ΦΕΡΣΤΕ ΚΑΙ ΧΑΜΙΝΤΟΥΛΛΑ: ΠΑΙΔΙΑ ΕΝΟΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ

Αντιγράφω από το www.protagon.gr μέρος του άρθρου του Σταύρου Θεοδωράκη για την μικρή Φερστέ, την αδελφή του άτυχου Χαμιντουλλά που σκοτώθηκε από την έκρηξη της βόμβας που είχαν τοποθετήσει οι τρομοκράτες του Επαναστατικού Αγώνα, που παλεύει να σώσει το ένα της, τουλάχιστον, μάτι:

“…Η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ είχε έρθει στο μεταξύ για συμπαράσταση, φέρνοντας ένα μεγάλο παγωτό χωνάκι όπως της είχε ζητήσει η μικρή. Η ξανθιά κούκλα είναι συνεχώς στην αγκαλιά της Φερστέ. Το ελληνικό κράτος όμως το σκέφτεται αν θα αγκαλιάσει την μικρή Φερστέ. Όλοι αναγνωρίζουν ότι την χτύπησε η τυφλή βόμβα των τρομοκρατών, ο νόμος όμως αναγνωρίζει ως θύματα τρομοκρατίας μόνο τους έλληνες πολίτες (και όχι τους παράνομους πρόσφυγες!). Ο Χρυσοχοίδης υποσχέθηκε ότι η γραφειοκρατία δεν θα σταθεί εμπόδιο για την βοήθεια στη Φερστέ μέχρι τότε όμως όσοι θέλουν μπορούν να καταθέσουν ένα ποσό στον λογαριασμό της οικογένειας στην Εθνική Τράπεζα. Αριθμός Λογαριασμού 129/341635-64 Najafi Mohammad Isa Mirza Hose

Έξω από το δωμάτιο, το προαύλιο ήταν σχεδόν έρημο. Είναι φανερό ότι αυτή η δολοφονία 15χρονου δεν έχει μεγάλο κοινό. Ούτε αφίσες, ούτε διαδηλώσεις, ούτε μπλόκ, ούτε σχολεία να φωνάζουν.”

Όλο το άρθρο του Σταύρου Θεοδωράκη μπορείτε να το διαβάσετε εδώ, ενώ η φωτογραφία από το ίδιο site είναι της Μαρίας Μαράκη.

Η ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΚΟΣ ΛΥΚΟΣ

Άλλοτε ως θήραμα έτοιμο να κατασπαραχθεί από επιθετικό γεράκι (Τράγκας στο δελτίο ειδήσεων του ALTER), άλλοτε ως κοκκινoσκουφίτσα στα χέρια του κακού λύκου (τρέιλερ εκπομπής “Έρευνα” του Παύλου Τσίμα) και άλλοτε ως Τζούλια Αλεξανδράτου στα χέρια σφριγηλού επιβήτορα (σημερινή Ελεύθερη Ώρα),

παρουσιάζεται από την πλειοψηφία των έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ η χώρα λόγω της επικείμενη ενεργοποίησης του μηχανισμού στήριξης της ευρωζώνης και της συνεπακόλουθης εμπλοκής του ΔΝΤ. Διαβάζοντας τα μάλιστα κανείς φθάνει στο συμπέρασμα ότι πλέον παραδίδουμε το σώμα μας (την ψυχή μας βέβαια ποτέ, γιατί ως γνωστόν του έλληνα ο τράχηλος κλπ. κλπ.) στα χέρια του πιο σαδιστικού οργανισμού της παγκόσμιας οικονομίας, ενός Κόμη Δράκουλα, που βέβαια δεν εδρεύει στα Καρπάθια όρη αλλά στην Washington. Βομβαρδιζόμαστε από παντού με αναφορές για το πάθημα της Αργεντινής, την οικτρή οικονομική θέση της Ουγγαρίας, την ύφεση της Λετονίας που προκάλεσε η εμπλοκή του ΔΝΤ στις χώρες αυτές, χωρίς όμως ποτέ να συζητείται και να αναλύεται ποια άλλη επιλογή είχαν και ΠΡΟΠΑΝΤΟΣ ΣΕ ΠΟΙΑ ΘΕΣΗ ΘΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΝ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΑΠΟΤΑΘΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟ;;;;; (Μήπως σε χειρότερη;;;).

