πιο κάτω γράφημα φαίνεται καθαρά η απόκλιση που συντελείται σταδιακά μεταξύ της προοδευτικής μεταβολής των κατώτατων αμοιβών της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και της αντίστοιχής του Γενικού Δείκτη Καταναλωτή.

Ωραία όλα αυτά τα παραδείγματα αλλά θα με ρωτήσετε τώρα τι κάνουμε;. Ο δρόμος δεν θα είναι εύκολος. Όπως είπα περνάει σίγουρα μέσα από τις ιδιωτικοποίησεις ή κλείσιμο δημόσιων εταιρειών και οργανισμών, μέσα από την συρρίκνωση του κράτους, μέσω της μείωσης των θέσεων εργασίας σε αυτό και της συνεπακόλουθησης (δύσκολης, σκληρής, το καταλαβαίνω απόλυτα) αύξησης της ανεργίας. Είναι όμως αναγκαίο να μειωθούν όσο το δυνατόν οι δαπάνες του κράτους ώστε να πάρει ανάσα ο συνεχώς φορολογούμενος ιδιωτικός τομέας, να δοθούν κίνητρα ώστε να δημιουργηθούν νέες (αποκεντρωμένες – πάρα πολύ σημαντικό) επιχειρήσεις με έμφαση σε τομείς όπως οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, η υγεία, τα αγροτικά προϊόντα, ο τουρισμός, η βιομηχανία τροφίμων, όπου η χώρα μας έχει αφάνταστα συγκριτικά πλεονεκτήματα και που θα μπορούν να απορροφήσουν σταδιακά τους ανέργους που θα προέλθουν και από την μείωση του κράτους. Η ανάπτυξη δεν θα προέλθει από την αναμόχλευση της εσωτερικής (κατά βάσει) καταναλωτικής αγοράς, αλλά μέσω της πώλησης των πιο πάνω προϊόντων και υπηρεσιών στο εξωτερικό. Από την επακόλουθη εισροή χρημάτων μέσω αυτών θα αρχίσει να αναπτύσσεται και η εσωτερική αγορά.

Η διαδρομή είναι δύσκολη αλλά είναι και η μοναδική αν θέλουμε να συνεχίσουμε να είμαστε μέλη της Ευρώπης. Η άλλη λύση είναι η άρνηση να κάνουμε το οτιδήποτε, η επακόλουθη έξοδος μας από το ευρώ και η μετεξέλιξη μας σε ασιατικό κράτος. Η επιλογή στο τέλος τέλος είναι δική μας.

ΠΕΡΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ – ΕΠΙΣΤΡΕΦΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΥΣ

Τον τελευταίο καιρό δέχομαι διάφορους χαρακτηρισμούς, επώνυμα και ανώνυμα, για την στάση που έχω κρατήσει αναφορικά με την κρίση που βιώνουμε. Εκπρόσωπο του ΔΝΤ στην Ελλάδα, ανθέλληνα, προδότη, γερμανοτσολιά είναι πολλα από αυτά που έχω λάβει είτε στο fb είτε στο mail μου. Και όλα αυτά γιατί η άποψη μου είναι ότι για την κρίση ευθύνονται όλοι, πολίτες και πολιτικοί (σε διαφορετικό βέβαια βαθμό ο καθένας) και ότι δεν χρειαζόμασταν το μνημόνιο και την τρόικα για να εξορθολογήσουμε το Δημόσιο, να εκμεταλλευτούμε (πουλώντας, αξιοποιώντας) την δημόσια περιουσία και να προβούμε στις αναγκαίες γενναίες μεταρρυθμίσεις ώστε να κάνουμε την χώρα μας παραγωγική. Ακόμα και τώρα που η πλειοψηφία θεωρεί ότι το μνημόνιο απέτυχε (το μνημόνιο απέτυχε ή η πολιτική ηγεσία που δύο χρόνια τώρα τρέχει πανικόβλητη πίσω απο τις εξελίσεις ανίκανη να εφαρμόσει οτιδήποτε πλην των εύκολων λύσεων;;;) εγώ εξακολουθώ να πιστεύω ότι η άμεση εφαρμογή του, πιστά και δυναμικά, θα ήταν η αρχή της σωτηρίας μας.

