ΠΡΟΣ ΟΨΙΜΑ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ

Χθες σε σχολιασμό σε άρθρο στην LIFO έθεσα προς τους αγανακτισμένους συν-σχολιαστές μου δύο ερωτήματα. Πρώτο με ποιον τρόπο βλέπουν την έξοδο της χώρας από την κρίση και δεύτερον αν έχουν/έχουμε κάνει την αυτοκριτική μας μια και στα δικά μου τουλάχιστον μάτια το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι η ελλειμματική μας νοοτροπία. Απάντηση δεν πήρα, αλλά ο βομβαρδισμός από αρνητικές ψήφους ήταν ανελέητος. Με χλεύασαν εμμέσως κάνοντας και ειρωνικά σχόλια για την λακκούβα του καναπέ μου.

Η αλήθεια αγαπητοί φίλοι είναι ότι είμαι πολύ αγανακτισμένος. Και είμαι αγανακτισμένος με αυτά που βιώνω όχι τον τελευταίο χρόνο, αλλά εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Αγανάκτησα όταν ως φαντάρος έβλεπα όλους εσάς που μου το παίζατε πατριώτες να βάζετε το ένα βύσμα μετά το άλλο για να εγκαταλείψετε την παραμεθόριο. Αγανάκτησα όταν έβλεπα να κατεβαίνετε στις λαοσυνάξεις και να διαμαρτύρεστε για την μη αναγραφή του θρησκεύματος. Αγανάκτησα που σας έβλεπα να λέτε “καλά να πάθουν” όταν έπεφταν οι δίδυμοι πύργοι στην Νέα Υόρκη. Αγανακτούσα όταν έβλεπα μαθητές λυκείου και γυμνασίου στις καταλήψεις να λεηλατούν τα σχολεία τους. Αγανακτούσα όταν έβλεπα τους αυριανούς ενεργούς πολίτες, τους εκάστοτε φοιτητές να μην μπορούν τόσα χρόνια να βγάλουν κοινά αποδεκτά αποτελέσματα στις εκλογές της ΕΦΕΕ. Αγανακτούσα που υπήρχαν φοιτητές των επτά και δέκα ετών. Αγανακτούσα όταν έβλεπα να μπαίνει στην Βουλή η κάθε θλιβερή τηλεπερσόνα και όταν σκουπίδια στην τηλεόραση χτυπούσαν πενηντάρια. Αγανακτούσα όταν στα γήπεδα γαμιόταν πότε η δική μου μάνα και πότε ο πούστης ο γιός του γείτονά μου. Αγανακτούσα όταν στα γήπεδα που έπαιζαν οι εθνικές μας ομάδες χιλιάδες κόσμου γιουχάιζαν τους εθνικούς ύμνους των αντιπάλων ομάδων. Ήμουνα μέσα και αγανακτούσα με την στάση της πλειοψηφίας στον τελικό των 200 μέτρων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Αγανακτούσα όταν μου παίρνανε την σειρά στο supermarket, όταν στο φανάρι ερχόσασταν από τα πλάγια και μπαίνατε πρώτοι, όταν παρκάρατε πάνω στα πεζοδρόμια και αναγκαζόμουν να βγω με το καρότσι των παιδιών μου στο δρόμο για να μπορέσω να περάσω, όταν ανεβαίνατε ανάποδα στον μονόδρομο γιατί “έλα μωρέ 200 μέτρα πιο πάνω πάω...”. Αγανακτούσα και αγανακτώ με το πολιτικό προσωπικό που ψηφίζατε και γλείφατε για τα μεγαλύτερα ή μικρότερα ρουσφετάκια σας. Αγανακτούσα και αγανακτώ όταν για τα πάντα έφταιγαν κάποιοι άλλοι, είτε αυτοί ήταν οι αμερικανοί, είτε ο διεθνής σιωνισμός, η λέσχη Μπίλντεμπεργκ, οι τραπεζίτες, το κεφάλαιο, ο γείτονας, ο Ντε Μπλέκερε και πολλοί άλλοι, αλλά ποτέ ΕΜΕΙΣ. Και επειδή αγανακτούσα άρχισα να γράφω σε blogs και να μετέχω σε καινούργια πολιτικά σχήματα που φώναζαν “ΑΛΛΑΞΤΕ ΜΥΑΛΑ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ”.

