Η ανάγκη να εξωτερικέψω τις σκέψεις μου, τα συναισθήματα μου, τον θυμό μου πολλές φορές, με οδήγησαν πριν από τρία χρόνια να δημιουργήσω το isabellaki – “Έτσι το Βλέπω”. Η αλήθεια είναι ότι τον πρώτο καιρό και παρότι πολλά θέματα μου κέντριζαν το ενδιαφέρον, θετικά ή αρνητικά, το έβρισκα αρκετά δύσκολο να γράψω κάτι περισσότερο από πέντε αράδες, όπως την εποχή που απλά συμμετείχα ως σχολιαστής σε άλλα blog. Σιγά – σιγά όμως η σκέψη λύθηκε, ιδιαίτερα εάν αυτό στο οποίο αναφερόμουν κάθε φορά με ευαισθητοποιούσε αρκετά, με αποτέλεσμα μετά από τρία χρόνια να έχω ανεβάσει 166 posts, δηλαδή περίπου ένα post την εβδομάδα. Τα θέματα ποικίλα, με την πλειοψηφία να την αποτελούν σχολιασμοί της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής καθημερινότητας μας. Άλλωστε από την πρώτη στιγμή δεν έκρυψα τις ιδεολογικές και πολιτικές μου πεποιθήσεις, αφού η οπτική μου και η επιχειρηματολογία μου είναι στραμμένη ξεκάθαρα προς φιλελεύθερη – μεταρρυθμιστική κατεύθυνση. Ανατρέχοντας βέβαια πολλές φορές σε παλιότερα σημειώματα μου, βρίσκω τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι κάτι θα μπορούσα να το είχα γράψει αλλιώς, να είχα προσθέσει ή να είχα αφαιρέσει κάτι, βρίσκω ακόμα ακόμα και πράγματα τα οποία τώρα τα βλέπω διαφορετικά, αλλά δεν αλλάζω τίποτα μια και κάθε ένα από αυτά τα σημειώματα εκφράζει τα συναισθήματα μου την χρονική στιγμή που αυτά γράφτηκαν. Με αυτή την λογική ανέβηκαν ως σημειώματα στο isabellaki και γνώμες, δημοσιεύματα, ή άρθρα τρίτων, των οποίων την σκέψη σέβομαι, ασχέτως αν ανήκουν ή όχι στον ευρύτερο φιλελεύθερο χώρο και αν συμφωνώ πλήρως ή λιγότερο μαζί τους.
Ένα άλλο στοιχείο που άλλαξε μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια είναι το γεγονός ότι πλέον blogάρω επώνυμα. Όταν ξεκίνησα, κάτι τέτοιο το θεωρούσα αδιανόητο μια και ντρεπόμουν στην ιδέα να το ανακαλύψουν οι γνωστοί μου. Έτσι επέλεξα το ψευδώνυμο “philosofos” που το χρησιμοποιούσαμε με ένα φίλο μικροί, για να γράψουμε την κάθε αμπελοφιλοσοφία μας στους τοίχους του παλιού πυροβολείου (κατάλοιπο της εμφύλιας διαμάχης) του χωριού μας, όπου περνούσαμε το μεγαλύτερο μέρος των καλοκαιρινών μας διακοπών. Στην συνέχεια όμως και αφού είδα ότι η ανωνυμία στο διαδίκτυο, την οποία βέβαια σέβομαι απόλυτα, χρησιμοποιείται από ορισμένους για λογιών λογιών επιθέσεις και σχόλια, αποφάσισα ότι αν θα συνεχίσω αυτό θα πρέπει, για τις δικές μου αρχές, να γίνει επώνυμα, διατηρώντας βέβαια σε παρένθεση το παλιό ψευδώνυμο για λόγους συνέχειας.