Εν τέλει αυτό που δεν συζητείται σοβαρά στην χώρα μας είναι οι επιλογές που έχουμε στην παρούσα φάση. Τι ακριβώς μπορούμε να κάνουμε. Η αλήθεια είναι ότι η τραγική οικονομική θέση στην οποία βρισκόμαστε απόρροια της στρεβλής νοοτροπίας δεκαετιών δεν μας αφήνει και με πολλά περιθώρια. Το θέμα δεν είναι αν θα πονέσουμε, γιατί το ότι θα πονέσουμε είναι και σίγουρο και αναπόφευκτο και αν θέλετε και την γνώμη μου σε πολλές περιπτώσεις δίκαιο. Το ερώτημα λοιπόν είναι τι επιλέγουμε και για ποιον λόγο. Στα δικά μου μάτια τα σενάρια είναι τα ακόλουθα:

Το πρώτο είναι να συνεχίσουμε να βγαίνουμε στις αγορές και να δανειζόμαστε ανεξαρτήτως επιτοκίων, και γι’ όσο βέβαια καιρό οι αγορές θα είναι διατεθειμένες να μας δανείζουν, προωθώντας παράλληλα και τις κατάλληλες μεταρρυθμίσεις και ελπίζοντας ότι σταδιακά οι αγορές θα πειστούν και θα αρχίσουν να μειώνουν τα περίφημα spreads. Πιθανόν αυτό να είναι και η καλύτερη δυνατή επιλογή αλλά έχει δύο πολύ σημαντικά μειονεκτήματα. Το πρώτο και κυριότερο είναι ότι θα συνεχίσουμε να στέλνουμε μεγάλης αξίας τοκοχρεολύσια στο μέλλον φαλκιδεύοντας και τις επόμενες γενιές και το δεύτερο είναι ότι πιθανόν να επαναπαυτούμε από την δυνατότητα να δανειζόμαστε και έτσι να φανούμε άτολμοι στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων με αποτέλεσμα τα επιτόκια να μην πέσουν και ύστερα από σύντομο χρονικό διάστημα να είμαστε σε σημείο ακόμα χειρότερο απ’ ότι βρισκόμαστε σήμερα.

Η δεύτερη περίπτωση είναι να ενεργοποιήσουμε τον μηχανισμό στήριξης των χωρών της ευρωζώνης και την συνεπακόλουθη εμπλοκή του ΔΝΤ. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα βίαιες είναι αλήθεια αλλαγές σε μέχρι πρότινος (στρεβλά) κεκτημένα ετών, αύξηση της ανεργίας και ύφεση (που όμως κατά την άποψη μου είναι αναπόφευκτη όποια οδό και εάν επιλέξουμε). Το θετικό όμως είναι ότι θα πάρουμε τα αναγκαία μέτρα τώρα και δεν θα παγιδεύσουμε τις ερχόμενες γενιές.

Η τρίτη περίπτωση (ανέφικτη) είναι να αποπληρώσουμε τα δάνεια μας. Να πωλήσουμε νησιά, κάμπους και λιβάδια (όπως μας προέτρεψαν και οι Γερμανοί), να μειώσουμε τις κρατικές δαπάνες στο ελάχιστο (ουσιαστικά στάση πληρωμών από το δημόσιο), να είμαστε ωραίοι, κιμπάρηδες, να τους τα τρίψουμε με άλλο λόγια στην μούρη και να ακολουθήσουμε μόνοι τον υπερήφανο δρόμο μας (μην γελάτε μας προτρέπει να το κάνουμε η Αυριανή).

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει χώρα που το έχει κάνει στο παρελθόν. Είναι η Ρουμανία του Τσαουσέσκου στην δεκαετία του 80. Ύστερα από μία σκληρή πενταετία το τέλος γράφτηκε κάπως έτσι.

Η τέταρτη και τελευταία λύση είναι να χρεοκοπήσουμε. Αλλά σε μια τέτοια περίπτωση είναι σίγουρο ότι θα μπούμε σε καταστάσεις ανάλογες και πιθανόν ακόμα χειρότερες από αυτές που φοβόμαστε σήμερα.

Στα μάτια μου μόνη αξιοπρεπής επιλογή είναι η προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης. Για την κατάντια της χώρας φταίμε ΟΛΟΙ μας (σε διαφορετικούς βέβαια βαθμούς ο καθένας) και όλοι θα πρέπει να πληρώσουμε. Στο κάτω κάτω είναι προτιμότερο να φωνάζουν όλοι αυτοί που έχουν συμβάλει με το έναν ή άλλο τρόπο στο σημερινό χάλι

παρά να στείλουμε νέο, φουσκωμένο, λογαριασμό σε αυτά.

Υ.Γ. 20/4 ώρα 11:00π.μ.

Παραθέτω μέρος από το άρθρο του Κώστα Στούπα στον capital "Ποιοι φοβούνται το ΔΝΤ και γιατί;"

"...Το ΔΝΤ δεν είναι η καλύτερη λύση, δεν είναι όμως και η χειρότερη. Η χειρότερη ήταν αυτή που εφαρμόζαμε τόσα χρόνια. Αδιέξοδη και κυρίως άδικη για ένα μεγάλο μέρος Ελλήνων που δεν είχε πρόσβαση στο δημόσιο φαγοπότι...

Με τα παραπάνω δεδομένα η δημοσιονομική περίπτωση της Ελλάδας είναι ανατάξιμη, αυτό που είναι πιο δύσκολο είναι η αλλαγή νοοτροπίας για να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη."

