ΤO «ΤEA PARTY» ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΕΞΙΑΣ

Του Γιώργου Παγουλάτου στην Καθημερινή της Κυριακής 14 Νοεμβρίου 2010.

"«Οχι στο Μνημόνιο!» βροντοφωνάζει ο τίτλος της παραταξιακής εφημερίδας την Κυριακή των δημοτικών εκλογών. «Ο αγώνας ενάντια στο Μνημόνιο θα νικήσει!», διακηρύσσει ως νέος Πάντσο Βίλα ο υποψήφιος περιφερειάρχης Αττικής, οδηγώντας τους αβράκωτους της υπαίθρου στην κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων. «Αντιμνημονιακή ψήφο» ζητάει ο υποψήφιος περιφερειάρχης Μακεδονίας – ιππεύοντας, ως άλλος Μέγας Αλέξανδρος, τον Βουκεφάλα της αντίστασης στο κατεχόμενο κράτος των Αθηνών. «Το μήνυμα των εκλογών είναι ένα: καταδίκη του Μνημονίου», αποσαφηνίζει ο αρχηγός, για όσους δυσκολεύτηκαν να το κατανοήσουν. Οχι, δεν είναι το ΚΚΕ, δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι καν το βαθύ πρωτο–ΠΑΣΟΚ του κ. Δημαρά. Είναι το αστικό κεντροδεξιό κόμμα της χώρας, η Ν.Δ. του κ. Σαμαρά. Ποτέ στη νεότερη πολιτική μνήμη, κεντροδεξιό κόμμα εξουσίας δεν χόρεψε με μεγαλύτερη ευκαμψία, με πιο πρόθυμα τσαλίμια και επιδέξια τσακίσματα της μέσης, το τσιφτετέλι του αριστερόστροφου λαϊκισμού.

Αν κάτι παραδοσιακά χαρακτήριζε την κεντροδεξιά στις δυτικές δημοκρατίες ήταν η σύνεση και μετριοπάθεια. Ο,τι της έλειπε σε φαντασία, το αναπλήρωνε σε πραγματισμό και εμπειρία. Δεν διέθετε το πάνθεον των ηρώων της Αριστεράς, είχε όμως κυβερνήτες που ήξεραν πώς δουλεύει η Ευρώπη, ο κόσμος και οι αγορές. Δεν είχε ιδιαίτερη πνευματική ευρύτητα, γνώριζε όμως το σύστημα και τους κανόνες. Στα δύσκολα, ενέπνεε εμπιστοσύνη, ότι δρα για το εθνικό συμφέρον. Οταν αποτύγχανε, ήταν συνήθως λόγω διαχειριστικής ανεπάρκειας ή φαυλότητας, και όχι επειδή βρισκόταν στη λάθος κατεύθυνση.

Ομως, από την επαύριο του Μνημονίου, στη χειρότερη κρίση της σύγχρονης Ελλάδας, η Ν.Δ. επέλεξε μια συγκρουσιακή τακτική ασυνήθη για ένα ευρωπαϊκό κεντροδεξιό κόμμα εξουσίας και ακατανόητη για τα αστικά στρώματα που εκπροσωπεί. Αντί να ασκεί αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Παπανδρέου, στις επιλογές, παραλείψεις, αστοχίες και παλινωδίες της, στοχοποίησε το Μνημόνιο, δηλαδή τη δανειακή σύμβαση της χώρας με τους δανειστές της. Με τον τρόπο αυτό συμβάλλει καθοριστικά στην απονομιμοποίησή της, υποδαυλίζει έναν παρωχημένο εθνικισμό και μια εμπρηστική αντικαπιταλιστική ρητορεία σε μια κοινωνία που πρέπει να κάνει το μεγαλύτερο άλμα οικονομικής εξωστρέφειας αν θέλει να διασωθεί. Δημιουργεί βαθιά ρήγματα στις σχέσεις μας με την Ευρώπη και υπονομεύει το μόνο πρόγραμμα σταθεροποίησης και ανάταξης που χωρίζει τη χώρα από την πλήρη οικονομική καταστροφή.