Επιστρέφωντας λοιπόν τους χαρακτηρισμούς περί προδοσίας ρωτάω. Δεν είναι προδοτική η στάση των τελωνιακών που με την απεργία τους εμποδίζουν την εισαγωγή και εξαγωγή προϊόντων και πρώτων υλών δίνοντας την χαριστική βολή στην ήδη ασθμαίνουσα οικονομία μας; Δεν είναι προδοτική η απεργία των εφοριακών την εποχή που είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία η συλλογή των φόρων για την αύξηση των (περιορισμένων ούτως ή άλλως) εσόδων του κράτους; Δεν είναι προδοτική η στάση των ταξιτζίδων κατά την καλοκαιρινή περίοδο με τις καταλήψεις αεροδρομίων και λιμανιών που εμπόδιζαν την είσοδο των τουριστών στην χώρα μας δυναμιτίζοντας την νούμερο ένα βιομηχανία του τόπου μας; Δεν είναι προδοτική η στάση του ΠΑΜΕ και της ΠΝΟ για τον ίδιο ακριβώς λόγο; Δεν είναι προδοτική η στάση των φοιτητοπατέρων και μαθητοπατέρων (στην προκειμένη περίπτωση και των γονιών αυτών) για τους βανδαλισμούς στα υπό κατάληψη κτίρια και την επιβάρυνση που έχουν αυτά στον κρατικό προϋπολογισμό; Δεν είναι προδοτική η στάση των ελεύθερων επαγγελματιών που ακόμα και τώρα αρνούνται να σταματήσουν την λογική του 100 με απόδειξη 80 χωρίς; Δεν είναι προδοτική η στάση της ΠΟΕ-ΟΤΑ που με την απεργία της θέτει σε κίνδυνο την δημόσια υγεία; Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά ακόμα παραδείγματα τέτοιων ενεργειών που κατά την άποψη μου σπρώχνουν ακόμα περισσότερο την χώρα στην άβυσσο.

Μέχρι σήμερα πίστευα ότι ακόμα και τώρα μπορούμε να τα καταφέρουμε, να ανορθώσουμε την χώρα μας εκμεταλλευόμενοι τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα (που είναι πολλά και υπαρκτά) αρκεί να αλλάζαμε νοοτροπία. Δυστυχώς όμως όπως διαπιστώνει και ο Θοδωρής Γεωργακόπουλος ο Έλληνας δεν έμαθε τίποτα απολύτως από την κρίση. Πλέον θεωρώ, ότι όπως ένα ετοιμόρροπο σπίτι, που όσα μερεμέτια και ανακαινίσεις να του κάνεις θα έχει πρόβλημα στα θεμέλια, είναι προτιμότερο να το γκρεμίσεις και να το φτιάξεις από την αρχή, έτσι και η Ελλάδα είναι καλύτερα να καταρρεύσει και να στηθεί ξανά από την αρχή. Αυτό για το οποίο θα παλέψω όμως είναι να φτιαχτεί από τους υγιείς εκείνους πολίτες (ναι υπάρχουν) που τόσα χρόνια ήταν στην γωνία και υπόμεναν τον συντεχνιακό φασισμό και τις πολιτικές δυνάμεις που τον εξέφραζαν (και κατελάμβαναν την πλειοψηφία της Βουλής από τα δεξιά μέχρι τα αριστερά). ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΦΕΙΛΩ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ.

ΠΕΡΙ ΜΗΔΕΝΙΚΩΝ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΤΙΚΩΝ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ

Το πως παρουσιάζεται μία είδηση από το τι ισχύει πραγματικά είναι πολλές φορές δύο πολύ διαφορετικά πράγματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η υπόθεση της ασιτίας των μαθητών σε σχολείο της Αθήνας η οποία τελικά δεν επιβεβαιώθηκε από πουθενά. Σήμερα στο site του Νίκου Ευαγγελάτου παρουσιάζονται με πηχαίους τίτλους τα μηδενικά εκκαθαριστικά τα οποία πήραν κάποιοι υπάλληλοι του δημοσίου. Κάτω από το βαρύγδουπο “Ντoκουμέντο – Μηδενικοί Μισθοί στο δημόσιο” μας παρουσιάζονται 2 εκκαθαριστικά στα οποία ο πρώτος υπάλληλος δεν πήρε ούτε ένα ευρώ ενώ ο δεύτερος πήρε το ποσό των €5,84. “Απίστευτο!! Συνέβη και αυτό, στην Ελλάδα του μνημονίου: Όπως φαίνεται από εκκαθαριστικό μισθοδοσίας –που αποκαλύπτει σήμερα το Newsit- υπάλληλος του Δήμου Αχαρνών για τον μήνα Οκτώβριο δεν θα πληρωθεί ούτε ...λεπτό του ευρώ!!! “ κραυγάζει ο συντάκτης του άρθρου. Για να δούμε αναλυτικά όμως ένα εκκαθαριστικό για να δούμε πως προκύπτει αυτό το μηδενικό ποσό.