ΤΑΦΟΣ – ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΑΦΓΑΝΟ

Και επειδή για το 15χρονο Αφγανάκι (που ούτε καν όνομα δεν έχει - όπως σημειώνει η Αναστασία Λαμπρία) δεν πρόκειται να έχουμε - ούτε ξεσηκωμούς, ούτε επαναστάσεις, ούτε βανδαλισμούς - ευτυχώς γιατί ο τρόπος αυτός της αντίδρασης προσωπικά δεν με εκφράζει - αλλά ούτε – αυτό που θα επιθυμούσα και εδώ - μια σιωπηλή διαμαρτυρία χιλιάδων με ένα αναμμένο κερί σε ένδειξη αγανάκτησης, μια και η βία φαίνεται να είναι κατακριτέα μόνο όταν προέρχεται από συγκεκριμένη πλευρά, θα ακολουθήσω την πρόταση της κυρίας Λαμπρία και θα παραθέσω το ποίημα του Κωστή Παλαμά “Τάφος” ως ένα ιδιότυπο μνημόσυνο στο μικρό Αφγανό που έφυγε τόσο άδικα από την ανεξέλεγκτη ενέργεια κάποιων υπανθρώπων.

Ἥσυχα καὶ σιγαλά,

διψώντας τὰ φιλιά μας,

ἀπὸ τ᾿ ἄγνωστο γλιστρᾶς

μέσα στὴν ἀγκαλιά μας.

Ὡς κ᾿ ἡ βαρυχειμωνιὰ

μ᾿ αἰφνήδια καλοσύνη

κ᾿ ἥσυχη καὶ σιγαλὴ

σὲ δέχτηκε κ᾿ ἐκείνη.

Ἥσυχα καὶ σιγαλὰ

σὲ χάιδευεν ὁ ἀέρας,

τῆς νυχτὸς ἠλιόφεγγο

κι ὀνείρεμα τῆς μέρας.

Ἥσυχα καὶ σιγαλὰ

μᾶς γέμιζες τὸ σπίτι,

γλύκα τοῦ κεχριμπαριοῦ

καὶ χάρη τοῦ μαγνήτη.

Ἥσυχα καὶ σιγαλὰ

ζοῦσε ἀπὸ σὲ τὸ σπίτι,

ὀμορφιὰ τ᾿ αὐγερινοῦ

καὶ φῶς τοῦ ἀποσπερίτη.

Ἥσυχα καὶ σιγαλὰ

φεγγάρια, ὢ στόμα, ὢ μάτι,

μίαν αὐγούλα σβήσατε

στὸ φονικὸ κρεββάτι.

Ἥσυχα καὶ σιγαλὰ

καὶ μ᾿ ὅλα τὰ φιλιά μας,

γύρισες πρὸς τ᾿ ἄγνωστο

μέσ᾿ ἀπ᾿ τὴν ἀγκαλιά μας.

Ἥσυχα καὶ σιγαλά,

ὢ λόγε, ὢ στίχε, ὢ ρίμα,

σπείρετε τ᾿ ἀμάραντα

στ᾿ ἀπίστευτο τὸ μνῆμα!

Ἄφκιαστο κι ἀστόλιστο

τοῦ Χάρου δὲ σὲ δίνω.

Στάσου μὲ τ᾿ ἀνθόνερο

τὴν ὄψη σου νὰ πλύνω.

Τὸ χρυσὸ τὸ χτένισμα

μὲ τὰ χρυσὰ τὰ χτένια,

πάρτε ἀπ᾿ τὴ μανούλα σας

μαλλάκια μεταξένια.

Μήπως καὶ τοῦ Χάροντα

καθὼς θὰ σὲ κυττάξει,

τοῦ φανεῖς ἀχάϊδευτο

καὶ σὲ παραπετάξει!

Στὸ ταξίδι ποὺ σὲ πάει

ὁ μαῦρος καβαλλάρης,

κύτταξε ἀπ᾿ τὸ χέρι του,

τίποτε νὰ μὴν πάρεις.

Κι ἂν διψάσεις μὴν τὸ πιεῖς

ἀπὸ τὸν κάτου κόσμο

τὸ νερὸ τῆς ἀρνησιᾶς,

φτωχὸ κομμένο δυόσμο!

Μὴν τὸ πιεῖς κι ὁλότελα

κι αἰώνια μᾶς ξεχάσεις...

βάλε τὰ σημάδια σου

τὸ δρόμο νὰ μὴ χάσεις,

κι ὅπως εἶσαι ἀνάλαφρο,

μικρὸ σὰ χελιδόνι,

κι ἅρματα δέ σοῦ βροντᾶν

παλικαριοῦ στὴ ζώνη,

κύτταξε καὶ γέλασε

τῆς νύχτας τὸ σουλτάνο,

γλίστρησε σιγὰ - κρυφὰ

καὶ πέταξ᾿ ἐδῶ πάνω,

καὶ στὸ σπίτι τ᾿ ἄραχνο

γυρνώντας, ὦ ἀκριβέ μας,

γίνε ἀεροφύσημα

καὶ γλυκοφίλησέ μας!