Αν μου έλεγε κανείς τον Δεκέμβρη του 2006 ότι μετά από τρία χρόνια το παρών ιστολόγιο θα υπάρχει και θα εξακολουθεί να ενημερώνεται, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο συχνά, δεν θα τον πίστευα. Και αυτό γιατί ποτέ μέχρι τότε δεν είχα διατηρήσει για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα μία μη-επαγγελματική δραστηριότητα μου. Αντιθέτως με έχει συνεπάρει τόσο πολύ ο κόσμος των ιστολογίων ώστε στο μεσοδιάστημα έστησα άλλα δύο ιστολόγια, το “Απόφοιτοι Πανεπιστημίων Νέας Υόρκης”, το οποίο είναι αλήθεια ότι δεν περπάτησε γιατί δεν είχα βοήθεια αλλά θα προσπαθήσω να το αναστήσω στο μέλλον, και το “Τα χωριά της Βαρδούνιας”, από κοινού με τον dkap, στο οποίο ασχολούμαστε με την περιοχή καταγωγής μας και την ιστορία της, που είναι ένα θέμα που έχει κεντρίσει πολύ το ενδιαφέρον μου τον τελευταίο καιρό.
Μπορεί στο πέρασμα του χρόνου πολλά να αλλάζουν, μπορεί να αλλάζει η οπτική με την οποία βλέπουμε ορισμένα πράγματα, να αλλάζει η κομματική μας προτίμηση, αλλά ένα πράγμα δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ στα δικά μου μάτια, αφού αποτελεί φιλοσοφία ζωής, καθώς φυσικά και στην οπτική που θα καταγράφω τα πράγματα, για όσο καιρό θα έχω την επιθυμία να το κάνω, μέσα από το isabellaki: “All individuals have the right to exercise sole dominion over their own lives, and have the right to live in whatever manner they choose, so long as they do not forcibly interfere with the equal right of others to live in whatever manner they choose.”
Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009
ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ISABELLAKI
Η ανάγκη να εξωτερικέψω τις σκέψεις μου, τα συναισθήματα μου, τον θυμό μου πολλές φορές, με οδήγησαν πριν από τρία χρόνια να δημιουργήσω το isabellaki – “Έτσι το Βλέπω”. Η αλήθεια είναι ότι τον πρώτο καιρό και παρότι πολλά θέματα μου κέντριζαν το ενδιαφέρον, θετικά ή αρνητικά, το έβρισκα αρκετά δύσκολο να γράψω κάτι περισσότερο από πέντε αράδες, όπως την εποχή που απλά συμμετείχα ως σχολιαστής σε άλλα blog. Σιγά – σιγά όμως η σκέψη λύθηκε, ιδιαίτερα εάν αυτό στο οποίο αναφερόμουν κάθε φορά με ευαισθητοποιούσε αρκετά, με αποτέλεσμα μετά από τρία χρόνια να έχω ανεβάσει 166 posts, δηλαδή περίπου ένα post την εβδομάδα. Τα θέματα ποικίλα, με την πλειοψηφία να την αποτελούν σχολιασμοί της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής καθημερινότητας μας. Άλλωστε από την πρώτη στιγμή δεν έκρυψα τις ιδεολογικές και πολιτικές μου πεποιθήσεις, αφού η οπτική μου και η επιχειρηματολογία μου είναι στραμμένη ξεκάθαρα προς φιλελεύθερη – μεταρρυθμιστική κατεύθυνση. Ανατρέχοντας βέβαια πολλές φορές σε παλιότερα σημειώματα μου, βρίσκω τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι κάτι θα μπορούσα να το είχα γράψει αλλιώς, να είχα προσθέσει ή να είχα αφαιρέσει κάτι, βρίσκω ακόμα ακόμα και πράγματα τα οποία τώρα τα βλέπω διαφορετικά, αλλά δεν αλλάζω τίποτα μια και κάθε ένα από αυτά τα σημειώματα εκφράζει τα συναισθήματα μου την χρονική στιγμή που αυτά γράφτηκαν. Με αυτή την λογική ανέβηκαν ως σημειώματα στο isabellaki και γνώμες, δημοσιεύματα, ή άρθρα τρίτων, των οποίων την σκέψη σέβομαι, ασχέτως αν ανήκουν ή όχι στον ευρύτερο φιλελεύθερο χώρο και αν συμφωνώ πλήρως ή λιγότερο μαζί τους.
