“ΕΠΙΚΑΙΡΗ” ΕΠΕΡΩΤΗΣΗ ΒΟΥΛΕΥΤΗ!!!

Αν είναι δυνατόν. Εν καιρώ παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, με θέματα πολύ σημαντικά για την ελληνική κοινωνία και οικονομία ανοιχτά (όπως το ασφαλιστικό και η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση), με το σκάνδαλο του Βατοπεδίου σε πλήρη εξέλιξη, βουλευτής ελληνικού κόμματος κατέθεσε επερώτηση στην Βουλή με την οποία ζητάει από τους Υπουργούς Εσωτερικών και Πολιτισμού να τον ενημερώσουν με ποια κριτήρια καλούνται οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές στην Αθλητική Κυριακή. Πρόκειται για τον βουλευτή Ημαθίας του ΠΑΣΟΚ Αναστάσιο Σιδηρόπουλο ο οποίος προφανέστατα και δεν ενδιαφέρεται για την αντικειμενικότητα της εκπομπής, αλλά για την εκπροσώπηση και των ομάδων της Θεσσαλονίκης σ’ αυτό το πανηγυράκι της ανοησίας στο οποίο έχει μετατραπεί η ιστορική εκπομπή του Γιάννη Διακογιάννη. Για να αντιγράψω και τον Αντώνη Πανούτσο (από την στήλη του οποίου πληροφορήθηκα αρχικά το θέμα) “… Το διαβάζεις και νιώθεις μια εμπιστοσύνη ότι αν ψηφίσεις ΠΑΣΟΚ θα έρθουν στην εξουσία σοβαροί άνθρωποι..”

Υ.Γ. Την επερώτηση του βουλευτή μπορείτε να την βρείτε εδώ.

ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

Γυρνώντας από κανάλι σε κανάλι προχθές το βράδυ έπεσα σ' ένα ντοκιμαντέρ στον 902 για τα 90 χρόνια του ΚΚΕ. Ξεκινώντας από την ίδρυση του ΣΕΚΕ το 1918 έκανε μία ιστορική αναδρομή σε όλη την πορεία του κόμματος στον εικοστό αιώνα, με το δικό του ξεχωριστό τρόπο . Σημεία που μου προκάλεσαν ενδιαφέρον και τα συγκράτησα ήταν:

Κορυφαία στιγμή του κόμματος στην 90χρονη ιστορία θεωρείται η δημιουργία του ΔΣΕ (Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας).

Μεγάλοι εχθροί του ΚΚΕ δεν ήταν μόνο τα ταξικά (όπως τα αποκαλούν) κόμματα αλλά και οι διάφορες άλλες εκφράσεις του κομμουνιστικού κινήματος που ξεφεύγουν από την ορθόδοξη (κατά ΚΚ πάντα γραμμή) όπως οι ευρωκομμουνιστές (βλέπε Ενρίκο Μπερλινγκουέρ), οι αρχειομαρξιστές, οι τροτσκιστές, οι οποίοι και αποκαλούνται με διάφορα ονόματα (ρεβιζιονιστές, ωφελιμιστές, οπορτουνιστές κλπ.).

Έχουμε πλήρη αποκατάσταση του Στάλιν ο οποίος και θεωρείται ως ο κορυφαίος εκφραστής του κομμουνιστικού κινήματος και της επανάστασης, ο μόνος ηγέτης που αντιτάχθηκε σθεναρά στον χιτλερικό φασισμό, σε αντίθεση με την παθητικότητα των άλλων ευρωπαίων ηγετών εκείνης της εποχής (δεν γίνεται βέβαια κανένας λόγος για το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ).

Το ΚΚ δεν έχει καμιά ευθύνη για τον εμφύλιο πόλεμο στον οποίο ουσιαστικά σύρθηκε από τους Άγγλους και την “αστική” τάξη. Στα Δεκεμβριανά οι κομμουνιστές ήταν άοπλοι και δέχθηκαν επίθεση από το εθνικό στρατό ο οποίος είχε την συμπαράσταση χιλιάδων Άγγλων στρατιωτών!!! Η επίθεση στο σταθμό χωροφυλακής του Λιτόχωρου με το οποίο ξεκινάει η δεύτερη φάση του εμφυλίου πολέμου αποτελεί ύψιστη ηρωική κίνηση ενάντια στο αστικό κράτος.

Το λεγόμενο από την αστική τάξη παιδομάζωμα αποτελούσε απλά την σωτηρία χιλιάδων παιδιών από τα κολαστήρια της Φρειδερίκης.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης αποκαθιστάται χωρίς καμία επιφύλαξη. Ο Άρης Βελουχιώτης υπήρξε θύμα των αντιπάλων.

Το ΚΚΕ εναντιώθηκε στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. πρωτοστατώντας στην ίδρυση των κινημάτων ειρήνης και υποστηρίζοντας τις φιλειρηνικές κινήσεις της Σοβιετικής Ένωσης και των σοβιετόφιλων κρατών (την ίδια ώρα περνάνε εικόνες από την εισβολή του Κόκκινου Στρατού στην Βουδαπέστη και την Πράγα)!!!