Ποιο είναι άραγε το νόημα της «καταδίκης του Μνημονίου», που η Ν.Δ. δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει; Υποστηρίζει η Ν.Δ. ότι υπήρχε άλλος τρόπος να καλυφθεί το θηριώδες δημόσιο έλλειμμα, κι αν ναι, γιατί δεν μας τον έχει αποκαλύψει; Επιμένει ακόμη ότι το έλλειμμα 12,7% που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για το 2009 ήταν διογκωμένο, κι αν ναι, γιατί δεν καταγγέλλει τώρα την Ευρωπαϊκή Επιτροπή που το αναθεωρεί στο 15%; Ζητεί η Ν.Δ. να επιστρέψει η Ελλάδα τα χρήματα στους δανειστές της; Θεωρεί ότι υπάρχει κάποιος μυστικός τρόπος να τους υποχρεώσει να μας πληρώνουν χωρίς όρους – κι αν ναι, γιατί δεν μοιράζεται με τον ελληνικό λαό το πολύτιμο αυτό μυστικό;

Ενα κόμμα όπως η Ν.Δ. είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι το Μνημόνιο και οι όροι του αποτυπώνουν συσχετισμούς ισχύος – μιας χώρας που βρέθηκε σε έσχατο σημείο δανειακής αδυναμίας και αναξιοπιστίας, απέναντι στους δανειστές της. Το Μνημόνιο δεν συνιστά μεγαλύτερη εθνική ταπείνωση από αυτή που συνεπάγονται για τη Ελλάδα οι εκλεγμένες κυβερνήσεις που την οδήγησαν στην ταπεινωτική χρεοκοπία. Βλέπει ή όχι η Ν.Δ. ότι ο ίδιος ακριβώς μηχανισμός διάσωσης Ε.Ε./ΔΝΤ έχει συσταθεί για να στηρίξει όποια οικονομία της Ευρωζώνης χρειαστεί να καταφύγει σε αυτόν; Αναγνωρίζει ή όχι η Ν.Δ. ότι το ίδιο πρόγραμμα λιτότητας ακολουθούν οι άλλες κυβερνήσεις της περιφέρειας (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία), με οικονομική κατάσταση καλύτερη από την Ελλάδα και χωρίς καν να έχουν προσφύγει στον μηχανισμό διάσωσης;

Υπάρχει αποδεκτή κριτική στο Μνημόνιο; Ασφαλώς και υπάρχει. Η αντιπολίτευση της Αριστεράς έχει τουλάχιστον ένα ιδεολογικό περιεχόμενο. Αντιτίθεται στον καπιταλισμό, στην Ε.Ε., στο Σύμφωνο Σταθερότητας, εκπροσωπεί λαϊκά στρώματα πεπεισμένα ότι στο υπάρχον σύστημα δεν πρόκειται να δουν άσπρη μέρα. Εχουν λάθος, λειτουργούν καταστροφικά, αλλά κανείς δεν μπορεί να τους προσάψει υποκρισία.

Υπάρχει σοβαρή κριτική στο Μνημόνιο; Βεβαίως και υπάρχει, αλλά, για να είναι σοβαρή, πρέπει να αντιλαμβάνεται την Ελλάδα στο διεθνές πλαίσιο. Να αναδεικνύει την παγκόσμια χρηματοοικονομική αταξία. Να επισημαίνει τις οικονομικές ανισορροπίες, που ΗΠΑ, Ευρώπη και Κίνα δείχνουν απρόθυμες να αντιμετωπίσουν. Να στηλιτεύει τον μεσοπρόθεσμο κίνδυνο αδιεξόδου της δημοσιονομικής προσαρμογής στον ευρωπαϊκό Νότο, χωρίς ευρωπαϊκές πολιτικές χρηματοδότησης επενδύσεων, δανεισμού με ευρωομόλογο, και τόνωσης της εγχώριας ζήτησης στις εξαγωγικές χώρες του Βορρά. Αυτά όμως δεν συνιστούν κριτική αναίρεσης του Μνημονίου, αλλά συμπλήρωσής του.

Υπάρχουν καλύτερα μείγματα οικονομικής πολιτικής που θα έπρεπε να είχε ακολουθήσει η κυβέρνηση Παπανδρέου; Πιθανόν ναι, αλλά δεν τα έχουμε ακούσει από τη Ν.Δ. Αντ’ αυτού, μάθαμε για έσοδα 50 δισ. σε δύο χρόνια από την ενοικίαση «φιλέτων» του Δημοσίου και για το «πρόγραμμα» μηδενισμού του ελλείμματος σε ενάμιση χρόνο, προτάσεις που έχουν τόση σχέση με την πραγματικότητα όση έχει ο Πίτερ Παν με το σύγχρονο φαινόμενο της πειρατείας.

Το 2010, υπό διαφορετικές συνθήκες, πατώντας στη λαϊκή δυσαρέσκεια, άγνοια και ανασφάλεια, δύο δεξιά κόμματα παραδόθηκαν στην αφροσύνη: Οι Ρεπουμπλικανοί των ΗΠΑ στο «Πάρτι τσαγιού» και η Ν.Δ. στο πάρτι του αριστεροδεξιού «αντιμνημονιακού» λαϊκισμού."