Στον δεύτερο μισθολογικό φάκελλο που παρουσιάζεται (η εικόνα από το newsit), της Ε.Λ., ο τακτικός μισθός της ανέρχεται στα 1.584 ευρώ (βασικές αποδοχές + επίδομα γάμου + επίδομα τέκνων + επίδομα θέσης + ειδική απασχόληση (;;;) ). Αν αφαιρέσουμε τις ασφαλιστικές εισφορές ύψους €270,29 τις αναδρομικές και τις υπέρ σωματίου κρατήσεις ύψους €180,89, το καθαρό προ φόρων εισόδημά της ανέρχεται στα €1.132,82 ευρώ. Προσπερνώ το γεγονός ότι κανονικά στα χρήματα αυτά θα έπρεπε να παρακρατηθεί και ο αναλογούν φόρος, και βλέπουμε ότι η κυρία αυτή έχει πάρει και τρία δάνεια, ένα από Ταμείο Παρακαταθηκών και δύο από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (με τα ευνοϊκά επιτόκια που τα έπαιρναν διαχρονικά οι ΔΥ). Το συνολικό μηνιαίο ύψος των δόσεων αυτών φτάνει €1.126,49. Στους ΔΥ οι δόσεις αυτών των δανείων αφαιρούνται από τους μισθούς και επομένως στο εκκαθαριστικό έχει γίνει και η ανάλογη παρακράτηση.

Άρα κύριοι του newsit το εκκαθαριστικό της κυρίας είναι μηδενικό λόγω του κακού μνημονίου ή επειδή η εν λόγω κυρία έχει κάνει κάκιστες επιλογές λαμβάνοντας δάνεια των οποίων η δόση ανέρχεται στο 71% των μικτών αποδοχών της; Πότε λοιπόν θα κοιταχτούμε στον καθρέπτη και θα δούμε ότι σε πολλές περιπτώσεις για τα δικά μας χάλια φταίνε τα δικά μας σφάλματα; Πότε θα καταλάβαιτε ότι ένας από τους λόγους που φτάσαμε ως εδώ είναι και η δημοσιογραφία την οποία εσεις ασκείτε;

ΔΕΚΑ ΜΙΚΡΟΙ ΣΤΑΛΙΝ RELOADED

Στην σημερινή συνέντευξη τύπου για τις κινητοποιήσεις των ερχόμενων ημερών λόγω της επικείμενης συζήτησης και ψήφισης του πολυνομοσχεδίου στην Βουλή η ΓΓ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα δήλωσε απερίφραστα:"Μπορεί να γίνει μια νέα αρχή αυτή την περίοδο για μια οργανωμένη αντεπίθεση που έχει ως στόχο, όχι μόνο την αλλαγή της μίας κυβέρνησης με μία άλλη, αλλά να έχει στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Να έρθει πιο κοντά στην πραγματικότητα η εργατική λαϊκή εξουσία, η λαϊκή οικονομία, η αποδέσμευση από την ΕΕ". Αυτά μόνο λίγες ημέρες μετά την συνέντευξη της στον Νίκο Χατζηνικολάου όπου δήλωσε για πρώτη φορά ανοιχτά ότι το ΚΚΕ επιθυμεί έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε. Η στάση τους βέβαια ήταν ξεκάθαρη στα μάτια μου από την αρχή αυτής της κρίσης όταν και έγραφα στις 11 Μαΐου 2010 στο post "Δέκα Μικροί Στάλιν":