Ένα άλλο στοιχείο που άλλαξε μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια είναι το γεγονός ότι πλέον blogάρω επώνυμα. Όταν ξεκίνησα, κάτι τέτοιο το θεωρούσα αδιανόητο μια και ντρεπόμουν στην ιδέα να το ανακαλύψουν οι γνωστοί μου. Έτσι επέλεξα το ψευδώνυμο “philosofos” που το χρησιμοποιούσαμε με ένα φίλο μικροί, για να γράψουμε την κάθε αμπελοφιλοσοφία μας στους τοίχους του παλιού πυροβολείου (κατάλοιπο της εμφύλιας διαμάχης) του χωριού μας, όπου περνούσαμε το μεγαλύτερο μέρος των καλοκαιρινών μας διακοπών. Στην συνέχεια όμως και αφού είδα ότι η ανωνυμία στο διαδίκτυο, την οποία βέβαια σέβομαι απόλυτα, χρησιμοποιείται από ορισμένους για λογιών λογιών επιθέσεις και σχόλια, αποφάσισα ότι αν θα συνεχίσω αυτό θα πρέπει, για τις δικές μου αρχές, να γίνει επώνυμα, διατηρώντας βέβαια σε παρένθεση το παλιό ψευδώνυμο για λόγους συνέχειας.
Αν μου έλεγε κανείς τον Δεκέμβρη του 2006 ότι μετά από τρία χρόνια το παρών ιστολόγιο θα υπάρχει και θα εξακολουθεί να ενημερώνεται, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο συχνά, δεν θα τον πίστευα. Και αυτό γιατί ποτέ μέχρι τότε δεν είχα διατηρήσει για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα μία μη-επαγγελματική δραστηριότητα μου. Αντιθέτως με έχει συνεπάρει τόσο πολύ ο κόσμος των ιστολογίων ώστε στο μεσοδιάστημα έστησα άλλα δύο ιστολόγια, το “Απόφοιτοι Πανεπιστημίων Νέας Υόρκης”, το οποίο είναι αλήθεια ότι δεν περπάτησε γιατί δεν είχα βοήθεια αλλά θα προσπαθήσω να το αναστήσω στο μέλλον, και το “Τα χωριά της Βαρδούνιας”, από κοινού με τον dkap, στο οποίο ασχολούμαστε με την περιοχή καταγωγής μας και την ιστορία της, που είναι ένα θέμα που έχει κεντρίσει πολύ το ενδιαφέρον μου τον τελευταίο καιρό.
Μπορεί στο πέρασμα του χρόνου πολλά να αλλάζουν, μπορεί να αλλάζει η οπτική με την οποία βλέπουμε ορισμένα πράγματα, να αλλάζει η κομματική μας προτίμηση, αλλά ένα πράγμα δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ στα δικά μου μάτια, αφού αποτελεί φιλοσοφία ζωής, καθώς φυσικά και στην οπτική που θα καταγράφω τα πράγματα, για όσο καιρό θα έχω την επιθυμία να το κάνω, μέσα από το isabellaki: “All individuals have the right to exercise sole dominion over their own lives, and have the right to live in whatever manner they choose, so long as they do not forcibly interfere with the equal right of others to live in whatever manner they choose.”
Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009
ΠΟΙΟΣ ΓΕΝΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΦΘΟΡΑ – ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ*
"Ποιος γεννά την διαφθορά
Οι πολιτικοί αρχηγοί το παρέβλεψαν
Κατά την προχθεσινή σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εξεφράσθη η βούληση για την καταπολέμηση της διαφθοράς. Παρ’ ότι δεν εξεδόθη κοινό ανακοινωθέν, κάθε πολιτικός αρχηγός εδήλωσε την πρόθεση του να συνδράμει στην μάχη κατά της διαφθοράς. Όμως αυτό που δεν ακούσαμε από κανένα είναι ποια είναι η γενεσιουργός αιτία της διαφθοράς που έχει λάβει διαστάσεις μάστιγας στην χώρα μας.
