Ίσως το πιο χιουμοριστικό και εύστοχο κείμενο που έχω διαβάσει τελευταία και με εκφράζει απόλυτα. Του
Στέφανου Τσιτσόπουλου στην Athensvoice.
"Τα τελευταία 10 χρόνια, η χώρα δεν παρήγε τίποτα, πέρα από λαϊκά σταρ και παικταράδες. Ο Ντέμης κι η Βανδή ήταν η απάντησή μας στο ζεύγος Μπέκαμ και Βικτόρια. Sakis, ο Έλλην Ρίκι Μάρτιν, NIVO σε ρόλο λευκού μαγκίτη, Snoop Doggy Dog από τα προάστια. Fabulous Βίσση, Μαντόνα a la grec. Σόου ολκής, τις νύχτες στις μπουζουκλερί το πόπολο καρδιοχτυπούσε για τη στιγμή που θα πιάσει κι αυτό το μικρόφωνο, «δικό σας» φώναζε η φίρμα, πάμε όλοι μαζί, «έλα να μάθεις πώς είν’ η ζωή κι όλα τα ωραία μέχρι το πρωί».
Αρκούσε ένα αόρατο πρόσταγμα για τα αγόρια να σηκώσουν τον γιακά από τον Hilfiger ή τον Ralph Lauren και να μεταμορφωθούν σε αλάνια-πρίγκιπες του βαλκανικού μας Μπελέρ. Δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις την κομμώτρια από την account manager, τη νοσοκόμα από τη μεγαλοεργολάβαινα ή τη γιατρέσσα, όλες τους ντυμένες Burberry πατόκορφα. Ένα εθνικό καρό μπαλ μασκέ, σαν το βιντεοκλίπ της Νατάσσας Θεοδωρίδου, αυτό που είχε γυρίσει έξω από τα «Harrod’s».
Ήμασταν ο περιούσιος λαός της Ευρώπης. Η συνεισφορά μας στην ΟΝΕ, εκτός από πλαστά στατιστικά στοιχεία κι επιδοτήσεις που γίνονταν χαρτοπετσετάκια, ήταν οι δέκα τρόποι για να τσακίσεις την πιστωτική σου κάρτα κι ο φρέντο καπουτσίνο. Γάλα και παγάκια, δηλαδή, μέσα στον ζεστό εκχύλισμα, να χαρώ greek πατέντα! Επαρχιώτισσες φορτωμένες Galliano, όλοι Μύκονο, 3, 2, 1, «Βαρελάδικο». Χωριάτικη σαλάτα στα 10 ευρώ, ντοματίνια ιταλικά, φέτα δανέζικη, λάδι σικελιάνικο, δε γα****, η ζωή είναι πολύ μικρή, για να είναι θλιβερή. Δεν παρήγαμε τίποτα.
Ψαροταβέρνες έψηναν φαγκριά Σενεγάλης, σαμπανιέρες στην άμμο, ο lounge ήχος του παριζιάνικου hotel «Costes» αντι λαλούσε στην Ξάνθη και τα Ψακούδια. Κατανάλωση μοχίτο σε τσανάκα, αντιστρόφως ανάλογη με την εθνική παραγωγή ζαχαρότευτλου. Ήμασταν η Κούβα της Μεσογείου, χωρίς τη μιζέρια του Φιντέλ Κάστρο. Ερωτιάρες λευκές μουλάτες στολισμένες με στρας t-shirt στάμπα των Rolling Stones τσάκιζαν μέση στα κλαμπ φλερτάροντας με ψωμωμένα ντερβισόπαιδα που φορούσαν φωσφοριζέ πουκάμισα με σήμα Takeshi Kurosawa. Ούζο power και εκλεκτικός γιαπωνέζικος μαξιμαλισμός.
Πολιτικοί με προγούλια ρέμβαζαν στα πριβέ και κοιτούσαν τον λαό τους με λατρεία. Εκείνη τη διόρισαν σε ΔΕΚΟ, εκείνον τον είχαν αναλάβει εργολαβία από τον στρατό, βοηθώντας τον, αντί να πάει σε μονάδα στον Έβρο, να γίνει ταϊστής πουλιών στο φυλάκιο Λυκαβηττού. Μετά τον βάφτισαν σταζέρ. Με το καλό, θα γινόταν και μόνιμος δημόσιος υπάλληλος. Ήταν ωραία στον Παράδεισο.