"Το ΚΚΕ ήταν έτοιμο από καιρό και απλά περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να θέσει ζητήματα ανατροπής του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος, σαν ένα δεύτερο ημίχρονο ενός αγώνα που οι υπόλοιποι πιστεύαμε ότι είχε λήξει εξήντα χρόνια πριν. Η ένταση με την οποία σπρώχνει την κατάσταση προς τα άκρα ενεργώντας τις περισσότερες φορές στα όρια της νομιμότητας (αν και έχω την εντύπωση και δεν πρέπει να είμαι ο μόνος ότι τα περνάει σε πολλές περιπτώσεις) δείχνουν ξεκάθαρα ότι ο Περισσός δεν είναι διατεθειμένος να αφήσει την ευκαιρία που του παρουσιάστηκε από τα μειονεκτήματα του δημοκρατικού μας συστήματος και την ασέβεια που επιδείξαμε όλοι μας (πολιτικοί και πολίτες) προς το σπουδαιότερο επίτευγμα της μεταπολιτευτικής περιόδου. Την ελευθερία (έκφρασης, άποψης, δράσης κλπ.).

Είναι τραγικό με τα λάθη μας να δίνουμε την ευκαιρία να εμφανίζεται ως υπερασπιστής των αδυνάτων ένα κόμμα που είναι θιασώτης ενός από τα εγκληματικότερα και στυγνότερα καθεστώτα του 20ου αιώνα (σταλινικού), το οποίο έχει κατ’ επανάληψη δείξει την μονολιθικότητα του, την αυταρχικότητα του και την παντελή ασέβεια προς τις δημοκρατικές διαδικασίες με την στάση του στα περισσότερα ζητήματα.

Είναι ολοφάνερο ότι οι δέκα μικροί στάλιν που κατοικοεδρεύουν στον Περισσό (Αλέκα, Κανέλλη, Μαΐλλης, Παφίλης, Κολοζώφ, Μαυρίκος, Μανουσογιαννάκης κλπ.) θεωρούν ότι ήρθε η ώρα να πάρουν την ρεβάνς τους. Οφείλουμε όλοι οι υπόλοιποι να αντιδράσουμε, όχι βέβαια με τις δικές τους τακτικές, διαμορφώνοντας μία κοινωνία με σεβασμό των δικαιωμάτων όλων, ισότητας απέναντι στους νόμους, διαφάνειας, η οποία θα μας ενθαρρύνει να αναπτύξουμε δημιουργικά τα ταλέντα και τις ικανότητες μας. Η διαμόρφωση μίας τέτοιας κοινωνίας θα νικήσει οριστικά τους νοσταλγούς του Στάλιν οδηγώντας τους στο περιθώριο."

ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ

Ο Μπάρμπα-Θύμιος Λυμπερόπουλος απόλυτος άρχων της ελληνικής κίτρινης φυλής

και ο στρατηγός Wojciech Jaruzelski απόλυτος άρχων και δικτάτορας της Πολωνίας για μία δεκαετία

Κοινή φυσιογνωμία και πρακτικές.

ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΡΔΗΣ

Απεργία διαρκείας στα ΕΛΠΕ των 18 μισθών.

Απεργία των τελωνιακών υπαλλήλων όπου Τ.Ε μετά από 17 χρόνια υπηρεσία έφτανε τα 3.2000 ευρώ χωρίς να υπολογίζονται τα ΔΕΤΕ.

Απεργία στα Μ.Μ.Μ. συμπεριλαμβανόμενου του ΗΣΑΠ των 56.000 ευρώ και της ΤΡΑΙΝΟΣΕ των 50.000 ευρώ μέσο μισθό.

Απεργία και καταλήψεις στα Υπουργεία με πρώτο πρώτο αυτό των Οικονομικών των περίεργων και ευφάνταστων επιδομάτων.

Απεργία της ΠΟΕ-ΟΤΑ των υπαλλήλων αποκομιδής απορριμάτων που εργάζονται στα γραφεία.

Απεργίες των ιδιοκτητών ταξί και φορτηγών, των φαρμακοποιών, των δικηγόρων και πάσης φύσεως επαγγελματιών κλειστών επαγγελμάτων.

Αυτό που ζούμε τον τελευταίο καιρό είναι η επανάσταση των βολεμένων αυτού του κακόγουστου αστείου που λέγεται μεταπολιτευτικό ελληνικό κράτος. Αν τους έδινα ένα τίτλο αυτός θα ήταν ο στίχος από τραγούδι του Νίκου Πορτοκάλογλου

“ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΡΔΗΣ”.