Τέλος, η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού χαρακτηρίζεται απλά ως αντεπανάσταση.

Όλα τα παραπάνω παρότι είναι πάρα πολύ ενδιαφέροντα από την άποψη ότι ενώ η πλειονότητα του πολιτικού φάσματος έχει βάλει νερό στο κρασί της όσον αφορά τουλάχιστον τις επίσημες απόψεις επί του εμφυλίου πολέμου (π.χ. η επίσημη Δεξιά έχει πάψει να τον αναφέρει ως συμμοριτοπόλεμο) το ΚΚΕ επιμένει στην ίδια διχαστική ρητορική των τελευταίων 60 ετών, δεν ήταν τελικά εκείνο το οποίο με εξέπληξε πιο πολύ απ’ όλα. Η μεγάλη έκπληξη ήρθε όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους όπου αναφερόταν ορθά κοφτά ότι η παραγωγή του συγκεκριμένου ντοκιμαντέρ ήταν του τμήματος προπαγάνδας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Εν’ έτει 2008 υπάρχει ελληνικό κοινοβουλευτικό κόμμα που έχει τμήμα προπαγάνδας. Μπράβο Σύντροφοι, και σ’ ανώτερα!!!

Υ.Γ. Ψάχνοντας λιγάκι το θέμα στο internet βρήκα ότι το συγκεκριμένο βιντεάκι είχε δοθεί μαζί με τον Ριζοσπάστη το Σεπτέμβριο στα πλαίσια των 90 χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ. Τότε είχε κάνει ειδική αναφορά και ο Πάνος στην Καλύβα.

ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΕΠΕΣΑΝ

Οι μάσκες πλέον έπεσαν οριστικά. Ο πρωθυπουργός καταφεύγει σε λύσεις από τα παλιά όπως γράφει το σημερινό ΒΗΜΑ, λύσεις που αποδεδειγμένα είναι υπαίτιες για την οπισθοδρόμηση της Ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Μπορεί βραχυπρόθεσμα να δίνουν κάποια πολιτικά κυρίως οφέλη, αλλά είναι βέβαιο ότι θέτουν εν αμφιβόλλω το μέλλον των παιδιών μας. Όπως ακριβώς ο θείος του και ο Ανδρέας Παπανδρέου (κυρίως μια και ο γηραιός Καραμανλής είχε τουλάχιστον την διορατικότητα να μας εντάξει στην τότε ΕΟΚ) υπονόμευσαν το μέλλον της δικής μου γενιάς. Είμαι πλέον πεπεισμένος ότι η χώρα αυτή δεν σώνεται.

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΑΠΟΨΗ

Η συνέντευξη του Πέτρου Τατούλη στο Έθνος έχει πυροδοτήσει μία αλυσίδα αντιδράσεων από τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. Όλοι ρίχνουν την χολή τους στον Αρκά βουλευτή ο οποίος είχε το θάρρος να εκφράσει δημόσια τις απορίες που όλοι έχουμε για το τι κάνει ο πρωθυπουργός. Γιατί δεν βάζει ένα τέλος σε όλη αυτή την νοσηρή κατάσταση. Αν είναι ανεύθυνος ή απλά συνένοχος.

Μετά την διαγραφή του εμφανίσθηκαν οι γνωστοί αυλοκόλακες για να πουν την παρόλα τους. Αυτά όμως που ξεστόμισαν στα διάφορα κανάλια και εφημερίδες αποδεικνύουν περίτρανα ότι η Νέα Δημοκρατία έχει πάψει να αποτελεί φιλελεύθερο κόμμα από την εποχή που έπεσε στα χέρια του αλήστου μνήμης Μιλτιάδη Έβερτ. Η ελεύθερη έκφραση των βουλευτών (η οποία απορρέει από το σύνταγμα) απαγορεύεται. Θαυμάστε τις δηλώσεις τριών στελεχών της κυβερνητικής παράταξης οι οποίοι και διετέλεσαν ή διατελούν ακόμα γενικοί γραμματείς του κόμματος και της κοινοβουλευτικής ομάδας.

Ζαγορίτης: Δεν μπορεί να έχει δίκιο ένας απέναντι σε 151

Τραγάκης: Ο Τατούλης έδρασε βάσει σχεδίου

Σταύρου: Οι ψήφοι που συγκεντρώνουν οι βουλευτές δεν είναι προσωπικές και πρέπει ο κύριος Τατούλης να τις επιστρέψει στην Νέα Δημοκρατία

Φαίνεται ότι για τους παραπάνω κυρίους ένας βουλευτής (ή ένας πολίτης γενικότερα) δεν έχει το δικαίωμα να έχει διαφορετική άποψη από την πλειοψηφία, εάν έχει τότε το κάνει σίγουρα βάσει σχεδίου, ενώ οι πολίτες στις εκλογές ψηφίζουν μόνο τον αρχηγό αυθεντία ενώ όλοι οι άλλοι είναι απλά στρατιωτάκια. Μα αν ήταν έτσι τα πράγματα δεν θα χρειαζόταν να έχουμε 300 βουλευτές και απλά κάθε τέσσερα χρόνια θα ψηφίζαμε κυβερνήτη και αυτός έπειτα θα όριζε τους αυλικούς τους.