Περί όνου σκιάς
Είπαν οι πολιτικοί αρχηγοί ότι θα φροντίσουν να αλλάξουν τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, καταργώντας τις απαράδεκτες παραγραφές και εξομοιώνοντας τα δικαιώματα των υπουργών με αυτά των κοινών πολιτών. Άραγε όμως αυτό ευθύνεται για την διαφθορά; Φταίνε οι ατέλειες του νόμου περί ευθύνης υπουργών για το γεγονός ότι οι περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες της χώρας μας λαδώνονται; Αυτή είναι η αιτία που στις εφορίες, στις πολεοδομίες και σε πλείστες άλλες υπηρεσίες γίνεται όργιο συναλλαγών και ότι στα δημόσια νοσοκομεία δίνουν και παίρνουν τα φακελάκια;
Ασφαλώς και πρέπει να αλλάξει ο νόμος αυτός αφού συνιστά πρόκληση εναντίον των πολιτών. Όμως είναι αστείο να ακούγεται ότι την σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών για την αντιμετώπιση της διαφθοράς απασχόλησαν κυρίως τέτοια ζητήματα, που ανάγονται στα της παραγραφής υπουργικών αδικημάτων. Και τούτο όταν γεννήτωρ της διαφθοράς είναι το ίδιο το κράτος. Το υπέρογκο κράτος με τον υπερβολικό αριθμό των υπαλλήλων του, τις δαιδαλώδεις διαδικασίες, την πολυνομία, τις αντικρουόμενες διατάξεις και την αδυναμία ελέγχου που εν τέλει οδηγεί στην αδιαφάνεια.
Αυτά θα περίμενε να ακούσει κανείς από τους πολιτικούς αρχηγούς, κατά την έξοδο τους από το Προεδρικό Μέγαρο. Όχι βέβαια από τους αρχηγούς των κομμάτων της Αριστεράς που πιστεύουν στο μεγάλο κράτος, αλλά τουλάχιστον από τους υπόλοιπους. Ακόμη και από τον κύριο Παπανδρέου που καίτοι αρχηγός του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ δηλώνει μη κρατιστής. Και σε ομιλίες του έχει κατ’ επανάληψη αναφερθεί στις πραγματικές αιτίες της διαφθοράς. Αλλά τώρα που έγινε Πρωθυπουργός δεν φαίνεται διατεθειμένος να περιορίσει αποτελεσματικά το κράτος.
Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα της διαφθοράς που προκαλείται από το ίδιο το κράτος είναι η φοροδιαφυγή. Το ότι η Ελλάδα έφθασε να είναι η πρωταθλήτρια της Ευρώπης στην φοροδιαφυγή δεν είναι τυχαίο. Οφείλεται στους εξής λόγους: Στο ύψος της φορολογίας. Στο άδικο φορολογικό σύστημα. Στην δαιδαλώδη νομοθεσία. Στις περίπλοκες διαδικασίες. Στην μη ανταποδοτικότητα των φόρων. Στην διαφθορά των υπηρεσιών. Κοινός παρανομαστής σε όλα αυτά είναι το κράτος. Το κράτος ως μέγεθος, ως νοοτροπία, ως διαδικασίες. Και το αποτέλεσμα είναι οι πολίτες, ακόμα και αν θέλουν, να μην έχουν φορολογική συνείδηση.
Άραγε τι είπαν για αυτά οι πολιτικοί αρχηγοί; Δεν θα έπρεπε το θέμα της φοροδιαφυγής να είναι πρώτο στην ατζέντα σε μία σύσκεψη για την διαφθορά; Σήμερα η Ελλάδα είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, λόγω του δημοσιονομικού ελλείμματος και του χρέους. Κατά κοινή ομολογία, μία από τις αιτίες του ελλείμματος είναι ακριβώς η φοροδιαφυγή, που εκτιμάται περίπου στο 1/3 του εθνικού εισοδήματος. Φαίνεται όμως ότι αυτό δεν απασχολεί τους πολιτικούς αρχηγούς, εξ’ ου και δεν ανακοίνωσαν τίποτα σχετικό.
Περιορισμός του κράτους
Η διαφθορά στις πολεοδομίες, στα δημόσια νοσοκομεία και σε όλα τα άλλα, στην ίδια αιτία ανάγονται. Στο κράτος, όπως αυτό οικοδομήθηκε από το πολιτικό σύστημα. Στο κράτος που δεν κατόρθωσε να επανιδρύσει η Νέα Δημοκρατία και το οποίο αποκλείεται να αλλάξει το ΠΑΣΟΚ. Σ’ ένα από τα πολλά ξένα δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών για την Ελλάδα, εγγράφει ότι η Κυβέρνηση Παπανδρέου αδυνατεί να περιορίσει το κράτος διότι η εκλογική της πελατεία είναι ακριβώς η δημοσιοϋπαλληλία. Κατ’ επέκταση λοιπόν, είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει την διαφθορά.