Στις παραλίες τα κορίτσια διάβαζαν ζώδια, συνταγές για τέλειο ριζότο φράουλα και μάσκες ομορφιάς με το αγγούρι στη μάπα, εννοείται πάντα εισαγόμενο. Ας πούμε, Ισπανίας. Ο Σημίτης ήταν ξενέρωτος, πολύ τεχνοκράτης, βρε παιδί μου, με τον Καραμανλή μπορούσες να παίξεις ένα τάβλι ή μια μπιρίμπα. Σε ενέπνεαν και αυτός και η καλή του: σύζυγος, μητέρα διδύμων, νηπιαγωγός, γιατρός, κάτοχος ντοκτορά, φιγουρίνι σκέτο, καλέ, πώς τα προλαβαίνει; Τα αγόρια ξεκοκάλιζαν τα παραλειπόμενα των αθλητικών εφημερίδων. Πήραμε το Euro 2004 με τη μαγκιά μας, ταπώσαμε τα γερμανικά Πάντσερ και τους φλωρούμπες Σουηδούς δίχως σύστημα, χωρίς καμιά υποδομή, μόνο με τη λεβεντιά μας, ρεεε, τον γίγαντα Καραγκούνη και τη μέθοδο «γιούρια στον ταβλά με τα κουλούρια». Γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν πέθαινε, δεν την έσκιαζε φοβέρα καμιά.
Ο Θέμος αναδείχτηκε σε πρότυπο επιτυχημένου πενηντάρη άντρα, εκπρόσωπος της γενιάς του πάρ’ τα όλα, του σεξιστικού άρρωστου χιούμορ και του κυνισμού, αλλά, come on, ήταν περικυκλωμένος από καλλίγραμμες γλάστρες, σχολίαζε βιντεάκια της κυρίας Λουκά, μετέδιδε σε αποκλειστικότητα τσόντες με τον Ζαχόπουλο, τον συνέλαβαν σε κάποια σύνορα με αδήλωτο χρήμα, μη σκας, όλοι έτσι κάνουν.
Lakis Gavalas, σπα, νύχι-νύχι artists, style editor, features beauty editor, studio pilates, αυτοφωράκηδες, μποντιμπιλντεράδες σεκιούριτι, θυμάσαι τον πιπερωτή; Εκείνη τη θέση εργασίας στα ρέστο-μπαρ, όπου κομψευόμενος νέος σαν να είχε δραπετεύσει από διαφήμιση του Armani περιφερόταν στα τραπέζια ρωτώντας αν η κυρία θέλει πιπέρι Ινδίας ή ναπολιτάνικη παρμεζάνα στο πιάτο της. Λες και η κουλή δεν είχε χέρια για να τη βάλει μόνη της.
Απόλυτες ελληνίδες σταρ, μάνατζερ της χρονιάς, διαχειριστές ανθρώπινων πόρων, ρηξικέλευθες λύσεις ακόμα και για το μεταναστευτικό. Είχαμε τους Αφρικανούς για να πουλούν μαϊμού Gucci στα φτωχαδάκια, που δεν τους περίσσευε για authentic, αλλά θέλαν κι αυτά να πάρουν μερτικό από την εικόνα. Τις Βουλγάρες για να ξεσκατίζουν τη γιαγιά, τα Ουκρανά για να βγαίνουν τα γούστα στις καβάτζες του κάμπου, τα Αλβανά και τα Πακιστάνια για τα μπετά στα ημιυπαίθρια. Βάλε το αυθαίρετο, βάζω τη διακόσμηση, ιδέες και λύσεις. Μυκονιάτικο deep blue στο Άργος Ορεστικό, α λα Γκαουντί στο Νευροκόπι, country life στην Εικοσιφοινίσσα.
Οι πατριώτες μπορούσαν να ζήσουν και να ονειρευτούν όπως οι αναγνώστριες της «Vogue», να ακολουθήσουν τις συμβουλές του «Wallpaper*». Plasma οθόνες στο σαλόνι μετέδιδαν ασπρόμαυρες ταινίες του Ξανθόπουλου. That was then, this is now, ήταν το μότο. Ζούσαμε τη ζωή στο μάξιμουμ, δεν υπήρχαν όρια, δε μετρούσε ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Τα τσιτάτα της διαφήμισης, τα αστείρευτα αποθέματά μας σε θετική ενέργεια και η σωστή χωροθέτηση των σιντριβανιών με τους κανόνες του φενγκ σούι εγγυώνταν το ατέρμονο της ελληνικής ευδαιμονίας.