“ΤΡΥΠΙΟ ΒΑΡΕΛΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ” – ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

Απολύτως εύστοχο το σημερινό κεντρικό άρθρο της ΕΣΤΙΑΣ “ Τρύπιο Βαρέλι το Ελληνικό Δημόσιο” που παραθέτω (η έντονη γραφή και οι σημειώσεις στις παρενθέσεις δικές μου):

"Τρύπιο Βαρέλι το Ελληνικό Δημόσιο

Δεν σώζεται με ταμειακά μπαλώματα.

Πλανώνται όσοι θεωρούν ότι τα μέτρα τα οποία έλαβε η κυβέρνηση θα λύσουν το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας. Μπορεί να μετριάσουν το εφετινό ταμειακό έλλειμμα. Όμως ενόσω δεν αντιμετωπίζεται η αιτία της δημιουργίας των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, το πρόβλημα θα παραμένει. Και η αιτία δεν είναι ο 14ος μισθός των δημοσίων υπαλλήλων, ούτε βεβαίως ο κακός εισπρακτικός μηχανισμός του κράτους. Είναι ο τρόπος λειτουργίας του δημοσίου καθ’ εαυτόν. Το ελληνικό δημόσιο έλλειμμα θυμίζει τρύπιο βαρέλι. Όσο νερό και αν του ρίξεις, το χάνει από παντού. Και όσα μπαλώματα και αν τους κάνεις, ανοίγουν διαρκώς νέες τρύπες.

Ριζική αναδιάρθρωση.

Εν προκειμένω, η πολιτική που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια, αυτό κάνει. Οι κυβερνώντες προσπαθούν να γεμίσουν το βαρέλι με νερό, τουτέστιν να αυξήσουν τα φορολογικά έσοδα. Αλλά επειδή το βαρέλι είναι τρύπιο, τα έσοδα χάνονται. Παράλληλα, κατά καιρούς προσπαθούν να μπαλώσουν κάποιες τρύπες του βαρελιού, μειώνοντας – υποτίθεται – κάποιες δημόσιες δαπάνες. Εν τω μεταξύ όμως έχουν δημιουργηθεί νέες δαπάνες, τουτέστιν νέες τρύπες.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι από ταμειακές πλευράς, τα μέτρα που αναγκάστηκε να πάρει η Κυβέρνηση Παπανδρέου είναι σημαντικά. Όμως αν δεν συνδυασθούν με ριζική αναδιάρθρωση του ελληνικού δημοσίου, εις τρόπο ώστε να παύσει να δημιουργεί νέες δαπάνες, το πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί. Θα το ξαναβρούμε μπροστά μας, υπό ακόμα πιο επιτακτική μορφή.

Σκεφτείτε προς στιγμήν τον δημόσιο σαν να ήταν ιδιωτική επιχείρηση. Δεν είναι βεβαίως αυτός ο ρόλος του, αλλά υπηρεσίες παρέχει και αυτό έναντι κάποιου κόστους που επιβαρύνει το κοινωνικό σύνολο. Επομένως οι υπηρεσίες αυτές πρέπει να παρέχονται με αποτελεσματικό τρόπο. Δηλαδή το κοινωνικό σύνολο να καρπούται τις καλύτερες δυνατές υπηρεσίες με την χαμηλότερη δυνατή επιβάρυνση.

Σήμερα λοιπόν, το κόστος λειτουργίας του δημοσίου σε σχέση με την ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχει είναι αστρονομικό. Και αυτό ασφαλώς δεν αντιμετωπίζεται με μειώσεις αποδοχών αδιακρίτως σε όλους τους απασχολούμενους σε αυτό. Διότι κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι είναι πολύ πιο παραγωγικοί από άλλους. Είτε επειδή εργάζονται οι ίδιοι πιο φιλότιμα και αποδοτικά είτε επειδή η θέση του είναι πιο χρήσιμη από άλλες παντελώς άχρηστες (Με το post μου “Περί δημοσίων υπαλλήλων” ακριβώς αυτό ήθελα να τονίσω και να προτρέψω τους εργατικούς δημοσίους υπαλλήλους να επαναστατήσουν εναντίον όλων εκείνων των κηφήνων που αυτούς πρωταρχικά υποβαθμίζουν).