Το μόνο θετικό από την προχθεσινή σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών είναι ότι μίλησαν κεκλεισμένων των θυρών και σε πολιτισμένο τόνο. Από πλευράς ουσίας, όμως, φοβούμεθα ότι το αποτέλεσμα είναι αρνητικό. Διότι όταν η Ελλάδα κινδυνεύει με πτώχευση, είναι αδιανόητο οι πολιτικοί της ηγέτες να συζητούν για την αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Και να παραβλέπουν τον γεννήτορα της διαφθοράς."
*Η έντονη και πλάγια γραφή δική μου.
Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΘΑΝΟΣ ΑΞΑΡΛΙΑΝ
Προχθές ήταν η θλιβερή πρώτη επέτειος του θανάτου του μικρού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, που έπεσε από τα πυρά του αστυνομικού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Για το συμβάν και τα γεγονότα που το ακολούθησαν θα μπορούσα να πω πολλά. Θα μπορούσα να αναφερθώ στην ανευθυνότητα της κυβέρνησης όπως αυτή εκφράστηκε από τον τότε Υπουργό Εσωτερικών αρμόδιο και για θέματα Δημοσίας Τάξεως Προκόπη Παυλόπουλο, που με τις δηλώσεις του το επόμενο πρωϊνό άναψε ουσιαστικά το πράσινο φως για το κάψιμο της Αθήνας, για τον αρχηγό κοινοβουλευτικού κόμματος, εν προκειμένω τον Αλέξη Τσίπρα, που, το λιγότερο, ανέχθηκε την ύπαρξη των γνωστών ομάδων μέσα στους κόλπους της πορείας του κόμματος του, για την ανεπάρκεια των δυνάμεων καταστολής που όπως φάνηκε και από το γεγονός αυτό δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν κρίσιμες και δύσκολες καταστάσεις, για την οπτική των μαθητών, όπως εκφράσθηκε από μαθήτρια λυκείου στην χθεσινή εκπομπή του Αλέξη Παπαχελά “πιστεύαμε εκείνη την ημέρα (του μεγάλου συλλαλητηρίου) ότι θα μπορούσαμε να πετύχουμε κάτι καλό, να ρίξουμε την κυβέρνηση” λες και αυτό ήταν το ζήτημα, θα μπορούσα να πω πάρα πολλά. Το πιο κάτω όμως σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου στα χθεσινά Νέα νομίζω ότι επισημαίνει το σημαντικότερο συμπέρασμα που βγαίνει από την δολοφονία Γρηγορόπουλου και τις διαστάσεις που έχει πάρει αυτή. 
Για μία μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας, σημασία δεν έχει ο νεκρός, αλλά ποιος ήταν ο δράστης. Για τον δυστυχή Θάνο Αξαρλιάν, που έπεσε από ρουκέτα της Ε.Ο. 17Ν στις 14 Ιουλίου 1992, καμία πορεία διαμαρτυρίας, καμία εκδήλωση, κανένας παλλαϊκός ξεσηκωμός δεν συντελέσθηκε. Δεκαεπτά και βάλε χρόνια μετά, σχεδόν ξεχασμένος, αποτελεί απλά μία παράπλευρη απώλεια.
Ευχή μου είναι τα θύματα της τρομοκρατίας και της βίας, από όπου και εάν αυτή προέρχεται, να μην λησμονιούνται και να μην αποτελούν πεδίον εκμετάλλευσης κανενός.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει τον Αλέξη και τον Θάνο.
Για μία μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας, σημασία δεν έχει ο νεκρός, αλλά ποιος ήταν ο δράστης. Για τον δυστυχή Θάνο Αξαρλιάν, που έπεσε από ρουκέτα της Ε.Ο. 17Ν στις 14 Ιουλίου 1992, καμία πορεία διαμαρτυρίας, καμία εκδήλωση, κανένας παλλαϊκός ξεσηκωμός δεν συντελέσθηκε. Δεκαεπτά και βάλε χρόνια μετά, σχεδόν ξεχασμένος, αποτελεί απλά μία παράπλευρη απώλεια.
Ευχή μου είναι τα θύματα της τρομοκρατίας και της βίας, από όπου και εάν αυτή προέρχεται, να μην λησμονιούνται και να μην αποτελούν πεδίον εκμετάλλευσης κανενός.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει τον Αλέξη και τον Θάνο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
