Η ανάγκη να εξωτερικέψω τις σκέψεις μου, τα συναισθήματα μου, τον θυμό μου πολλές φορές, με οδήγησαν πριν από τρία χρόνια να δημιουργήσω το isabellaki – “Έτσι το Βλέπω”. Η αλήθεια είναι ότι τον πρώτο καιρό και παρότι πολλά θέματα μου κέντριζαν το ενδιαφέρον, θετικά ή αρνητικά, το έβρισκα αρκετά δύσκολο να γράψω κάτι περισσότερο από πέντε αράδες, όπως την εποχή που απλά συμμετείχα ως σχολιαστής σε άλλα blog. Σιγά – σιγά όμως η σκέψη λύθηκε, ιδιαίτερα εάν αυτό στο οποίο αναφερόμουν κάθε φορά με ευαισθητοποιούσε αρκετά, με αποτέλεσμα μετά από τρία χρόνια να έχω ανεβάσει 166 posts, δηλαδή περίπου ένα post την εβδομάδα. Τα θέματα ποικίλα, με την πλειοψηφία να την αποτελούν σχολιασμοί της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής καθημερινότητας μας. Άλλωστε από την πρώτη στιγμή δεν έκρυψα τις ιδεολογικές και πολιτικές μου πεποιθήσεις, αφού η οπτική μου και η επιχειρηματολογία μου είναι στραμμένη ξεκάθαρα προς φιλελεύθερη – μεταρρυθμιστική κατεύθυνση. Ανατρέχοντας βέβαια πολλές φορές σε παλιότερα σημειώματα μου, βρίσκω τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι κάτι θα μπορούσα να το είχα γράψει αλλιώς, να είχα προσθέσει ή να είχα αφαιρέσει κάτι, βρίσκω ακόμα ακόμα και πράγματα τα οποία τώρα τα βλέπω διαφορετικά, αλλά δεν αλλάζω τίποτα μια και κάθε ένα από αυτά τα σημειώματα εκφράζει τα συναισθήματα μου την χρονική στιγμή που αυτά γράφτηκαν. Με αυτή την λογική ανέβηκαν ως σημειώματα στο isabellaki και γνώμες, δημοσιεύματα, ή άρθρα τρίτων, των οποίων την σκέψη σέβομαι, ασχέτως αν ανήκουν ή όχι στον ευρύτερο φιλελεύθερο χώρο και αν συμφωνώ πλήρως ή λιγότερο μαζί τους.
Ένα άλλο στοιχείο που άλλαξε μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια είναι το γεγονός ότι πλέον blogάρω επώνυμα. Όταν ξεκίνησα, κάτι τέτοιο το θεωρούσα αδιανόητο μια και ντρεπόμουν στην ιδέα να το ανακαλύψουν οι γνωστοί μου. Έτσι επέλεξα το ψευδώνυμο “philosofos” που το χρησιμοποιούσαμε με ένα φίλο μικροί, για να γράψουμε την κάθε αμπελοφιλοσοφία μας στους τοίχους του παλιού πυροβολείου (κατάλοιπο της εμφύλιας διαμάχης) του χωριού μας, όπου περνούσαμε το μεγαλύτερο μέρος των καλοκαιρινών μας διακοπών. Στην συνέχεια όμως και αφού είδα ότι η ανωνυμία στο διαδίκτυο, την οποία βέβαια σέβομαι απόλυτα, χρησιμοποιείται από ορισμένους για λογιών λογιών επιθέσεις και σχόλια, αποφάσισα ότι αν θα συνεχίσω αυτό θα πρέπει, για τις δικές μου αρχές, να γίνει επώνυμα, διατηρώντας βέβαια σε παρένθεση το παλιό ψευδώνυμο για λόγους συνέχειας.
Αν μου έλεγε κανείς τον Δεκέμβρη του 2006 ότι μετά από τρία χρόνια το παρών ιστολόγιο θα υπάρχει και θα εξακολουθεί να ενημερώνεται, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο συχνά, δεν θα τον πίστευα. Και αυτό γιατί ποτέ μέχρι τότε δεν είχα διατηρήσει για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα μία μη-επαγγελματική δραστηριότητα μου. Αντιθέτως με έχει συνεπάρει τόσο πολύ ο κόσμος των ιστολογίων ώστε στο μεσοδιάστημα έστησα άλλα δύο ιστολόγια, το “Απόφοιτοι Πανεπιστημίων Νέας Υόρκης”, το οποίο είναι αλήθεια ότι δεν περπάτησε γιατί δεν είχα βοήθεια αλλά θα προσπαθήσω να το αναστήσω στο μέλλον, και το “Τα χωριά της Βαρδούνιας”, από κοινού με τον dkap, στο οποίο ασχολούμαστε με την περιοχή καταγωγής μας και την ιστορία της, που είναι ένα θέμα που έχει κεντρίσει πολύ το ενδιαφέρον μου τον τελευταίο καιρό.
Μπορεί στο πέρασμα του χρόνου πολλά να αλλάζουν, μπορεί να αλλάζει η οπτική με την οποία βλέπουμε ορισμένα πράγματα, να αλλάζει η κομματική μας προτίμηση, αλλά ένα πράγμα δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ στα δικά μου μάτια, αφού αποτελεί φιλοσοφία ζωής, καθώς φυσικά και στην οπτική που θα καταγράφω τα πράγματα, για όσο καιρό θα έχω την επιθυμία να το κάνω, μέσα από το isabellaki: “All individuals have the right to exercise sole dominion over their own lives, and have the right to live in whatever manner they choose, so long as they do not forcibly interfere with the equal right of others to live in whatever manner they choose.”
Το υπόγειο της αφθονίας (απόσπασμα από το ΕΠΙΛΗΨΙΑ, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ)
Πριν από 5 χρόνια