Αν μία ιδιωτική επιχείρηση κατέφευγε στην συνταγή της Κυβερνήσεως μειώνοντας τις αποδοχές όλων των εργαζόμενων της, αργά ή γρήγορα θα οδηγείτο στην χρεοκοπία. Διότι έτσι θα εμειούτο η παραγωγικότητα ακόμη και των παραγωγικών τμημάτων της. (Το κίνητρο άλλωστε αποτελεί το Νο 1 παράγοντα ανάπτυξης και προόδου). Οι επιχειρήσεις που θέλουν να επιβιώσουν, είτε περιορίζουν είτε κλείνουν τα τμήματα που δεν είναι παραγωγικά. Και το ελληνικό δημόσιο, αν θέλει να αποφύγει την πτώχευση κάτι ανάλογο πρέπει να κάνει. Να καταργήσει τις άχρηστες υπηρεσίες που δημιουργούν δαπάνες χωρίς λόγο. (Στο Βήμα της Κυριακής και στο άρθρο “Διώξτε 230.000 υπαλλήλους” θεωρείται σχεδόν ειλημμένη η απόφαση της Κυβέρνησης για μείωση του προσωπικού του δημοσίου με διάφορους τρόπους κατά 230.000)

Πρόσθετα Μέτρα.

Εάν κατέφευγε η Ελλάδα στο ΔΝΤ, εκτός από τα μέτρα που ήδη ελήφθησαν θα επεβάλλοντο και απολύσεις στον δημόσιο τομέα. Θα μας έλεγε το ΔΝΤ ότι δεν είναι δυνατόν μία χώρα 11 εκατομμυρίων κατοίκων να απασχολεί περίπου 700 χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους και θα μας υποχρέωνε να τους περιορίσουμε. Το ότι θα ήταν αυτή η συνταγή δεν χωρεί αμφισβήτηση, αφού αυτό είναι η κύρια πηγή δημιουργίας των δημοσίων ελλειμμάτων. Όχι οι μισθοί στο δημόσιο – που δεν είναι υψηλοί – (στην πλειοψηφία τους, γιατί υπάρχουν και υπηρεσίες με προκλητικά μισθολόγια) αλλά ο αριθμός των απασχολούμενων σε αυτό. Αν θέλει λοιπόν η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει το δημοσιονομικό πρόβλημα στην ρίζα του, ώστε να μην φτάσουμε να μας επιβληθούν νέα μέτρα έξωθεν – που θα είναι χειρότερα των σημερινών – προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί. Να καταλάβει ότι το βαρέλι είναι τρύπιο και ότι δεν επιδέχεται επί μέρους μπαλώματα. Χρειάζεται ριζική ανακατασκευή, ώστε να παύσει να χάνει νερά από παντού."

ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ, ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ Ή ΑΠΛΩΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ;

“Θα φωνάξω τον Ευαγγελάτο και τον Μάκη” ήταν η ατάκα μεσόκοπης κυρίας σε δημοτικό υπάλληλο, ο οποίος της δημιουργούσε προβλήματα στην διεκπεραίωση κάποιας υπόθεσης της. Ανεξαρτήτως του γεγονότος που την οδήγησε σε αυτή την έκρηξη, και του δίκαιου ή άδικου του αιτήματός της, αυτό που φαίνεται ξεκάθαρα από την φράση της, είναι το πόσο έχει διαπεράσει στην ελληνική κοινωνία η πεποίθηση ότι οι (συγκεκριμένοι) δημοσιογράφοι αποτελούν τους εγγυητές της απονομής δικαιοσύνης σε τούτη δω την χώρα.

Κρυμμένες κάμερες, μαγνητοφωνάκια σε τσέπες, αποτελούν τα εργαλεία αποκάλυψης του ενόχου (ή “ενόχου”) ο οποίος καταδικάζεται αμέσως από το πάνελ των ενόρκων (συνήθως γραφικοί βουλευτές, τηλεοπτικοί δικηγόροι, λαϊκοί αοιδοί, ηθοποιοί) που έχουν στηθεί στο στούντιο, επιλεκτικά προσκεκλημένοι από το δημοσιογράφο-εισαγγελέα. Η συνηθέστερη πρακτική μάλιστα είναι να μην δίνεται στον κατηγορούμενο η δυνατότητα να υπερασπιστεί τον εαυτό του, και αν αυτό γίνεται τότε εντάσσεται μόνο στο πλαίσιο της κατοπινής κατακεραύνωσής του, χωρίς δυνατότητα δευτερολογίας και της παρουσίας μαρτύρων υπεράσπισης, από το σώμα των “ενόρκων”. Ο κατηγορούμενος διαπομπεύεται, χωρίς να έχει το δικαίωμα της αποκατάστασης του από το εν λόγω τηλεδικείο σε περίπτωση που αργότερα αποδείξει με πειστήρια την αθωότητα του, η δικαιωθεί από τα δικαστήρια. Πολλές φορές μάλιστα το κατηγορητήριο έχει στηθεί σε μία καταγγελία η οποία δεν έχει διασταυρωθεί επαρκώς, ή ελεγχθεί το ενδεχόμενο να βασίζεται σε ιδιοτελή συμφέροντα.