Μπαλωμένοι δρόμοι, χιλιοφαγωμένα οδοστρώματα, κλάιν μάιν, δε μασάμε. Η απάντησή μας στο λακκουβιασμένο και παρατημένο εθνικό δίκτυο ήταν τα 4Χ4 με τα και-γαμώ αμορτισέρ, «μία δεν καταλαβαίνει ο κώλος μου, ρε, φάση Καλιφόρνια λέμεεε». Και ποστάρισμα! Τρελό ποστάρισμα! About last night: ανέβαζαν τις φωτογραφίες της χθεσινής νύχτας στα ψηφιακά ευδαιμονικά τους λευκώματα κι όλοι είχαν να κάνουν ένα comment, να μοιραστούν μια φάση, ένα χαβαλέ, ένα «δεν παίζει», «δεν υπάρχεις», ένα «γκαγκάν».
Οι πιο ψαγμένοι, αντί για Μύκονο, έφευγαν Βαρκελώνη κι επέστρεφαν με μαλλί τζίβα. Γιατί παράλληλα με το εθνικό κιτς του βλαχώδους και βλακώδους mainstream, η πατρίδα απέκτησε και εναλλακτική κουλτούρα. Ακαλλιέργητα alternative τυπάκια και ανορθόγραφοι graffiti artists αντι παρέβαλλαν μοντέλο ζωής προχώ με ισλανδικές γραμματοσειρές και νορβηγικό μίνιμαλ τέκνο. Για κάθε έναν δημόσιο υπάλληλο αντιστοιχούσε κι ένας dj, για κάθε συγγραφέα τύπου Παυλίνας Νάσιουτζικ που αναζητούσε τον έρωτα στα Βόρεια Προ¬άστια, αναλογούσε και μια ανερχόμενη ηθοποιός πειραματικού σχήματος, που παρέλασε στην τελετή έναρξης πίσω από τη Μπιοργκ. All was full of love.
Ήμασταν μια χώρα που ζούσε σε παροιμιώδεις φαντασιακούς ρυθμούς. Και ξαφνικά, στοπ. Ανώμαλη προσγείωση. ΔΝΤ. Φέρτε τα λεφτά πίσω. Τι έγινε; Χιούστον, Κεφαλάρι, Πανόραμα, Λάρισα, we have a problem. Η κίνκι συμβασιούχος των ρεπορτάζ του Star Channel από την Πάρο (η νέα Μύκονος) μεταμορφώθηκε σε μελαγχολική άνεργη. Στο μπαρ του τρέντι μπάρμαν πατάει μόνο ο ΣΔΟΕ. Του γιαμπανά αγρότη τις επιδοτήσεις αυτό το αρ**** ο Όλι Ρεν τώρα του τις ζητάει πίσω.
Ελλάς, ρεεε, μας ζηλεύουνε, συνωμοτούν εναντίον μας, δε μας πάνε μία, γιατί 10 χρόνια τώρα βγάζουμε τα καλύτερα talent shows, τα πιο ντιριντάχτα next top models, γιατί στα τραγούδια μας οι αετοί πεθαίνουν στον αέρα ελεύθεροι και δυνατοί, ενώ στα δικά τους άκου ξενερωσιά: «They’re afraid of what they see. That’s the price that you all pay, our valued destiny comes to nothing, I can’t tell you where you’re going, I guess there is just no way of knowing».
New Order, ΔΝΤ, οι φάλαγγες της μαύρης νύχτας, οι πραιτοριανοί της νέας τάξης, οι δυνάμεις της καινούργιας Κατοχής, όπως τις αποκαλούν ο Λαζόπουλος και η Λιάνα. Λαέ, κουράγιο, μη σκύβεις το κεφάλι, η νέα τάξη θέλει… θέλει τι; Επιστροφή στον Στάλιν; Αγροτικά κολχόζ στα Τρίκαλα και γκούλαγκ στο Νευροκόπι, όπου μόνο ο σύντροφος Μπογιόπουλος δικαιούται να αποφασίσει για πενθήμερη άδεια των κρατούμενων αστών που κερδοσκόπησαν εις βάρος του λαού; Γιατί και για τη Λιάνα και για τον Λάκη ο λαός είναι πάντα αθώος, ο λαός παρασύρεται από τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα. Ω Θεέ, μήπως εκτός από τα ανυπόφορα κλισέ του lifestyle, τα κλισέ για το προλεταριάτο και την πλουτοκρατία είναι πολύ πιο για τα μπάζα;
Τα τιμημένα γηρατειά, κάγκελο. Κοιτάζουν βουβά, απορούν, εξίστανται, είναι ανήμπορα να εξηγήσουν πώς ο γιος βγήκε χλιδάμπουρας, η νύφη μερακλού shopacholic και το εγγόνι φορώντας κουκούλα βγαίνει στους δρόμους και τα σπάει. «Κάψτε τα όλα, κάψ τε τα όλα», ούρλιαζε η υστερική φωνή, 4 νεκροί στη Marfin, σε αυτόν τον τόπο το κάψιμο ήταν, είναι και θα είναι το εθνικό μας σπορ. Στις μέρες της ευδαιμονίας καίγανε λεφτά και φιάλες ουίσκι.
