ΠΡΟΣ ΟΨΙΜΑ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ

Χθες σε σχολιασμό σε άρθρο στην LIFO έθεσα προς τους αγανακτισμένους συν-σχολιαστές μου δύο ερωτήματα. Πρώτο με ποιον τρόπο βλέπουν την έξοδο της χώρας από την κρίση και δεύτερον αν έχουν/έχουμε κάνει την αυτοκριτική μας μια και στα δικά μου τουλάχιστον μάτια το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι η ελλειμματική μας νοοτροπία. Απάντηση δεν πήρα, αλλά ο βομβαρδισμός από αρνητικές ψήφους ήταν ανελέητος. Με χλεύασαν εμμέσως κάνοντας και ειρωνικά σχόλια για την λακκούβα του καναπέ μου.

Η αλήθεια αγαπητοί φίλοι είναι ότι είμαι πολύ αγανακτισμένος. Και είμαι αγανακτισμένος με αυτά που βιώνω όχι τον τελευταίο χρόνο, αλλά εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Αγανάκτησα όταν ως φαντάρος έβλεπα όλους εσάς που μου το παίζατε πατριώτες να βάζετε το ένα βύσμα μετά το άλλο για να εγκαταλείψετε την παραμεθόριο. Αγανάκτησα όταν έβλεπα να κατεβαίνετε στις λαοσυνάξεις και να διαμαρτύρεστε για την μη αναγραφή του θρησκεύματος. Αγανάκτησα που σας έβλεπα να λέτε “καλά να πάθουν” όταν έπεφταν οι δίδυμοι πύργοι στην Νέα Υόρκη. Αγανακτούσα όταν έβλεπα μαθητές λυκείου και γυμνασίου στις καταλήψεις να λεηλατούν τα σχολεία τους. Αγανακτούσα όταν έβλεπα τους αυριανούς ενεργούς πολίτες, τους εκάστοτε φοιτητές να μην μπορούν τόσα χρόνια να βγάλουν κοινά αποδεκτά αποτελέσματα στις εκλογές της ΕΦΕΕ. Αγανακτούσα που υπήρχαν φοιτητές των επτά και δέκα ετών. Αγανακτούσα όταν έβλεπα να μπαίνει στην Βουλή η κάθε θλιβερή τηλεπερσόνα και όταν σκουπίδια στην τηλεόραση χτυπούσαν πενηντάρια. Αγανακτούσα όταν στα γήπεδα γαμιόταν πότε η δική μου μάνα και πότε ο πούστης ο γιός του γείτονά μου. Αγανακτούσα όταν στα γήπεδα που έπαιζαν οι εθνικές μας ομάδες χιλιάδες κόσμου γιουχάιζαν τους εθνικούς ύμνους των αντιπάλων ομάδων. Ήμουνα μέσα και αγανακτούσα με την στάση της πλειοψηφίας στον τελικό των 200 μέτρων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Αγανακτούσα όταν μου παίρνανε την σειρά στο supermarket, όταν στο φανάρι ερχόσασταν από τα πλάγια και μπαίνατε πρώτοι, όταν παρκάρατε πάνω στα πεζοδρόμια και αναγκαζόμουν να βγω με το καρότσι των παιδιών μου στο δρόμο για να μπορέσω να περάσω, όταν ανεβαίνατε ανάποδα στον μονόδρομο γιατί “έλα μωρέ 200 μέτρα πιο πάνω πάω...”. Αγανακτούσα και αγανακτώ με το πολιτικό προσωπικό που ψηφίζατε και γλείφατε για τα μεγαλύτερα ή μικρότερα ρουσφετάκια σας. Αγανακτούσα και αγανακτώ όταν για τα πάντα έφταιγαν κάποιοι άλλοι, είτε αυτοί ήταν οι αμερικανοί, είτε ο διεθνής σιωνισμός, η λέσχη Μπίλντεμπεργκ, οι τραπεζίτες, το κεφάλαιο, ο γείτονας, ο Ντε Μπλέκερε και πολλοί άλλοι, αλλά ποτέ ΕΜΕΙΣ. Και επειδή αγανακτούσα άρχισα να γράφω σε blogs και να μετέχω σε καινούργια πολιτικά σχήματα που φώναζαν “ΑΛΛΑΞΤΕ ΜΥΑΛΑ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ”.

Εσείς τι κάνατε τότε; Αγοράζατε σπίτια και αυτοκίνητα με τα χαμηλότοκα δάνεια που μας εξασφάλιζε η παρουσία μας στην ΟΝΕ, πίνατε τα μοχίτο και τις καιπιρίνιες σας, παίζατε με τα iphone και τα laptops σας και κάνατε ταξιδάκια στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για τα ψώνια σας. Τα σαββατοκύριακα του χειμώνα την βγάζατε κάνωντας σκι στην Αράχωβα και το καλοκαίρι στην Ψαρρού. Και ξαφνικά όλα άρχισαν να αλλάζουν. Βρεθήκατε σ’ ένα σημείο μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα παρότι υπήρχαν φωνές που το έλεγαν αλλά τους βαφτίζατε νεοφιλελεύθερους.

Σήμερα λοιπόν στο παρά ένα (ελπίζω να είμαστε ακόμα στο παρά ένα) η αγανάκτηση δεν βοηθάει. Χρειάζονται προτάσεις και λύσεις. Αυτές δεν τις άκουσα. Ήδα κάποιον κύριο με ένα πλακάτ από την χθεσινή διαμαρτυρία που έγραφε “Ναι στην στάση πληρωμών – Όχι στην στάση μισθών”. Μα καλέ μου άνθρωπε εάν έρθει η στάση πληρωμών θα έρθει συνεπακόλουθα και η στάση μισθών. Επιστροφή στην δραχμή δεν είναι λύση, είναι τραγωδία.

Υ.Γ. Θα πείτε βέβαια δεν μας είπες την δική σου λύση. Στο επόμενο post αυτό έχω σκοπό να κάνω.