Το ενδιαφέρον μου σήμερα το κερδίζει η κλήρωση του πρωταθλήματος της Α1 κατηγορίας στο μπάσκετ. Παρότι οι οιωνοί για ένα ανταγωνιστικό και προπαντός αξιόπιστο πρωτάθλημα (όσον αφορά κυρίως την φερεγγυότητα των ομάδων και των ΕΣΑΚΕ και ΕΟΚ) δεν είναι καλοί (ήδη ο ΠΣΑΚ έχει ανακοινώσει κάποιες προειδοποιητικές κινητοποιήσεις) η κλήρωση και η αναμονή των αγώνων με συναρπάζει. Με οδηγεί πολλά χρόνια πίσω, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 80 όταν ο θείος μου με πήρε πρώτη φορά στον θρυλικό “Τάφο του Ινδού” για να δούμε τον μεγάλο εκείνο Παναθηναϊκό του Κώστα Πολίτη. Παικταράδες όπως ο Κορωναίος, ο Κόντος, ο Στεργάκος, ο Κοκολάκης απάρτιζαν το ρόστερ της ομάδας και πήγαινα με ανυπομονησία για να τους δω από κοντά. Αυτός όμως που με κέρδισε από την πρώτη στιγμή ήταν ένας ελληνοαμερικανός με μουστάκι. Τον είδα αρχικά στο ζέσταμα να πετάει την μπάλα στο ταμπλό και μετά να την καρφώνει, τον είδα να σουτάρει πολύ πέρα από τα όρια του σημερινού τρίποντου και να ευστοχεί. Κατά την διάρκεια του αγώνα ο Κορωναίος μπορεί να έδινε το ρυθμό στην επίθεση, ο Κόντος να ήταν ο γνωστός δολοφόνος από την περιφέρεια, ο Στεργάκος να ευστοχούσε με το γλυκό του σουτ από τα 3-4 μέτρα, ο Κοκολάκης να μάζευε τα ριμπάουντ του και να επιδιδόταν στην θρυλική, αλά Τζαμπάρ, ραβέρσα του, αλλά ο Βίδας, περί αυτού ο λόγος, ήταν αυτός που σου έδινε αυτή την αίσθηση του ανέμελου, αυτού που θα έκανε το απρόβλεπτο, που βρισκόταν στο παρκέ γιατί χαιρόταν πρώτα και πάνω απ’ όλα το παιχνίδι. Αν θυμάμαι καλά σε εκείνο το παιχνίδι πέτυχε περίπου 20 πόντους, σκοράροντας με κάθε τρόπο. Από μακρινή απόσταση, με μπάσιμο και λέι άπ, ύστερα από ριμπάουντ. Για μία πενταετία όποτε μου δινόταν η δυνατότητα τον έβλεπα είτε από κοντά, είτε από την τηλεόραση (λίγα χρόνια μετά την πρώτη μου επαφή με την σπυριάρα το μπάσκετ άρχιζε να μπαίνει σιγά σιγά στα σπίτια μας και έγινε η σαββατιάτικη συνήθειά μας) να πρωταγωνιστεί με την ομάδα της καρδιάς μου. Τα τελευταία δύο χρόνια της μπασκετικής του καριέρας στην Ελλάδα τα πέρασε στον Ηλυσιακό που τότε είχε μαζέψει πολλούς μεγάλους έλληνες μπασκετμπολίστες που βρισκόντουσαν στην δύση της καριέρας τους, όπως τον Βασίλη Γκούμα, τον Γιώργο Καστρινάκη, τον Δημήτρη Κοκολάκη και τον Χάρη Παπαγεωργίου.
Σε αντίθεση με τον μεγάλο Νίκο Γκάλη που είχε έρθει και αυτός την ίδια περίπου εποχή από τις ΗΠΑ και έφερε τον επαγγελματισμό στην Ελλάδα, ο Κυριάκος Βίδας ήταν ο ορισμός της ανεμελιάς. Λάτρευα το στυλ του. Λάτρευα την cult αυτή φιγούρα που έμπαινε μέσα στο γήπεδο με το μαλλί κολλημένο από την μπριγιαντίνη, με το μουστάκι καλοχτενισμένο, με το ατσαλάκωτο look του και ακριβώς έτσι έβγαινε από το παρκέ (τρόπος του λέγειν παρκέ μια και τα γήπεδα είχαν πλαστικό τότε) 40 αγωνιστικά λεπτά αργότερα. Και ας είχε τρέξει μέσα, ας είχε σουτάρει, ας είχε σκοράρει. Λάτρευα το γεγονός ότι ενώ τα καλοκαίρια μαθαίναμε ότι ο Γκάλης κάνει επαγγελματική προπόνηση με προσωπικούς γυμναστές για να είναι έτοιμος για τις χειμερινές υποχρεώσεις, ο Γιαννάκης προσπαθούσε να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα παλεύοντας για μία θέση στο ρόστερ των Boston Celtics, για τον Κυριάκο Βίδα διαβάζαμε σποραδικά στον τύπο ότι βρισκόταν κάπου στο Chicago και δούλευε στο restaurant της οικογένειας του!!!
Στο νέο λοιπόν πρωτάθλημα που θα ξεκινήσει σε λίγες ημέρες περιμένω να δω νέους Κυριάκους Βίδες. Παίκτες που θα μπαίνουν στο γήπεδο γιατί γουστάρουν πρώτα απ’ όλα το μπάσκετ και μετά για τις νίκες με το όποιο κόστος και τρόπο (που δυστυχώς έχουμε μάθει και μας αρέσουν τόσο πολύ στην χώρα μας) και τα συμβόλαια τους. Παίκτες που θα κάνουν πράξη το “nobody is bigger than the game”.
Υ.Γ1 Σε μία αναζήτηση που έκανα προ καιρού στο Internet βρήκα ότι ο Κυριάκος Βίδας (ή Kirk Vidas) είναι σήμερα προπονητής στην γυναικεία ομάδα μπάσκετ του Taft High School του Chicago.
Y.Γ2 Βιντεάκι στο youtube με τα κατορθώματα του Κυριάκου σε αγώνα εναντίον του Ολυμπιακού τον Μάρτιο του 1985.