Εσείς τι κάνατε τότε; Αγοράζατε σπίτια και αυτοκίνητα με τα χαμηλότοκα δάνεια που μας εξασφάλιζε η παρουσία μας στην ΟΝΕ, πίνατε τα μοχίτο και τις καιπιρίνιες σας, παίζατε με τα iphone και τα laptops σας και κάνατε ταξιδάκια στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για τα ψώνια σας. Τα σαββατοκύριακα του χειμώνα την βγάζατε κάνωντας σκι στην Αράχωβα και το καλοκαίρι στην Ψαρρού. Και ξαφνικά όλα άρχισαν να αλλάζουν. Βρεθήκατε σ’ ένα σημείο μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα παρότι υπήρχαν φωνές που το έλεγαν αλλά τους βαφτίζατε νεοφιλελεύθερους.

Σήμερα λοιπόν στο παρά ένα (ελπίζω να είμαστε ακόμα στο παρά ένα) η αγανάκτηση δεν βοηθάει. Χρειάζονται προτάσεις και λύσεις. Αυτές δεν τις άκουσα. Ήδα κάποιον κύριο με ένα πλακάτ από την χθεσινή διαμαρτυρία που έγραφε “Ναι στην στάση πληρωμών – Όχι στην στάση μισθών”. Μα καλέ μου άνθρωπε εάν έρθει η στάση πληρωμών θα έρθει συνεπακόλουθα και η στάση μισθών. Επιστροφή στην δραχμή δεν είναι λύση, είναι τραγωδία.

Υ.Γ. Θα πείτε βέβαια δεν μας είπες την δική σου λύση. Στο επόμενο post αυτό έχω σκοπό να κάνω.

ΑΠΕΤΥΧΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ;

Μετά από ένα χρόνο περίπου εφαρμογής του μνημονίου και ενώπιον του μεσοπρόθεσμου προγράμματος που αναμένεται να ανακοινώσει ο Πρωθυπουργός ακόμα και αύριο, η όλη συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την αποτυχία του μνημονίου. Σύμφωνα μάλιστα με πρόσφατη δημοσκόπιση της Public Issue για λογαριασμό του ΣΚΑΙ το 62% των Ελλήνων τάσσεται εναντίον του. Το ερώτημα λοιπόν που ανακύπτει είναι γιατί απέτυχε το μνημόνιο; Ή πιο σωστά, απέτυχε το μνημόνιο;

Το μνημόνιο που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση με τους πιστωτές της, προέβλεπαν συγκεκριμένα μέτρα, σε συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα. Τα εύκολα πάρθηκαν αμέσως. Αύξηση του ειδικού φόρου στα καύσιμα, των συντελεστών του ΦΠΑ και αλλαγή των φορολογικών συντελεστών των φυσικών και των νομικών προσώπων είναι τα μέτρα που κάθε ελληνική κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της και την (κρατικίστικη) ιδεολογία της θα έπαιρνε άμεσα. Το επόμενο οι οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων. Λιγάκι πιο δύσκολη απόφαση αυτή, αλλά στην ουσία χωρίς ρίσκο να κατηγορηθείς ότι ευνοείς κάποιους σε σχέση με κάποιους άλλους. Από εκεί και πέρα όμως τι;

Υποτίθεται ότι θα έπρεπε να ανοίξουν όλα τα κλειστά επαγγέλματα και να καταργηθούν οι ελάχιστες αμοιβές. Τα αντίθετα όμως έγιναν στην πράξη. Μετά την ψήφιση του νόμου για την τακτοποίηση των ημιυπαίθριων και λοιπών χώρων το υπουργείο όρισε και την ελάχιστη αμοιβή των μηχανικών. Περάσαμε μεγάλο μέρος του περισινού καλοκαιριού με το άγχος μην ξεμείνουμε σε καμιά ερημιά λόγω της απεργίας των φορτηγατζήδων. Αγωνιούσαμε μην ξεμείνουμε από φάρμακα και εμβόλια την περίοδο έξαρσης των εποχικών ιώσεων λόγω της απεργίας των φαρμακοποιών. Είδατε εσείς να άλλαξε κάτι και να έγινε πιο εύκολη η πρόσβαση σε αυτά τα επαγγέλματα; Εδώ μόλις σήμερα αναφέρεται στις εφημερίδες ότι θα ανοίξουν 160 επαγγέλματα και μέσα σε αυτά δεν συμπεριλαμβάνονται αυτά του συμβολαιογράφου, δικηγόρου και μηχανικού.

