ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΛΠΗ

Κάτι περισσότερο από 3 εβδομάδες έμειναν μέχρι τις εκλογές, και το ερώτημα που με βασανίζει είναι τι πρόκειται να αλλάξει στις 17 Σεπτεμβρίου. Έχουν τα δύο μεγάλα κόμματα τις πολιτικές εκείνες και την διάθεση (πολύ περισσότερο) για να προβούν στις κατάλληλες τομές και να δώσουν μία νέα πνοή στον τόπο μας; Είναι διατεθειμένα να κάνουν τις απαραίτητες ρήξεις με τις κατεστημένες νοοτροπίες; Θα ακουμπήσουν θέματα δύσκολα όπως το ασφαλιστικό και την εκπαίδευση (όχι μόνο την τριτοβάθμια αλλά το σύνολο της); Αυτά είναι μερικά μόνο ερωτήματα τα οποία θα ήθελα να δω να μπαίνουν στην προεκλογική ατζέντα και να συζητιόνται στα διάφορα πάνελς. Δυστυχώς όμως η συζήτηση μέχρι στιγμής περιστρέφεται γύρω από τα ομόλογα (χωρίς όμως να μπαίνει στην ουσία του θέματος), για το αν έπρεπε ή όχι ο A/ΓΕΕΘΑ να κατέβει στις εκλογές (λες και είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό, ή ότι η ανώτατη ηγεσία του στρατού δεν είναι βαθιά κομματικοποιημένη και η επιλογή τους δεν γίνεται με κομματικά κριτήρια και διασυνδέσεις αλλά αξιοκρατικά), για το πώς θα γίνει το debate και ποίοι θα συμμετάσχουν (θα είναι ή δεν θα είναι ο Παπαθεμελής), μαζί με πολύ παρασκήνιο και πολιτικό κουτσομπολιό.

Είναι φανερό ότι τα δύο μεγάλα κόμματα στερούνται ξεκάθαρων πολιτικών θέσεων. Στην προσπάθεια τους να προσεγγίσουν τον (απολίτικο, μίζερο, μέτριο) μεσαίο χώρο, εμφανίζουν προτάσεις ala cart, ανάλογα με τις απαιτήσεις της ομάδας ή συντεχνίας στην οποία απευθύνονται, προτάσεις που συχνά είναι αντίθετες με άλλα σημεία του προγράμματος τους. Παρακολουθούμε μία πλειοδοσία παροχών, ουσιαστικά ασήμαντων (άραγε πόσο θα βελτιωθεί η καθημερινότητα του συνταξιούχου με 50 ή 100 ευρώ παραπάνω;), στερούμενων προτάσεων που θα αλλάξουν ριζικά και σε βάθος χρόνου την ποιότητα ζωής όλων μας. Δεν φαίνεται να τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο παρά μόνο η κατάκτηση της εξουσίας. Παρακολουθείς την γλώσσα που χρησιμοποιούν και καταλαβαίνεις ότι πλην ελαχίστων εξαιρέσεων είναι κατ’ επάγγελμα πολιτικοί. Στόχος τους είναι μόνο η εξουσία. Όλα τ’ άλλα (ιδέες, προτάσεις, θέσεις) θυσιάζονται μπροστά στον υπέρτατο σκοπό. Και από πίσω τους ακολουθούν κατώτερα στελέχη έτοιμα να αλώσουν το κράτος να τοποθετήσουν και να τοποθετηθούν σε θέσεις που θα τους αποκομίσουν σημαντικά (έως πολύ μεγάλα) πολιτικά και οικονομικά οφέλη. Βλέπεις αυτή την ένδεια προτάσεων και στην αστοχία τους να προσελκύσουν επιτυχημένα πρόσωπα από τον επαγγελματικό και κοινωνικό στίβο για να στελεχώσουν τα ψηφοδέλτια τους. Έτσι αναγκαστικά κατακλύζονται από φαιδρούς τηλε-αστέρες, περσόνες της σόου μπιζ και παλαίμαχους αθλητές (τα περίφημα “λαμπερά πρόσωπα” τρομάρα μας).

Μέσα σε αυτή την άθλια ατμόσφαιρα καλούμαστε σε λίγες ημέρες να ψηφίσουμε. Να δώσουμε εντολή στην τελευταία κυβέρνηση (ουσιαστικά) που θα διαχειρισθεί κονδύλια από τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης. Τους έχουμε εμπιστοσύνη; Η μέχρι σήμερα μαρτυρία τους κάθε άλλο παρά θετική είναι. Ως εκ τούτου δύο είναι τα μηνύματα που πρέπει να λάβουν από την κάλπη. Πρώτον ότι τους καταλάβαμε και δεν τους εμπιστευόμαστε πια (ψηφίζοντας μικρότερα κόμματα και μειώνοντας όσο το δυνατόν περισσότερο το ποσοστό που θα λάβουν αθροιστικά), και δεύτερον μη αυτοδυναμία και αποτέλεσμα τέτοιο που να τους οδηγήσει αναγκαστικά στην συνεργασία. Η Φιλελεύθερη Συμμαχία μέσα σ’ αυτό το πολιτικό σκηνικό, της απουσίας προτάσεων, με την ορθότητα και την πληρότητα των θέσεων της βρίσκεται σε προνομιακή θέση. Να είχε και τις ανάλογες οικονομικές και επικοινωνιακές (πρόσβαση στα ΜΜΕ) δυνατότητες.