Στις μέρες της νέας σκλαβιάς καίνε ανθρώπους. «Να απεργούσαν, να ήταν μαζί μας, συμπαραστάτες στον ιερό και όσιο αγώνα μας, θέλουν να μας καταντήσουν Αργεντινή, αυτός είναι ο στόχος τους». Περίεργο! Σε αυτή τη χώρα πάντα δεν ήμασταν με τον Μαραντόνα; Οι μαντάμες που έβγαιναν στα κοσμικά δεν κόπιαραν τον κότσο, τη φιλανθρωπία και το total look της Εβίτα Περόν; Ο Τσίπρας δεν κανόνιζε να φέρει πετρέλαιο τον περσινό χειμώνα από τον παραδίπλα σύντροφο Ούγκο Τσάβες; Το steak δεν το θέλαμε καλοψημένο στην πέτρα αλα λατινοαμερικάνικα;
Το καλοκαίρι έρχεται βασανιστικά αργά. Αν ήταν σαν πέρσι, τέτοιες ώρες θα προσευχόμασταν για τον Αλκαίο στη Eurovision, θα κλείναμε τσάρτερ για να θαυμάσουμε τις γκολάρες στη Νότια Αφρική, θα ξεροσταλιάζαμε μπροστά στα περίπτερα με τα αθλητικά πρωτοσέλιδα που θα υμνούσαν τα λιοντάρια, τους γενναίους, τα Ελληνόπουλα που πάντα βρίσκουν την άκρη. Φέτος μάλλον όχι. Κάνουμε την αυτοκριτική μας; Δεν υπάρχει λόγος. Οι Έλληνες έχουν πάντα δίκιο, το σύμπαν φταίει που συνωμοτεί για να τους καταστρέψει, κι ας ο Κοέλιο τα τελευταία χρόνια μας δίδαξε το αντίθετο."
"Επιστρέφουν οι Λαϊκιστές
Παρεμποδίζουν την λήψη των αναγκαίων μέτρων
Η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα της πτωχεύσεως. Ο κύριος λόγος που έφτασε εκεί είναι ο λαϊκισμός. Επί δεκαετίες οι λαϊκιστές παρεμπόδιζαν την λήψη μέτρων για την εξυγίανση της οικονομίας και του ελληνικού δημοσίου. Έτσι, η μεν οικονομία οδηγήθηκε σε μαρασμό, το δε δημόσιο σε υπερχρέωση. Τώρα λοιπόν, πρέπει κατεπειγόντως να ληφθούν μέτρα για να αποφευχθεί η χρεοκοπία. Αλλά οι λαϊκιστές επιστρέφουν. Προσπαθούν να αποτρέψουν την λήψη των αναγκαίων μέτρων.
Όπως το έτος 2001
Στο ΠΑΣΟΚ αποκαλείται εσωκομματική εξέγερση. Πολλοί βουλευτές καταφέρονται κατά των μέτρων για τα εργασιακά και απειλούν να καταψηφίσουν το ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Δηλαδή επαναλαμβάνεται περίπου κατά γράμμα ότι συνέβη το 2001 με την απόπειρα της μεταρρυθμίσεως του ασφαλιστικού από τον τότε Υπουργό Εργασίας κ. Γιαννίτση. Μόλις ανακοίνωσε τις προτάσεις του, έγινε επανάσταση στο ΠΑΣΟΚ. Ξεσηκώθηκαν οι λαϊκιστές απείλησαν τον τότε Πρωθυπουργό και ουσιαστικώς τον ανάγκασαν να πάρει πίσω την μεταρρύθμιση.
