Έχω γράψει και παλιότερα ότι ένας από τους αγαπημένους μου γραφιάδες είναι ο Αντώνης Πανούτσος. Με ψαγμένο χιούμορ και αιρετικές, για πολλούς, απόψεις είναι, ιδίως όταν έχει διάθεση, απολαυστικός.
Έγραφε χθες στην στήλη που έχει στην Sportday για την σχέση των Ελλήνων με την, πικρή πολλές φορές, αλήθεια:
“Δεν είμαστε λαός που μας λένε ψέματα, αλλά λαός που δεν θέλει να ακούσει την αλήθεια. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι κάποιοι φοβερά πλούσιοι έφαγαν 30 δισεκατομμύρια, κάποιοι Ντε Μπλέκερε μας σφάζουν τις ομάδες και κάποιο 80% του πληθυσμού επτά χρόνια, από το 1967 μέχρι το 1974 που τα κατάφερε, αγωνιζόταν να ρίξει τη δικτατορία. Δεν μας αρέσει να ακούμε τον Πάγκαλο να λέει ότι όλοι μαζί τα φάγαμε και προτιμάμε να ακούμε ότι η λύση είναι να μην πληρώσουμε ή να προσληφθούν 100.000 άτομα στο δημόσιο, όπως είπε και ο Τσίπρας. Οι Ελληνες είναι ένας λαός που περισσότερο από τη σκλαβιά δεν αντέχει την αλήθεια.”
Ενώ εκεί που πραγματικά “ζωγραφίζει” είναι η αναφορά του στο νόημα των παρελάσεων και των εθνικών εορτών εν γένει.
“Είναι αστείο να λέμε ότι το ποδόσφαιρο που παιζόταν πριν από 40 χρόνια δεν έχει σχέση με το σημερινό και να πιστεύουμε ότι μπορούμε να καταλάβουμε μια κοινωνία πριν από 70 χρόνια, όπως η Ελλάδα του 1940. Κάποιες φωτογραφίες νεοσυλλέκτων που φεύγουν για την Αλβανία, κάποια τραγούδια, που με τα χρόνια το μόνο που έμεινε είναι ο Ντούτσε που βάζει τη στολή του, και κάποιες ιστορικές βινιέτες, όπως ο Ιωάννης Μεταξάς να μιλάει στο χολ με τον Ιταλό πρεσβευτή και να απορρίπτει το τελεσίγραφο με ένα «Οχι», είναι μια αδύναμη προσπάθεια να περιγράψουν μια περίπλοκη πραγματικότητα.
Στην πραγματικότητα το '40 είναι το «νόημά» του. Για την ακρίβεια, όχι το «νόημα», αλλά τα «νοήματα». Γιατί το νόημα του '40 στη δεκαετία του '50 και του '60, με τις νοσοκόμες να σπρώχνουν τα καροτσάκια των αναπήρων στις παρελάσεις, ήταν διαφορετικό από το νόημα της δεκαετίας του '70, όταν ο κόσμος, μπαφιασμένος από τους στρατόκαυλους της επταετίας, ήταν πρόθυμος να δεχτεί ότι το «Οχι» το είπε όχι ο Μεταξάς, αλλά ο λαός, και του '80, που παραλίγο να το έλεγε το ΠΑΣΟΚ. Οπως και με κάθε άλλη επέτειο, και με την 28η Οκτωβρίου περάσαμε από τον ρεαλισμό στην απόλυτη απλοποίηση. Οπως και με την 25η Μαρτίου, έτσι και την 28η Οκτωβρίου γιορτάζουμε επειδή δεν φοβηθήκαμε την ιταλική αυτοκρατορία, όπως δεν είχαμε φοβηθεί την οθωμανική. Κι αν μπορούσαμε να κολλήσουμε και την Ακρόπολη, τον Μαραθώνα, την Αγιά Σοφιά, το Πολυτεχνείο, τη γέννηση του Αριστοτέλη και τα γενέθλια της Μπουμπουλίνας, θα το κάναμε. Γιατί από το να στρώσουμε τον κώλο μας κάτω και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε, προτιμάμε να γιορτάζουμε πραγματικά και λιγότερο πραγματικά πράγματα που έκαναν οι πρόγονοι μας.
Ο,τι γιορτάζουμε σήμερα έγινε παλιά. Πολύ παλιά. Σήμερα δεν χρειαζόμαστε γιορτές για το ό,τι έκαναν οι πρόγονοί μας, αλλά να κάνουμε πράγματα για να τα θυμούνται και να τα γιορτάζουν οι απόγονοί μας. Κυρίως χρειαζόμαστε κάποιους σοβαρούς πολιτικούς να μας πουν ποια είναι αυτά κι όχι γιατί πρέπει να ψηφίσουμε Σγουρό ή Δημαρά.”
Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010
ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ
Έχω γράψει και παλιότερα ότι ένας από τους αγαπημένους μου γραφιάδες είναι ο Αντώνης Πανούτσος. Με ψαγμένο χιούμορ και αιρετικές, για πολλούς, απόψεις είναι, ιδίως όταν έχει διάθεση, απολαυστικός.
Έγραφε χθες στην στήλη που έχει στην Sportday για την σχέση των Ελλήνων με την, πικρή πολλές φορές, αλήθεια:
“Δεν είμαστε λαός που μας λένε ψέματα, αλλά λαός που δεν θέλει να ακούσει την αλήθεια. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι κάποιοι φοβερά πλούσιοι έφαγαν 30 δισεκατομμύρια, κάποιοι Ντε Μπλέκερε μας σφάζουν τις ομάδες και κάποιο 80% του πληθυσμού επτά χρόνια, από το 1967 μέχρι το 1974 που τα κατάφερε, αγωνιζόταν να ρίξει τη δικτατορία. Δεν μας αρέσει να ακούμε τον Πάγκαλο να λέει ότι όλοι μαζί τα φάγαμε και προτιμάμε να ακούμε ότι η λύση είναι να μην πληρώσουμε ή να προσληφθούν 100.000 άτομα στο δημόσιο, όπως είπε και ο Τσίπρας. Οι Ελληνες είναι ένας λαός που περισσότερο από τη σκλαβιά δεν αντέχει την αλήθεια.”
Ενώ εκεί που πραγματικά “ζωγραφίζει” είναι η αναφορά του στο νόημα των παρελάσεων και των εθνικών εορτών εν γένει.
“Είναι αστείο να λέμε ότι το ποδόσφαιρο που παιζόταν πριν από 40 χρόνια δεν έχει σχέση με το σημερινό και να πιστεύουμε ότι μπορούμε να καταλάβουμε μια κοινωνία πριν από 70 χρόνια, όπως η Ελλάδα του 1940. Κάποιες φωτογραφίες νεοσυλλέκτων που φεύγουν για την Αλβανία, κάποια τραγούδια, που με τα χρόνια το μόνο που έμεινε είναι ο Ντούτσε που βάζει τη στολή του, και κάποιες ιστορικές βινιέτες, όπως ο Ιωάννης Μεταξάς να μιλάει στο χολ με τον Ιταλό πρεσβευτή και να απορρίπτει το τελεσίγραφο με ένα «Οχι», είναι μια αδύναμη προσπάθεια να περιγράψουν μια περίπλοκη πραγματικότητα.
Στην πραγματικότητα το '40 είναι το «νόημά» του. Για την ακρίβεια, όχι το «νόημα», αλλά τα «νοήματα». Γιατί το νόημα του '40 στη δεκαετία του '50 και του '60, με τις νοσοκόμες να σπρώχνουν τα καροτσάκια των αναπήρων στις παρελάσεις, ήταν διαφορετικό από το νόημα της δεκαετίας του '70, όταν ο κόσμος, μπαφιασμένος από τους στρατόκαυλους της επταετίας, ήταν πρόθυμος να δεχτεί ότι το «Οχι» το είπε όχι ο Μεταξάς, αλλά ο λαός, και του '80, που παραλίγο να το έλεγε το ΠΑΣΟΚ. Οπως και με κάθε άλλη επέτειο, και με την 28η Οκτωβρίου περάσαμε από τον ρεαλισμό στην απόλυτη απλοποίηση. Οπως και με την 25η Μαρτίου, έτσι και την 28η Οκτωβρίου γιορτάζουμε επειδή δεν φοβηθήκαμε την ιταλική αυτοκρατορία, όπως δεν είχαμε φοβηθεί την οθωμανική. Κι αν μπορούσαμε να κολλήσουμε και την Ακρόπολη, τον Μαραθώνα, την Αγιά Σοφιά, το Πολυτεχνείο, τη γέννηση του Αριστοτέλη και τα γενέθλια της Μπουμπουλίνας, θα το κάναμε. Γιατί από το να στρώσουμε τον κώλο μας κάτω και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε, προτιμάμε να γιορτάζουμε πραγματικά και λιγότερο πραγματικά πράγματα που έκαναν οι πρόγονοι μας.
Ο,τι γιορτάζουμε σήμερα έγινε παλιά. Πολύ παλιά. Σήμερα δεν χρειαζόμαστε γιορτές για το ό,τι έκαναν οι πρόγονοί μας, αλλά να κάνουμε πράγματα για να τα θυμούνται και να τα γιορτάζουν οι απόγονοί μας. Κυρίως χρειαζόμαστε κάποιους σοβαρούς πολιτικούς να μας πουν ποια είναι αυτά κι όχι γιατί πρέπει να ψηφίσουμε Σγουρό ή Δημαρά.”
Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΑΣ ΚΥΡΙΕ ΣΑΜΑΡΑ
“Τέσσερις εβδομάδες πριν τις εκλογές, ο κ. Μητσοτάκης, ενεργώντας σαν ναυαγοσώστης του κ. Παπανδρέου, επιτέθηκε απόψε εναντίον της Παράταξης, που τον ανέδειξε στα ύψιστα αξιώματα της χώρας, σε μια στιγμή που είναι ορατή η ραγδαία φθορά του ΠΑΣΟΚ και η ανάκαμψη της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά ο λαός μας έχει μνήμη, γνώση και κρίση. Καλή σας νύχτα κ. Μητσοτάκη...”
Δεν γνωρίζω εάν ο λαός έχει μνήμη και κρίση, αλλά η χθεσινή δήλωση του περιβάλλοντος (αν όχι του ιδίου) του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας σίγουρα απευθύνεται σε αμνήμονες. Γι’ αυτό θυμίζω:
Αντώνης Σαμαράς 6 Σεπτεμβρίου 1993:
“…μόνον η διακοπή της ανοχής προς την σημερινή Κυβέρνηση μπορεί να αποτρέψει τα επερχόμενα δραματικά γεγονότα (…) στο εθνικό θέμα της Μακεδονίας, που θα νομιμοποιούσαν το επαίσχυντο πωλητήριο του ΟΤΕ (…) Κατά συνέπεια καθιστώ δημόσια σαφές προς όλους ότι “Άνοιξη” και στήριξη της Κυβέρνησης αποτελούν δυο αντίθετες θέσεις που είναι αδύνατον να συνυπάρξουν”
Αντώνης Σαμαράς 21 Δεκεμβρίου 1993 στην Βουλή:
“Εύχομαι να διαψευσθώ και να έχει δίκιο στην επιλογή του (σημ. ο Α. Παπανδρέου για το Μακεδονικό), αλλά δεν παρουσιάζει καμιά εναλλακτική λύση (…). Εμείς αυτό που τώρα αποκάλυψε ο κ. Παπανδρέου, θυμίζω ότι ήταν το αίτιο για το οποίο ρίξαμε την κυβέρνηση Μητσοτάκη”
Αντώνης Σαμαράς 6 Νοεμβρίου 1995 στην Βουλή απευθυνόμενος προς τον Ανδρέα Παπανδρέου:
“… Γιατί εσείς ο ίδιος όταν εμείς ανατρέψαμε την κυβέρνηση Μητσοτάκη, για να αποτρέψουμε την παράδοση του ονόματος “Μακεδονία”, σηκώσατε τη σημαία του αδιαπραγμάτευτου.”
Και τα πρωτοπαλλίκαρα του στην ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη
Στέφανος Στεφανόπουλος στην δήλωση της ανεξαρτητοποίησης του την 7η Σεπτεμβρίου 1993:
“Κύριε Πρόεδρε, Η συνείδησή μου μού απαγορεύει να συμπράττω στην επικίνδυνη αυτή κυβερνητική πορεία και μου υπαγορεύει να επιχειρήσω να αποτρέψω ό,τι μπορεί ακόμα να αποτραπεί. Συμμερίζομαι και προσυπογράφω τις διαπιστώσεις που περιλαμβάνονται στη χθεσινή δήλωση του Προέδρου της Πολιτικής Άνοιξης, Αντώνη Σαμαρά. (…) Αίρω τη εμπιστοσύνη μου από την κυβέρνηση και καθίσταμαι ανεξάρτητος βουλευτής”
Γιώργος Συμπιλίδης την 9η Σεπτεμβρίου 1993:
“Το θέμα της Μακεδονίας μας δρομολογήθηκε (…) προς την κατεύθυνση της εθνικής τραγωδίας. (…) Το θέμα του ΟΤΕ, μετά μάλιστα από τις γνωστές περιπέτειες της ΑΓΕΤ, εγείρει τεράστια ερωτηματικά (…) Κύριε πρόεδρε, όλα τα παραπάνω με φέρνουν στην επώδυνη θέση να κάνω χρήση του συνταγματικού μου δικαιώματος και να προχωρήσω στην άρση της εμπιστοσύνης μου από την κυβέρνηση.”
Επειδή όπως είπατε απευθύνεστε σε ανθρώπους με μνήμη, γνώση και κρίση,
Καληνύχτα σας κ. Σαμαρά
Υ.Γ Όλες αυτές τις δηλώσεις δεν θα τις θυμόμουνα εάν δεν τις είχε γράψει ο Τάσος Αβραντίνης επ’ ευκαιρία της εκλογής του Αντώνη Σαμαρά στην θέση του προέδρου της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, την 12η Νοεμβρίου 2009 στο e-rooster.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
