ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΕΚΛΟΓΗ ΤΣΙΠΡΑ ΣΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ

Ο Αλέξης Τσίπρας ανακηρύχθηκε σήμερα με συντριπτική πλειοψηφία πρόεδρος του Συνασπισμού. Είναι η δεύτερη φορά, μετά την ήττα του Μιχάλη Παπαγιαννάκη από τον Αλέκο Αλαβάνο το 2004, που ο Συνασπισμός χάνει την ευκαιρία να αποτελέσει την τρίτη εναλλακτική κυβερνητική πρόταση, σε συνεργασία βέβαια με κομμάτι τόσο του σοσιαλδημοκρατικού όσο και του ευρύτερου φιλελεύθερου χώρου. Ο Φώτης Κουβέλης, όπως και ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης παλαιότερα, είχαν τις θέσεις εκείνες αλλά και την διάθεση να φέρουν την Αριστερά προς το κέντρο του πολιτικού σκηνικού, υιοθετώντας προοδευτικές πολιτικές (με την πραγματική έννοια του όρου) που θα μπορούσαν να αποτελέσουν την βάση για μία ρεαλιστική πρόταση κυβερνητικής συνεργασίας. Αντίθετα ο Αλαβάνος και ο Τσίπρας είναι εκφραστές μίας Αριστεράς καταγγελλτικής, που επιζητεί την δημοσιότητα υποστηρίζοντας ακτιβιστικές ενέργειες στα όρια της νομιμότητας, μίας Αριστεράς φοβικής που προσπαθεί να κρύψει την σαθρότητα των επιχειρημάτων της κάτω από τον μπαμπούλα του νεοφιλελευθερισμού, μίας Αριστεράς που βρίθει ευχολογίων και αρέσκεται σε συνεργασίες με περιθωριακά γκρουπούσκουλα.

Δεν θα μου προκαλέσει καμία εντύπωση εάν η εκλογή Τσίπρα, που είναι ένα πρόσωπο επικοινωνιακό ενώ προωθείται και από τα ΜΜΕ, συνοδευτεί και από μία ταυτόχρονη εκτόξευση των ποσοστών του Συνασπισμού στις επόμενες δημοσκοπήσεις σε διψήφια νούμερα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Σε μία εποχή που Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζουν πάρα πολλά προβλήματα, το πιο εύκολο είναι να καταγγέλλεις. Ο δικομματισμός όμως, όπως είπε και ο Φώτης Κουβέλης στην ομιλία του, είναι σε τέλμα, όχι σε τέρμα. Για να οδηγηθεί σε τέρμα χρειάζονται ξεκάθαρες ρεαλιστικές προτάσεις, που κατά την άποψη μου δεν διαθέτει ο νέος πρόεδρος του Συνασπισμού.