ΠΕΡΙ ΕΚΛΟΓΩΝ

Στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές που ολοκληρώθηκαν χθες, ηθελημένα δεν αναφέρθηκα καθόλου. Άλλωστε, όπως είπε και o πρώην Αντιπρόεδρος της Ευρωπαικής Τράπεζας Αναπτύξεως Παναγιώτης Γεννηματάς την περασμένη Κυριακή στον ΣΚΑΙ, τα νούμερα που πραγματικά έχουν σημασία δεν είναι τα ποσοστά των υποψηφίων στις εκλογές αλλά αυτά του αναθεωρημένου ελλείμματος που θα ανακοινωθούν ίσως και σήμερα. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να μην είμαι ικανοποιημένος από την εκλογή Καμίνη και Μπουτάρη στους δύο μεγαλύτερους δήμους της χώρας, κυρίως λόγω του γεγονότος ότι δύο άνθρωποι εκτός κομματικού σωλήνα κατάφεραν και επικράτησαν. Παράλληλα ελπίζω ο Τάσος Αβραντίνης και ο Αλέξανδρός Τομπάζης να εκλέχθηκαν δημοτικοί σύμβουλοι καθώς και ο Διονύσης Κατρανίτσας διαμερισματικός σύμβουλος στην Θεσσαλονίκη. Το σκηνικό πάντως που δημιουργείται εκεί με Μπουτάρη από την μία και Άνθιμο-Ψωμιάδη από την άλλη είναι εκρηκτικό.

Την πιο κάτω φωτογραφία την αλίευσα στο blog του Στέλιου Φραγκόπουλου. Πραγματικά priceless.

ΤΡΙΠΟΝΤΟ: ΤΟ ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ

Διαβάζοντας το χθεσινό άρθρο του Νίκου Παπαδογιάννη στο gazzetta για την 22η επέτειο από την πρώτη κυκλοφορία του αλήστου μνήμης περιοδικού “Τρίποντο” η αλήθεια είναι ότι μελαγχόλησα. Μελαγχόλησα τόσο για τα χρόνια που πέρασαν όσο και για το γεγονός ότι πλεόν δεν υπάρχει, μια ΚΑΙ για μας τους αναγνώστες του ήταν συνυφασμένο με τα χρόνια της νεανικής μας αθωότητας.

Θυμήθηκα λοιπόν ένα γράμμα που είχα γράψει στον Δημήτρη Καρύδα προ πενταετίας περίπου όταν έκαναν την πρώτη εκδοτική απόπειρα (μετά το κλείσιμο του “Τρίποντου”) με την "Βasketnews":

“Κύριε Καρύδα.Είμαι ένας από τους φανατικούς της πορτοκαλί μπάλλας. Κολλημένος με το μπάσκετ πολύ πριν από το ηρωϊκό 87. Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα να παρακολουθήσω αγώνα μπάσκετ στον ιστορικό Τάφο του Ινδού κάπου στις αρχές του 80. Την μεγάλη τότε ομάδα του Παναθηναϊκού με προπονητή τον Πολίτη. Θυμάμαι επίσης εκείνο το τρομερό τσάλεντζ ράουντ της Κωνσταντινούπολης με τον Ιωαννίδη στον πάγκο της Εθνικής μας το 1981. Θυμαμαι επίσης που προσπαθούσαμε να προμηθευτούμε βιντοκασέτες με αγώνες από το NBA για να δούμε τα μαγικά του Dr J και του Jordan, τις ασιστ του Magic τα σουτ του Bird και τα καρφώματα του Wilkins (που να φανταστούμε τότε ότι πολλά χρόνια αργότερα θα τον βλέπαμε στα μέρη μας). Εκείνη την εποχή μου μπήκε το μικρόβιο του basket και πηγα και γράφτηκα στις ακαδημίες της Γλυφάδας με προπονητή τότε τον Γιάννη Παραγιό. Το καλοκαίρι του 87 ασφαλώς και ήταν το ορόσημο για την πορεία που πήρε το basket, αλλά για εμένα η αρχή της μεγάλης πορείας της εθνικής ομάδας και κατ' επέκταση του ελληνικού basket είχε ξεκινήσει στο Εκεντρεβίλ με την νίκη μετά από δύο παρατάσεις επί της Γαλλίας και την πρόκριση μας στο Παγκόσμιο του 86 και κατόπιν στα γήπεδα της Ισπανίας όπου ένα άστοχο τρίποντο του Γιαννάκη δεν μας επέτρεψε να πάρουμε μία θέση πολύ καλύτερη από την (καθόλα τιμητική) 10η.