Δεσμευτήκαμε για την δραστική μείωση του κόστους λειτουργίας των δημοσίων τομέων και οργανισμών και πέραν της οριζόντιας μείωσης αποδοχών ουδέν. Δεν είδα να αναστέλλεται η λειτουργία οργανισμών χωρίς καμία αρμοδιότητα, δεν είδα να περιορίζονται και να συγχωνεύονται δραστηριότητες. Δεν είδα να περικόπτονται άσκοπες δαπάνες. Δεν είδα να μπαίνει ένα φρένο στην ασυδοσία της τοπικής αυτοδιοίκησης η οποία ξέρει πάντοτε να διαμαρτύρεται χωρίς ίχνος αυτοκριτικής. Θέλετε παραδείγματα; Εδώ δεν έχουμε μαντήλι να κλάψουμε και ήδη έχει αρχίσει η διανομή κουπονιών κοινωνικού τουρισμού στους δικαιούχους. Τα ΚΑΠΗ συνεχίζουν ατάραχα τις πολυήμερες διακοπές τους με το μεγαλύτερο μέρος του κόστους να το επωμίζονται οι δήμοι. Στο Δήμο Αλίμου δόθηκαν 1.000.000 ευρώ περίπου για την αποψίλωση ανάμεσα σε άλλα των ελαιοδέντρων και τη αντικατάσταση τους από πεύκα, και ο δήμαρχος μας έστελνε επιστολές ότι αν δεν εκτελούσαν το έργο θα χάναμε τους πόρους. Μη σώναμε και τους χάναμε κύριε Ορφανε. Τα πέυκα ένα μήνα μετά είναι στην μεγάλη τους πλειοψηφία ξεραμένα.

Σύμφωνα με το μνημόνιο και τις επιταγές της Ε.Ε. θα έπρεπε να είχαμε προχωρήσει σε άνοιγμα της αγοράς ενέργειας καθώς επίσης και στην ιδιωτικοποίηση πολλών ΔΕΚΟ και εταιρειών που ελέγχονται από το κράτος. Αφού περάσαμε από διάφορες φάσεις όπως εκείνη της ύψιστης βλακείας να δηλώσει ο πρωθυπουργός ότι θα βάλει στο Σύνταγμα την απαγόρευση πώλησης δημόσιας περιουσίας, εδώ και δύο περίπου μήνες έχουμε αρχίσει να συζητάμε για την μερική αποκρατικοποίηση, μετοχοποίηση, πώληση του ΟΤΕ, της ΔΕΗ του ΟΠΑΠ κλπ. Είδατε εσείς να έχει προχωρήσει τίποτα; Εδώ και καιρό ακούμε ότι ο κύριος Παμπούκης έχει αναλάβει τις επαφές για την εκμετάλλευση του Ελληνικού με διάφορους εμίρηδες αλλά η ολυμπιακή έκταση συνεχίζει και μαραζώνει. Όπως είπε και η Κριστίν Λαγκάρντ δεν έχουμε πωλήσει ούτε τσίχλα.

Εκτός όμως από την ανικανότητα και την αναβλητικότητα της κυβέρνησης έχουμε και την στάση της μεγάλης μερίδας των πολιτών. Οι οποίοι με την στάση τους δείχνουν ότι είτε δεν συνηδειτοποιούν την κρισμότητα των στιγμών είτε δεν τους ενδιαφέρει. Οι δημόσιοι υπαλληλοι και αυτοί των ΔΕΚΟ δεν γουστάρουν να χάσουν τα κεκτημένα τους, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, γιατροί και λοποί ελέυθεροι επαγγελματίες δεν γουστάρουν να κόψουν αποδείξεις, καθηγητάδες όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης δεν θέλουν να αξιολογηθούν, επιχειρήσεις εισφοροδιαφεύγουν κλπ.

Μετά από όλα αυτά επιμένουμε να φωνάζουμε και να λέμε ότι φταίει το μνημόνιο. Το οποίο δεν δείξαμε σε καμία στιγμή ότι θέλουμε να εφαρμόσουμε. Έχω την εντύπωση, και θα συμφωνήσω εδώ με τον Δημήτρη Τσιόρδα στην Ελευθεροτυπία, ότι επιτέλους θα πρέπει και οι πολίτες να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεων και των επιλογών τους. Μέσα από ένα δημοψήφισμα ας αποφασίσουμε τι θέλουμε. Και εν τέλει ας κάνουμε ελεύθερα την επιλογή ακόμα και της καταστροφής μας συναισθανόμενοι όμως παράλληλα τις ευθύνες απέναντι στα παιδιά μας.