Δεν αμφιβάλω ότι το δικαστικό σώμα στην χώρα μας έχει υποστεί ένα ισχυρό πλήγμα μετά το παραδικαστικό κύκλωμα και έχει χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία του, αλλά δεν παύει να είναι η μοναδική αρμόδια υπηρεσία απονομής δικαιοσύνης. Το δημοσιογραφικό λειτούργημα οφείλει να ψάχνει, να αναλύει, να εκφέρει άποψη, να παρουσιάζει σίγουρα ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΟ ΠΛΕΥΡΕΣ μίας υπόθεσης, χωρίς να αποσιωπεί λεπτομέρειες πολύ ουσιαστικές. Δεν είναι αρμοδιότητα των δημοσιογράφων να δέχονται καταγγελίες και αφιλτράριστα να τις εκτοξεύουν στον αέρα. Είναι το λιγότερο αφελές.

Ενδεικτικό του πόσο διαφορετικά έβλεπαν τα πράγματα οι παλιοί δημοσιογράφοι είναι το πιο κάτω απόσπασμα από το άρθρο “Περί Εξαγωγής Καστάνων” του μεγάλου Παύλου Νιρβάνα (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Πέτρου Κ. Αποστολίδη) στην ΕΣΤΙΑ της 27ης Φεβρουαρίου 1930 που αναδημοσίευσε προχθές η εφημερίδα.

“…Υπάρχουν, όμως, αναγνώσται, που έχουν και την τρομεράν αυτήν απαίτησιν. Είνε εκείνοι, που τον εκλαμβάνουν τον χρονογράφον, ως εισαγγελέα και σπεύδουν να του καταγγείλουν διαφόρους κολασίμους πράξεις. Σήμερον ακριβώς έλαβα μίαν μακράν δακτυλογραφημένην επιστολήν, του είδους αυτού, φέρουσαν γυναικείαν υπογραφήν και η οποία δεν είναι άλλο τίποτε, παρά καθαρά καταγγελία, εισαγγελικής αρμοδιότητος. Η καταγγέλουσα διηγείται τα εξής τρομερά: Ήλθεν από την επαρχίαν με τον πάσχοντα σύζυγόν της. Ένας ιατρός τους ανέλαβε. Τους είπεν, ότι θα τους οδηγήση είς την κλινικήν γνωστού διακεκριμένου χειρουργού δια την εγχείρησιν και τους εγέλασε. Τους ωδήγησεν είς κάποιαν άλλην κλινικήν, όπου άλλος ιατρός εξετέλεσε την εγχείρησιν. Ο άρρωστος εμολύνθη και η νοσηλεία του παρετάθη εις την κλινικήν, του λογαριασμού των νοσηλείων του ανελθόντος εις 27.500 δραχμάς. Οι συγγενείς των εν τω μεταξύ, πληροφορηθέντες τα διατρέχοντα, έστειλαν από την επαρχίαν φίλον τους ιατρόν να παραλάβη των ασθενήν και να το μεταφέρει είς άλλη κλινικήν «ειδικού και ευσυνειδήτου ιατρού». Η κλινική όμως δεν εννοούσε να το παραδώσει. Ο μεσολαβήσας ιατρός υβρίσθει και τα μπαούλα του ασθενούς εκληδώθησαν. Τους εζητούντο δε, εν τω μεταξύ και άλλα χρήματα. Επί τέλους, τη επεμβάσει της αστυνομίας, ο ασθενής μεταφέρθει εις άλλη κλινικήν, όπου υπέστη επιτυχώς νέαν εγχείρησιν και εθεραπεύθη, πληρώσας μόνον 8.000 αντί των 27.000 που είχε πληρώσει εις την πρώτην για να γιατρευθή.

Αλλά καλή μου κυρία, αυτά που μου καταγγέλλετε, δεν εννοείτε, λοιπόν, ότι δεν είναι πράγματα της αρμοδιότητος μου; Τι επιθυμείτε, παρακαλώ να πράξω; Να διατάξω τον αρμόδιον ανακριτήν να προβή εις τακτικήν ανάκρισην, προς διαπίστωσιν της ακριβείας των καταγγελλομένων; Να προσδιορίσω το βαθμό της ενοχής εκάστου των καταγγελλομένων προσώπων και να απαγγείλω κατ’ αυτώ κατηγορίας επί απάτη, επαγγελματική ανικανότητα ή αισχροκερδεία; Αλλά κυρία μου δεν είμαι εισαγγελεύς. Κι’ αν με πήρατε ως εισαγγελέα, κάματε λάθος εις την διεύθυνσιν. Ή μήπως απαιτείτε να απαγγείλω δημοσία, από της στήλης αυτής, κατηγορίαν εναντίον όλων των προσώπων, που μου καταγγέλλετε ονομαστί, και να τους παραδώσω εις την κοινήν καταφρόνησιν; Και αν έχετε άδικον; Αν υπερβάλλετε τα πράγματα, με τον δίκαιον πόνον σας, ή τα παρεξηγείτε απλώς; Αν οι άνθρωποι αυτοί είναι αθώοι; Τότε κυρία μου, αντί να μεταβείτε εσείς εις τον Εισαγγελέα, όπως θα ήταν φυσικότερο να κάμετε, θα μεταβώ εγώ – θα με πάνε δηλαδή – πράγμα που δεν μου είνε καθόλου ευχάριστον…”

ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΤΟΣΟ ΓΙΑ ΒΡΑΧΥΠΡΟΘΕΣΜΑ ΟΣΟ ΚΑΙ ΜΕΣΟ-ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ Η ΕΛΛΑΔΑ

Η Ελλάδα τις τελευταίες εβδομάδες αντιμετωπίζει την μεγαλύτερη πρόκληση της μεταπολιτευτικής περιόδου. Η δεινή θέση στην οποία έχει βρεθεί και είναι αποτέλεσμα των στρεβλών πολιτικών και αντιλήψεων της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας απαιτεί άμεσες και συγκεκριμένες ενέργειες πρωταρχικώς σε βραχυπρόθεσμο και έπειτα σε μέσο-μακροπρόθεσμο ορίζοντα.

Σε πρώτη φάση αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι η λήψη μέτρων που θα πείσουν τις αγορές (δηλαδή τους δανειστές μας) ότι θα είμαστε σε θέση να καλύψουμε τις υποχρεώσεις μας, ιδιαίτερα το κρίσιμο δίμηνο Απριλίου-Μαΐου. Από τις εξαγγελίες του Υπουργού Οικονομικών μόνο ο ειδικός φόρος στα καύσιμα θα φέρει άμεση εισροή εσόδων. Το φορολογικό αφορά εισοδήματα του 2010 άρα έσοδα θα αρχίσουν να εισπράττονται τέτοια εποχή του χρόνου (εκτός βέβαια των προκαταβολών των επιχειρήσεων). Επομένως τα χέρια της κυβέρνησης κατά την άποψη μου είναι δεμένα και θα πρέπει να προχωρήσει άμεσα στην λήψη επιπρόσθετων μέτρων που θα διασφαλίζουν την απαιτούμενη ρευστότητα την κρίσιμη περίοδο. Τέτοια μέτρα είναι:

1. Αύξηση των συντελεστών του ΦΠΑ.

2. Αυξημένοι φορολογικοί συντελεστές για προϊόντα όπως τσιγάρα και ποτά.

3. Περαίωση – Κλείσιμο των ανέλεγκτων περιόδων μέχρι και το 2008 τουλάχιστον (εάν προλαβαίνουμε και το 2009).

4. Βεβαίως πώληση κινητής και ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου συμπεριλαμβανομένων και αμαρτωλών οργανισμών όπως ο ΟΣΕ, και

5. εφόσον κρίνεται αναγκαίο κατάργηση τουλάχιστον για φέτος των πιο εξωφρενικών επιδομάτων των δημοσίων υπαλλήλων καθώς επίσης και του δώρου Πάσχα δημοσίων υπαλλήλων και συνταξιούχων.

Αφού διασφαλίσουμε την απαιτούμενη ρευστότητα και κατευνάσουμε τις αγορές, θα πρέπει να τεθούν και ανακοινωθούν αναπτυξιακά μέτρα από την μία και περιστολής των κρατικών δαπανών από την άλλη που θα αποτελέσουν την αφετηρία μίας πιο ευνοϊκής πορείας στο μέλλον.

Τέτοια μέτρα θα μπορούσαν είναι:

1. Οι αλλαγές στο ασφαλιστικό, που από τα λίγα τα οποία διάβασα, βλέπω ότι κινούνται στην σωστή κατεύθυνση.

2. Κατάργηση του αμετάθετου των δημοσίων υπαλλήλων, τουλάχιστον για μετακίνηση από υπηρεσία με πλεονάζον προσωπικό σε υπηρεσία που έχει ανάγκες.

3. Παύση των προσλήψεων (με νόμιμο και πλάγιο τρόπο) στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα τουλάχιστον για μία 5ετία και εφόσον μειωθεί ο αριθμός των εργαζομένων σε αυτό σε λογικά επίπεδα.

4. Δημιουργία κινήτρων, όπως χαμηλή φορολογία, εργατικό κόστος κλπ. για προσέλκυση ξένων επενδύσεων.

5. Σταδιακή μείωση των φορολογικών συντελεστών ούτως ώστε να τονωθεί η αγοραστική δύναμη των ελλήνων.

6. Κατάργηση των κλειστών επαγγελμάτων.

7. Άνοιγμα της αγοράς ενέργειας.

Οι βραχυπρόθεσμες κινήσεις που περιγράφω ασφαλώς και έρχονται σε αντίθεση με τις ιδεολογικές μου πεποιθήσεις περί της ανάγκης μείωσης φορολογίας για επιτάχυνση της ανάπτυξης, αλλά δυστυχώς οι καταστάσεις απαιτούν άμεσα εύρεση ρευστών, ενώ οι αναπτυξιακές πολιτικές, που είναι πιο χρονοβόρες, δεν διασφαλίζουν. Επίσης θεωρώ ότι δεν μπορούμε να ζητούμε άμεσα την δραστική μείωση των υπαλλήλων στον δημόσιο τομέα καθώς επίσης και των απολαβών τους γιατί αν αναφερόμαστε σε 1.000.000 εργαζομένους και συνυπολογίσουμε και τις οικογένειες τους μιλάμε για το 1/5 του συνολικού πληθυσμού της χώρας που αποτελούν και πελάτες των προϊόντων και των υπηρεσιών μας. Η σμίκρυνση του όγκου του κράτους θα πρέπει να επιτευχθεί σταδιακά και σε βάθος χρόνου.