Κάπου εκεί, το 86-87 αν θύμάμαι καλά, σε γνώρισα πρώτη φορά φίλε Δημήτρη (έτσι σε νιώθω 20 χρόνια μετά). Μέσα από το "Επταήμερο του Basket" που είχατε ξεκινήσει με τον Τάκη Ευσταθίου αλλά πολύ περισσότερο μέσα από το "Τρίποντο". Αυτό το περιοδικό αποτελεί για εμένα μέρος της ιστορίας του ελληνικού basket. Θυμάμαι που τότε, μαθητής του Λυκείου πια, έτρεχα στο περίπτερο κάθε Τρίτη για να για το πάρω και να διαβάσω τον κ. Συρίγο να τα λέει δίχως μαλλιά στην γλώσσα, εσένα φίλε Δημήτρη, τον Σκουντή και τον Παπαδάκη που μας ενημέρωνε για τα νέα από τον άλλο πλανήτη. Η συνήθεια αυτή δεν μου κόπηκε ούτε και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού όταν βρέθηκα για να συνεχίσω τις σπουδές μου και οδηγούσα 25 μίλια απόσταση για να πάω σ' ελληνικό μαγαζί και να αγοράσω το περιοδικό. Και αργότερα μ' εσας παρέα περνούσα τις ατέλειωτες ώρες βάρδιας και πλήξης στην Μυτιλήνη όπου βρέθηκα να υπηρετώ την θητεία μου. Και κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 90 αρχες του 2000 ένας ένας αρχίσατε να εγκαταλείπετε το σκάφος. Του οποίου τα ίχνη τα έχασα κάποια στιγμή στα τέλη του 2003 αρχές του 2004. Να σου πω την αλήθεια φίλε Δημήτρη ένοιωσα τότε, να κόβεται ο ομφάλιος λώρος με τα χρόνια της παιδικής μου αθωότητας. Προχθές έπεσε στα χέρια μου το πρώτο φύλλο της "Basketnews". Το πήρα με δυσπιστία στην αρχή γιατί δεν ήξερα για τι ακριβώς πρόκειται. Το άνοιξα και είδα μέσα μερικούς φίλους από τα παλιά. Εσένα, τον Ευσταθίου, τον Φιλέρη, τον Ντεντόπουλο. Ένα χαμόγελο ήρθε στα χείλη μου. Σας εύχομαι κάθε επιτυχία. Βοηθήστε το Basket. Το αξίζει. Όσο για μένα, στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου πιά και μπαμπάς, κάθε Τρίτη θα ανοίγω την πόρτα σ' ένα νέο φίλο που ήρθε όμως από τα παλιά. Καλή Επιτυχία.”

H "Basketnews" μπορεί να μην μακροημέρευσε, αλλά λίγο μετά τον Νοέμβριο του 2005 ήρθε το "Allstar Basket". Μπορεί να μην είναι Τρίποντο, και ότι αυτό σήμαινε για μας, αλλά σίγουρα είναι άξιος συνεχιστής του μια και βασικά του στελέχη αποτελούσαν ραχοκοκαλιά του. Σε αυτή την ωραία παρέα θα ήθελα να δω να προστίθεται δίπλα στον Καρύδα, το Σκουντή και τον Ψαράκη, και ο Νίκος Παπαδογιάννης και ο Ηλίας Δρυμώνας, και ο Ντεντόπουλος γιατί όπως έγραψα στο πιο πάνω mail μου όλοι πρέπει να βοηθήσουν το basket, ιδίως στις δύσκολες σημερινές μέρες, γιατί πραγματικά το αξίζει.

Υ.Γ.1 Στην απάντηση που μου είχε στείλει ο Δημήτρης Καρύδας, ο οποίος πάντα απαντά στα mail και αυτό πραγματικά είναι εύσημο, και δεν θα ήθελα να κοινοποιήσω, αναφέρει ότι και για τους συντελεστές του (Τρίποντου, του Allstar Basket σήμερα) στην πραγματικότητα τρόπος ζωής είναι και όχι απλά επάγγελμα. Αυτό από μόνο του λέει πολλά γι’ αυτή την “μασονία” που υπηρετεί την “σπυριάρα” τόσα χρόνια.

Υ.Γ.2 Η φωτογραφία είναι από το site του Τζίμυ Πανούση.