ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΘΑΝΟΣ ΑΞΑΡΛΙΑΝ

Προχθές ήταν η θλιβερή πρώτη επέτειος του θανάτου του μικρού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, που έπεσε από τα πυρά του αστυνομικού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Για το συμβάν και τα γεγονότα που το ακολούθησαν θα μπορούσα να πω πολλά. Θα μπορούσα να αναφερθώ στην ανευθυνότητα της κυβέρνησης όπως αυτή εκφράστηκε από τον τότε Υπουργό Εσωτερικών αρμόδιο και για θέματα Δημοσίας Τάξεως Προκόπη Παυλόπουλο, που με τις δηλώσεις του το επόμενο πρωϊνό άναψε ουσιαστικά το πράσινο φως για το κάψιμο της Αθήνας, για τον αρχηγό κοινοβουλευτικού κόμματος, εν προκειμένω τον Αλέξη Τσίπρα, που, το λιγότερο, ανέχθηκε την ύπαρξη των γνωστών ομάδων μέσα στους κόλπους της πορείας του κόμματος του, για την ανεπάρκεια των δυνάμεων καταστολής που όπως φάνηκε και από το γεγονός αυτό δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν κρίσιμες και δύσκολες καταστάσεις, για την οπτική των μαθητών, όπως εκφράσθηκε από μαθήτρια λυκείου στην χθεσινή εκπομπή του Αλέξη Παπαχελά “πιστεύαμε εκείνη την ημέρα (του μεγάλου συλλαλητηρίου) ότι θα μπορούσαμε να πετύχουμε κάτι καλό, να ρίξουμε την κυβέρνηση” λες και αυτό ήταν το ζήτημα, θα μπορούσα να πω πάρα πολλά. Το πιο κάτω όμως σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου στα χθεσινά Νέα νομίζω ότι επισημαίνει το σημαντικότερο συμπέρασμα που βγαίνει από την δολοφονία Γρηγορόπουλου και τις διαστάσεις που έχει πάρει αυτή. Για μία μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας, σημασία δεν έχει ο νεκρός, αλλά ποιος ήταν ο δράστης. Για τον δυστυχή Θάνο Αξαρλιάν, που έπεσε από ρουκέτα της Ε.Ο. 17Ν στις 14 Ιουλίου 1992, καμία πορεία διαμαρτυρίας, καμία εκδήλωση, κανένας παλλαϊκός ξεσηκωμός δεν συντελέσθηκε. Δεκαεπτά και βάλε χρόνια μετά, σχεδόν ξεχασμένος, αποτελεί απλά μία παράπλευρη απώλεια.

Ευχή μου είναι τα θύματα της τρομοκρατίας και της βίας, από όπου και εάν αυτή προέρχεται, να μην λησμονιούνται και να μην αποτελούν πεδίον εκμετάλλευσης κανενός.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει τον Αλέξη και τον Θάνο.