Έτσι το ασφαλιστικό δεν λύθηκε. Αντιμετωπίσθηκε μόνο με ημίμετρα. Και τώρα, εννέα χρόνια αργότερα, εκσπάει σε πολύ χειρότερη μορφή. Αλλά οι λαϊκιστές του ΠΑΣΟΚ – και όχι μόνο – είναι αμετανόητοι. Είναι έτοιμο να επαναλάβουν τα ίδια που έκαναν το 2001. Αντί να συναισθανθούν τις τεράστιες ευθύνες τους για το γεγονός ότι το πρόβλημα παρέμεινε άλυτο και έτσι ο τόπος οδηγήθηκε σε πλήρες ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό αδιέξοδο, επιμένουν στα ίδια. Άραγε που θα βρεθούν τα χρήματα για να γεμίσουν τα άδεια ασφαλιστικά ταμεία; Αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί κανένα από τους αντιδρώντες.
Τα ίδια και χειρότερα γίνονται με τα εργασιακά. Εκεί φέρει ευθύνη και ο σημερινός Υπουργός Εργασίας, διότι ακολουθεί την τακτική του “τραβάτε με και ας κλαίω”. Είναι αδιανόητο να ασκηθεί επιτυχώς μία πολιτική όταν ο Υπουργός που καλείται να την εφαρμόσει διατυμπανίζει ότι δεν πιστεύει σε αυτήν. Όταν ο ίδιος ο κ. Λοβέρδος εμφανίζεται ως διαφωνών με την αναγκαιότητα των μέτρων για τις απολύσεις τις αποζημιώσεις και την διαιτησία, τα οποία επιρρίπτει καθ’ ολοκληρία στους ξένους δανειστές μας, ουσιαστικώς ανοίγει τον δρόμο στους λαϊκιστές να αντιδράσουν. Και αυτό έγινε.
Είναι ομολογουμένως απίστευτο ότι επί μία ολόκληρη εβδομάδα που έχουν ανακοινωθεί τα με εργασιακά μέτρα, δεν έχει βρεθεί ούτε μία φωνή να μιλήσει δημοσίως για την σκοπιμότητά τους. Οι μόνες φωνές που ακούγονται είναι αυτές των λαϊκιστών. Έτσι, η κοινή γνώμη έφθασε να πιστεύει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που προτείνουν αυτά τα μέτρα, αποσκοπούν στην καταστροφή της ελληνικής οικονομίας. Κανένας δεν έχει εξηγήσει στον ελληνικό λαό ότι ένας από τους κυριότερους λόγους που η ανεργία έφθασε σήμερα στην χώρα μας στο 11,7% είναι η εργατική νομοθεσία που επενεργεί ως αντικίνητρο σε προσλήψεις. Και ότι οι ξένοι δανειστές μας αυτό προσπαθούν να αντιμετωπίσουν με τις αλλαγές που υπαγορεύουν.
Ο κίνδυνος πτωχεύσεως
Όμως οι εγχώριοι λαϊκιστές είναι ανένδοτοι. Δεν αποδέχονται τίποτε από όλα αυτά. Προσπαθούν να στρέψουν τους πολίτες εναντίον εκείνων που επιδιώκουν την σωτηρία τους. Διότι ας υποτεθεί ότι περνάει αυτό που επιζητούν οι αντιδρώντες στα εργασιακά και ασφαλιστικά μέτρα και η Κυβέρνηση τα παίρνει πίσω. Και ότι οι ξένοι δανειστές μας, βλέποντας την αβουλία της Ελληνικής Κυβερνήσεως να τηρήσει τα συμφωνημένα αποφασίζουν να παγώσουν την καταβολή των επόμενων δόσεων του δανείου. Η Ελλάς πολύ απλά, θα βρεθεί ακόμα πιο κοντά στην πτώχευση. Άραγε αυτό προτιμούν οι τορπιλίζοντες την λήψη των μέτρων;
Οι λαϊκιστές δεν ανήκουν μόνο στο κυβερνών κόμμα. Απλώς οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ σήμερα μπορούν να επηρεάσουν τα πράγματα πιο έντονα. Λαϊκιστές υπάρχουν και στην αντιπολίτευση, δυστυχώς όχι μόνο στα αριστερά κόμματα. Και από φωνές Νεοδημοκρατών τα ίδια ακούγονται. “Η Κυβέρνηση να πάρει πίσω τα αντιλαϊκά μέτρα!!!”. Οπότε διερωτάται κανείς πως θα μπορέσει η χώρα να ξεφύγει από το αδιέξοδο; Όταν κυριαρχεί τέτοιος λαϊκισμός ποιος κα πώς να λάβει τα απαιτούμενα μέτρα;”