Έχω την εντύπωση ότι η θέση στην οποία βρισκόμαστε μπορεί να είναι μεν δύσκολη αλλά μπορεί να γίνει και εξαιρετικά διδακτική εάν συνειδητοποιήσουμε ότι ο τρόπος με τον οποίο πορευόμασταν μέχρι τώρα ήταν εντελώς λάθος. Ελπίζω όλοι να το κατανοούμε αυτό πλέον (αν και έχω πολλές αμφιβολίες).

ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ;

“Ο λαός δεν φταίει για την οικονομική κρίση” απάντησε η ΓΓ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα σε σχετική ερώτηση του Νίκου Χατζηνικολάου αναφορικά με την στάση του κόμματος της και την σημερινή απεργία. Έχω γράψει και στο παρελθόν για την δυσφορία και τα αρνητικά αντανακλαστικά που μου προκαλεί η συγκεκριμένη λέξη που τόσο πολύ αρέσκεται να χρησιμοποιεί το ΚΚΕ αλλά και η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου της χώρας μας. Αναρωτιέμαι όμως ποιος είναι ο “λαός” που δίκαια (κατά ΚΚΕ) βγαίνει σήμερα στους δρόμους; Πόσο ανεύθυνος, αμέτοχος και άμοιρος ευθυνών πραγματικά είναι;

Δεν φταίνε οι εντόνως διαμαρτυρόμενοι σήμερα δημόσιοι υπάλληλοι που τόσα χρόνια καταφέρνουν και αποκομίζουν συνεχώς αυξανόμενες αμοιβές και προνόμια;

Δεν φταίνε οι έχοντες την συμπαράσταση σχεδόν όλου του πολιτικού κόσμου αγρότες που τόσα χρόνια λειτουργούσαν με τις λογικές των επιδοτήσεων αντλώντας συνεχώς κεφάλαια από Ε.Ε. και ελληνικό κράτος και δεν εκσυγχρονίστηκαν ποτέ;

Δεν φταίνε οι ελεύθεροι επαγγελματίες που κατά συρροή κρύβουν εισοδήματα με αποτέλεσμα να επιβαρύνονται μονίμως άλλοι συμπολίτες τους;

Δεν φταίνε οι επιτηδευματίες των κλειστών επαγγελμάτων που χρόνια τώρα αντιστέκονται στην απελευθέρωση των κλάδου τους και των επακόλουθων ευεργετικών συνεπειών για την ελληνική οικονομία;

Δεν φταίνε οι εκπαιδευτικοί και τα συνδικαλιστικά τους όργανα που με τον βαθύ συντηρητισμό τους διαδηλώνουν συνέχεια υπέρ της διατήρησης της σημερινής αποκρουστικής κατάστασης που έχει οδηγήσει το εκπαιδευτικό σύστημα στο γκρεμό και αποτελεί ανάχωμα για την πρόοδο της χώρας;

Δεν φταίνε οι κομματικά εγκάθετες και οπισθοδρομικές ηγεσίες όλων σχεδόν των συνδικαλιστικών οργανώσεων της χώρας που με την διαχρονική στάση τους σε όλα τα ζητήματα έχουν κάνει την Ελλάδα την λιγότερο ελκυστική ευρωπαϊκή χώρα σε προσέλκυση ξένων επενδύσεων;

Δεν φταίει η στρεβλή λογική πολλών επιχειρηματιών που κάνοντας δουλειές με το κράτος ή εκμεταλλευόμενοι ειδικές σχέσεις με πολιτικούς αποκτούν με μη θεμιτό τρόπο συγκριτικό πλεονέκτημα από τους ανταγωνιστές τους;

Για το χάλι στο οποίο βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα δεν (ή δευτερευόντως) ευθύνεται η παγκόσμια “νεοφιλελεύθερη” οικονομική κρίση συντρόφισσα Αλέκα, αλλά προέρχεται κυρίως (σχεδόν αποκλειστικά θα έλεγα) από τις διαχρονικές παθογένειες μας αποτέλεσμα του σφιχτού εναγκαλισμού της ελληνικής κοινωνίας με το κράτος από συστάσεως του. Κύρια συστατικά λοιπόν αυτού του κοινωνικού αχταρμά που εσύ αποκαλείς “λαό” συντρόφισσα, είναι συνυπεύθυνα για την οικτρή σημερινή μας κατάσταση. Η μεγάλη πλειοψηφία τους μάλιστα θα είναι σήμερα στους δρόμους κρατώντας και πανό τους δικού σου ΠΑΜΕ.