Υ.Γ. Μέσα σ’ όλα πετάχτηκε και ο Γιώργος ο Παπανδρέου να σχολιάσει την αποπομπή Τατούλη. Και ας μην πέρασε ούτε μία εβδομάδα από την στιγμή που απέλυσε τον Γρηγόρη Βαλλιανάτο γιατί σε τηλεοπτική εκπομπή εξέφρασε προσωπικές απόψεις.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΟΥ ΜΠΑΡΑΚ ΟΜΠΑΜΑ

Με ενθουσιασμό δέχθηκε ο κόσμος την εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα στην ηγεσία των Η.Π.Α. Η μεγάλη του νίκη χαιρετίστηκε με μεγάλη ανακούφιση εκτός από τους αμερικανούς ψηφοφόρους και από τους κατοίκους των περισσοτέρων χωρών παγκοσμίως. Στην Ελλάδα μάλιστα η αποδοχή του Ομπάμα έφθανε σε ποσοστό περίπου 93%.

Πως είναι δυνατόν όμως ένας μαύρος δημοκρατικός υποψήφιος από τις Βορειοανατολικές πολιτείες (και για να μην ξεχνιόμαστε τελευταίος δημοκρατικός πρόεδρος από το Northeast ήταν ο John Kennedy) να βγαίνει πρόεδρος με σχετικά άνετη πλειοψηφία σε μία χώρα “(ολοένα και πιο) αποχαυνωμένη, βαθύτατα συντηρητική και θρησκόληπτη, αποξενωμένη από όσα συμβαίνουν στην υπόλοιπη γη, ρατσιστική και ξενοφοβική, απορροφημένη από το κυνήγι του δολαρίου, διαβρωμένη από την πληγή της «πολιτικής ορθότητας» και του αρρωστημένου πατριωτισμού” όπως γράφει ο καλός δημοσιογράφος Νίκος Παπαδογιάννης στην χθεσινή Sportday;

Η αλήθεια είναι ότι οι σημερινές ΗΠΑ, όπως αυτές διαμορφώθηκαν κυρίως μετά την 11η Σεπτεμβρίου, είναι αρκετά συντηρητικές πολύ περισσότερο φοβικές, ενώ και η συγκυρία της παρουσίας του George W Bush με τους νέο-συντηρητικούς στην προεδρία οδήγησαν σε μία αναδίπλωσης της υπερδύναμης σε βαθιά τυχοδιωκτικές πολιτικές που είχαν σαν αποτέλεσμα την απομόνωση της όχι μόνο από τις παραδοσιακές συμμάχους της αλλά γενικότερα από τους προοδευτικούς υποστηριχτές της. Όμως μία μεγάλη μερίδα Αμερικανών, που αποδείχτηκε στις εκλογές της Τρίτης ότι αποτελούσε την πλειοψηφία, ήταν αντίθετοι σε αυτή την κατεύθυνση. Η εκλογή του Ομπάμα αποτελεί την απάντηση τους. Αποδείξανε ότι στην μεγάλη αυτή δημοκρατία του δυτικού κόσμου ακόμα και ένας μαύρος υποψήφιος, προερχόμενος από διαλυμένη οικογένεια μπορεί να γίνει πρόεδρος της χώρας. Η ενσάρκωση του American dream σε όλο του το μεγαλείο. Δεν ξέρω εάν ο Μπαράκ Ομπάμα θα φέρει την θρυλούμενη αλλαγή. Η τελευταία φορά άλλωστε που άκουσα για αλλαγή (στα καθ’ ημάς) ήταν τραυματική. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι οι αμερικανοί πολίτες με την ψήφο τους έδωσαν το σύνθημα και στους άλλους λαούς. Σύνθημα για ενότητα, για μετριοπάθεια και αποδοχή. Γιατί καλώς ή κακώς αυτό που γράφει ο Νίκος ο Παπαδογιάννης για τις ΗΠΑ (φοβικές, θρησκόληπτες κλπ.) ισχύει σήμερα για όλο σχεδόν τον κόσμο και βεβαίως για την Ελλάδα. Αλήθεια πότε θα ήμαστε έτοιμοι στην χώρα μας να αποδεχθούμε για πρωθυπουργό έναν γιο μετανάστη που το μεσαίο του όνομα θα είναι Χουσείν; Εδώ ακόμα δεν δίνουμε την ελληνική υπηκοότητα στα παιδιά των Αλβανών που γεννήθηκαν και μεγαλώνουν στην χώρα μας. Εδώ υπάρχουν ακόμα κάποιοι (που δέκα χρόνια μετά την υπόθεση Τσενάϊ) δεν αποδέχονται αλλοδαπό μαθητή που πρώτευσε στο σχολείο του να σηκώσει την ελληνική σημαία στην παρέλαση. Η εκλογή Ομπάμα μαζί με όλη την χαρά που μας έφερε ας αποτελέσει παράδειγμα και για το πώς θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε κάποια πράγματα στην χώρα μας.